Ο Κώστας Γουλιάμος, από τους κεντρικούς εκπροσώπους της γνωστής «γενιάς του ’70», έχει μια μακρά ιστορία στα ποιητικά δρώμενα, καθώς αυτή τη χρονιά συμπληρώνονται 45 χρόνια θητείας του στον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. Είναι όμως από τους ποιητές που έχουν επιλέξει μια προσωπική, σχεδόν ασκητική προσέγγιση στα λογοτεχνικά δρώμενα. Μέρος του ποιητικού του έργου έχει ανθολογηθεί και μεταφραστεί αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και ολλανδικά. 

Έχει δημοσιεύσει συνολικά έξι ποιητικές συλλογές. Μια εξ αυτών - τα «Νευρασθενικά Τοπία» - επέλεξε ο Μάνος Χατζιδάκις για οπτικοακουστική παρουσίαση στο «Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικός Αύγουστος 1981». Ο πρώην πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου και Τακτικό Μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, συνέγραψε μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη το δοκίμιο «Στη Διαλεκτική της Αρμονίας» (2018, Gutenberg). Το 2018 εκπροσώπησε ως ποιητής την Κύπρο σε πανευρωπαϊκές εκδηλώσεις για τη λογοτεχνία που έγιναν στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, ενώ συμμετείχε στην Ευρωπαϊκή Βραδιά Λογοτεχνίας (European Literature Night) στην πόλη Leeuwarden, στο πλαίσιο του προγράμματος Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2018. Με το ποιητικό του έργο έχουν ασχοληθεί μεταφραστικά και κριτικά κορυφαίοι ποιητές και διανοητές από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική.

Η Κλέλια βρίσκεται ξανά στο Τουρίνο -«Το Τουρίνο έμοιαζε σαν καινούργια πόλη, μια πόλη που μόλις χτίστηκε κι οι άνθρωποι που πηγαινοέρχονταν ήταν σαν να καθυστέρησαν από κάποιο απρόοπτο, σαν να της έβαζαν τις τελευταίες πινελιές. Περπάτησα κάτω απ’ τα σπίτια στο κέντρο της πόλης, κοιτάζοντας τα μεγάλα καταστήματα που περιμέναν τους πρώτους πελάτες. Καμιά απ’ αυτές τις βιτρίνες και τις επιγραφές δεν ήταν σεμνή και γνώριμη, όπως τις θυμόμουν, μήτε τα καφενεία, μήτε οι κασιέρες, μήτε τα πρόσωπα. Μονάχα ο ήλιος που κατέβαινε λοξά κι ο υγρός αέρας δεν είχαν αλλάξει. Κανείς δε σεργιανούσε· όλοι μοιάζαν να βιάζονται.

Οι δρόμοι δεν ήταν για να ζεις εκεί, αλλά μόνο για να φεύγεις μέσα τους». Στο Τουρίνο -σε μια άθλια γειτονιά του, γεννήθηκε πριν από τριάντα τόσα χρόνια και το εγκατέλειψε νεότατη, ακολουθώντας τον πρώτο της εραστή. Νιώθει πια πετυχημένη. Πίσω της αφήνει αγωνίες, τρέλες, έρωτες κι όλα τα χρόνια του τελευταίου πολέμου, μα τώρα είναι στη διεύθυνση ενός μεγάλου μοδιστράδικου της Ρώμης. Ανεξάρτητη, με δυνατή θέληση, ξέρει τι αξίζουν οι άντρες -«ακόμα κι οι καλύτεροι», διαλέγει και δε δεσμεύεται. Επιστρέφοντας στο Τουρίνο, μπαίνει γρήγορα στον κύκλο της πλούσιας κοινωνίας, που πασχίζει να διασκεδάσει την πλήξη της.

Τέσσερις κοπέλες κυριαρχούν σ’ αυτό το περιβάλλον. Οι ερωτικές εμπειρίες τους είναι επιδερμικές, με έντονη τη γεύση της παρακμής. Η ανικανοποίητη δίψα της πιο νέας από τις τέσσερις για έναν κόσμο ιδανικό, με αγνές και τίμιες σχέσεις, θα οδηγήσει σε τραγωδία. Στις «Κοπέλες μόνες» βασίστηκε η ταινία του Μικελάντζελο Αντονιόνι «Le amiche» [1955] (Οι φίλες ή Οι τέσσαρες ερωμένες).

Βερολίνο 1929. Ο φιλόδοξος αστυνόμος Γκέρεον Ρατ μόλις έχει έρθει στο Βερολίνο και βρίσκεται αντιμέτωπος με μια μεγαλούπολη σε έκσταση, γεμάτη πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές.

Στη βερολινέζικη αστυνομική αργκό, «βρεγμένο ψάρι» σημαίνει ανεξιχνίαστη υπόθεση. Ένας νεκρός που δεν μπορεί να ταυτοποιηθεί και φέρει ίχνη απάνθρωπων βασανιστηρίων, παραμένει αίνιγμα για το Εγκληματολογικό της Αστυνομίας. Στον Ρατ πετάνε το «βρεγμένο ψάρι» και σύντομα η έρευνά του τον οδηγεί σε μια ομάδα εξόριστων Σοβιετικών αντιφρονούντων, που έχουν στα χέρια τους πολύ χρυσό και σκοπό να αγοράσουν πολλά όπλα.

Ο Ρατ, ζαλισμένος από τους ρυθμούς της υπόθεσης, εισέρχεται σε κύκλους παραστρατιωτικών και παρασύρεται στη δίνη των δολοπλοκιών του Μεσοπολέμου. Οι κομμουνιστικές κινητοποιήσεις έρχονται σε σύγκρουση με τη ραγδαία άνοδο του ναζισμού και όλα συνθέτουν ένα βερολινέζικο ντελιριακό πάνθεον χαρακτήρων, οι οποίοι θα γίνουν μάρτυρες της αρχής του τέλους της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο με ήρωα τον αστυνόμο Γκέρεον Ρατ, πάνω στο οποίο έχει βασιστεί η δημοφιλής τηλεοπτική σειρά «Babylon Berlin».

Ο Κούτσερ δεν δημιουργεί μόνο εξαίσια αστυνομική λογοτεχνία, αλλά αποτυπώνει με δεξιοτεχνία τη ζωή του Βερολίνου, λίγο πριν κατακλυσμιαία γεγονότα αλλάξουν τον κόσμο.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει αναγνώσεις, πάνελ, εργαστήρια, εκθέσεις, αλλά και ένα διαδικτυακό πρόγραμμα με παρουσιάσεις ειδικών και θεματικές συλλογές βιβλίων. Παράλληλα, στο κέντρο της πόλης της Θεσσαλονίκης με τη σφύζουσα πολιτιστική ζωή του, θα πραγματοποιηθούν λογοτεχνικά δρώμενα και θεματικοί περίπατοι.

Το πρόγραμμα της τιμώμενης χώρας θα συνδυάζει τη φυσική παρουσία με το ψηφιακό περιβάλλον. Έτσι, οι συγγραφείς γερμανόφωνης λογοτεχνίας Margit Auer (Die Schule der magischen Tiere, Carlsen Verlag / Το σχολείο των μαγικών ζώων, εκδ. Μεταίχμιο), Julia Friedrichs (Working Class, Berlin Verlag), Andreas Kossert (Flucht, Siedler Verlag), Bijan Moini (Der Würfel, Atrium Verlag), Eva von Redecker (Revolution für das Leben, S. Fischer Verlag), Stefanie Sargnagel (Dicht, Rowohlt Verlag), Judith Schalansky (Verzeichnis einiger Verluste, Suhrkamp Verlag / ΚατάλογοςΑπολεσθέντων, εκδ. Αντίποδες) και Bettina Wilpert (Nichts, was uns passiert, Verbrecher Verlag), θα εμφανιστούν μαζί με Έλληνες συνομιλητές σε εκδηλώσεις τόσο στον χώρο της έκθεσης βιβλίου όσο και στην πόλη.

Παράλληλα με τα έργα μυθοπλασίας, τα δοκιμιακά βιβλία θα προσφέρουν υλικό προς συζήτηση γύρω από ιδιαίτερα σημαντικά θέματα στο πρόγραμμα της τιμώμενης χώρας που έχει το μότο «Ας μιλήσουμε»: μετανάστευση και φυγή, εργασία και φτώχεια, νέες μορφές διαμαρτυρίας και πρωτοβουλίες πολιτών για έναν καλύτερο κόσμο.

Η γερμανόφωνη λογοτεχνία θα παρουσιαστεί μέσα από τις συλλογές βιβλίων «Die Schönsten Deutschen Bücher» / «Τα ωραιότερα γερμανικά βιβλία», «Häuser, komplett aus Licht – Eine Auswahl aktueller deutscher Poesie» / «Σπίτια καμωμένα από φως – Μια επιλογή σύγχρονης γερμανικής ποίησης», «New Books in German» / «Νέα βιβλία στα γερμανικά», «Im Umkreis von Corona» / «Στην ακτίνα του κορωνοϊού», «Tolle Sachen machen! - Bücher und Ideen für drinnen und draußen» / «Πώς να κάνουμε καταπληκτικά πράγματα! – Βιβλία και ιδέες για μέσα και για έξω», αλλά και τις λογοτεχνικές μεταφράσεις από τα γερμανικά στο πλαίσιο των προγραμμάτων επιχορήγησης μεταφράσεων του Goethe-Institut. Οι επισκέπτες μπορούν επίσης να λάβουν μέρος σε εργαστήρια, ενώ οι εκθέσεις «Die schönsten deutschen und griechischen Bücher» / «Τα ωραιότερα γερμανικά και ελληνικά βιβλία», «Frau Architekt» / «Κυρία Αρχιτέκτων» και «Gespaltene Erinnerungen» / «Διχασμένες αναμνήσεις» ολοκληρώνουν με μια οπτική εμπειρία τη γερμανική συμμετοχή στην έκθεση βιβλίου.

Η Deutsche Welle και οι εκδοτικοί οίκοι Arena, Beltz &Gelberg, Carlsen, Cbj / Penguin Random House, Ellermann Verlag, Oetinger, Finken Verlag, Fischer Kinder- und Jugendbuchverlag, Jungbrunnen, Kosmos Verlag, Hanser, Loewe, Migo Verlag, Penguin Junior, Penguin Random House, Ravensburger, Sauerländer, Schweizerbart Bornträger, Suhrkamp, Tessloff αλλά και πάνω από 25 ανεξάρτητοι εκδότες του Ιδρύματος Kurt Wolff θα παρουσιάσουν τους τίτλους τους στο κοινό γερμανικό περίπτερο.

Πριν ακόμη ανοίξει η Έκθεση Βιβλίου, θα πραγματοποιηθεί στις 16 και 18 Νοεμβρίου 2021 ένα ψηφιακό πρόγραμμα με ειδικούς που θα μιλήσουν για τα θέματα «New Business Models» και «Best Book Design». Στο πρόγραμμα αυτό, το οποίο θα παρουσιαστεί στην αγγλική γλώσσα, ειδικοί από την Ελλάδα και τη Γερμανία θα μοιραστούν βέλτιστες πρακτικές απευθυνόμενοι σε εκδότες, βιβλιοπώλες, συγγραφείς και σχεδιαστές βιβλίων από όλο τον κόσμο.

Τη 18η ΔΕΒΘ διοργανώνει το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, της ΔΕΘ-HELEXPO, του Δήμου Θεσσαλονίκης, των Συλλόγων Ελλήνων Εκδοτών και ανεξάρτητων εκδοτών και τελεί υπό την αιγίδα της Α.Ε. της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Η 18η ΔΕΒΘ συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2014-2020. Χορηγός αερομεταφορών της 18ης ΔΕΒΘ είναι η AEGEAN.

Στον ιδανικό τόπο του κήπου του Νομισματικού Μουσείου, για τον περίκλειστο κήπο του βιβλίου, θα μιλήσουν ο Νίκος Βατόπουλος, δημοσιογράφος και συγγραφέας και ο Γιάννης Μετζικώφ, σκηνογράφος, ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει η Έλενα Μαραγκού, μεσόφωνος. Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.

Πώς νιώθει, άραγε, ένας άνθρωπος που ενώ όλη του τη ζωή γράφει «σεντόνια», αποφασίζει μια μέρα που απλά δεν αντέχει να κάνει αλλιώς, να γράψει πράγματα διαφορετικά; Να γράψει για τις μικρές μπαλάντες της εσωστρεφούς καθημερινότητας και για τις συνειρμικές μνήμες που τον κράτησαν όρθιο, αυτοτελή και παράδοξα ευτυχή κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού; Ο λατινικός όρος Hortus Conclusus που δίνει το όνομά του στον τίτλο του βιβλίου, σηματοδοτεί τόσο κυριολεκτικά όσο και συμβολικά τον περίκλειστο κήπο, που σε πολύ πρώιμη ήδη εποχή, τόσο στο Άσμα Ασμάτων όσο και στη μετέπειτα βυζαντινή περίοδο όπου και συνδέεται με την ίδια την Παναγία, ταυτίζεται με το απαγορευμένο και μη προσπελάσιμο αλλά και με την εύθραυστη θηλυκότητα, την εσωστρέφεια της γυναικείας φύσης, ενώ, κατά τη μεσαιωνική εποχή και την πρώιμη αναγέννηση, ο ίδιος όρος συνδέεται επίσης με την απόλαυση, την πληρότητα και τη θεραπεία.

Οι 36 μικρές ιστορίες του βιβλίου, γραμμένες στο σύνολό τους κατά την πρώτη περίοδο της καραντίνας και καλύπτοντας έναν διάστημα δύο ακριβώς μηνών (14.3 έως 14.5.20), υπήρξαν το καθημερινό θεραπευτικό καταφύγιο της συγγραφέως. Ακολουθώντας μια νοερή χρονική διαδρομή που σηματοδοτεί μεταξύ άλλων το κινητό ημερολόγιο του περσινού αλλόκοτου Πάσχα, οι ιστορίες αυτές διαδραματίζονται με επίκεντρο τον αστικό πυρήνα της πόλης, και, αν και δεν διανύουν παρά την πολύ μικρή προβλεπόμενη ακτίνα δράσης, διασώζουν εντατικά και αλλεπάλληλα οπτικά ερεθίσματα που συνομιλούν με τον διεσταλμένο χρόνο και τις οξυμένες αισθήσεις, ενώ ενεργοποιούν καταλυτικά τη συνειρμική μνήμη. Αναπάντεχες συναντήσεις με οπωρικά και λουλούδια, πεταλούδες και σαλιγκάρια στη βεράντα και τα μπαλκόνια του σπιτιού και νοερές μεταβάσεις στον απροσπέλαστο κατά το διάστημα εκείνο κήπο της Αίγινας, άσκοπες βόλτες με τον σκύλο στον Λυκαβηττό και στο χέρσο δίπλα στο εργοτάξιο της Αμερικανικής Πρεσβείας, περίπατοι στην Πλάκα και το ιστορικό κέντρο ή ανακουφιστικές «εκδρομές» στη σαββατιάτικη λαϊκή της Καλλιδρομίου, τρέπονται σε πολύχρωμες μπαλάντες της τελούσας υπό περιορισμό καθημερινότητας, ενώ συστηματικά αν και υπαινικτικά, συνδιαλέγονται με την τέχνη, την ιστορία, τη λογοτεχνία, την ποίηση.

Με αφορμή το βιβλίο και τις ιστορίες του, δημιουργήθηκαν ισάριθμα μικρά ζωγραφικά έργα από τον Νεκτάριο Αποσπόρη, σταθερό συνομιλητή της συγγραφέως από την αρχή αυτής της απόπειρας, τα οποία συμπεριλαμβάνονται επίσης στην έκδοση.

Το βιβλίο σχεδιάστηκε από τον Ανδρέα Γεωργιάδη και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έλιξ σε επιμέλεια του Γιώργου Φλωράκη.

«Η Μάχη της Πλατείας», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ίκαρος, είναι ένα εικονογραφημένο μυθιστόρημα για την Επανάσταση του 1821 με κέντρο το πρόσωπο του Κολοκοτρώνη και πεδίο αναφοράς όλα τα σημαντικά γεγονότα (στρατιωτικά και πολιτικά) του Αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία.

Το έργο κέρδισε την πρώτη θέση στον διαγωνισμό «200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση» του Ελληνικού Ιδρύματος Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ) και για την ογκώδη έκδοση, που φτάνει τις 750 σελίδες, συνεργάστηκαν η Εύη Σαμπινίκου, καθηγήτρια του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, και οι Νατάσσα Καστρίτη, Ρεγγίνα Κατσιμάρδου και Παναγιώτα Παναρίτη, ερευνήτριες στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο (ΕΙΜ).

Οι εικόνες και η δράση του κόμικ του Soloup κινούνται συνεχώς ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Στο παρόν, κάτω από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην Παλαιά Βουλή, ένας σοφός άστεγος, που ανακινεί τη μορφή του Κάρπου Παπαδόπουλου, αγωνιστή ο οποίος διακρίθηκε για την πίστη και την αφοσίωσή του στο ιδεώδες της ελευθερίας, όπως και για το εύρος της παιδείας του και για τα ιστορικά του βιβλία, εξιστορεί τις πολλαπλές φάσεις της Επανάστασης σε ένα κορίτσι πρόθυμο να ακούσει όλα όσα έχουν σχέση με τους προγόνους του - τη Λίμπυ (από τη λατινογενή λέξη για την «ελευθερία»).

Για τον μυθιστορηματικό Κάρπο, και κατά προέκταση για τον Soloup και για την ερευνητική του ομάδα (το βιβλίο είναι θαυμαστός καρπός συλλογικής εργασίας), οι θρίαμβοι και οι δοξασμένες στιγμές της Ιστορίας βαδίζουν παράλληλα με τις ήττες, με τις απογοητεύσεις και με τις διαψεύσεις, ή και με τις σφοδρές εσωτερικές συγκρούσεις οι οποίες μπορούν να αποσυντονίσουν και να βγάλουν έναν κοινό σκοπό από τον δρόμο του.

Εμφανώς επηρεασμένος από τη σύγχρονη έρευνα για τη δημόσια ιστορία της Επανάστασης, για τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώθηκαν τα γεγονότα της στα δημόσια μνημεία και στις δημόσιες τελετές που οργανώνουν και συμβολοποιούν τη συλλογική μνήμη (δεν είναι ασφαλώς τυχαίο πως όλα ξεκινούν κάτω από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη και όλα καταλήγουν σε αυτό), ο Soloup κάνει κάτι πολύ παραπάνω από το να ξεδιπλώσει μια συναρπαστική ιστορία: μας μαθαίνει πώς να σκεφτόμαστε τον κόσμο και την Ελλάδα με όντως ιστορικούς όρους.

Όπως έγραψε ο ποιητής και κριτικός Γιάννης Πλαχούρης στο diastixo.gr: «Η Δήμητρα Παυλάκου χρόνια τώρα, με τη χαρακτηριστική γραφή της, αποδεικνύει τον λόγο που όλες οι λέξεις σημαίνουν στα χέρια ενός καλού τεχνίτη και ότι όλα τα συναισθήματα όχι μόνο μπορούν να χωρέσουν σε μια λέξη, αλλά και να έχουν διαφορετική ερμηνεία για καθέναν από εμάς, επιτυγχάνοντας τη μαγευτική διαδρομή της πολλαπλής ανάγνωσης, που μόνο η καλή ποίηση προσφέρει.»

Επιστροφή

Ακούω το κλάμα

των ανθρώπων

Οι λύκοι είναι μακριά

ούτε το κλάμα

ούτε το μαρτύριό τους θα φτάσει

σε αυτιά της νυσταγμένης πόλης

Και εσύ που νομίζεις

ότι είσαι καλύτερος

από το κιρκινέζι

εξυπνότερος από την αλεπού

με τ’ όπλο παραπόδα

και τη στολή παραλλαγής

δεν θ’ αργήσει η ώρα

να ντραπείς που είσαι άνθρωπος

Τη μάνα σου με το δεμάτι ξύλα

στην πλάτη

τον πατέρα σου που σεβάστηκε

το χώμα που τον έθρεψε

θα θυμηθείς

και θα επιστρέψεις στο δάσος

κι αυτό θα σε περιμένει

να σου δώσει πίσω την ψυχή σου

άθικτη.

Δήμητρα Παυλάκου

Panzerlied

Σελίδες: 64, Τιμή: €7.00

Μελέτες: «Ethosociologie de l΄egalite des especes: Hierarchie et role des femelles dans une communaute controllee. Le cas de la montagne des singes» (Alsace, 1984), «La psychopathologic du pouvoir» (Strasbourg, 1986), «L’evolution de la condition feminine en Grece» (Strasbourg, 1985), «Το είδωλο του καθρέφτη της – Προσέγγιση της κοινωνικής θέσης της γυναίκας στην Ελλάδα» (εκδ. Ρήσος, 1991), «Άνθρωπος και Φυσικό Περιβάλλον» (εκδ. Δελφίνι, 1997), «Κείμενα για την Ποίηση» (εκδ. Τυπωθήτω/Δαρδανός, 2009).

Μεταφράσεις: «Ο Ναρκισσισμός» του Pierre Dessuant (εκδ. Χατζηνικολή, 1996), «Τα απροσάρμοστα παιδιά» του Roger Perron (εκδ. Χατζηνικολή, 1996).

Με τη μοναδική του ικανότητα να λέει ιστορίες, ο Γούντι Άλεν μάς γυρίζει πίσω στην παιδική του ηλικία στο Μπρούκλιν· στα πρώτα χρόνια της αμερικανικής τηλεόρασης, όταν εργάστηκε ως ευθυμογράφος σε τηλεοπτικές επιθεωρήσεις στο πλευρό θρυλικών μορφών, όπως ο Μελ Μπρουκς και ο Νιλ Σάιμον· στα κλαμπ όπου εμφανιζόταν ως αυτοσχεδιαστικός κωμικός παλεύοντας να αναγνωριστεί το ταλέντο του και να βρει τον δρόμο προς την επιτυχία.

Κι ύστερα μας ταξιδεύει στον κόσμο των κινηματογραφικών πλατό, όταν πλέον άρχισε να γυρίζει τις πρώτες του κωμωδίες –«Ζητείται εγκέφαλος για ληστεία», «Μπανάνες», «Τα πάντα γύρω από το σεξ», και μας ξεναγεί στην εξηντάχρονη παραγωγικότατη καριέρα του στο σινεμά, από τις κλασικές ταινίες του –«Ο νευρικός εραστής», «Μανχάταν», «Η Χάνα και οι αδελφές της»- ως τις πιο πρόσφατες –«Μεσάνυχτα στο Παρίσι», «Μια βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη». Παράλληλα μιλά για τους γάμους του, τους έρωτές του και τις διάσημες φιλίες του, για την τζαζ μουσική που αγαπά να παίζει, για τα βιβλία του και τα θεατρικά του έργα, ενώ μαθαίνουμε για τους δαίμονές του, τα λάθη και τις επιτυχίες του και για τους ανθρώπους που τον σημάδεψαν.

«Όταν ήμουν μικρό αγόρι, οι αγαπημένες μου ταινίες ήταν αυτές που ονόμαζα κωμωδίες της σαμπάνιας. Μου άρεσαν οι ιστορίες που διαδραματίζονταν σε ρετιρέ όπου ο ανελκυστήρας ανοίγει κατευθείαν στο διαμέρισμα και ακούγονται οι φελλοί, όπου μειλίχιοι άντρες που μιλούσαν πολύ έξυπνα ερωτοτροπούσαν ρομαντικά με όμορφες γυναίκες που ραχάτευαν νωχελικά στο σπίτι, φορώντας κάτι που ενδεχομένως σήμερα φοριέται σε γαμήλιες τελετές στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ. Αυτά τα διαμερίσματα ήταν μεγάλα, συνήθως μεζονέτες, με πολύ λευκό χώρο. Μόλις έμπαινε κάποιος ή επισκέπτης κάποιου σχεδόν πάντα κατευθυνόταν μεμιάς προς ένα μικρό προσιτό μπαρ για να σερβιριστεί ποτό από καράφα.

Οι πάντες έπιναν όλη την ώρα και κανένας δεν αναγούλιαζε. Και κανένας δεν είχε καρκίνο και το ρετιρέ δεν έσταζε, και όταν χτυπούσε το τηλέφωνο μες στα μεσάνυχτα οι άνθρωποι από την Παρκ ή την Πέμπτη Λεωφόρο δεν ήταν αναγκασμένοι, όπως η μητέρα μου, να συρθούν από το κρεβάτι και να κοπανήσουν τα γόνατά τους ψάχνοντας ψηλαφητά μες στη σκοτεινιά για να βρουν τη μία και μοναδική μαύρη συσκευή και ν’ ακούσουν ίσως ότι τα κακάρωσε κάποιος συγγενής. Όχι. Η Χέπμπορν ή ο Τρέισι ή ο Κάρι Γκραντ ή η Μίρνα Λόι απλώς σήκωναν το τηλέφωνο στο κομοδίνο κάτι ίντσες από κει όπου κοιμούνταν, και το τηλέφωνο ήταν συνήθως λευκό και τα νέα δεν είχαν να κάνουν με καμιά μετάσταση ή καμιά θρόμβωση στεφανιαίας από χρόνια θανάσιμης κατανάλωσης κακής ποιότητας κρέατος, αλλά ως επί το πλείστον με επιλύσιμους γρίφους όπως “Πώς; Τι θες να πεις δεν είμαστε νόμιμα παντρεμένοι!;”».