Η Κλέλια βρίσκεται ξανά στο Τουρίνο -«Το Τουρίνο έμοιαζε σαν καινούργια πόλη, μια πόλη που μόλις χτίστηκε κι οι άνθρωποι που πηγαινοέρχονταν ήταν σαν να καθυστέρησαν από κάποιο απρόοπτο, σαν να της έβαζαν τις τελευταίες πινελιές. Περπάτησα κάτω απ’ τα σπίτια στο κέντρο της πόλης, κοιτάζοντας τα μεγάλα καταστήματα που περιμέναν τους πρώτους πελάτες. Καμιά απ’ αυτές τις βιτρίνες και τις επιγραφές δεν ήταν σεμνή και γνώριμη, όπως τις θυμόμουν, μήτε τα καφενεία, μήτε οι κασιέρες, μήτε τα πρόσωπα. Μονάχα ο ήλιος που κατέβαινε λοξά κι ο υγρός αέρας δεν είχαν αλλάξει. Κανείς δε σεργιανούσε· όλοι μοιάζαν να βιάζονται.
Οι δρόμοι δεν ήταν για να ζεις εκεί, αλλά μόνο για να φεύγεις μέσα τους». Στο Τουρίνο -σε μια άθλια γειτονιά του, γεννήθηκε πριν από τριάντα τόσα χρόνια και το εγκατέλειψε νεότατη, ακολουθώντας τον πρώτο της εραστή. Νιώθει πια πετυχημένη. Πίσω της αφήνει αγωνίες, τρέλες, έρωτες κι όλα τα χρόνια του τελευταίου πολέμου, μα τώρα είναι στη διεύθυνση ενός μεγάλου μοδιστράδικου της Ρώμης. Ανεξάρτητη, με δυνατή θέληση, ξέρει τι αξίζουν οι άντρες -«ακόμα κι οι καλύτεροι», διαλέγει και δε δεσμεύεται. Επιστρέφοντας στο Τουρίνο, μπαίνει γρήγορα στον κύκλο της πλούσιας κοινωνίας, που πασχίζει να διασκεδάσει την πλήξη της.
Τέσσερις κοπέλες κυριαρχούν σ’ αυτό το περιβάλλον. Οι ερωτικές εμπειρίες τους είναι επιδερμικές, με έντονη τη γεύση της παρακμής. Η ανικανοποίητη δίψα της πιο νέας από τις τέσσερις για έναν κόσμο ιδανικό, με αγνές και τίμιες σχέσεις, θα οδηγήσει σε τραγωδία. Στις «Κοπέλες μόνες» βασίστηκε η ταινία του Μικελάντζελο Αντονιόνι «Le amiche» [1955] (Οι φίλες ή Οι τέσσαρες ερωμένες).
