«Ένας διαφορετικός τυμπανιστής», το πρώτο μυθιστόρημα του Αφροαμερικανού Γουίλιαμ Μέλβιν Κέλι (1937–2017), κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Το βιβλίο του «χαμένου γίγαντα της αμερικανικής λογοτεχνίας», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1962 και τον κατέταξε μεταξύ των Τζέιμς Μπόλντουιν και Γουίλιαμ Φώκνερ, επανέρχεται σε νέα έκδοση και τοποθετείται στα ράφια της κλασικής λογοτεχνίας.

Μια μέρα του 1957, στο Σάτον, τη μικρή πόλη μιας επινοημένης πολιτείας του αμερικάνικου Νότου ανάμεσα στο Μισισίπι και την Αλαμπάμα, ο νεαρός μαύρος αγρότης Τάκερ Κάλιμπαν ρίχνει αλάτι στα χωράφια του, σκοτώνει τα ζωντανά του, βάζει φωτιά στο σπίτι του, παίρνει τη γυναίκα και το παιδί του και φεύγει. Οι λευκοί της μικρής πόλης παρακολουθούν σαστισμένοι· τις επόμενες μέρες, το σάστισμά τους εντείνεται, καθώς ο ένας μετά τον άλλον οι μαύροι κάτοικοι φοράνε τα κυριακάτικά τους, παίρνουν ό,τι πολύτιμο έχουν και φεύγουν και εκείνοι.

«Πάει τέλειωσε τώρα. Οι πιο πολλοί άντρες που στέκονταν, έγερναν ή κάθονταν στη βεράντα της εισόδου του Παντοπωλείου Τόμασον είχαν βρεθεί στο αγρόκτημα του Τάκερ Κάλιμπαν την Πέμπτη όταν άρχισαν όλα, αν και, με την ενδεχόμενη εξαίρεση του κυρίου Χάρπερ, κανένας τους δεν ήξερε ότι κάτι άρχιζε τότε. Όλη την Παρασκευή και για μεγάλο μέρος του Σαββάτου έβλεπαν τους νέγρους του Σάτον, με τα μπαγκάζια τους ή και με άδεια χέρια, να περιμένουν στην άκρη της εισόδου του παντοπωλείου για το ωριαίο λεωφορείο που θα τους πήγαινε στην Ανατολική Ράχη και, διαμέσου του Χάρμονς Ντρόου, στο Νιου Μαρσάιλς και στον Δημοτικό Σιδηροδρομικό Σταθμό.

Από το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες ήξεραν ότι το Σάτον δεν ήταν η μοναδική πολίχνη, ήξεραν ότι όλοι οι νέγροι σε όλες τις πόλεις, τις κωμοπόλεις και τα σταυροδρόμια της Πολιτείας χρησιμοποιούσαν κάθε διαθέσιμο μεταφορικό μέσο, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των ποδιών τους, για να ταξιδέψουν προς τα σύνορα της Πολιτείας και να τραβήξουν προς το Μισισίπι ή την Αλαμπάμα ή το Τενεσί, ακόμα κι αν κάποιοι (όχι οι περισσότεροι) σταματούσαν ακριβώς εκεί και άρχιζαν να γυρεύουν καταφύγιο και δουλειά. Ήξεραν ότι οι πιο πολλοί δεν θα σταματούσαν μόλις περνούσαν τα σύνορα, αλλά θα συνέχιζαν ώσπου να φτάσουν σ’ ένα μέρος όπου θα είχαν έστω και την ελάχιστη ευκαιρία να ζήσουν, ή να πεθάνουν, αξιοπρεπώς, γιατί οι άντρες είχαν δει φωτογραφίες του σιδηροδρομικού σταθμού τίγκα στους μαύρους, και στη Δημοσιά ανάμεσα στο Νιου Μαρσάιλς και στο Γουίλσον Σίτι είχαν δει τις ουρές των αμαξιών που ήταν γεμάτα νέγρους και κάμποσα μπαγκάζια για να τους πείσουν ότι εκείνοι δεν είχαν μπει σ’ όλον αυτόν τον κόπο απλώς για να μετακινηθούν καμιά εκατοστή μίλια. Και όλοι είχαν διαβάσει την ανακοίνωση του κυβερνήτη: “Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Ποτέ δεν τους είχαμε ανάγκη, ποτέ δεν τους θέλαμε, και θα τα πάμε μια χαρά και δίχως αυτούς· ο Νότος θα τα πάει καλά και δίχως αυτούς. Μολονότι μειώθηκε κατά ένα τρίτο ο πληθυσμός, εμείς θα τα πάμε μια χαρά. Έχουν μείνει πάμπολλοι καλοί άνθρωποι”.

Ήθελαν όλοι να το πιστέψουν. Δεν είχαν ζήσει πολύ σ’ έναν κόσμο δίχως μαύρα πρόσωπα, κι έτσι τίποτα δεν είχαν για σίγουρο, αλλά έλπιζαν ότι όλα θα πήγαιναν καλά, προσπαθούσαν να πείσουν τον εαυτό τους ότι το ζήτημα είχε τελειώσει, αν και διαισθάνονταν ότι για κείνους μόλις άρχιζε».

Μια ερμηνεία της μαύρης ταυτότητας, μέσα από τα μάτια των λευκών, πάντα, αφηγητών και σύμφωνα με τις δικές τους πεποιθήσεις, ανάγκες και επιθυμίες. Πώς αντιλαμβάνονται αυτήν την αυθόρμητη απόρριψη της υποτέλειας εκ μέρους των μαύρων συμπολιτών τους αγόρια, κορίτσια, γυναίκες και άντρες; Φιλελεύθεροι και συντηρητικοί; Μισαλλόδοξοι και φίλα προσκείμενοι;

Ένα συγκλονιστικό, άκρως επίκαιρο βιβλίο που ρίχνει νέο φως στα φυλετικά προβλήματα που μαστίζουν χρόνια την αμερικάνικη κοινωνία.

Η Αθήνα συνιστά τον πυρήνα των δράσεων του Ιδρύματος Ωνάση: ο συνδυασμός πόλης και πολιτισμού, ο πολίτης ως δημιουργός και ο δημιουργός ως πολίτης για μια πόλη με συναισθήματα. Με μια σειρά από υπαίθρια που διεγείρουν τη σχέση των κατοίκων και των επισκεπτών με το περιβάλλον, την τοποθεσία, το χθες και, κυρίως, το σήμερα της πόλης, το Ίδρυμα Ωνάση επιδιώκει να αναδείξει μια εκ νέου σύνδεση, έναν «συντονισμό» με την πόλη, με αναφορά στις έννοιες της περιπλάνησης και της συνάντησης, της χαράς και της ενσυναίσθησης.

Η σειρά έργων OnAthens που διαπερνούν τον ιστό της πόλης, αναγεννώντας σε τοίχους σπουδαία έργα σύγχρονων Ελλήνων ζωγράφων σε μεγάλη κλίμακα, εγκαινιάζεται με την τοιχογραφία «Το φιλί» του Ηλία Παπαηλιάκη στην πλατεία Αυδή. Ένα βαθιά ανθρωποκεντρικό, εύκολα κατανοητό και, ταυτόχρονα, σύνθετο έργο, «Το φιλί» (2019) μετατρέπεται σε μια σύγχρονη τοιχογραφία για μια σύγχρονη πόλη. Δύο φιγούρες και ένα φιλί που ενώνει τους Αθηναίους και τους επισκέπτες, ως μια εικόνα τόσο συντροφική και οικεία που κάνει την καρδιά της πόλης να χτυπά πιο δυνατά.

Το Ίδρυμα Ωνάση «εκθέτει» από σήμερα το έργο του Παπαηλιάκη ως μια τοιχογραφία στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο, στο κέντρο της Αθήνας, απέναντι από τη Νέα Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, σε συνεργασία με τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ). «Το φιλί» εκπέμπει ζωή και αισιοδοξία και «ασπάζεται» από σήμερα περαστικούς και κατοίκους, τονίζοντας την αξία της ανθρώπινης επαφής, ακόμη και σε καιρούς απομόνωσης, όπως αυτή που διανύουμε. Το έργο του διεθνώς αναγνωρισμένου Έλληνα καλλιτέχνη που κοσμεί τον τοίχο της πολυκατοικίας στην οδό Γιατράκου, σε διάσταση 22 μέτρων, επιδιώκει να προσφέρει αισθητική απόλαυση στον πυκνό ιστό της πόλης και δίνει σε όλους μας την αφορμή να ακουμπήσουμε κάπου το βλέμμα μας και να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, μόλις σταθούμε μπροστά του.

Όπως σημειώνει ο Ηλίας Παπαηλιάκης: «Το έργο εκφράζει μια ιδιαίτερη και μοναδική στιγμή δύο ανθρώπων. Ο έρωτας, η επιθυμία, η τρυφερότητα, η εγγύτητα, η αναγνώριση του άλλου είναι μερικά από τα θέματα που πραγματεύομαι με λίγες γραμμές. Η παρουσίαση του έργου στον δημόσιο χώρο, στοχεύει στην ενίσχυση του διαλόγου για μια πόλη πρόσφορη στη συνεύρεση και στη συνάντηση. Μια πόλη με συναισθήματα.»

Η τοιχογραφία του Παπαηλιάκη είναι το πρώτο από μία σειρά έργων μεγάλης κλίμακας σε ανάθεση και παραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση. Έργα τα οποία δίνουν διάρκεια στη στιγμή που το βλέμμα μας πέφτει πάνω τους και μας ξανασυστήνουν την πόλη που αγαπάμε, μια πόλη με συναισθήματα. Η πόλη ως καλλιτέχνης και όλοι εμείς ο καμβάς της.

Ένα νέο ντοκιμαντέρ με λεπτομέρειες για την ιστορία της Αγγλίδας τραγουδίστριας και συνθέτριας Έιμι Γουαϊνχάουζ θα κάνει πρεμιέρα το καλοκαίρι, με αφορμή την 10η επέτειο από τον θάνατό της.

Το BBC ανακοίνωσε ότι η Τζάνις Γουαϊνχάουζ θα μοιραστεί την ιστορία της κόρης της σε ένα νέο ντοκιμαντέρ, με τίτλο «Amy Winehouse: 10 Years On».

«Δεν αισθάνομαι ότι ο κόσμος ήξερε την αληθινή Έιμι, την οποία μεγάλωσα» ανέφερε στο BBC. «Ανυπομονώ για την ευκαιρία να προσφέρω κατανόηση των καταβολών της και μια βαθύτερη εικόνα της πραγματικής Έιμι» τόνισε.

Το νέο ντοκιμαντέρ θα περιλαμβάνει συνεντεύξεις με φίλους και την οικογένεια της τραγουδίστριας . Το 2014, κυκλοφόρησε το βιβλίο της Τζάνις Γουαϊνχάουζ «Loving Amy: A Mother’s Story».

«Η Τζάνις ζει με σκλήρυνση κατά πλάκας, μια κατάσταση που απειλεί να της διαγράψει τις αναμνήσεις της για την Έιμι και αποτέλεσε μεγάλο μέρος του κινήτρου της να κάνει αυτό προσωπικό ντοκιμαντέρ εγκαίρως » επισημαίνεται στο δελτίο Τύπου του BBC.

Το ντοκιμαντέρ «Amy Winehouse: 10 Years On» θα κάνει πρεμιέρα τον Ιούλιο στο BBC Two και στο BBC Music.

Η Τζουν Μπράουν, όπως ήταν το όνομά της, γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας το 1923, σπούδασε υποκριτική και συχνά εμφανιζόταν με το σκηνικό της όνομα Τζουν Μπρουνέλ, αναφέρεται στην ανακοίνωση του Ιδρύματος.

Το 1947, συνάντησε τον Χέλμουτ Νιούτον, Γερμανο-Εβραίο φωτογράφο που είχε φύγει από τη ναζιστική Γερμανία και μόλις είχε δημιουργήσει ένα φωτογραφικό στούντιο στη Μελβούρνη. Παντρεύτηκαν ένα χρόνο αργότερα και ήταν μαζί μέχρι που ο 83χρονος Χέλμουτ Νιούτον πέθανε σε τροχαίο δυστύχημα στο Λος Άντζελες το 2004.

Το 1970, αφού μετακόμισε στο Παρίσι με τον σύζυγό της, η Τζουν Νιούτον ξεκίνησε τη δική της καριέρα ως φωτογράφος με το ψευδώνυμο Άλις Σπρινγκς και σύντομα έγινε πολύ γνωστή καλλιτέχνης εστιάζοντας στα πορτρέτα.

Στα έργα της συμπεριλαμβάνονται διαφημιστικές εκστρατείες και πορτρέτα διακεκριμένων δημιουργικών προσωπικοτήτων, όπως οι Yves Saint Laurent, Gore Vidal, Balthus, Robert Mapplethorpe και Brassaï, καθώς και σταρ του Χόλυγουντ.

Δημιούργησε, επίσης, μια σειρά από φωτογραφίες δρόμου, κατά μήκος της λεωφόρου Μελρόουζ, στο Λος Άντζελες, όπου κατέγραψε τις ανερχόμενες σκηνές πανκ και χιπ χοπ της Καλιφόρνια τη δεκαετία του 1980. Οι Χέλμουτ και Τζουν Νιούτον περνούσαν τακτικά τους χειμώνες τους στην Καλιφόρνια, διαμένοντας στο Chateau Marmont.

Τη δεκαετία του 1990, γύρισε το ντοκιμαντέρ «Helmut by June» για το γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι Canal Plus και το 1998 ακολούθησε η εμβληματική σειρά φωτογραφιών του ζευγαριού «Us and Them», η οποία αποτέλεσε περιεχόμενο ενός τόμου και αργότερα μετατράπηκε σε έκθεση που παρουσιάστηκε σε όλο τον κόσμο με αυτοπροσωπογραφίες και πορτρέτα, καθώς και εικόνες πολλών διασημοτήτων.

«Η Άλις Σπρινγκς έκανε κάτι περισσότερο από το να τεκμηριώνει την εμφάνιση διάσημων και ανώνυμων ανθρώπων της εποχής, κατέγραφε το χάρισμα τους, την αύρα τους» αναφέρει το Ίδρυμα Χέλμουτ Νιούτον περιγράφοντας το έργο της. «Η ματιά της για τους ανθρώπους επικεντρώνεται κυρίως στα πρόσωπά τους» σημειώνει.

Το 1981, το ζευγάρι μετακόμισε στο Μόντε Κάρλο. Μετά το θάνατο του συζύγου της, η Τζουν Νιούτον ανέλαβε το Ίδρυμα Χέλμουτ Νιούτον στο Βερολίνο, το οποίο είχε ιδρύσει ο σύζυγός της λίγους μήνες πριν από το θάνατό του. Μέχρι το θάνατό της, ήταν η πρόεδρος του Μουσείου, το οποίο έχει γίνει ένας σημαντικός χώρος για σύγχρονες εκθέσεις φωτογραφίας.

Δια βίου διεγράφη ο Δημήτρης Λινγάδης από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) όπως έγινε γνωστό το απόγευμα της Κυριακής.

Την απόφαση έλαβε η γενική συνέλευση του ΣΕΗ που συνεδρίασε στη θερινή σκηνή του Εθνικού στην οδό Πειραιώς. Η διαγραφή του πρώην διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου ήταν πρόταση του διοικητικού συμβουλίου και του πειθαρχικού συμβουλίου και ένα από τα πέντε θέματα της σημερινής γενικής συνέλευσης.

Έπειτα από μυστική ψηφοφορία (όπως εκ νόμου προβλέπεται), με ψήφους 332 υπέρ, 9 κατά και 3 λευκά ψηφίστηκε με απόλυτη πλειοψηφία η οριστική διαγραφή του Δημήτρη Λιγνάδη από τα μητρώα του Σωματείου.

Με ανάρτησή της στο facebook, η ηθοποιός, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, έκανε γνωστή την είδηση της διαγραφής του προφυλακισμένου σκηνοθέτη. «Μόλις Αποφασίστηκε Δια Ψηφοφορίας ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΤΟΥ Δημήτρη Λιγνάδη από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών».

Όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση, η απόφαση στηρίχτηκε:

-τόσο στο περιεχόμενο των καταγγελιών που έχουν υποβληθεί στο σωματείο, όσο και στο περιεχόμενο των καταγγελιών που έχουν εν γένει δημοσιευτεί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εναντίον του Δημήτρη Λιγνάδη, «που αν μη τι άλλο αφορούν σε ενέργειες και πράξεις που αντιβαίνουν στο κοινό αίσθημα δικαίου και ανθρωπισμού, αλλά κι επικουρικά στην εν γένει δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης»

-στους αντισωματειακούς ισχυρισμούς του στο απολογητικό του υπόμνημα ενώπιον της 19ης Τακτικής Ανακρίτριας του Πρωτοδικείου Αθηνών για τα αποδιδόμενα σ΄ αυτόν ποινικά αδικήματα (το οποίο δόθηκε πλήρες στην δημοσιότητα εκ μέρους του), όπου επί λέξει αναφέρει -μεταξύ άλλων- τα εξής: «.. Η υπόθεση αυτή είναι κατασκευασμένη από δικηγόρους που είναι νομικοί σύμβουλοι του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και ως υποδομή έχει την ευθεία αντιπαράθεσή μου εδώ και χρόνια με τα πρόσωπα που συγκροτούν το ΔΣ για τον τρόπο που διαχειρίζονται την Ένωση Ελλήνων Ηθοποιών και τα χρήματα που έρχονται στην κατοχή τους κι εξαιτίας αυτής της αντιπαραθέσεως υπάρχει χρόνια εχθρότητα μεταξύ εμού κι αυτών….» και

-στον αντισωματειακό και αντισυνδικαλιστικό ισχυρισμό του για συμπτωματική και όχι αξιοκρατική ανάδειξη μελών στο Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου μας, με καταφανή την ευθεία από την πλευρά του συκοφάντηση των νόμιμων, καταστατικών, δημοκρατικών συλλογικών διαδικασιών του σωματείου και όλων των συναδέλφων που συμμετείχαν σ΄ αυτές.

Οι ταινίες «Nomadland» και «Promising Young Woman» της Κλόε Ζάο και της Έμεραλντ Φενέλ αντίστοιχα ήταν εκείνες που απέσπασαν τα περισσότερα βραβεία κατά τη διάρκεια της 74ης τελετής απονομής των BAFTA της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (British Academy Film Awards), τα οποία θεωρούνται τα βρετανικά Όσκαρ.

Οικοδεσπότες στην τελετή απονομής, που πραγματοποιήθηκαν το βράδυ της Κυριακής, στο άδειο, λόγω πανδημίας, Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου ήταν οι τηλεπαρουσιαστές και ραδιοφωνικοί παραγωγοί Ίντιθ Μπόουμαν και Ντέρμοτ Ο' Λίρι, οι οποίοι είχαν συμπαραστάτες όπως οι Χιού Γκραντ, Τζέιμς Μακαβόι, Φίμπι Ντίνεβορ καθώς και τους Ρενέ Ζελβέγκερ, Άννα Κέντρικ και Ρόουζ Μπερν που εμφανίστηκαν -σε ζωντανή σύνδεση- από το Λος Άντζελες.

Το «Nomadland», της Κλόε Ζάο, ίσως η πιο ξεχωριστή ταινία για φέτος, επιβεβαίωσε τα προγνωστικά και επικράτησε πανηγυρικά αποσπώντας τέσσερα βραβεία στις μεγαλύτερες κατηγορίες (Καλύτερη Ταινία, Καλύτερη Σκηνοθεσία, Α’ Γυναικείο για την Φράνσις ΜακΝτόρμαντ και Καλύτερη Φωτογραφία). Η 39χρονη Ζάο είναι η δεύτερη γυναίκα που πρωτεύει στην κατηγορία σκηνοθεσίας στα 53 χρόνια του θεσμού.

Η αμερικανική ταινία «Nomadland», ένα ρόουντ μούβι, που παρακολουθεί μια γυναίκα στα 60 της, που όταν χάνει τα πάντα εξαιτίας της Μεγάλης Κρίσης και ξεκινάει ένα ταξίδι στην αμερικανική Δύση με ένα μικρό βαν, έχει αποσπάσει ήδη τον Χρυσό Λέοντα στην Μπιενάλε, τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Δραματικής Ταινίας, ενώ έχει και έξι υποψηφιότητες για τα βραβεία Όσκαρ.

Το «Promising Young Woman», ένα ιδιαίτερο φεμινιστικό θρίλερ εκδίκησης, απέσπασε δύο βραβεία στις κατηγορίες Καλύτερη Βρετανική Ταινία και Πρωτότυπο Σενάριο.

Το βραβείο Πρώτου Ανδρικού Ρόλου κέρδισε ο 83χρονος Άντονι Χόπκινς για την ερμηνεία του στην ταινία «The Father», όπου υποδύεται έναν άνδρα, ο οποίος παλεύει με την άνοια, και έγινε ο γηραιότερος νικητής του συγκεκριμένου βραβείου. Ο ρόλο της σύγχρονης νομάδας στην ταινία «Nomadland» έδωσε στην 63χρονη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ το βραβείο A' Γυναικείου Ρόλου.

Ο Ντάνιελ Καλούγια κέρδισε το βραβείο Β’ Ανδρικού για την ερμηνεία του στην ταινία «Judas and the Black Messiah» και η Γιου-γιουvκ Γιουν το αντίστοιχο Γυναικείο για την ερμηνεία της στην ταινία «Minari».

Η 18χρονη Μπάκι Μπακρέι, στον πρώτο της κινηματογραφικό ρόλο, υποδύθηκε μια έφηβη που την εγκαταλείπει η μητέρα της στην ταινία «Rocks» και απέσπασε το βραβείο στην κατηγορία Ανερχόμενη Ηθοποιός.

Η τελετή άνοιξε με ένα αφιέρωμα στον εκλιπόντα Δούκα του Εδιμβούργου, ενώ ο πρίγκιπας Ουίλιαμ, πρόεδρος της Ακαδημίας, δεν συμμετείχε στο πρόγραμμα λόγω πένθους.

Ο Αμερικανός ράπερ και ηθοποιός Ερλ Σίμονς, γνωστός με το καλλιτεχνικό όνομα DMX ή Dark Man X, πέθανε, την Παρασκευή, σε ηλικία 50 ετών σε νοσοκομείο στα προάστια της Νέας Υόρκης, όπου νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση εδώ και μία εβδομάδα.

Ο DMX, μια από τις μεγαλύτερες μορφές της χιπ-χοπ στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, εισήχθη στο νοσοκομείο του Γουάιτ Πλέινς, προάστιο βορείως της Νέας Υόρκης, την περασμένη εβδομάδα μετά το έμφραγμα που υπέστη κατά τη διάρκεια υπερβολικής χρήσης ναρκωτικών.

Όταν ρωτήθηκε ο δικηγόρος του Μιούρεϊ Ρίτσμαν είπε ότι ο Σίμονς πέθανε χθες γύρω στις 11 το πρωί (τοπική ώρα) επιβεβαιώνοντας τις πληροφορίες αμερικανικών μέσων ενημέρωσης.