Πόσο τρωτός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος μπροστά στην έλλειψη νερού; -αυτό είναι το ερώτημα που διαπερνά τις σελίδες του βιβλίου.

«Καμιά φορά ξεχνώ πώς φαίνομαι. Σταματάει κανείς να νοιάζεται για την εμφάνισή του όταν μένει σε σκάφος, όμως πολύ σπάνια, όταν τύχει να δω τον εαυτό μου σε κάποιον καθρέφτη με καλό φωτισμό στη στεριά, τρομάζω. Ποια είναι αυτή εκεί, σκέφτομαι, ποια στην ευχή είναι αυτή η κοκαλιάρα γριά; Είναι περίεργο, αλλόκοτο, όχι, σουρεαλιστικό είναι η λέξη, πως είμαι μια από αυτούς, τους γέρους, ενώ νιώθω ακόμη τόσο απόλυτα και βαθιά ο εαυτός μου, ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν πάντα, στα δεκαπέντε και στα τριάντα πέντε και στα πενήντα, μια ίδια και απαράλλαχτη μάζα, αυτή που είμαι στα όνειρά μου, σαν πέτρα, σαν πάγος χιλίων χρόνων. Η ηλικία είναι ξεκομμένη από εμένα, μόνο όταν κινούμαι κάνει αισθητή την παρουσία της, εμφανίζεται με όλες τις φθορές της, τα δύσκαμπτα γόνατα, τον πιασμένο αυχένα, τους πονεμένους γοφούς. Όμως τα παιδιά δεν σκέφτονται πως είμαι γριά, γιατί δεν με βλέπουν καν, κανένας δεν βλέπει τις ηλικιωμένες γυναίκες, έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που με κοίταξε κάποιος».    

Η Μάγια Λούντε γεννήθηκε το 1975  στο Όσλο, είναι σεναριογράφος και η πιο δημοφιλής συγγραφέας της γενιάς της στην Νορβηγία. Έχει γράψει δώδεκα παιδικά βιβλία. Το μυθιστόρημα «Η Ιστορία του Νερού»  είναι το δεύτερο βιβλίο της για ενήλικες και ανήκει στην «Τετραλογία του Περιβάλλοντος».

Νορβηγία, 2017 – Η εβδομηντάχρονη ακτιβίστρια Σίνε ξεκινάει ένα επικίνδυνο ταξίδι: με ένα ιστιοφόρο και ένα πολύ ιδιαίτερο φορτίο προσπαθεί να φτάσει από τη δυτική Νορβηγία στις γαλλικές ακτές. Εκεί θα αντιμετωπίσει τον άντρα που ήταν κάποτε ο έρωτας της ζωής της.

Γαλλία, 2041 – Η νότια Ευρώπη πλήττεται από ένα έντονο κύμα ξηρασίας που αναγκάζει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να μεταναστεύσει προς αναζήτηση πόσιμου νερού. Ανάμεσά τους είναι ο Νταβίντ με τη μικρή του κόρη, που ξεκινούν ένα ταξίδι χωρίς ελπίδα. Όλα αλλάζουν, τη μέρα που οι δυο τους ανακαλύπτουν ένα ιστιοφόρο σκάφος σ’ έναν εγκαταλελειμμένο κήπο, μακριά από τη θάλασσα –το σκάφος της Σίνε.

«“Τι είναι αυτό;” Πίσω μου, στο βάθος του κήπου, υπήρχε κάτι μεγάλο και ψηλό κάτω από τα σκοτεινά δέντρα, σκεπασμένο με κάμποσους πράσινους μουσαμάδες.[…] Ήταν ένα ιστιοφόρο […]. Αρμενίζαμε και πολεμούσαμε τους πειρατές. Συναντήσαμε δελφίνια και γοργόνες. Η Λου φώναζε, χειρονομούσε, πήρε και το πηδάλιο.  Γελούσε δυνατά.[…] Εξερευνούσαμε το σκάφος για ώρα. Η Λου ξεφώνιζε από χαρά κάθε τόσο, σαν να έπαιζε με κουκλόσπιτο».

Μετά τη  διεθνή επιτυχία που γνώρισε το μυθιστόρημα της Λούντε  «Η Ιστορία των Μελισσών», αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο της «Τετραλογίας του Περιβάλλοντος», και μεταφράζεται σε 19 χώρες. Εντάσσεται στο νέο λογοτεχνικό είδος cli-fi (climate fiction), που έχει στον πυρήνα του το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, καθώς η συγγραφέας προσπαθεί να ερμηνεύσει το φαινόμενο και τις επιπτώσεις του στις ζωές των ανθρώπων.

Ο Άρβιν Γιουτζίν Ράσελ μεγάλωσε παρακολουθώντας τον πατέρα του να θυσιάζει ανθρώπους και ζώα προκειμένου να σώσει την καρκινοπαθή μητέρα του από τον θάνατο, κι εξελίχθηκε σε έναν βίαιο ενήλικα με έναν πολύ προσωπικό κώδικα ηθικής.

Στο βιβλίο –που διασκεύασε κινηματογραφικά το Netflix- ξετυλίγεται η  ιστορία τού Άρβιν και του κόσμου του.  Ένα μοναδικό σύμπαν παρακμής, εκδίκησης και βίας με φόντο τη βαθιά Αμερική από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1960, στο οποίο κινείται μια σειρά από παράδοξους χαρακτήρες: ο Καρλ και η Σάντι -ένα ζευγάρι σίριαλ κίλερ, που λυμαίνονται τις εθνικές οδούς· ο σερίφης Μπόντεκερ -ένας διεφθαρμένος εξουσιομανής· ο περιπλανώμενος ιεροκήρυκας Ρόι, που χρησιμοποιεί τις αράχνες για να διαδώσει τον λόγο του Ευαγγελίου, τον οποίο συνοδεύει ο σακάτης Θίοντορ με την κιθάρα του, και άλλοι.

«Ήταν η πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου και πλέον η Σάρλοτ τον περισσότερο καιρό τα ’χε χαμένα. Ένα αποπνικτικό απόγευμα, κι ενώ προσπαθούσε να τη δροσίσει με βρεγμένα πανάκια, ο Γουίλαρντ σκέφτηκε ότι ίσως να χρειαζόταν  να κάνει κάτι παραπάνω από το να προσεύχεται και να είναι ειλικρινής. Το επόμενο μεσημέρι γύρισε από τις στάνες στην πόλη με ένα αρνάκι στην καρότσα του φορτηγού. Ήταν κουτσό και του ’χε κοστίσει μόνο πέντε δολάρια. Ο Άρβιν πήδηξε από τη βεράντα κι έτρεξε στην αυλή. “Μπορώ να του δώσω όνομα;” ρώτησε, καθώς ο πατέρας του σταματούσε το φορτηγό μπροστά στον αχυρώνα.

“Χριστέ και Κύριε, δε το ’φερα για κατοικίδιο, να πάρει η ευχή” φώναξε ο Γουίλαρντ. “Πήγαινε μέσα στη μητέρα σου”. Μπήκε με την όπισθεν στον αχυρώνα, βγήκε από το φορτηγάκι και έδεσε βιαστικά τα πίσω πόδια του ζώου με ένα σχοινί, έπειτα το σήκωσε ψηλά στον αέρα και το κρέμασε ανάποδα από μια τροχαλία σε μια από τις δοκούς που στήριζαν τη σκεπή του αχυρώνα. Έκανε το φορτηγό λίγα μέτρα πιο μπροστά. Έπειτα, χαμήλωσε το τρομοκρατημένο ζώο μέχρι που η μύτη του σχεδόν άγγιζε το έδαφος. Με ένα χασαπομάχαιρο του έκοψε τον λαιμό και μάζεψε το αίμα σε έναν κουβά που τον χρησιμοποιούσαν για τάισμα και χώραγε δεκαπέντε λίτρα. Κάθισε πάνω σε ένα δεμάτι άχυρο και περίμενε μέχρι που η πληγή στράγγισε. Ύστερα κουβάλησε τον κουβά ως το κούτσουρο και άδειασε πάνω προσεκτικά την προσφορά του. Εκείνο το βράδυ, όταν ο Άρβιν πήγε για ύπνο, έσυρε το μαλλιαρό κουφάρι του ζώου ως την άκρη του αγρού και το έριξε σε μια ρεματιά.

Δυο μέρες αργότερα, ο Γουίλαρντ άρχισε να μαζεύει ζώα που έβρισκε σκοτωμένα στον δρόμο: σκύλους, γάτες, ρακούν, οπόσουμ, μαρμότες, ελάφια. Τα ζώα που ήταν ψόφια καιρό τώρα και δεν έβγαζαν αίμα τα κρεμούσε από τους σταυρούς κι απ’ τα κλαδιά των δέντρων γύρω από το κούτσουρο. Η ζέστη και η υγρασία τα έκαναν να σαπίζουν γρήγορα. Η μπόχα έκανε τον ίδιο και τον  Άρβιν να θέλουν να ξεράσουν, καθώς γονάτιζαν και ικέτευαν για το έλεος του Σωτήρα. Σκουλήκια έπεφταν στριφογυριστά από τα δέντρα σαν σταγόνες άσπρου λίπους. Το έδαφος γύρω από το κούτσουρο είχε λασπώσει απ’ το αίμα. Τα έντομα που ζουζούνιζαν γύρω τους πολλαπλασιάζονταν κάθε μέρα. Και οι δυο ήταν γεμάτοι τσιμπήματα από τις μύγες, τα κουνούπια και τους ψύλλους. Παρόλο που ήταν Αύγουστος, ο Άρβιν φορούσε μακρυμάνικο φανελένιο πουκάμισο και ένα ζευγάρι γάντια εργασίας και τύλιγε το πρόσωπό του με ένα μαντίλι. Κανείς τους δεν έκανε μπάνιο πια. Ζούσαν με κρέας κονσέρβας και κρακεράκια που αγόραζαν απ’ το μαγαζί της Μοντ. Το βλέμμα του Γουίλαρντ είχε σκληρύνει κι είχε αγριέψει  και ο γιος του είχε την αίσθηση ότι τα μπλεγμένα μούσια του είχαν ασπρίσει σχεδόν μες σε μια νύχτα.

“Έτσι είναι ο θάνατος” είπε ο Γουίλαρντ μελαγχολικά ένα απόγευμα, καθώς ήταν γονατισμένοι με τον Άρβιν στο σάπιο κούτσουρο που ’χε μουσκέψει απ’ το αίμα. “Θέλεις κάτι τέτοιο για τη μάνα σου;”   

“Όχι, κύριε” είπε το αγόρι.    

Ο Γουίλαρντ χτύπησε τη γροθιά του στο κούτσουρο. “Τότε προσευχήσου, να πάρει ο διάολος!”

Ο Άρβιν κατέβασε το βρόμικο μαντίλι από το πρόσωπό του και πήρε βαθιά ανάσα εισπνέοντας τη σαπίλα. Από εκείνη τη στιγμή, σταμάτησε να προσπαθεί να αποφύγει τη βρομιά, τις ατελείωτες προσευχές, το πηγμένο αίμα, τα σαπισμένα ψοφίμια. Ωστόσο η μάνα του έσβηνε μέρα με τη μέρα. Πλέον όλα μύριζαν θάνατο, ακόμα και ο διάδρομος που οδηγούσε  στο δωμάτιο όπου κείτονταν άρρωστη. Ο Γουίλαρντ άρχισε να κλειδώνει την πόρτα της και είπε στον Άρβιν να μην την ενοχλεί. “Χρειάζεται ξεκούραση” είπε».