Ο σκοτεινός «Ματωμένος Γάμος», του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, παρουσιάζεται από τις 11 Φεβρουαρίου σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο στο κτήριο Τσίλλερ, Σκηνή Νίκος Κούρκουλος [Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Αθήνα].

Μια κοινωνία με ακλόνητους δεσμούς. Μια νύφη που ανήκει σε κάποιον άλλον. Ένας πατημένος όρκος. Ένα άλογο που καλπάζει βαθιά μέσα στο σκοτεινό δάσος. Όσο κι αν τρέξει όμως κανείς, μπορεί να ξεφύγει από το αίμα που κυλάει μέσα του; Μπορεί, άραγε, να αποδράσει ποτέ κανείς από τον εαυτό του;

Εμπνευσμένος από ένα πραγματικό έγκλημα της εποχής του, και στο κατώφλι ενός βίαιου Εμφυλίου, ο Ματωμένος Γάμος του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα είναι η συγκλονιστική ιστορία ενός πάθους και ταυτόχρονα ένα παράφορο τραγούδι που μιλάει με τρόπο σπαρακτικό για την ελευθερία, τον έρωτα και τον θάνατο.

«Τόσον καιρό κρυβόντουσαν ο ένας από τον άλλον, αλλά στο τέλος νίκησε το αίμα» λέει ο σπουδαίος Ισπανός ποιητής. Η σκηνοθέτις Μαρία Μαγκανάρη, που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε τροχιά δημιουργικής προσέγγισης των κλασικών του σύγχρονου θεάτρου, εκκινεί από τη φράση αυτή για να βουτήξει στον πυρήνα του αριστουργήματος του Λόρκα, αναδεικνύοντας ένα διαχρονικό ερώτημα: «Είναι οι επιλογές μας στη ζωή αληθινά δικές μας ή τις κουβαλάμε στο αίμα μας σαν το χρώμα των μαλλιών και των ματιών μας; Μπορούμε τελικά να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε;».

Άκρως λυρικός, με τον αισθησιασμό και την υπερβατική τόλμη που υπαγορεύει η μεγάλη ποίηση και με φόντο την τραχύτητα του ανδαλουσιανού τοπίου, ο Λόρκα ενσωματώνει στον Ματωμένο Γάμο τελετουργικά που σε όλους τους πολιτισμούς συνοδεύουν τις κομβικές στιγμές της ανθρώπινης παρουσίας στη γη: ένα νανούρισμα, τραγούδια γάμου, μοιρολόγια, ο κύκλος της ζωής. Μια ιχνηλάτηση όλης της ανθρώπινης περιπέτειας από τη ζωή στον θάνατο με τρόπο που συγκινεί.

Η σκηνοθεσία εισέρχεται με ανανεωτική πνοή στο ποιητικό στερέωμα του συγγραφέα, εξερευνώντας το πώς μπορεί να μεταφραστεί σκηνικά ο τολμηρός λυρισμός του έργου. «Καρφιά του φεγγαριού ενώνουν τη μέση μου με τους γοφούς σου» γράφει ο Λόρκα και, μέσα από το σκηνικό σύμπαν της παράστασης, η ποίηση αναβλύζει και έρχεται καταπάνω μας για να μας σαρώσει «σαν κύμα δυνατό».

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου

Σκηνοθεσία: Μαρία Μαγκανάρη

Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη

Κοστούμια: Άγγελος Μέντης

Μουσική: Μάρθα Μαυροειδή

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Βοηθός σκηνογράφου: Φιλάνθη Μπουγάτσου

Βοηθός ενδυματολόγου: Καλλιόπη Βλαμάκη

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Γοζαδίνου

Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Καραμανίδου

Διανομή με αλφαβητική σειρά

Βαγγέλης Αμπατζής   Γαμπρός

Δήμητρα Βλαγκοπούλου  Νύφη

Νόνη Ιωαννίδου   Μοίρα / Πεθερά / Κοπέλα / Ξυλοκόπος

Σύρμω Κεκέ   Γυναίκα του Λεονάρντο

Μαρία Κεχαγιόγλου   Μητέρα

Ευσταθία Λαγιόκαπα   Μοίρα / Γειτόνισσα / Κοπέλα / Ξυλοκόπος

Πέτρος Μάλαμας     Θάνατος / Λόρκα

Νικόλας Παπαγιάννης    Λεονάρντο

Γιάννης Σιαμσιάρης   Πατέρας της Νύφης / Φεγγάρι

Μαρία Σκουλά   Μοίρα / Υπηρέτρια / Κοπέλα / Ξυλοκόπος

Φωτογράφος παράστασης: Ανδρέας Σιμόπουλος

Σημείωση: Οι Σκηνές του Εθνικού Θεάτρου λειτουργούν ως αμιγείς χώροι για εμβολιασμένους και νοσήσαντες.  Η είσοδος των θεατών θα γίνεται αυστηρά με την επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης. 

Λόγω των έκτακτων συνθηκών, ο προγραμματισμός της πρεμιέρας και των παραστάσεων ενδέχεται να τροποποιηθεί.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Κυριακή στις 19:30.

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00.

Προπώληση εισιτηρίων: ticketservices.gr και στο  210.7234567 (με χρήση πιστωτικής-χρεωστικής κάρτας)

Πληροφορίες: Ταμεία κτηρίου Τσίλλερ, τηλ. 210.5288170-171

Ένα πρωτοφανές και εξαιρετικά λυπηρό περιστατικό σημειώθηκε στην παράσταση του γνωστού κωμικού Χριστόφορου Ζαραλίκου στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», όταν μία «ομάδα θεατών» εισέβαλε στη σκηνή. Οι εικόνες που εκτυλίχθηκαν ήταν απίστευτες, με τον κωμικό να διακόπτει και να προσπαθεί να ηρεμήσει τα πνεύματα.

Συγκεκριμένα, η παράσταση «200 χρόνια δανεικά» διεκόπη βιαίως όταν μία ομάδα, που σύμφωνα με τον Χριστόφορο Ζαραλίκο πρόκειται για μπράβους, τον άκουσαν να αναφέρεται σατιρικά στον εφοπλιστή και πρόεδρο του Ολυμπιακού. Σημαιοφόρος της αστυνομίας θεάτρου ήταν η Σάσα Σταμάτη, η οποία αφού αυτή το καιρό απουσιάζει από τα τηλεοπτικά δρώμενα, αποφάσισε να κάνει περιοδεία στα θέατρα της Αθήνας, σε ρόλο Υπολοχαγού... με ύφος εκατό καρδιναλίων... 

Το αποτέλεσμα ήταν τραγελαφικό ενώ οι εικόνες ντροπής κάνουν το γύρω του διαδυκτύου... 

«Σας παρακαλώ» ακούγεται να λέει επανειλημμένα ο Χριστόφορος Ζαραλίκος τη στιγμή που η σκηνή έχει γεμίσει με ανθρώπους και η ένταση ήταν εμφανέστατη ενώ θεατές τους έδιωχναν.

Την καταγγελία για το αδιανόητο περιστατικό έκανε και ο ίδιος ο Χριστόφορος Ζαραλίκος, γράφοντας στο Twitter τα εξής:

«Στην χώρα που είσαι πρωθυπουργός @kmitsotakis μπαίνουν μπράβοι σε θέατρο για να σταματήσουν την παράσταση και τους πετάει έξω το κοινό. Δεν αντέχουμε τόσο φιλελευθερισμό πια».

Για το λυπηρό περιστατικό τοποθετήθηκε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γιάννης Οικονόμου, γράφοντας στο twitter τα εξής:

«Η κοινωνία μας έχει εμπεδώσει την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης, πρωτίστως της σάτιρας, όσο αιχμηρή και αν είναι. Κάθε απόπειρα, έργω ή λόγω, βίαιης παρεμπόδισης της είναι ανεπίτρεπτη και καταδικαστέα, πόσω μάλλον όταν έχει χαρακτηριστικά αυτοδικίας.»

Η Μόνικα Μπελούτσι, έχοντας κατακτήσει τις πασαρέλες κορυφαίων Οίκων μόδας και έχοντας πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες κινηματογραφικές ταινίες, αυτή τη φορά επιχειρεί ένα δύσκολο καλλιτεχνικό εγχείρημα. Θα παρουσιάσει την παράσταση «Maria Callas, Lettres et Mémoires» (Μαρία Κάλλας: επιστολές και αναμνήσεις) στη σκηνή του Ηρωδείου, στις 21, 22 και 23 Σεπτεμβρίου, στις 9 το βράδυ, έναν μονόλογο βασισμένο σε αδημοσίευτες επιστολές της Μαρίας Κάλλας.

Στο πλαίσιο της παράστασης, η 56χρονη ηθοποιός διαβάζει αδημοσίευτα κείμενα της Ελληνίδας ντίβας της όπερας, που έχουν συλλεχθεί από τον Τομ Γουλφ, σκηνοθέτη της ταινίας «Maria by Callas». Το έργο ακολουθεί την πορεία της Κάλλας από την παιδική της ηλικία στη Νέα Υόρκη μέχρι τα χρόνια του πολέμου στην Αθήνα, σε μια ζωή που χαρακτηρίστηκε από επιτυχίες και σκάνδαλα, τη θυελλώδη σχέση της με τον Αριστοτέλη Ωνάση αλλά και τις προσωπικές της δοκιμασίες.

«Τα γράμματα που διαβάζω επί σκηνής είναι τόσο όμορφα. Είναι σαν να κοιτάς, απευθείας, στην ψυχή της Κάλλας», δήλωσε η Μπελούτσι μετά την πρεμιέρα στη σκηνή του Studio Marigny, στην καρδιά του Παρισιού, ενώ εξήγησε για ποιο λόγο άργησε τόσο πολύ το ντεμπούτο της στο θεατρικό σανίδι, αναφέροντας πως «η βραδύτητα και η καθυστέρηση είναι χαρακτηριστικό της γυναικείας φύσης -αντίστοιχα, η βιασύνη και η σπουδή είναι ίδιον της ανδρικής. Η ενέργεια της γυναίκας είναι πάντα σε αναμονή και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να εκδηλωθεί».

«Για μένα, όλο αυτό ήταν ένα πραγματικό άλμα στο κενό. Ωστόσο, είπα ναι παρά τον φόβο μου, ένα ναι από αυθορμητισμό, σαν να μην είχα χρόνο να αντιδράσω περαιτέρω. Το να βγαίνω κάθε βράδυ στη σκηνή είναι σαν να υποβάλλω τον εαυτό μου σε κάποια μορφή βίας», επεσήμανε η Ιταλίδα ντίβα μιλώντας, κάνοντας ξεκάθαρα λόγο για τον φόβο της σκηνής, το γνωστό stage fright, από το οποίο πάσχουν πολλοί συνάδελφοί της.

Το αυθεντικό πιάνο της Μαρίας Κάλλας, δώρο του Αριστοτέλη Ωνάση προς εκείνη, το οποίο είχε τοποθετηθεί στη θαλαμηγό «Χριστίνα» για να κάνει η Κάλλας τις πρακτικές ασκήσεις της, όταν ταξίδευαν, πρόκειται να συνοδεύσει τις πολυαναμενόμενες εμφανίσεις της Μόνικα Μπελούτσι στο Ηρώδειο.

Η παραχώρηση του πιάνου Baby Grand Steinway & Sons μοντέλο S, του 1952, που κοσμεί την Ωνάσειο Βιβλιοθήκη, αποτελεί μια χειρονομία υψηλού συμβολισμού του Ιδρύματος Ωνάση, που πρόκειται να προσφέρει ρίγη συγκίνησης στους Έλληνες θεατές που θα παρακολουθήσουν από κοντά την αιθέρια Ιταλίδα σταρ να ερμηνεύει στη σκηνή του Ηρωδείου επιστολές και αναμνήσεις της Μαρίας Κάλλας.

Η παράσταση βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Τομ Βολφ, αλλά και της πρόσφατης ταινίας του, «Maria by Callas». Στο βιβλίο συγκέντρωσε περισσότερα από 350 αδημοσίευτα γράμματα της Κάλλας, γραμμένα από την ίδια, στη διάρκεια 30 ετών (1946-1977). Το βιβλίο κυκλοφορεί και στη χώρα μας από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Ανδρέα Παππά.

Τη Μόνικα Μπελούτσι, πλαισιώνουν μουσικά οι ήχοι της Καμεράτας-Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής, υπό την διεύθυνση του κορυφαίου Έλληνα μαέστρου, Γιώργου Πέτρου, ο οποίος θα παίξει στο φινάλε στο ιστορικό πιάνο την «Ελεγεία» του Massenet.

Ένα από τα αριστουργήματα του Μολιέρου, το «Σχολείο των Γυναικών», μια αρχετυπική ιστορία γυναικείας εξέγερσης σε ένα περιτύλιγμα αλλεπάλληλων, ξεκαρδιστικών παρεξηγήσεων, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου, 17 με 20 Ιουλίου, στις 9 το βράδυ, στην Πειραιώς 260 [Χώρος Δ, Ταύρος]. 

Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Βασιλικό Θέατρο Palais στις 26 Δεκεμβρίου 1662, εγκαινιάζοντας στο γαλλικό θέατρο το είδος της ψυχολογικής κωμωδίας. Η παράσταση έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής αλλά και δριμειών αντιδράσεων –γνωστών και ως «κωμικός πόλεμος»-, στις οποίες ο Μολιέρος απάντησε με ένα σύντομο έργο με τίτλο «Κριτική του Σχολείου των Γυναικών», γελοιοποιώντας τους πολέμιούς του και εκθέτοντας τις θεωρητικές του απόψεις για την κωμωδία. 

Στο «Σχολείο Γυναικών»  βάζει ως πυρήνα του έργου τον απλοϊκό μεσήλικο Αρνόλφο, που έχει πάρει από τεσσάρων χρόνων παιδούλα την Αγνή, και την ανατρέφει για να την κάνει γυναίκα του. Η κοπέλα μεγαλώνει υπό την επιτήρηση δύο άξεστων υπηρετών και αποκομμένη από τον κόσμο για να παραμείνει αφελής και αγράμματη, στοιχεία που ο Αρνόλφος θεωρεί απαραίτητα σε μια καλή και υπάκουη σύζυγο. Όμως, η τύχη φέρνει στην πόλη τον νεαρό Οράτιο, που ερωτεύεται την Αγνή και καταφέρνει να της κλέψει την καρδιά. Μετά από μια σειρά κωμικών παρεξηγήσεων, όπου ο Αρνόλφος προσπαθεί ανεπιτυχώς να απομακρύνει τον Οράτιο, η λύση δίνεται με τους δύο νέους να ενώνονται με τα δεσμά του γάμου και τον Αρνόλφο να αποχωρεί ηττημένος.  

Παρότι το έργο αποτελεί μια φάρσα πιστή στην παράδοση του είδους, απομονώνοντας κανείς τη διαδρομή του κεντρικού ήρωα, αποκαλύπτει άλλα αρχέτυπα, τραγικά. Ο στερεοτυπικός χαρακτήρας του απατημένου συζύγου, αυτός ο καταγέλαστος τύπος, ντύνεται τα άμφια ενός ιερέα της πατριαρχίας που κόβει το αίμα, και βαδίζει στα χνάρια ενός φαρσικού Οιδίποδα που βλέπει τις βεβαιότητές του, μία μία, να γκρεμίζονται. 

Την ίδια ώρα, ο χαρακτήρας της αθώας Αγνής, ένα –εκ πρώτης όψεως- πρόβατο μεγαλωμένο για σφαγή, μετατρέπεται σε λέαινα μόλις αντιλαμβάνεται την απύθμενη δύναμη που πηγάζει από την ίδια της την αθωότητα. Και αυτή η σπάνιας μορφής σωματική και ιδεολογική βία του δυνάστη της, θα στραφεί εναντίον του με την ένταση ενός εφιάλτη, μέσα, όμως, από τον σπαρταριστά κωμικό θεατρικό λόγο του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα. 

Άλλωστε, μπορεί φαινομενικά το «Σχολείο των Γυναικών» να στοχεύει να εκπαιδεύσει τις γυναίκες, να τις κάνει πιστές συζύγους, ποιος, όμως, αποκλείει ότι ο ύστατος σκοπός του δεν είναι να απελευθερώσει (μέσα μας) το σκλαβωμένο θήλυ; Με όχημα την ευρηματική μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη σε ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο στίχο, ο Έκτορας Λυγίζος συνεχίζει τον πειραματισμό του στο απαιτητικό είδος της φάρσας, αναδεικνύοντας τη μουσικότητα του έμμετρου λόγου. Ταυτόχρονα, εξερευνά την ερεθιστική αμφισημία της «εκπαίδευσης» με στόχο την «ορθή» επιτέλεση των έμφυλων ρόλων. 

Συντελεστές Μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη, διασκευή - σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος, σκηνικό: Κλειώ Μπομπότη, κοστούμια: Άλκηστη Μάμαλη, φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης, μουσική: The Boy. Διανομή: Κωνσταντίνος Ζωγράφος (Οράτιος), Ευαγγελία Καρακατσάνη (Κρυζάλντ), Γιάννης Κλίνης (Ζωρζέτ), Σοφία Κόκκαλη (Αγνή), Έκτορας Λυγίζος (Αρνόλφος ή κύριος Ντε λα Σους), Άρης Μπαλής (Αλαίν/Ορόντ), TheBoy (Ανρίκ).

Ο Γιώργος Νανούρης, στην πρώτη του σκηνοθεσία στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, ανεβάζει την «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη, σε μετάφραση Γιώργου Ιωάννου, στις 2,3 και 4 Ιουλίου, στις 9 το βράδυ. Επιλέγει να συναντηθεί και πάλι με τη Λένα Παπαληγούρα, τον Μιχάλη Σαράντη, αλλά και με τη Χαρούλα Αλεξίου -που επιστρέφει ξανά στο θέατρο, για την πρώτη της εμφάνιση στην Επίδαυρο. Ο Νίκος Ψαρράς, ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, η Κίττυ Παϊταζόγλου και ένας εξαμελής χορός πρωταγωνιστούν, επίσης, σε αυτόν τον εξαιρετικό θίασο. Τι σημαίνει να είσαι εξόριστος και ξένος; Πώς ξεφεύγει ο άνθρωπος από το παρελθόν και τη μοίρα του; Μέσα στα συντρίμμια του Πελοποννησιακού Πολέμου, σε μια περίοδο κρίσης – που θυμίζει, με έναν τρόπο, τη σημερινή – ο Ευριπίδης γράφει την «Ιφιγένεια η εν Ταύροις», εξυμνώντας το μεγαλείο της αδερφικής αγάπης και τις μεγάλες αξίες που βλέπει να χάνονται. Πρόκειται για συνέχεια της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι», που διδάχθηκε ωστόσο πριν από αυτή (414-413 π.Χ.). 

Πραγματεύεται το προσφιλές στην ελληνική αρχαιότητα θέμα της σωτηρίας δύο ανθρώπων που τους συνδέουν συγγενικοί δεσμοί, υπό αντίξοες συνθήκες. Στον ναό της Άρτεμις στην Ταυρίδα γίνονται ανθρωποθυσίες. Ειδικά, θυσιάζουν στη Θεά τους Έλληνες που συλλαμβάνουν στη χώρα και η Ιφιγένεια, ως ιέρεια, κάνει τον εξαγνισμό των θυμάτων πριν τη σφαγή. Η Ιφιγένεια έχει δει κακό όνειρο τη νύχτα, ότι πέθανε στο Άργος ο αδελφός της, Ορέστης, και έχει βγει τώρα το πρωί στον αέρα και στο φως να το διηγηθεί και έτσι να το ακυρώσει. Φτάνει στο μεταξύ ο Ορέστης με τον Πυλάδη και, κατά τον χρησμό και την εντολή του Φοίβου, πρέπει να πάρει από τον ναό το άγαλμα της θεάς και να το φέρει στην Αθήνα· έτσι θα λυτρωθεί από τη μανία των Ερινύων που τον κυνηγάνε σαν μητροκτόνο. Αλλά οι δύο ήρωες συλλαμβάνονται από βάρβαρους ως ιερόσυλοι, που σύμφωνα με δικούς τους νόμους και καθώς ο βασιλιάς της Ταυρίδας, Θόας, μισούσε τους ξένους και τους Έλληνες, έπρεπε να θυσιαστούν. 

Προτού λοιπόν θανατωθούν ως θυσία προς τη Θεά Αρτέμιδα, οδηγούνται για εξαγνισμό, στον ναό της Θεάς, από την ιέρεια του ναού. Όμως, ιέρεια του Ναού της Θεάς τυγχάνει να είναι η αδελφή του Ορέστη, η Ιφιγένεια, με την οποία αναγνωρίζονται. Έτσι, με τέχνασμα αυτής οι ήρωες και μαζί τους η Ιφιγένεια καταφέρνουν με τη βοήθεια της Θεάς Αθηνάς να αποδράσουν, αποκομίζοντας και το ιερό ξόανο της Θεάς. Θεολογική σκέψη «Οὐδένα γάρ οίμαι δαιμόνων είναι κακόν» (Κανένα θεό δεν τον νομίζω κακό) στχ. 391. 

Η άποψη αυτή του Ευριπίδη που προϋποθέτει «κάθαρση» παραδοσιακών μύθων που περιείχαν απάνθρωπες συμπεριφορές θεών και αναίρεση της αντίληψης για τον φθόνο των θεών -η οποία κυριαρχεί στον Όμηρο και τον Ηρόδοτο, δείχνει τη σημαντική πρόοδο που σημείωσε η θεολογική σκέψη των Ελλήνων και που επιγραμματικά διατυπώνεται για πρώτη φορά από τον Ευριπίδη στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις». Συντελεστές Μετάφραση: Γιώργος Ιωάννου, σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης, μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου, φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος, σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη, κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Παπαδάκης. Χορός: Νικόλ Κουνενιδάκη, Μαρία Κωνσταντά, Άννα Κωνσταντίνου, Δανάη Πολίτη, Βιβή Συκιώτη, Αρετή Τίλη.

 Δυναμική πρεμιέρα για το φετινό Φεστιβάλ Επιδαύρου στις 25, 26 και 27 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ,  με το Εθνικό θέατρο να επιλέγει να παρουσιάσει ένα δημοφιλές αγαπημένο έργο, τους «Ιππείς» του Αριστοφάνη, από τις πιο «πολιτικές» κωμωδίες του ποιητή, με μια διανομή πρωταγωνιστών που ενώνουν διαφορετικούς μεταξύ τους σκηνικούς κόσμους. Ο ανατρεπτικός Κωνσταντίνος Ρήγος έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία ενός  λαμπερού θιάσου, ο οποίος απαρτίζεται από τους: Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη (Αλλαντοπώλης), Στέλιο Ιακωβίδη (Δήμος), Κώστα Κόκλα (Κλέων), Λαέρτη Μαλκότση (Νικίας), Πάνο Μουζουράκη (Δημοσθένης), Στεφανία Γουλιώτη, Κωνσταντίνο Μπιμπή και Γιάννη Χαρίση στους Κορυφαίους του Χορού. Οι «Ιππείς» είναι κωμωδία του Αριστοφάνη που διδάχτηκε το 424 π.Χ. στα Λήναια, κερδίζοντας το πρώτο βραβείο. Το όνομά της προέρχεται από τον χορό του έργου. Ήταν η πρώτη κωμωδία που ανέβηκε με το όνομα του Αριστοφάνη, ο οποίος άρχισε να τη συγγράφει για να στηλιτεύσει έναν πολιτικό της εποχής, τον δηµαγωγό Κλέωνα, που ήταν προσωπικός εχθρός του. Βρισκόμαστε στον έβδομο χρόνο του Πελοποννησιακού Πολέμου και ο Κλέωνας –που είναι υπερασπιστής της συνέχισης του πολέμου, έχει ψηφιστεί στρατηγός των Αθηναίων. Ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου, ο Παφλαγόνας, είναι εμπνευσμένος από τον Κλέωνα, τον πολιτικό που μετά τον θάνατο του Περικλή και την περήφανη νίκη των Αθηναίων στην Πύλο επί των Λακεδαιμονίων (425 π.Χ.), υπήρξε ηγέτης της Αθηναϊκής Πολιτείας. Στο έργο, ο Κλέωνας είναι ο Παφλαγόνας. Οι αντίπαλοί του προσπαθούν να τον αντικαταστήσουν με ένα αλλαντοπώλη, τον οποίο και εκπαιδεύουν στη δημαγωγία ώστε να πείσει τους Αθηναίους για ειρήνη. Το σκεπτικό τους είναι ότι για να χτυπήσεις έναν φαύλο πολιτικό πρέπει να εφεύρεις έναν φαυλότερο, μια πρωτότυπη αν και ιδιαίτερα απαισιόδοξη άποψη. Ο πρώην αλλαντοπώλης, τελικά, αποδεικνύεται χαρισματικός δημαγωγός και υπερισχύει του Παφλαγόνα. Ο Αριστοφάνης, με την κωμωδία αυτή, πραγματεύεται τη φαυλότητα αυτών που ασκούν την εξουσία και το πώς αυτή οδηγεί μια χώρα -στην προκειμένη περίπτωση την Αθήνα του Πελοποννησιακού Πολέμου- στην καταστροφή. Οι καταστάσεις στις οποίες το έργο αναφέρεται έχουν διαχρονικό χαρακτήρα. Η παράσταση, χωρίς να υπονομεύσει το χιούμορ και το σατιρικό πνεύμα του έργου, τοποθετεί κατ’ αρχάς τους Ιππείς στο ιστορικό τους πλαίσιο και εξετάζει τις ανάγκες που τους δημιούργησαν, φιλοδοξεί δε να τονίσει τα στοιχεία που καθιστούν την κωμωδία αυτή, ένα πολιτικό έργο επίκαιρο σε κάθε εποχή. Στο πρόσωπο του Κλέωνα μπορούμε να δούμε τον κάθε πολιτικό ηγέτη μιας χώρας, ο οποίος ασκώντας ανεύθυνη διοίκηση την οδηγεί στην καταστροφή. Στο πρόσωπό του, ο Αριστοφάνης σατιρίζει τη διαφθορά κάθε λαοπλάνου πολιτικού, που ασκεί εξουσία αποβλέποντας σε προσωπικό όφελος, και μέσα από μια σπαρταριστή πλοκή οδηγεί στο αιώνιο ερώτημα: Η πονηριά, η καπατσοσύνη, το αγοραίο ήθος είναι ίδιον των πολιτικών, και αν ναι, στην πολιτική σκηνή επικρατεί πάντα ο πιο επιτήδειος; 

Ταυτότητα παράστασης 

Μετάφραση: Σωτήρης Κακίσης, σκηνοθεσία - χορογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος, μουσική: Θοδωρής Ρέγκλης, σκηνικό: Κωνσταντίνος Ρήγος - Μαίρη Τσαγκάρη, κοστούμια: Νατάσα Δημητρίου, φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας, συνεργάτης χορογράφου: Μαρκέλλα Μανωλιάδη, βοηθός σκηνοθέτη: Άγγελος Παναγόπουλος, μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου, βοηθός σκηνογράφου: Αλέγια Παπαγεωργίου, Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Χριστίνα Στεφανίδη, βοηθός ενδυματολόγου: Αλίσα Μπουλάτ, βοηθός ενδυματολόγου: Κατερίνα Κωστάκη, δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά. Χορός (αλφαβητικά) Πάρις Αλεξανδρόπουλος, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Θάνος Γρίβας, Πάνος Ζυγούρος, Κωνσταντίνος Καϊκής, Γιάννης Καράμπαμπας, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Βασίλης Μπούτσικος, Γιώργος Πατεράκης, Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Περικλής Σιούντας, Γιώργος Σκαρλάτος, Αντώνης Σταμόπουλος. Η παράσταση θα παρουσιαστεί με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους.

 

Το «Lemon», η παράσταση που έχουν παρακολουθήσει πάνω από 10.000 θεατές ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα, ξεκινάει την εντυπωσιακή καλοκαιρινή του περιοδεία στις 21 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ, από το Φεστιβάλ Ηλιούπολης και το Δημοτικό Θέατρο «Δημήτρης Κιντής» [Γαρδίκη & Σμόλικα, Ηλιούπολη]. Η ιστορία του 1900, που παρουσιάζεται με πρωτότυπο τρόπο σε όλη την Ελλάδα από το 2018, φαντάζει συγκλονιστικά επίκαιρη δεδομένης της ιστορικής συγκυρίας της πανδημίας. O δημιουργός του «Lemon», Μελαχρινός Βελέντζας, είχε μιλήσει μαζί μας. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου; «Πρόκειται για την απίστευτη ιστορία του θρυλικού πιανίστα 1900, που γεννήθηκε πάνω σ’ ένα καράβι και δεν κατέβηκε ποτέ από αυτό. Βρισκόμαστε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα πάνω στο ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν, το οποίο πραγματοποιεί το υπερατλαντικό ταξίδι από την Ευρώπη στην Αμερική. Ένα νεογέννητο μωρό εγκαταλείπεται από τους μετανάστες γονείς του μέσα σε μια κούτα από λεμόνια πάνω στο πιάνο με την ουρά, στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης. Ο ναύτης που τον βρίσκει του δίνει το δικό του όνομα: Ντάννυ Μπούντμαν και μαζί το παρατσούκλι Τι Ντι Λέμον -από την κούτα των λεμονιών. Και 1900, από τη χρονιά που τον βρήκε. Ντάννυ Μπούντμαν Τι Ντι Λέμον 1900. Ο ναύτης που τον βρήκε πεθαίνει και ο 1900 μένει ορφανός, για δεύτερη φορά. Πάνω στο πλοίο, ο ενήλικας πια ήρωας της ιστορίας μας γνωρίζει τον έναν και μοναδικό του φίλο, τον τρομπετίστα Τιμ Τούνυ. Ο τελευταίος τον παροτρύνει διαρκώς να κατέβει στη στεριά, προκειμένου να εξαργυρώσει το ταλέντο του και να ζήσει μία “κανονική” ζωή. Στο τέλος της ιστορίας, ο 1900 ανατινάζεται μαζί με το Βιρτζίνιαν, μένοντας για πάντα στην αγκαλιά της μαμάς-θάλασσας». Μιλήστε μας για τον 1900, τον ήρωα που ερμηνεύετε. «Είναι ένα ποιητικό πλάσμα που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, μέσα από τη μουσική του. Έχει την ικανότητα να γίνεται απεριόριστος μέσα στον περιορισμένο χώρο στον οποίο ζει από μικρό παιδί. Είναι το παράδειγμα ενός ανθρώπου που μετατρέπει την έλλειψη σε δημιουργία. Αυτό φαντάζει ιδιαίτερο και πρωτότυπο στους άλλους. Για εκείνον, είναι απλώς η πραγματικότητά του. Δε νιώθει σπουδαίος. Είναι σπουδαίος για τους άλλους. Αυτή η απλότητα -η μη προσποιητή πραγματικότητά του- είναι που μας μετακινεί σε σχέση με τη δική μας πραγματικότητα». Μια περιγραφή σας για την παρέα του 1900, τον Τιμ Τούνυ; «Ο Τιμ Τούνυ είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο ο 1900 ακουμπά την ιστορία του. Πάνω του καθρεφτίζεται η ιδιαιτερότητα του θρυλικού πιανίστα. 

Πρόκειται για έναν άνθρωπο της πιάτσας, πολύ άμεσο και με ανάγκη να καταλάβει τον φίλο του. Αν ένας άνθρωπος, τελικά, μετακινείται σε αυτή την ιστορία, αυτός είναι ο Τιμ Τούνυ που ανεβαίνει εκ νέου στο Βιρτζίνιαν για να βρει ξανά τον αγαπημένο του φίλο. Λίγο πριν ή λίγο μετά την έκρηξη». Τι σηματοδοτεί η άρνηση του ήρωα να εγκαταλείψει τη ζωή του στο καράβι; «Η απάντηση εναπόκειται στην προσωπική ερμηνεία του κάθε θεατή. Έχει ενδιαφέρον που το ερώτημα, μετά τον μονόλογο του ήρωα στο τέλος του έργου, παραμένει ανοικτό. Προσωπικά, θεωρώ πως είναι μία συνειδητή επιλογή η άρνηση του ήρωα να κατέβει από το καράβι στο οποίο γεννήθηκε. Εκτιμά αυτό που του δόθηκε, απορώντας με βαθύτατη ειλικρίνεια και χωρίς να είναι επικριτικός για όλα εκείνα που συμβαίνουν στη στεριά: “Αλήθεια, πώς τα καταφέρνετε εσείς εκεί πέρα να διαλέξετε; Μια γυναίκα. Ένα σπίτι. Ένα οικόπεδο δικό σας. Ένα τοπίο για να κοιτάζετε. Έναν τρόπο για να πεθαίνετε”. 

Ο 1900 ζει μία αφαιρετική ζωή, εστιάζοντας σε αυτό που για εκείνον έχει σημασία: το δικό του καράβι. Σίγουρα φοβήθηκε να δοκιμάσει μία άλλη ζωή. Όμως, δε νομίζω πως θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτή την άλλη ζωή. Γιατί δε θα είχε τη δυνατότητα να την ελέγξει, όπως έκανε με τα πλήκτρα του πιάνου που “ξεκινούν κάπου και τελειώνουν κάπου”, που “ξέρεις ότι είναι 88”».

Με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, παρουσιάζει την παράσταση «1821 - Η επιθεώρηση» με την υπογραφή των Φοίβου Δεληβοριά και Δημήτρη Καραντζά.

Η παράσταση -γεμάτη μουσική, χρυσόσκονη, κριτική, χιούμορ και Ιστορία- ανεβαίνει από τις 4 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ, και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή έως τέλος Ιουλίου, στο Βεάκειο Θέατρο [Ηρακλείου 13, Πειραιάς].

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά εγκαινιάζει, λοιπόν, μια θερινή σκηνή και δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, Λευτέρης Γιοβανίδης, στη συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση της παράστασης, εξήγησε το σκεπτικό της απόφασης, σημειώνοντας ότι έκριναν πως θα έπρεπε να παρουσιάσουν κάτι για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση, προσθέτοντας ότι ο «Φοίβος Δεληβοριάς ξέρει να στήνει τέτοια θεάματα».

Ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Δημήτρης Καραντζάς εξετάζουν εκ νέου τη σχέση μας με την εθνική ταυτότητα, την επανάσταση, τα κατορθώματα και τα ατυχήματα των διακοσίων ετών, τη σχέση μας με την παράδοση, τα καλώς και κακώς κείμενα και προσκαλούν μια ομάδα σημαντικών συγγραφέων και έναν θίασο πρωταγωνιστών να γιορτάσουν, να χορέψουν να σατιρίσουν και να αναρωτηθούν. 

Βασικός στόχος είναι να παρουσιαστεί μια γιορτή στην οποία συντελεστές και κοινό να ξανακοιτάξουν μαζί τα καλώς και τα κακώς κείμενα των 200 ετών και να ξανατραγουδήσουν μαζί, με ελπίδα για την ελευθερία.

Ταυτότητα παράστασης

Σύνθεση: Φοίβος Δεληβοριάς, Δημήτρης Καραντζάς, κείμενα: Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννης Αστερής, Γλυκερία Μπασδέκη, Κώστας Μανιάτης, Κώστας Κωστάκος, Κέλλυ Παπαδοπούλου και Φοίβος Δεληβοριάς, σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς, πρωτότυπη μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς, σκηνικά: Μαρία Πανουργιά - Μυρτώ Λάμπρου, κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, χορογραφία: Ζωή Χατζηαντωνίου, φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου, βοηθός σκηνοθέτη: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, βοηθός ενδυματολόγου: Ιφιγένεια Νταουντάκη, κομμώσεις: Κωνσταντίνος Σαββάκης, φωτογραφίες-Video-Artwork: Γκέλυ Καλαμπάκα.

Πρωταγωνιστούν: Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Eλένη Κοκκίδου, Νίκος Καραθάνος, Γιώργος Γάλλος, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Γιάννης Νιάρρος, Μιχάλης Οικονόμου, Γιάννης Κουκουράκης, Γιάννης Κλίνης, Βάσω Καβαλιεράτου, Πάνος Παπαδόπουλος, Ηλίας Μουλάς, Ιωάννα Πιατά. Guests: Λυδία Φωτοπούλου, Μαρία Καβογιάννη, Μάρθα Φριντζήλα, Χρήστος Λούλης.