Το «Lemon», η παράσταση που έχουν παρακολουθήσει πάνω από 10.000 θεατές ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα, ξεκινάει την εντυπωσιακή καλοκαιρινή του περιοδεία στις 21 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ, από το Φεστιβάλ Ηλιούπολης και το Δημοτικό Θέατρο «Δημήτρης Κιντής» [Γαρδίκη & Σμόλικα, Ηλιούπολη]. Η ιστορία του 1900, που παρουσιάζεται με πρωτότυπο τρόπο σε όλη την Ελλάδα από το 2018, φαντάζει συγκλονιστικά επίκαιρη δεδομένης της ιστορικής συγκυρίας της πανδημίας. O δημιουργός του «Lemon», Μελαχρινός Βελέντζας, είχε μιλήσει μαζί μας. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου; «Πρόκειται για την απίστευτη ιστορία του θρυλικού πιανίστα 1900, που γεννήθηκε πάνω σ’ ένα καράβι και δεν κατέβηκε ποτέ από αυτό. Βρισκόμαστε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα πάνω στο ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν, το οποίο πραγματοποιεί το υπερατλαντικό ταξίδι από την Ευρώπη στην Αμερική. Ένα νεογέννητο μωρό εγκαταλείπεται από τους μετανάστες γονείς του μέσα σε μια κούτα από λεμόνια πάνω στο πιάνο με την ουρά, στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης. Ο ναύτης που τον βρίσκει του δίνει το δικό του όνομα: Ντάννυ Μπούντμαν και μαζί το παρατσούκλι Τι Ντι Λέμον -από την κούτα των λεμονιών. Και 1900, από τη χρονιά που τον βρήκε. Ντάννυ Μπούντμαν Τι Ντι Λέμον 1900. Ο ναύτης που τον βρήκε πεθαίνει και ο 1900 μένει ορφανός, για δεύτερη φορά. Πάνω στο πλοίο, ο ενήλικας πια ήρωας της ιστορίας μας γνωρίζει τον έναν και μοναδικό του φίλο, τον τρομπετίστα Τιμ Τούνυ. Ο τελευταίος τον παροτρύνει διαρκώς να κατέβει στη στεριά, προκειμένου να εξαργυρώσει το ταλέντο του και να ζήσει μία “κανονική” ζωή. Στο τέλος της ιστορίας, ο 1900 ανατινάζεται μαζί με το Βιρτζίνιαν, μένοντας για πάντα στην αγκαλιά της μαμάς-θάλασσας». Μιλήστε μας για τον 1900, τον ήρωα που ερμηνεύετε. «Είναι ένα ποιητικό πλάσμα που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, μέσα από τη μουσική του. Έχει την ικανότητα να γίνεται απεριόριστος μέσα στον περιορισμένο χώρο στον οποίο ζει από μικρό παιδί. Είναι το παράδειγμα ενός ανθρώπου που μετατρέπει την έλλειψη σε δημιουργία. Αυτό φαντάζει ιδιαίτερο και πρωτότυπο στους άλλους. Για εκείνον, είναι απλώς η πραγματικότητά του. Δε νιώθει σπουδαίος. Είναι σπουδαίος για τους άλλους. Αυτή η απλότητα -η μη προσποιητή πραγματικότητά του- είναι που μας μετακινεί σε σχέση με τη δική μας πραγματικότητα». Μια περιγραφή σας για την παρέα του 1900, τον Τιμ Τούνυ; «Ο Τιμ Τούνυ είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο ο 1900 ακουμπά την ιστορία του. Πάνω του καθρεφτίζεται η ιδιαιτερότητα του θρυλικού πιανίστα.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο της πιάτσας, πολύ άμεσο και με ανάγκη να καταλάβει τον φίλο του. Αν ένας άνθρωπος, τελικά, μετακινείται σε αυτή την ιστορία, αυτός είναι ο Τιμ Τούνυ που ανεβαίνει εκ νέου στο Βιρτζίνιαν για να βρει ξανά τον αγαπημένο του φίλο. Λίγο πριν ή λίγο μετά την έκρηξη». Τι σηματοδοτεί η άρνηση του ήρωα να εγκαταλείψει τη ζωή του στο καράβι; «Η απάντηση εναπόκειται στην προσωπική ερμηνεία του κάθε θεατή. Έχει ενδιαφέρον που το ερώτημα, μετά τον μονόλογο του ήρωα στο τέλος του έργου, παραμένει ανοικτό. Προσωπικά, θεωρώ πως είναι μία συνειδητή επιλογή η άρνηση του ήρωα να κατέβει από το καράβι στο οποίο γεννήθηκε. Εκτιμά αυτό που του δόθηκε, απορώντας με βαθύτατη ειλικρίνεια και χωρίς να είναι επικριτικός για όλα εκείνα που συμβαίνουν στη στεριά: “Αλήθεια, πώς τα καταφέρνετε εσείς εκεί πέρα να διαλέξετε; Μια γυναίκα. Ένα σπίτι. Ένα οικόπεδο δικό σας. Ένα τοπίο για να κοιτάζετε. Έναν τρόπο για να πεθαίνετε”.
Ο 1900 ζει μία αφαιρετική ζωή, εστιάζοντας σε αυτό που για εκείνον έχει σημασία: το δικό του καράβι. Σίγουρα φοβήθηκε να δοκιμάσει μία άλλη ζωή. Όμως, δε νομίζω πως θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτή την άλλη ζωή. Γιατί δε θα είχε τη δυνατότητα να την ελέγξει, όπως έκανε με τα πλήκτρα του πιάνου που “ξεκινούν κάπου και τελειώνουν κάπου”, που “ξέρεις ότι είναι 88”».