Ο ηθοποιός μεταφέρθηκε, το μεσημέρι του Σαββάτου, εσπευσμένα στο «Σεισμανόγλειο» μετά το ατύχημα και έχει επτά σπασμένα πλευρά, ενώ υπεβλήθη σε διπλό χειρουργείο από το οποίο αναρρώνει.
Ο Χάρης Σώζος κινούνταν με τη μοτοσυκλέτα του στην περιοχή του Παγκρατίου, όταν ένας απρόσεκτος οδηγός αυτοκινήτου πέρασε φανάρι που αναβόσβηνε πορτοκαλί, πετώντας στον αέρα τον ηθοποιό τη στιγμή της σύγκρουσης.
Από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του ήταν η σύζυγός του Μελίνα Μαρνέλου.
«Για περισσότερες από πέντε δεκαετίες, το εύρος της δουλειάς της Τζέιν αντικατοπτρίστηκε και στον αδυσώπητο ακτιβισμό της, χρησιμοποιώντας τη δυναμική της για να αντιμετωπίσει μερικά από τα πιο σημαντικά κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας», δήλωσε ο Πρόεδρος του HFPA Άλι Σαρ για την ηθοποιό.
«Το αναμφισβήτητο ταλέντο της την έχει τοποθετήσει στο υψηλότερο επίπεδο αναγνώρισης και ενώ η επαγγελματική της ζωή έχει πάρει πολλές στροφές, η ακλόνητη δέσμευσή της για την αλλαγή διατηρήθηκε» συμπλήρωσε.
Το βραβείο Cecille B. De Mille, το οποίο θα απονεμηθεί στην τελετή των Χρυσών Σφαιρών την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου, επιλέγεται από το Διοικητικό Συμβούλιο της HFPA και απονέμεται κάθε χρόνο σε ένα άτομο που έχει διαρκή επίδραση στη βιομηχανία του κινηματογράφου.
Μεταξύ άλλων, έχουν τιμηθεί κατά το παρελθόν οι: Τομ Χανκς, Τζεφ Μπρίτζες, Τζόντι Φόστερ, Σοφία Λόρεν, Ρόμπερτ ντε Νίρο, Όντρεϊ Χέπμπορν και πολλοί άλλοι.
Κόρη του θρυλικού ηθοποιού Χένρι Φόντα, η Τζέιν Φόντα έχει βραβευτεί δύο φορές με βραβείο Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου (για το «Klute» το 1971 και για το «Coming Home» το 1978). Είναι επίσης παραγωγός και συγγραφέας.
Η 83χρονη Αμερικανίδα ηθοποιός θα εμφανιστεί στη συνέχεια στην έβδομη και τελευταία σεζόν του Netflix, «Grace & Frankie», όπου συμπρωταγωνιστεί με τη Λίλι Τόμλιν. Η πιο πρόσφατη ταινία της, το «Book Club», όπου συμμετείχαν επίσης οι Νταϊάν Κίτον, Μέρι Στίνμπεργκεν και Κάντις Μπέργκεν, κυκλοφόρησε το 2018.
Έντονα πολιτικοποιημένη και υποστηρίκτρια του κινήματος κατά του Πολέμου στο Βιετνάμ κατά το παρελθόν, η Τζέιν Φόντα διακρίνεται για τη διαρκή ακτιβιστική της δράση και την ευαισθησία της σε θέματα περιβαλλοντικά και δικαιοσύνης. Το 2019 είχε συλληφθεί παραπάνω από μία φορές σε διαδηλώσεις στο Καπιτώλιο για την κλιματική αλλαγή.
Ηγείται, επί του παρόντος, του Fire Drill Fridays, ενός εθνικού κινήματος για την ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τον επείγοντα χαρακτήρα της κλιματικής κρίσης. Το τελευταίο βιβλίο της, με τίτλο «What can I do? My Path From Climate Despair to Action», κυκλοφόρησε το περασμένο φθινόπωρο από την «Penguin Press».
«Παρά τις προσπάθειές μας να κινήσουμε γη και ουρανό, κατέστη σαφές ότι απλά δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε φέτος το Φεστιβάλ» ανέφεραν οι διοργανωτές του, ο Μάικλ Ίβις και η κόρη του Έμιλι Ίβις.
«Λυπούμαστε που σας απογοητεύουμε. Όπως συνέβη και την περασμένη χρονιά, θα θέλαμε να προσφέρουμε σε όλους όσοι εξασφάλισαν εισιτήριο τον Οκτώβριο του 2019 τη δυνατότητα να μεταφέρουν την κατάθεσή τους των 50 λιρών στο επόμενο έτος, ώστε να έχουν την ευκαιρία να αγοράσουν εισιτήριο για το Glastonbury 2022.
Είμαστε ευγνώμονες για την εμπιστοσύνη σας και είμαστε σίγουροι ότι θα είμαστε σε θέση να ετοιμάσουμε κάτι πραγματικά ξεχωριστό για όλους μας το 2022! Σας ευχαριστούμε για την απίστευτη, σταθερή υποστήριξή σας και προσβλέπουμε όλοι στις καλύτερες εποχές που θα έρθουν» τόνισαν στην ανακοίνωσή τους.
Το μεγαλύτερο Μουσικό Φεστιβάλ στο Ηνωμένο Βασίλειο, διοργανώνεται κάθε χρόνο τον Ιούνιο από το 1970 στο τεράστιο αγρόκτημα Γουόρθι, στο Σόμερσετ, στη νοτιοδυτική Αγγλία και συγκεντρώνει έως και 150.000 λάτρεις της μουσικής.
Ωστόσο η επετειακή διοργάνωση του 2020, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων του Φεστιβάλ, με συμμετοχές των Κέντρικ Λαμάρ, Τέιλορ Σουίφτ και Πολ ΜακΚάρτνεϊ ακυρώθηκε ήδη από τον Μάρτιο, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού.
Η τελετή περιελάμβανε ένα πλούσιο πρόγραμμα δράσεων, που μεταδόθηκαν τηλεοπτικά και διαδικτυακά, μεταφέροντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο τον παλμό του καρναβαλιού.
Οι δράσεις αυτές επικεντρώθηκαν σε ορισμένα από τα σημεία, γεγονότα σταθμούς της υπεραιωνόβιας ιστορίας του θεσμού, πλαισιωμένα με αγαπημένα και διαχρονικά καρναβαλικά τραγούδια, ενώ παράλληλα παρουσιάστηκαν θεατρικά, μουσικά και χορευτικά δρώμενα.
Την έναρξη του καρναβαλιού κήρυξε ο δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, ο οποίος στο μήνυμά του τόνισε ότι «μπορεί φέτος οι συνθήκες να μην επιτρέπουν τη συμμετοχή και τη μαζικότητα, όμως οι εκδηλώσεις που έχουν προγραμματιστεί θα φθάσουν διαδικτυακά σε κάθε σπίτι, σε κάθε πατρινό, σε κάθε φίλο του πατρινού καρναβαλιού σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο, μεταφέροντας παντού ανάσα χαράς και αισιοδοξίας».
«Αυτήν την περίοδο», συνέχισε ο δήμαρχος, «δεν μένουμε παθητικοί, αναστοχαζόμαστε όλοι, καρναβαλιστές, αρχηγοί πληρωμάτων, νεολαία, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών και όλη η πόλη ενωμένη βάζει τα θεμέλια για το καρναβάλι των επόμενων χρόνων».
Παράλληλα, ο Κώστας Πελετίδης επεσήμανε ότι «η δημοτική αρχή, ο καρναβαλικός οργανισμός και οι καρναβαλιστές δεν το βάζουν κάτω, αλλά συνεχίζουν με αστείρευτο κέφι, με φαντασία και ανατρεπτική διάθεση, το πατρινό καρναβάλι αλλιώς, με την ευθύνη να μην έχουμε διασπορά του κορωνοϊού».
Επίσης, ο δήμαρχος σημείωσε ότι «δεν θα σταματήσουμε να διεκδικούμε μία ζωή χωρίς φτώχεια, χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς ανεργία, με δουλειά και δικαιώματα, για να είναι το καρναβάλι μας ο καθρέφτης μιας κοινωνίας αντάξιας μας».
Κλείνοντας, κάλεσε όλους τους πατρινούς «να συμμετέχουν διαδικτυακά και να γίνει όλη η πόλη, όλη η Ελλάδα, ένα καρναβαλικό πλήρωμα».
Από την πλευρά της, η πρόεδρος της κοινωφελούς επιχείρησης, «Καρναβάλι Πάτρας», Ήρα Κουρή, στο δικό της μήνυμα υπογράμμισε ότι «το καρναβάλι είναι ζωή και το πατρινό καρναβάλι είναι πάνω από όλα η ζωή της χαράς, που σημαίνει ότι πασχίζω, αγωνίζομαι πεισμώνω και λέω ζω και ξεπερνώ κάθε δυσκολία».
Όσον αφορά στους συντελεστές της τελετής έναρξης, την συγγραφή του σεναρίου, της πρόζας των τελάληδων, την παρουσίαση σε μια εξωτερική σύνδεση και τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο Δημήτρης Πολίτης, την τηλεσκηνοθεσία ο Παναγιώτης Φαφούτης, ενώ κεντρικός παρουσιαστής των δράσεων ήταν ο δημοσιογράφος Ιάσονας Τσόλης μαζί με την Κατερίνα Τσουκαλά, και τους δύο τελάληδες, την Μαρία Αγουρίδη και τον Γιώργο Λογαρά.
Σχετικά με τα μέτρα προστασίας από τον κορωνοϊό, ο συντονιστής των δρώμενων της τελετής έναρξης, Δημήτρης Πολίτης, είχε πει κατά την παρουσίαση των δράσεων, ότι «όλοι οι συντελεστές είχαν λάβει άδεια από τη γενική γραμματεία Πολιτικής Προστασίας για τα κινηματογραφικά γυρίσματα των εκδηλώσεων και όλοι υποβλήθηκαν σε covid τεστ».
Το αφιέρωμα, με τίτλο «Σινεμά και Φωτογραφία», πραγματοποιείται με την υποστήριξη του MΟΜus – Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης από τη Δευτέρα 25 έως την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2021 στο online.filmfestival.gr και περιλαμβάνει την προβολή τριών εξαιρετικών ντοκιμαντέρ. Πρόκειται για:
- Το βραβευμένο με Όσκαρ, συνταρακτικό «Born into brothels» των Zana Briski και Ross Kauffman (2004) για τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στα πορνεία της Καλκούτας,
- το «Don’t blink: Robert Frank» της Laura Israel (2015), για την ταραχώδη πορεία του επαναστάτη φωτογράφου και
- το «Ιστορία ενός βλέμματος» της Mariana Otero (2019), ένα αφιέρωμα στον φωτογράφο Gilles Caron, συνιδρυτή του μεγάλου πρακτορείου Gamma, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 30 ετών, έχοντας διανύσει μία εντυπωσιακή φωτογραφική διαδρομή μόλις έξι χρόνων.
Οι ταινίες θα είναι διαθέσιμες από τη Δευτέρα 25 Ιανουαρίου στις 10 το πρωί έως την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου στις 23.59 μ.μ. (τιμή εισιτηρίου: 3 ευρώ / ταινία).
Τις προβολές πλαισιώνει και μια ενδιαφέρουσα διαδικτυακή συζήτηση στην οποία συμμετέχουν οι: Μαρία Κοκορότσκου (Αναπληρώτρια Διευθύντρια MOMus-ΜΦΘ), Γιώργος Κατσάγγελος (Καθηγητής, Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών ΑΠΘ, Πρόεδρος Εφορείας MOMus-ΜΦΘ), Πάρις Πετρίδης (καλλιτέχνης). Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2021 στις 19:00 στο κανάλι του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο YouTube (youtube.com/user/filmfestivalgr)
Οι ταινίες
«Born into brothels» (ΗΠΑ, 2004)
Σκηνοθεσία - σενάριο: Zana Briski, Ross Kauffman. Έγχρωμο, 85΄.
Δύο ντοκιμαντερίστες καταγράφουν την παραμονή τους στην Καλκούτα, αλλά και τις σχέσεις που αναπτύσσουν με τα παιδιά των ιερόδουλων που δουλεύουν στην περιοχή των κόκκινων φαναριών της πόλης. Μη ξέροντας τι να κάνουν για να τα βοηθήσουν, τους μοιράζουν φωτογραφικές μηχανές και τους μαθαίνουν την τέχνη της φωτογραφίας. Το συνταρακτικό ντοκιμαντέρ, που κλείνει έξυπνα το μάτι στην ίδια την τέχνη του κινηματογράφου, κέρδισε επάξια το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ για το 2005.
«Ιστορία ενός βλέμματος» (Γαλλία, 2019)
Σκηνοθεσία: Mariana Otero. Σενάριο: Mariana Otero, Jérôme Tonnerre. Έγχρωμο, 93΄.
Στο απόγειο της καριέρας του και εντελώς ξαφνικά, ο διάσημος φωτο-δημοσιογράφος Gilles Caron πεθαίνει στην Καμπότζη το 1970, σε ηλικία μόλις 30 ετών. Όταν η σκηνοθέτης της ταινίας έρχεται σε επαφή με το έργο του, μια φωτογραφία που αντηχεί και τη δική της ιστορία, τραβά την προσοχή της. Ξαφνικά βρίσκεται πνιγμένη μέσα σε ένα τεράστιο έργο 100.000 και πλέον φωτογραφιών, προσπαθώντας να αφηγηθεί την ιστορία του μοναδικού βλέμματος του κεντρικού της χαρακτήρα, αλλά ταυτόχρονα και του δικού της.
«Don't Blink - Robert Frank» (Καναδάς - Γαλλία - ΗΠΑ, 2015)
Σκηνοθεσία: Laura Israel. Σενάριο: Laura Israel, Melinda Shopsin. Έγχρωμο, 82΄.
Ρόμπερτ Φρανκ -ένας επαναστάτης φωτογράφος, ένας σπουδαίος ανεξάρτητος κινηματογραφιστής. Κατέγραψε με τον φωτογραφικό του φακό από την Μπιτ γενιά ως τους Ουαλούς ανθρακωρύχους και από τους Ινδιάνους του Περού ως τους Ρόλινγκ Στόουνς και τους Λονδρέζους τραπεζίτες. Μια ταραχώδης πορεία, που αποκαλύπτεται μπροστά μας με τόλμη και ειλικρίνεια από τον ίδιο τον καλλιτέχνη.
Η απευθείας μετάδοση του έργου θα είναι διαθέσιμη το Σάββατο 23 Ιανουαρίου, στις 8.30 το βράδυ, στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).
«Ο Γυάλινος Κόσμος» –ίσως το αντιπροσωπευτικότερο έργο του συγγραφέα που με τη δραματουργία του σημάδεψε τη μεταπολεμική Αμερική–, γράφτηκε το 1944. Πρόκειται για έργο ποιητικής πνοής και βαθιάς ανθρώπινης ευαισθησίας, όπου ο κόσμος της σκληρής πραγματικότητας συμπλέκεται με την εύθραστη ομορφιά της φαντασίας και του ονείρου.
Αναζητώντας καταφύγιο σε έναν «Γυάλινο κόσμο»
Στην υπόθεση του έργου, ο Τομ Ουίνγκφιλντ, μέσα από τις αναμνήσεις του, παρουσιάζει στη σκηνή επεισόδια της οικογενειακής ζωής του στο μικρό διαμέρισμα του Σαίντ Λούις της Ύφεσης. Η πληκτική δουλειά στην αποθήκη υποδηματοποιίας συνθλίβει τα μελλοντικά του όνειρα για μια ζωή αφιερωμένη στην ποιητική δημιουργία. Στον αντίποδα, η αδελφή του Λόρα αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μικρόκοσμο από παλιούς δίσκους και γυάλινες μορφές ζώων. Η μητέρα τους Αμάντα, πρώην καλλονή του Νότου, τρέφει για τα παιδιά της μεγάλες προσδοκίες και φαντασιώνεται ένα λαμπρό μέλλον για τον Τομ και τη Λόρα.
Οι οικογενειακές εντάσεις στο μικρό διαμέρισμα του Σαιντ Λούις εκτυλίσσονται πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της κυριαρχικής Αμάντα. Η επίσκεψη του Τζιμ, συναδέλφου του Τομ, θα ταράξει τις οικογενειακές ισορροπίες και θα αλλάξει τον ρου της ζωής των Ουίνγκφιλντ.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Νανούρης αναφέρει: «Ένα χρόνο σχεδόν τώρα, η ζωή μάς έδειξε πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν όλα. Να ραγίσουν, ακόμα και να σπάσουν -σαν να είναι φτιαγμένα από γυαλί. Πώς ανεβάζεις, λοιπόν, αυτό το τεράστιο έργο μέσα στη δίνη των γεγονότων που μαστίζουν όλο τον πλανήτη;
Πώς φτιάχνεις μια παράσταση φορώντας μάσκες στην πρόβα, και σε ενάμισι μέτρο απόσταση; Πώς φτιάχνεις μια σκηνή χορού στην οποία δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν κοντά οι ηθοποιοί; Πώς κάνεις το αντίστοιχο με μια σκηνή ενός φιλιού;
Οι ήρωες του έργου όμως, αυτό δεν προσπαθούν και εκείνοι; Να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον· κυριολεκτικά και μεταφορικά. Να έρθουν απεγνωσμένα κοντά. Μήπως τελικά η ίδια δυσκολία της συνθήκης είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στα τόσα ερωτήματα; Μήπως ο καθένας μας δεν ζει πια κλεισμένος στον δικό του “γυάλινο” κόσμο, όπως ακριβώς και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας; Δεν θα πω πολλά. Ελπίζω όσα θέλω να πω να βγουν από την παράσταση. Θα ήθελα μόνο να σημειώσω το εξής: Είμαι σίγουρος ότι κάθε θεατής θα βρει έστω μια στιγμή του έργου, που θα του θυμίσει έστω μια στιγμή απ’ τη δική του ζωή».
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας, σκηνοθεσία - φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης, σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη, κοστούμια: Deux Hommes, μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου.
Διανομή (αλφαβητικά): Άννα Μάσχα (η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ), Κωνσταντίνος Μπιμπής (ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ), Λένα Παπαληγούρα (η κόρη Λόρα Ουίνγκφιλντ), Αναστάσης Ροϊλός (ο επισκέπτης Τζιμ Οκόνορ).
Το Castello di Rivoli Museo d’Arte Contemporanea πρόσφερε τις αίθουσές του για να βοηθήσει το πρόγραμμα εμβολιασμού στην Ιταλία, χώρα που επλήγη βαρύτατα από την πανδημία.
Το Μουσείο στο Τορίνο θα είναι ο πρώτος χώρος πολιτισμού που μετατρέπεται σε κέντρο εμβολιασμού για το κοινό όταν ξεκινήσει το πιλοτικό πρόγραμμα τον Μάρτιο ή Απρίλιο, ανάλογα με την εξέλιξη του εμβολιασμού των υγειονομικών και των μεγάλης ηλικίας ασθενών σε νοσοκομεία, οι οποίοι προηγούνται.
Σε ανακοίνωσή της, η διευθύντρια του Μουσείου, Carolyn Christov-Bakargiev, υπογράμμισε ότι το Μουσείο είναι «καλά εξοπλισμένο» για την πρωτοβουλία, διαθέτοντας τον αναγκαίο χώρο για την τήρηση αποστάσεων. Επιπλέον, είναι εξασφαλισμένος ο έλεγχος του αέρα, η ασφάλεια και τα πρωτόκολλα εισόδου που απαιτούνται για την καλή λειτουργία ενός κέντρου εμβολιασμού.
«Οι φιλικοί φύλακες του Μουσείου μας είναι καλά εκπαιδευμένοι στον έλεγχο των κινήσεων του κοινού» πρόσθεσε η Christov-Bakargiev.
Το Μουσείο συνεργάζεται με τις υγειονομικές αρχές σε αυτή την πρωτοβουλία. Ο τρίτος όροφος, με εμβαδόν άνω των 3.000 τετραγωνικών μέτρων, θα δοθεί για τον εμβολιασμό, ενώ το πρόγραμμα εκθέσεων του Μουσείου θα συνεχίσει στους δύο κάτω ορόφους όταν επιτραπεί να ανοίξει και πάλι (το Castello di Rivoli Museo d’Arte Contemporanea ανήκει σε «πορτοκαλί ζώνη», άρα θα καθυστερήσει). Οι αναμένοντες υπομονετικά στην ουρά για να εμβολιαστούν θα μπορούν να βλέπουν τις εγκαταστάσεις νωπογραφιών της Ελβετίδας Claudia Comte, η οποία θα ετοιμάσει και ένα ακουστικό έργο τέχνης, έχοντας κατά νου το νέο κέντρο εμβολιασμού.
«Πάντα η τέχνη βοηθούσε, γιάτρευε και φρόντιζε - μάλιστα, κάποια από τα πρώτα Μουσεία στον κόσμο ήταν νοσοκομεία» θύμισε η Christov-Bakargiev.
«Τα κτήριά μας μπορούν να συνεχίσουν να υπηρετούν αυτόν τον σκοπό και να εκπληρώσουν την αποστολή μας: arte cura - η τέχνη βοηθά» τόνισε.
