Οι ιδιαίτερες συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία, ανέτρεψαν αρκετά τον αρχικό προγραμματισμό σχετικά με την παρουσίαση της έκθεσης στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Οι υπεύθυνοι, όμως, έμειναν ικανοποιημένοι καθώς εν τέλει την υλοποίησαν, παρά τις αντίξοες συνθήκες, στους χώρους του Ναυτικού Μουσείου της Ελλάδος. Η επιλογή αυτή έχει το επιπρόσθετο πλεονέκτημα ότι μπορεί να παραμείνει αναρτημένη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ώστε, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, να την επισκεφθεί όσο το δυνατόν περισσότερο κοινό. Παράλληλα προχώρησαν στη δημιουργία ψηφιακής περιήγησης της έκθεσης, η οποία άνοιξε ψηφιακά στις 30 Δεκεμβρίου και είναι πλέον διαθέσιμη για το κοινό στην ιστοσελίδα του Μουσείου (http://www.hmmuseum.gr/).

Η σημασία της ναυμαχίας

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας αποτελεί σημείο καμπής στους Περσικούς Πολέμους. Χάρη στη νίκη τους, οι Έλληνες κατάφεραν να επιβιώσουν, ενώ οι Πέρσες υπέστησαν σοβαρές υλικές ζημιές. Στις μάχες των Πλαταιών και της Μυκάλης, η απειλή για την κατάληψη της Ελλάδος διαλύθηκε και οι Έλληνες πέρασαν στην αντεπίθεση. Στις επόμενες τρεις δεκαετίες, οι Αθηναίοι, χάρη στους πολέμους της Δηλιακής Συμμαχίας, κατάφεραν να απελευθερώσουν τη Θράκη, τη Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου, την Ιωνία, και βοήθησαν τους Αιγύπτιους στην εξέγερσή τους κατά των Περσών.

Διάλογος με την αφηγηματική τέχνη του 19ου αιώνα

Στην έκθεση παρουσιάζονται είκοσι δύο σύγχρονα εικαστικά έργα, κυρίως ζωγραφικής, αλλά και γλυπτικής και δομικής τέχνης (κατασκευή), πρωτότυπα και συναφή με τη θεματική. Στόχος είναι η τέχνη να προσεγγίσει το ευρύ κοινό και να επικοινωνήσει με ελκυστικό τρόπο τα διδάγματα και τις αξίες που αποτελούν την κληρονομιά της καθοριστικής ναυτικής σύγκρουσης στον σημερινό κόσμο.

Όπως αναφέρει η επιμελήτρια της έκθεσης κα Λουίζα Καραπιδάκη: «Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνομιλία των σύγχρονων εικαστικών έργων με ένα από τα σημαντικότερα έργα του προπερασμένου αιώνα, το εμβληματικό έργο του Κωνσταντίνου Βολανάκη “Ναυμαχία της Σαλαμίνος”, (1882). Ο διάλογος με την αφηγηματική τέχνη του 19ου αιώνα είναι και το χαρακτηριστικό που τελικά διαφοροποιεί αυτή την έκθεση και τη μετατρέπει σε μια συναρπαστική οπτική εμπειρία».

Θεματική πρόκληση

Οι 22 σύγχρονοι εικαστικοί «ναυμάχοι» αντιμετώπισαν τη θεματική πρόκληση με ένα εντελώς προσωπικό καλλιτεχνικό ιδίωμα και ελεύθερο πνεύμα, χωρίς να εγκλωβιστούν σε παραδοσιακές εκφάνσεις και αρχαιολατρικές διατυπώσεις. Η νίκη, η εθνική υπερηφάνεια, τα αντιπολεμικά συναισθήματα, η ιστορική συνέχεια είναι τα μηνύματα που αναδύονται από τα έργα της έκθεσης και συνθέτουν την εικαστική απήχηση του αγώνα των Σαλαμινομάχων στο σήμερα.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:

Γιάννης Αδαμάκης, Στρατής Αθηναίος, Στάθης Βατανίδης, Μάρκος Βενιός, Ιωάννα Βλάχου, Χρήστος Γαρουφαλής, Μίλτος Γκολέμας, Στέφανος Ζαννής, Μαρίνα Ζωγραφάκη, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Ανδρέας Κοντέλλης, Ζήνα Λιναρδάκη, Αφροδίτη Λίτη, Τάσος Μαντζαβίνος, Καλλιρόη Μαρούδα, Χρήστος Μποκόρος, Κωνσταντίνος Πάτσιος, Παναγιώτης Σιάγκρης, Δημήτρης Τζαμουράνης, Διονύσης Τσάσης, Μανώλης Χάρος, Γιάννης Ψυχοπαίδης.

Αυτή τη φορά θα είναι σε μορφή ντοκιμαντέρ και θα περιλαμβάνει όλες τις σκηνές που δεν περιλήφθηκαν στην ταινία.

Το ντοκιμαντέρ με τίτλο «The Pillars Of Hercules» -είναι εμπνευσμένος από το μεσαίο όνομα του Τζον, θα διηγείται γεγονότα από τις περιοδείες του Άγγλου σταρ τη δεκαετία του 1970, με ακυκλοφόρητο οπτικοακουστικό υλικό. Ο κιθαρίστας του Έλτον, Ντέιβι Τζόνστοουν, εργάζεται για το ντοκιμαντέρ εδώ και χρόνια και ελπίζει τώρα να κάνει μια συμφωνία με το Netflix.

Ο Ντέιβι έχει πάρει την έγκριση του Έλτον Τζον και του συζύγου του, Ντέιβιντ Φέρνις.

Στη βιογραφική ταινία «Rocketman» παρουσιάστηκε ο αγώνας του Τζον να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, ενώ και στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Me» περιέγραψε πολλές από τις αποτυχημένες προσπάθειές του.

Ο Τζόνστοουν είπε ότι έθεσε το ντοκιμαντέρ σε αναμονή για έξι χρόνια, «ώστε να μη συμπέσει με την ταινία και την αποχαιρετιστήρια περιοδεία του Έλτον». «Ήταν απόλυτα σωστό που το έκανα αυτό γιατί δεν ήθελα να δημιουργήσω εμπόδια σε ένα από αυτά τα έργα. Εάν είναι πολλά μαζί, τότε τίποτα δεν πάει καλά.

Είχα μια υπέροχη συνομιλία με τον Ντέιβιντ [Φέρνις] τις προάλλες, στην οποία ήταν πραγματικά χαρούμενος που προχωρούσα και το έκανα ξανά. Ειλικρινά, δεν θα έκανα ποτέ τίποτα, ειδικά ντοκιμαντέρ, για οτιδήποτε κάναμε, χωρίς να το ξέρει. Τώρα δουλεύουμε για το ντοκιμαντέρ συγκεντρώνοντας όλα τα τελευταία πράγματα που χρειαζόμαστε. Υπάρχουν δύο ακόμη συνεντεύξεις που θέλουμε να πάρουμε και πιθανότατα θα έχουμε τελειώσει με τα γυρίσματα μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου και μετά θα κάνουμε την επεξεργασία και θα είμαστε έτοιμοι για το Πάσχα», ανέφερε.

Μαζί τους ένας εικοσαμελής θίασος σημαντικών ηθοποιών μπαίνει στη δίνη της νέας, πρωτότυπης μουσικής του Μίνου Μάτσα, φέρνοντας επί σκηνής τους ήχους και τις εικόνες μιας ολόκληρης εποχής. Σε μια περίοδο που το ζωντανό θέατρο δεν επιτρέπεται, η θεατρική πράξη βρίσκει νέους τρόπους να προσεγγίσει το κοινό και να προσφέρει στην ψυχή και στο πνεύμα μας, μέχρι να επιστρέψει στον φυσικό της χώρο.

Ειδικά διαμορφωμένη τηλεσκηνοθεσία

Με τη σκέψη αυτή και εν αναμονή της επαναλειτουργίας των θεάτρων, οι Θεατρικές Σκηνές δίνουν την δυνατότητα στο κοινό όλης της χώρας, αλλά και στους Έλληνες του εξωτερικού να παρακολουθήσουν την παράσταση που ανέβηκε για 15 μόνο ημέρες και σημείωσε μεγάλη επιτυχία με καθημερινά sold-out.

Σε μαγνητοσκόπηση υψηλής ανάλυσης, με χρήση πολλαπλών καμερών και με ειδικά διαμορφωμένη τηλεσκηνοθεσία υπό την καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, οι Θεατρικές Σκηνές επιχειρούν να μεταφέρουν τη μαγεία του θεάτρου κατευθείαν από τη σκηνή στην ασφάλεια του σπιτιού μας.

Το μυθιστόρημα - σταθμός του Ταχτσή, από τα πλέον αγαπημένα του ελληνικού κοινού διαχρονικά, που στο παρελθόν έγινε σήριαλ από τον Γιάννη Δαλιανίδη και αποτέλεσε υλικό για πολύ επιτυχημένες παραστάσεις σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Παπαγεωργίου, είναι μια κατάθεση μνήμης όπου μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων περνάει ολόκληρη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Όχι με διάθεση διδακτική, αλλά μ’ ένα σπάνιο χιούμορ που αναδεικνύει καίρια όλα εκείνα για τα οποία αξίζει να παλεύει κανείς στη ζωή.

Κι όπως λέει και ο Κώστας Ταχτσής στο Τρίτο Στεφάνι: «Η ζωή είναι στρόβιλος. Ευτυχία είναι να αγαπάς το στρόβιλο».

Διαχρονική γοητεία

Αυτό που μαγνητίζει σήμερα στο «Τρίτο Στεφάνι», κι αυτό που την ίδια στιγμή του χαρίζει τη διαχρονική του γοητεία, είναι μια ανελέητη κατάφαση στη ζωή. Τα πρόσωπα αυτού του δράματος, οι «ατσάλινοι» άνθρωποι μιας άλλης εποχής, σχεδόν σαν Παπαδιαμαντικοί ήρωες, υποφέρουν, απελπίζονται, κλαίνε γοερά, ματώνουν, αλλά ποτέ δε χάνουν πραγματικά την πίστη τους στη ζωή, σ’ αυτό που φέρνει το αύριο. Γελάνε δυνατά και λαγαρά μπροστά σε κάθε δυσκολία, και μας δείχνουν το δρόμο. Γι’ αυτούς ακριβώς του λόγους, το «Στεφάνι», που τόσο ανθίσταται στην ηθογράφηση και τόσο αναδεικνύει τον ρεαλισμό, είναι μια υπόθεση ανθρώπων που δεν παύουν ποτέ να είναι νέοι. Τότε και σήμερα.

Ένα γνήσια ρωμαίικο ψηφιδωτό συναισθημάτων, το «Τρίτο Στεφάνι» εμπεριέχει όλη την πλούσια Ελληνικότητα που με τόσο πάθος αναζήτησαν και ανέδειξαν δημιουργοί όπως ο Τσαρούχης και ο Χατζιδάκις, και μας θυμίζει με τον πιο καθαρό τρόπο πόσο οι μετόπες του Παρθενώνα, τα βυζαντινά τέμπλα, και τα σύγχρονα μνημεία όπως ο Λευκός Πύργος στη Θεσσαλονίκη ή το μέγαρο της Ακαδημίας στο κέντρο της Αθήνας, είναι όλα κομμάτια μιας συνεχούς ροής, μιας ψυχικής εποχής στο γαλανό ταξίδι των Ελλήνων προς την ίδια τη ζωή.

Διανομή (αλφαβητικά): Κώστας Ανταλόπουλος, Ειρήνη Βαλατσού, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Δανάη Επιθυμιάδη, Μαρία Καβογιάννη, Δημήτρης Καραβιώτης, Σύρμω Κεκέ, Μαρία Κίτσου, Τάσος Λέκκας, Ορνέλα Λούτη, Γιώργος Μακρής, Δημήτρης Μανδρινός, Στάθης Μαντζώρος, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Γιώργος Νούσης, Ελευθερία Παγκάλου, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Ελίζα Σκολίδη, Μενέλαος Χαζαράκης, Γιώργος Ψυχογυιός.

Οι δύο καλλιτέχνιδες θα τραγουδήσουν κατά την τελετή της ορκωμοσίας του 46ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών που θα πραγματοποιηθεί στις 20 Ιανουαρίου και στην οποία θα συμμετάσχουν ακόμη ένας μαύρος πυροσβέστης από την Τζόρτζια, μία πρώην Νέα Δαφνοστεφής Ποιήτρια, ένας καθολικός ιερέας και ένας πάστορας από τη γενέτειρα του Μπάιντεν, το Γουίλμινγκτον του Ντελαγουέρ.

Η τελετή της ορκωμοσίας θα είναι περιορισμένη εξαιτίας της πανδημίας της Covid-19 και των αυξανόμενων ανησυχιών για την ασφάλεια αφού ένας όχλος υποστηρικτών του Τραμπ επιτέθηκε στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ επιδιώκοντας να αποτρέψει την επικύρωση της νίκης του Μπάιντεν από το νομοθετικό σώμα.

Το κοινό δεν θα μπορέσει να παρακολουθήσει την ορκωμοσία που θα γίνει στον δυτικό τομέα του κτηρίου του Καπιτωλίου, ο οποίος έχει πλέον οχυρωθεί με φράκτες και προστατεύεται από χιλιάδες μέλη της Εθνοφρουράς.

Ανακοινώνοντας αυτούς που θα μιλήσουν κατά την τελετή, η ομάδα του Μπάιντεν αναφέρθηκε στην υποστήριξη της Lady Gaga στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ και σε θέματα υγείας, καθώς και τη συμβολή της Λόπεζ στη συνειδητοποίηση της δυσανάλογης επίδρασης του νέου κορωνοϊού στους Λατινοαμερικανούς.

Το «Five Years» είναι από τα τραγούδια του ιστορικού άλμπουμ «The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars» του David Bowie που κυκλοφόρησε το 1972.

«Your face, your race, the way you talk» τραγουδά ο Simon Le Bon. «I kiss you, you're beautiful, I want you to walk». «Όλη η ζωή μου ως έφηβος είχε να κάνει με τον Μπόουι» δήλωσε ο τραγουδιστής των Duran Duran. «Ήταν ο λόγος για τον οποίο άρχισα να γράφω τραγούδια. Ένα κομμάτι μου εξακολουθεί να μην πιστεύει τον πριν πέντε χρόνια θάνατό του, ίσως επειδή υπάρχει ένα κομμάτι μου εκεί που είναι ακόμα ζωντανός και θα είναι για πάντα ζωντανός.

Όταν πήραμε στα χέρια μας τον δίσκο “ Ziggy Stardust” και βάλαμε τη βελόνα του πικάπ στο αυλάκι του βινυλίου, η πρώτη γεύση της τελειότητάς του που είχαμε ήταν το “ Five Years”. Δεν βρίσκω από πού ν' αρχίσω για να εξηγήσω πόση τιμή αισθάνομαι που δόθηκε στους Duran Duran η ευκαιρία να ερμηνεύσουν αυτό το εμβληματικό τραγούδι και να βάλουμε το όνομά μας δίπλα σε αυτό του Μπόουι γι' αυτή την εκδήλωση μνήμης της μουσικής του» πρόσθεσε ο Le Bon.

Όπως σημειώνει το Rolling Stone, οι Duran Duran θα γιορτάσουν τα 40χρονά τους γενέθλια με μια μικρή διεθνή τουρνέ: ξεκινούν στις 13 Ιουνίου από το Δουβλίνο, ακολουθούν εμφανίσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο και η αυλαία πέφτει στις 8 Οκτωβρίου στην Ίμπιζα της Ισπανίας.

Η δημιουργία της «Ερευνητικής Σκηνής» έχει ως κύριο στόχο τη θεατρική σπουδή της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας μέσα από τη μελέτη των κωδικών της, τη διερεύνηση σύγχρονων τρόπων προσέγγισης και την ανάδειξη των δυναμικών της στη σκηνική πρακτική και το παραστασιακό δημιούργημα. Οι νέες θεατρικές προτάσεις θα φέρουν την εγκυρότητα και την ποιοτική σφραγίδα φωτισμένων σκηνοθετών και προσωπικοτήτων του πνευματικού και καλλιτεχνικού χώρου.

Πριν την παράσταση, σε σύντομη ομιλία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου θα ανακοινωθεί η ιδρυτική διακήρυξη της Ερευνητικής Σκηνής.

Μετά την παράσταση θα ακολουθήσει ζωντανά συζήτηση με τους συντελεστές. Οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να διατυπώσουν σχετικά ερωτήματα μέσω γραπτού ηλεκτρονικού μηνύματος.

Πλασμένη από το πάθος του έρωτα και της εκδίκησης, η Μήδεια –μία από τις πιο αντιφατικές τραγικές ηρωίδες του Ευριπίδη– αποτελεί έναν δυσεπίλυτο «δραματικό γρίφο», καθώς επιζεί της συντριβής της, έχοντας διαπράξει το αδιανόητο: τον φόνο των παιδιών της. Πρόσωπο αινιγματικό, πολυδιάστατο, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα ανθρώπινα μητρικά αισθήματα και τα ηρωικά προτάγματα της τιμής και της δίκης. Σε ξένο τόπο, προδομένη, αντιμέτωπη με απροσδόκητες διαψεύσεις, η γυναίκα-αρχέτυπο του θηλυκού σθένους, σκοτώνει ό,τι πολυτιμότερο έχει, και γίνεται η ίδια πρωταγωνίστρια του πόνου που επιφέρει η φρικιαστική πράξη της.

Η σκηνοθέτις Μάρθα Φριντζήλα αναφέρει, μεταξύ άλλων, για την παράσταση: «Μελετώ την Μήδεια ήδη τέσσερα χρόνια, θα μπορούσα να ασχολούμαι αποκλειστικά με την Μήδεια όσο ζω κι όμως νιώθω πως δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Ό,τι και να γράψω έχει ξαναειπωθεί καλύτερα. Δεν θα πω κάτι καινούργιο. Ίσως αυτό είναι για μένα η Μήδεια: oι ατέλειωτες αναγνώσεις της, οι μεταφράσεις της, οι αναλύσεις, οι ξαναειπωμένες σκέψεις που γεννά, οι κοπιώδεις προσπάθειες σκηνοθετών, ηθοποιών, σκηνογράφων, συνθετών για πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια.

Η παράστασή μας έρχεται σαν αντίδωρο στο σπουδαίο δώρο του Ευριπίδη αλλά και σε όσους με αγωνία και δέος προσπάθησαν να συνομιλήσουν με το ποιητικό αριστούργημα. Δεν μπορούμε να πούμε ψέματα πως παρουσιάζουμε μία ακόμα Μήδεια. Στα αυτιά μας αντηχεί η σπαρακτική φωνή της Κάλλας, το παθιασμένο τραγούδισμα της Παξινού. Η μορφή του μεγάλου Ιάπωνα ηθοποιού Μικιζίρο Χίρα να στροβιλίζεται τραβώντας από το στόμα αργά τα σωθικά του σε μια κόκκινη κορδέλα, η αρένα του μύθου που έστησε ο Ανατόλι Βασίλιεφ με την Λυδία Κονιόρδου στο κέντρο να κρατά τα νεκρά παιδιά της στο τρίκυκλο, η κατακόκκινη κορμοστασιά της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη βαμμένη τα χρώματα του πολέμου, η Λυδία Φωτοπούλου παγιδευμένη λιονταρίνα στην παράσταση του Ανδρέα Βουτσινά, τα σκοτεινά μάτια της επαναστατημένης Μήδειας στην παράσταση του Μίνου Βολανάκη με την Μελίνα Μερκούρη είναι εικόνες που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους. Το χορικό του Έρωτα του Μάνου Χατζιδάκι μάς έχει στοιχειώσει. Η αγέρωχη Μήδεια του μεγάλου Παζολίνι και η αινιγματική παγωμένη Μήδεια του Τρίερ ήταν παρούσες στην διάρκεια των δοκιμών. Στην παράστασή μας θα επιθυμούσαμε να διακρίνονται πίσω απ’ τις φόρμες, τις κινήσεις, να κρύβονται στους ήχους.

Η Μήδεια για μας δεν είναι μόνο το κείμενο. Είναι το κείμενο πάνω απ’ όλα, και ακούγεται χωρίς περικοπές, προσθήκες κι επεμβάσεις. Όμως όλοι όσοι εργαστήκαμε γι’ αυτήν την παράσταση γνωρίζουμε πως τα λόγια αυτά δεν λέγονται, οι πράξεις δεν δείχνονται. Το έργο αυτό δεν παίζεται.

Η μυστήρια ύπαρξη της δικής μας Μήδειας κατοικεί για πάντα μαζί με τους δυο γιούς της, Φέρητα και Μέρμερο, σε έναν τόπο ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, σε έναν χώρο μέσα και έξω απ’ αυτή την γυναίκα, την μάνα, την ιέρεια, την μάγισσα, την πρόσφυγα, την ξένη. Εκεί λέει και αέναα θα ξαναλέει την ιστορία της. Οι γιοί της αναπαριστούν τα επεισόδια της ζωής της. Μια ορχήστρα παίζει και τραγουδά τα τραγούδια της στην αιωνιότητα. Σ’ αυτό το μυστηριακό τοπίο, η Μήδεια δημιουργεί ένα δικό της ηλιακό σύστημα με κέντρο την ίδια ωσάν ένα θραύσμα από ήλιο που θέτει σε τροχιά τα σώματα γύρω της και κατακαίει όποιο πλησιάσει επικίνδυνα κοντά της.

Αν το θέατρο είναι ο καθρέφτης της αληθινής ζωής, το αρχαίο δράμα είναι η αντανάκλαση του απύθμενου βάθους της ανθρώπινης ψυχής. Το αρχαίο δράμα είναι η απόδειξη πως μόνο στο θέατρο μπορείς να δείξεις το βάθος και το εύρος της ύπαρξης. Αναρωτιέμαι συχνά πώς είναι δυνατόν να γράφτηκαν καν αυτά τα κείμενα».

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Νικολέττα Φριντζήλα, σκηνοθεσία: Μάρθα Φριντζήλα, μουσική: Βασίλης Μαντζούκης, σκηνικά, κοστούμια: Άγγελος Μέντης, φωτισμοί: Felice Ross, σχεδιασμός βίντεο (videodesign): Παναγιώτης Ανδριανός, βοηθός σκηνοθεσίας: Θεανώ Μεταξά, Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέλλα Παναγιώτου.

Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Ανδρέας Κωνσταντίνου, Θάνος Τοκάκης, Μάρθα Φριντζήλα.

Μουσικοί επί σκηνής (αλφαβητικά): Παναγιώτης Μανουηλίδης, Βασίλης Μαντζούκης, Νίκος Παπαϊωάννου.

Το Ημερολόγιο -σχήματος 20x20 εκ, με 14 φύλλα-, κοσμούν ζωγραφικές συνθέσεις και ντοκουμέντα performance, που φιλοτέχνησε φέτος ο καλλιτέχνης στη διάρκεια των περιοριστικών μέτρων για την Covid-19.

Πρόκειται για ζωγραφικά έργα που αναφαίνονται συνειρμικά και ζουν διαδραστικά στο παρόν του εγκλεισμού και των μέτρων για την πανδημία.

Η σύλληψή τους αναπαράγει την αυθόρμητη και αρχαϊκή ομορφιά των μορφών και των συμβολικών μοτίβων τους με έντονα χρώματα και αισιόδοξη αποκρυστάλλωση ιδεών και συναισθημάτων.

Φωτογράφηση έργων: Ντάνυ Μαρτζώκας, μέλος του Art Studio EST. Επιμέλεια έκδοσης, εκτύπωση: Ελευθέριος Καρτέρης, του ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ. Όπως κάθε χρονιά, αριθμός αντιτύπων θα προσφερθεί δωρεάν σε Βιβλιοθήκες και Πινακοθήκες.