Αρχαιοελληνική μαρμάρινη πλάκα, που χρησιμοποιείτο για σχεδόν μια δεκαετία ως μπλοκ στήριξης αλόγων προτού αποκαλυφθεί η προέλευσή της, βρίσκεται στο επίκεντρο ενός μυστηρίου καθώς οι ειδικοί προσπαθούν να ανακαλύψουν πώς κατέληξε σε κήπο σπιτιού στην Αγγλία.

Στην πλάκα είναι χαραγμένη μια ελληνική επιγραφή, δίνοντας στοιχεία για την προέλευσή της και χρονολογείται από τον δεύτερο αιώνα μ.Χ.. Η επιγραφή λέει: «Ο δήμος (και) οι νέοι (τιμούν) τον Δημήτριο του Μητροδωρου του Λεύκιου».

Η πλάκα πρόκειται να πωληθεί τον Φεβρουάριο από τον Οίκο δημοπρασιών Woolley and Wallis, με εκτίμηση προπώλησης έως και 15.000 λίρες.

Οι υπεύθυνοι της δημοπρασίας ρωτούν τους κατοίκους της περιοχής εάν γνωρίζουν κάποιον που ζούσε στην περιοχή τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς εργάζονται για να βρουν ενδείξεις για το πώς βρέθηκε η πλάκα στο συγκεκριμένο μέρος.

Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 79 ετών, ο διάσημος Βρετανός σκηνοθέτης Michael Apted, αφήνοντας πίσω μία σημαντική κινηματογραφική κληρονομιά.

Ο Michael Apted σκηνοθέτησε, μεταξύ άλλων, την ταινία της θρυλικής σειράς Τζέιμς Μποντ, «The World Is Not Enough», στην οποία πρωταγωνίστησε ο Πιρς Μπρόσναν.

Επίσης, ήταν ο άνθρωπος πίσω από τις ταινίες «Coronation Street», «14 children», «Coal Miner's Daughter» και «Gorillas In The Mist», καθώς και άλλες μεγάλες επιτυχίες.

Ανάμεσα στις πάρα πολλές τηλεοπτικές δουλειές του είναι οι σειρές «The Lovers» και «Follyfoot» που έχουν αποσπάσει βραβεία BAFTA, καθώς και οι «Another Sunday and Sweet FA» και «Kisses at Fifty», για τις οποίες έχει κερδίσει βραβεία Σκηνοθεσίας.

Η πρώτη του δουλειά στον κινηματογράφο ήταν το φιλμ «Καταζητούμενος Λιποτάκτης» (1972) ,ενώ σκηνοθέτησε, επίσης, αρκετά επεισόδια της υποψήφιας για Χρυσή Σφαίρα και βραβευμένης με Έμι τηλεοπτικής σειράς του HBO «Rome».

Ο πρόεδρος του Directors Guild of America (DGA), Thomas Schlamme, απέδωσε φόρο τιμής στον Michael Apted, αναφέροντας πως «η κληρονομιά του θα βρίσκεται για πάντα στην οικογένεια του κινηματογράφου».

Η κλασική ταινία του 1981 προβλήθηκε πριν από τις 9 μ.μ. ώρα έναρξης μετάδοσης προγραμμάτων κατάλληλων για ενήλικες, στις 3 Ιανουαρίου και παρουσιάστηκε μετά από επεξεργασία και απαλοιφή εμβληματικών σκηνών.

Μεταξύ των σκηνών που δεν προβλήθηκαν στην τροποποιημένη έκδοση ήταν η σκηνή με μια ομάδα ναζί κακοποιών των οποίων τα πρόσωπα λιώνουν μετά το άνοιγμα της Χαμένης Κιβωτού και άλλων που απεικονίζουν αιματηρούς τραυματισμούς με παραστατικότητα.

Οι θαυμαστές έσπευσαν με σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να εκφράσουν την απογοήτευσή τους για την εκδοχή που παρακολούθησαν.

«Ποιο είναι το νόημα να προβάλλεται μία ταινία λογοκριμένη;» έγραψε ένας χρήστης στο Twitter. «Αυτό είναι, δεν βλέπω άλλο» έγραψε ένας άλλος χρήστης. «Αν σκοπεύετε να μην προβάλλετε ένα φιλμ ολόκληρο, γιατί δεν το προγραμματίζετε σε ώρα που δεν χρειάζεται να λογοκρίνεται;» σχολίασε άλλος χρήστης.

Ο Χάρισον Φορντ την περασμένη χρονιά επιβεβαίωσε ότι θα επαναλάβει τον ρόλο τού Ιντιάνα Τζόουνς σε πέμπτη ταινία της κινηματογραφικής σειράς.

Για τον Henri Matisse το χρώμα ήταν η έννοια της τέχνης. Για να φανερωθεί αυτό που απεικονίζεται, δεν χρειάζονται γραμμές, τεχνικές, περιορισμοί. Χρειάζεται απλώς χρώμα. Και σε αυτή την αφαιρετική οπτική ήταν που ο ζωγράφος κατάφερε να δημιουργήσει μερικούς από τους γνωστότερους πίνακες της μοντέρνας τέχνης, έργα επαναστατικά, που τάραξαν το καλλιτεχνικό κατεστημένο του 20ου αιώνα.

Τα Πρώτα Χρόνια

Γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου του 1869 στο La Cateau της Γαλλίας από μεσοαστούς γονείς. Η ζωή του ξεκίνησε με διαφορετικές βλέψεις από αυτές που γνωρίζουμε, αφού το 1887 πήγε να σπουδάσει νομικά στο Παρίσι και έναν χρόνο μετά ξεκίνησε να εργάζεται σε δικηγορικό γραφείο. Το 1889, κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του από εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας, η μητέρα του του έφερε ένα δώρο που θα άλλαζε τη ζωή του 20χρονου Henri: ένα σετ με είδη ζωγραφικής. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει αντιγραφές εικόνων από το σετ και με τον καιρό οι τοίχοι του σπιτιού των γονιών του γέμισαν με τις πρώτες του δημιουργίες.

Το 1891 εγκατέλειψε την νομική και αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την τέχνη. Για ένα χρόνο έλαβε μαθήματα από την Académie Julian και μαθήτευσε υπό την εποπτεία του William-Adolphe Bouguereau. Οι πρώτοι του καθηγητές επικέντρωσαν την προσοχή του στην νατουραλιστική τέχνη και τις κλασσικές μεθόδους, από τις οποίες η δημιουργικότητα του Matisse σύντομα άρχισε να περιορίζεται με αποτέλεσμα να σταματήσει τις σπουδές του. Έχοντας αποτύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις του Ecole de Beaux Arts, άρχισε να δουλεύει σχολαστικά στο ατελιέ του Γάλλου συμβολιστή Gustave Moreau το 1892 οπού έμεινε μέχρι το 1898. Το 1895 πέρασε τις εξετάσεις του Ecole de Beaux-Arts. Ο Moreau άφησε ελεύθερο τον Matisse να δημιουργήσει και, σε συνδυασμό με τις σπουδές του, το 1896 το έργο του “Woman Reading” (1894), κατάφερε να κρεμαστεί στους τοίχους του Salon de la Société Nationale des Beau-Arts.

Παράλληλα, άρχισε από μόνος του να μελετά σύγχρονούς του ιμπρεσιονιστές όπως Paul Cezanne, Paul Gauguin και κυρίως τη δουλειά του Vincent Van Gogh. Το 1987 φιλοτεχνεί το έργο “The Dinner Table” το οποίο πυροδοτεί αρνητικές αντιδράσεις από την κοινωνία της υψηλής τέχνης, ως υπερβολικά Ιμπρεσιονιστικό. Ταξίδεψε αρκετά και τα χρώματα του κόσμου σε συνδυασμό με το φωτεινό βλέμμα των Ιμπρεσιονιστών, έδωσαν ζωή στα προηγουμένως μουντά έργα του.

Άρχισε να ενδιαφέρεται για το ανερχόμενο ρεύμα του πουαντιγισμού κυρίως λόγω των επιρροών των Henri Edmond Cross, George Seurat και Paul Signac. Ο πουαντιγισμός αποτελεί μία μορφή του ιμπρεσιονισμού στην οποία ο καλλιτέχνης, αντί για παχιές και γρήγορες πινελιές, χρησιμοποιεί τελείες χρώματος για να αποδώσει την πραγματικότητα αυτού που ζωγραφίζει. Η ιδέα του Νέο-Ιμπρεσιονισμού τον συνεπήρε και αυτό φαινόταν και στα έργα του. Οι δημιουργίες του βρήκαν τη θέση τους στο Salon des Indépendants και σταμάτησε να τα εκθέτει στο Salon de la Société το 1901.

Την περίοδο 1902-1903, η ζωή – και κυρίως τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε-απομάκρυνε τον Matisse από την τέχνη. Παρόλα αυτά, η πρώτη πενταετία του αιώνα οδήγησε σε έργα με έντονα χρώματα και συνθέσεις όπως το “Green Stripe” ενώ το 1905 ήταν μια εποχή εμβάθυνσης στη μοντέρνα τέχνη. Επίσης, ασχολήθηκε με τις δυνατότητες της γλυπτικής με την οποία πειραματίστηκε αρκετά, φιλοτεχνώντας το “The Serf” το 1903. Τον Ιούνιο του 1904 πραγματοποίησε την πρώτη του αποκλειστική έκθεση στη γκαλερί Vollard, η οποία όμως δεν συγκέντρωσε τα βλέμματα που περίμενε.

Φωβισμός

Σκοπός του Matisse και της τέχνης του ήταν να μπορέσει να εκφράσει την ουσία των πραγμάτων. Ένα ταξίδι στην Saint Tropez της νότιας Γαλλίας μαζί με τον, πλέον, φίλο του Signac, του δίδαξε την σημασία των χρωμάτων, και οδήγησε στην δημιουργία του “Luxe, calme et volupté” (1904) ενώ η επίσκεψη στο χωριό Collioure, στα “Open Window” και “Woman with a Hat” (1905). Τα έργα αυτά, αυτές οι διατυπώσεις ελεύθερου χρώματος και αύρας, έγιναν μέρη μιας έκθεσης στο Salon d’Automne στο Παρίσι. Έμοιαζαν με άγρια θηρία του μοντέρνου στα μάτια των κριτικών της κλασσικής τέχνης, και έδωσαν στον καλλιτέχνη τον χαρακτηρισμό του Φωβιστή. Παρόλη την αρνητικότητα, τα έργα του αγοράστηκαν από το ζεύγος Gertrude και Lein Stein.

Η εποχή του Φωβισμού για τον Matisse ξεκίνησε με αυτή την έκθεση και, αν και σύντομη, καθιέρωσε την τεχνική του. Φωτεινά χρώματα, αόριστες πινελιές και η απουσία γραμμών ήταν τα κύρια στοιχεία του. Ο ρεαλισμός είχε πλέον αποχωρήσει μια και καλή από την οπτική του ζωγράφου. Χαρακτηριστικό έργο της περιόδου είναι επίσης το “The Joy of Life”(1906),. Άλλα μέλη του ρεύματος του Φωβισμού ήταν οι André Derain, Georges Braque, Raoul Dufy και Maurice Vlaminck.

Ο Matisse ξεκίνησε να καλλιεργεί μια στενή φιλία με την Gertrude Stein και μέσω αυτής, γνωρίζει τον Pablo Picasso. Αν και οι τεχνικές τους διέφεραν, όντας δύο πρωτοποριακά κινήματα στην μοντέρνα τέχνη, ο στόχος και των δύο ήταν η ουσία των πράγματων. Αυτό που ο Φωβισμός έκανε με το χρώμα, ο Κυβισμός το πετύχαινε με το σχήμα. Παρόλα αυτά, οι δύο ζωγράφοι θα διατηρήσουν μια φαινομενική αντιπαλότητα μέχρι το τέλος των ζωών τους.

Αν και το ρεύμα εγκαταλείφθηκε και από τον ίδιο το δημιουργό του μετά το 1906, ο Matisse συνέχισε να κερδίζει δημοσιότητα και να πρωτοπορεί.

Η εποχή της Επιτυχίας

Αρχίζει να ενδιαφέρεται για τη σχέση του ανθρώπινου σώματος μέσα στον χώρο. Εμπνέεται από την Ισλαμική τέχνη. Τα χρώματα γίνονται πιο έντονα, η ιδέα του βάθους χάνεται και οι μορφές γίνονται επίπεδες. Άρχισε να επικεντρώνεται στην γλυπτική. Το 1909, ο Ρώσος συλλέκτης Sergei Ivanov ich Shchukin, ο οποίος αποκτά μεγάλο αριθμό έργων του, του ζητά να ζωγραφίσει μία σειρά πινάκων με θέμα τη μουσική και το χορό. Η θεματολογία ήταν πολύ σχετική με τα ενδιαφέροντα του Matisse, και έδρασε ως σπίθα για την έμπνευσή του. Από εκεί, προήλθε ο διάσημος πίνακας “La Danse” ο οποίος αποτελεί μία ξεκάθαρη ένδειξη για τη συνέχεια της τεχνικής του καλλιτέχνη. Μερικά από τα καλύτερα έργα του πήραν μορφή την περίοδο 1907-1917, μεταξύ των οποίων τα “ Red Room”(1908), “Red studio” (1911), “Goldfish” (1916) και “Piano Lesson” (1916).

Αν και η επιτυχία του μεγάλωνε στο εξωτερικό, με τους περισσότερους αγοραστές των έργων του να είναι Αμερικάνοι και Ρώσοι, η Γαλλική καλλιτεχνική σκηνή δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να αναγνωρίσει την ιδιοφυία που παρουσίαζε ο Matisse. Κύριος λόγος ήταν η ανάμεικτες εντυπώσεις που είχε συγκεντρώσει το έργο του “Blue Nudes” που παρουσίασε στο κοινό το 1907.

Όσο τον τραβούσε η μοντέρνα τέχνη τόσο τα έργα γινόντουσαν απλούστερα και βασισμένα στη δύναμη των χρωμάτων και των αυστηρών σχημάτων. Και όμως, τα εξέφραζε μία ελευθερία και εκφραστικότητα μακριά από τους συνηθισμένους όρους της τέχνης. Τα θέματά του απλούστευαν επίσης, αφού επικεντρωνόταν σε καθημερινές εικόνες, που του έδιναν την εύκαιρα να τις μελετήσει και να πειραματιστεί σε βάθος.

Με γρήγορους ρυθμούς δουλειάς συνέχισε μέχρι και τος τέλος της δεκαετίας του 20’. Στη περίοδο αυτή δημιούργησε έργα όπως “Odalisque with Magnolias” (1924) και “Decorative Figure on an Ornamental Background” (1926).

Ως προς τη γλυπτική, το 1930 ολοκλήρωσε το έργο του “The Back” το οποίο δούλευε από το 1909. Τα ταξίδια ήταν ακόμα σημαντικά για εκείνων, ενώ αποτελούσαν τις κύριες πηγές έμπνευσής του. Το 1923, οι ζωγραφιές του συνόδεψαν μια συλλογή από ποιήματα του Stephane Mallarme με τίτλο “Poésies”, ενώ συνέχισε να ασχολείται με την εικονογράφηση βιβλίων μέχρι το τέλος της ζωής του.

Τα τελευταία χρόνια

Το 1941 ο ζωγράφος διαγνώστηκε με καρκίνο. Έκανε επέμβαση η οποία ήταν αρκετά δύσκολη και τον οδήγησε στην συνέχιση της ζωής του σε αναπηρική καρέκλα. Παρόλα αυτά, η επέμβαση έδωσε κουράγιο και νέο αέρα στον Matisse. Άρχισε να ασχολείται με την τεχνική του κολλάζ την οποία ο ίδιος ονόμαζε «ζωγραφική με ψαλίδι», ένας τέλειος αντικατοπτρισμός της ουσίας που με τόσο πάθος έψαχνε. Χρωμάτιζε ο ίδιος χαρτιά τα οποία έκοβε σε διαφορετικά σχήματα ώστε να αποτυπωθεί το θέμα της κάθε δημιουργίας του. Για τον ζωγράφο, η στιγμή αυτή ήταν η αποκορύφωση της τέχνης του. Έφτιαξε έργα όπως: “La Gerbe”(1951) και “Swimming Pool” (1952)

Το 1947 εξέδωσε το βιβλίο Jazz, ένα αυτοβιογραφικό έργο με εικονογραφήσεις του σε χρώματα και σχέδια επηρεασμένα από τα κολλάζ του. Ακόμη, τη τεχνική αυτή χρησιμοποίησε ώστε να σχεδιάσει το βιτρό του “Chapelle du Rosaire” στη Βανς της Γαλλίας, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1951. Πέθανε στις 3 Νοεμβρίου του 1954 σε ηλικία 84 ετών στην Νίκαια της Γαλλίας περιτριγυρισμένος από τα κομμάτια των χρωματιστών χαρτιών των κολλάζ του.

Η Ιμάν μίλησε για τον εκλιπόντα σύζυγό της Ντέιβιντ Μπόουι, τον απίστευτο γάμο τους και πολλά άλλα σε μια νέα συνέντευξή της στο Harper’s Bazaar UK.

Η 65χρονη, η οποία παντρεύτηκε τον Μπόουι το 1992, αναφέρει για το άλλο μισό της, που έφυγε από τη ζωή το 2016: «Ο Ντέιβιντ είναι καθημερινά στις καρδιές και στο μυαλό μας, για όλους μας. Ξέρεις, αυτή ήταν η αληθινή μου αγάπη. Η κόρη μου με ρώτησε κάποτε αν θα παντρευόμουν ξανά και είπα: “Ποτέ”».

«Κρύβεται σε κοινή θέα. Οι θαυμαστές του είναι ακόμα κοντά, η μουσική του είναι ακόμα επίκαιρη. Και την ημέρα του θανάτου του, πήγα μια πεζοπορία και ένα μπλε πουλί (bluebird) πέταξε μπροστά μου. Ένα μπλε πουλί απ’ όλα τα είδη!» τονίζει. (Στους στίχους του τραγουδιού «Lazarus», του τελευταίου που κυκλοφόρησε όσο ήταν εν ζωή ο θρύλος της ροκ, γίνεται αναφορά σε bluebird).

Η Ιμάν πρόσθεσε για τη σχέση της με τον Μπόουι: «Δεν θα μπορούσε να ήταν πιο κανονική! Ήταν ένας, πραγματικά, καθημερινός γάμος».

«Ήταν ένας πολύ αστείος, ζεστός τζέντλεμαν - ξέρετε, όλοι λένε ότι ήταν πρωτοπόρος, αλλά όχι, του άρεσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να φοράει κοστούμι τριών κομματιών. Είχε μια όμορφη, συνηθισμένη ζωή και αυτό ήταν υπέροχο. Μπορούσαμε να ζούμε στη Νέα Υόρκη, να παίρνουμε την κόρη μας από το σχολείο, να περπατάμε παντού... Ξέρετε, εύχομαι να είχαμε περισσότερα χρόνια» υπογράμμισε το πρώην μοντέλο.

Η Ιμάν μίλησε και για τη νέα της ζωή στην ύπαιθρο: «Είμαι τόσο κορίτσι της πόλης, αλλά τώρα εκτιμώ την ύπαιθρο. Πηγαίνω πεζοπορία, κάθε μέρα. Έχω αυτήν την υπέροχη θέα στα βουνά που αλλάζει κυριολεκτικά κάθε λίγα λεπτά».

«Ο Ντέιβιντ ήταν ζωγράφος, η κόρη μου είναι ζωγράφος. Ποτέ δεν ζωγράφισα στη ζωή μου, οπότε το άρχισα. Έμαθα ότι δεν χρειάζεται να είμαι καλή σε κάτι, για να αρχίσω να το κάνω. Απλά βγείτε από τον δικό σας τρόπο, προχωρήστε σε αυτό. Αισθάνομαι μοναξιά, αλλά είμαι από αυτούς τους ανθρώπους -που ευχαριστώ τον Θεό- που μου αρέσει η παρέα μου», πρόσθεσε.

Με ένα χορευτικό τραγούδι που έχει τον τίτλο «Last dance» η Στεφανία Λυμπερακάκη (Stefania) θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον 65o Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2021, που διεξάγεται από τις 18 έως τις 22 Μαΐου στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας, μετά την περσινή αναβολή του λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού.

Το «Last dance» είναι μια σύνθεση των Δημήτρη Κοντόπουλου, Arcade, Sharon Vaughn, ενώ creative director για την οπτικοποίηση του τραγουδιού θα είναι ο Φωκάς Ευαγγελινός.

Η σχετική απόφαση ελήφθη από κοινού από την επιτροπή που συγκροτήθηκε στην ΕΡΤ για την επιλογή του τραγουδιού, σε συνεργασία με την καλλιτεχνική ομάδα της Στεφανίας στην οποία ανατέθηκε η επιμέλεια της συμμετοχής στην 65η Eurovision, ύστερα από ακρόαση πέντε τραγουδιών που προτάθηκαν από τους δημιουργούς.

Υπενθυμίζεται ότι η Ελλάδα θα εμφανιστεί στον Β΄ Ημιτελικό, που έχει προγραμματιστεί στις 20 Μαΐου 2021.

Η πανδημία της covid-19 και οι ιδιαίτερες περιοριστικές συνθήκες της δημιούργησαν αυξημένο ενδιαφέρον για τα ψηφιακά βιβλία και στη χώρα μας. Αυτό, μεταξύ άλλων, οδήγησε σε μεγάλη αύξηση της επισκεψιμότητας στον ιστότοπο της Ανοικτής Βιβλιοθήκης (https://www.openbook.gr), με 1.829.213 επισκέπτες συνολικά.

Η συλλογή αυτή περιλαμβάνει 8.492 ελεύθερα (δωρεάν) ελληνικά ψηφιακά βιβλία και καθημερινά εμπλουτίζεται με νέα. Παράλληλα, καταγράφηκε έντονο ενδιαφέρον για τα ηχητικά βιβλία και πλέον δημιουργήθηκε ειδική ενότητα με Audio-books.

Τα 20 ελληνικά ελεύθερα e-books με τις περισσότερες λήψεις μέσα στο 2020

1. «Covibook: Το όνοµά µου είναι Κορονοϊός» - Εικονογραφημένο εγχειρίδιο της Manuela Molina

2. «Οδηγός Μαθητή για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση μέσω Webex» - Εγχειρίδιο του Νίκου Καλύβα

3. «Καινή Διαθήκη» - Πρωτότυπο κείμενο & Μετάφραση

4. «Ένας ιός με κορώνα» - Παραμύθι της Χαράς Πάτρα

5. «Ο διάβολος του Στρέφη» - Μυθιστόρημα του Αύγουστου Κορτώ

6. «Η άγνωστη κυρά» - Παραμύθι της Δέσποινας Χριστοφορίδου

7. «Θα έρθει άραγε φέτος ο Άι Βασίλης;» - Παραμύθι της Αναστασίας Γκούγκα

8. «Το δώρο» - Ηχητικό βιβλίο αυτοβελτίωσης του Στέφανου Ξενάκη (Μέρος Α΄)

9. «Η Αγία Γραφή» - Πρωτότυπο κείμενο

10. «Μάγκας» - Εφηβικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα

11. «Παραμύθια με την Ξένια» - Η Ξένια Καλογεροπούλου διαβάζει δύο δικά της παραμύθια

12. «Ο Μικρός Πρίγκιπας» - Παραμύθι του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

13. «Στα μυστικά του βάλτου» - Ιστορικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα

14. «Ιός χωρίς κορώνα» - Παραμύθι της Γεωργίας Καλύβα

15. «Ο βασιλιάς Κορονοϊός» - Παραμύθι της Γιώτας Στανελούδη

16. «Θεία Κωμωδία» - Αφηγηματικό ποίημα του Δάντη Αλιγκέρι

17. «Μια μάσκα μαγική» - Παραμύθι της Δέσποινας Σπυριδοπούλου

18. «Οι Άθλιοι» - Μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ

19. «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» - Διήγημα του Γεώργιου Βιζυηνού

20. «Γίνε ο μαχητής κατά του κορονοϊού» - Εγχειρίδιο της Songju Ma Daemicke

Η Ανοικτή Βιβλιοθήκη δημιουργήθηκε το 2010 και αποτελεί ένα αποθετήριο με χιλιάδες ελληνικά ψηφιακά βιβλία που διανέμονται ελεύθερα και νόμιμα στο Διαδίκτυο. Περιλαμβάνει έργα Κλασικής Λογοτεχνίας και Αρχαίας Γραμματείας που είναι ελεύθερα πνευματικών δικαιωμάτων (Public domain), αλλά και σύγχρονα έργα που επέλεξαν να τα διαθέσουν ελεύθερα οι συγγραφείς τους ή οι εκδοτικοί Οίκοι. Παράλληλα, προωθεί την ψηφιακή λογοτεχνία εκδίδοντας e-books με ελεύθερη διανομή. Η Ανοικτή Βιβλιοθήκη περιλαμβάνεται στον κατάλογο «Enjoy Legal» του Οργανισμού Πνευματικής Ιδιοκτησίας για νόμιμο και ασφαλές ελληνικό περιεχόμενο.