Καθώς η πανδημία δεν επέτρεψε, μέχρι σήμερα, την παρουσίαση της παράστασης ζωντανά στην Ελλάδα, αυτή είναι η πρώτη ευκαιρία για το ελληνικό κοινό να παρακολουθήσει την μοναδική ελληνική πρόταση που συμμετείχε στο Bornholm Culture Week, το οποίο διεξήχθη στο διεθνές χορογραφικό κέντρο BIRCA - Bækkelund International Residency Center for Artists, τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Πρόκειται για μια ιδιόμορφη παράσταση τεσσάρων χορευτικών σόλο σε συνύπαρξη. Τέσσερις χορεύτριες και δύο μουσικοί εφορμώντας από έναν κοινό τόπο, διανύουν μια αέναη πορεία προς την προσωπική αφήγηση. Προσπαθούν να ανακαλύψουν την εμφάνιση του υποκειμενικού στοιχείου ως φορέα του κοινού συστατικού που παραμένει, εμφανώς ή όχι, μέσα από μια συλλογική εμπειρία. Μια κυκλική διαδικασία από τη συλλογική μνήμη στην ατομική και από την ατομική σε μια από κοινού επανασύνθεση νέας μνήμης. Ένας τόπος αφήγησης μεταβατικός, σαν τόπος παιχνιδιού.

Η Πωλίνα Κρεμαστά, χορογράφος της παράστασης, αναφέρει για το «Commun»:

«Μέσα στις συνθήκες μονιμοποίησης των καταστάσεων εξαίρεσης και νομιμοποίησης της κρατικής αυθαιρεσίας, εξαπάτησης και βίας, βάλλεται η ίδια η ανθρώπινη φύση, η δημιουργικότητα, η ελευθερία, η κοινή λογική, η συλλογικότητα. Αν κάτι μπορεί να διατηρήσει την ανθρωπιά μας είναι η επιστροφή στην ομορφιά. Το έργο “Commun” φτιάχτηκε με περισσή αγάπη από ανθρώπους που πιστεύουν στη δύναμη της κοινότητας, που πιστεύουν ότι το ποιείν είναι ο προορισμός τους στον κόσμο, που πιστεύουν ότι ένα έργο τέχνης δημιουργείται για να μοιράζεται, για να κοινωνείται… Μοιραζόμαστε τώρα το σκαλοπάτι στο οποίο ανεβήκαμε εκείνο τον Σεπτέμβρη, δηλαδή μία εκδοχή του έργου. Αναγνωρίζουμε ότι όταν ξανανέβουμε σε αυτή τη σπειροειδή σκάλα, που λέγεται διαδικασία δοκιμών, το έργο θα μετακινηθεί. Κάθε φορά που θα το συναντάμε θα αποκαλύπτεται εκ νέου στα μάτια μας... Ελπίζουμε ότι εκείνη τη φορά, σε εκείνη τη συνάντηση στο μέλλον, αυτό θα συμβεί ενσώματα και θα αντικρίσουμε αλλήλους συν-κινούμενοι».

Η παράσταση αποτελεί το τρίτο σε σειρά έργο βασισμένο στην κινητική έρευνα «Απόγειος», η οποία διεξάγεται από το 2014, ενώ τελεί υπό την αιγίδα του ΥΠ.ΠΟ.Α από τον Ιούνιο του 2017, και βασίζεται στη μελέτη των παραδοσιακών χορών και ρυθμών και στην αλληλεπίδρασή τους με τον σύγχρονο χορό, προτείνοντας τη νέα ομώνυμη χορευτική πρακτική. Επίσημη παρουσίαση της έρευνας πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2019 στο Εθνικό Θέατρο.

Συντελεστές

Χορογραφία: Πωλίνα Κρεμαστά. Χορεύουν: Θένια Αντωνιάδου, Ερικέτη Ανδρεαδάκη, Βάσια Ζορμπαλή, Πωλίνα Κρεμαστά. Πρωτότυπη μουσική σύνθεση & ζωντανή εκτέλεση: Νίκος και Γιώργος Παπαϊωάννου. Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα. Art-design & Φωτογράφιση: Παναγιώτης Ανδριανός. Οργάνωση παραγωγής: Ορέστης Τάτσης. Υπεύθυνος επικοινωνίας: Άρης Ασπρούλης.

Το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου καθιέρωσε τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου το 1962 και, κάθε χρόνο, επιλέγει μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα - μέλος του, για να γράψει ένα μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα τη συγκεκριμένη ημέρα και μεταδίδεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο.

Οι Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς και πολλοί άλλοι έχουν καταθέσει τη γραφή και τις σκέψεις τους γι’ αυτόν τον σκοπό.

Φέτος, σε μία από τις πιο δύσκολες χρονιές για το θέατρο, το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου επέλεξε για τη συγγραφή του μηνύματος τον βρετανικό μύθο της υποκριτικής, τη βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιό Έλεν Μίρεν.

Το μήνυμα «Διανύουμε μια πολύ δύσκολη εποχή για τις ζωντανές παραστάσεις και πολλοί καλλιτέχνες, τεχνικοί, τεχνίτες και γυναίκες αγωνίζονται σε ένα επάγγελμα που ήταν ήδη επισφαλές. Ίσως αυτή η διαρκής ανασφάλεια να τους κατέστησε ικανότερους να επιβιώσουν αυτής της πανδημίας με εξυπνάδα και θάρρος. Η φαντασία τους έχει ήδη μετουσιωθεί μέσα σε αυτές τις νέες συνθήκες σε ευρηματικούς, ψυχαγωγικούς και συγκινητικούς τρόπους επικοινωνίας, πράγμα το οποίο οφείλεται φυσικά σε μεγάλο βαθμό στο διαδίκτυο. Από τότε που υπάρχουν άνθρωποι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη, αφηγούνται ο ένας στον άλλον ιστορίες.

Η πανέμορφη κουλτούρα του θεάτρου θα ζει όσο παραμένουμε εδώ. Η δημιουργική παρόρμηση των συγγραφέων, σκηνογράφων, χορευτών, τραγουδιστών, ηθοποιών, μουσικών, σκηνοθετών δε θα καταπνιγεί ποτέ και στο πολύ εγγύς μέλλον θα ευδοκιμήσει και πάλι με νέα ενέργεια και μια νέα αντίληψη του κόσμου που μοιραζόμαστε όλοι. Αδημονώ!»

Η πρωτοβουλία για την έκδοση αυτής της εγκυκλίου, αποτέλεσμα της συνεργασίας των Υπουργείων Οικονομικών και Πολιτισμού και Αθλητισμού, έχει διττό όφελος, αφού καθιστά πολύ ελκυστικότερα στο κοινό τα εισιτήρια θεαμάτων εν μέσω της πανδημίας, ενισχύοντας παράλληλα τα έσοδα των επαγγελματιών και των επιχειρήσεων των εν λόγω κλάδων, μέσω της εκτιμώμενης τόνωσης των πωλήσεων εισιτηρίων.

Σύμφωνα με την εγκύκλιο της ΑΑΔΕ, από την έναρξη εφαρμογής της κοινής υπουργικής απόφασης με αριθμό Δ1α/Γ.Π.οικ.69863/2.11.2020, και για όσο διάστημα διαρκεί το μέτρο της αναστολής προσέλευσης κοινού σε ζωντανά θεάματα και ακροάματα, λόγω της νόσου COVID-19, τα εισιτήρια για την παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων και συναυλιών μέσω ζωντανής διαδικτυακής μετάδοσης (live-streaming) υπάγονται σε μειωμένο συντελεστή ΦΠΑ, 6% και όχι σε 24%.

Πρόκειται για άλλο ένα μέτρο στήριξης του κλάδου του πολιτισμού έναντι των επιπτώσεων της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων που έχουν επιβληθεί για την προστασία της δημόσιας υγείας. Υπενθυμίζεται ότι πρόσφατα δημοσιεύτηκε και η Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργείων Οικονομικών, Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Πολιτισμού και Αθλητισμού και Επικρατείας, για την οικονομική ενίσχυση θεάτρων, μουσικών σκηνών, χοροθεάτρων, χώρων συναυλιών και παραστάσεων, μέσω της οικονομικής κάλυψης («επιδότησης») θέσεων θεατή/εισιτηρίων συνολικού ύψους €14 εκατομμυρίων.

Αναφερόμενος στην ως άνω εξέλιξη, που αποτελούσε πάγιο αίτημα επαγγελματιών του κλάδου αλλά και του κοινού, ο Υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, αρμόδιος για θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού, κ. Νικόλας Γιατρομανωλάκης δήλωσε:

«Η ανάγκη του κοινού για πρόσβαση στον πολιτισμό, όχι μόνο δεν περιορίστηκε λόγω της πανδημίας, αλλά αντιθέτως εντάθηκε, όπως εξάλλου και η ανάγκη καλλιτεχνικής έκφρασης. Σε μία περίοδο που το live-streaming αποτελεί μια γέφυρα που φέρνει κοντά τους θεατές και τους καλλιτέχνες, οφείλουμε να δίνουμε κίνητρα και να καθιστούμε ευκολότερη την πρόσβαση του κοινού στη σύγχρονη δημιουργία, στηρίζοντας παράλληλα τους εργαζόμενους στον πολιτιστικό και δημιουργικό τομέα».

«Ο Τέλειος Αμερικανός», η παράσταση - όπερα σε δύο πράξεις που θα φιλοξενήσει στη διαδικτυακή του σκηνή το Christmas Theater από τις 5 έως τις 8 Μαρτίου, εξιστορεί τους τελευταίους μήνες της ζωής του Γουόλτ Ντίσνεϊ, του ατόμου που έχει, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, επηρεάσει τον σημερινό κόσμο.

Τα παιδιά σήμερα βλέπουν τα ποντίκια και τις πάπιες ως Μίκι Μάους και Ντόναλντ Ντακ, χάρη στην εικόνα που δημιούργησε ο Ντίσνεϊ στο ατελιέ του. Σε αντίθεση με τον κόσμο της ευτυχίας που επινόησε, η ύπαρξη αυτού του «τέλειου Αμερικανού» χαρακτηρίστηκε από δυστυχισμένα νεανικά χρόνια και μια ζωή της οποίας η «πολιτική ορθότητα» ξεπέρασε ακόμη κι αυτή του Νίξον.

Φέτος, συμπληρώνονται 120 χρόνια από την γέννηση του Ντίσνεϊ. Ο κορυφαίος, ίσως, παραμυθάς του 20ού αιώνα, γεννήθηκε στο Σικάγο το 1901.

Στην παράσταση ακολουθούμε τον Ντίσνεϊ στους τρεις τελευταίους μήνες της ζωής του. Ο Φίλιπ Γκλας αναφέρει: «Περιγράφω τις τελευταίες στιγμές του Γουόλτ Ντίσνεϊ και έτσι ξετυλίγονται τα τελευταία χρόνια της ζωής του, που είναι πραγματικά τρομαχτικά. Πιστεύω ότι δημιούργησε τον πιο διαβρωτικό φανταστικό κόσμο στον πλανήτη μας, αλλά αυτό είναι, ταυτόχρονα, κάτι συναρπαστικό. Οι πολιτικές του ιδέες δυστυχώς αποτελούν το αποτύπωμα της γενιάς του. Είναι το προϊόν του πλαισίου στο οποίο έζησε.

Τον βλέπω ως ένα παιδί της εποχής του με πολύ συντηρητικές ιδέες, ναι, αλλά από την άλλη παρατηρώ ότι ήταν και ένας μεγάλος οραματιστής, ένα ανθρώπινο ον που έζησε σε εποχές που ο κόσμος ήταν ικανός για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι μιλάω για έναν άνθρωπο ικανό να χτίζει γέφυρες μεταξύ του υψηλού και του λαϊκού πολιτισμού. Ο Ντίσνεϊ είχε πάντα επίγνωση ότι απευθύνεται σε απλούς ανθρώπους και κατάφερε να εκπαιδεύσει τις μάζες ώστε να έρθουν σε επαφή με την υψηλή κουλτούρα ,εισάγοντας τη μουσική του Τσαϊκόφσκι και άλλων κλασικών στις ταινίες του.

Φίλιπ Γκλας

Η παράσταση αυτή δεν είναι ντοκιμαντέρ ή πορτρέτο, αλλά ένα ταξίδι ποιητικό και τραγικό, μέσα από τους τελευταίους μήνες της ζωής ενός καλλιτέχνη που έζησε έντονα σε δύο διαφορετικούς κόσμους, στον κόσμο της φαντασίας και στον κόσμο της στυγνής πραγματικότητας. Είναι ένα ποίημα αφιερωμένο στην πεμπτουσία της Αμερικής...».

Η παράσταση παρουσιάζεται στα αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους.

Συντελεστές

Μουσική: Φίλιπ Γκλας, λιμπρέτο: Ρούντολφ Βούρλιτζερ βασισμένο στο μυθιστόρημα του Πίτερ Στέφαν Τζανγκ, σκηνοθεσία: Φίλιμ Μακντέρμοτ, σκηνικά - κοστούμια: Νταν Πότρα, φωτισμοί: Τζον Κλαρκ, χορογραφίες: Μπεν Ράιτ.

Με την Ορχήστρα και την Χορωδία του θεάτρου Real της Μαδρίτης σε συνεργασία με την Εθνική Όπερα της Αγγλίας. Διεύθυνση ορχήστρας: Ντένις Ράσελ Ντέιβις, διεύθυνση χορωδίας: Αντρέ Μασπερό.

Πρωταγωνιστούν

Γουόλτ Ντίσνει: Κρίστοφερ Περβς, Ρόι: Ντέιβιντ Πίτσιγκερ, Νταντίν: Ντόναλντ Κάας, Τζωρτζ Χέιζελ: Τζάνις Κέλι, Λίλιαν Ντίσνει: Μαρί Μακλάιουλιν.

Παραστάσεις on - line

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2021 στις 20.00

Σάββατο 6 Μαρτίου 2021 στις 16.00 και στις 20.00

Κυριακή 7 Μαρτίου 2021 στις 16.00 και στις 20.00

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2021 στις 20.00

Τη σκηνοθεσία της παράστασης, η οποία θα μεταδοθεί σε Live streaming -απευθείας από το Θέατρο Rex Σκηνή - «Ελένη Παπαδάκη», υπογράφει ο Θάνος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος με την ιδιαίτερη εικαστική ματιά του δημιουργεί μια σκηνική ατμόσφαιρα τελετουργίας θανάτου και ανάστασης.

Ο ποιητής ξεκινώντας από τον ηρωικό αγώνα των Μεσολογγιτών κατά τη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου (1825-1826) έως και το κορύφωμα της ηρωικής εξόδου, αναφέρεται στον αγώνα του ανθρώπου για την εξωτερική και εσωτερική ελευθερία του. Το έργο, το περίφημο «ποίημα του χρέους», δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και έφτασε σ’ εμάς σε χειρόγραφα αποσπάσματα, που συνθέτουν τρία Σχεδιάσματα.

Ο σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου σημειώνει χαρακτηριστικά:

«“Φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και το Χάρο”

Πατριωτικός ύμνος ή φιλοσοφική ποίηση; Νεκρώσιμη ακολουθία ή τραγούδι ανάστασης; Ημιτελές αριστούργημα ή σκόρπιοι ανολοκλήρωτοι στίχοι;

Οι “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι” είναι το ποιητικό έργο που απασχόλησε τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο (1834-1847), εμπνευσμένο από την πολιορκία του Μεσολογγίου και την ιστορική Έξοδο, τη νύχτα μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826.

Ένα έργο για την ελευθερία, την αντίσταση και τον αγώνα του ανθρώπου να κρατήσει το πνεύμα του ελεύθερο ακόμα και στους πιο ζοφερούς καιρούς του ιστορικού του βίου. Ένα ανολοκλήρωτο ποίημα που έχει αποτελέσει μια από τις πιο εμβληματικές συνθέσεις της νεοελληνικής γραμματείας και ένα από τα σημαντικότερα ποιητικά “μνημεία” της ελληνικής επανάστασης του 1821.

Μέσα στο εργαστήριό του, με ημιτελή –ίσως και ατελή– σχεδιάσματα, ο Ποιητής κάνει διαδοχικές απόπειρες για να μιλήσει για την αλύτρωτη ψυχή και το αλύτρωτο ελληνικό γένος.

Πώς γεννιούνται τα έθνη; Είναι μυθικές κοινότητες που κατοικούν σε κάποιο ένδοξο παρελθόν; Είναι φαντασιακές κοινότητες που κατοικούν στα έργα κάποιων ποιητών; Ή μήπως είναι ένας τρόπος να έρθουμε πιο κοντά με τους ανθρώπους γύρω μας; Ένας τρόπος να βρούμε και να επινοήσουμε στοιχεία που μπορούν να μας ενώσουν αντί να μας κρατούν απομονωμένους; Είμαστε σε επαφή με την ιστορία ή μήπως προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν κοινό μύθο για να ανταπεξέλθουμε στη βία που είναι σύμφυτη με τη ζωή;

Πώς κατασκευάζονται οι εθνικές ταυτότητες; Ποιά είναι τα υλικά τους; Οι επινοημένες παραδόσεις ενός ηρωικού παρελθόντος; Ο φόβος απέναντι σε μια επερχόμενη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης; Η πίστη σε ουτοπικές κοινότητες που μπορούν να αλλάξουν τη ροή της ιστορίας;

Στη σκηνή του θεάτρου, ο Ποιητής αναμετριέται με τα υλικά του: τη γλώσσα, τους ανθρώπους, τα σύμβολα και την ιστορία.

Χτίζει και γκρεμίζει το έργο του επιχειρώντας διαδοχικές εκδοχές δημιουργίας πάνω στο θέμα της ηρωικής Εξόδου».

Ταυτότητα παράστασης

Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου, σκηνικός χώρος - κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού, πρωτότυπη μουσική σύνθεση – μουσική διδασκαλία: Δημήτρης Σκύλλας, σχεδιασμός κίνησης: Αμαλία Κοσμά, σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα, σχεδιασμός ήχου - βοηθός σκηνοθέτη: Φάνης Σακελλαρίου, βοηθός σκηνογράφου: Σπύρος Λουκίδης, δραματολόγος παράστασης: Ειρήνη Μουντράκη.

Διανομή

Ο Ποιητής: Αντώνης Μυριαγκός

Η Μούσα: Λένα Δροσάκη

Οι Πολιορκημένοι: (αλφαβητικά) Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Αυγουστίνος Κούμουλος, Λάμπρος Κωνσταντέας, Κλεοπάτρα Μάρκου, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Ελένη Μολέσκη, Μάριος Παναγιώτου, Άννα Πατητή, Νάνσυ Σιδέρη, Δανάη Τίκου.

Μουσικοί επί σκηνής

Τρομπέτα: Στέφανος Δαφνής, Τρομπόνι: Χρήστος Γιάκκας, Τύμπανα – Κρουστά: Θοδωρής Βαζάκας, Πιάνο – Keyboard: Κριστίν Σωφρονίου.

Στην παράσταση, υπάρχει η δυνατότητα επιλογής ελληνικών ή γαλλικών υποτίτλων.

Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr μέσω κωδικού πρόσβασης, με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου.

Μια σπουδαία χορογραφία παρουσιάζει την εκρηκτική δύναμη και την ένταση του συναισθήματος στο παραδοσιακό ισπανικό φλαμένκο. Το πάθος, η συγκίνηση, η αγάπη και η ελευθερία είναι συνώνυμα με την «Κάρμεν».

Η κορυφαία σολίστ Βανέσα Βέντο ερμηνεύει την Κάρμεν, δίνοντας έμφαση στα πολλά πρόσωπα αυτού του χαρακτήρα, γυναίκα, παθιασμένη και μαχητής της ελευθερίας, αλλά άστατη στον έρωτα καθώς φλερτάρει με τους άντρες, εμπνέοντας επιθυμία, αντιπαλότητα και ζήλια μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Η ιστορία της προκάλεσε αίσθηση, πλάθοντας έναν ανυπέρβλητο χαρακτήρα-μύθο που έγινε συνώνυμος με την ισπανική εθνική ψυχή. Η «Κάρμεν» είναι αναμφισβήτητα η πιο συναρπαστική όπερα του Γάλλου συνθέτη και πιανίστα Ζορζ Μπιζέ, εμπνευσμένη από την ομώνυμη νουβέλα του Προσπέρ Μεριμέ. Γεννήθηκε από μια νουβέλα ενός Γάλλου και έγινε διάσημη σε ολόκληρο τον κόσμο από την όπερα ενός άλλου Γάλλου. Και κατάφερε από το μυθιστόρημα και την όπερα να μεταφερθεί στις καρδιές των ανθρώπων. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει, τουλάχιστον, ακούσει για την «Κάρμεν» καθώς η ιστορία της έγινε συνώνυμο του έρωτα, της ζήλιας, του πάθους, της τραγωδίας.

Η μεταφορά της «Κάρμεν» ως μουσικής, χορευτικής και ταυτόχρονα θεατρικής παράστασης στη σκηνή συνέπεσε με τη στιγμή που ο διάσημος σκηνοθέτης Κάρλος Σάουρα ολοκλήρωνε την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία με τον Αντόνιο Γάδες, το 1983. Η τεράστια επιτυχία της ταινίας οδήγησε τους δυο άνδρες στην υλοποίηση της απόφασης αυτής.

Η «Κάρμεν» είναι το ίδιο το φλαμένκο, ένας χορός γεμάτος πάθος για ελευθερία. Είναι μια γυναίκα, που θέλει να ζήσει όπως αυτή επιθυμεί κι όχι σύμφωνα με τους κανόνες ευπρέπειας που επιβάλλει η κάθε κοινωνία. Διεκδικεί την ελευθερία, αψηφώντας τον θάνατο.

Πρόγραμμα παραστάσεων :

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2021 στις 20.00

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021 στις 16.00 και στις 20.00

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2021 στις 16.00 και στις 20.00

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2021 στις 20.00

Η απευθείας μετάδοση του έργου θα είναι διαθέσιμη το Σάββατο 23 Ιανουαρίου, στις 8.30 το βράδυ, στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).

«Ο Γυάλινος Κόσμος» –ίσως το αντιπροσωπευτικότερο έργο του συγγραφέα που με τη δραματουργία του σημάδεψε τη μεταπολεμική Αμερική–, γράφτηκε το 1944. Πρόκειται για έργο ποιητικής πνοής και βαθιάς ανθρώπινης ευαισθησίας, όπου ο κόσμος της σκληρής πραγματικότητας συμπλέκεται με την εύθραστη ομορφιά της φαντασίας και του ονείρου.

Αναζητώντας καταφύγιο σε έναν «Γυάλινο κόσμο»

Στην υπόθεση του έργου, ο Τομ Ουίνγκφιλντ, μέσα από τις αναμνήσεις του, παρουσιάζει στη σκηνή επεισόδια της οικογενειακής ζωής του στο μικρό διαμέρισμα του Σαίντ Λούις της Ύφεσης. Η πληκτική δουλειά στην αποθήκη υποδηματοποιίας συνθλίβει τα μελλοντικά του όνειρα για μια ζωή αφιερωμένη στην ποιητική δημιουργία. Στον αντίποδα, η αδελφή του Λόρα αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μικρόκοσμο από παλιούς δίσκους και γυάλινες μορφές ζώων. Η μητέρα τους Αμάντα, πρώην καλλονή του Νότου, τρέφει για τα παιδιά της μεγάλες προσδοκίες και φαντασιώνεται ένα λαμπρό μέλλον για τον Τομ και τη Λόρα.

Οι οικογενειακές εντάσεις στο μικρό διαμέρισμα του Σαιντ Λούις εκτυλίσσονται πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της κυριαρχικής Αμάντα. Η επίσκεψη του Τζιμ, συναδέλφου του Τομ, θα ταράξει τις οικογενειακές ισορροπίες και θα αλλάξει τον ρου της ζωής των Ουίνγκφιλντ.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Νανούρης αναφέρει: «Ένα χρόνο σχεδόν τώρα, η ζωή μάς έδειξε πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν όλα. Να ραγίσουν, ακόμα και να σπάσουν -σαν να είναι φτιαγμένα από γυαλί. Πώς ανεβάζεις, λοιπόν, αυτό το τεράστιο έργο μέσα στη δίνη των γεγονότων που μαστίζουν όλο τον πλανήτη;

Πώς φτιάχνεις μια παράσταση φορώντας μάσκες στην πρόβα, και σε ενάμισι μέτρο απόσταση; Πώς φτιάχνεις μια σκηνή χορού στην οποία δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν κοντά οι ηθοποιοί; Πώς κάνεις το αντίστοιχο με μια σκηνή ενός φιλιού;

Οι ήρωες του έργου όμως, αυτό δεν προσπαθούν και εκείνοι; Να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον· κυριολεκτικά και μεταφορικά. Να έρθουν απεγνωσμένα κοντά. Μήπως τελικά η ίδια δυσκολία της συνθήκης είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στα τόσα ερωτήματα; Μήπως ο καθένας μας δεν ζει πια κλεισμένος στον δικό του “γυάλινο” κόσμο, όπως ακριβώς και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας; Δεν θα πω πολλά. Ελπίζω όσα θέλω να πω να βγουν από την παράσταση. Θα ήθελα μόνο να σημειώσω το εξής: Είμαι σίγουρος ότι κάθε θεατής θα βρει έστω μια στιγμή του έργου, που θα του θυμίσει έστω μια στιγμή απ’ τη δική του ζωή».

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας, σκηνοθεσία - φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης, σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη, κοστούμια: Deux Hommes, μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου.

Διανομή (αλφαβητικά): Άννα Μάσχα (η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ), Κωνσταντίνος Μπιμπής (ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ), Λένα Παπαληγούρα (η κόρη Λόρα Ουίνγκφιλντ), Αναστάσης Ροϊλός (ο επισκέπτης Τζιμ Οκόνορ).

Μαζί τους ένας εικοσαμελής θίασος σημαντικών ηθοποιών μπαίνει στη δίνη της νέας, πρωτότυπης μουσικής του Μίνου Μάτσα, φέρνοντας επί σκηνής τους ήχους και τις εικόνες μιας ολόκληρης εποχής. Σε μια περίοδο που το ζωντανό θέατρο δεν επιτρέπεται, η θεατρική πράξη βρίσκει νέους τρόπους να προσεγγίσει το κοινό και να προσφέρει στην ψυχή και στο πνεύμα μας, μέχρι να επιστρέψει στον φυσικό της χώρο.

Ειδικά διαμορφωμένη τηλεσκηνοθεσία

Με τη σκέψη αυτή και εν αναμονή της επαναλειτουργίας των θεάτρων, οι Θεατρικές Σκηνές δίνουν την δυνατότητα στο κοινό όλης της χώρας, αλλά και στους Έλληνες του εξωτερικού να παρακολουθήσουν την παράσταση που ανέβηκε για 15 μόνο ημέρες και σημείωσε μεγάλη επιτυχία με καθημερινά sold-out.

Σε μαγνητοσκόπηση υψηλής ανάλυσης, με χρήση πολλαπλών καμερών και με ειδικά διαμορφωμένη τηλεσκηνοθεσία υπό την καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, οι Θεατρικές Σκηνές επιχειρούν να μεταφέρουν τη μαγεία του θεάτρου κατευθείαν από τη σκηνή στην ασφάλεια του σπιτιού μας.

Το μυθιστόρημα - σταθμός του Ταχτσή, από τα πλέον αγαπημένα του ελληνικού κοινού διαχρονικά, που στο παρελθόν έγινε σήριαλ από τον Γιάννη Δαλιανίδη και αποτέλεσε υλικό για πολύ επιτυχημένες παραστάσεις σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Παπαγεωργίου, είναι μια κατάθεση μνήμης όπου μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων περνάει ολόκληρη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Όχι με διάθεση διδακτική, αλλά μ’ ένα σπάνιο χιούμορ που αναδεικνύει καίρια όλα εκείνα για τα οποία αξίζει να παλεύει κανείς στη ζωή.

Κι όπως λέει και ο Κώστας Ταχτσής στο Τρίτο Στεφάνι: «Η ζωή είναι στρόβιλος. Ευτυχία είναι να αγαπάς το στρόβιλο».

Διαχρονική γοητεία

Αυτό που μαγνητίζει σήμερα στο «Τρίτο Στεφάνι», κι αυτό που την ίδια στιγμή του χαρίζει τη διαχρονική του γοητεία, είναι μια ανελέητη κατάφαση στη ζωή. Τα πρόσωπα αυτού του δράματος, οι «ατσάλινοι» άνθρωποι μιας άλλης εποχής, σχεδόν σαν Παπαδιαμαντικοί ήρωες, υποφέρουν, απελπίζονται, κλαίνε γοερά, ματώνουν, αλλά ποτέ δε χάνουν πραγματικά την πίστη τους στη ζωή, σ’ αυτό που φέρνει το αύριο. Γελάνε δυνατά και λαγαρά μπροστά σε κάθε δυσκολία, και μας δείχνουν το δρόμο. Γι’ αυτούς ακριβώς του λόγους, το «Στεφάνι», που τόσο ανθίσταται στην ηθογράφηση και τόσο αναδεικνύει τον ρεαλισμό, είναι μια υπόθεση ανθρώπων που δεν παύουν ποτέ να είναι νέοι. Τότε και σήμερα.

Ένα γνήσια ρωμαίικο ψηφιδωτό συναισθημάτων, το «Τρίτο Στεφάνι» εμπεριέχει όλη την πλούσια Ελληνικότητα που με τόσο πάθος αναζήτησαν και ανέδειξαν δημιουργοί όπως ο Τσαρούχης και ο Χατζιδάκις, και μας θυμίζει με τον πιο καθαρό τρόπο πόσο οι μετόπες του Παρθενώνα, τα βυζαντινά τέμπλα, και τα σύγχρονα μνημεία όπως ο Λευκός Πύργος στη Θεσσαλονίκη ή το μέγαρο της Ακαδημίας στο κέντρο της Αθήνας, είναι όλα κομμάτια μιας συνεχούς ροής, μιας ψυχικής εποχής στο γαλανό ταξίδι των Ελλήνων προς την ίδια τη ζωή.

Διανομή (αλφαβητικά): Κώστας Ανταλόπουλος, Ειρήνη Βαλατσού, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Δανάη Επιθυμιάδη, Μαρία Καβογιάννη, Δημήτρης Καραβιώτης, Σύρμω Κεκέ, Μαρία Κίτσου, Τάσος Λέκκας, Ορνέλα Λούτη, Γιώργος Μακρής, Δημήτρης Μανδρινός, Στάθης Μαντζώρος, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Γιώργος Νούσης, Ελευθερία Παγκάλου, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Ελίζα Σκολίδη, Μενέλαος Χαζαράκης, Γιώργος Ψυχογυιός.

Η δημιουργία της «Ερευνητικής Σκηνής» έχει ως κύριο στόχο τη θεατρική σπουδή της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας μέσα από τη μελέτη των κωδικών της, τη διερεύνηση σύγχρονων τρόπων προσέγγισης και την ανάδειξη των δυναμικών της στη σκηνική πρακτική και το παραστασιακό δημιούργημα. Οι νέες θεατρικές προτάσεις θα φέρουν την εγκυρότητα και την ποιοτική σφραγίδα φωτισμένων σκηνοθετών και προσωπικοτήτων του πνευματικού και καλλιτεχνικού χώρου.

Πριν την παράσταση, σε σύντομη ομιλία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου θα ανακοινωθεί η ιδρυτική διακήρυξη της Ερευνητικής Σκηνής.

Μετά την παράσταση θα ακολουθήσει ζωντανά συζήτηση με τους συντελεστές. Οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να διατυπώσουν σχετικά ερωτήματα μέσω γραπτού ηλεκτρονικού μηνύματος.

Πλασμένη από το πάθος του έρωτα και της εκδίκησης, η Μήδεια –μία από τις πιο αντιφατικές τραγικές ηρωίδες του Ευριπίδη– αποτελεί έναν δυσεπίλυτο «δραματικό γρίφο», καθώς επιζεί της συντριβής της, έχοντας διαπράξει το αδιανόητο: τον φόνο των παιδιών της. Πρόσωπο αινιγματικό, πολυδιάστατο, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα ανθρώπινα μητρικά αισθήματα και τα ηρωικά προτάγματα της τιμής και της δίκης. Σε ξένο τόπο, προδομένη, αντιμέτωπη με απροσδόκητες διαψεύσεις, η γυναίκα-αρχέτυπο του θηλυκού σθένους, σκοτώνει ό,τι πολυτιμότερο έχει, και γίνεται η ίδια πρωταγωνίστρια του πόνου που επιφέρει η φρικιαστική πράξη της.

Η σκηνοθέτις Μάρθα Φριντζήλα αναφέρει, μεταξύ άλλων, για την παράσταση: «Μελετώ την Μήδεια ήδη τέσσερα χρόνια, θα μπορούσα να ασχολούμαι αποκλειστικά με την Μήδεια όσο ζω κι όμως νιώθω πως δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Ό,τι και να γράψω έχει ξαναειπωθεί καλύτερα. Δεν θα πω κάτι καινούργιο. Ίσως αυτό είναι για μένα η Μήδεια: oι ατέλειωτες αναγνώσεις της, οι μεταφράσεις της, οι αναλύσεις, οι ξαναειπωμένες σκέψεις που γεννά, οι κοπιώδεις προσπάθειες σκηνοθετών, ηθοποιών, σκηνογράφων, συνθετών για πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια.

Η παράστασή μας έρχεται σαν αντίδωρο στο σπουδαίο δώρο του Ευριπίδη αλλά και σε όσους με αγωνία και δέος προσπάθησαν να συνομιλήσουν με το ποιητικό αριστούργημα. Δεν μπορούμε να πούμε ψέματα πως παρουσιάζουμε μία ακόμα Μήδεια. Στα αυτιά μας αντηχεί η σπαρακτική φωνή της Κάλλας, το παθιασμένο τραγούδισμα της Παξινού. Η μορφή του μεγάλου Ιάπωνα ηθοποιού Μικιζίρο Χίρα να στροβιλίζεται τραβώντας από το στόμα αργά τα σωθικά του σε μια κόκκινη κορδέλα, η αρένα του μύθου που έστησε ο Ανατόλι Βασίλιεφ με την Λυδία Κονιόρδου στο κέντρο να κρατά τα νεκρά παιδιά της στο τρίκυκλο, η κατακόκκινη κορμοστασιά της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη βαμμένη τα χρώματα του πολέμου, η Λυδία Φωτοπούλου παγιδευμένη λιονταρίνα στην παράσταση του Ανδρέα Βουτσινά, τα σκοτεινά μάτια της επαναστατημένης Μήδειας στην παράσταση του Μίνου Βολανάκη με την Μελίνα Μερκούρη είναι εικόνες που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους. Το χορικό του Έρωτα του Μάνου Χατζιδάκι μάς έχει στοιχειώσει. Η αγέρωχη Μήδεια του μεγάλου Παζολίνι και η αινιγματική παγωμένη Μήδεια του Τρίερ ήταν παρούσες στην διάρκεια των δοκιμών. Στην παράστασή μας θα επιθυμούσαμε να διακρίνονται πίσω απ’ τις φόρμες, τις κινήσεις, να κρύβονται στους ήχους.

Η Μήδεια για μας δεν είναι μόνο το κείμενο. Είναι το κείμενο πάνω απ’ όλα, και ακούγεται χωρίς περικοπές, προσθήκες κι επεμβάσεις. Όμως όλοι όσοι εργαστήκαμε γι’ αυτήν την παράσταση γνωρίζουμε πως τα λόγια αυτά δεν λέγονται, οι πράξεις δεν δείχνονται. Το έργο αυτό δεν παίζεται.

Η μυστήρια ύπαρξη της δικής μας Μήδειας κατοικεί για πάντα μαζί με τους δυο γιούς της, Φέρητα και Μέρμερο, σε έναν τόπο ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, σε έναν χώρο μέσα και έξω απ’ αυτή την γυναίκα, την μάνα, την ιέρεια, την μάγισσα, την πρόσφυγα, την ξένη. Εκεί λέει και αέναα θα ξαναλέει την ιστορία της. Οι γιοί της αναπαριστούν τα επεισόδια της ζωής της. Μια ορχήστρα παίζει και τραγουδά τα τραγούδια της στην αιωνιότητα. Σ’ αυτό το μυστηριακό τοπίο, η Μήδεια δημιουργεί ένα δικό της ηλιακό σύστημα με κέντρο την ίδια ωσάν ένα θραύσμα από ήλιο που θέτει σε τροχιά τα σώματα γύρω της και κατακαίει όποιο πλησιάσει επικίνδυνα κοντά της.

Αν το θέατρο είναι ο καθρέφτης της αληθινής ζωής, το αρχαίο δράμα είναι η αντανάκλαση του απύθμενου βάθους της ανθρώπινης ψυχής. Το αρχαίο δράμα είναι η απόδειξη πως μόνο στο θέατρο μπορείς να δείξεις το βάθος και το εύρος της ύπαρξης. Αναρωτιέμαι συχνά πώς είναι δυνατόν να γράφτηκαν καν αυτά τα κείμενα».

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Νικολέττα Φριντζήλα, σκηνοθεσία: Μάρθα Φριντζήλα, μουσική: Βασίλης Μαντζούκης, σκηνικά, κοστούμια: Άγγελος Μέντης, φωτισμοί: Felice Ross, σχεδιασμός βίντεο (videodesign): Παναγιώτης Ανδριανός, βοηθός σκηνοθεσίας: Θεανώ Μεταξά, Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέλλα Παναγιώτου.

Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Ανδρέας Κωνσταντίνου, Θάνος Τοκάκης, Μάρθα Φριντζήλα.

Μουσικοί επί σκηνής (αλφαβητικά): Παναγιώτης Μανουηλίδης, Βασίλης Μαντζούκης, Νίκος Παπαϊωάννου.

Το κοινό έχει την ευκαιρία να ζήσει τη μαγεία του σύγχρονου χορού από το σπίτι, με ένα αριστούργημα από τον μετρ του είδους. Κάθε χορογραφία του Μπορίς Άιφμαν αποτελεί από μόνη της μέγα διεθνές χορευτικό γεγονός. Ανήκοντας στην ίδια καλλιτεχνική οικογένεια των Maurice Bejart, Roland Petit και John Neumeier, ο Μπορίς Άιφμαν δημιουργεί προσωπικές αριστουργηματικές χορογραφίες με εξαιρετικούς χορευτές. Η παράσταση «Αδελφοί Καραμάζοφ» από το Eifman Ballet έρχεται στο Christmas Theater On Line με τέσσερις προβολές, 4 - 6 Ιανουαρίου 2021.

«Ο άνθρωπος είναι ένα μυστήριο. Αυτό το μυστήριο πρέπει να ξετυλιχθεί και αν πέρασες όλη σου τη ζωή κάνοντας αυτό, μην πεις ότι σπατάλησες τον χρόνο σου. Μελετώ αυτό το μυστήριο, επειδή θέλω να είμαι ανθρώπινο ον». Αυτά τα λόγια του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι ταιριάζουν απόλυτα με την περιγραφή του δημιουργικού μονοπατιού του Μπορίς Άιφμαν, ο οποίος σε κάθε έργο του μελετά με επιμέλεια και σοβαρότητα τις πιο περίπλοκες πτυχές της πνευματικής ζωής. Το μπαλέτο «Αδελφοί Καραμάζοφ» είναι μια νέα χορογραφική ερμηνεία του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι. Έχοντας θεμελιωδώς επανεξετάσει και επεξεργαστεί εκ νέου τη δική του παλαιότερη παγκοσμίου φήμης παραγωγή του 1995, «The Karamazovs», που βασίστηκε επίσης σε αυτό το διαχρονικό αριστούργημα της ρωσικής λογοτεχνίας, ο Μπορίς Άιφμαν δημιούργησε ένα ψυχόδραμα, πλούσιο σε σκέψη και συναίσθημα.

Όπως αναφέρει ο Άιφμαν: «Το μυθιστόρημα Αδελφοί Καραμάζοφ ήταν η επιτομή του δημιουργικού έργου του Ντοστογιέφσκι, η ακμή της φιλοσοφικής έρευνας που διενήργησε αυτός ο σπουδαίος και ανήσυχος νους σε όλη του τη ζωή. Για μένα, αποτελεί τη μεγαλύτερη πνευματική διαθήκη του κορυφαίου συγγραφέα της Ρωσίας. Όπως αναφέρει σε ένα σημείο του βιβλίου του, “κόλαση είναι ο πόνος τού να μην μπορείς να αγαπάς”. Η χορογραφία που θα δείτε προσεγγίζει τις βασικές ιδέες του μυθιστορήματος, ενώ επεκτείνει τις δυνατότητες της γλώσσας του σώματος ως τρόπο εξερεύνησης του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου.

Έχω επικεντρωθεί στα σημεία του μυθιστορήματος όπου οι βασικοί χαρακτήρες αντιμετωπίζουν εσωτερικές συγκρούσεις. Είναι τα σημεία της πάλης ανάμεσα στο καλό και το κακό, αυτό το μυστήριο της ανθρώπινης καρδιάς όπου ο Θεός και ο διάβολος πολεμούν..».

Το μυθιστόρημα «Οι αδελφοί Καραμάζοφ» θεωρείται ως το κορυφαίο έργο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα. Σ’ αυτό παρουσιάζεται η ζωή τριών αδελφών, που δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους -του ορμητικού και αχαλίνωτου στα πάθη Ντιμήτρι, του συγκρατημένου αλλά ψυχικά αδύνατου και άβουλου Ιβάν και του αγνού ονειροπόλου Αλιόσα-, σε συνάρτηση με την ακόλαστη και έκλυτη ζωή του πατέρα τους, του Φιόντορ Παύλοβιτς Καραμάζοφ, που τα εγκατέλειψε άστοργα, όταν ήταν πολύ μικρά και ορφανά από μητέρα.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, ο φόνος του πατέρα Καραμάζοφ παίρνει διαστάσεις τελετουργικής πια εκτέλεσης και, αν τυπικά φονιάς είναι μόνο ο Ντιμήτρι, το μαχαίρι με το οποίο αυτός χτύπησε είχε ακονιστεί και από τους τρεις. Γι’ αυτό, ο βρόχος της κρεμάλας που τον υποδέχεται θα πνίξει μαζί μ’ αυτόν κι όλους τους υπόλοιπους.

Μουσική: Σεργκέι Ραχμάνινοφ, Ρίχαρντ Βάγκνερ, Μοντέστ Μουσόργκσκι, σκηνικά – κοστούμια: Βιατσεσλάβ Οκούνεφ, φωτισμοί: Μπορίς Άιφμαν.

Τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία υπογράφει ο βραβευμένος κινηματογραφικός σκηνοθέτης Αλέξανδρος Αβρανάς.   

Η υπόθεση του έργου μάς μεταφέρει στο Βερολίνο του 2001. Η πόλη φλέγεται από συλλαλητήρια, επεισόδια και βία. Σε ένα μικρό δωμάτιο, τα πρόσωπα παίρνουν μέρος σε μια φανταστική διαδήλωση. Ο Άγης, συγγραφέας, συμμετέχει σ’ ένα φόρουμ και προτείνει στους άλλους να μιλήσουν δοκιμαστικά. Μιλάνε σ’ ένα φανταστικό πλήθος, σαν να βρίσκονται σε μια γενική δοκιμή. Παρασύρονται στο «παιχνίδι» αυτό αποκαλύπτοντας τις μεγαλύτερες αλήθειες τους, αλλά και την αγωνία τους να επιβιώσουν σε έναν κόσμο εχθρικό.

«Δεκαεφτά χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα του έργου, το κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη θα μπορούσε να θεωρηθεί ήδη παλιό, εγκεφαλικό και ιδιαίτερα εσωστρεφές. Μονόλογοι χωρίς εμφανές αντίκτυπο, χαρακτήρες χωρίς φανερό προορισμό και ελλιπής δράση είναι κάποια από τα στοιχεία που συμβάλλουν σε αυτό. Αυτά όμως μόνο ως προς την επιφάνεια, διότι η αλήθεια του έργου είναι βαθιά, ουσιαστική και άκρως συναισθηματική.

Οι χαρακτήρες της διαχρονικοί και εξαιρετικά επίκαιροι. Άνθρωποι που ζουν εγκλωβισμένοι στη στασιμότητα μιας κοινωνίας, στο μεταίχμιο μιας εποχής της οποίας το μέλλον είναι αβέβαιο. Παγωμένοι συναισθηματικά, ζώντας την προσωπική τους απελπισία, με τον δικό του τρόπο ο καθένας, παλεύουν να κρατηθούν από κάτι για να μπορέσουν να συνεχίσουν. Σε αυτή την οριακή στιγμή, όπου όλα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, οι χαρακτήρες της Αναγνωστάκη έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα του θεατή. Με την πραγματικότητα μιας κοινωνίας, όπου οι πολιτικές ιδεολογίες και η έννοια της επανάστασης μοιάζουν να είναι ήδη σκιές του παρελθόντος.

Τώρα πια, όλα είναι θέμα επιβίωσης και ο καθένας οφείλει να έρθει αντιμέτωπος με τη δική του παγωμένη αλήθεια, την προσωπική του ήττα και το δικό του ζωτικό ψεύδος. Οι χαρακτήρες της παράστασης επιλέγουν σίγουρα να κρατηθούν από το ζωτικό τους ψεύδος. Υιοθετούν προσωπεία και συμπεριφορές που πιστεύουν πως είναι κοινωνικά αποδεκτές, κρύβοντας έτσι την απελπισία τους, τα νεκρά τους συναισθήματα και τις φαιδρές ελπίδες.

Νομίζουν μάλιστα πως έτσι θα πάψουν πια να είναι ηττημένοι. Φτάνουν μάλιστα στα όρια του μελοδραματισμού για να το επιτύχουν – κι όμως έρχεται η στιγμή που η αλήθεια γκρεμίζει καθετί που τόσο μάταια παλεύουν να προστατεύσουν, πριν τελικά καταρρεύσουν κι απογυμνωθούν. Τότε, η απόγνωσή τους μεταλλάσσεται σε θυμό, μίσος και αβυσσαλέα ανάγκη για εξουσία, οδηγώντας τους έτσι για πρώτη φορά σε έναν βαθύ συναισθηματισμό, στην αλήθεια τους.

Μόνο που η αλήθεια αυτή είναι σκληρή και αδυσώπητη, αφού έχει πια αποκαλύψει πως η αδυναμία τους είναι αυτό που τελικά θα τους ενώσει, θα τους φέρει κοντά. Όλοι μαζί ενάντια σε οτιδήποτε θα ταράξει το ζωτικό τους ψεύδος, τα δήθεν όνειρα και την ψεύτικη ανάγκη για επικοινωνία. Δυστυχώς, όμως, ζούμε σε μια εποχή στην οποία οι αδύναμοι εν τη ενώσει είναι αυτοί που ορίζουν τη σημερινή πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που σύντομα θα πρέπει να αλλάξει, αν αυτή η κοινωνία θέλει να επιβιώσει και όχι να ριχθεί στον θάνατο όπως η Σοφία του έργου».

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Στάθης Κόικας, Λάμπρος Κτεναβός, Aλέξανδρος Μαυρόπουλος, Μιχάλης Μουλακάκης, Γιώργος Μπινιάρης, Αγλαΐα Παππά,  Αρετή Πασχάλη,  Ξένια Παυλοπούλου, Ελένη Ρουσσινού, Γιώργος Στάμου.

Η θεατρική μεταφορά του Europa, το οποίο αποτελεί συμπαραγωγή του Ελληνογερμανικού Θεάτρου με την Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, θα μεταδοθεί στην GNO TV, τη νέα διαδικτυακή τηλεόραση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, για δύο μοναδικές προβολές στις 18 και 19 Δεκεμβρίου 2020 στις 20.30. Το «Europa» θα είναι διαθέσιμο δωρεάν μέσω του nationalopera.gr/GNOTV αποκλειστικά για το ελληνικό κοινό. Η παράσταση θα προβληθεί στα γερμανικά με ελληνικούς υπότιτλους.

H διεθνής παραγωγή του έργου «Europa» και η παρουσίασή του σε Ελλάδα και Γερμανία πραγματοποιείται με τη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.

Τοποθετημένη χρονικά στα ερείπια της κατεστραμμένης Γερμανίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στη λεγόμενη «Stunde Null», η ταινία παρουσιάζει μέσα από ένα αλληγορικό ταξίδι τις επίπονες προσπάθειες για την ανοικοδόμηση μιας νέας Ευρώπης πάνω στις στάχτες που άφησε το βίαιο παρελθόν της. Πρωταγωνιστής εδώ είναι ένας νεαρός ιδεαλιστής, γερμανοαμερικανικής καταγωγής, που έρχεται στη Γερμανία το 1945 και άθελά του γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα: τους φανατικούς ναζί, τους λεγόμενους «Werwolf» και τις μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες.

Η πρεμιέρα της θεατρικής διασκευής του «Europa» πραγματοποιήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 2019, στην Κολωνία. Στην παράσταση, ο Κώστας Παπακωστόπουλος βάζει έναν σημερινό πολίτη να κάνει το ίδιο ταξίδι φτάνοντας στη μεταπολεμική Γερμανία εκείνης της εποχής. Απροσδόκητες συναντήσεις τον γοητεύουν, επώδυνες μνήμες τον τυραννούν, που στο τέλος θα θέσουν σε δοκιμασία και τελικά σε απόρριψη τις αξίες του.

Η μουσική του Χέρμπερτ Μίτσκε και τα ασπρόμαυρα βίντεο του Τζων Σάιντλερ υποβάλλουν την καφκική ατμόσφαιρα σε αυτό το ταξίδι-εφιάλτη στην ιστορία της Ευρώπης, στο οποίο το κοινό θα γίνει συνεπιβάτης.

Σε μια εποχή ολοένα αυξανόμενων διαφωνιών, αντιπαραθέσεων αλλά και αμφισβητήσεων σχετικά με το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο σκηνοθέτης δανείζεται τα μοτίβα του Λαρς φον Τρίερ, για να αναδείξει μέσα από το βίαιο παρελθόν της Ευρώπης τους κινδύνους που ελλοχεύουν για το μέλλον της. Σαν δαιμονισμένο τρέχει το τραίνο με κατεβασμένα τα ρολά στο βομβαρδισμένο τοπίο της Ευρώπης. Μπορεί κάποιος να αλλάξει την κατεύθυνσή του;

«Άκουσε τώρα τη φωνή μου. Η φωνή μου θα σε βοηθήσει, να οδηγηθείς βαθιά μέσα στην Ευρώπη. Θα μετρήσω από το ένα έως το δέκα, με το δέκα θα είσαι στην Ευρώπη»

Συντελεστές

Σύλληψη, Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωστόπουλος, σκηνικά, κοστούμια: Zezo Dinekov, μουσική: Herbert Mitschke, βίντεο: John Seidler, φωτισμοί: Julia Kaindl, δραματουργός: Christina Ripeanu, γραφική επιμέλεια: Αντρέας Τσορτανίδης, μετάφραση υπερτίτλων: Αλέξιος Μάινας.

Παίζουν: Thomas Franke, Florian Gierlichs, Νίκος Γουδανάκης, Stefan Kleinert, Lisa Sophie Kusz, Αντώνης Μιχαλόπουλος, Βασίλης Ναλμπάντης και Bodo Primus.

Διάρκεια παράστασης: 125 λεπτά χωρίς διάλειμμα. Στα γερμανικά με ελληνικούς υπέρτιτλους.

Σε μια εποχή δύσκολη, κατά την οποία, προκειμένου να προστατευτούμε, είμαστε αναγκασμένοι να κρατούμε αποστάσεις από άτομα και πρακτικές που αγαπάμε, η Happy Productions φέρνει το Θέατρο στο σπίτι μας, με τα μέσα που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία.

Προκειμένου να παραχθεί ένα άρτιο αποτέλεσμα, το γύρισμα πραγματοποίησε επαγγελματικό συνεργείο με πέντε κάμερες και δώδεκα τεχνικούς, ενώ την τηλεσκηνοθεσία, ειδικά για τις ανάγκες του Streaming, επιμελήθηκε η σκηνοθέτης της παράστασης και γνωστή για τις μεγάλες τηλεοπτικές της επιτυχίες Ρέινα Εσκενάζυ.

Για τρεις παραστάσεις, το θεατρικό κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια από τις πιο μεγάλες φετινές παραγωγές, αλλά συνάμα ένα έργο αστείο και τρυφερό, που ζεσταίνει την καρδιά και ταξιδεύει μακριά από τη δύσκολη καθημερινότητα.

Το έργο

Τι συμβαίνει όταν ένα νιόπαντρο ζευγάρι διαπιστώνει πως το σπίτι των ονείρων του είναι μια «τρύπα», μπάζει νερά, δεν έχει θέρμανση και ο ένοικος της πάνω σοφίτας περνάει από το διαμέρισμά τους για να μπει στο δικό του; Πόση αγάπη χωράει στο αστεία άβολο διαμερισματάκι;

Ο Πωλ (Αργύρης Αγγέλου), ένας συντηρητικός δικηγόρος, παντρεύεται την Κόρι (Βασιλική Τρουφάκου), μια ανέμελη κοπέλα. Η συγκατοίκησή τους όμως σε ένα σπίτι -το οποίο δεν πληροί την περιγραφή του συμβολαίου, και ο διαφορετικός τρόπος που οι δυο τους αντιμετωπίζουν τη ζωή, τους φέρνει αντιμέτωπους με μια σειρά αναπάντεχων, τρελών, κωμικών καταστάσεων. Το σπίτι είναι πολύ μικρότερο σε σχέση με εκείνο που είχαν αρχικά δει, το δωμάτιό τους είναι μια «τρύπα», η τζαμαρία της οροφής μπάζει νερά, θέρμανση δεν υπάρχει και το κυριότερο… ο κύριος Βελάσκο (Άρης Λεμπεσόπουλος) -ένοικος της σοφίτας από πάνω, πρέπει να περνάει μέσα από το διαμέρισμά τους για να μπει στο δικό του.

Η μητέρα της Κόρι (Ελένη Κρίτα), που επισκέπτεται συχνά την κόρη της, γκρινιάζει επίμονα, ο μυστηριώδης κος Βελάσκο φλερτάρει ασύστολα, ….και το ζευγάρι φτάνει στα όριά του.

Το βραβευμένο με Tony αριστούργημα  του κυρίαρχου της κωμωδίας Νιλ Σάιμον, μια από τις πιο διάσημες και ανατρεπτικές ρομαντικές κωμωδίες όλων των εποχών, παρουσιάστηκε στο Broadway για 1.530 παραστάσεις, έγινε μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο και από τότε φιλοξενείται στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου.

Παράλληλα καθιέρωσε τον Σάιμον ως έναν από τους πιο δημοφιλείς θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών, μια κωμική ιδιοφυΐα, χάριν στην έξυπνη γραφή του και την ικανότητά του να αναδεικνύει τους χαρακτήρες των ηρώων του.

Η ταινία

Όταν η Paramount αποφάσισε να χρηματοδοτήσει την κινηματογραφική μεταφορά της ταινίας ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, η Μίλντρεντ Νάτγουικ και ο Χερμπ Έντελμαν ανέλαβαν τους ρόλους που είχαν ερμηνεύσει στο Μπρόντγουεϊ. Πρώτη επιλογή για τον ρόλο της Κόρι Μπράτερ ήταν η Νάταλι Γουντ, που είχε συμπρωταγωνιστήσει με τον Ρέντφορντ σε δυο ταινίες («Έρωτες που Σβήνουν την Αυγή», 1965 και «Αγάπη για τον Έρωτα», 1966). Η Γουντ, όμως, απέρριψε τον ρόλο δηλώνοντας ότι ήθελε να απέχει από τα κινηματογραφικά δρώμενα για κάμποσο καιρό. Τότε τον ρόλο ανέλαβε η Τζέιν Φόντα, η οποία για την ερμηνεία της προτάθηκε για Βραβείο BAFTA. Η ταινία είχε προϋπολογισμό 2 εκατομμυρίων δολαρίων και έκανε εισπράξεις 19.994.515 δολαρίων.

Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα: livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).

Θα ακολουθήσουν οι τρέχουσες παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου σε ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν προσεχώς. Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται με αυστηρή τήρηση των κανόνων και πρωτοκόλλων υγιεινής για τους θιάσους που παίρνουν μέρος σε αυτές.

Το Εθνικό Θέατρο παραμένει ενεργό για όσο διάστημα συνεχίζεται η αναστολή λειτουργίας των θεάτρων.

Τιμή εισιτηρίου: 8€

Ώρα έναρξης: 19:30

Στη μετάδοση θα υπάρχει δυνατότητα επιλογής αγγλικών υποτίτλων.

Σημειώνεται ότι η παράσταση δεν θα είναι διαθέσιμη για προβολή μετά το πέρας της.

Λίγα λόγια για το έργο

Πολλοί είναι οι αθώοι που περνάνε διά πυρός και σιδήρου στα εξωφρενικά πεπρωμένα που επινόησε ο Φεντώ· το αρχέτυπο, ωστόσο, είναι ο δύσμοιρος ο κύριος Πετιπόν, ο οποίος ξυπνά στο σπίτι του έπειτα από ένα ξενύχτι στο καμπαρέ «Μαξίμ». Ο ίδιος δεν θυμάται τίποτα από τη χθεσινή βραδιά, στο κρεβάτι του όμως βρίσκεται μια νεαρή χορεύτρια από τα μπαλέτα του «Μαξίμ». Η φάρσα τίθεται σε κίνηση και η ζωή του γίνεται άνω-κάτω μέσα σε ένα λεπτό. Οι άπειροι χαρακτήρες του έργου μπλέκονται σε ατελείωτες συγχύσεις, παρεξηγήσεις και αναποδιές! Λίγο πριν από την... έκρηξη, ο δαιμόνιος συγγραφέας ξεμπλέκει τις μαριονέτες του, αλλά όχι προτού ο Πετιπόν έχει υποφέρει ένα πραγματικό μαρτύριο, δυσανάλογα βαρύ για το αθώο λάθος του.

Το έργο έκανε την πρώτη πρεμιέρα του στις 17 Ιανουαρίου 1899 στο Théâtre des Nouveautés, και σημείωσε θρίαμβο. Επισκέπτες της Διεθνούς Έκθεσης του 1900 ήρθαν στο Παρίσι τόσο για την ίδια την έκθεση όσο και για να μη χάσουν την Κυρία του Μαξίμ!

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος

Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού

Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ

Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Κίνηση: Σοφία Πάσχου

Βοηθός σκηνοθέτη: Ρωμανός Μαρούδης

Βοηθός σκηνογράφου: Ελλη Παπαδάκη

Βοηθός ενδυματολόγου: Κυράννα Γκιόκα

Επιμέλεια video διαλείμματος: Πάτροκλος Σκαφίδας

Διανομή (με αλφαβητική σειρά):

Θανάσης Αλευράς, Στέλλα Αντύπα, Αφροδίτη Αντωνάκη, Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Μελίνα Βαμπούλα, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Θανάσης Δήμου, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Έμιλυ Κολιανδρή, Κώστας Κορωναίος, Αυγουστίνος Κουμουλος, Πέλλα Μακροδημήτρη, Αθηνά Μουστάκα, Ελπίδα Νικολάου, Άννα Πατητή, Πέτρος Σκαρμέας, Γιώργος Τζαβάρας, Κώστας Φιλίππογλου, Γιάννης Φιλίππου, Δημήτρης Φουρλής, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

Φωτογράφος παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας

Σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν και έγινε γνωστή από τις ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, όπως «Ο Θίασος», «Μεγαλέξαντρος», «Τοπίο στην ομίχλη» και «Το βλέμμα του Οδυσσέα». 

Στην καριέρα της έκανε επίσης πολλές εμφανίσεις στην τηλεόραση και το θέατρο, μεταξύ άλλων στις παραστάσεις «Το πανηγύρι» (Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν", 1964, «Το τέλος του παιχνιδιού» (Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν",1969), «Έστω» (Θεατρική Σκηνή, 1983), «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» (Λαϊκό Πειραματικός Θέατρο, 1984), «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» (Θεατρική Επιχείρηση Θάνος Μαρτίνος, 1985), «Το παιχνίδι της τρέλλας και της φρονιμάδας» (ΚΘΒΕ,1986), «Φεγγαρόφωτο» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 1995), «Παπαγάλος με πορτοκαλί φτερά» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 1998), «Ο γυάλινος κόσμος» (Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Λάρισας, 1999, «Εφτά λογικές απαντήσεις» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 2006).  

Στις εκλογές του Ιουνίου και του Νοεμβρίου του 1989 εξελέγη βουλευτής Β' Αθηνών με τον Συνασπισμό, ενώ στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012 ήταν υποψήφια βουλευτής Επικρατείας με τη Δημοκρατική Αριστερά. 

Συλλυπητήριο μήνυμα της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνας Μενδώνη

Στους αμέτρητους ρόλους που ερμήνευσε στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, η Εύα Κοταμανίδου μετέφερε με κάθε της εμφάνιση, δύναμη, επιβλητικότητα, συναίσθημα. Υπηρέτησε την τέχνη της υποκριτικής με ήθος και συνέπεια. Ήταν ενεργός πολίτης, με συμμετοχή στα κοινά και άποψη, την οποία πάντοτε εξέφραζε με ευπρέπεια. Η απουσία της θα είναι αισθητή. Όμως τα πλάνα από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου που αποτυπώνουν το έντονο βλέμμα της, θα συνεχίσουν να κρατούν την παρουσία της ζωντανή από την οθόνη. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους φίλους της.

Δήλωση της τομεάρχη Πολιτισμού της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Σίας Αναγνωστοπούλου

 Έφυγε από τη ζωή μία σπουδαία ηθοποιός, μία προσωπικότητα της Αριστεράς, ένας άνθρωπος της Τέχνης και του Πολιτισμού. Η Εύα Κοταμανίδου με την τεράστια συμβολή της στο θέατρο, στον κινηματογράφο, κυρίως στις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, σφράγισε με την παρουσία της μία μεγάλη περίοδο της Τέχνης στη χώρα μας.

Άνθρωπος πολιτικοποιημένος, ενταγμένος στην υπόθεση της Αριστεράς, η Εύα Κοταμανίδου πρόσφερε στην πολιτική ζωή του τόπου από τα βουλευτικά έδρανα και το κόμμα του Συνασπισμού. Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την προσφορά της στην Τέχνη, στον Πολιτισμό, στην Αριστερά.

Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου

Η απώλεια της Εύας Κοταμανίδου βυθίζει σε θλίψη τον καλλιτεχνικό κόσμο. Το ανήσυχο πνεύμα της, το υποκριτικό ταλέντο της,  η ευαισθησία και η έμφυτη ευγένειά της την χαρακτήρισαν ως ηθοποιό αλλά και ως ενεργό πολίτη.

Η Εύα Κοταμανίδου ξεκίνησε από το Θέατρο Τέχνης για να ζήσει μια συναρπαστική περιπέτεια στον ελληνικό κινηματογράφο στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Το πρόσωπό της είναι το πιο αναγνωρίσιμο γυναικείο πρόσωπο στο μοντέρνο κινηματογραφικό σύμπαν του Θόδωρου Αγγελόπουλου, σε μια εικόνα της Ελλάδας και της σύγχρονης τραγωδίας της που είναι σύνθεση μύθων και θραυσμάτων της Ιστορίας. Ήταν η Ηλέκτρα του «Θιάσου» και η κόρη του «Μεγαλέξανδρου», αλλά και σταθερή πρωταγωνίστρια του κορυφαίου Έλληνα δημιουργού στο πέρασμα του χρόνου.α

Ζωντανό παραμένει το πρόσωπό της και σε άλλες ταινίες εκείνης της εποχής όπως η «Καγκελόπορτα» του Δημήτρη Μακρή, η «Ρόζα» του Χριστόφορου Χριστοφή, το «Ζωή χαρισάμενη» του Πατρίς Βιβανκός.

Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους της.

Ανακοίνωση Τομέα Πολιτισμού του Κινήματος Αλλαγής

Με ιδιαίτερη συγκίνηση πληροφορηθήκαμε σήμερα την απώλεια μιας σπουδαίας προσωπικότητας στον χώρο του θεάτρου, αλλά και των κοινωνικών αγώνων, της Εύας Κοταμανίδου.

Η Εύα Κοταμανίδου τίμησε με τη στάση της και τη δουλειά της την ιδιότητα του ηθοποιού και καλλιτέχνη υπηρετώντας σε υψηλό επίπεδο την τέχνη της, αλλά και την κοινωνία, συμμετέχοντας ως ενεργός πολίτης στα κοινά.

Με μεγάλη πορεία στο θέατρο, αλλά και σημαντικές παρουσίες στον κινηματογράφο και την τηλεόραση κερδίζοντας την εμπιστοσύνη σκηνοθετών όπως ο Κάρολος Κουν και ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, αφήνει παρακαταθήκες στους νεότερους ηθοποιούς όχι μόνο για το ταλέντο της και την αφοσίωσή της στην τέχνη, αλλά και για τη διακριτική της παρουσία και το ήθος της.

Το Κίνημα Αλλαγής και ο Τομέας Πολιτισμού του Κινήματος εκφράζουν τα συλλυπητήριά τους στους οικείους και τους φίλους της.

Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος  (ΚΘΒΕ) εκφράζει τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια μιας σημαντικής μορφής του ελληνικού θέατρου, μιας σπουδαίας κυρίας, της Εύας Κοταμανίδου, που υπηρέτησε την τέχνη και τον πολιτισμό με το ταλέντο, το ήθος και τη σεμνότητά της και διέγραψε μια λαμπρή πορεία στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Υπήρξε αγωνίστρια τόσο στην τέχνη της όσο και στον κοινωνικό και πολιτικό βίο της χώρας.

Έγινε γνωστή ως η πρωταγωνίστρια του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Με το ΚΘΒΕ συνεργάστηκε σε έξι παραστάσεις.

Ο Μολιέρος γράφτηκε το 1930, απαγορεύτηκε από τον Στάλιν και ήταν αιτία σύγκρουσης του συγγραφέα με τον Στανισλάφσκι. Όταν ανέβηκε πλέον στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας το 1936 κατέβηκε άρον άρον μόλις μετά από επτά παραστάσεις. Ο Μπουλγκάκοφ γοητεύτηκε από την προσωπικότητα του Μολιέρου, ιστορεί την τελευταία περίοδο της ζωής του, του θιάσου και του έργου του, τις ερωτικές του περιπέτειες, καθώς και τις σχέσεις του με την εξουσία και την εκκλησία. Παράλληλα βρίσκει τον τρόπο να μιλήσει ευφυώς για παρόμοια φαινόμενα στο θέατρο και στην πολιτική στη Ρωσία της εποχής του και να ξεσκεπάσει το δογματικό και ολοκληρωτικό καθεστώς.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Λεωνίδας Καρατζάς

Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός

Σκηνικά – Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής

Κίνηση: Θ.Α

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρίνα Μυρτάλη

Βοηθός σκηνογράφου/ενδυματολόγου: ΈμιλυΚουκουτσάκη

Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Αργυρώ Ανανιάδου, Βασίλης Ανδρέου, Μιχάλης Βαλάσογλου, Αντώνης Γιαννακός, Γιώργος Δάμπασης, Πάνος Ζυγούρος, Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Νίκος Καρδώνης, Στάθης Κόικας, Κώστας Κορωναίος, Δαυίδ Μαλτέζε, Φοίβος Μαρκιανός, Μαρία Σαββίδου, Χρήστος Σουγάρης, Άρης Τρουπάκης, Αμαλία Τσεκούρα, Σταμάτης Φασουλής

Η Δευτέρα Παρουσία, οι Τέσσερις Καβαλάρηδες, οι Επτά Σφραγίδες, ο Αμνός του Θεού, ο 666, συναντιούνται σε ένα από τα πιο επιδραστικά και δυσερμήνευτα κείμενα στην ιστορία της ανθρωπότητας που μεταμορφώνεται σε μια σύγχρονη σκηνική τελετουργία για να μας θυμίσει πως κάθε τέλος, ίσως, είναι μια νέα αρχή.

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη εξάπτει τη φαντασία των ανθρώπων από τον 1ο αιώνα μ.Χ. Έδωσε πνοή σε ουτοπίες, δυστοπίες και επαναστατικά κινήματα. Ιερή προφητεία; Εσχατολογικό κήρυγμα; Μήνυμα προσμονής, πίστης και ελπίδας σε ένα καλύτερο μέλλον; Οπωσδήποτε, πάντως, μια κοσμογονική κατάθεση και μια δυσοίωνη φαντασμαγορία που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τον Θάνο Παπακωνσταντίνου, τον σκηνοθέτη της νεότερης γενιάς, ο οποίος με ιδιοσυγκρασιακή εικαστική ματιά σκύβει πάνω σε ένα από τα πιο επιδραστικά κείμενα στην ιστορία της ανθρωπότητας και επισημαίνει: «Ο μύθος της Αποκάλυψης είναι σαν μια παραβολή των αέναων μεταμορφώσεων της πίστης των ανθρώπων σε έναν καλύτερο κόσμο, που έρχεται».

Ο κόσμος αυτός που έχει ζήσει εποχές ελπίδας και καταστροφής μέχρι να φτάσει στον σημερινό, από τους Πρωτοχριστιανούς έως τον Γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό και από τον Ισλαμικό εξτρεμισμό έως τη Γαλλική Επανάσταση, «δεν μιλά μόνο για την καταστροφή αλλά και για την καταστροφή της καταστροφής», όπως αναφέρει ο γιατρός, θεολόγος, πολιτικός ακτιβιστής Σάββας Μιχαήλ στο πρόγραμμα της παράστασης.

Η «Αποκάλυψη» έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2019 στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Την αποκάλεσαν «συνομιλία με τον μυστικό βυθό της ύπαρξης», «παράσταση- τελετουργία», «ατόφια, απόκοσμη εμπειρία ενός κοντινού μας, “άλλου” κόσμου», «υποβλητική και επιβλητική», «οπτικοακουστικό μεγαλείο, υπερθέαμα συγκλονιστικών διαστάσεων», «εικαστική φαντασμαγορία», «Μουσείο ιδεών και συναισθημάτων». Στην «Αποκάλυψη», το κοινό μπορεί να δει θραύσματα του παρελθόντος και του παρόντος, αλλά κυρίως του μέλλοντος.

Σύμφωνα με την τελικά επικρατούσα χριστιανική παράδοση θεωρείται ότι γράφτηκε από τον απόστολο Ιωάννη την περίοδο που ήταν εξόριστος στην Πάτμο το 96 μ.Χ., κατά το 14ο έτος της βασιλείας του αυτοκράτορα Δομιτιανού. Ωστόσο, η πατρότητα του κειμένου έχει αμφισβητηθεί, με πρώτη σοβαρή αμφισβήτηση αυτή που διατυπώθηκε από τον Διονύσιο Αλεξανδρείας (247 - 265). Είναι ένα προφητικό, εσχατολογικό βιβλίο.

Ο Ιωάννης (φέρεται να) έχει καταγράψει όσα του αποκάλυψε ο Θεός, μέσω του Ιησού, δίνοντάς του την εντολή να τα μεταφέρει στα πέρατα του κόσμου. Η αφήγησή του απλώνεται σε είκοσι δύο κεφάλαια και είναι μια εσχατολογική περιγραφή κοσμογονικών αλλαγών, καταστροφών και δεινών που πρόκειται να συμβούν -με αποκορύφωμα τον ερχομό του Αντίχριστου- προτού καταλήξει στη Δευτέρα Παρουσία, την ώρα της κρίσης για ζωντανούς και νεκρούς.

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Αλεξία Καλτσίκη, Μαριάννα Δημητρίου, Καλλιόπη Σίμου, Ελένη Μολέσκη, Κλεοπάτρα Μάρκου, Θανάσης Δόβρης, Σωτήρης Τσακομίδης, Μάριος Παναγιώτου, Μιλτιάδης Φιορέντζης, Γιώργος Δικαίος.

Συμμετέχουν οι μουσικοί: Θοδωρής Βαζάκας (κρουστά), Κώστας Γάτσιος (κλαρινέτο, μπάσο κλαρινέτο), Αλέξης Καραϊσκάκης (τσέλο), Σπύρος Μοσχονάς (τρομπόνι), Ελευθερία Τόγια (βιόλα), Δημήτρης Τίγκας (κοντραμπάσο), Κώστας Τσιώλης (ηλεκτρονικά).

Συμμετέχουν: Παντελής Καλογεράκης, Κωνσταντίνα Κάλτσιου, Λουκάς Κυριαζής, Μαρία Μαντά, Γιάννης Μπάτσης, Γρηγορία Οικονομάκη, Ραφαήλ Σιδηρόπουλος, Κωνσταντίνα Σκανδάλη, Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος, Εύη Χρόνη και τα παιδιά: Κωσταντίνος Τσακομίδης, Μάρκος Σωμαρίπας-Χρονόπουλος.

Παντρεύοντας τη σκηνική πράξη με τη μοναχική ακρόαση και τον θεατρικό λόγο με τη φωνή, το θέατρο στο ραδιόφωνο έχει την αρετή να υπερβαίνει περιορισμούς τόπου και χρόνου.

Σε μια συγκυρία κατά την οποία η θεατρική πράξη αντιμετωπίζει συνεχιζόμενους περιορισμούς και ανυπέρβλητα εμπόδια, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου δίνει νέα πνοή στο ραδιοφωνικό θέατρο. Τον ερχόμενο Δεκέμβριο, η πλατφόρμα «Open Plan» εμπλουτίζεται με το πρόγραμμα των «Radio Plays», μια νέα πρωτοβουλία του φεστιβάλ, σε καλλιτεχνική σύλληψη της Κατερίνας Ευαγγελάτου.

Πέντε ξεχωριστοί δημιουργοί, καταξιωμένοι και ανερχόμενοι, ο Γιάννης Χουβαρδάς, o Δημήτρης Καταλειφός, ο Αργύρης Ξάφης, η Μαρία Μαγκανάρη και ο Γιώργος Κουτλής, αναλαμβάνουν τη σκηνοθεσία αντίστοιχων ραδιοφωνικών έργων, βασισμένων σε ελληνικά αστυνομικά διηγήματα, τα οποία ζωντανεύουν φωνές αγαπημένων ηθοποιών απ' όλες τις γενιές του θεάτρου μας. Ταυτόχρονα, κορυφαίοι εκπρόσωποι της ελληνικής τζαζ σκηνής ερμηνεύουν συνθέσεις ειδικά γραμμένες για τα έργα αυτά. Όλα τα ονόματα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στα «Radio Plays» θα ανακοινωθούν σε λίγες μέρες.

Το πρόγραμμα των «Radio Plays» απαντά στην ανάγκη στήριξης του σύγχρονου καλλιτεχνικού δυναμικού του ελληνικού θεάτρου, που πλήττεται από την πανδημία, και ταυτόχρονα προσφέρει νέο πεδίο δράσης σε σκηνοθέτες, ηθοποιούς, μουσικούς - πεδίο δράσης που ευνοεί τη γέννηση νέων έργων και την ανανέωση του ίδιου του θεατρικού λόγου. Συγχρόνως, ανοίγει ένα νέο δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ του φεστιβάλ και του ευρύτερου θεατρικού κοινού, παρασύροντάς μας σ' ένα κόσμο μυστηρίου, με όχημα τις πιο δυνατές πένες της αστυνομικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα. Τα «Radio Plays» θα μεταδίδονται από την ιστοσελίδα του Φεστιβάλ με δωρεάν ακρόαση για όλους.

Ραδιοφωνικό θέατρο και αστυνομική λογοτεχνία

Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου με αυτό το νέο εγχείρημα συνδυάζει το ραδιοφωνικό θέατρο με την αστυνομική λογοτεχνία και την τζαζ μουσική, δημιουργώντας νέα ακουστικά έργα. Ανεξιχνίαστες δολοφονίες, ερωτικά πάθη και επαγγελματικές αντιζηλίες, εκβιασμοί και οικονομικές δολοπλοκίες, ιδιόρρυθμοι ντεντέκτιβ και ψυχολογικά ασταθείς ήρωες, γοητευτικές περσόνες που κρύβουν αθέατες, σκοτεινές πλευρές. Όλα όσα συνθέτουν το παζλ ενός κόσμου που ακροβατεί πάνω στο καλό και στο κακό, ενός κόσμου περίπλοκου που φωτίζεται δημιουργικά από την πένα πέντε ταλαντούχων Ελλήνων συγγραφέων.

Αναλυτικά τα έργα που θα μεταδοθούν:

- «Ο ξένος» της Αθηνάς Κακούρη

Σκηνοθεσία: Μαρία Μαγκανάρη.

Ο αγαπημένος ήρωας της Κακούρη, Αστυνόμος Γεράκης, προσπαθεί εδώ να διαλευκάνει τον θάνατο ενός μετανάστη, που βρίσκεται νεκρός κάτω από έναν υδατόπυργο στην ελληνική επαρχία. Πρωταγωνιστές στην έρευνα του αστυνόμου είναι η δυναμική και αντιπαθής εργοδότριά του, Θεανώ Πετρομανώλη, και η, ψυχολογικά ασταθής κόρη της, Νεφέλη. Θα μπορέσει ο Γεράκης να ανακαλύψει αν ο Ξένος δολοφονήθηκε ή αν η πτώση του ήταν απλά «ένα ατύχημα»;

- «Οι κορυδαλλοί της πλατείας Αμερικής» του Φίλιππου Φιλίππου

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καταλειφός.

Στους Κορυδαλλούς της πλατείας Αμερικής πρωταγωνιστεί ο δημοσιογράφος Τηλέμαχος Λεοντάρης, κεντρικός ήρωας σε πολλά μυθιστορήματα του συγγραφέα (Η κόρη του εφοπλιστή, Το χαμόγελο της Τζοκόντας, Αντίο, Θεσσαλονίκη, Ο άντρας που αγαπούσαν οι γυναίκες). Ο Λεοντάρης ξυπνάει ένα πρωί μαθαίνοντας πως η γειτόνισσά του, Μάρθα Λύτρα, έχει βρεθεί δολοφονημένη στο διαμέρισμά της. Σπρωγμένος από το ανεκπλήρωτο ερωτικό του ενδιαφέρον για τη Μάρθα και από το δημοσιογραφικό του δαιμόνιο, αποφασίζει να διαλευκάνει τον φόνο της γειτόνισσάς του.

- «Θα σε δω στην κόλαση, γλυκιά μου» του Βασίλη Δανέλλη

 Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς.

Στο διήγημα του Βασίλη Δανέλλη που δημοσιεύτηκε με τον τίτλο «Εις το επανιδείν, γλυκιά μου», ο αναγνώστης αφήνεται να παρασυρθεί στο σκοτεινό περιβάλλον του jazz club «Blue Hell». Η ακαταμάχητη Αλεξάνδρα, που εργάζεται στην υποδοχή του μαγαζιού, ακροβατεί ανάμεσα στο φλερτ του επιχειρηματία Δημήτρη Σίμογλου και του συνεσταλμένου νεαρού Μάριου. Λίγο αφού η Αλεξάνδρα υποκύψει στο φλερτ του Σίμογλου, αποκαλύπτονται και τα πραγματικά της κίνητρα.

- «Το μέλλον της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας» του Νεοκλή Γαλανόπουλου

Σκηνοθεσία: Αργύρης Ξάφης.

Το μέλλον της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας ξεκινά από το ραντεβού μεταξύ δύο συγγραφέων του είδους. Ο νεόκοπος Ντίνος Πρωτονάριος, που ακόμα δεν έχει εκδώσει κάποιο έργο του, καταφέρνει να συναντήσει το ίνδαλμά του: τον πατριάρχη της αστυνομικής λογοτεχνίας, Περικλή Δημούλη. Ξεπερνώντας το τρακ του, τού παρουσιάζει δύο διηγήματα, για να ζητήσει την άποψή του. Παρακολουθούμε, μαζί με τον Δημούλη, δύο ξεχωριστές περιπέτειες: εκείνη του εγκληματία που εξαφανίστηκε από ένα κλειδωμένο διαμέρισμα κι εκείνη του δολοφόνου που δραπέτευσε από ένα επτασφράγιστο κελάρι.

- «Ανθρώπινη συμπύκνωση» της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής.

Ο «διαπλεκόμενος» εκδότης και διευθυντής εφημερίδας Σταύρος Παναγιωτόπουλος βρίσκεται νεκρός στο γραφείο του την ώρα του πρωινού καφέ. Η έρευνα για το ποιος μπορεί να τον σκότωσε, αφήνοντας το πτώμα με γυρισμένη την πλάτη να κοιτάζει το χιόνι που πέφτει από το παράθυρο, έχει να αντιμετωπίσει πολλά εμπόδια. Η ελκυστική και έμπειρη αστυνόμος που αναλαμβάνει να διαλευκάνει την υπόθεση, τυχαίνει να έχει μεγαλώσει μέσα στην εφημερίδα, ως κόρη ενός παλαίμαχου, απολυμένου από τον νεκρό, αστυνομικού συντάκτη.

Πρόκειται για ένα μονόπρακτο υπαρξιακό δράμα, ή πιο σωστά μια υπαρξιακή φάρσα.

Σε έναν ακατάστατο βρόμικο χώρο, γεμάτο σκόνη, έπιπλα, βαλίτσες, κουτιά και πεταμένα αντικείμενα, η Μιράντα τακτοποιεί πυρετωδώς πράγματα, προκειμένου να μετακομίσει κάπου πολύ καλύτερα.

Μια πορεία προς την αυτογνωσία, τη μετάβαση ή τη μετακίνηση του ανθρώπου από μια κατάσταση σε μια άλλη. Καθώς ο χρόνος είναι για όλους μοιραία πεπερασμένος, περνά αμείλικτος και ολοένα λιγοστεύει, το «Πέρασμα» είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να μεταβεί από την πληγή στην ίαση, από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν κάποιος το επιθυμεί και είναι διατεθειμένος να πληρώσει το τίμημα…

Το «ΠΕΡΑΣΜΑ» βραβεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2017 από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ ανακηρύχτηκε από το λογοτεχνικό περιοδικό ΚΕΦΑΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟ - ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2018 και τιμήθηκε με το Α’ Βραβείο στην κατηγορία Θεατρικό έργο στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2000-2019 «Βιβλία της χρονιάς».

Κείμενο-Διασκευή: Δελίνα Βασιλειάδη

Ερμηνεία: Ινώ Μάτσου

Ραδιοσκηνοθεσία-Μοντάζ:  Θεόδωρος Λιμήτσιος

Μουσική: Αντώνης Παπανικολάτος

Συμμετέχει και η μικρή  Ίρις Πούλιος

Παραγωγή: Θεατρική ομάδα «…προς τον ήλιο»

Με την ευγενική υποστήριξη του Συλλόγου «Hephaestus Wien – Österreichisch/Griechischer Integrationsverein»

Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο ZurSonne.

http://radio.hephaestuswien.com/

http://inomatsou.com/

http://www.delinavasiliadi.gr

www.zursonne.eu

Η σειρά δραματοποιημένων αναλογίων του ΚΠΙΣΝ, που πραγματοποιείται για τέταρτη συνεχή χρονιά χάρη στη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ), φέτος φέρει τον γενικό τίτλο «Πρόσωπα του Ήρωα», καθώς εστιάζει στους ήρωες των μεγάλων μύθων και αφηγήσεων, εξερευνώντας την εξέλιξη του ηρωικού προτύπου από την αρχαιότητα έως σήμερα.

Ξεκινώντας από εμβληματικές μορφές ηρώων των αρχαίων χρόνων (Ορέστης, Αχιλλέας) και εξετάζοντας στην πορεία χαρακτηριστικούς ήρωες της Αναγέννησης και του ύστερου Διαφωτισμού, θα καταλήξει στους αντιήρωες του σύγχρονου κόσμου, επιχειρώντας έτσι μία ιδιόμορφη αφήγηση της ενηλικίωσης του ανθρώπου, όπως αυτή καθρεφτίζεται στις ιστορίες και τους μύθους του.

Μετά τις «Χοηφόρους» του Αισχύλου, που παρουσιάστηκαν τον Οκτώβριο και έλαβαν θερμά σχόλια από το διαδικτυακό κοινό του ΚΠΙΣΝ, τον Νοέμβριο σειρά έχουν δύο ραψωδίες από την «Ιλιάδα» του Ομήρου. Συγκεκριμένα, η Ραψωδία Φ΄, «Μάχη Παραποτάμιος» και η Ραψωδία Χ΄, «Έκτορος Αναίρεσις».

Στο επίκεντρο αυτών των δύο ραψωδιών, που αφηγούνται τις φονικότερες μάχες της Ιλιάδος, βρίσκεται ο ομηρικός ήρωας: Μονίμως κυριευμένος από τα αισθήματα και τα πάθη του, σε έναν κόσμο «κλέους» και σωματικής ρώμης που κυβερνούν θεοί, μάχεται μόνος εναντίον όλων. Καμία σκέψη δεν μπορεί να τον εμποδίσει να πράξει. Καμία ενοχή δεν ακολουθεί τις πράξεις του. Στον ομηρικό κόσμο, η Έριδα, η Βία και ο Πόλεμος περιγράφονται σαν πανίσχυρες δυνάμεις της φύσης. Ήρωας δεν είναι αυτός που θα τους αντισταθεί, αλλά αυτός που θα βουτήξει μέσα τους αντλώντας απ’ αυτές τον λόγο της ύπαρξής του.

Ο Έκτορας Λυγίζος έχει σκηνοθετήσει έργα των Αισχύλου, Ευριπίδη, Σαίξπηρ, Μπέκετ, Τσέχοφ, Ίψεν, Βέρντι, Ζαρρύ, Φρέιν, Μπόρετζ και Μάρρεϋ, Κουμεντάκη, Γουόλς, Μινυανά, Μάτεσι, Κλάους, Όουεν, στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στο Εθνικό Θέατρο, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Φεστιβάλ Αθηνών, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στο ΚΘΒΕ, στο θέατρο Αμόρε, στο θέατρο του Νέου Κόσμου, στο θέατρο Χώρα, στο Από Μηχανής, στο Ίδρυμα Κακογιάννη και στο Bios.

Έχει γράψει και σκηνοθετήσει τη μεγάλου μήκους ταινία «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» (2012) που συμμετείχε σε περισσότερα από 50 διεθνή Φεστιβάλ και απέσπασε 15 βραβεία και διακρίσεις, ανάμεσά τους και το βραβείο καλύτερης ταινίας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Επίσης, έχει γράψει και σκηνοθετήσει τις μικρού μήκους ταινίες «Αγνά Νιάτα» (επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βενετίας 2004) και «Εσωτερικό σπιτιού με γυναίκα που καθαρίζει μήλα» (Κρατικό Βραβείο 2002).

Τις ραψωδίες διαβάζουν οι: Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Έκτορας Λυγίζος, Άρης Μπαλής και Έλενα Τοπαλίδου.