Ποιο καλοκαίρι θυμάστε πιο έντονα και γιατί; Ποιο είναι το αγαπημένο σας νησί; Διακοπές πήγατε φέτος;

Μια παράσταση του Ανέστη Αζά, στην πρώτη του συνεργασία με τη Λένα Κιτσοπούλου, ένα καυστικό «αντι-αφιέρωμα» στο ελληνικό καλοκαίρι, το πριν, το τώρα και το μετά της ελληνικής θερινής –και όχι μόνο– πραγματικότητας. Μια παράσταση για να αναστήσουμε τις ζωές και τις «ορέξεις» μας.

Τίποτα δεν μένει όρθιο σε αυτή την παράσταση. Όλα εκτίθενται στον ελληνικό καυτό ήλιο. Συνήθειες, παθογένειες και μοτίβα θέρους, επιδημιολογικά φορτία, μαυρισμένα κορμιά, μουσικά σουξέ, απόγνωση το 2020, γκρικ λάβερ και καμάκια των 70’s, εφήμεροι έρωτες, χάπια, αφραγκίες, άνθρωποι που σιχαίνονται το καλοκαίρι.

Τι απομένει από τη μυθολογία του greek summer στο πιο περίεργο καλοκαίρι των τελευταίων ετών; Είναι όντως το ελληνικό καλοκαίρι μια αντίληψη, μια ματιά στα πράγματα; Και πώς πραγματώνεται αυτή σε συνθήκες παγκόσμιας πανδημίας; Ποιες οι συνέπειες στον ψυχισμό και την καθημερινότητα του Νεοέλληνα και στην άλλοτε ακμάζουσα τουριστική βιομηχανία της χώρας; Τι μας έλειψε τελικά φέτος από όλα αυτά που σημαίνει το καλοκαίρι;

Οι «Ερωτικές Καρτ Ποστάλ από την Ελλάδα», μια σπονδυλωτή μουσική φάρσα γύρω από τον μύθο του ελληνικού θέρους, σταμάτησαν πέντε μέρες πριν από την πρεμιέρα, τον περασμένο Μάρτιο, εξαιτίας του lockdown. Η παράσταση ανεβαίνει τελικά στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, με ανανεωμένο υλικό που πρόσφερε σε αφθονία η νέα συνθήκη ζωής από τον Μάρτιο και μετά, και θα διαρκέσει έως τις 8 Νοεμβρίου [Συγγρού 107, Αθήνα].

Οι Γιώργος Βουρδαμής, Λένα Κιτσοπούλου, Κώστας Κουτσολέλος, Ιωάννα Μαυρέα, Θεανώ Μεταξά, Σοφία Πριόβολου και Gary Salomon, πριν βγάλουν τα χειμωνιάτικά τους ρούχα από το πατάρι, παίρνουν τα αντίσκηνα και τις ρακέτες τους και μας μιλούν για τον ψυχαναγκασμό του ονειρικού, ερωτικού ελληνικού καλοκαιριού, που αναγνωρίζεται ως συλλογική, εθνική –και εν μέρει διεθνής– φαντασίωση, συντεθειμένη από πολλά κοινωνικά στερεότυπα.

Την ίδια ώρα, συντονίζονται άψογα με τη στιγμή και την κατάσταση και παραδίδουν μαθήματα επιβίωσης το έτος 2020, γεμάτα ειλικρίνεια και καυστικό χιούμορ. Σκηνές πανδημικής καθημερινότητας συνοδεύονται από γνωστά τραγούδια της ακρογιαλιάς και πλέκονται με τα κλισέ που ταυτίζουν την τουριστική με τη σεξουαλική προβολή της Ελλάδας ως θερινού ορμητηρίου.

Στην πρώτη τους συνεργασία, ο Ανέστης Αζάς και η Λένα Κιτσοπούλου διερευνούν τη σκοτεινή πλευρά του ελληνικού καλοκαιριού: στιγμή εξαίρεσης και ανάπαυλας, σημείο που ορίζει τον χρόνο και την αντίληψή του στη χώρα μας, χρόνος γεμάτος προσδοκίες και διαψεύσεις.

Η παράσταση, που ισορροπεί ανάμεσα σε αυτοβιογραφικά και μυθοπλαστικά στοιχεία, εξερευνά τις ποικίλες αναφορές της θερινής εικονογραφίας, σχολιάζοντας την πατριαρχία και την εθνική ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα και τον σεξισμό της κοινωνίας μας, τη ματαίωση και τον πανικό του μετά-covid οικονομικού, κοινωνικού, πολιτιστικού γίγνεσθαι.

Ο Ανέστης Αζάς, βετεράνος πλέον του θεάτρου ντοκιμαντέρ, επιστρέφει στη Στέγη τέσσερα χρόνια μετά την «Καθαρή Πόλη» (συν-σκηνoθεσία: Πρόδρομος Τσινικόρης), η οποία από το 2016 έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 40 σκηνές εντός και εκτός Ευρώπης, έχοντας τη σταθερή υποστήριξη του προγράμματος «Εξωστρέφεια» της Στέγης: Münchner Kammerspiele (Μόναχο), Théâtre de la Ville (Παρίσι), Sharjah Biennial (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), Festival Grec (Βαρκελώνη) κ.ά. Στη νέα αυτή δουλειά, ξεπερνάει τα όρια του «καθαρού» θεάτρου ντοκιμαντέρ, για να φτάσει σε μια μεικτή φόρμα που επανεξετάζει τη σχέση, αναιρεί και επαναθέτει τα όρια ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία.

Η Λένα Κιτσοπούλου, ιδιοσυγκρασιακή συγγραφέας, σκηνοθέτρια και ηθοποιός, συμμετέχει στη συγγραφή του κειμένου, αναλαμβάνοντας με το δικό της αιρετικό στυλ να «αναποδογυρίσει» όλα όσα νομίζαμε ότι ξέραμε για την τουριστική βιομηχανία της Ελλάδας.

O Τεχνοχώρος Cartel έχει μεταφερθεί σ΄ ένα παλιό μηχανουργείο στου Ρέντη που παραχώρησε η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Λόγω των ιδιαίτερων υγειονομικών συνθηκών στο χώρο του μηχανουργείου που ούτως ή άλλως διαθέτει φυσικά ανοίγματα, έχει εγκατασταθεί νέο σύστημα εξαερισμού και η χωρητικότητά του εξασφαλίζει την τήρηση των προβλεπόμενων αποστάσεων μεταξύ των θεατών.   Στο «Άνθρωποι και Ποντίκια» ο Τζον Στάινμπεκ αφηγείται τις εμπειρίες των George Milton και Lennie Small, δύο μεταναστών εργαζομένων σ΄ ένα ράντζο, οι οποίοι μετακινούνται από τόπο σε τόπο, στην Καλιφόρνια, αναζητώντας νέες ευκαιρίες εργασίας κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Βασίλης Μπισμπίκης με μια παράσταση ακραίου ρεαλισμού αφηγείται τη ζωή δύο εκτοπισμένων ψυχών, στην περιοχή του Ρέντη, μέσα σε βιομηχανικές αποθήκες και εργοστάσια που αναζητούν δουλειά, κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας κρίσης στην Ελλάδα.   Διανύοντας τις ίδιες αγωνιώδεις και συγκινητικές προσπάθειες των ανθρώπων του μόχθου για επιβίωση, μέσα στις πιο δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, οι ήρωες του «Άνθρωποι και ποντίκια» δουλεύουν σκληρά, συγκρούονται, παλεύουν, απογοητεύονται αλλά ταυτόχρονα ονειρεύονται και ελπίζουν. Η μοναξιά είναι ένας σημαντικός παράγοντας στη ζωή πολλών χαρακτήρων. Παρά την ανάγκη για συντροφικότητα, ο Στάινμπεκ υπογραμμίζει πώς η μοναξιά διατηρείται μέσα από τα εμπόδια που δημιουργούνται από την απάνθρωπη δράση μεταξύ τους.

Ο ρατσισμός, το απατηλό όνειρο για μια μικρή ιδιοκτησία, η δύναμη της φιλίας, η σημασία της ελπίδας, τα ιδανικά της αφοσίωσης, της πίστης, της αυτοδιάθεσης και της αλληλεγγύης, καθιστούν το έργο επίκαιρο και διαχρονικό.   Οι χαρακτήρες του έργου αναγκαστικά σκληροί για να επιβιώσουν, ζουν σε ένα βρώμικο, αηδιαστικό κόσμο, η γλώσσα τους χυδαία πολλές φορές, οι σκηνές με σεξουαλικές στιγμές, αλλά και η κριτική που γίνεται για το κοινωνικό σύστημα, δεν έχουν τίποτα άσεμνο, ή διαφορετικό από τους συνήθεις διαλόγους μιας σκληρής πραγματικότητας.  

Τους ρόλους ερμηνεύουν: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Μαίρη Μηνά, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Λευτέρης Αγουρίδας, Αγγέλα Πατσέλη, Μάρα Ζαλόνη και Ερατώ Αγγουράκη. Συντελεστές: Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης Μετάφραση- Ελεύθερη απόδοση: Σοφία Αδαμίδου Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη Βοηθός Σκηνοθέτη: Ερατώ Αγγουράκη Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή Αφίσα: Παναγιώτης Μητσομπόνος Υπεύθυνη Παραγωγής: Φαίη Τζήμα Κατασκευή Σκηνικού: Ομάδα Cartel Υπεύθυνη επικοινωνίας Τεχνοχώρου Cartel : Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Η Βασιλική Όπερα του Λονδίνου σχεδιάζει να πουλήσει ένα πορτρέτο που δημιούργησε ο Ντέιβιντ Χόκνεϊ και απεικονίζει τον πρώην διευθυντή της, Σερ Ντέιβιντ Γουέμπστερ, σε δημοπρασία με στόχο να ενισχύσει τα οικονομικά της εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού

Ο πίνακας του Σερ Ντέιβιντ Γουέμπστερ -ο οποίος διηύθυνε την όπερα από το 1945 μέχρι το 1970, είχε δημιουργηθεί για το κτήριο του Covent Garden στο Λονδίνο, τη δεκαετία του ’70.

Σύμφωνα με τον Observer, το έργο θα δημοπρατηθεί από τον Οίκο Christie's αυτόν τον μήνα και η τιμή του αναμένεται να κυμανθεί μεταξύ 11-18 εκατομμυρίων αγγλικών λιρών.

«Ήταν μία πολύ δύσκολη απόφαση» δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της Βασιλικής Όπερας του Λονδίνου, Άλεξ Μπερντ. «Αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και να παραμείνουμε βιώσιμοι και να καταφέρουμε να το ξεπεράσουμε και στη συνέχεια να μπορούμε στο μέλλον να ξανακάνουμε προσλήψεις» ανέφερε.

Η πανδημία έπληξε βαρύτατα τον χώρο του πολιτισμού και ιδιαίτερα εκείνο των παραστατικών τεχνών. Αυτή είναι μία πολύ κρίσιμη περίοδος για όλους όσοι εργάζονται για να προσφέρουν ψυχαγωγία, τροφή για σκέψη, γέλιο ή συγκίνηση στο κοινό.

Με αφορμή την επιτυχημένη δράση «Κάθε μέρα θέατρο», που πριν από λίγους μήνες έφερε σημαντικές παραστάσεις του Θεάτρου Πορεία στις οθόνες μας, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, Δημήτρης Τάρλοου, προχωρά ένα βήμα παρακάτω, στο πεδίο του κινηματογραφούμενου θεάτρου.

Μετά από εντατική προετοιμασία έξι μηνών, οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις του θεάτρου (Γιούγκερμαν, This is not Romeo and Juliet, Ευρυδίκη, Κοινή Δόξα,) διαδικτυακά και σε πραγματικό χρόνο (real time live streaming), με έξι κάμερες και επί τόπου τηλεσκηνοθεσία από επαγγελματίες του είδους.

Η διαδικτυακή πρεμιέρα αυτού του νέου εγχειρήματος αναμένεται στις 11 Οκτωβρίου, στις 7.30 το απόγευμα, με τον «Γιούγκερμαν» του Μ. Καραγάτση σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου, θεατρική διασκευή του Στρατή Πασχάλη, ζωντανή μουσική της Κατερίνας Πολέμη, με τον Γιάννη Στάνκογλου στον ομώνυμο ρόλο και ακόμη 25 ηθοποιούς και μουσικούς επί σκηνής.

Η παράσταση προγραμματίζεται, παράλληλα, -με κάθε επιφύλαξη- να κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Πορεία στις 7 Οκτωβρίου. Η δεύτερη online απευθείας μετάδοση του «Γιούγκερμαν» θα πραγματοποιηθεί στις 18 Οκτωβρίου, ενώ έως τα μέσα Οκτωβρίου θα ανακοινωθούν νέες ημερομηνίες live streaming.

Στην παράσταση θα συμμετάσχουν σε διαφορετικές ημερομηνίες και οι δύο διανομές που την πλαισίωσαν τις δύο σεζόν που παίχτηκε.

7 έως 11 Οκτωβρίου: Ντάινα: Βασιλική Τρουφάκου, Γιώργος Μάζης: Γιάννης Σοφολόγης, Κλεό: Αλέξανδρος Βαμβούκος, καθώς και οι: Ειρήνη-Ερωφίλη Κλέπκου, Στεφανία Γώγου, Στέλλα Ζιοπούλου.

14 έως 18 Οκτωβρίου: Ντάινα: Ζέτα Μακρυπούλια, Γιώργος Μάζης: Γιάννης Καπελέρης, Κλεό: Πολύδωρος Βογιατζής, καθώς επίσης και οι: Κορίνα Κόκκαλη, Ελένη Χαλαστάνη, Λένα Χατζηγρηγορίου.

Σχετικά με αυτό το νέο εγχείρημα, ο Δημήτρης Τάρλοου τονίζει ότι «το θέατρο ήταν, είναι και θα παραμείνει συνώνυμο της ζωντανής επαφής, είναι μία κιναισθητική εμπειρία. Τίποτα δεν μπορεί να το υποκαταστήσει!».

Ωστόσο, σημειώνει πως «όταν η πανδημία θα αποτελεί πια παρελθόν και τα θέατρα γεμίσουν και πάλι, οι δυνατότητες του live streaming θα παραμείνουν ένα πολύτιμο όπλο για την εξωστρέφεια της καλλιτεχνικής δημιουργίας», υπογραμμίζοντας τη σημασία του κινηματογραφούμενου θεάτρου για ανθρώπους με κινητικά ή άλλα προβλήματα, μαθητές και εφήβους που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές, ομογενείς που ζουν στην άλλη πλευρά του πλανήτη αλλά και στους ολοένα και περισσότερους ξένους θεατρόφιλους, οι οποίοι θα μπορέσουν να μοιραστούν τη μαγεία του θεάτρου, ακόμη και από την οθόνη τους.

Παράλληλα, δίνει τη δυνατότητα σε καλλιτέχνες και τεχνικούς όλων των ειδικοτήτων να συνεχίσουν να εργάζονται. «Ο χώρος μας έχει υποστεί βαρύτατο πλήγμα εξαιτίας της πανδημίας, όμως το live streaming μάς καθιστά πιθανώς ικανούς να καλύπτουμε τα έξοδά μας, να συνεχίζουμε να προσφέρουμε δουλειά με άριστες εργασιακές συνθήκες, να δημιουργούμε, να εγγυόμαστε το γνωστό σε όλους υψηλό επίπεδο των παραστάσεών μας, να υπάρχουμε», ανέφερε ο Δημήτρης Τάρλοου.

Η προπώληση των εισιτηρίων για τις διαδικτυακές παραστάσεις ξεκινά την 1η Οκτωβρίου μέσα από την ιστοσελίδα του θεάτρου poreiatheatre.com.

«Το Τρίτο Στεφάνι», το αριστούργημα του Κώστα Ταχτσή, θα ζωντανέψει στο θέατρο Παλλάς, από τις 10 Οκτωβρίου, με την υπογραφή του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, και τις Μαρία Καβογιάννη και Μαρία Κίτσου στους εμβληματικούς ρόλους της Εκάβης και της Νίνας [Βουκουρεστίου 5, Αθήνα].

Η μεγάλη παραγωγή των Θεατρικών Σκηνών θα παρουσιαστεί σε ολοκαίνουργια διασκευή που αναδεικνύει τις αφηγηματικές αρετές και την ποίηση του μυθιστορήματος, σεβόμενη την πρόθεση του συγγραφέα για μια ιστορία που, όπως και η ζωή, ανοίγει και κλείνει σαν κύκλος. Ένας εικοσαμελής θίασος σημαντικών ηθοποιών μπαίνει στη δίνη της νέας, πρωτότυπης μουσικής του Μίνου Μάτσα, φέρνοντας επί σκηνής τους ήχους και τις εικόνες μιας ολόκληρης εποχής.

Το μυθιστόρημα - σταθμός του Ταχτσή, από τα πλέον αγαπημένα του ελληνικού κοινού διαχρονικά, που στο παρελθόν έγινε σήριαλ από τον Γιάννη Δαλιανίδη και αποτέλεσε υλικό για πολύ επιτυχημένες παραστάσεις σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Παπαγεωργίου, είναι μια κατάθεση μνήμης, όπου μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων περνά ολόκληρη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Όχι με διάθεση διδακτική, αλλά μ’ ένα σπάνιο χιούμορ που αναδεικνύει καίρια όλα εκείνα για τα οποία αξίζει να παλεύει κανείς στη ζωή.

Αυτό που μαγνητίζει σήμερα στο «Τρίτο Στεφάνι», κι αυτό που την ίδια στιγμή του χαρίζει τη διαχρονική του γοητεία, είναι μια ανελέητη κατάφαση στη ζωή. Τα πρόσωπα αυτού του δράματος, οι «ατσάλινοι» άνθρωποι μιας άλλης εποχής, σχεδόν σαν Παπαδιαμαντικοί ήρωες, υποφέρουν, απελπίζονται, κλαίνε γοερά, ματώνουν, αλλά ποτέ δε χάνουν πραγματικά την πίστη τους στη ζωή, σ’ αυτό που φέρνει το αύριο. Γελάνε δυνατά και λαγαρά μπροστά σε κάθε δυσκολία, και μας δείχνουν το δρόμο. Γι’ αυτούς ακριβώς του λόγους, το «Στεφάνι», που τόσο ανθίσταται στην ηθογράφηση και τόσο αναδεικνύει τον ρεαλισμό, είναι μια υπόθεση ανθρώπων που δεν παύουν ποτέ να είναι νέοι. Τότε και σήμερα.

Ένα γνήσια ρωμαίικο ψηφιδωτό συναισθημάτων, το «Τρίτο Στεφάνι» εμπεριέχει όλη την πλούσια Ελληνικότητα που με τόσο πάθος αναζήτησαν και ανέδειξαν δημιουργοί όπως ο Τσαρούχης και ο Χατζιδάκις, και μας θυμίζει με τον πιο καθαρό τρόπο πόσο οι μετόπες του Παρθενώνα, τα βυζαντινά τέμπλα, και τα σύγχρονα μνημεία όπως ο Λευκός Πύργος στη Θεσσαλονίκη ή το μέγαρο της Ακαδημίας στο κέντρο της Αθήνας, είναι όλα κομμάτια μιας συνεχούς ροής, μιας ψυχικής εποχής στο γαλανό ταξίδι των Ελλήνων προς την ίδια τη ζωή.

Η Εκάβη και η Νίνα αγαπιούνται, ψυχραίνονται, μιλούν ακατάπαυστα, και σιωπούν μόνο μπροστά σ’ αυτό που τις υπερβαίνει, που όλους μας υπερβαίνει, και κουβαλούν πάντα το όμορφο και παράξενο φορτίο της πατρίδας που τις γέννησε, όπως το «μυθολόγησε» ο Ελύτης: «Όμορφη και παράξενη πατρίδα / Ωσάν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα / Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά / Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά / Κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται / Μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται […]».

Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, διασκευή: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Μανουσάκης, σκηνικά: Πάρις Μέξης, μουσική: Μίνως Μάτσας, φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος, κοστούμια: Claire Bracewell, κίνηση: Κική Μπάκα, βοηθός σκηνοθέτη: Χριστίνα Ματθαίου, φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή. Παραγωγή: Θεατρικές Σκηνές.

Διανομή: Κώστας Ανταλόπουλος, Ειρήνη Βαλατσού, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Δανάη Επιθυμιάδη, Μαρία Καβογιάννη, Δημήτρης Καραβιώτης, Σύρμω Κεκέ, Μαρία Κίτσου, Τάσος Λέκκας, Ορνέλα Λούτη, Γιώργος Μακρής, Δημήτρης Μανδρινός, Στάθης Μαντζώρος, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Γιώργος Νούσης, Ελευθερία Παγκάλου, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Ελίζα Σκολίδη, Μενέλαος Χαζαράκης, Γιώργος Ψυχογυιός.