Την απόφαση έλαβε η γενική συνέλευση του ΣΕΗ που συνεδρίασε στη θερινή σκηνή του Εθνικού στην οδό Πειραιώς. Η διαγραφή του πρώην διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου ήταν πρόταση του διοικητικού συμβουλίου και του πειθαρχικού συμβουλίου και ένα από τα πέντε θέματα της σημερινής γενικής συνέλευσης.

Έπειτα από μυστική ψηφοφορία (όπως εκ νόμου προβλέπεται), με ψήφους 332 υπέρ, 9 κατά και 3 λευκά ψηφίστηκε με απόλυτη πλειοψηφία η οριστική διαγραφή του Δημήτρη Λιγνάδη από τα μητρώα του Σωματείου.

Με ανάρτησή της στο facebook, η ηθοποιός, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, έκανε γνωστή την είδηση της διαγραφής του προφυλακισμένου σκηνοθέτη. «Μόλις Αποφασίστηκε Δια Ψηφοφορίας ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΤΟΥ Δημήτρη Λιγνάδη από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών».

Όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση, η απόφαση στηρίχτηκε:

-τόσο στο περιεχόμενο των καταγγελιών που έχουν υποβληθεί στο σωματείο, όσο και στο περιεχόμενο των καταγγελιών που έχουν εν γένει δημοσιευτεί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εναντίον του Δημήτρη Λιγνάδη, «που αν μη τι άλλο αφορούν σε ενέργειες και πράξεις που αντιβαίνουν στο κοινό αίσθημα δικαίου και ανθρωπισμού, αλλά κι επικουρικά στην εν γένει δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης»

-στους αντισωματειακούς ισχυρισμούς του στο απολογητικό του υπόμνημα ενώπιον της 19ης Τακτικής Ανακρίτριας του Πρωτοδικείου Αθηνών για τα αποδιδόμενα σ΄ αυτόν ποινικά αδικήματα (το οποίο δόθηκε πλήρες στην δημοσιότητα εκ μέρους του), όπου επί λέξει αναφέρει -μεταξύ άλλων- τα εξής: «.. Η υπόθεση αυτή είναι κατασκευασμένη από δικηγόρους που είναι νομικοί σύμβουλοι του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και ως υποδομή έχει την ευθεία αντιπαράθεσή μου εδώ και χρόνια με τα πρόσωπα που συγκροτούν το ΔΣ για τον τρόπο που διαχειρίζονται την Ένωση Ελλήνων Ηθοποιών και τα χρήματα που έρχονται στην κατοχή τους κι εξαιτίας αυτής της αντιπαραθέσεως υπάρχει χρόνια εχθρότητα μεταξύ εμού κι αυτών….» και

-στον αντισωματειακό και αντισυνδικαλιστικό ισχυρισμό του για συμπτωματική και όχι αξιοκρατική ανάδειξη μελών στο Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου μας, με καταφανή την ευθεία από την πλευρά του συκοφάντηση των νόμιμων, καταστατικών, δημοκρατικών συλλογικών διαδικασιών του σωματείου και όλων των συναδέλφων που συμμετείχαν σ΄ αυτές.

Η επερχόμενη ταινία του Τζον Γου θα είναι κινηματογραφική εκδοχή του «Monkey Master». Η ιστορία θα έχει κεντρικό ήρωα έναν αρχαιολόγο στη Νέα Υόρκη, που ονομάζεται Λι Γιονγκ.

Ο αρχαιολόγος ανακαλύπτει μια αρχαία προφητεία για τον Βασιλιά των Πιθήκων.Τα αρχαιολογικά ευρήματά του θα τον μεταφέρουν στην Ινδία, όπου κληρονομεί μια κρυφή δύναμη που τον μετατρέπει στον «Monkey Master». Ο Γου θα είναι παραγωγός της ταινίας, μαζί με τους Τζιλ Τσάμπιον και Λόρι Τίλκιν.

Πρόκειται για κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός για την Αίγυπτο, στη διάρκεια του οποίου έγινε η μεταφορά σε νέο χώρο των 22 βασιλικών μουμιών και των 17 σαρκοφάγων, από το Αρχαιολογικό Μουσείο στην πλατεία Ταχρίρ, στο νέο Μουσείο συνολικής έκτασης 135.000 τ.μ, στην περιοχή Φουστάτ, του παλαιού Καΐρου.

Κάθε μούμια θα τοποθετηθεί σε μια ειδική κάψουλα με άζωτο για να εξασφαλιστεί η προστασία της και οι κάψουλες θα μεταφερθούν πάνω σε ειδικά οχήματα που έχουν σχεδιαστεί για να τις κρατούν σταθερές χωρίς κραδασμούς.

Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τις μούμιες σε δύο παρτίδες στο συγκρότημα των «Νεκρών Ναών» του Ντέιρ ελ-Μπάχρι στο Λούξορ και στην κοντινή Κοιλάδα των Βασιλέων, το 1871.

Η πομπή αποτελούνταν από 22 βασιλικές αιγυπτιακές μούμιες μαζί με 17 βασιλικές σαρκοφάγους από τη 17η, τη 18η, τη 19η και την 20ή Δυναστεία, που ανήκουν στο Νέο Βασίλειο. Ανάμεσα στις μούμιες, βρίσκονταν κι εκείνες των βασιλέων Ραμσή Β΄, Σέτι Α΄, Σέγκεν Ρα, Τούθμωση και Τούθμωση Γ΄, καθώς και των βασιλισσών Χατσεπτσούτ, Μεριταμέν -συζύγου του βασιλιά Αμεντχοτέπ, και Άχμος Νεφερτάρη, συζύγου του βασιλιά Άχμος.

Την εκδήλωση μετέδωσαν πάνω από 400 τηλεοπτικά δίκτυα σε όλο τον κόσμο. Την Ελλάδα εκπροσώπησε ο υπουργός Τουρισμού Χάρης Θεοχάρης.

Στο πλαίσιο της επίσκεψής του στο Κάιρο, ο υπουργός Τουρισμού συναντήθηκε με τον Αιγύπτιο ομόλογό του, τον υπουργό Τουρισμού και Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου, Χάλιντ Ελ Ανάνι, παρουσία του Έλληνα πρέσβη στο Κάιρο, Νίκου Γαριλίδη. Με τον Αιγύπτιο ομόλογό του, ο κ. Θεοχάρης είχε την ευκαιρία να συζητήσει τους τρόπους επανεκκίνησης του τουρισμού μεταξύ των δύο χωρών, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες.

Περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 20 χώρες συμμετέχουν στην τεράστια γκαλερί τέχνης με σόου με φώτα, γλυπτά, διαδραστικές παραστάσεις και υπαίθριες εγκαταστάσεις. Το Ριάντ έχει μετατραπεί σε «γκαλερί χωρίς τοίχους», σύμφωνα με τους διοργανωτές του Φεστιβάλ .

Η τέχνη είναι μια παγκόσμια γλώσσα και το φως είναι ένα σύμβολο ελπίδας και, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, ελπίζω ότι αυτό το Φεστιβάλ λάμπει σαν φάρος στον κόσμο και φωτίζει την πορεία μας προς ένα λαμπρότερο μέλλον, αντικατοπτρίζοντας το θέμα μας “Under One Sky” (Κάτω από έναν Ουρανό)», δήλωσε ο Χάιλιντ Αλ-Χαζάνι, επικεφαλής της πρώτης εθνικής δημόσιας πρωτοβουλίας τέχνης στο Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, Riyadh Art.

Το έργο, που φέρει τον τίτλο «Scène de rue à Montmartre (Impasse des deux frères et le Moulin à Poivre)» – Σκηνή δρόμου στη Μονμάρτρη, παρουσιάστηκε πριν τη δημοπρασία, για πρώτη φορά δημοσίως στο Άμστερνταμ, το Χονγκ Κονγκ και το Παρίσι.

Η αρχική εκτίμηση για την πώληση του πίνακα, ο οποίος παρουσιάστηκε από τον Sotheby’s σε συνεργασία με τον γαλλικό Οίκο δημοπρασιών Mirabaud Mercier, κυμαινόταν στα 5 με 8 εκατομμύρια ευρώ. Απεικονίζεται σε αυτόν, ο μύλος Moulin de la Galette στη Μονμάρτρη και δημιουργήθηκε την περίοδο που ο Βίνσεντ ζούσε μαζί με τον αδελφό του, Τέο, στη γαλλική πρωτεύουσα.

«Πολύ λίγοι πίνακες από την περίοδο της Μονμάρτρης του Βαν Γκογκ παραμένουν σε ιδιωτικά χέρια, με την πλειονότητα να αποτελούν σήμερα μέρος των συλλογών φημισμένων Mουσείων σε όλον τον κόσμο» επεσήμαναν, σε σχετική ανακοίνωση, οι Aurélie Vandevoorde και Etienne Hellman, επικεφαλής διευθυντές του τμήματος Ιμπρεσιονιστικής και Μοντέρνας Τέχνης του Sotheby’s στη Γαλλία.

«Η εμφάνιση στην αγορά ενός έργου τέτοιου διαμετρήματος, και από τέτοια εμβληματική σειρά έργων, είναι αναμφισβήτητα σπουδαίο γεγονός, και ευκαιρία, τόσο για τους συλλέκτες όσο και για την αγορά τέχνης, ευρύτερα».

«Τη στιγμή που τα μάτια μας αντίκρισαν τον πίνακα για πρώτη φορά, μας αιχμαλώτισε αμέσως» δήλωσαν, σε ανακοίνωση Τύπου, οι Claudia Mercier και Fabien Mirabaud, του γαλλικού Οίκου δημοπρασιών. Η επανεμφάνιση του «Scène de rue à Montmartre» δεν είναι η μόνη πρόσφατη σημαντική είδηση όσον αφορά έργα του Βαν Γκογκ.

Στις αρχές Φεβρουαρίου, γνωστοποιήθηκε ότι ο Οίκος Christie’s θα δημοπρατήσει τον Μάρτιο στη Νέα Υόρκη ένα σπάνιο πορτρέτο, το «La Mousmé», έργο του 1888.

Ο KAWS ή κατά κόσμον Μπράιαν Ντόνελι που διάλεξε το καλλιτεχνικό του όνομα επειδή τους άρεσαν τα γράμματα αυτής της λέξης όπως τα έβλεπε στον τοίχο, είναι ένα φαινόμενο, ο «εφευρέτης» μια ποπ φιγούρας, ενός «COMPANION» που έχει γίνει ένα από τα πιο διάσημα σύγχρονα έργα, άμεσα αναγνωρίσιμο και σαν εμπορικό σήμα. Η τιμή του δείχνει ότι μπορεί να είναι και έργο τέχνης και απλώς ένα παιχνίδι αφού μπορείς να το βρεις από δέκα δολάρια σε μπλούζες, μπρελόκ, κούπες ή να αγοράσεις ένα σε δημοπρασία έναντι οκταψήφιου αριθμού. Ένα γιγαντιαίο φουσκωτό «COMPANION» έχει κοσμήσει μια λίμνη στη Σεούλ, ένα άλλο το Victoria Harbour του Χονγκ Κονγκ κατά τη διάρκεια της Art Basel και ένα όμοιό του φουσκωτό και ιπτάμενο, την παρέλαση της Ημέρας των Ευχαριστιών του Macy's στη Νέα Υόρκη, με προκατόχους του φουσκωτά «σύμβολα» της Αμερικής, τον Σνούπι ή τον Σούπερμαν. Αν αυτό σημαίνει κάτι, είναι πως το έργο του KAWS είναι άμεσα αναγνωρίσιμο και όσο και να μη το παραδέχεται ο κόσμος της τέχνης, η θερμή συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα, θυμίζει μια παλιότερη γύρω από το έργο του Κιθ Χάρινγκ.

Πριν από είκοσι χρόνια πάτησε το πόδι του στην Ιαπωνία, τη χώρα- μήτρα των μάνγκα και των εμβληματικών νέων εικόνων της ποπ κουλτούρας, καλεσμένος της εταιρείας Bounty Hunter, ενός γίγαντα στην κατασκευή παιχνιδιών και των streetwear ενδυμάτων. Δημιούργησε το πρώτο «COMPANION» σε 500 αντίτυπα τα οποία εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη μαζική του πώληση και έκτοτε δε σταμάτησε Η επαναλαμβανόμενη φιγούρα του KAWS είναι ο χειρότερος εφιάλτης για πολλούς κριτικούς που βέβαια υπερασπίζονται το έργο του Κουνς για παράδειγμα ή του Γουόρχολ για τα πολλαπλά που έχουν παράξει και του Κίθ Χάρινγκ και του Μπασκιά για την παρουσία τους στο δρόμο, αλλά με το COMPANION δεν έχουν αποφασίσει αν είναι παιχνίδι ή τέχνη και ο δημιουργός του «αληθινός καλλιτέχνης».

Όσο για τις τιμές των μοναδικών έργων του; Είναι στον «ουρανό» με το Artnet Intelligence Report του 2019 να αναφέρει ότι τον Νοέμβριο του 2018, πέντε κομμάτια του KAWS πουλήθηκαν για περισσότερο από 1 εκατομμύριο δολάρια και κατά τη διάρκεια του έτους η δουλειά του «έπιασε» πάνω από 33,8 εκατομμύρια δολάρια σε δημοπρασίες. Όσο για τη δημοφιλία του στα σόσιαλ μίντια που έχει υπάρξει ένας μεγάλος παράγοντας στην κατακόρυφη άνοδό του στον κόσμο της τέχνης, υπάρχουν περισσότερες από 900.000 αναρτήσεις με το hashtag #kaws στο Instagram, κάτι που συνδέεται με την άμεση αντίδραση του κοινού όταν δει ένα αναγνωρίσιμο έργο του αλλά και τη καταγωγή του από την street art.

Το Μουσείο του Μπρούκλιν πολύ έξυπνα αποφεύγει τις βαρύγδουπες αναλύσεις του έργου του, κλείνοντας το μάτι στους επισκέπτες και λέγοντας «μπορείτε να πάρετε στα σοβαρά τον KAWS αν θέλετε, αλλά όχι και πολύ σοβαρά». Οι σκεπτικιστές κατηγορούν αυτού του είδους την τέχνη σαν σύμπτωμα της γενικότερης «κατάθλιψης» του πολιτισμού, κάτι που ηχεί και λίγο βαρύγδουπα σήμερα που υπάρχουν χιλιάδες μουσεία και γκαλερί που μπορούν να τολμήσουν να προτείνουν καλύτερους, πιο αξιόλογους καλλιτέχνες.

Το Μουσείο απλώς ακολουθεί μια παράδοση με τα καρτούνς να έχουν περάσει τις πόρτες των μουσείων όπως τα Στρουμφ και η οικογένεια Σίμπσον. Στο μουσείο του Μπρούκλιν για παράδειγμα υπάρχουν νέα έργα επαυξημένης πραγματικότητας, που επιτρέπουν στους επισκέπτες να αλληλεπιδρούν με τα γλυπτά του χρησιμοποιώντας τα smartphone τους για να δημιουργήσουν τη δική τους εμπειρία.

«Η ολοκλήρωση του έργου της επέκτασης και επανέκθεσης των συλλογών της Εθνικής Πινακοθήκης στις 24 Μαρτίου 2021 σηματοδοτεί την έναρξη των εορτασμών της Επανάστασης του 1821. Ήταν το ορόσημο που έθεσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης τον Αύγουστο του 2019 και στο οποίο οφείλαμε να είμαστε απολύτως συνεπείς» είπε στον χαιρετισμό της η κα Μενδώνη.

«Η συγκεκριμένη ημερομηνία δεν ορίστηκε τυχαία» συνέχισε η υπουργός Πολιτισμού. «Δηλώνει ένα σημαντικό σταθμό της σύγχρονης δυναμικής Ελλάδας, της Ελλάδας του πολιτισμού, της καινοτομίας, της ανάπτυξης, της εξωστρέφειας. Η Εθνική Πινακοθήκη είναι το θησαυροφυλάκιο της ελληνικής τέχνης του 19ου και του 20ου αιώνα, άρρηκτα δεμένες με την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και τις προσδοκίες του ελληνικού κράτους από το 1830».

«Στα έργα των μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων αναγνωρίζουμε την επίδραση των ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών ρευμάτων της εποχής τους, τα οποία, οι Έλληνες ζωγράφοι τα αφομοίωσαν και εν τέλει τα απέδωσαν με τον δικό τους αμαγαλματικό τρόπο, με εμφανείς τις ρίζες τής ελληνικότητας τους» τόνισε η κα Μενδώνη, χαρακτηρίζοντας τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης «δίαυλο πολιτιστικού διαλόγου και πολύτιμη παρακαταθήκη της ιστορικής συνέχειας του έθνους μας».

Η απόδοση του εμβληματικού αυτού έργου, συνέχισε «αποτελεί επίτευγμα για το υπουργείο Πολιτισμού και τους εξωτερικούς συνεργάτες μας. Τους ευχαριστώ από καρδιάς όλους. Όταν ορίστηκε η ημερομηνία της 24ης Μαρτίου, το χρονοδιάγραμμα για την αποπεράτωση του έργου ήταν ήδη εξαιρετικά σφιχτό. Κανείς μας δεν μπορούσε να διανοηθεί τι θα ακολουθούσε. Το γεγονός ότι στις δυσχερείς συνθήκες της πανδημίας ολοκληρώθηκε το έργο αποδεικνύει ότι με σκληρή δουλειά, ένταση για την έγκαιρη επίλυση των προβλημάτων με απόλυτη αφοσίωση στο στόχο με βαθιά αγάπη στο αντικείμενο μπορούμε να υλοποιήσουμε έργα που αναδεικνύουν τη σύγχρονη ταυτότητα μας. Έργα που μας κάνουν υπερήφανους.

Η απρόσκοπτη χρηματοδότηση εξασφαλίστηκε από ευρωπαϊκά κονδύλια, από ιδιωτικούς πόρους και από ιδιωτικές χορηγίες με προεξάρχουσα αυτή του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Σε όλους είμαστε βαθύτατα ευγνώμονες. Το παλιό κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης, κηρυγμένο μνημείο από το υπουργείο Πολιτισμού, σήμερα είναι ένα υπερσύγχρονο μουσείο. Ο διάλογος του με την Αθήνα, με το αττικό φως, με τα χρώματα του τοπίου παραδίδουν μια νέα άποψη για το πώς αντιλαμβανόμαστε την Εθνική Πινακοθήκη στον αττικό ιστό της πρωτεύουσας. Έργα πολιτισμού σαν κι αυτό συμπορεύονται με την ανάπτυξη των κοινωνιών στις οποίες ανήκουν» κατέληξε η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Μια ταινία που δημιουργήθηκε για να μας θυμίσει όλους αυτούς στους οποίους οφείλουμε την ελεύθερη πατρίδα μας! 200 χρόνια μετά, ζωντανεύουμε εκείνες τις μαρτυρικές στιγμές! Στιγμές βγαλμένες με δάκρυα και αίμα! Δάκρυα που πότισαν τον ανθό της λευτεριάς.

Είναι μια προσπάθεια ενάντια στην λήθη. Στην λήθη όλων αυτών των ηρώων και των θυσιών που χάραξαν την πορεία της ιστορίας, και συγχρόνως χάραξαν στη μνήμη όλων μας την έννοια του αγώνα, της αυταπάρνησης και της αγάπης για την πατρίδα.

Παραγωγός της ταινίας αυτής είναι η «Χριστιανική Φοιτητική Δράση» της Θεσσαλονίκης, ένας τομέας του Ορθόδοξου Συλλόγου «Μέγας Βασίλειος», (Πανελλήνιου μη κερδοσκοπικού Σωματείου).

Η υπόθεση

Ο μικρός Γιώργης βλέπει με τρόμο την μάνα του σκοτωμένη από τους Τούρκους. Τρέχει στο δάσος να κρυφτεί. Οι Τούρκοι τον ανακαλύπτουν. Τρέχει ολομόναχος ώρες ολόκληρες στο βουνό. Μέσα σε ένα ανελέητο κυνηγητό βρίσκει αναπάντεχα τον μεγάλο του αδελφό, κι ένα φίλο του, κι όλοι μαζί τρέχουν να σωθούν. Έχουν χάσει τα πάντα. Μόνη τους παρηγοριά, ότι έχουν ο ένας τον άλλον. Μόνη τους ελπίδα ο Θεός.

Οι Τούρκοι κάψανε το χωριό τους, έμαθαν που κρύβονται οι άμαχοι και οργώνουν όλη την περιοχή να τους βρουν. Ανάμεσα τους κι ο φονιάς της μάνας. Θα προλάβουν οι Τούρκοι να ανακαλύψουν το κρησφύγετο των αμάχων; Οι ήρωες μας αποφασισμένοι να φτάσουν πριν από αυτούς, διανύουν μια μακρινή κοπιαστική πορεία μέσα από το δάσος, με στόχο το ξωκλήσι του Αη-Λια….

Ποιο είναι το μεγάλο τους μυστικό; Τί κρύβεται πίσω από το κλεμμένο μαντήλι; Τί θα γίνουν τα γυναικόπαιδα;

Η ταινία αυτή είναι αφιερωμένη σε όλους τους ήρωες που δεν μπορέσαμε να γνωρίσουμε και να τιμήσουμε! 200 χρόνια μετά, ζωντανεύουμε εκείνες τις μαρτυρικές στιγμές! Στιγμές βγαλμένες με δάκρυα και αίμα!

Δάκρυα που πότισαν τον ανθό της λευτεριάς...

Δείτε την ταινία εδώ: Youtube

Με την εθελοντική προσφορά της εταιρείας Aikor και δέκα γνωστών ηθοποιών επιχειρείται μέσα από κείμενα βασισμένα στους αγωνιστές του ’21 να αναδειχθεί το πραγματικό νόημα και οι δυσκολίες του αγώνα, να αποδοθεί η οφειλόμενη τιμή και να υπογραμμιστεί η υποχρέωση της γενιάς μας.

Η αμφίεση των πρωταγωνιστών αποτελεί πιστό αντίγραφο της ενδυμασίας της εποχής ενώ η μουσική υπόκρουση είναι ο Χερουβικός Ύμνος σε προσομοίωση εντός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους βοήθησαν να υπενθυμίσουμε τα ιδανικά της Ελληνικής Επανάστασης και τη πίστη των αγωνιστών στο Θεό, την Ελλάδα, την ελευθερία και την ομόνοια», δήλωσε ο Γενικός Διευθυντής της «Αποστολής» κ. Κωνσταντίνος Δήμτσας.

Η «Αποστολή» εκφράζει την ευγνωμοσύνη της στην εταιρεία Aikor, στον ηθοποιό-σκηνοθέτη Γιάννη Αϊβάζη και τους ηθοποιούς Λεωνίδα Κακούρη, Χάρη Γρηγορόπουλο, Νικόλα Μακρή, Τάσο Αναγνώστου, Κοσμά Ζαχάρωφ, Λευτέρη Δημητρόπουλο, Πέτρο Ξεκούκη, Μαρία Κορινθίου, Σοφία Γαρμπή καθώς και τους συντελεστές της παραγωγής Νίκο Βούλγαρη, Ρούλη και Γιώργο Αλαχούζο, Μαργαρίτα Μονέδα, Κωνσταντίνο Σαββάκη, Σταματίνα Μπογκέα, Κωνσταντίνο Φρίγγα.

Σηματοδοτεί την έναρξη των εορτασμών της επετείου των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση. Η ελληνική τέχνη του 19ου και του 20ού αιώνα, που φιλοξενείται στις αίθουσες της νέας Εθνικής Πινακοθήκης, εξελίσσεται παράλληλα με την Ιστορία της ελεύθερης Ελλάδας και τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους

Η Εθνική Πινακοθήκη θα ανοίξει τις πύλες, στους Έλληνες και στους ξένους επισκέπτες και φιλότεχνους, μόλις το επιτρέψουν τα μέτρα για τη πανδημία, με την περιοδική έκθεση «Το 1821 στη ζωγραφική. Η Ελλάς απαιτεί την ιστορικήν Πινακοθήκην της». Τα έργα της έκθεσης προέρχονται αποκλειστικά από τις ελληνικές και ευρωπαϊκές συλλογές της, με ζωγραφική του 19ου αιώνα. Εκτίθενται κατ’ εξαίρεση δύο πίνακες Ιταλών καλλιτεχνών οι οποίοι ανήκουν στο Ίδρυμα Αντώνιος Ε. Κομνηνός. Παραχωρήθηκαν, γενναιόδωρα, για τις ανάγκες του επετειακού αφιερώματος. Όλοι οι πίνακες της έκθεσης είναι εμβληματικά έργα τα οποία οι δημιουργοί τους τα εμπνεύστηκαν από τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας των Ελλήνων.

Η νέα Εθνική Πινακοθήκη

Η νέα δεκαετία βρίσκει την Εθνική Πινακοθήκη, με 120 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας, κτηριακά και μουσειογραφικά ανανεωμένη. Ως σύγχρονο μουσείο Τέχνης αναδεικνύει τη φυσιογνωμία του Πολιτισμού της Ελλάδας αλλά και τη θέση που επάξια κατέχει στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η μόνιμη έκθεση της Πινακοθήκης τώρα ξεδιπλώνεται σε 1000 πίνακες- από τους 20.000 που φυλάσσονται στις αποθήκες- αποδεικνύοντας τη μεγάλη αξία των πλούσιων συλλογών της. Το πρώτο μνημειώδες έργο που υποδέχεται τους επισκέπτες, μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο, είναι η «Λαϊκή Αγορά» (1979-1982) του Παναγιώτη Τέτση, ένα εμβληματικό έργο, που αναβλύζει τη χαρά της ζωής και της δημιουργίας, σε μια έκρηξη χρωμάτων, υπογραμμίζοντας τον οικουμενικό χαρακτήρα της σύνθεσης.

Το μεγάλο έργο επέκτασης της Εθνικής Πινακοθήκης ξεκίνησε το 2011 και ολοκληρώθηκε το 2021, δέκα χρόνια μετά. Το 2014 το έργο παραδόθηκε χωρίς προβλήματα και με εγγυημένη τη χρηματοδότησή του. Θα μπορούσε να παραδοθεί το 2018, αν δεν είχαν μεσολαβήσει τέσσερα χρόνια, κατά τα οποία δεν υπήρξαν συντονισμός των εμπλεκομένων φορέων, χρονοδιάγραμμα και προγραμματισμός των εργασιών, οπότε το εργοτάξιο σχόλαζε. Η ανακαίνιση της Πινακοθήκης αποδείχτηκε έργο πολυσύνθετο το οποίο χρειαζόταν συνεχή επίβλεψη του ΥΠΠΟΑ και επίλυση επί τόπου των προβλημάτων που ανέκυπταν.

Σχεδιασμός

Ο σχεδιασμός της νέας Εθνικής Πινακοθήκης αναδεικνύει την αισθητική του κτηρίου στο αστικό περιβάλλον της Αθήνας και την τοποθετεί στο ισάξιο μουσειολογικό επίπεδο των αντίστοιχων μουσείων των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Αναλυτικά: Στο προϋπάρχον κτήριο των 9.720 τετραγωνικών μέτρων προστέθηκαν επιπλέον 11.040 τετραγωνικά μέτρα, υπερδιπλασιάζοντας τους λειτουργικούς του χώρους στα 20.760 τετραγωνικά μέτρα, συνολικά.

Η νέα Εθνική Πινακοθήκη απέκτησε έναν επιπλέον όροφο καθώς και επιπλέον βάθος τριών επιπέδων. Στον κήπο που δημιουργείται νότια της ιστορικής κεντρικής πύλης, η Πινακοθήκη έχει μία είσοδο ανεξάρτητη από την οδό Μιχαλακοπούλου (στη συμβολή των οδών Μιχαλακοπούλου και Βασιλέως Κωνσταντίνου), η οποία είναι συμβατή με την ιδέα του Ιλισού ως υγρού στοιχείου. Με τον τρόπο αυτό συντηρείται η μνήμη του ποταμού Ιλισού και της ροής του νερού με τη δημιουργία ενός καναλιού και επιπλέον πρασίνου, στον περιβάλλοντα χώρο. Το μουσείο διαθέτει, επίσης, ράμπες κυκλοφορίας των επισκεπτών με θέα στον ορίζοντα της πόλης, ασανσέρ και κλιμακοστάσια, πλήρη προσβασιμότητα για ΑμεΑ και σύγχρονα ηλεκτρομαγνητικά συστήματα ασφάλειας.

Ευεργέτης της Πινακοθήκης είναι το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με δωρεά 13.000.000 ευρώ. Μεγάλοι δωρητές είναι ο Θόδωρος και η Εμμανουέλα Βασιλάκη, ο Βασίλης και η Μαρίνα Θεοχαράκη, το Ίδρυμα Αντώνιος Ε. Κομνηνός, το Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη, το Ίδρυμα Ωνάση, η κα Dorothy Λάτση, ο Παναγιώτης και η Ειρήνη Λαμού. Δωρητές είναι το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ο Νικόλας Δ. Πατέρας.

Η ιστορία της Εθνικής Πινακοθήκης

Η δημιουργία ενός μουσείου που θα συγκέντρωνε τις ταυτόσημες με την εμβέλεια της Ελλάδας, στον παγκόσμιο πολιτισμό, καλλιτεχνικές και αρχαιολογικές συλλογές, γεννήθηκε ταυτόχρονα με τη γέννηση του ελληνικού κράτους, το 1830 και έπειτα. Το 1836 ο Βαυαρός αρχιτέκτονας Leo von Klenze εκπόνησε μια μεγάλη μελέτη για ένα «Παντεχνείον» που θα στέγαζε όχι μόνο τις αρχαιολογικές συλλογές και το Σχολείο των Τεχνών αλλά και μια Πινακοθήκη. Ωστόσο αυτό το έργο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ο πρώτος πυρήνας της Πινακοθήκης δημιουργήθηκε το 1878, στο Πολυτεχνείο, και άνοιξε τις πύλες του για το κοινό με 117 έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, με σκοπό να λειτουργήσει ως παιδαγωγικό παράρτημα του Σχολείου των Τεχνών.

Το 1896 ο νομικός και φιλότεχνος Αλέξανδρος Σούτσος άφησε με τη διαθήκη του τη συλλογή του και την περιουσία του στο κράτος, με σκοπό τη δημιουργία ενός «Μουσείου Καλών Τεχνών».

Η Εθνική Πινακοθήκη ιδρύθηκε επισήμως τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 10 Απριλίου 1900, με πρώτο έφορο τον ζωγράφο Γεώργιο Ιακωβίδη. Οι πρώτες συλλογές αριθμούσαν 258 έργα και προέρχονταν από το Πολυτεχνείο και το Πανεπιστήμιο ενώ το 1901 προστέθηκαν και τα 107 έργα της δωρεάς του Αλέξανδρου Σούτσου.

Το 1918 ανέλαβε την Πινακοθήκη ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, λογοτέχνης, ο οποίος κατάφερε να εμπλουτίσει τη συλλογή της Πινακοθήκης με σημαντικά έργα Ελλήνων καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων η «Συναυλία των Αγγέλων» του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου.

Η Εθνική Πινακοθήκη σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες καθηγητές Νίκο Μουτσόπουλο, Παύλο Μυλωνά και Δημήτρη Φατούρο (ο πρώτος μελετητής αποχώρησε) κατά τα πρότυπα του μοντερνισμού. Ο διαγωνισμός προκηρύχθηκε το 1956 και μετά από πολλές καθυστερήσεις, σε σχέση με τη θέση του οικοπέδου, το πρώτο από τα σημερινά κτήρια θεμελιώθηκε το 1964 και εγκαινιάστηκε το 1968. Το 1976 ολοκληρώθηκε και το δεύτερο κτήριο υπό τον τότε διευθυντή Δημήτρη Παπαστάμο, ενώ τα επίσημα εγκαίνια της Πινακοθήκης τελέστηκαν πανηγυρικά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο και τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Από το 1992 διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης είναι η Καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. Στη διάρκεια της θητείας της οργανώθηκαν επιτυχημένες εκθέσεις Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών που προσέλκυσαν εκατομμύρια επισκέπτες και εδραίωσαν το διεθνές προφίλ της Πινακοθήκης.

Το 2000 η Πινακοθήκη έκλεισε 100 χρόνια ζωής. Στην πάροδο του χρόνου, οι ανάγκες που δημιουργούσε η εξωστρέφειά της σε συνδυασμό με τον πολλαπλασιασμό των έργων στις συλλογές της που ανήλθαν στα 20.000, την ασφυξία των περιορισμένων χώρων και την ανεπάρκεια των αποθηκών για φύλαξη και στέγαση των έργων, επέφερε την ανάγκη στέγασης της Πινακοθήκης σε ανανεωμένους, σύγχρονους χώρους.

Τις εργασίες της τοποθέτησης παρακολούθησαν ο πρόεδρος της Βουλής, Κώστας Τασούλας, και ο πρεσβευτής της Γαλλίας στην Αθήνα, Πατρίκ Μεζονάβ. Όπως ανέφερε σε σχετική ανάρτησή του στο twitter ο γ.γ. της Βουλής, Α. Μυλωνάκης, πρόκειται για «Ένα έργο ωδή στην ελληνική σκέψη που έθεσε τα θεμέλια της Δημοκρατίας».

Το έργο τέχνης του 17ου αιώνα, που κοσμούσε από το 1879 τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση ήρθε ως δώρο της Γαλλικής Δημοκρατίας προς τη χώρα μας με αφορμή τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση. Πρόκειται για έναν εθνικό θησαυρό των Γάλλων, τον οποίο μας δανείζουν για έναν ολόκληρο χρόνο, κατόπιν επικοινωνίας του Προέδρου της Ελληνικής Βουλής, με τον Γάλλο ομόλογό του, Ρίτσαρντ Φεράντ.

Η ταπισερί -εμπνευσμένη από τοιχογραφία του Ιταλού ζωγράφου Ραφαήλ- παρουσιάζει τη «Σχολή των Αθηνών» και απεικονίζει τους αρχαίους φιλοσόφους της Αθήνας να κάθονται αντικριστά.

Ο Αριστοτέλης φαίνεται να είναι το κεντρικό πρόσωπο στο έργο. Ωστόσο, όλοι οι φιλόσοφοι που απεικονίζονται συμμερίζονται το «Causarum Cognitio», δηλαδή δημιούργησαν το έργο τους δίνοντας λύσεις αφού πρώτα προσπάθησαν να καταλάβουν τις αρχέγονες αιτίες του κάθε προβλήματος που αντιμετώπιζαν κατά το «γνώση των πρώτων αιτιών». Πολλοί έζησαν πριν από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, και μόλις το ένα τρίτο ήταν Αθηναίοι.

Το έργο περιλαμβάνει ρωμαϊκά στοιχεία, αλλά συνάμα έχει έναν γενικό ημικυκλικό καθορισμό, έχοντας τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στο κέντρο, με όλα τα άλλα να περιφέρονται γύρω από αυτούς -ένα σύστημα που θα μπορούσε κάποιος να υπαινιχθεί πώς παραπέμπει στην Πυθαγόρεια Μονάδα.

Η αγαστή και δημιουργική συνεργασία όλων των εμπλεκομένων φορέων έχει ως αποτέλεσμα την άμεση και επί τόπου επίλυση των προβλημάτων που ανακύπτουν, ακριβώς μία εβδομάδα πριν την επίσκεψη των επισήμων, που θα έρθουν στην Ελλάδα, τιμώντας τα 200 χρόνια, από την Ελληνική Επανάσταση.

Η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη δήλωσε ότι «ένα σύνθετο και δύσκολο έργο, ένα έργο Πολιτισμού με μεγάλη προστιθέμενη αξία για την Αθήνα, το οποίο ξεκινήσαμε όλοι μαζί το 2011, με την ένταξή του στο ΠΕΠ Αττικής-ΕΣΠΑ 2007-2013, οδεύει στο τέλος του. Η Εθνική Πινακοθήκη, στις 24 Μαρτίου 2021, συμβολικά θα υποδεχθεί τους ξένους ηγέτες που θα τιμήσουν με την παρουσία τους την χώρα μας στην διακοσιοστή επέτειο της Επανάστασης του 1821.

Τα εγκαίνια της ανακαινισμένης Εθνικής Πινακοθήκης, γεγονός που τοποθετεί την Αθήνα στον αστερισμό των πρωτευουσών που φιλοξενούν μεγάλα μουσεία Τέχνης, και η απόδοσή της στο ελληνικό και το διεθνές φιλότεχνο κοινό, θα πραγματοποιηθούν μόλις το επιτρέψουν οι υγειονομικές συνθήκες. Ευχαριστώ όλους όσους τις τελευταίες εβδομάδες εργάζονται για την ολοκλήρωση του έργου της Εθνικής Πινακοθήκης χωρίς να υπολογίζουν χρόνο και κόπο.

Τα στελέχη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, που έχουν αναλάβει το βάρος της ολοκλήρωσης των κτηριακών εγκαταστάσεων, τα στελέχη της Πινακοθήκης και τους εξωτερικούς συνεργάτες τους, που ακάματα μεριμνούν για την έκθεση των Συλλογών, τους αναδόχους, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις».

Το έργο αποτυπώνει την ευγνωμοσύνη των Βρετανών προς το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) της χώρας τους κατά τη διάρκεια της κρίσης του νέου κορωνοϊού.

Αντίγραφο αυτού του έργου κοσμεί το Νοσοκομείο του Σάουθαμπτον στην Αγγλία, ενώ το πρωτότυπο βρίσκεται στην κατοχή του μυστηριώδους καλλιτέχνη, την πραγματική ταυτότητα του οποίου δε γνωρίζει κανείς.

Τώρα, ο Banksy σκοπεύει να δημοπρατήσει το πρωτότυπο, σε τιμή που να ξεπερνά τα 3 εκατ. λίρες Αγγλίας, ώστε να δωρίσει στην συνέχεια το ποσό στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Τη δημοπρασία θα αναλάβει ο Οίκος Christie’s, ο οποίος υπολογίζει ότι το έργο θα πετύχει τελικά την τιμή των 2,5 με 3,5 εκατ. λιρών.

Σύμφωνα με τον Οίκο, ο πίνακας αποτελεί μια «εικόνα ελπίδας» και ένα «προσωπικό αφιέρωμα» του καλλιτέχνη σε όσους συνεχίζουν να «αντιστρέφουν το κύμα της πανδημίας».

Όταν είχαν γίνει τα αποκαλυπτήρια του αντιγράφου, τον πίνακα συνόδευε ένα σημείωμα του καλλιτέχνη που έγραφε: «Ευχαριστούμε για όσα κάνετε. Ελπίζω το έργο –αν και ασπρόμαυρο, να φωτίσει λίγο τον χώρο».

Το έργο εκτίθεται στα κεντρικά του Οίκου Christie’s στο Λονδίνο, έως και τις 15 Μαρτίου, ημέρα λήξης της δημοπρασίας.

Σύμφωνα με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο», ο σταρ του Χόλυγουντ, σε πρόσφατη επικοινωνία που είχε με την ηθοποιό Τζάνετ Σούζμαν, πρόεδρο της βρετανικής Επιτροπής για την επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα, υπογράμμισε ότι τα Μάρμαρα ανήκουν στην Ελλάδα και πρέπει να γυρίσουν εκεί.

«Υπάρχουν πράγματι πολλά αντικείμενα ιστορικής αξίας τα οποία πρέπει να επιστραφούν στους αρχικούς ιδιοκτήτες τους. Ωστόσο, κανένα από αυτά δεν είναι τόσο σημαντικό όσο τα Μάρμαρα του Παρθενώνα» σημειώνει ο δις βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός, καλώντας παράλληλα τη Βρετανία να επιτρέψει τη μόνιμη επανένωσή τους στον γενέθλιο τόπο τους. «Τα Γλυπτά του Παρθενώνα πρέπει να επιστραφούν στον αρχικό τους ιδιοκτήτη» τονίζει.

Είναι η πρώτη τοποθέτηση του Αμερικανού ηθοποιού επί του ζητήματος εδώ και επτά χρόνια.

Τον εξωτερικό τοίχο της πρώην, σήμερα, φυλακής διάλεξε ο Banksy ως καμβά για την τελευταία δημόσια αστική παρέμβασή του. Στη νέα τοιχογραφία, ένας φυλακισμένος με τη γνωστή στολή με τις οριζόντιες γραμμώσεις είναι στη διαδικασία δραπέτευσης, αιωρούμενος από σεντόνια τα οποία έχει δέσει το ένα με το άλλο για να σχηματίσει σκοινί στην άκρη του οποίου κρέμεται μια παλιά γραφομηχανή.

Αν και ο καλλιτέχνης δρόμου και ακτιβιστής από το Μπρίστολ δεν έχει ακόμη διεκδικήσει την πατρότητα του έργου - συνήθως το κάνει στον λογαριασμό του στο Instagram ή στον επίσημο ιστότοπό του - ο επιμελητής Vince John είπε στο BBC ότι «μοιάζει να είναι ένας καινούργιος Banksy στη φυλακή του Ρέντινγκ ή μήπως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω την παλιά λέξη “gaol” (όπως ήταν τότε γνωστή η εν λόγω φυλακή).

Πιστεύω ότι το έργο είναι αναφορά στον Όσκαρ Ουάιλντ» πρόσθεσε. Ο Vince John, ο οποίος διευθύνει την γκαλερί «1loveart» στο Μπρίστολ περιέγραψε το έργο ως «και χιουμοριστικό και πολιτικά αιχμηρό».

Ο Ιρλανδός ποιητής και συγγραφέας έγραψε την περίφημη «The Ballad of Reading Gaol» κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του (εκείνο το διάστημα, οδήγησαν εκεί σε απαγχονισμό τον καταδικασμένο για φόνο 30χρονο Τσαρλς Τόμας Γούλντριτζ). Το ποίημα δημοσιεύθηκε με τον τίτλο «C.3.3.», αναφορά στην πτέρυγα κελιών C, επίπεδο 3, κελί 3, όπου ο Ουάιλντ παρέμεινε από το 1895 έως το 1897.

Όπως ανέφερε η διευθύντρια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Καβάλας- Θάσου Σταυρούλα Δαδάκη, «τα τρία ανάγλυφα βρέθηκαν πεσμένα μέσα στον διάδρομο, το 1864, από τον αρχαιολόγο Emmanuel Miller, στην πρώτη ουσιαστική ανασκαφική έρευνα που επιχειρήθηκε στη Θάσο. Μαζί βρέθηκαν και ενεπίγραφοι λίθοι που έφεραν ονόματα αρχόντων του νησιού, εξ ου και το όνομα θεώριον που έδωσε ο ίδιος. Τα ανάγλυφα μεταφέρθηκαν στο Παρίσι και έκτοτε εκτίθενται στο Μουσείο του Λούβρου».

«Τα γύψινα εκμαγεία», τόνισε η κα Δαδάκη, «κατασκευάστηκαν στο Εργαστήριο Εκμάγευσης της ένωσης Εθνικών Μουσείων της Γαλλίας (Réuniondes Musée Nationaux) και φυλάσσονταν στις αποθήκες του τμήματος Ελληνικών, Ετρουσκικών και Ρωμαϊκών αρχαιοτήτων του Μουσείου του Λούβρου, αποτελώντας μέρος των κινητών και πολιτιστικών ιδιωτικών μνημείων του Λούβρου».

Η δίοδος των θεωρών αποτελούσε έναν διάδρομο από δύο παράλληλους καλοφτιαγμένους μαρμάρινους τοίχους, μήκους 11μ., που διαμορφώνεται στη ΒΑ γωνία της αρχαίας αγοράς της Θάσου και συνέδεε την τελευταία με τα πρανή της πλαγιάς της ακρόπολης, όπου αναπτύσσονται τα αρχαία ιερά, Αρτεμίσιο, Διονύσιο, Ποσειδώνιο. Στο μέσον του ενός τοίχου είχε ενσωματωθεί μια μαρμάρινη πλάκα με ανάγλυφες μορφές που απεικόνιζαν τον Απόλλωνα με κιθάρα στο χέρι να στεφανώνεται από μια γυναικεία μορφή από τη μια πλευρά και τρεις Νύμφες από την άλλη πλευρά μιας ορθογώνιας εσοχής. Η δεύτερη πλάκα απεικόνιζε τον Ερμή με μια γυναικεία μορφή και η τρίτη τις τρεις Χάριτες. Χρονολογούνται μεταξύ 480-475 π.Χ. και αποτελούν σημαντικά τεκμήρια της γλυπτικής τέχνης που άνθισε στο νησί από τα αρχαϊκά ακόμη χρόνια.

Οι ενέργειες για τον εμπλουτισμό της μόνιμης έκθεσης του αρχαιολογικού μουσείου της Θάσου με τα εκμαγεία των γλυπτών αυτών, ξεκίνησαν το 2011 ύστερα από σχετικό αίτημα του τότε δημάρχου Θάσου Κώστα Χατζηεμμανουήλ και με αφορμή τον εορτασμό για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων ανασκαφών της Γαλλικής Αρχαιολογικής σχολή στο νησί της Θάσου. Οι ενέργειες αυτές συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια τόσο από τις διοικήσεις του δήμου Θάσου, τις διευθύνσεις της Εφορείας Αρχαιοτήτων και πάντα με τη συνεργασία της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής.

Με χρηματοδότηση της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Αθήνα και μιας επιχείρησης μαρμάρου που εδρεύει στο νησί, οι πλάκες μεταφέρθηκαν και παραδόθηκαν στο Αρχαιολογικό Μουσείο ώστε θα ενταχθούν στη μόνιμη έκθεση του, μετά τη σχετική έγκριση.

Η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή και η Εφορεία Αρχαιοτήτων Καβάλας- Θάσου, προγραμματίζουν για το καλοκαίρι, εφόσον οι υγειονομικές συνθήκες το επιτρέψουν, σειρά εκδηλώσεων για να τιμήσουν το γεγονός.

Το κιτ δημιούργησε ο 25χρονος φοιτητής επί διδακτορικού Truman Cheng, το «υπέβαλε» στον ιστότοπο κατάθεσης ιδεών της γνωστής δανέζικης εταιρείας παιχνιδιών και αφού η πρόταση έλαβε πάνω από 10.000 θετικές ψήφους από το κοινό, η εταιρεία αποφάσισε να προχωρήσει σε παραγωγή του.

«Μια μέρα, έπαιζα με αυτά τα κυβάκια και συνειδητοποίησα ότι στοιβάζοντας πλάκες LEGO, σε τυχαία διαστήματα, έδειχνε να μοιάζει πολύ με τις εμβληματικές κινήσεις του πινέλου του Βαν Γκογκ» είπε ο Cheng στον ιστότοπο LEGO Ideas. «Ήταν μια καλή σπαζοκεφαλιά το να βρεις τρικ και τεχνικές για να αιχμαλωτίσεις την όψη του αυθεντικού έργου ζωγραφικής. Οι πινελιές πηγαίνουν σε πολλές κατευθύνσεις μέσα στη σελήνη και το σύννεφο που περιδινίζεται, άρα χρειαζόταν κάποια δημιουργική χρήση των στοιχείων που είναι διαθέσιμα» πρόσθεσε.

Με 1.552 κυβάκια το κιτ «Vincent van Gogh STARRY NIGHT» παρουσιάζει το αρχικό έργο σε τρεις διαστάσεις. Τιμώντας τον καλλιτέχνη, περιλαμβάνονται επίσης μια μικρή φιγούρα Βαν Γκογκ, μια παλέτα, ένα καβαλέτο και ο πίνακας σε μικρογραφία πάνω σε πλακάκι.

Αυτά τα κυβάκια «είναι, για μένα, κάτι παραπάνω από παιχνίδι, είναι κάτι που μοιάζει με το να ζωγραφίζεις» εξομολογήθηκε ο Cheng. «Μπορώ να εκφραστώ, να δημιουργήσω χαρακτήρες και γλυπτά από τη φαντασία μου. Είναι πολύ χαλαρωτική εμπειρία στην οποία μπορώ να ξεχάσω τις ανούσιες σκοτούρες της καθημερινότητας και να χαθώ στη φαντασία μου. Ναι, μοιάζει πολύ με το να ζωγραφίζεις».

Η αξία της συλλογής, στην οποία περιλαμβάνονται έργα του Μπρίγκελ του Γηραιότερου, του Βαν Γκογκ, του Ροντέν και του Γκογκέν μεταξύ πολλών άλλων, έχει αποτιμηθεί σε περίπου 1,04 δις ευρώ. Προσωρινά, θα παραμείνει στο σπουδαίο Museo Nacional Thyssen-Bornemisza της Μαδρίτης, όπου από το 1999 φιλοξενείται ως δάνειο.

Ο υπουργός Πολιτισμού της Ισπανίας José Manuel Rodríguez Uribes ήρθε, προσφάτως, σε συμφωνία με τη βαρώνη Carmen Thyssen-Bornemisza de Kászo -όπως είναι το πλήρες όνομά της. Η τύχη της πολύτιμης συλλογής ήταν αβέβαιη από τον Ιανουάριο του 2017, όταν έληξε η προηγούμενη συμφωνία δανεισμού. Δεδομένου του ότι τα Μουσεία έκλειναν τις θύρες τους στο κοινό λόγω της πανδημίας, δεν ήταν σαφές κατά πόσον η ισπανική κυβέρνηση θα εξασφάλιζε τα απαραίτητα χρηματικά ποσά για επέκταση της συμφωνίας.

Η καινούργια συμφωνία επιτρέπει να παραμείνει η συλλογή ως δάνειο προς το ισπανικό κράτος για 15 χρόνια, μετά την παρέλευση των οποίων το ισπανικό κράτος θα έχει δικαίωμα να την αγοράσει (η Cervera είχε ήδη δώσει αυτό το δικαίωμα στο ισπανικό κράτος, το 2010). Για τον δανεισμό της συλλογής θα καταβάλλεται στη βαρώνη το ποσό των 6,5 εκατ. ευρώ ετησίως. Επιπλέον, η συμφωνία διασφαλίζει την επιστροφή στο Μουσείο του πίνακα του 1892 «Mata Mua» του Γκογκέν, ο οποίος αγνοείτο από το 2019 όταν αφαιρέθηκε από εκεί με άδεια εξαγωγής του από τη χώρα (έντονες ήταν οι υποψίες ότι επρόκειτο να πωληθεί).

Τα 400 έργα τέχνης της συλλογής της Carmen Cervera θα εκτεθούν στο Μουσείο, μέσα στο δουκικό μέγαρο Palacio de Villahermosa, μαζί με τα περίπου 755 έργα της προσωπικής συλλογής του εκλιπόντος συζύγου της βαρώνης, βιομηχάνου Heinrich von Thyssen-Bornemisza -τη συλλογή αυτή είχε αποκτήσει το ισπανικό κράτος το 1993.

«Μέσα από την τέχνη του και την ανθρωπιά του, άγγιξε όλες τις καρδιές μας και η θρυλική ζωή του θα αποτελέσει παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Θα είναι για πάντα μαζί μας», δήλωσε ο μάνατζέρ του, Λου Πιτ. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ήταν ο ρόλος του στην ταινία «Η μελωδία της ευτυχίας». Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 100 ταινίες.

Γεννημένος στις 13 Δεκεμβρίου 1929, ο Καναδός ηθοποιός μετρούσε επτά δεκαετίες στον κινηματογράφο την τηλεόραση και το θέατρο με μεγάλες επιτυχίες και σπουδαίους ρόλους.

Έκανε το ντεμπούτο του το 1957 στην ταινία «Stage Struck» και έλαβε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα το 1965 για τη συμμετοχή του στο βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μιούζικαλ του Ρόμπερτ Γουάιζ «Η Μελωδία της Ευτυχίας» (The Sound of Music), όπου έκανε τον πατέρα της οικογένειας Φον Τραπ.

Ακολούθησαν οι ταινίες «Έρωτες Που Σβήνουν την Αυγή» (Inside Daisy Clover, 1965), «Η Νύχτα των Στρατηγών» (Night of the Generals, 1967, Έρβιν Ρόμελ) και «Ο Άνθρωπος Που θα Γινόταν Βασιλιάς» (The Man Who Would Be King, 1975).

Τη δεκαετία του '70 συμμετείχε στη σειρά του Φράνκο Τζεφιρέλι «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (Jesus of Nazareth) στο ρόλο του Ηρώδη Αντύπα και κατά τη δεκαετία του '80 συμμετείχε στην επιτυχημένη σειρά «Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας».

Τη δεκαετία του '90 συμμετείχε στις ταινίες «Μάλκολμ Χ» (Malcolm X, 1992), «Οι Δώδεκα Πίθηκοι» (Twelve Monkeys, 1995) και «The Insider», 1999.

Οι πιο πρόσφατες ταινίες στις οποίες συμμετείχε είναι: «Ψηλά στον Ουρανό» (Up, 2009), «Ο Τελευταίος Σταθμός» (The Last Station, 2009), «Ο Φανταστικός Κόσμος του Δρ. Παρνάσους» (The Imaginarium of Doctor Parnassus, 2009), «Οι Πρωτάρηδες» (Beginners, 2010), «Το Κορίτσι με το Τατουάζ» (The Girl with the Dragon Tattoo, 2011), «Ο παραχαράκτης» (The Forger, 2014), «Γράμμα από το παρελθόν» (Remember, 2015), «Όλα τα λεφτά του κόσμου» (All the Money in the World, 2017) και «Στα Μαχαίρια» (Knives Out, 2019).

O Πλάμερ έχει βραβευτεί με δυο Έμμυ, δύο Τόνυ, μια Χρυσή Σφαίρα, ένα BAFTA και ένα Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Η νίκη του στα Όσκαρ για την ταινία «Οι Πρωτάρηδες» (Beginners), σε ηλικία 82 ετών, τον κατέστησε τον γηραιότερο ηθοποιό που κέρδισε ποτέ το βραβείο.

Το 1968 τιμήθηκε από τη Βασίλισσα Ελισάβετ με τον τίτλο του Ιππότη, ενώ, επιπλέον, έχει τιμηθεί αντίστοιχα από το κράτος του Καναδά, ήταν Επίτημος Διδάκτωρ της Σχολής Juilliard της Νέας Υόρκης και πέντε μεγάλων Πανεπιστημίων του Καναδά. Το 1986 μπήκε στο Θεατρικό Hall of Fame και το 1999 στην αντίστοιχη επετηρίδα του Καναδά.

Η Γουντ είχε αναφέρει ότι είναι θύμα κακοποίησης, πριν από χρόνια, όταν ανακοίνωσε ότι είναι επιζήσασα ενδοοικογενειακής βίας.

Ο Αμερικανός τραγουδιστής, ζωγράφος και ηθοποιός Μέριλιν Μάνσον απάντησε στους ισχυρισμούς της Γουντ, λίγες ώρες αργότερα, με μια ανάρτηση στο Instagram, αποκαλώντας τις δηλώσεις της «φρικτές στρεβλώσεις της πραγματικότητας». Ισχυρίστηκε δε ότι οι «στενές σχέσεις» τους «ήταν πάντα εντελώς συναινετικές».

«Προφανώς, η ζωή μου και η τέχνη μου υπήρξαν εδώ και καιρό μαγνήτες διενέξεων, αλλά οι πρόσφατοι ισχυρισμοί για μένα είναι φρικτές στρεβλώσεις της πραγματικότητας. Οι στενές σχέσεις μου ήταν πάντα απόλυτα συναινετικές με συντρόφους της ίδιας νοοτροπίας. Ανεξάρτητα από το πώς -και γιατί- άλλες επιλέγουν τώρα να παρουσιάσουν εσφαλμένα το παρελθόν, αυτή είναι η αλήθεια» τονίζεται στη δήλωσή του Μέριλιν Μάνσον, που δημοσιεύτηκε στο Instagram.

Η σχέση της Έβαν Ρέιτσελ Γουντ και του Μέριλιν Μάνσον δημοσιοποιήθηκε το 2007, όταν εκείνη ήταν 19 και εκείνος ήταν 38 ετών. Αρραβωνιάστηκαν το 2010, αλλά χώρισαν, αργότερα, την ίδια χρονιά.