Με την εθελοντική προσφορά της εταιρείας Aikor και δέκα γνωστών ηθοποιών επιχειρείται μέσα από κείμενα βασισμένα στους αγωνιστές του ’21 να αναδειχθεί το πραγματικό νόημα και οι δυσκολίες του αγώνα, να αποδοθεί η οφειλόμενη τιμή και να υπογραμμιστεί η υποχρέωση της γενιάς μας.

Η αμφίεση των πρωταγωνιστών αποτελεί πιστό αντίγραφο της ενδυμασίας της εποχής ενώ η μουσική υπόκρουση είναι ο Χερουβικός Ύμνος σε προσομοίωση εντός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους βοήθησαν να υπενθυμίσουμε τα ιδανικά της Ελληνικής Επανάστασης και τη πίστη των αγωνιστών στο Θεό, την Ελλάδα, την ελευθερία και την ομόνοια», δήλωσε ο Γενικός Διευθυντής της «Αποστολής» κ. Κωνσταντίνος Δήμτσας.

Η «Αποστολή» εκφράζει την ευγνωμοσύνη της στην εταιρεία Aikor, στον ηθοποιό-σκηνοθέτη Γιάννη Αϊβάζη και τους ηθοποιούς Λεωνίδα Κακούρη, Χάρη Γρηγορόπουλο, Νικόλα Μακρή, Τάσο Αναγνώστου, Κοσμά Ζαχάρωφ, Λευτέρη Δημητρόπουλο, Πέτρο Ξεκούκη, Μαρία Κορινθίου, Σοφία Γαρμπή καθώς και τους συντελεστές της παραγωγής Νίκο Βούλγαρη, Ρούλη και Γιώργο Αλαχούζο, Μαργαρίτα Μονέδα, Κωνσταντίνο Σαββάκη, Σταματίνα Μπογκέα, Κωνσταντίνο Φρίγγα.

Σηματοδοτεί την έναρξη των εορτασμών της επετείου των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση. Η ελληνική τέχνη του 19ου και του 20ού αιώνα, που φιλοξενείται στις αίθουσες της νέας Εθνικής Πινακοθήκης, εξελίσσεται παράλληλα με την Ιστορία της ελεύθερης Ελλάδας και τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους

Η Εθνική Πινακοθήκη θα ανοίξει τις πύλες, στους Έλληνες και στους ξένους επισκέπτες και φιλότεχνους, μόλις το επιτρέψουν τα μέτρα για τη πανδημία, με την περιοδική έκθεση «Το 1821 στη ζωγραφική. Η Ελλάς απαιτεί την ιστορικήν Πινακοθήκην της». Τα έργα της έκθεσης προέρχονται αποκλειστικά από τις ελληνικές και ευρωπαϊκές συλλογές της, με ζωγραφική του 19ου αιώνα. Εκτίθενται κατ’ εξαίρεση δύο πίνακες Ιταλών καλλιτεχνών οι οποίοι ανήκουν στο Ίδρυμα Αντώνιος Ε. Κομνηνός. Παραχωρήθηκαν, γενναιόδωρα, για τις ανάγκες του επετειακού αφιερώματος. Όλοι οι πίνακες της έκθεσης είναι εμβληματικά έργα τα οποία οι δημιουργοί τους τα εμπνεύστηκαν από τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας των Ελλήνων.

Η νέα Εθνική Πινακοθήκη

Η νέα δεκαετία βρίσκει την Εθνική Πινακοθήκη, με 120 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας, κτηριακά και μουσειογραφικά ανανεωμένη. Ως σύγχρονο μουσείο Τέχνης αναδεικνύει τη φυσιογνωμία του Πολιτισμού της Ελλάδας αλλά και τη θέση που επάξια κατέχει στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η μόνιμη έκθεση της Πινακοθήκης τώρα ξεδιπλώνεται σε 1000 πίνακες- από τους 20.000 που φυλάσσονται στις αποθήκες- αποδεικνύοντας τη μεγάλη αξία των πλούσιων συλλογών της. Το πρώτο μνημειώδες έργο που υποδέχεται τους επισκέπτες, μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο, είναι η «Λαϊκή Αγορά» (1979-1982) του Παναγιώτη Τέτση, ένα εμβληματικό έργο, που αναβλύζει τη χαρά της ζωής και της δημιουργίας, σε μια έκρηξη χρωμάτων, υπογραμμίζοντας τον οικουμενικό χαρακτήρα της σύνθεσης.

Το μεγάλο έργο επέκτασης της Εθνικής Πινακοθήκης ξεκίνησε το 2011 και ολοκληρώθηκε το 2021, δέκα χρόνια μετά. Το 2014 το έργο παραδόθηκε χωρίς προβλήματα και με εγγυημένη τη χρηματοδότησή του. Θα μπορούσε να παραδοθεί το 2018, αν δεν είχαν μεσολαβήσει τέσσερα χρόνια, κατά τα οποία δεν υπήρξαν συντονισμός των εμπλεκομένων φορέων, χρονοδιάγραμμα και προγραμματισμός των εργασιών, οπότε το εργοτάξιο σχόλαζε. Η ανακαίνιση της Πινακοθήκης αποδείχτηκε έργο πολυσύνθετο το οποίο χρειαζόταν συνεχή επίβλεψη του ΥΠΠΟΑ και επίλυση επί τόπου των προβλημάτων που ανέκυπταν.

Σχεδιασμός

Ο σχεδιασμός της νέας Εθνικής Πινακοθήκης αναδεικνύει την αισθητική του κτηρίου στο αστικό περιβάλλον της Αθήνας και την τοποθετεί στο ισάξιο μουσειολογικό επίπεδο των αντίστοιχων μουσείων των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Αναλυτικά: Στο προϋπάρχον κτήριο των 9.720 τετραγωνικών μέτρων προστέθηκαν επιπλέον 11.040 τετραγωνικά μέτρα, υπερδιπλασιάζοντας τους λειτουργικούς του χώρους στα 20.760 τετραγωνικά μέτρα, συνολικά.

Η νέα Εθνική Πινακοθήκη απέκτησε έναν επιπλέον όροφο καθώς και επιπλέον βάθος τριών επιπέδων. Στον κήπο που δημιουργείται νότια της ιστορικής κεντρικής πύλης, η Πινακοθήκη έχει μία είσοδο ανεξάρτητη από την οδό Μιχαλακοπούλου (στη συμβολή των οδών Μιχαλακοπούλου και Βασιλέως Κωνσταντίνου), η οποία είναι συμβατή με την ιδέα του Ιλισού ως υγρού στοιχείου. Με τον τρόπο αυτό συντηρείται η μνήμη του ποταμού Ιλισού και της ροής του νερού με τη δημιουργία ενός καναλιού και επιπλέον πρασίνου, στον περιβάλλοντα χώρο. Το μουσείο διαθέτει, επίσης, ράμπες κυκλοφορίας των επισκεπτών με θέα στον ορίζοντα της πόλης, ασανσέρ και κλιμακοστάσια, πλήρη προσβασιμότητα για ΑμεΑ και σύγχρονα ηλεκτρομαγνητικά συστήματα ασφάλειας.

Ευεργέτης της Πινακοθήκης είναι το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με δωρεά 13.000.000 ευρώ. Μεγάλοι δωρητές είναι ο Θόδωρος και η Εμμανουέλα Βασιλάκη, ο Βασίλης και η Μαρίνα Θεοχαράκη, το Ίδρυμα Αντώνιος Ε. Κομνηνός, το Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη, το Ίδρυμα Ωνάση, η κα Dorothy Λάτση, ο Παναγιώτης και η Ειρήνη Λαμού. Δωρητές είναι το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ο Νικόλας Δ. Πατέρας.

Η ιστορία της Εθνικής Πινακοθήκης

Η δημιουργία ενός μουσείου που θα συγκέντρωνε τις ταυτόσημες με την εμβέλεια της Ελλάδας, στον παγκόσμιο πολιτισμό, καλλιτεχνικές και αρχαιολογικές συλλογές, γεννήθηκε ταυτόχρονα με τη γέννηση του ελληνικού κράτους, το 1830 και έπειτα. Το 1836 ο Βαυαρός αρχιτέκτονας Leo von Klenze εκπόνησε μια μεγάλη μελέτη για ένα «Παντεχνείον» που θα στέγαζε όχι μόνο τις αρχαιολογικές συλλογές και το Σχολείο των Τεχνών αλλά και μια Πινακοθήκη. Ωστόσο αυτό το έργο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ο πρώτος πυρήνας της Πινακοθήκης δημιουργήθηκε το 1878, στο Πολυτεχνείο, και άνοιξε τις πύλες του για το κοινό με 117 έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, με σκοπό να λειτουργήσει ως παιδαγωγικό παράρτημα του Σχολείου των Τεχνών.

Το 1896 ο νομικός και φιλότεχνος Αλέξανδρος Σούτσος άφησε με τη διαθήκη του τη συλλογή του και την περιουσία του στο κράτος, με σκοπό τη δημιουργία ενός «Μουσείου Καλών Τεχνών».

Η Εθνική Πινακοθήκη ιδρύθηκε επισήμως τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 10 Απριλίου 1900, με πρώτο έφορο τον ζωγράφο Γεώργιο Ιακωβίδη. Οι πρώτες συλλογές αριθμούσαν 258 έργα και προέρχονταν από το Πολυτεχνείο και το Πανεπιστήμιο ενώ το 1901 προστέθηκαν και τα 107 έργα της δωρεάς του Αλέξανδρου Σούτσου.

Το 1918 ανέλαβε την Πινακοθήκη ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, λογοτέχνης, ο οποίος κατάφερε να εμπλουτίσει τη συλλογή της Πινακοθήκης με σημαντικά έργα Ελλήνων καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων η «Συναυλία των Αγγέλων» του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου.

Η Εθνική Πινακοθήκη σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες καθηγητές Νίκο Μουτσόπουλο, Παύλο Μυλωνά και Δημήτρη Φατούρο (ο πρώτος μελετητής αποχώρησε) κατά τα πρότυπα του μοντερνισμού. Ο διαγωνισμός προκηρύχθηκε το 1956 και μετά από πολλές καθυστερήσεις, σε σχέση με τη θέση του οικοπέδου, το πρώτο από τα σημερινά κτήρια θεμελιώθηκε το 1964 και εγκαινιάστηκε το 1968. Το 1976 ολοκληρώθηκε και το δεύτερο κτήριο υπό τον τότε διευθυντή Δημήτρη Παπαστάμο, ενώ τα επίσημα εγκαίνια της Πινακοθήκης τελέστηκαν πανηγυρικά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο και τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Από το 1992 διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης είναι η Καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. Στη διάρκεια της θητείας της οργανώθηκαν επιτυχημένες εκθέσεις Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών που προσέλκυσαν εκατομμύρια επισκέπτες και εδραίωσαν το διεθνές προφίλ της Πινακοθήκης.

Το 2000 η Πινακοθήκη έκλεισε 100 χρόνια ζωής. Στην πάροδο του χρόνου, οι ανάγκες που δημιουργούσε η εξωστρέφειά της σε συνδυασμό με τον πολλαπλασιασμό των έργων στις συλλογές της που ανήλθαν στα 20.000, την ασφυξία των περιορισμένων χώρων και την ανεπάρκεια των αποθηκών για φύλαξη και στέγαση των έργων, επέφερε την ανάγκη στέγασης της Πινακοθήκης σε ανανεωμένους, σύγχρονους χώρους.

Τις εργασίες της τοποθέτησης παρακολούθησαν ο πρόεδρος της Βουλής, Κώστας Τασούλας, και ο πρεσβευτής της Γαλλίας στην Αθήνα, Πατρίκ Μεζονάβ. Όπως ανέφερε σε σχετική ανάρτησή του στο twitter ο γ.γ. της Βουλής, Α. Μυλωνάκης, πρόκειται για «Ένα έργο ωδή στην ελληνική σκέψη που έθεσε τα θεμέλια της Δημοκρατίας».

Το έργο τέχνης του 17ου αιώνα, που κοσμούσε από το 1879 τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση ήρθε ως δώρο της Γαλλικής Δημοκρατίας προς τη χώρα μας με αφορμή τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση. Πρόκειται για έναν εθνικό θησαυρό των Γάλλων, τον οποίο μας δανείζουν για έναν ολόκληρο χρόνο, κατόπιν επικοινωνίας του Προέδρου της Ελληνικής Βουλής, με τον Γάλλο ομόλογό του, Ρίτσαρντ Φεράντ.

Η ταπισερί -εμπνευσμένη από τοιχογραφία του Ιταλού ζωγράφου Ραφαήλ- παρουσιάζει τη «Σχολή των Αθηνών» και απεικονίζει τους αρχαίους φιλοσόφους της Αθήνας να κάθονται αντικριστά.

Ο Αριστοτέλης φαίνεται να είναι το κεντρικό πρόσωπο στο έργο. Ωστόσο, όλοι οι φιλόσοφοι που απεικονίζονται συμμερίζονται το «Causarum Cognitio», δηλαδή δημιούργησαν το έργο τους δίνοντας λύσεις αφού πρώτα προσπάθησαν να καταλάβουν τις αρχέγονες αιτίες του κάθε προβλήματος που αντιμετώπιζαν κατά το «γνώση των πρώτων αιτιών». Πολλοί έζησαν πριν από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, και μόλις το ένα τρίτο ήταν Αθηναίοι.

Το έργο περιλαμβάνει ρωμαϊκά στοιχεία, αλλά συνάμα έχει έναν γενικό ημικυκλικό καθορισμό, έχοντας τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στο κέντρο, με όλα τα άλλα να περιφέρονται γύρω από αυτούς -ένα σύστημα που θα μπορούσε κάποιος να υπαινιχθεί πώς παραπέμπει στην Πυθαγόρεια Μονάδα.

Η αγαστή και δημιουργική συνεργασία όλων των εμπλεκομένων φορέων έχει ως αποτέλεσμα την άμεση και επί τόπου επίλυση των προβλημάτων που ανακύπτουν, ακριβώς μία εβδομάδα πριν την επίσκεψη των επισήμων, που θα έρθουν στην Ελλάδα, τιμώντας τα 200 χρόνια, από την Ελληνική Επανάσταση.

Η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη δήλωσε ότι «ένα σύνθετο και δύσκολο έργο, ένα έργο Πολιτισμού με μεγάλη προστιθέμενη αξία για την Αθήνα, το οποίο ξεκινήσαμε όλοι μαζί το 2011, με την ένταξή του στο ΠΕΠ Αττικής-ΕΣΠΑ 2007-2013, οδεύει στο τέλος του. Η Εθνική Πινακοθήκη, στις 24 Μαρτίου 2021, συμβολικά θα υποδεχθεί τους ξένους ηγέτες που θα τιμήσουν με την παρουσία τους την χώρα μας στην διακοσιοστή επέτειο της Επανάστασης του 1821.

Τα εγκαίνια της ανακαινισμένης Εθνικής Πινακοθήκης, γεγονός που τοποθετεί την Αθήνα στον αστερισμό των πρωτευουσών που φιλοξενούν μεγάλα μουσεία Τέχνης, και η απόδοσή της στο ελληνικό και το διεθνές φιλότεχνο κοινό, θα πραγματοποιηθούν μόλις το επιτρέψουν οι υγειονομικές συνθήκες. Ευχαριστώ όλους όσους τις τελευταίες εβδομάδες εργάζονται για την ολοκλήρωση του έργου της Εθνικής Πινακοθήκης χωρίς να υπολογίζουν χρόνο και κόπο.

Τα στελέχη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, που έχουν αναλάβει το βάρος της ολοκλήρωσης των κτηριακών εγκαταστάσεων, τα στελέχη της Πινακοθήκης και τους εξωτερικούς συνεργάτες τους, που ακάματα μεριμνούν για την έκθεση των Συλλογών, τους αναδόχους, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις».

Το έργο αποτυπώνει την ευγνωμοσύνη των Βρετανών προς το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) της χώρας τους κατά τη διάρκεια της κρίσης του νέου κορωνοϊού.

Αντίγραφο αυτού του έργου κοσμεί το Νοσοκομείο του Σάουθαμπτον στην Αγγλία, ενώ το πρωτότυπο βρίσκεται στην κατοχή του μυστηριώδους καλλιτέχνη, την πραγματική ταυτότητα του οποίου δε γνωρίζει κανείς.

Τώρα, ο Banksy σκοπεύει να δημοπρατήσει το πρωτότυπο, σε τιμή που να ξεπερνά τα 3 εκατ. λίρες Αγγλίας, ώστε να δωρίσει στην συνέχεια το ποσό στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Τη δημοπρασία θα αναλάβει ο Οίκος Christie’s, ο οποίος υπολογίζει ότι το έργο θα πετύχει τελικά την τιμή των 2,5 με 3,5 εκατ. λιρών.

Σύμφωνα με τον Οίκο, ο πίνακας αποτελεί μια «εικόνα ελπίδας» και ένα «προσωπικό αφιέρωμα» του καλλιτέχνη σε όσους συνεχίζουν να «αντιστρέφουν το κύμα της πανδημίας».

Όταν είχαν γίνει τα αποκαλυπτήρια του αντιγράφου, τον πίνακα συνόδευε ένα σημείωμα του καλλιτέχνη που έγραφε: «Ευχαριστούμε για όσα κάνετε. Ελπίζω το έργο –αν και ασπρόμαυρο, να φωτίσει λίγο τον χώρο».

Το έργο εκτίθεται στα κεντρικά του Οίκου Christie’s στο Λονδίνο, έως και τις 15 Μαρτίου, ημέρα λήξης της δημοπρασίας.

Σύμφωνα με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο», ο σταρ του Χόλυγουντ, σε πρόσφατη επικοινωνία που είχε με την ηθοποιό Τζάνετ Σούζμαν, πρόεδρο της βρετανικής Επιτροπής για την επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα, υπογράμμισε ότι τα Μάρμαρα ανήκουν στην Ελλάδα και πρέπει να γυρίσουν εκεί.

«Υπάρχουν πράγματι πολλά αντικείμενα ιστορικής αξίας τα οποία πρέπει να επιστραφούν στους αρχικούς ιδιοκτήτες τους. Ωστόσο, κανένα από αυτά δεν είναι τόσο σημαντικό όσο τα Μάρμαρα του Παρθενώνα» σημειώνει ο δις βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός, καλώντας παράλληλα τη Βρετανία να επιτρέψει τη μόνιμη επανένωσή τους στον γενέθλιο τόπο τους. «Τα Γλυπτά του Παρθενώνα πρέπει να επιστραφούν στον αρχικό τους ιδιοκτήτη» τονίζει.

Είναι η πρώτη τοποθέτηση του Αμερικανού ηθοποιού επί του ζητήματος εδώ και επτά χρόνια.

Τον εξωτερικό τοίχο της πρώην, σήμερα, φυλακής διάλεξε ο Banksy ως καμβά για την τελευταία δημόσια αστική παρέμβασή του. Στη νέα τοιχογραφία, ένας φυλακισμένος με τη γνωστή στολή με τις οριζόντιες γραμμώσεις είναι στη διαδικασία δραπέτευσης, αιωρούμενος από σεντόνια τα οποία έχει δέσει το ένα με το άλλο για να σχηματίσει σκοινί στην άκρη του οποίου κρέμεται μια παλιά γραφομηχανή.

Αν και ο καλλιτέχνης δρόμου και ακτιβιστής από το Μπρίστολ δεν έχει ακόμη διεκδικήσει την πατρότητα του έργου - συνήθως το κάνει στον λογαριασμό του στο Instagram ή στον επίσημο ιστότοπό του - ο επιμελητής Vince John είπε στο BBC ότι «μοιάζει να είναι ένας καινούργιος Banksy στη φυλακή του Ρέντινγκ ή μήπως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω την παλιά λέξη “gaol” (όπως ήταν τότε γνωστή η εν λόγω φυλακή).

Πιστεύω ότι το έργο είναι αναφορά στον Όσκαρ Ουάιλντ» πρόσθεσε. Ο Vince John, ο οποίος διευθύνει την γκαλερί «1loveart» στο Μπρίστολ περιέγραψε το έργο ως «και χιουμοριστικό και πολιτικά αιχμηρό».

Ο Ιρλανδός ποιητής και συγγραφέας έγραψε την περίφημη «The Ballad of Reading Gaol» κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του (εκείνο το διάστημα, οδήγησαν εκεί σε απαγχονισμό τον καταδικασμένο για φόνο 30χρονο Τσαρλς Τόμας Γούλντριτζ). Το ποίημα δημοσιεύθηκε με τον τίτλο «C.3.3.», αναφορά στην πτέρυγα κελιών C, επίπεδο 3, κελί 3, όπου ο Ουάιλντ παρέμεινε από το 1895 έως το 1897.

Όπως ανέφερε η διευθύντρια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Καβάλας- Θάσου Σταυρούλα Δαδάκη, «τα τρία ανάγλυφα βρέθηκαν πεσμένα μέσα στον διάδρομο, το 1864, από τον αρχαιολόγο Emmanuel Miller, στην πρώτη ουσιαστική ανασκαφική έρευνα που επιχειρήθηκε στη Θάσο. Μαζί βρέθηκαν και ενεπίγραφοι λίθοι που έφεραν ονόματα αρχόντων του νησιού, εξ ου και το όνομα θεώριον που έδωσε ο ίδιος. Τα ανάγλυφα μεταφέρθηκαν στο Παρίσι και έκτοτε εκτίθενται στο Μουσείο του Λούβρου».

«Τα γύψινα εκμαγεία», τόνισε η κα Δαδάκη, «κατασκευάστηκαν στο Εργαστήριο Εκμάγευσης της ένωσης Εθνικών Μουσείων της Γαλλίας (Réuniondes Musée Nationaux) και φυλάσσονταν στις αποθήκες του τμήματος Ελληνικών, Ετρουσκικών και Ρωμαϊκών αρχαιοτήτων του Μουσείου του Λούβρου, αποτελώντας μέρος των κινητών και πολιτιστικών ιδιωτικών μνημείων του Λούβρου».

Η δίοδος των θεωρών αποτελούσε έναν διάδρομο από δύο παράλληλους καλοφτιαγμένους μαρμάρινους τοίχους, μήκους 11μ., που διαμορφώνεται στη ΒΑ γωνία της αρχαίας αγοράς της Θάσου και συνέδεε την τελευταία με τα πρανή της πλαγιάς της ακρόπολης, όπου αναπτύσσονται τα αρχαία ιερά, Αρτεμίσιο, Διονύσιο, Ποσειδώνιο. Στο μέσον του ενός τοίχου είχε ενσωματωθεί μια μαρμάρινη πλάκα με ανάγλυφες μορφές που απεικόνιζαν τον Απόλλωνα με κιθάρα στο χέρι να στεφανώνεται από μια γυναικεία μορφή από τη μια πλευρά και τρεις Νύμφες από την άλλη πλευρά μιας ορθογώνιας εσοχής. Η δεύτερη πλάκα απεικόνιζε τον Ερμή με μια γυναικεία μορφή και η τρίτη τις τρεις Χάριτες. Χρονολογούνται μεταξύ 480-475 π.Χ. και αποτελούν σημαντικά τεκμήρια της γλυπτικής τέχνης που άνθισε στο νησί από τα αρχαϊκά ακόμη χρόνια.

Οι ενέργειες για τον εμπλουτισμό της μόνιμης έκθεσης του αρχαιολογικού μουσείου της Θάσου με τα εκμαγεία των γλυπτών αυτών, ξεκίνησαν το 2011 ύστερα από σχετικό αίτημα του τότε δημάρχου Θάσου Κώστα Χατζηεμμανουήλ και με αφορμή τον εορτασμό για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων ανασκαφών της Γαλλικής Αρχαιολογικής σχολή στο νησί της Θάσου. Οι ενέργειες αυτές συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια τόσο από τις διοικήσεις του δήμου Θάσου, τις διευθύνσεις της Εφορείας Αρχαιοτήτων και πάντα με τη συνεργασία της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής.

Με χρηματοδότηση της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Αθήνα και μιας επιχείρησης μαρμάρου που εδρεύει στο νησί, οι πλάκες μεταφέρθηκαν και παραδόθηκαν στο Αρχαιολογικό Μουσείο ώστε θα ενταχθούν στη μόνιμη έκθεση του, μετά τη σχετική έγκριση.

Η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή και η Εφορεία Αρχαιοτήτων Καβάλας- Θάσου, προγραμματίζουν για το καλοκαίρι, εφόσον οι υγειονομικές συνθήκες το επιτρέψουν, σειρά εκδηλώσεων για να τιμήσουν το γεγονός.

Το κιτ δημιούργησε ο 25χρονος φοιτητής επί διδακτορικού Truman Cheng, το «υπέβαλε» στον ιστότοπο κατάθεσης ιδεών της γνωστής δανέζικης εταιρείας παιχνιδιών και αφού η πρόταση έλαβε πάνω από 10.000 θετικές ψήφους από το κοινό, η εταιρεία αποφάσισε να προχωρήσει σε παραγωγή του.

«Μια μέρα, έπαιζα με αυτά τα κυβάκια και συνειδητοποίησα ότι στοιβάζοντας πλάκες LEGO, σε τυχαία διαστήματα, έδειχνε να μοιάζει πολύ με τις εμβληματικές κινήσεις του πινέλου του Βαν Γκογκ» είπε ο Cheng στον ιστότοπο LEGO Ideas. «Ήταν μια καλή σπαζοκεφαλιά το να βρεις τρικ και τεχνικές για να αιχμαλωτίσεις την όψη του αυθεντικού έργου ζωγραφικής. Οι πινελιές πηγαίνουν σε πολλές κατευθύνσεις μέσα στη σελήνη και το σύννεφο που περιδινίζεται, άρα χρειαζόταν κάποια δημιουργική χρήση των στοιχείων που είναι διαθέσιμα» πρόσθεσε.

Με 1.552 κυβάκια το κιτ «Vincent van Gogh STARRY NIGHT» παρουσιάζει το αρχικό έργο σε τρεις διαστάσεις. Τιμώντας τον καλλιτέχνη, περιλαμβάνονται επίσης μια μικρή φιγούρα Βαν Γκογκ, μια παλέτα, ένα καβαλέτο και ο πίνακας σε μικρογραφία πάνω σε πλακάκι.

Αυτά τα κυβάκια «είναι, για μένα, κάτι παραπάνω από παιχνίδι, είναι κάτι που μοιάζει με το να ζωγραφίζεις» εξομολογήθηκε ο Cheng. «Μπορώ να εκφραστώ, να δημιουργήσω χαρακτήρες και γλυπτά από τη φαντασία μου. Είναι πολύ χαλαρωτική εμπειρία στην οποία μπορώ να ξεχάσω τις ανούσιες σκοτούρες της καθημερινότητας και να χαθώ στη φαντασία μου. Ναι, μοιάζει πολύ με το να ζωγραφίζεις».

Η αξία της συλλογής, στην οποία περιλαμβάνονται έργα του Μπρίγκελ του Γηραιότερου, του Βαν Γκογκ, του Ροντέν και του Γκογκέν μεταξύ πολλών άλλων, έχει αποτιμηθεί σε περίπου 1,04 δις ευρώ. Προσωρινά, θα παραμείνει στο σπουδαίο Museo Nacional Thyssen-Bornemisza της Μαδρίτης, όπου από το 1999 φιλοξενείται ως δάνειο.

Ο υπουργός Πολιτισμού της Ισπανίας José Manuel Rodríguez Uribes ήρθε, προσφάτως, σε συμφωνία με τη βαρώνη Carmen Thyssen-Bornemisza de Kászo -όπως είναι το πλήρες όνομά της. Η τύχη της πολύτιμης συλλογής ήταν αβέβαιη από τον Ιανουάριο του 2017, όταν έληξε η προηγούμενη συμφωνία δανεισμού. Δεδομένου του ότι τα Μουσεία έκλειναν τις θύρες τους στο κοινό λόγω της πανδημίας, δεν ήταν σαφές κατά πόσον η ισπανική κυβέρνηση θα εξασφάλιζε τα απαραίτητα χρηματικά ποσά για επέκταση της συμφωνίας.

Η καινούργια συμφωνία επιτρέπει να παραμείνει η συλλογή ως δάνειο προς το ισπανικό κράτος για 15 χρόνια, μετά την παρέλευση των οποίων το ισπανικό κράτος θα έχει δικαίωμα να την αγοράσει (η Cervera είχε ήδη δώσει αυτό το δικαίωμα στο ισπανικό κράτος, το 2010). Για τον δανεισμό της συλλογής θα καταβάλλεται στη βαρώνη το ποσό των 6,5 εκατ. ευρώ ετησίως. Επιπλέον, η συμφωνία διασφαλίζει την επιστροφή στο Μουσείο του πίνακα του 1892 «Mata Mua» του Γκογκέν, ο οποίος αγνοείτο από το 2019 όταν αφαιρέθηκε από εκεί με άδεια εξαγωγής του από τη χώρα (έντονες ήταν οι υποψίες ότι επρόκειτο να πωληθεί).

Τα 400 έργα τέχνης της συλλογής της Carmen Cervera θα εκτεθούν στο Μουσείο, μέσα στο δουκικό μέγαρο Palacio de Villahermosa, μαζί με τα περίπου 755 έργα της προσωπικής συλλογής του εκλιπόντος συζύγου της βαρώνης, βιομηχάνου Heinrich von Thyssen-Bornemisza -τη συλλογή αυτή είχε αποκτήσει το ισπανικό κράτος το 1993.

«Μέσα από την τέχνη του και την ανθρωπιά του, άγγιξε όλες τις καρδιές μας και η θρυλική ζωή του θα αποτελέσει παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Θα είναι για πάντα μαζί μας», δήλωσε ο μάνατζέρ του, Λου Πιτ. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ήταν ο ρόλος του στην ταινία «Η μελωδία της ευτυχίας». Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 100 ταινίες.

Γεννημένος στις 13 Δεκεμβρίου 1929, ο Καναδός ηθοποιός μετρούσε επτά δεκαετίες στον κινηματογράφο την τηλεόραση και το θέατρο με μεγάλες επιτυχίες και σπουδαίους ρόλους.

Έκανε το ντεμπούτο του το 1957 στην ταινία «Stage Struck» και έλαβε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα το 1965 για τη συμμετοχή του στο βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μιούζικαλ του Ρόμπερτ Γουάιζ «Η Μελωδία της Ευτυχίας» (The Sound of Music), όπου έκανε τον πατέρα της οικογένειας Φον Τραπ.

Ακολούθησαν οι ταινίες «Έρωτες Που Σβήνουν την Αυγή» (Inside Daisy Clover, 1965), «Η Νύχτα των Στρατηγών» (Night of the Generals, 1967, Έρβιν Ρόμελ) και «Ο Άνθρωπος Που θα Γινόταν Βασιλιάς» (The Man Who Would Be King, 1975).

Τη δεκαετία του '70 συμμετείχε στη σειρά του Φράνκο Τζεφιρέλι «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (Jesus of Nazareth) στο ρόλο του Ηρώδη Αντύπα και κατά τη δεκαετία του '80 συμμετείχε στην επιτυχημένη σειρά «Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας».

Τη δεκαετία του '90 συμμετείχε στις ταινίες «Μάλκολμ Χ» (Malcolm X, 1992), «Οι Δώδεκα Πίθηκοι» (Twelve Monkeys, 1995) και «The Insider», 1999.

Οι πιο πρόσφατες ταινίες στις οποίες συμμετείχε είναι: «Ψηλά στον Ουρανό» (Up, 2009), «Ο Τελευταίος Σταθμός» (The Last Station, 2009), «Ο Φανταστικός Κόσμος του Δρ. Παρνάσους» (The Imaginarium of Doctor Parnassus, 2009), «Οι Πρωτάρηδες» (Beginners, 2010), «Το Κορίτσι με το Τατουάζ» (The Girl with the Dragon Tattoo, 2011), «Ο παραχαράκτης» (The Forger, 2014), «Γράμμα από το παρελθόν» (Remember, 2015), «Όλα τα λεφτά του κόσμου» (All the Money in the World, 2017) και «Στα Μαχαίρια» (Knives Out, 2019).

O Πλάμερ έχει βραβευτεί με δυο Έμμυ, δύο Τόνυ, μια Χρυσή Σφαίρα, ένα BAFTA και ένα Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Η νίκη του στα Όσκαρ για την ταινία «Οι Πρωτάρηδες» (Beginners), σε ηλικία 82 ετών, τον κατέστησε τον γηραιότερο ηθοποιό που κέρδισε ποτέ το βραβείο.

Το 1968 τιμήθηκε από τη Βασίλισσα Ελισάβετ με τον τίτλο του Ιππότη, ενώ, επιπλέον, έχει τιμηθεί αντίστοιχα από το κράτος του Καναδά, ήταν Επίτημος Διδάκτωρ της Σχολής Juilliard της Νέας Υόρκης και πέντε μεγάλων Πανεπιστημίων του Καναδά. Το 1986 μπήκε στο Θεατρικό Hall of Fame και το 1999 στην αντίστοιχη επετηρίδα του Καναδά.

Η Γουντ είχε αναφέρει ότι είναι θύμα κακοποίησης, πριν από χρόνια, όταν ανακοίνωσε ότι είναι επιζήσασα ενδοοικογενειακής βίας.

Ο Αμερικανός τραγουδιστής, ζωγράφος και ηθοποιός Μέριλιν Μάνσον απάντησε στους ισχυρισμούς της Γουντ, λίγες ώρες αργότερα, με μια ανάρτηση στο Instagram, αποκαλώντας τις δηλώσεις της «φρικτές στρεβλώσεις της πραγματικότητας». Ισχυρίστηκε δε ότι οι «στενές σχέσεις» τους «ήταν πάντα εντελώς συναινετικές».

«Προφανώς, η ζωή μου και η τέχνη μου υπήρξαν εδώ και καιρό μαγνήτες διενέξεων, αλλά οι πρόσφατοι ισχυρισμοί για μένα είναι φρικτές στρεβλώσεις της πραγματικότητας. Οι στενές σχέσεις μου ήταν πάντα απόλυτα συναινετικές με συντρόφους της ίδιας νοοτροπίας. Ανεξάρτητα από το πώς -και γιατί- άλλες επιλέγουν τώρα να παρουσιάσουν εσφαλμένα το παρελθόν, αυτή είναι η αλήθεια» τονίζεται στη δήλωσή του Μέριλιν Μάνσον, που δημοσιεύτηκε στο Instagram.

Η σχέση της Έβαν Ρέιτσελ Γουντ και του Μέριλιν Μάνσον δημοσιοποιήθηκε το 2007, όταν εκείνη ήταν 19 και εκείνος ήταν 38 ετών. Αρραβωνιάστηκαν το 2010, αλλά χώρισαν, αργότερα, την ίδια χρονιά.

Ο Ενιαίος Σύλλογος ζητά, μεταξύ άλλων, «την άμεση απόσυρση τής πρόσφατα (10/12/20) ψηφισμένης διάταξης του νομοσχεδίου του ΥΠΠΟΑ για την αναδιοργάνωση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων, η οποία προβλέπει τη δυνατότητα μακροχρόνιου δανεισμού (συνολικά 50 έτη) ελληνικών αρχαιοτήτων, σε Μουσεία εκτός χώρας» και «την επαναφορά του μέχρι πρότινος ισχύοντος νομικού πλαισίου (5+5 έτη μέγιστο χρονικό διάστημα δανεισμού)».

«Πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια εδώ και χρόνια», εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο ένα από τα παιδιά του, ο Εδουάρδο, διευκρινίζοντας ότι ο ζωγράφος πέθανε «στο σπίτι του στην Κεβέδο» (νοτιοδυτικά), το βράδυ της Δευτέρας.

«Η τέχνη στον Ισημερινό πενθεί», ανέφερε μέσω Twitter ο πρόεδρος της χώρας Λενίν Μορένο, εκφράζοντας συλλυπητήρια στους οικείους του καλλιτέχνη, «το πινέλο του οποίου βρισκόταν πάντα στην πρωτοπορία».

Γεννημένος την 21η Φεβρουαρίου 1930 στη Γουαγιακίλ (νοτιοδυτικά), όπου σπούδασε καλές τέχνες προτού συνεχίσει τη μόρφωσή του στη Βαρκελώνη κι επιστρέψει στον Ισημερινό το 1964, ο Ενρίκε Τάβαρα συγκαταλεγόταν στους σημαντικότερους εικαστικούς της χώρας.

Ήταν γνωστός για το έργο «Pata pata», σειρά τεσσάρων πινάκων που άρχισε να φιλοτεχνεί το 1968. Θέματά του γίνονταν συχνά οι φτωχοί, οι περιθωριοποιημένοι, οι γυναίκες του δρόμου.

Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) έπειτα από τις καταγγελίες για τον Γιώργο Κιμούλη και τον Κώστα Σπυρόπουλο συνεδρίασε και προχώρησε σε μια ανακοίνωση την οποία υπογράφουν ο πρόεδρος του σωματείου, Σπύρος Μπιμπίλας και ο γενικός γραμματέας Άρης Λάσκος.

Ακολουθεί αυτούσια η ανακοίνωση του ΣΕΗ:

Σας ενημερώνουμε πως σε σχέση με τη σωρεία καταγγελιών για άσκηση λεκτικής, σωματικής, ψυχικής και σεξουαλικής βίας που δημοσιοποιήθηκαν αυτήν την εβδομάδα, το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, κατά την χθεσινή του συνεδρίαση (29/01/2021) και κατά ευρεία πλειοψηφία, αποφάσισε τα εξής:

– Την άμεση σύσταση σε σώμα του Πειθαρχικού Συμβουλίου, μετά και την ολοκλήρωση εκλογής του αντεπιστέλλοντος μέλους ΔΣ στο Πειθαρχικό Συμβούλιο (θα ολοκληρωθεί την Δευτέρα 01/02/2021),

– Ακολουθώντας τον εσωτερικό κανονισμό του Πειθαρχικού Συμβουλίου (κεφ. Α’, άρθρο 1, περ. ε / κεφ. Γ’ άρθρ. 12), αμέσως μετά την συγκρότηση του Πειθαρχικού, το Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΗ θα καταθέσει γραπτή καταγγελία των μελών του Σωματείου Γιώργου Κιμούλη και Κώστα Σπυρόπουλου για πειθαρχικά παραπτώματα που έγκεινται σε «ενέργειες στους χώρους εργασίας που εμποδίζουν την ομαλή άσκηση του επαγγέλματος» και «βαρύνουσες αντισωματειακές ενέργειες και πράξεις που αντιβαίνουν στο κοινό αίσθημα δικαίου και ανθρωπισμού».

– Ταυτόχρονα, την επίσης άμεση σύσταση ομάδας εργασίας για στήριξη, συνδρομή και παροχή βοήθειας σε περιστατικά κάθε είδους βίας και προσβολής της αξιοπρέπειας. Ο ακριβής τρόπος λειτουργίας, το πλαίσιο δράσης και η πλήρης στοχοθεσία της ομάδας αυτής θα ανακοινωθεί εντός της ερχόμενης εβδομάδας.

– Τέλος, το Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΗ καταδικάζει απερίφραστα και με τον πιο έντονο τρόπο τις σεξιστικές και προσβλητικές αναρτήσεις του κ. Δημήτρη Μουζακίτη σχετικά με τις καταγγελίες αυτής της εβδομάδας. Για τον λόγο αυτό το ΔΣ στο εξής δεν αναγνωρίζει τα «Κορφιάτικα Βραβεία» ως θεσμό που τιμά το Ελληνικό θέατρο και καλεί όλα τα μέλη του να απέχουν έμπρακτα από την συγκεκριμένη διοργάνωση.

Για το ΔΣ του ΣΕΗ

Ο Πρόεδρος

Σπύρος Μπιμπίλας

Ο Γενικός Γραμματέας

Άρης Λάσκος

Η τελετή περιελάμβανε ένα πλούσιο πρόγραμμα δράσεων, που μεταδόθηκαν τηλεοπτικά και διαδικτυακά, μεταφέροντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο τον παλμό του καρναβαλιού.

Οι δράσεις αυτές επικεντρώθηκαν σε ορισμένα από τα σημεία, γεγονότα σταθμούς της υπεραιωνόβιας ιστορίας του θεσμού, πλαισιωμένα με αγαπημένα και διαχρονικά καρναβαλικά τραγούδια, ενώ παράλληλα παρουσιάστηκαν θεατρικά, μουσικά και χορευτικά δρώμενα.

Την έναρξη του καρναβαλιού κήρυξε ο δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, ο οποίος στο μήνυμά του τόνισε ότι «μπορεί φέτος οι συνθήκες να μην επιτρέπουν τη συμμετοχή και τη μαζικότητα, όμως οι εκδηλώσεις που έχουν προγραμματιστεί θα φθάσουν διαδικτυακά σε κάθε σπίτι, σε κάθε πατρινό, σε κάθε φίλο του πατρινού καρναβαλιού σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο, μεταφέροντας παντού ανάσα χαράς και αισιοδοξίας».

«Αυτήν την περίοδο», συνέχισε ο δήμαρχος, «δεν μένουμε παθητικοί, αναστοχαζόμαστε όλοι, καρναβαλιστές, αρχηγοί πληρωμάτων, νεολαία, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών και όλη η πόλη ενωμένη βάζει τα θεμέλια για το καρναβάλι των επόμενων χρόνων».

Παράλληλα, ο Κώστας Πελετίδης επεσήμανε ότι «η δημοτική αρχή, ο καρναβαλικός οργανισμός και οι καρναβαλιστές δεν το βάζουν κάτω, αλλά συνεχίζουν με αστείρευτο κέφι, με φαντασία και ανατρεπτική διάθεση, το πατρινό καρναβάλι αλλιώς, με την ευθύνη να μην έχουμε διασπορά του κορωνοϊού».

Επίσης, ο δήμαρχος σημείωσε ότι «δεν θα σταματήσουμε να διεκδικούμε μία ζωή χωρίς φτώχεια, χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς ανεργία, με δουλειά και δικαιώματα, για να είναι το καρναβάλι μας ο καθρέφτης μιας κοινωνίας αντάξιας μας».

Κλείνοντας, κάλεσε όλους τους πατρινούς «να συμμετέχουν διαδικτυακά και να γίνει όλη η πόλη, όλη η Ελλάδα, ένα καρναβαλικό πλήρωμα».

Από την πλευρά της, η πρόεδρος της κοινωφελούς επιχείρησης, «Καρναβάλι Πάτρας», Ήρα Κουρή, στο δικό της μήνυμα υπογράμμισε ότι «το καρναβάλι είναι ζωή και το πατρινό καρναβάλι είναι πάνω από όλα η ζωή της χαράς, που σημαίνει ότι πασχίζω, αγωνίζομαι πεισμώνω και λέω ζω και ξεπερνώ κάθε δυσκολία».

Όσον αφορά στους συντελεστές της τελετής έναρξης, την συγγραφή του σεναρίου, της πρόζας των τελάληδων, την παρουσίαση σε μια εξωτερική σύνδεση και τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο Δημήτρης Πολίτης, την τηλεσκηνοθεσία ο Παναγιώτης Φαφούτης, ενώ κεντρικός παρουσιαστής των δράσεων ήταν ο δημοσιογράφος Ιάσονας Τσόλης μαζί με την Κατερίνα Τσουκαλά, και τους δύο τελάληδες, την Μαρία Αγουρίδη και τον Γιώργο Λογαρά.

Σχετικά με τα μέτρα προστασίας από τον κορωνοϊό, ο συντονιστής των δρώμενων της τελετής έναρξης, Δημήτρης Πολίτης, είχε πει κατά την παρουσίαση των δράσεων, ότι «όλοι οι συντελεστές είχαν λάβει άδεια από τη γενική γραμματεία Πολιτικής Προστασίας για τα κινηματογραφικά γυρίσματα των εκδηλώσεων και όλοι υποβλήθηκαν σε covid τεστ».

Το Castello di Rivoli Museo d’Arte Contemporanea πρόσφερε τις αίθουσές του για να βοηθήσει το πρόγραμμα εμβολιασμού στην Ιταλία, χώρα που επλήγη βαρύτατα από την πανδημία.

Το Μουσείο στο Τορίνο θα είναι ο πρώτος χώρος πολιτισμού που μετατρέπεται σε κέντρο εμβολιασμού για το κοινό όταν ξεκινήσει το πιλοτικό πρόγραμμα τον Μάρτιο ή Απρίλιο, ανάλογα με την εξέλιξη του εμβολιασμού των υγειονομικών και των μεγάλης ηλικίας ασθενών σε νοσοκομεία, οι οποίοι προηγούνται.

Σε ανακοίνωσή της, η διευθύντρια του Μουσείου, Carolyn Christov-Bakargiev, υπογράμμισε ότι το Μουσείο είναι «καλά εξοπλισμένο» για την πρωτοβουλία, διαθέτοντας τον αναγκαίο χώρο για την τήρηση αποστάσεων. Επιπλέον, είναι εξασφαλισμένος ο έλεγχος του αέρα, η ασφάλεια και τα πρωτόκολλα εισόδου που απαιτούνται για την καλή λειτουργία ενός κέντρου εμβολιασμού. 

«Οι φιλικοί φύλακες του Μουσείου μας είναι καλά εκπαιδευμένοι στον έλεγχο των κινήσεων του κοινού» πρόσθεσε η Christov-Bakargiev.

Το Μουσείο συνεργάζεται με τις υγειονομικές αρχές σε αυτή την πρωτοβουλία. Ο τρίτος όροφος, με εμβαδόν άνω των 3.000 τετραγωνικών μέτρων, θα δοθεί για τον εμβολιασμό, ενώ το πρόγραμμα εκθέσεων του Μουσείου θα συνεχίσει στους δύο κάτω ορόφους όταν επιτραπεί να ανοίξει και πάλι (το Castello di Rivoli Museo d’Arte Contemporanea ανήκει σε «πορτοκαλί ζώνη», άρα θα καθυστερήσει). Οι αναμένοντες υπομονετικά στην ουρά για να εμβολιαστούν θα μπορούν να βλέπουν τις εγκαταστάσεις νωπογραφιών της Ελβετίδας Claudia Comte, η οποία θα ετοιμάσει και ένα ακουστικό έργο τέχνης, έχοντας κατά νου το νέο κέντρο εμβολιασμού.

«Πάντα η τέχνη βοηθούσε, γιάτρευε και φρόντιζε - μάλιστα, κάποια από τα πρώτα Μουσεία στον κόσμο ήταν νοσοκομεία» θύμισε η Christov-Bakargiev. 

«Τα κτήριά μας μπορούν να συνεχίσουν να υπηρετούν αυτόν τον σκοπό και να εκπληρώσουν την αποστολή μας: arte cura - η τέχνη βοηθά» τόνισε.

«Χρειαζόμουν να δημιουργήσω εικόνες της Rihanna για να τις τοποθετήσω μέσα σε περιβάλλοντα υλικών από το αρχείο μου» εξήγησε η Λόρα Σίμπσον. «Για να έχει το έργο το ίδιο είδος δραματικής οπτικής έντασης με τα κολάζ που έχω δημιουργήσει μέχρι σήμερα, έπρεπε να σκεφτώ την ατμόσφαιρα και τον φωτισμό συγκεκριμένων υλικών πριν φτάσω στο σκηνικό για τη φωτογράφιση».

«Γνωρίζοντας το χάρισμα και την επιβλητική παρουσία της Rihanna, η προσπάθειά μου ήταν τότε να είμαι όσο το δυνατόν πιο παρούσα και προετοιμασμένη για να καταγράψω την εξαιρετική της απόδοση στην κάμερα» πρόσθεσε.

«Η Λόρνα είναι ένας θρύλος» είπε η Rihanna για την Σίμπσον της οποίας η αξιέπαινη καριέρα εκτείνεται σε τρεις δεκαετίες. Παρ' όλο που η συγκεκριμένη συνεργασία ήταν μια ιδέα που συνέλαβε με τον στενό συνεργάτη της, καλλιτεχνικό διευθυντή του brand καλλυντικών της, Fenty, Jahleel Weaver, η Rihanna ήταν διστακτική να κάνει το πρώτο βήμα. «Ειλικρινά, απλά δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να συνεργαστώ μαζί της» είπε. «Αλλά μου αρέσει να στοχεύω ψηλά και μου αρέσει να προκαλώ τον εαυτό μου» τόνισε.

Η ηθοποιός και συγγραφέας, Ζόρα Σίμπσον Κέισμπιρ, κόρη της Λόρα Σίμπσον, η οποία υπογράφει το κείμενο «Anthems of Possibility» που συνοδεύει τις φωτογραφίες, αποκάλυψε πώς η Rihanna βοήθησε στη διαμόρφωση της γυναικείας φύσης της.

«Στα 13 μου, ήμουν βαθιά ευγνώμων που σε μια περίοδο διαμόρφωσης στη ζωή μου, ήταν η φωνή και η τέχνη της Rihanna που έγιναν πύλες μου σε τόσα πολλά ερωτήματα σχετικά με τη σεξουαλικότητα, τη σεξουαλική εξερεύνηση και τη σεξουαλική αυτονομία» λέει.

Όταν η Rihanna έφτασε στη φωτογράφιση - πρώτη φορά που την είδα στην πραγματικότητα – γοητεύτηκα, προσθέτει η Κέισμπιρ. «Ήταν ο ίδιος ο ορισμός της χάρης, του χαρίσματος και της επιρροής» σημειώνει.

Το τεύχος Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου του περιοδικού «Essence» με αφιέρωμα στην εκλεγμένη αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Κάμαλα Χάρις, θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη εβδομάδα.

Οι ιδιαίτερες συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία, ανέτρεψαν αρκετά τον αρχικό προγραμματισμό σχετικά με την παρουσίαση της έκθεσης στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Οι υπεύθυνοι, όμως, έμειναν ικανοποιημένοι καθώς εν τέλει την υλοποίησαν, παρά τις αντίξοες συνθήκες, στους χώρους του Ναυτικού Μουσείου της Ελλάδος. Η επιλογή αυτή έχει το επιπρόσθετο πλεονέκτημα ότι μπορεί να παραμείνει αναρτημένη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ώστε, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, να την επισκεφθεί όσο το δυνατόν περισσότερο κοινό. Παράλληλα προχώρησαν στη δημιουργία ψηφιακής περιήγησης της έκθεσης, η οποία άνοιξε ψηφιακά στις 30 Δεκεμβρίου και είναι πλέον διαθέσιμη για το κοινό στην ιστοσελίδα του Μουσείου (http://www.hmmuseum.gr/).

Η σημασία της ναυμαχίας

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας αποτελεί σημείο καμπής στους Περσικούς Πολέμους. Χάρη στη νίκη τους, οι Έλληνες κατάφεραν να επιβιώσουν, ενώ οι Πέρσες υπέστησαν σοβαρές υλικές ζημιές. Στις μάχες των Πλαταιών και της Μυκάλης, η απειλή για την κατάληψη της Ελλάδος διαλύθηκε και οι Έλληνες πέρασαν στην αντεπίθεση. Στις επόμενες τρεις δεκαετίες, οι Αθηναίοι, χάρη στους πολέμους της Δηλιακής Συμμαχίας, κατάφεραν να απελευθερώσουν τη Θράκη, τη Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου, την Ιωνία, και βοήθησαν τους Αιγύπτιους στην εξέγερσή τους κατά των Περσών.

Διάλογος με την αφηγηματική τέχνη του 19ου αιώνα

Στην έκθεση παρουσιάζονται είκοσι δύο σύγχρονα εικαστικά έργα, κυρίως ζωγραφικής, αλλά και γλυπτικής και δομικής τέχνης (κατασκευή), πρωτότυπα και συναφή με τη θεματική. Στόχος είναι η τέχνη να προσεγγίσει το ευρύ κοινό και να επικοινωνήσει με ελκυστικό τρόπο τα διδάγματα και τις αξίες που αποτελούν την κληρονομιά της καθοριστικής ναυτικής σύγκρουσης στον σημερινό κόσμο.

Όπως αναφέρει η επιμελήτρια της έκθεσης κα Λουίζα Καραπιδάκη: «Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνομιλία των σύγχρονων εικαστικών έργων με ένα από τα σημαντικότερα έργα του προπερασμένου αιώνα, το εμβληματικό έργο του Κωνσταντίνου Βολανάκη “Ναυμαχία της Σαλαμίνος”, (1882). Ο διάλογος με την αφηγηματική τέχνη του 19ου αιώνα είναι και το χαρακτηριστικό που τελικά διαφοροποιεί αυτή την έκθεση και τη μετατρέπει σε μια συναρπαστική οπτική εμπειρία».

Θεματική πρόκληση

Οι 22 σύγχρονοι εικαστικοί «ναυμάχοι» αντιμετώπισαν τη θεματική πρόκληση με ένα εντελώς προσωπικό καλλιτεχνικό ιδίωμα και ελεύθερο πνεύμα, χωρίς να εγκλωβιστούν σε παραδοσιακές εκφάνσεις και αρχαιολατρικές διατυπώσεις. Η νίκη, η εθνική υπερηφάνεια, τα αντιπολεμικά συναισθήματα, η ιστορική συνέχεια είναι τα μηνύματα που αναδύονται από τα έργα της έκθεσης και συνθέτουν την εικαστική απήχηση του αγώνα των Σαλαμινομάχων στο σήμερα.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:

Γιάννης Αδαμάκης, Στρατής Αθηναίος, Στάθης Βατανίδης, Μάρκος Βενιός, Ιωάννα Βλάχου, Χρήστος Γαρουφαλής, Μίλτος Γκολέμας, Στέφανος Ζαννής, Μαρίνα Ζωγραφάκη, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Ανδρέας Κοντέλλης, Ζήνα Λιναρδάκη, Αφροδίτη Λίτη, Τάσος Μαντζαβίνος, Καλλιρόη Μαρούδα, Χρήστος Μποκόρος, Κωνσταντίνος Πάτσιος, Παναγιώτης Σιάγκρης, Δημήτρης Τζαμουράνης, Διονύσης Τσάσης, Μανώλης Χάρος, Γιάννης Ψυχοπαίδης.

Στην πλάκα είναι χαραγμένη μια ελληνική επιγραφή, δίνοντας στοιχεία για την προέλευσή της και χρονολογείται από τον δεύτερο αιώνα μ.Χ.. Η επιγραφή λέει: «Ο δήμος (και) οι νέοι (τιμούν) τον Δημήτριο του Μητροδωρου του Λεύκιου».

Η πλάκα πρόκειται να πωληθεί τον Φεβρουάριο από τον Οίκο δημοπρασιών Woolley and Wallis, με εκτίμηση προπώλησης έως και 15.000 λίρες.

Οι υπεύθυνοι της δημοπρασίας ρωτούν τους κατοίκους της περιοχής εάν γνωρίζουν κάποιον που ζούσε στην περιοχή τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς εργάζονται για να βρουν ενδείξεις για το πώς βρέθηκε η πλάκα στο συγκεκριμένο μέρος.