Εγκαινιάζεται το Σάββατο, 24 Ιουνίου 2023 και ώρα 7.00 μ.μ., στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αρχαίας Κορίνθου, η έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Μυθολογίες» – Μια φωτογραφική χορογραφία, του σκηνοθέτη – φωτογράφου Σπύρου Δομαζάκη,  σε επιμέλεια της Ιστορικού Τέχνης, Άννας Χασανάκου, υπό την σκέπη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κορινθίας, στο πλαίσιο δράσεων της οποίας υποστηρίχθηκε και φιλοξενείται.

Όπως αναφέρει η επιμελήτρια της έκθεσης στο έντυπο που την συνοδεύει:

“Η εκθεσιακή αφήγηση αρθρώνεται σε 15 σκηνές – “μυθολογίες”, μέσα από 22 φωτογραφικά έργα – εικόνες χορευτών που αναπαριστούν αρχαίους ελληνικούς μύθους και παραστάσεις αγγείων, με φόντο τους αρχαιολογικούς χώρους της Αρχαίας Κορίνθου και Νεμέας.

Ο φωτογράφος βλέπει στην ελληνική μυθολογία, μια αστείρευτη πηγή εικόνων και θεμάτων και επιχειρεί, μέσα από την δική του εικαστική γλώσσα, μια ερμηνευτική προσέγγιση στα πανανθρώπινα και διαχρονικά ζητήματα που θέτει.

Αφετηρία και οδηγό στο έργο του, αποτελούν τα ίδια τα μνημεία, τα οποία γίνονται οι πρωταγωνιστές, αλλά και το “αιώνιο” σκηνικό μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η δράση.

Η αναφορά στις “μυθικές” μορφές της Nelly’s, της πρώτης Ελληνίδας φωτογράφου που φωτογράφησε χορεύτρια στην Ακρόπολη, αλλά και της Ισιδώρας Ντάνκαν, “μητέρας του σύγχρονου χορού”, είναι έκδηλη στο έργο του.

Έτσι, πλάι στον μικρό αρύβαλλο με τον χορό του Πυρβία που παίρνει σάρκα και οστά, στέκεται, ανάμεσα σε έναν κόσμο Θεών και Ηρώων, η φιγούρα της Ισιδώρας Ντάνκαν, συμπληρώνοντας ένα παζλ συμβόλων και αναφορών που διέρχεται τους αιώνες και μέσα από την ματιά του φωτογράφου, μετουσιώνεται σε μια νέα μυθοπλασία”.

*Η παραγωγή της φωτογράφησης αποτέλεσε σύμπραξη της εφορείας αρχαιοτήτων Κορινθίας με την Εταιρεία Παραγωγής ATW Productions.

Την έκθεση θα εγκαινιάσει η Προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κορινθίας, κα Παναγιώτα Κασίμη.

Στο πλαίσιο των εγκαινίων, θα παρουσιαστεί χορευτικό δρώμενο, εμπνευσμένο από αρχαίες ελληνικές μορφές.

Διάρκεια 15΄

Χορεύουν – Χορογραφούν: Σάντρα Βούλγαρη (Isadora Duncan) & Ανδριάνα Παπανικολάου (Rubi Ginner)

Εγκαίνια έκθεσης: 24 Ιουνίου 2023, 7.00 μ.μ.

Διάρκεια έκθεσης: 24 Ιουνίου έως 17 Σεπτεμβρίου 2023

Θερινό Ωράριο Λειτουργίας: Από 11 Απριλίου έως 31 Αυγούστου, 08:00-20:00

Από 1 Σεπτεμβρίου έως 15 Σεπτεμβρίου, 08:00-19:30

Είσοδος Ελεύθερη

Αρχαιολογικό Μουσείο Αρχαίας Κορίνθου

Εφορεία Αρχαιοτήτων Κορινθίας

Αρχαία Κόρινθος, Τ.Κ. 20007, Αρχαία Κόρινθος, Κορινθία

τηλ. (+30) 27410 31207, efakor@culture.gr, www.corinth-museum.gr

Φωτογράφος: Σπύρος Δομαζάκης

Ιδέα: Αλίκη Μαρκαντωνάτου

Επιμέλεια Έκθεσης: Άννα Χασανάκου | Art Forward Curate

Γενική Εποπτεία: Παναγιώτα Κασίμη | Εφορεία Αρχαιοτήτων Κορινθίας

Συντονισμός Έκθεσης: Κλειώ Παπάζογλου | Εφορεία Αρχαιοτήτων Κορινθίας

Προσαρμογή | Εκτύπωση Φωτογραφικών Έργων: L,a,boutique Fine Art

Επεξεργασία Φωτογραφιών : Δημήτρης Σιαπέρας | ATW Productions

Γραφιστικός Σχεδιασμός: Παναγιώτης Σοβατζής | ATW Productions

Γραφιστικές Εκτυπώσεις: Εκδόσεις Καταγράμμα

Χορευτές: Σάντρα Βούλγαρη, Νίκος Δάμος, Νεφέλη Δοδοπούλου, Γιώργος Παπαδόπουλος, Θάλεια – Μαρί Παπαδοπούλου, Ανδριάνα Παπανικολάου

Βοηθός Φωτογράφου: Παναγιώτης Σοβατζής | ATW Productions

Συντονισμός Παραγωγής, Ενδυματολογική Επιμέλεια: Αλίκη Μαρκαντωνάτου

Διεύθυνση Παραγωγής Φωτογράφησης: Έφη Κώστα | ATW Productions & Elegy Art

Μία από τις πιο δυνατές ανθρώπινες εμπειρίες είναι να φέρνεις μία νέα ζωή στον κόσμο και χάρη στους επαγγελματίες φωτογράφους γέννας οι οικογένειες έχουν τη δυνατότητα να καταγράψουν αυτές τις στιγμές και το ευρύ φάσμα συναισθημάτων που τις συνοδεύει.

Η International Association of Professional Birth Photographers (IAPBP) προσφέρει δυνατότητα πρόσβασης σε φωτογράφους γέννας από όλον τον κόσμο και ο ετήσιος διαγωνισμός Birth Photography Image Competition δίνει σε αυτούς τους επαγγελματίες την ευκαιρία να επιδείξουν τη δουλειά τους.

Στην 13η χρονιά του, ο διαγωνισμός ήταν ανοιχτός στα 1.100 μέλη της IAPBP από 52 χώρες. Υπέβαλαν τη δουλειά τους σε τέσσερις θεματικές κατηγορίες: Λεπτομέρειες γέννας, ωδίνες τοκετού, γέννα και επιλόχεια κατάθλιψη.

Για πρώτη φορά, στον φετινό διαγωνισμό περιελήφθησαν τέσσερις υποκατηγορίες: Μαυρόασπρη φωτογραφία, ντοκουμενταρίστικη φωτογραφία, καλλιτεχνική, δυσκολίες και απώλεια. Η τελευταία υποκατηγορία είναι υπενθύμιση ότι θνησιγεννή μωρά ή μωρά που πέθαναν στη γέννα πρέπει να τιμηθούν.

Μέσω της φωτογραφίας οι οικογένειες που βιώνουν την απώλεια θα κουβαλούν πάντα μέσα τους την επιθυμούμενη ύπαρξή τους.

«Επιθυμούμε να τιμήσουμε το ένα στα τέσσερα πρόσωπα που βιώνουν αποβολή ή/και απώλεια και προσκαλώντας φωτογραφίες αυτών των συμβάντων στον δικό μας εορτασμό της φωτογραφίας γέννας είναι ένας τρόπος να το κάνουμε», σημείωσαν από την IAPBP για τον φετινό διαγωνισμό.

Μία διαφορετική φωτογράφιση από τις συνηθισμένες έκανε η Αυστραλή,  βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός,  Νικόλ Κίντμαν για λογαριασμό του περιοδικού The Perfect.

Στα 55 της χρόνια, η Χολιγουντιανή σταρ φωτογραφήθηκε από τους Zhonglin και Glenn Martens  και το αποτέλεσμα ήταν άκρως εντυπωσιακό, αν και πολλοί αναρωτιούνται για το πόσο αληθινό είναι.

Στη φωτογραφία που κάνει τον γύρο του διαδικτύου, η Κίντμαν φορά ένα κοντό τοπ, μία αθλητική μίνι φούστα και σφίγγει τα χέρια της, δείχνοντας τους πολύ γυμνασμένους δικέφαλους και τα επίσης αρκετά γυμνασμένα πόδια της.

Φορώντας μια σούπερ μίνι φούστα και περούκα με τζίντζερ μακριά μαλλιά, η Νικόλ Κίντμαν παραδίδει μαθήματα αυτοπεποίθησης και το γυμνασμένο της σώμα δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.

Πολλοί αναδημοσίευσαν την εικόνα, κατηγορώντας το περιοδικό ότι έκανε αρκετό photoshop για να δείχνει τόσο γυμνασμένη η Κίντμαν.

Κάποιοι σχολίασαν ότι η ηθοποιός μοιάζει με άνδρα, ενώ άλλοι ισχυρίστηκαν ότι η φωτογράφιση ήταν πολύ εξτρίμ για μια γυναίκα στην ηλικία και του επαγγελματικού κύρους της. «Είναι άντρας, έτσι δεν είναι;», «Άσχημη», «Ναι με τόσες πλαστικές και μπότοξ όλα τα σώματα θα μπορούσαν να είναι έτσι», ήταν μόνο μερικά από τα σχόλια των χρηστών στο Twitter.

Ο Γιάννης Γιαννάτος, Έλληνας φωτογράφος, γνωστός για τις ασπρόμαυρες λήψεις του, απέσπασε τρεις διακρίσεις με ισάριθμο αριθμό φωτογραφιών σε δύο κατηγορίες του διεθνούς διαγωνισμού «Black and white Spider Awards», στο Beverly Hills της Καλιφόρνιας.

Συγκεκριμένα, οι βραβεύσεις είναι:

Honorable Mention in People | ‘’The Old man of Bergamo”

Honorable Mention in People | ‘’Old and Young’’

Honorable Mention in Silhouette | ‘’The winter lady’’

Η επιτροπή αξιολόγησης επέλεξε μέσα από χιλιάδες συμμετοχές από όλο τον κόσμο, και βράβευσε τις καλύτερες σε μια τελετή που έλαβε χώρα στο Beverly Hills, στις 8 Νοεμβρίου 2021.

Ο Γιάννης Γιαννάτος, φωτογραφίζει κυρίως ερασιτεχνικά και έχει αναπτύξει σημαντική καλλιτεχνική δραστηριότητα στο Instagram [https://www.instagram.com/john_giannatos]. Ζει και κατοικεί στην Αθήνα και είναι ιδρυτής μιας γνωστής εταιρείας marketing για τον Τουρισμό.

Για τις φωτογραφίες του έχει βραβευτεί και στο παρελθόν με διακρίσεις, όπως στον διαγωνισμό των atenistas ‘’Η Αθήνα των αντιθέσεων’’ αλλά και στα διεθνή βραβεία ‘’35 awards’’ τον Οκτώβριο του 2020. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Γιάννη Γιαννάτου έχουν έντονο αφηγηματικό χαρακτήρα και δανείζονται στοιχεία της κινηματογραφικής γλώσσας, με αποτέλεσμα να διηγούνται μικρές ιστορίες που ανήκουν σε απροσδιόριστη χρονική εποχή.

Τα «Black and white Spider Awards» αποτελούν κορυφαία διεθνή βραβεία που τιμούν την αριστεία στην ασπρόμαυρη φωτογραφία. Η εκδήλωση στρέφει τους προβολείς της δημοσιότητας στους καλύτερους επαγγελματίες και ερασιτέχνες φωτογράφους παγκοσμίως και βραβεύει τις καλύτερες εικόνες-επιτεύγματα ασπρόμαυρης φωτογραφίας.

Αξιοσημείωτη είναι η διεθνής επιτροπή αξιολόγησης με μέλη καλλιτεχνικούς διευθυντές από τις σημαντικότερες γκαλερί, Μουσεία και οργανισμούς: Πορτογαλικό κέντρο φωτογραφίας, Μουσείο μοντέρνας τέχνης της Κωνσταντινούπολης, Galerie Springer στο Βερολίνο, Gallerie Bugada Cargnel στο Παρίσι, Goldsmiths University στο Λονδίνο, HackelBury Fine Art στο Λονδίνο, DROGA5 στη Νέα Υόρκη, Artfactory Club στη Βιέννη, Spurs Gallery στο Πεκίνο, μουσείο Aeroplastics Contemporary στις Βρυξέλλες, Guardian Λονδίνο, Alessia Paladini Gallery στο Μιλάνο, ADK Creative One Inc στη Hiroshima, Conny Dietzschold Gallery του Σίδνευ κ.α.

Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2021 παρουσιάζεται η εγκατάσταση «The Feel. Backstage», ένα ερευνητικό πρότζεκτ του Έλληνα φωτογράφου Τάσου Βρεττού, στον Χώρο Α της Πειραιώς 260. Πρόκειται για μία εγκατάσταση για ενήλικο κοινό, που αποτυπώνει την εμπειρία του underground clubbing στην Αθήνα από το 2005 και εξής -μας καλεί σε μια περιήγηση στο αθέατο κομμάτι της ζωής Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών της clubbing περφόρμανς και της BDSM σκηνής, καθώς και του ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβισμού, όπως τα βίωσε και τα κατέγραψε ο γνωστός Έλληνας φωτογράφος Τάσος Βρεττός. 

Η πολυμεσική παρουσίαση του «The Feel. Backstage» πραγματοποιείται ως εναρκτήριο έργο της μεγαλύτερης, σπονδυλωτής παρουσίασης του συνόλου της δουλειάς του Βρεττού σε διαφορετικούς χώρους και επιμέρους χρόνους, με την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ και τη συνεργασία του Ιδρύματος Ωνάση στη δημιουργία σχετικής δίγλωσσης έκδοσης. Ο Τάσος Βρεττός είναι Έλληνας φωτογράφος με έδρα στην Αθήνα. 

Ασχολήθηκε με την φωτογραφία από το 1970 -τόσο με προσωπικά καλλιτεχνικά project όσο και ως επικεφαλής του φωτογραφικού τμήματος της εκδοτικής εταιρείας Γραμμή, αργότερα των εκδόσεων Λαμπράκη και σήμερα ως ιδρυτής του studio vrettos. Συνεργάστηκε με τον Μάνο Χατζιδάκι στο περιοδικό «Τέταρτο», σχεδόν με όλα τα εγχώρια περιοδικά μόδας, πολλές δισκογραφικές εταιρείες, αλλά και για μεγάλες διαφημιστικές καμπάνιες σε Ελλάδα και εξωτερικό. 

Οι φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά, σε αρκετές εκδόσεις βιβλίων ενώ η συμμετοχή του σε εκθέσεις δημιουργεί ακόμη μια μακρά λίστα παρουσιάσεων και συνεργασιών. Η πιο πρόσφατη ατομική του έκθεση περιελάμβανε το φωτογραφικό πορτφόλιο «Τ(ρ)όποι Λατρείας», το οποίο παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα (2015), το Μουσείο Φωτογραφίας και το Μακεδονικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Θεσσαλονίκη(2017) και στο Φεστιβάλ Φωτογραφίας Les Recontres d’ Arles στη Γαλλία (2016).

Η Τζουν Μπράουν, όπως ήταν το όνομά της, γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας το 1923, σπούδασε υποκριτική και συχνά εμφανιζόταν με το σκηνικό της όνομα Τζουν Μπρουνέλ, αναφέρεται στην ανακοίνωση του Ιδρύματος.

Το 1947, συνάντησε τον Χέλμουτ Νιούτον, Γερμανο-Εβραίο φωτογράφο που είχε φύγει από τη ναζιστική Γερμανία και μόλις είχε δημιουργήσει ένα φωτογραφικό στούντιο στη Μελβούρνη. Παντρεύτηκαν ένα χρόνο αργότερα και ήταν μαζί μέχρι που ο 83χρονος Χέλμουτ Νιούτον πέθανε σε τροχαίο δυστύχημα στο Λος Άντζελες το 2004.

Το 1970, αφού μετακόμισε στο Παρίσι με τον σύζυγό της, η Τζουν Νιούτον ξεκίνησε τη δική της καριέρα ως φωτογράφος με το ψευδώνυμο Άλις Σπρινγκς και σύντομα έγινε πολύ γνωστή καλλιτέχνης εστιάζοντας στα πορτρέτα.

Στα έργα της συμπεριλαμβάνονται διαφημιστικές εκστρατείες και πορτρέτα διακεκριμένων δημιουργικών προσωπικοτήτων, όπως οι Yves Saint Laurent, Gore Vidal, Balthus, Robert Mapplethorpe και Brassaï, καθώς και σταρ του Χόλυγουντ.

Δημιούργησε, επίσης, μια σειρά από φωτογραφίες δρόμου, κατά μήκος της λεωφόρου Μελρόουζ, στο Λος Άντζελες, όπου κατέγραψε τις ανερχόμενες σκηνές πανκ και χιπ χοπ της Καλιφόρνια τη δεκαετία του 1980. Οι Χέλμουτ και Τζουν Νιούτον περνούσαν τακτικά τους χειμώνες τους στην Καλιφόρνια, διαμένοντας στο Chateau Marmont.

Τη δεκαετία του 1990, γύρισε το ντοκιμαντέρ «Helmut by June» για το γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι Canal Plus και το 1998 ακολούθησε η εμβληματική σειρά φωτογραφιών του ζευγαριού «Us and Them», η οποία αποτέλεσε περιεχόμενο ενός τόμου και αργότερα μετατράπηκε σε έκθεση που παρουσιάστηκε σε όλο τον κόσμο με αυτοπροσωπογραφίες και πορτρέτα, καθώς και εικόνες πολλών διασημοτήτων.

«Η Άλις Σπρινγκς έκανε κάτι περισσότερο από το να τεκμηριώνει την εμφάνιση διάσημων και ανώνυμων ανθρώπων της εποχής, κατέγραφε το χάρισμα τους, την αύρα τους» αναφέρει το Ίδρυμα Χέλμουτ Νιούτον περιγράφοντας το έργο της. «Η ματιά της για τους ανθρώπους επικεντρώνεται κυρίως στα πρόσωπά τους» σημειώνει.

Το 1981, το ζευγάρι μετακόμισε στο Μόντε Κάρλο. Μετά το θάνατο του συζύγου της, η Τζουν Νιούτον ανέλαβε το Ίδρυμα Χέλμουτ Νιούτον στο Βερολίνο, το οποίο είχε ιδρύσει ο σύζυγός της λίγους μήνες πριν από το θάνατό του. Μέχρι το θάνατό της, ήταν η πρόεδρος του Μουσείου, το οποίο έχει γίνει ένας σημαντικός χώρος για σύγχρονες εκθέσεις φωτογραφίας.

Η έκδοση «Αθήνα/Athen – Ένα Φωτογραφικό Λεύκωμα για την Αθήνα του ’60» με έργα της φωτογράφου Κατερίνας Ζωιτοπούλου - Μαυροκεφαλίδου είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν, μέσα από το σεργιάνι σε αθηναϊκούς δρόμους περασμένων ετών.

Δεκαετία του ’60. Στιγμές ζωής μίας ασπρόμαυρης Αθήνας και μια ολόκληρη εποχή σε «στοπ καρέ». Ένα βιβλίο ντοκιμαντέρ για την πόλη, τους ανθρώπους της και την καθημερινότητά τους. Τότε που ο χρόνος κυλούσε κάπως πιο αργά κι έτρεχε μόνο σε «κουρδισμένα» ρολόγια.

Ακρόπολη, Ιερός Βράχος, Πλάκα, Μοναστηράκι, Σύνταγμα, Βαρβάκειος, πλατεία Ταχυδρομείου, Ομόνοια και Ζάππειο.

Αυτόν δεν τον θέλω. Αδιαφορεί για την παρουσία μου. Ο πάγκος του όμως είναι υπέροχος..

Κόσμος στο πήγαιν’ έλα. «Εδώ το φρέσκο ψάρι να τρώει η μάνα και στο παιδί να μη δίνει», ηλικιωμένο φλερτάκι στους εύζωνες, λαθραίο ανάγνωσμα εφημερίδας στο περίπτερο, φτώχια στο πεζοδρόμιο και ένα κομμάτι πάγος κατευθείαν για το ψυγείο. Χαμόσπιτα, σκόνη, ζέστη και χώμα στον δρόμο. Το φόρεμα «λίγο πιο κάτω από το γόνατο» και η ιδρωμένη περιέργεια για τον φακό μόνιμη από τότε. Βόλτες, καλοκαιρινό ραχάτι και η συνηθισμένη σαμπρέλα/παιχνίδι συντροφιά των πιτσιρικιών.

Μιλώντας μας για τη δημιουργία του λευκώματος, η Κατερίνα Ζωιτοπούλου αναφέρει:

«Πολύ νέα πήγα στο Δυτικό, τότε, Βερολίνο για σπουδές στο Πολυτεχνείο και αργότερα στη Σχολή Φωτογραφίας και Κινηματογράφου. Μετά την αποφοίτησή μου, εργάστηκα πολύ λίγο σαν φωτογράφος πλατό, οι δυσκολίες όμως ήταν αξεπέραστες. Έτσι άρχισα να εργάζομαι σαν μοντέρ, αφήνοντας τη μεγάλη μου αγάπη, τη φωτογραφία, στον καλλιτεχνικό ερασιτεχνισμό -παίρνοντας μέρος σε διεθνείς εκθέσεις και φωτογραφίζοντας ό,τι μου κινούσε το ενδιαφέρον.

Ναι ρε φίλε. Εχουμε τα πάντα. Όμως μην κοιτάζεις, αν δε θέλεις να ψωνίσεις ( έχει δίκιο).

Το 1966, μετά από δέκα χρόνια στο Βερολίνο, ήρθα διακοπές στην Αθήνα για μερικές μέρες. Η πόλη που αντίκρισα τότε με γοήτευσε με έναν παράξενο τρόπο: ήταν αλλαγμένη, ξένη αλλά ταυτόχρονα και πολύ γνώριμη. Με τον φακό μου προσπάθησα να αιχμαλωτίσω αυτό το περίεργο συναίσθημα. Άρχισα να πηγαίνω στα γνωστά, νεανικά μου στέκια, όμως δεν αναγνώριζα σχεδόν τίποτα. Οι μπουλντόζες της αντιπαροχής είχαν αλλάξει τη μορφή της πόλης. Αισθανόμουν σαν μια ξένη που ψάχνει να βρει τον τόπο της, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο. Όμως όλα δεν είχαν αλλάξει: ακόμα έπαιζαν τα παιδιά με το τσέρκι στα δρομάκια της Πλάκας, τα ερωτευμένα ζευγαράκια ανηφόριζαν στον Λυκαβηττό ή στον λόφο του Στρέφη, η Βαρβάκειος ήταν πάντα γεμάτη κόσμο και στην πλατεία Αβησσυνίας, στο Γιουσουρούμ, μπορούσες να βρεις ό,τι ποθούσε η ψυχή σου! Όμως και τα πρόσωπα δεν είχαν αλλάξει: πρόσωπα ζωντανά, εκφραστικά, γεμάτα συναίσθημα, εντελώς διαφορετικά από τα ανέκφραστα πρόσωπα των Βερολινέζων.

Η φωτογραφία δουλεύει με το στιγμιότυπο και την επικαιρότητα. Μπορεί, όμως, να φωτίσει μια εποχή και να δώσει με την αποτύπωση του επίκαιρου στοιχεία του παρελθόντος που χάνεται. Νομίζω πως οι φωτογραφίες μου προσφέρουν στον θεατή μια νοσταλγική, αλλά φευγαλέα μνήμη μιας πόλης που επρόκειτο να μετασχηματιστεί ραγδαία.

Η ώρα περνά και η αγορά με καλεί. Μια αγορά που ζει ακόμα στην Εποχή των Παγετώνων.

Κάθε πόλη έχει τους φωτογράφους της που ανακαλύπτουν αισθητικούς και αισθηματικούς κόσμους, πολυδιάστατους κόσμους, που λειτουργούν, όμως, και σαν ντοκουμέντα. Ντοκουμέντα με ψυχή της Αθήνας της δεκαετίας του ’60, με τους καθημερινούς ανθρώπους και τα αστικά τοπία, τους τουρίστες στην Ακρόπολη και τα στενοσόκακα της Πλάκας απόκτησαν με τον φακό μου μια δεύτερη ζωή, απαθανατίζοντας μια πόλη που χάθηκε…».

Χωρίς να το υποψιάζεται η πολύ νέα, τότε, φωτογράφος έχει καταφέρει να αποτυπώσει το πρόσωπο και την ταυτότητα μιας πόλης που κάθε μέρα αλλάζει. Μία συλλογή πολύτιμη που, τελικά, αποφάσισε να κάνει γνωστή με αυτό το ιδιαίτερο λεύκωμα.

Κοιμήσου παιδί. Η πόλη σε κρατά στην αγκαλιά της. Ονειρέψου το μέλλον. Ετσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.

Όλες οι φωτογραφίες συνοδεύονται από λεζάντες του Νίκου Δεληβοριά. Ο ίδιος γράφει στον πρόλογο του άλμπουμ: «Σίγουρα τα πρόσωπα των σημερινών Αθηναίων δε μοιάζουν με εκείνα που βλέπουμε στις φωτογραφίες της Κατερίνας. Το κέντρο δεν είναι κατοικημένο όπως τότε. Και η πόλη σήμερα έχει άλλη όψη. Ο κόσμος δεν κατεβαίνει πια από τις γειτονιές στην αγορά για να ψωνίσει. Κι όμως, όποια ώρα και να περάσεις από την οδό Αθηνάς, θα την βρεις γεμάτη. Το ίδιο και από την Αιόλου και από το Μοναστηράκι. Κι οι τουρίστες θα κατεβαίνουν πάντα από την Ακρόπολη, θα διασχίζουν την Πλάκα και θα καταλήγουν στα ίδια μέρη απ’ όπου πέρασε η φωτογράφος το μακρινό ’66».

Σήμερα, κάποιες από τις φωτογραφίες βρίσκονται στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.

To λεύκωμα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Xρήστος Μαρίνης -εκδ. Παρασκήνιο και είναι διαθέσιμο κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον εκδότη.

Ένας σπουδαίος φωτογράφος, ποιητής, καλλιτέχνης, αλλά πάνω απ' όλα ένας κύριος και μία ευγενική ψυχή. Με τα συγκεκριμένα σχόλια ο κόσμος της ιταλικής μόδας αποχαιρετά τον φωτογράφο, Τζοβάνι Γκάστελ, ο οποίος πέθανε το Σάββατο σε ηλικία 65 ετών λόγω επιπλοκών που συνδέονται με την COVID-19.

«Υπάρχει ένα είδος πόνου που οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν. Ένας πόνος, τον οποίο δεν μπορεί να κατανοήσει το μυαλό μας γιατί έρχεται τόσο ξαφνικά και απροσδόκητα. Ένας πόνος που σε κάνει να νιώθεις χαμένος» είπε η Ιταλίδα σχεδιάστρια μόδας Ντονατέλα Βερσάτσε.

«Ο Τζοβάνι ήταν σε θέση να βλέπει την ομορφιά σε όλα τα πράγματα γύρω του και πάντα θα φυλάω τις στιγμές που μοιραστήκαμε και τις αναμνήσεις μαζί του. Θα θυμάμαι πάντα πως βρισκόταν πίσω από το φακό της αγαπημένης του φωτογραφικής μηχανής δημιουργώντας διάσημα πορτρέτα και τέχνη. Η γενναιοδωρία του ήταν χωρίς όρια και η καλοσύνη της ψυχής του δεν μπορεί να μετρηθεί» τόνισε.

Ο Γκάστελ γεννήθηκε σε αριστοκρατική οικογένεια - η μητέρα του ήταν η Ίντα Βισκόντι ντι Μοντρόνε, αδελφή του θρυλικού σκηνοθέτη Λουκίνο Βισκόντι. Το 1975 άρχισε να εργάζεται ως φωτογράφος για βρετανικό οίκο δημοπρασιών και το 1981, μπήκε στον κόσμο της φωτογραφίας μόδας χάρη σε μια συνάντηση με την Κάρλα Γκιλιέρι, η οποία έγινε μάνατζέρ του.

Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Anabella, Vogue Italia, Mondo Uomo, Donna, Vanity Fair, Amica κ.ά.

Εμπνευσμένος από τον Αμερικανό φωτογράφο Ίρβινγκ Πεν από τις αρχές της καριέρας του, επιδίωξε ένα ιδανικό κλασικής ομορφιάς και κομψότητας στις εικόνες του.

Η καριέρα του απογειώθηκε την εποχή της άνθησης του Made in Italy και την άνοδο των ιταλικών brand Versace, Missoni, Krizia, Gianfranco Ferrè και Salvatore Ferragamo.

Μοντέλα, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, επαγγελματίες του κλάδου, VIP, τραγουδιστές, μουσικοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, σχεδιαστές, σεφ πόζαραν στον φωτογραφικό φακό του.

«Γνώρισα τον Τζοβάνι Γκάστελ το 1987 και από εκείνη τη στιγμή συνεργαζόμασταν πάντα» δήλωσε η διευθύντρια του Vanity Fair Italia, Κριστίνα Λουκίνι. «L’Uomo Vogue, Vogue Gioiello, Vogue Pelle, Vanity Fair, Amica, Glamour… μια ζωή με φωτογραφίσεις, ταξίδια, δείπνα, γέλια και συζητήσεις σχετικά με το νόημα όλων αυτών. Μου δίδαξε να αναζητώ την ομορφιά πάντα, παντού και με οποιοδήποτε τρόπο. Τον έλκυε ακαταμάχητα η ομορφιά, σαν να ήταν ναρκωτικό. Μαζί κάναμε χιλιάδες φωτογραφίσεις μόδας, νεκρές φύσεις, εξώφυλλα και πορτρέτα» πρόσθεσε.

Από το 2000 και μετά, ο Γκάστελ, ο οποίος έγραφε επίσης ποιήματα, αφιερώθηκε περισσότερο στα πορτρέτα και δημιούργησε περισσότερα από 200 γνωστών προσωπικοτήτων όπως του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, του Ιταλού αρχιτέκτονα Έτορε Σότσας και του Ιταλού χορευτή, Ρόμπερτο Μπόλε.

Τα πορτρέτα συγκεντρώθηκαν για έκθεση αφιερωμένη στο έργο του στο Μουσείο MAXXI στη Ρώμη πέρσι.

Το 2016 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του με τίτλο «An eternal instant. My life» την οποία έγραψε μέσα σε ένα μήνα, στο σπίτι του στο Φιλικούντι των Αιολίδων Νήσων.