«Μέσα από την τέχνη του και την ανθρωπιά του, άγγιξε όλες τις καρδιές μας και η θρυλική ζωή του θα αποτελέσει παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Θα είναι για πάντα μαζί μας», δήλωσε ο μάνατζέρ του, Λου Πιτ. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ήταν ο ρόλος του στην ταινία «Η μελωδία της ευτυχίας». Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 100 ταινίες.

Γεννημένος στις 13 Δεκεμβρίου 1929, ο Καναδός ηθοποιός μετρούσε επτά δεκαετίες στον κινηματογράφο την τηλεόραση και το θέατρο με μεγάλες επιτυχίες και σπουδαίους ρόλους.

Έκανε το ντεμπούτο του το 1957 στην ταινία «Stage Struck» και έλαβε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα το 1965 για τη συμμετοχή του στο βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μιούζικαλ του Ρόμπερτ Γουάιζ «Η Μελωδία της Ευτυχίας» (The Sound of Music), όπου έκανε τον πατέρα της οικογένειας Φον Τραπ.

Ακολούθησαν οι ταινίες «Έρωτες Που Σβήνουν την Αυγή» (Inside Daisy Clover, 1965), «Η Νύχτα των Στρατηγών» (Night of the Generals, 1967, Έρβιν Ρόμελ) και «Ο Άνθρωπος Που θα Γινόταν Βασιλιάς» (The Man Who Would Be King, 1975).

Τη δεκαετία του '70 συμμετείχε στη σειρά του Φράνκο Τζεφιρέλι «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (Jesus of Nazareth) στο ρόλο του Ηρώδη Αντύπα και κατά τη δεκαετία του '80 συμμετείχε στην επιτυχημένη σειρά «Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας».

Τη δεκαετία του '90 συμμετείχε στις ταινίες «Μάλκολμ Χ» (Malcolm X, 1992), «Οι Δώδεκα Πίθηκοι» (Twelve Monkeys, 1995) και «The Insider», 1999.

Οι πιο πρόσφατες ταινίες στις οποίες συμμετείχε είναι: «Ψηλά στον Ουρανό» (Up, 2009), «Ο Τελευταίος Σταθμός» (The Last Station, 2009), «Ο Φανταστικός Κόσμος του Δρ. Παρνάσους» (The Imaginarium of Doctor Parnassus, 2009), «Οι Πρωτάρηδες» (Beginners, 2010), «Το Κορίτσι με το Τατουάζ» (The Girl with the Dragon Tattoo, 2011), «Ο παραχαράκτης» (The Forger, 2014), «Γράμμα από το παρελθόν» (Remember, 2015), «Όλα τα λεφτά του κόσμου» (All the Money in the World, 2017) και «Στα Μαχαίρια» (Knives Out, 2019).

O Πλάμερ έχει βραβευτεί με δυο Έμμυ, δύο Τόνυ, μια Χρυσή Σφαίρα, ένα BAFTA και ένα Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Η νίκη του στα Όσκαρ για την ταινία «Οι Πρωτάρηδες» (Beginners), σε ηλικία 82 ετών, τον κατέστησε τον γηραιότερο ηθοποιό που κέρδισε ποτέ το βραβείο.

Το 1968 τιμήθηκε από τη Βασίλισσα Ελισάβετ με τον τίτλο του Ιππότη, ενώ, επιπλέον, έχει τιμηθεί αντίστοιχα από το κράτος του Καναδά, ήταν Επίτημος Διδάκτωρ της Σχολής Juilliard της Νέας Υόρκης και πέντε μεγάλων Πανεπιστημίων του Καναδά. Το 1986 μπήκε στο Θεατρικό Hall of Fame και το 1999 στην αντίστοιχη επετηρίδα του Καναδά.

Ο Ενιαίος Σύλλογος ζητά, μεταξύ άλλων, «την άμεση απόσυρση τής πρόσφατα (10/12/20) ψηφισμένης διάταξης του νομοσχεδίου του ΥΠΠΟΑ για την αναδιοργάνωση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων, η οποία προβλέπει τη δυνατότητα μακροχρόνιου δανεισμού (συνολικά 50 έτη) ελληνικών αρχαιοτήτων, σε Μουσεία εκτός χώρας» και «την επαναφορά του μέχρι πρότινος ισχύοντος νομικού πλαισίου (5+5 έτη μέγιστο χρονικό διάστημα δανεισμού)».

«Ένα εμβληματικό και ιστορικό κτήριο όπως, η Βίλα Λουμίδη, θα ανακαινιστεί και θα γίνει ένας σύγχρονος πολιτιστικός πολυχώρος, σημείο αναφοράς για τον δήμο μας και τα βόρεια προάστια.

Καθημερινά με το έργο μας, αποδεικνύουμε πως πετυχαίνουμε χρηματοδοτήσεις τόσο για έργα υποδομών όσο και για την πολιτιστική και αθλητική αναζωογόνηση της πόλης μας. Ευχαριστώ την επιστημονική ομάδα σύνταξης μελετών του Δήμου μας για την αποτελεσματικότητά της, καθώς και τη διοίκηση του Πράσινου Ταμείου για την ανταπόκρισή τους στο αίτημα της πολιτιστικής ανάδειξης της κληρονομιάς του Αμαρουσίου», δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο δήμαρχος Αμαρουσίου Θεόδωρος Αμπατζόγλου.

Ο ηθοποιός  υπέκυψε χθες το πρωί από αιμορραγία. Νοσηλεύονταν από τις 18 Οκτωβρίου στο νοσοκομείο ύστερα από ατύχημα που είχε με το μηχανάκι του.

Ο Χρήστος Αυλωνίτης τα τελευταία δύο χρόνια συμμετείχε στις τηλεοπτικές σειρές: «Επιστροφή» και τη σειρά «Έρωτας Μετά».

Στην προσωπική του σελίδα στο Facebook εδώ και λίγη ώρα οι φίλοι του τον αποχαιρετούν και δεν μπορούν να πιστέψουν ότι «έφυγε» από τη ζωή. Ο  ίδιος με ανάρτησή του είχε ενημερώσει πως νοσηλεύεται στο νοσοκομείο.

Ο Χρήστος Αυλωνίτης γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης ΚΕΑ καθώς και από το Yale Drama School.

Μια παράσταση του Ανέστη Αζά, στην πρώτη του συνεργασία με τη Λένα Κιτσοπούλου, ένα καυστικό «αντι-αφιέρωμα» στο ελληνικό καλοκαίρι, το πριν, το τώρα και το μετά της ελληνικής θερινής –και όχι μόνο– πραγματικότητας. Μια παράσταση για να αναστήσουμε τις ζωές και τις «ορέξεις» μας.

Τίποτα δεν μένει όρθιο σε αυτή την παράσταση. Όλα εκτίθενται στον ελληνικό καυτό ήλιο. Συνήθειες, παθογένειες και μοτίβα θέρους, επιδημιολογικά φορτία, μαυρισμένα κορμιά, μουσικά σουξέ, απόγνωση το 2020, γκρικ λάβερ και καμάκια των 70’s, εφήμεροι έρωτες, χάπια, αφραγκίες, άνθρωποι που σιχαίνονται το καλοκαίρι.

Τι απομένει από τη μυθολογία του greek summer στο πιο περίεργο καλοκαίρι των τελευταίων ετών; Είναι όντως το ελληνικό καλοκαίρι μια αντίληψη, μια ματιά στα πράγματα; Και πώς πραγματώνεται αυτή σε συνθήκες παγκόσμιας πανδημίας; Ποιες οι συνέπειες στον ψυχισμό και την καθημερινότητα του Νεοέλληνα και στην άλλοτε ακμάζουσα τουριστική βιομηχανία της χώρας; Τι μας έλειψε τελικά φέτος από όλα αυτά που σημαίνει το καλοκαίρι;

Οι «Ερωτικές Καρτ Ποστάλ από την Ελλάδα», μια σπονδυλωτή μουσική φάρσα γύρω από τον μύθο του ελληνικού θέρους, σταμάτησαν πέντε μέρες πριν από την πρεμιέρα, τον περασμένο Μάρτιο, εξαιτίας του lockdown. Η παράσταση ανεβαίνει τελικά στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, με ανανεωμένο υλικό που πρόσφερε σε αφθονία η νέα συνθήκη ζωής από τον Μάρτιο και μετά, και θα διαρκέσει έως τις 8 Νοεμβρίου [Συγγρού 107, Αθήνα].

Οι Γιώργος Βουρδαμής, Λένα Κιτσοπούλου, Κώστας Κουτσολέλος, Ιωάννα Μαυρέα, Θεανώ Μεταξά, Σοφία Πριόβολου και Gary Salomon, πριν βγάλουν τα χειμωνιάτικά τους ρούχα από το πατάρι, παίρνουν τα αντίσκηνα και τις ρακέτες τους και μας μιλούν για τον ψυχαναγκασμό του ονειρικού, ερωτικού ελληνικού καλοκαιριού, που αναγνωρίζεται ως συλλογική, εθνική –και εν μέρει διεθνής– φαντασίωση, συντεθειμένη από πολλά κοινωνικά στερεότυπα.

Την ίδια ώρα, συντονίζονται άψογα με τη στιγμή και την κατάσταση και παραδίδουν μαθήματα επιβίωσης το έτος 2020, γεμάτα ειλικρίνεια και καυστικό χιούμορ. Σκηνές πανδημικής καθημερινότητας συνοδεύονται από γνωστά τραγούδια της ακρογιαλιάς και πλέκονται με τα κλισέ που ταυτίζουν την τουριστική με τη σεξουαλική προβολή της Ελλάδας ως θερινού ορμητηρίου.

Στην πρώτη τους συνεργασία, ο Ανέστης Αζάς και η Λένα Κιτσοπούλου διερευνούν τη σκοτεινή πλευρά του ελληνικού καλοκαιριού: στιγμή εξαίρεσης και ανάπαυλας, σημείο που ορίζει τον χρόνο και την αντίληψή του στη χώρα μας, χρόνος γεμάτος προσδοκίες και διαψεύσεις.

Η παράσταση, που ισορροπεί ανάμεσα σε αυτοβιογραφικά και μυθοπλαστικά στοιχεία, εξερευνά τις ποικίλες αναφορές της θερινής εικονογραφίας, σχολιάζοντας την πατριαρχία και την εθνική ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα και τον σεξισμό της κοινωνίας μας, τη ματαίωση και τον πανικό του μετά-covid οικονομικού, κοινωνικού, πολιτιστικού γίγνεσθαι.

Ο Ανέστης Αζάς, βετεράνος πλέον του θεάτρου ντοκιμαντέρ, επιστρέφει στη Στέγη τέσσερα χρόνια μετά την «Καθαρή Πόλη» (συν-σκηνoθεσία: Πρόδρομος Τσινικόρης), η οποία από το 2016 έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 40 σκηνές εντός και εκτός Ευρώπης, έχοντας τη σταθερή υποστήριξη του προγράμματος «Εξωστρέφεια» της Στέγης: Münchner Kammerspiele (Μόναχο), Théâtre de la Ville (Παρίσι), Sharjah Biennial (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), Festival Grec (Βαρκελώνη) κ.ά. Στη νέα αυτή δουλειά, ξεπερνάει τα όρια του «καθαρού» θεάτρου ντοκιμαντέρ, για να φτάσει σε μια μεικτή φόρμα που επανεξετάζει τη σχέση, αναιρεί και επαναθέτει τα όρια ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία.

Η Λένα Κιτσοπούλου, ιδιοσυγκρασιακή συγγραφέας, σκηνοθέτρια και ηθοποιός, συμμετέχει στη συγγραφή του κειμένου, αναλαμβάνοντας με το δικό της αιρετικό στυλ να «αναποδογυρίσει» όλα όσα νομίζαμε ότι ξέραμε για την τουριστική βιομηχανία της Ελλάδας.

Με αφορμή την απογραφή των παλαιών χειρόγραφων της Εθνικής Κεντρικής Βιβλιοθήκης της Φλωρεντίας, ο Daniele Conti, υπεύθυνος για την ανακάλυψη, βρήκε μια σειρά από αποσπάσματα που αποδίδονται στον Νικολά Μακιαβέλι, τα οποία δεν είχαν δημοσιευτεί ποτέ. Τα χειρόγραφα παρουσιάστηκαν στην Εθνική Κεντρική Βιβλιοθήκη της Φλωρεντίας από τον διευθυντή Luca Bellingeri, τον επικεφαλής αρχαίων χειρογράφων David Speranzi, δυο ειδικούς επί του Μακιαβέλι, τους Francesco Bausi και Michele Ciliberto αλλά και τον Daniele Conti.

«Ζούμε σε μια μοναδική χώρα του κόσμου, με μια πολιτιστική κληρονομιά τόσο πλούσια που συνεχίζει να μας εκπλήσσει με τόσο απίστευτες ανακαλύψεις», σχολίασε ο υπουργός Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Δραστηριοτήτων και Τουρισμού, Dario Franceschini.

Ο άνθρωπος που τα ανακάλυψε, Daniele Conti, πιστεύει πως αυτά τα έγγραφα θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους φιλολόγους να κατανοήσουν καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο ο Νικολά Μακιαβέλι χρησιμοποιούσε τις καθημερινές σημειώσεις του για τρέχοντα γεγονότα, προκειμένου να συγγράφει τα πιο εξειδικευμένα πολιτικά έργα του. Κάτι σαν ημερολόγιο του φιλοσοφικού έργου του.

Καρδιά του «Ταξιδιού» είναι μία κούκλα ύψους 3,5 μέτρων με τη μορφή ενός εννιάχρονου κοριτσιού, η μικρή Αμάλ, που ταξιδεύει περισσότερα από 8.000 χλμ., διασχίζοντας την Τουρκία και την Ευρώπη, για να βρει τη μητέρα της. Ένα ισχυρό σύμβολο για τα εκατομμύρια εκτοπισμένα παιδιά-πρόσφυγες που έχουν χωριστεί από τις οικογένειές τους. Μεταφέροντας το κατεπείγον μήνυμα «Μη μας ξεχνάτε», η Αμάλ θα ξεκινήσει από τα σύνολα Συρίας-Τουρκίας και θα διασχίσει Ελλάδα, Ιταλία, Ελβετία, Γερμανία, Βέλγιο και Γαλλία για να φτάσει στο Ηνωμένο Βασίλειο, φωτίζοντας τις ιστορίες των παιδιών προσφύγων που αντιπροσωπεύει.

Παραγωγή του Good Chance Theatre, του Stephen Daldry, του David Lan και της Tracey Seaward υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Amir Nizar Zuabi, «Το Ταξίδι» θα φέρει κοντά αναγνωρισμένους καλλιτέχνες, σημαντικούς πολιτιστικούς φορείς, την κοινότητα και ανθρωπιστικές Οργανώσεις για να δημιουργήσουν μαζί ένα από τα πιο τολμηρά έργα δημόσιας τέχνης που έχουν επιχειρηθεί ποτέ. «Το Ταξίδι» θα κορυφωθεί με μία μεγάλη υπαίθρια συμμετοχική εκδήλωση στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μάντσεστερ (Manchester International Festival), τον Ιούλιο του 2021.

Σε όλη τη διαδρομή, περισσότερες από 70 πόλεις, κοινότητες και χωριά θα υποδεχθούν τη μικρή Αμάλ με καλλιτεχνικές δράσεις – από παρελάσεις στον δρόμο και παραστάσεις μουσικής, χορού και θεάτρου στον δημόσιο χώρο, μέχρι μικρές κοινοτικές εκδηλώσεις. Κάθε βήμα αυτού του ταξιδιού θα καταγράφεται και θα είναι διαθέσιμο online, δίνοντας σε θεατές από όλο τον κόσμο την ευκαιρία να μοιραστούν την ιστορία της Αμάλ και των χιλιάδων άλλων ανθρώπων που θα συναντήσει στον δρόμο της. Στο πλαίσιο του προγράμματος «Χώρες σε Εξορία», διακεκριμένοι καλλιτέχνες από τη Συρία θα δημιουργήσουν νέα έργα δημόσιας τέχνης για πολλά από τα σημεία της διαδρομής της Αμάλ. Επίκεντρο των έργων αυτών θα είναι η έννοια της εξορίας, καλώντας το κοινό να αναρωτηθεί σχετικά με το τι είναι αυτό που ονομάζουμε «σπίτι».

Ένα μεγάλο εκπαιδευτικό πρόγραμμα θα λειτουργήσει παράλληλα με τις καλλιτεχνικές δράσεις του «Ταξιδιού». Πριν, μετά αλλά και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της, η μικρή Αμάλ θα έρθει σε επαφή με νέους ανθρώπους από κοινότητες, προσφυγικές και μη, μέσω προγραμμάτων δημιουργικής μάθησης, ειδικά διαμορφωμένων για κάθε της σταθμό.

Σε αυτή την περίοδο τεράστιων παγκόσμιων αλλαγών, «Το Ταξίδι» είναι μία τεράστια καλλιτεχνική απάντηση. Υπερβαίνει γεωγραφικές, πολιτικές και γλωσσικές διαφορές για να αφηγηθεί μία ιστορία για την ανθρώπινη φύση που μας ενώνει και για να διασφαλίσει ότι δε θα ξεχάσουμε τα εκατομμύρια εκτοπισμένων παιδιών, που είναι πιο ευάλωτα από ποτέ εν μέσω αυτής της παγκόσμιας πανδημίας.

Kαθώς η μικρή Αμάλ θα διασχίζει την Τουρκία και την Ευρώπη, θα πραγματοποιηθεί εκστρατεία συγκέντρωσης πόρων για τη στήριξη των προσφύγων εν μέσω αυτής της μεγάλης κρίσης.

Εκατοντάδες διεθνείς συνεργάτες θα στηρίξουν την Αμάλ στο ταξίδι της – από θέατρα, κοινοτικές ομάδες, καλλιτεχνικές και ανθρωπιστικές Οργανώσεις μέχρι τοπικές και κρατικές αρχές.