Η τραγουδίστρια παραδοσιακής ελαφράς μουσικής Βέρα Λιν, η γυναίκα που συνέδεσε το όνομά της με την εμψύχωση των Βρετανών στρατιωτών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πέθανε σε ηλικία 103 ετών.

Η Αγγλίδα Βέρα Μάργκαρετ Λιν, με πραγματικό επώνυμο Γουέλτς (Vera Margaret Lynn), γεννήθηκε το 1917. Ήταν πολύ δημοφιλής κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ υπήρξε, επίσης, τραγουδοποιός και ηθοποιός.

Κατά τον πόλεμο περιόδευε δίνοντας σχεδόν συνεχώς συναυλίες για τα βρετανικά στρατεύματα εντός και εκτός Αγγλίας, φθάνοντας μέχρι την Αίγυπτο, τις Ινδίες και τη Βιρμανία. Τα τραγούδια που έχουν συνδεθεί περισσότερο με τη φωνή της είναι τα «We’ll Meet Again», «The White Cliffs of Dover», «A Nightingale Sang in Berkeley Square» και «There’ll Always Be an England».

Παρέμεινε δημοφιλής και μετά τον πόλεμο, εμφανιζόμενη στην τηλεόραση στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ, ηχογραφώντας τραγούδια όπως το «Auf Wiederseh’n Sweetheart» και το πρώτο σε πωλήσεις στην πατρίδα της «My Son, My Son». Το 2009, σε ηλικία 92 ετών, έγινε η γηραιότερη εν ζωή καλλιτέχνιδα που μπήκε στην κορυφή των πωλήσεων άλμπουμ στο Ηνωμένο Βασίλειο, με το «We’ll Meet Again: The Very Best of Vera Lynn».

Το 2017 έβγαλε το άλμπουμ «Vera Lynn 100» με αφορμή τα εκατοστά γενέθλιά της, που έφθασε το νο. 3 στις πωλήσεις, καθιστώντας την τον γηραιότερο καλλιτέχνη (άνδρα ή γυναίκα) στην ιστορία της τέχνης (και πρώτο υπεραιωνόβιο ερμηνευτή/-τρια) που έβγαλε άλμπουμ το οποίο μπήκε στα 10 κορυφαία σε πωλήσεις σε κάποια χώρα.

Η Λιν έχει αφιερώσει πολύ χρόνο και ενέργεια σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες, σχετικές με βετεράνους πολεμιστές, παιδιά με ειδικές ανάγκες και καρκινοπαθείς. Το 2000 ονομάστηκε «η Βρετανίδα που χαρακτήρισε καλύτερα το πνεύμα του 20ού αιώνα».

«Ο καβγάς ξεσπούσε στο τραπέζι χωρίς λόγο, με το παραμικρό. Πίστευα πάντα πως είχα δίκιο επειδή εκείνος δεν ήξερε να συζητάει. Τον επέκρινα για τον τρόπο που έτρωγε ή μιλούσε. Προφανώς, ντρεπόμουν να τον κατηγορήσω για τ’ ότι δεν μπορούσε να με στείλει διακοπές, αλλά νόμιζα πως είχα το δικαίωμα να θέλω να τον κάνω ν’ αλλάξει τρόπους. Ίσως θα του άρεσε να έχει μια άλλη κόρη. […]

Σκεφτόμουν ότι δεν είχα πια τίποτε άλλο να μάθω από κείνον. Τα λόγια και οι ιδέες του δεν ακούγονταν στις αίθουσες όπου μαθαίναμε γαλλικά ή φιλοσοφία, ή στα σαλόνια με τους κόκκινους βελούδινους καναπέδες των συμμαθητριών μου. Το καλοκαίρι, απ’ το ανοιχτό παράθυρο του δωματίου μου, άκουγα τον ήχο απ’ το φτυάρι του που ίσιωνε το φρεσκοσκαμμένο χώμα.

Ίσως γράφω γιατί δεν είχαμε πια τίποτε να πούμε ο ένας στον άλλον».

Ανί Ερνό

Σ’ αυτό  το εμβληματικό αυτοβιογραφικό αφήγημα, η  Ερνό -μία από τις σημαντικότερες σύγχρονες συγγραφείς της Γαλλίας,  γράφει με βάση την προσωπική της εμπειρία για όλα όσα συνδέουν αλλά και απομακρύνουν τους πατεράδες από τις κόρες,  αναλύοντας τι σημαίνει να χάνεις έναν γονιό, τα παιχνίδια που παίζει η μνήμη, τη σταδιακή αποξένωση ανάμεσα σε άτομα διαφορετικών γενιών και κοινωνικών τάξεων.

Η Σοφία Νικολαΐδου γράφει στο Προλογικό της Σημείωμα: «Ένα βιβλίο πάνω στο ορυκτό βίωμα. Πώς οι σπουδές αλλάζουν τον άνθρωπο. Πώς ανοίγει κάτω απ’ τα πόδια σου γκρεμός, που σε ξεκόβει από την παλιά ζωή. Πώς ο γονιός πεθαίνει, γίνεται ανάμνηση. Δεν λες τα λόγια που πρέπει, την ώρα που πρέπει, γιατί δεν ξέρεις πώς να τα πεις. Και εκ των υστέρων, τα γράφεις. Ο πόνος αγκαλιά με τη χαρά. Η βαθιά περηφάνια του πατέρα. Η κόρη του ανήκει πια “στον κόσμο που εκείνον τον είχε καταφρονήσει”.

Το βιβλίο αυτό μιλάει για τους ανθρώπους που μας γέννησαν. Για τη μέγγενη του περιβάλλοντος, το τι σημαίνει να είσαι πατέρας, αλλά και να είσαι η κόρη αυτού του πατέρα.

Ένας φίλος κάποτε μου είπε: “Τόσα χρόνια επανάσταση, σπουδές και διαβάσματα, ατελείωτοι καβγάδες, συγκρούσεις με τους γονείς. Και χθες, εκεί που καθόμουν, είδα πως είχα τη στάση του σώματος του πατέρα μου. Πέρασαν τόσα χρόνια για να καταλάβω ότι, όσο μακριά και να πας, στο τέλος γυρνάς εκεί που ξεκίνησες”.

Ένα βιβλίο γλυκόπικρο και αληθινό, γεμάτο από τις αναμνήσεις των παιδιών που μεγάλωσαν»

Στον εκσυγχρονισμό, την αναβάθμιση του μουσειακού κελύφους και την επανέκθεση της μόνιμης έκθεσης του Αρχαιολογικού Μουσείου Θήρας προχωρά το Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, μετά την επιτόπια επίσκεψη της υπουργού Λίνας Μενδώνη στις 13 Ιουνίου.

Η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού ιεραρχώντας το έργο ως απόλυτης προτεραιότητας, αποφάσισε την ενίσχυσή του με επί πλέον χρηματοδότηση -από την προβλεπόμενη στην Προγραμματική Σύμβαση του ΥΠΠΟΑ με την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και τον Δήμο Θήρας- και ζήτησε την άμεση έναρξη των διαδικασιών υλοποίησης.

«Η υλοποίηση του συγκεκριμένου έργου, δήλωσε η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη, ενισχύεται με επιπλέον χρηματοδότηση και ταυτόχρονα επιταχύνεται η υλοποίησή του. Θα παράσχομε κάθε δυνατή διευκόλυνση, προκειμένου να εξασφαλισθεί η πληρότητα της επέμβασης και να αποδοθούν το δυνατόν ταχύτερα στο θηραϊκό κοινό και στους εκατοντάδες χιλιάδες  επισκέπτες του νησιού, οι θησαυροί που φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θήρας. Το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού χρηματοδοτεί το σύνολο των οικοδομικών εργασιών αποκατάστασης και αναβάθμισης του κτηρίου, ενώ οι πόροι της Προγραμματικής Σύμβασης  διατίθενται για την επανέκθεση».

Σε συνέχεια της πρόσφατης επίσκεψης του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού  στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θήρας, πραγματοποιήθηκαν στο ΥΠΠΟΑ, παρουσία της πολιτικής ηγεσίας του, δύο συσκέψεις (23 και 24 Ιουνίου 2020), με την συμμετοχή της Διεύθυνσης Μελετών Εκτέλεσης Έργων Μουσείων και Πολιτιστικών Κτηρίων, της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων και των μελετητών του έργου με αντικείμενο την επιτάχυνση της υλοποίησής του.

Μεταξύ άλλων, το έργο περιλαμβάνει την επισκευή και τον εκσυγχρονισμό του μουσειακού κελύφους, την κτηριολογική επέμβαση, την αναδιοργάνωση της μόνιμης έκθεσης και την έκθεση, για πρώτη φορά στο κοινό, της Αρχαϊκής Κόρης της Θήρας,  στο, στεγασμένο πλέον, αίθριο του Αρχαιολογικού Μουσείου.

Οι ανάγκες ριζικής κτηριολογικής επισκευής του αλλά και εκσυγχρονισμού – επικαιροποίησης της μόνιμης έκθεσης είχαν καταστεί ορατές ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Στο πλήθος των νέων σημαντικών ανασκαφικών ευρημάτων για την ιστορική διαδρομή και τον πολιτισμό της Θήρας στην αρχαιότητα που προέρχονται από την νεκρόπολη της αρχαίας πόλης της Θήρας, προστίθενται διαρκώς νέα, κυρίως από το βόρειο αρχαίο επίνειό της, το σημερινό Καμάρι. Το 2000, η σπουδαία ανακάλυψη στο νεκροταφείο της Αρχαίας Θήρας, από τον αείμνηστο αρχαιολόγο Χαράλαμπο Σιγάλα, της υπερφυσικού μεγέθους μαρμάρινης Δαιδαλικής Κόρης έθεσε νέα δεδομένα για την ανακαίνιση του Αρχαιολογικού Μουσείου Θήρας, καθώς προβλέπεται να είναι το κεντρικό του έκθεμα.

Το Υπουργείο Πολιτισμού προετοίμασε σχετική μελέτη επέκτασης-επισκευής-εκσυγχρονισμού της μουσειακής υποδομής με ομάδα τεχνικών συμβούλων σε συνεργασία με την αρμόδια Διεύθυνση Εκτέλεσης Έργων Μουσείων, η οποία ολοκληρώθηκε το 2007. Όμως για διάφορους λόγους δεν κατέστη δυνατή η υλοποίηση το έργου. Το 2018, με πρωταρχικό στόχο την προώθηση και του συγκεκριμένου έργου, υπεγράφη η Προγραμματική Σύμβαση Πολιτισμικής Ανάπτυξης «Πρόγραμμα Μελετών, Συντήρησης και προβολής μνημείων, μνημειακών συνόλων και Μουσείων στα όρια του Δήμου Θήρας» μεταξύ του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου και του Δήμου Θήρας ο οποίος και την χρηματοδοτεί.

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Θήρας, ένα από τα παλαιότερα μουσεία της ελληνικής επικράτειας και των Κυκλάδων, ιδρύθηκε το 1902 για να στεγάσει τα ευρήματα των γερμανικών ανασκαφών στην αρχαία πόλη της Θήρας (1896-1902). Το υπάρχον κτήριο, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Κωνσταντίνου Δεκαβάλλα, ανεγέρθηκε τα έτη 1960-1962 από το Γραφείο Οικισμού Θήρας, στο πλαίσιο της μετασεισμικής ανοικοδόμησης της Θήρας. Μετά την επέκταση και ολοκλήρωσή του από την Αρχαιολογική Υπηρεσία και την οργάνωση της έκθεσής του από τον τότε Έφορο Αρχαιοτήτων Κυκλάδων και Σάμου αείμνηστο Ν. Ζαφειρόπουλο, λειτούργησε για το κοινό, μετά από ολιγοετή διακοπή, το 1968, λειτουργώντας έκτοτε αδιάλειπτα.

Τη σειρά έργων «Stolen» - μερικώς χρωματισμένα πορτρέτα Μαύρων που φόνευσε η αστυνομία,  δουλεύει ο Adrian Brandon. Κάθε πορτρέτο μένει ημιτελές, καθώς ο Brandon βάζει χρώμα επί ένα λεπτό για κάθε ένα από τα χρόνια του βίου του απεικονιζόμενου προσώπου.

Δουλεύοντας το πορτρέτο του George Floyd, ο Brandon έβαλε το χρονόμετρο στα 46 λεπτά, για το πορτρέτο της Breonna Taylor στα 26 λεπτά, για αυτό του Tony McDade στα 38 λεπτά, και στα 7 μόνον για το πορτρέτο της Aiyana Stanley Jones. «Όταν ηχήσει το ξυπνητήρι, με χτυπά ένα κύμα συναισθημάτων, από θυμό μέχρι βαθιά λύπη, μέχρι απόγνωση, μέχρι να νιώθω τυχερός που ακόμα είμαι εδώ» λέει ο -με έδρα το Μπρούκλιν- εικαστικός.

«Πέραν του ότι δίνει στον θεατή μια οπτικοποίηση των διαφόρων ηλικιών που εθίγησαν από την αστυνομική βία, το χρονόμετρο δημιουργεί μεγάλο άγχος σε εμένα, ως καλλιτέχνη. Πότε θα χτυπήσει το ξυπνητήρι; Θα καταφέρω να τελειώσω αυτό το μάτι; Να πάρει, ούτε καν έχω πιάσει τα χείλη» εξομολογείται.

Σε σημείωμα που απέστειλε στο Colossal, ο Adrian Brandon εξηγεί: «Το άγχος είναι ένα συναίσθημα με το οποίο οι Μαύροι είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένοι, και το να βιώνεις αυτό το συναίσθημα ενώ εικονογραφείς αυτά τα πορτρέτα σου επιτρέπει να νιώθεις το κάθε έργο ως περφόρμανς.

Πολλοί Μαύροι υποχρεώνονται να ζουν με αυτό το άγχος, και το αποδεχόμαστε ως μέρος της καθημερινότητάς μας. Αλλά αυτά τα συναισθήματα αυξάνονται και είναι εξουθενωτικά. Δεν θα έπρεπε να κάνω την προσευχή μου κάθε που βλέπω την αστυνομία να κυνηγάει έναν Μαύρο στον δρόμο. Δεν θά έπρεπε να αισθάνομαι άγχος κάθε που η αστυνομία μιλάει σε έναν έγχρωμο. Να πάρει, δεν θα έπρεπε να βγάζω το καπέλο μου και τα κοσμήματά μου κάθε που με σταματάει η αστυνομία.

Δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο ανήσυχος που να κάνω δεύτερες σκέψεις για να καλέσω την αστυνομία έτσι και χρειαστεί να το κάνω. Αυτή η σειρά (έργων) με απορροφά, μ’ έναν τρόπο που η τέχνη δεν είχε κάνει στο παρελθόν».

Το ΙΔΡΥΜΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΤΣΙΧΡΙΤΖΗ (Κασσαβέτη 18, Κηφισιά)

εγκαινιάζει την Τετάρτη, 1η Ιουλίου 2020 και ώρα 12:00 έως 21:00 την ομαδική εικαστική έκθεση με θέμα : S(tr)ay a little prayer for me.

Μπορείτε να επικέπτεστε την έκθεση από την Πέμπτη 25 Ιουνίου έως και το Σάββατο 25 Ιουλίου 2020.

Την έκθεση επιμελείται η ιστορικός Τέχνης Όλγα Λατουσάκη, ενώ για το concept, την  οργάνωση και την  επικοινωνία της έκθεσης την ευθύνη έχει ο Δημήτρης Λαζάρου.

Η έκθεση παρουσιάζεται στο εμβληματικό περιβάλλον του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, Κασσαβέτη 18 στην Κηφισιά που οι εσωτερικοί και εξωτερικοί χώροι του βοηθούν όχι μόνο στη διάδοση του μηνύματος της έκθεσης αλλά και στη σωστή τήρηση των κανόνων ασφαλείας που διέπουν τις πολιτιστικές εκδηλώσεις την περίοδο αυτή.

31 σύγχρονοι εικαστικοί παρουσιάζουν έργα ζωγραφικής, γλυπτικής και φωτογραφίας, που αναφέρονται στην αδέσποτη ζωή, τις δυσκολίες της και τους κινδύνους της, τη μεταμόρφωση των αδέσποτων όταν βρίσκουν στοργή, φροντίδα και αγάπη, εξελίσσοντας κι επεκτείνοντας το κυρίαρχο νόημα της έκθεσης στη γενικότερη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος που αποτελεί το θεμέλιο σπίτι τους με αποτέλεσμα η αδέσποτη ζωή να αποκτά βαθύτερη διάσταση γενικότερα για τα ζώα που η φύση είναι το σπίτι τους, την ώρα που η ανθρώπινη παρέμβαση και αδιαφορία τα καταδικάζει να είναι εκτεθειμένα σε μια αδέσποτη περιπλάνηση και ζωή μέσα στο ίδιο τους το σπίτι που είναι η Φύση.

Εκείνο που είναι δεδομένο, είναι η ανιδιοτελής αγάπη ενός ζώου προς τον άνθρωπο που επίσης αποτελεί μια εκδήλωση της ίδιας της φύσης του, όταν ο άνθρωπος προσεγγίζει το ίδιο και γενικότερα τη Φύση με Σεβασμό.

Η Ιστορικός Τέχνης κι επιμελήτρια της έκθεσης Όλγα Λατουσάκη επισημαίνει στο κείμενό της:

«Μέσα σε μια οικονομική αλλά και ανθρωπιστική κρίση, μέσα σε μια κοινωνία στην οποία η ανάπτυξη έρχεται με αργούς ρυθμούς, μια από τις παράπλευρες απώλειες, είναι και η τρομακτική αύξηση των αδεσπότων στους δρόμους της Ελλάδας. Μια απώλεια που κάθε άλλο παράπλευρη θα έπρεπε να θεωρείται. Δεν είναι, άλλωστε, καθόλου τυχαίο που ένα από τα βασικότερα γνωρίσματα μιας εύρυθμης σύγχρονης κοινωνίας είναι η ευαισθησία και η ορθή αντιμετώπιση των ζώων και ειδικότερα των αδεσπότων της.

Οι περισσότεροι σοκάρονται στη θέα παραμελημένων, άρρωστων και κακοποιημένων  αδέσποτων ζώων, ξεχνώντας όμως να συνδέσουν τις εικόνες αυτές με τις δικές τους πράξεις. Ο άνθρωπος μπορεί στις περισσότερες περιπτώσεις να είναι ο δημιουργός του προβλήματος, αλλά την ίδια στιγμή είναι και αυτός που μπορεί να το ανατρέψει.

Και είναι οι γονείς εκείνοι οι οποίοι οφείλουν, μαζί με τους εκπαιδευτικούς, να βοηθήσουν τα παιδιά να αφομοιώσουν τον σωστό ρόλο απέναντι στα ζώα. Φαίνεται να ξεχνάμε πως ένα «αθώο παιχνίδι» πειράγματος σε μικρή ηλικία μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε έναν ενήλικα που δε θα διστάσει να κακοποιήσει ένα ζώο.

Ας μην εξαντλούμε, λοιπόν, τα αποθέματα της τρυφερότητας και της στοργής μας στον κοινωνικό μας περίγυρο και στους αγαπημένους μας. Είναι βέβαιο οτι ένα αδέσποτο σκυλάκι ή ένα γατάκι που βρήκαμε παρατημένο, θα μας ανταποδώσουν στο δεκαπλάσιο την αγάπη και την προσοχή που θα τους χαρίσουμε.

Ας γίνει η έκθεσή μας αυτή η αφορμή για τις οικογένειες και τα σχολεία να συνδυάσουν την αγάπη για τους τετράποδους φίλους μας και την αξία της τέχνης που τόσο έχει υποτιμηθεί στην Ελλάδα του σήμερα, σε μια όμορφη επίσκεψη.»

Συμμετέχουν οι εικαστικοί:

Anna Patrou - Cécile Balthazard - Georgio Babili - Έλενα Αρσενίδου - Θοδωρής Αρφάνης - Δάφνη Βοτανοπούλου -  Φρόσω Βυζοβίτου - Βίβιαν Ζώταλη - Έλενα Καλαποθάκου - Ιάκωβος Κολλάρος - Γιάννης Κόρμπος - Άννα Κουνάδη - Νίκη Κυριάκη - Έφη Μάνου - Λίζα Βασιλάτου Μέρλιν - Σταυρούλα Μιτζιφίρη  ΜιΣτ -   Ιωάννα Μιχοπούλου - Βαλάντια Μωραϊτάκη - Όλγα Ξυθάλη - Πόπη Παλατιανού - Μαριέττα Παπαγεωργίου - Αγγελική Παπακωνσταντίνου - Χρύσα Παπαχατζάκη - Βίκυ Σαρρή - Παναγιώτης Σαρρής -  Στέλλα Σεβαστοπούλου - Μαρία Σταμάτη - Μαργαρίτα Ταλιαδώρου - Ελένη Τσοτσορού - Όλγα Αικατερίνη Τσουρή - Αριστείδης Χρυσανθόπουλος

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης και των εγκαινίων τηρείται το υγειονομικό πρωτόκολλο.

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Concept – Οργάνωση - Επικοινωνία: Δημήτρης Λαζάρου – email: repdla@hotmail.com // dimitriolazarou@gmail.com

Επιμέλεια & κείμενο έκθεσης: Όλγα Λατουσάκη

Μεταφράσεις στα Αγγλικά: Μαρία Συρρή & Στέλλα Σεβαστοπούλου

Δημιουργικό – Επιμέλεια εντύπων: Σοφία Παπαδοπούλου

Ευχαριστούμε την εικαστικό Σταυρούλα Μιτζιφίρη – ΜιΣτ για την πολύτιμη βοήθεια της στον σχεδιασμό της αφίσας και της ηλεκτρονικής πρόσκλησης της έκθεσης.

Εγκαίνια: Τετάρτη 1η Ιουλίου 2020 και ώρα 12:00 – 21:00

Διάρκεια έκθεσης: 25 Ιουνίου έως 25 Ιουλίου 2020

Η έκθεση θα παρουσιαστεί διαδικτυακά μέσω των ιστοσελίδων www.art-profiles.net και της ομογενειακής ιστοσελίδας www.hephaestuswien.com σε 156 χώρες του κόσμου και με δεδομένη βάση 11.000 κατά μέσο όρο διαδικτυακές επισκέψεις καθημερινά.

Facebook link:

https://www.facebook.com/LazarouMyExhibitions

ΙΔΡΥΜΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΤΣΙΧΡΙΤΖΗ

Κασσαβέτη 18,

145 62 ΚΗΦΙΣΙΑ

Τηλ: 210 80 19 975

email: info@iett.gr   website: www.iett.gr

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Παρασκευή: 11π.μ. – 7μ.μ.

                            Σάββατο: 11π.μ. – 6μ.μ.

                            Κυριακή  - Δευτέρα κλειστά

                           

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Την τελευταία του πνοή άφησε το βράδυ της Παρασκευής σε νοσοκομείο των Αθηνών ο ποιητής, συγγραφέας και σκηνοθέτης Λευτέρης Ξανθόπουλος, σε ηλικία 75 ετών. Η επιβαρυμένη υγεία του δεν άντεξε στην εγχείρηση καρδιάς στην οποία υπεβλήθη.

Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε Νομικά χωρίς να δώσει πτυχιακές εξετάσεις. Στην Αγγλία σπούδασε κινηματογράφο, στη σχολή The London Film School. Έζησε για περισσότερο από δέκα χρόνια σε χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.

Σκηνοθέτησε μεγάλο αριθμό ταινιών ντοκιμαντέρ (Ελληνική κοινότητα Χαϊδελβέργης, Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα, Στα Τουρκοβούνια, Επί Κολωνώ, Η μεγάλη πομπή, Παύλος Ζάννας, Ποιός είναι ο τρελός λαγός, Σκοτεινός συνωμότης, κ.ά).

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Καλή πατρίδα, σύντροφε (Beloiannisz)», γυρίστηκε το 1985 στην Ουγγαρία και βραβεύτηκε στο 39ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Λοκάρνο, ενώ η επόμενη «Ο Δραπέτης» (1991) συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο 44ο Φεστιβάλ των Καννών.

Τον Ιανουάριο του 1967, ποιήματά βραβεύτηκαν στον Γ' πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό του περιοδικού Πανσπουδαστική. Το 1972 εκδίδεται η πρώτη του ποιητική συλλογή «Αντίψυχα» (β' έκδοση 1992). Ακολούθησαν τα: «Περιπέτειες πλανόδιου σωματοφύλακα ονείρων», «Το κόκκινο δωμάτιο», «Σήκωσε το κεφάλι σου πατέρα», «Η ορμή του νερού και των υδάτων», «Άγγελος των πρώτων ημερών» (πεζό), «Γιατί οι γυναίκες δεν αγαπούν τη βροχή», «Η έβδομη βροχή και Γάτες αλλού» (μικρές ιστορίες).

Ανάμεσα στις πρόσφατες δουλειές του στο ντοκιμαντέρ περιλαμβάνονται οι τίτλοι: «Η εποχή των κενταύρων - Ο μουσουργός Αλέκος Ξένος (2009), «Γεώργιος Ν. Παπανικολάου - Παπ τεστ» (2008), «Σπίτι δίπλα στη θάλασσα - Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος» (2007), «Ένας υπέροχος άνθρωπος - Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής» (2006), «Ο κήπος με τ' αμέτρητα παράθυρα - Νίκος Εγγονόπουλος» (2005), «Κληρονόμος πουλιών - Μίλτος Σαχτούρης» (2004), και πολλά άλλα.

Συλλυπητήρια μηνύματα

Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη

«Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος που “έφυγε” χθες, ήταν ένας ποιητής που σκηνοθετούσε ταινίες. Άοκνος ερευνητής και ιστοριοδίφης κατέγραψε είτε με την κάμερα, είτε με  την πένα του ιστορίες γνωστές αλλά κυρίως άγνωστες, που αντέχουν στο χρόνο γιατί είναι αυθεντικές και αληθινές. Ανέπτυξε μια ιδιαίτερη, προσωπική “γλώσσα” και τεχνική επηρεάζοντας πολλούς νεώτερους δημιουργούς με το πολυσχιδές και βραβευμένο έργο του, τις δεκάδες ταινίες (μικρού και μεγάλου μήκους) τα ντοκιμαντέρ, τις ποιητικές συλλογές και τα πεζά κείμενά του. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους φίλους του».

 «Ο αιφνίδιος θάνατος του Λευτέρη Ξανθόπουλου προκαλεί θλίψη στην κινηματογραφική μας κοινότητα. Ο Λεύτερης Ξανθόπουλος υπήρξε πολυσχιδής καλλιτεχνική φύση: σκηνοθέτης, ποιητής, συγγραφέας κριτικών και θεωρητικών κειμένων για τον κινηματογράφο. Ήταν ανήσυχος πολιτικά, όμως το βλέμμα του ήταν μονίμως ανθρωποκεντρικό. Οι πρώτες ταινίες του ήρθαν  με την άνθιση του ελληνικού ντοκιμαντέρ κατά τη δεκαετία του ’70  («Η ελληνική κοινότητα της Χαϊδελβέργης», «Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα»). Η μετανάστευση, είτε λόγω οικονομικών συνθηκών, είτε λόγω του Εμφυλίου δεσπόζει θεματικά στο σύνολο σχεδόν του κινηματογραφικού έργου του. Τα μικρού ή μεσαίου μήκους ντοκιμαντέρ του, όπως και οι μεγάλου μήκους μυθοπλασίες του («Καλή πατρίδα σύντροφε», «Ο δραπέτης») περιστρέφονται γύρω από «ανθρώπους που είναι ξένοι μέσα σ’ ένα ξένο περιβάλλον». Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους του».

Φίλοι, συνάδελφοι και γείτονες της Αρλέτας, συγκεντρώθηκαν σήμερα το μεσημέρι στη συμβολή των οδών Ιουστινιανού και Καλλιδρομίου, για να πάρουν μέρος στην μικρή τελετή αποκαλυπτηρίων ενός γλυπτού που οι φίλοι σε συνεννόηση με τον Δήμο Αθηναίων τοποθέτησαν στο μικρό παρκάκι ακριβώς απέναντι από το πατρικό της σπίτι, το σπίτι στο οποίο έζησε όλη της τη ζωή.

Ο Χρήστος Θηβαίος, ο Λάκης Παπαδόπουλος και ο Γιώργης Χριστοδούλου τραγούδησαν τα αξέχαστα τραγούδια της, ενώ είχαν συγκεντρωθεί πολλοί περίοικοι. Το γλυπτό αποκάλυψε ο Κυριάκος Ρόκος, φίλος και συμφοιτητής της Αρλέτας στην Σχολή καλών τεχνών.

Η Αρλέτα έφυγε από τη ζωή τον Αύγουστο του 2017. Η ίδια αποκαλούσε τα Εξάρχεια «πατρίδα» της και το άγαλμα έχει στηθεί στο μικρό παρκάκι ακριβώς απέναντι από το πατρικό της.

Το αίτημα για την τοποθέτηση του αγάλματος έγινε από μια ομάδα φίλων της που πήραν το πράσινο φως από το Δήμο Αθηναίων και θα συγκεντρωθούν για να δουν για πρώτη φορά το έργο που φιλοτέχνησε ο σημαντικός γλύπτης και συμφοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, της Αρλέτας, Κυριάκος Ρόκος, ενώ τα έξοδα για το μνημείο ανέλαβε η στενή της φίλη Άννα Σταματοπούλου.

Ήταν όλοι παρόντες σε αυτή τη μικρή τελετή στη μνήμη της και για την επιστροφή στη γειτονιά της.