Η Αρτζέντο, η οποία ήταν μια από τις πολλές γυναίκες στο Χόλυγουντ που κατήγγειλαν τον πρώην κινηματογραφικό παραγωγό, Χάρβεϊ Γουάινστιν για βιασμό ισχυρίστηκε σε συνέντευξή της σε ιταλική εφημερίδα ότι «κακοποιήθηκε» από τον Κοέν κατά την παραγωγή της ταινίας «XXX» του 2002.

«Με κακοποίησε, με έκανε να πιω GHB, είχε ένα μπουκάλι» είπε η Άζια Αρτζέντο στη συνέντευξή της στην εφημερίδα «Il Corriere della Sera». «Εκείνη την εποχή, πραγματικά δεν ήξερα τι ήταν. Ξύπνησα το πρωί γυμνή στο κρεβάτι του και δεν γνώριζα τι συνέβη» τόνισε.

Το GHB, ηρεμιστικό αναισθητικό είναι γνωστό ως ναρκωτικό του βιασμού. «Το ανακάλυψα αργότερα μιλώντας με φίλο που μου άνοιξε τα μάτια για την ουσία αυτή» ανέφερε.

Η ηθοποιός επαναλαμβάνει επίσης τον ισχυρισμό στα νέα της απομνημονεύματα με τίτλο «Anatomy of a Wild Heart» (Ανατομία μιας Άγριας Καρδιάς) που θα κυκλοφορήσουν αυτή την εβδομάδα.

Ο Ρομπ Κοέν αρνήθηκε «κατηγορηματικά» τον ισχυρισμό, προσθέτοντας ότι «είναι σαστισμένος» με τα όσα υποστηρίζει η ηθοποιός.

Η ταινία αντλεί τη θεματική της από το χρονικό της ανάπλασης του προσώπου ενός εντεκάχρονου κοριτσιού, θύματος του περίφημου λοιμού, που το 430 π.Χ. αφάνισε το 1/3 των κατοίκων της Αθήνας. Είναι η Μύρτις. Έτσι την ονόμασαν οι επιστήμονες οι οποίοι - με επικεφαλής τον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μανώλη Παπαγρηγοράκη - της προσέφεραν τη δυνατότητα να ζήσει μια δεύτερη ζωή, με έναν ομολογουμένως ασυνήθιστο τρόπο.

Η Μύρτις, που είχε την ατυχία να χαθεί στη μεγάλη επιδημία που χτύπησε την ακμάζουσα Αθήνα του Περικλή στις αρχές του Πελοποννησιακού Πολέμου δεν υπήρξε απλώς θύμα μιας άγνωστης τότε νόσου, αλλά και θύμα πολέμου. Ενός από τους μεγαλύτερους πολέμους της αρχαιότητας, που όπως όλοι οι πόλεμοι αφήνουν πίσω τους και πολλές «παράπλευρες» απώλειες, πλήττοντας ανηλεώς τους ανυπεράσπιστους αμάχους.

Το ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Νίκος Λουπάκης μέσα σε 50 λεπτά της ώρας συνδέει από τη μια το παρελθόν με το παρόν και από την άλλη την τέχνη, με την επιστήμη και την τεχνολογία – και κυρίως – με την ιστορία. Παρακολουθώντας τη δεύτερη ζωή της Μύρτιδας, ο θεατής προσεγγίζει την ιστορία με ένα διαφορετικό, αντισυμβατικό ίσως τρόπο. Παράλληλα βρίσκεται μπροστά σε μια Ελλάδα που η επιστημονική της κοινότητα διαπρέπει στον τόπο της.

Πάνω απ’ όλα όμως το μήνυμα που στέλνει η Μύρτιδα των 2.500 ετών στο σύγχρονο άνθρωπο - είναι ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. «Το κορίτσι που γεννήθηκε δυο φορές» είναι μια υπενθύμιση για τα παιδιά, αλλά και τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, που χάνονται κάθε χρόνο, κατά εκατομμύρια, είτε από ασθένειες είτε σε πολεμικές συρράξεις.  Είναι ένα μήνυμα για την ειρήνη και την αλληλεγγύη που δεν έχει σύνορα.

Νίκος Λουπάκης

Δυο λόγια για τον σκηνοθέτη

Ο Νίκος Λουπάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στη Μόσχα και απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο (Master of Arts) στη δημοσιογραφία (European Communication Institute/Danube University, Krems – Αυστρία). Σήμερα ζει και εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Αθήνα. Ασχολείται με το ρεπορτάζ αυτοκινήτου από το 1989, έχοντας κατά καιρούς αρθρογραφήσει στα μεγαλύτερα περιοδικά του ειδικού τύπου (4ΤΡΟΧΟΙ, Auto Motor und Sport, DRIVE, Car & Driver). Είναι μέλος του Τεχνικού Επιμελητήριου της Ελλάδας (ΤΕΕ) και της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ). Το ντοκιμαντέρ «Το κορίτσι που γεννήθηκε δυο φορές» είναι η δεύτερη ταινία του.

Παραγωγοί της ταινίας είναι ο Τομ Χάρντι -ο οποίος θα έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, και ο Ντιν Μπέικερ για τη Hardy Son & Baker (HSB) μαζί με τους Τιμ Μπέβαν και Έρικ Φέλνερ. Ο Ντον ΜακΚάλιν και ο Μαρκ Τζορτζ είναι εκτελεστικοί παραγωγοί.

Ο υποψήφιος για BAFTA Γκρέγκορι Περκ γράφει το σενάριο της ταινίας για την ιστορία της ζωής του Βρετανού φωτορεπόρτερ πολέμου, ο οποίος, από το Λονδίνο που μαστιζόταν από τη φτώχεια την περίοδο του πολέμου, βρέθηκε σε κάποιες από τις πιο επικίνδυνες πολεμικές ζώνες του κόσμου.

«Είναι τιμή μου που έχω την ευκαιρία να μεταφέρω τη ζωή του Ντον ΜακΚάλιν σε ταινία» δήλωσε η Αντζελίνα Τζολί, σύμφωνα με το Variety. «Με προσέλκυσαν ο μοναδικός συνδυασμός του φόβου και του ανθρωπισμού -η απόλυτη δέσμευσή του να καταγράψει την αλήθεια του πολέμου και η ενσυναίσθηση και ο σεβασμός του για όσους υποφέρουν από τις συνέπειές του. Ελπίζουμε να δημιουργήσουμε μια ταινία τόσο ασυμβίβαστη όσο η φωτογραφία του Ντον, για τους εξαιρετικούς ανθρώπους και τα γεγονότα που είδε με τα μάτια του, καθώς και την άνοδο και την πτώση μιας μοναδικής εποχής στη δημοσιογραφία» πρόσθεσε.

«Έχοντας δει την τελευταία ταινία της Αντζελίνα για την Καμπότζη (και έχοντας περάσει τόσο πολύ χρόνο κατά τη διάρκεια του πολέμου εκεί), εντυπωσιάστηκα πολύ με το πώς έκανε τόσο ισχυρή και ακριβή αναπαράσταση του τόπου εκείνης της εποχής. Νιώθω ότι είμαι σε ασφαλή, ικανά και επαγγελματικά χέρια μαζί της» τόνισε ο Ντον ΜακΚάλιν.

Ο Σερ Ντον ΜακΚάλιν γεννήθηκε το 1935 και μεγάλωσε στο βόρειο Λονδίνο. Κυρίως αυτοδίδακτος, έγινε γνωστός το 1958 όταν μια εφημερίδα αγόρασε τις εικόνες του για μια συμμορία του Λονδίνου που εμπλεκόταν στη δολοφονία ενός αστυνομικού και, αργότερα, έλαβε διεθνή αναγνώριση για τις φωτογραφίες του για το Τείχος του Βερολίνου και για τις εμβληματικές εικόνες του από πολεμικές συγκρούσεις στην Ινδοκίνα, τη Λατινική Αμερική, τη Μέση Ανατολή και, ιδιαίτερα, το Βιετνάμ.

Γνωστός για τις συχνά τραγικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες του από το Βιετνάμ και την Καμπότζη, ενώ εργαζόταν για τις εφημερίδες The Observer και The Sunday Times, ο ΜακΚάλιν, ο οποίος ήταν το θέμα ντοκιμαντέρ του 2012, με τίτλο McCullin - διακινδύνευσε τη ζωή του για να αιχμαλωτίσει αυτές τις εικόνες πολέμου, που συνεχίζουν να έχουν απήχηση και σήμερα.

«Τρέφουμε βαθύ σεβασμό για τον ΜακΚάλιν» δήλωσαν οι Χάρντι και Μπέικερ της HSB. «Η σημαντική ιστορία έχει να κάνει με σκληρή ειλικρίνεια, ακλόνητο θάρρος και απεριόριστη ενσυναίσθηση».

Η Δευτέρα Παρουσία, οι Τέσσερις Καβαλάρηδες, οι Επτά Σφραγίδες, ο Αμνός του Θεού, ο 666, συναντιούνται σε ένα από τα πιο επιδραστικά και δυσερμήνευτα κείμενα στην ιστορία της ανθρωπότητας που μεταμορφώνεται σε μια σύγχρονη σκηνική τελετουργία για να μας θυμίσει πως κάθε τέλος, ίσως, είναι μια νέα αρχή.

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη εξάπτει τη φαντασία των ανθρώπων από τον 1ο αιώνα μ.Χ. Έδωσε πνοή σε ουτοπίες, δυστοπίες και επαναστατικά κινήματα. Ιερή προφητεία; Εσχατολογικό κήρυγμα; Μήνυμα προσμονής, πίστης και ελπίδας σε ένα καλύτερο μέλλον; Οπωσδήποτε, πάντως, μια κοσμογονική κατάθεση και μια δυσοίωνη φαντασμαγορία που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τον Θάνο Παπακωνσταντίνου, τον σκηνοθέτη της νεότερης γενιάς, ο οποίος με ιδιοσυγκρασιακή εικαστική ματιά σκύβει πάνω σε ένα από τα πιο επιδραστικά κείμενα στην ιστορία της ανθρωπότητας και επισημαίνει: «Ο μύθος της Αποκάλυψης είναι σαν μια παραβολή των αέναων μεταμορφώσεων της πίστης των ανθρώπων σε έναν καλύτερο κόσμο, που έρχεται».

Ο κόσμος αυτός που έχει ζήσει εποχές ελπίδας και καταστροφής μέχρι να φτάσει στον σημερινό, από τους Πρωτοχριστιανούς έως τον Γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό και από τον Ισλαμικό εξτρεμισμό έως τη Γαλλική Επανάσταση, «δεν μιλά μόνο για την καταστροφή αλλά και για την καταστροφή της καταστροφής», όπως αναφέρει ο γιατρός, θεολόγος, πολιτικός ακτιβιστής Σάββας Μιχαήλ στο πρόγραμμα της παράστασης.

Η «Αποκάλυψη» έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2019 στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Την αποκάλεσαν «συνομιλία με τον μυστικό βυθό της ύπαρξης», «παράσταση- τελετουργία», «ατόφια, απόκοσμη εμπειρία ενός κοντινού μας, “άλλου” κόσμου», «υποβλητική και επιβλητική», «οπτικοακουστικό μεγαλείο, υπερθέαμα συγκλονιστικών διαστάσεων», «εικαστική φαντασμαγορία», «Μουσείο ιδεών και συναισθημάτων». Στην «Αποκάλυψη», το κοινό μπορεί να δει θραύσματα του παρελθόντος και του παρόντος, αλλά κυρίως του μέλλοντος.

Σύμφωνα με την τελικά επικρατούσα χριστιανική παράδοση θεωρείται ότι γράφτηκε από τον απόστολο Ιωάννη την περίοδο που ήταν εξόριστος στην Πάτμο το 96 μ.Χ., κατά το 14ο έτος της βασιλείας του αυτοκράτορα Δομιτιανού. Ωστόσο, η πατρότητα του κειμένου έχει αμφισβητηθεί, με πρώτη σοβαρή αμφισβήτηση αυτή που διατυπώθηκε από τον Διονύσιο Αλεξανδρείας (247 - 265). Είναι ένα προφητικό, εσχατολογικό βιβλίο.

Ο Ιωάννης (φέρεται να) έχει καταγράψει όσα του αποκάλυψε ο Θεός, μέσω του Ιησού, δίνοντάς του την εντολή να τα μεταφέρει στα πέρατα του κόσμου. Η αφήγησή του απλώνεται σε είκοσι δύο κεφάλαια και είναι μια εσχατολογική περιγραφή κοσμογονικών αλλαγών, καταστροφών και δεινών που πρόκειται να συμβούν -με αποκορύφωμα τον ερχομό του Αντίχριστου- προτού καταλήξει στη Δευτέρα Παρουσία, την ώρα της κρίσης για ζωντανούς και νεκρούς.

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Αλεξία Καλτσίκη, Μαριάννα Δημητρίου, Καλλιόπη Σίμου, Ελένη Μολέσκη, Κλεοπάτρα Μάρκου, Θανάσης Δόβρης, Σωτήρης Τσακομίδης, Μάριος Παναγιώτου, Μιλτιάδης Φιορέντζης, Γιώργος Δικαίος.

Συμμετέχουν οι μουσικοί: Θοδωρής Βαζάκας (κρουστά), Κώστας Γάτσιος (κλαρινέτο, μπάσο κλαρινέτο), Αλέξης Καραϊσκάκης (τσέλο), Σπύρος Μοσχονάς (τρομπόνι), Ελευθερία Τόγια (βιόλα), Δημήτρης Τίγκας (κοντραμπάσο), Κώστας Τσιώλης (ηλεκτρονικά).

Συμμετέχουν: Παντελής Καλογεράκης, Κωνσταντίνα Κάλτσιου, Λουκάς Κυριαζής, Μαρία Μαντά, Γιάννης Μπάτσης, Γρηγορία Οικονομάκη, Ραφαήλ Σιδηρόπουλος, Κωνσταντίνα Σκανδάλη, Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος, Εύη Χρόνη και τα παιδιά: Κωσταντίνος Τσακομίδης, Μάρκος Σωμαρίπας-Χρονόπουλος.