Με την εθελοντική προσφορά της εταιρείας Aikor και δέκα γνωστών ηθοποιών επιχειρείται μέσα από κείμενα βασισμένα στους αγωνιστές του ’21 να αναδειχθεί το πραγματικό νόημα και οι δυσκολίες του αγώνα, να αποδοθεί η οφειλόμενη τιμή και να υπογραμμιστεί η υποχρέωση της γενιάς μας.

Η αμφίεση των πρωταγωνιστών αποτελεί πιστό αντίγραφο της ενδυμασίας της εποχής ενώ η μουσική υπόκρουση είναι ο Χερουβικός Ύμνος σε προσομοίωση εντός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους βοήθησαν να υπενθυμίσουμε τα ιδανικά της Ελληνικής Επανάστασης και τη πίστη των αγωνιστών στο Θεό, την Ελλάδα, την ελευθερία και την ομόνοια», δήλωσε ο Γενικός Διευθυντής της «Αποστολής» κ. Κωνσταντίνος Δήμτσας.

Η «Αποστολή» εκφράζει την ευγνωμοσύνη της στην εταιρεία Aikor, στον ηθοποιό-σκηνοθέτη Γιάννη Αϊβάζη και τους ηθοποιούς Λεωνίδα Κακούρη, Χάρη Γρηγορόπουλο, Νικόλα Μακρή, Τάσο Αναγνώστου, Κοσμά Ζαχάρωφ, Λευτέρη Δημητρόπουλο, Πέτρο Ξεκούκη, Μαρία Κορινθίου, Σοφία Γαρμπή καθώς και τους συντελεστές της παραγωγής Νίκο Βούλγαρη, Ρούλη και Γιώργο Αλαχούζο, Μαργαρίτα Μονέδα, Κωνσταντίνο Σαββάκη, Σταματίνα Μπογκέα, Κωνσταντίνο Φρίγγα.

Σηματοδοτεί την έναρξη των εορτασμών της επετείου των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση. Η ελληνική τέχνη του 19ου και του 20ού αιώνα, που φιλοξενείται στις αίθουσες της νέας Εθνικής Πινακοθήκης, εξελίσσεται παράλληλα με την Ιστορία της ελεύθερης Ελλάδας και τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους

Η Εθνική Πινακοθήκη θα ανοίξει τις πύλες, στους Έλληνες και στους ξένους επισκέπτες και φιλότεχνους, μόλις το επιτρέψουν τα μέτρα για τη πανδημία, με την περιοδική έκθεση «Το 1821 στη ζωγραφική. Η Ελλάς απαιτεί την ιστορικήν Πινακοθήκην της». Τα έργα της έκθεσης προέρχονται αποκλειστικά από τις ελληνικές και ευρωπαϊκές συλλογές της, με ζωγραφική του 19ου αιώνα. Εκτίθενται κατ’ εξαίρεση δύο πίνακες Ιταλών καλλιτεχνών οι οποίοι ανήκουν στο Ίδρυμα Αντώνιος Ε. Κομνηνός. Παραχωρήθηκαν, γενναιόδωρα, για τις ανάγκες του επετειακού αφιερώματος. Όλοι οι πίνακες της έκθεσης είναι εμβληματικά έργα τα οποία οι δημιουργοί τους τα εμπνεύστηκαν από τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας των Ελλήνων.

Η νέα Εθνική Πινακοθήκη

Η νέα δεκαετία βρίσκει την Εθνική Πινακοθήκη, με 120 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας, κτηριακά και μουσειογραφικά ανανεωμένη. Ως σύγχρονο μουσείο Τέχνης αναδεικνύει τη φυσιογνωμία του Πολιτισμού της Ελλάδας αλλά και τη θέση που επάξια κατέχει στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η μόνιμη έκθεση της Πινακοθήκης τώρα ξεδιπλώνεται σε 1000 πίνακες- από τους 20.000 που φυλάσσονται στις αποθήκες- αποδεικνύοντας τη μεγάλη αξία των πλούσιων συλλογών της. Το πρώτο μνημειώδες έργο που υποδέχεται τους επισκέπτες, μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο, είναι η «Λαϊκή Αγορά» (1979-1982) του Παναγιώτη Τέτση, ένα εμβληματικό έργο, που αναβλύζει τη χαρά της ζωής και της δημιουργίας, σε μια έκρηξη χρωμάτων, υπογραμμίζοντας τον οικουμενικό χαρακτήρα της σύνθεσης.

Το μεγάλο έργο επέκτασης της Εθνικής Πινακοθήκης ξεκίνησε το 2011 και ολοκληρώθηκε το 2021, δέκα χρόνια μετά. Το 2014 το έργο παραδόθηκε χωρίς προβλήματα και με εγγυημένη τη χρηματοδότησή του. Θα μπορούσε να παραδοθεί το 2018, αν δεν είχαν μεσολαβήσει τέσσερα χρόνια, κατά τα οποία δεν υπήρξαν συντονισμός των εμπλεκομένων φορέων, χρονοδιάγραμμα και προγραμματισμός των εργασιών, οπότε το εργοτάξιο σχόλαζε. Η ανακαίνιση της Πινακοθήκης αποδείχτηκε έργο πολυσύνθετο το οποίο χρειαζόταν συνεχή επίβλεψη του ΥΠΠΟΑ και επίλυση επί τόπου των προβλημάτων που ανέκυπταν.

Σχεδιασμός

Ο σχεδιασμός της νέας Εθνικής Πινακοθήκης αναδεικνύει την αισθητική του κτηρίου στο αστικό περιβάλλον της Αθήνας και την τοποθετεί στο ισάξιο μουσειολογικό επίπεδο των αντίστοιχων μουσείων των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Αναλυτικά: Στο προϋπάρχον κτήριο των 9.720 τετραγωνικών μέτρων προστέθηκαν επιπλέον 11.040 τετραγωνικά μέτρα, υπερδιπλασιάζοντας τους λειτουργικούς του χώρους στα 20.760 τετραγωνικά μέτρα, συνολικά.

Η νέα Εθνική Πινακοθήκη απέκτησε έναν επιπλέον όροφο καθώς και επιπλέον βάθος τριών επιπέδων. Στον κήπο που δημιουργείται νότια της ιστορικής κεντρικής πύλης, η Πινακοθήκη έχει μία είσοδο ανεξάρτητη από την οδό Μιχαλακοπούλου (στη συμβολή των οδών Μιχαλακοπούλου και Βασιλέως Κωνσταντίνου), η οποία είναι συμβατή με την ιδέα του Ιλισού ως υγρού στοιχείου. Με τον τρόπο αυτό συντηρείται η μνήμη του ποταμού Ιλισού και της ροής του νερού με τη δημιουργία ενός καναλιού και επιπλέον πρασίνου, στον περιβάλλοντα χώρο. Το μουσείο διαθέτει, επίσης, ράμπες κυκλοφορίας των επισκεπτών με θέα στον ορίζοντα της πόλης, ασανσέρ και κλιμακοστάσια, πλήρη προσβασιμότητα για ΑμεΑ και σύγχρονα ηλεκτρομαγνητικά συστήματα ασφάλειας.

Ευεργέτης της Πινακοθήκης είναι το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με δωρεά 13.000.000 ευρώ. Μεγάλοι δωρητές είναι ο Θόδωρος και η Εμμανουέλα Βασιλάκη, ο Βασίλης και η Μαρίνα Θεοχαράκη, το Ίδρυμα Αντώνιος Ε. Κομνηνός, το Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη, το Ίδρυμα Ωνάση, η κα Dorothy Λάτση, ο Παναγιώτης και η Ειρήνη Λαμού. Δωρητές είναι το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ο Νικόλας Δ. Πατέρας.

Η ιστορία της Εθνικής Πινακοθήκης

Η δημιουργία ενός μουσείου που θα συγκέντρωνε τις ταυτόσημες με την εμβέλεια της Ελλάδας, στον παγκόσμιο πολιτισμό, καλλιτεχνικές και αρχαιολογικές συλλογές, γεννήθηκε ταυτόχρονα με τη γέννηση του ελληνικού κράτους, το 1830 και έπειτα. Το 1836 ο Βαυαρός αρχιτέκτονας Leo von Klenze εκπόνησε μια μεγάλη μελέτη για ένα «Παντεχνείον» που θα στέγαζε όχι μόνο τις αρχαιολογικές συλλογές και το Σχολείο των Τεχνών αλλά και μια Πινακοθήκη. Ωστόσο αυτό το έργο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ο πρώτος πυρήνας της Πινακοθήκης δημιουργήθηκε το 1878, στο Πολυτεχνείο, και άνοιξε τις πύλες του για το κοινό με 117 έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, με σκοπό να λειτουργήσει ως παιδαγωγικό παράρτημα του Σχολείου των Τεχνών.

Το 1896 ο νομικός και φιλότεχνος Αλέξανδρος Σούτσος άφησε με τη διαθήκη του τη συλλογή του και την περιουσία του στο κράτος, με σκοπό τη δημιουργία ενός «Μουσείου Καλών Τεχνών».

Η Εθνική Πινακοθήκη ιδρύθηκε επισήμως τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 10 Απριλίου 1900, με πρώτο έφορο τον ζωγράφο Γεώργιο Ιακωβίδη. Οι πρώτες συλλογές αριθμούσαν 258 έργα και προέρχονταν από το Πολυτεχνείο και το Πανεπιστήμιο ενώ το 1901 προστέθηκαν και τα 107 έργα της δωρεάς του Αλέξανδρου Σούτσου.

Το 1918 ανέλαβε την Πινακοθήκη ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, λογοτέχνης, ο οποίος κατάφερε να εμπλουτίσει τη συλλογή της Πινακοθήκης με σημαντικά έργα Ελλήνων καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων η «Συναυλία των Αγγέλων» του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου.

Η Εθνική Πινακοθήκη σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες καθηγητές Νίκο Μουτσόπουλο, Παύλο Μυλωνά και Δημήτρη Φατούρο (ο πρώτος μελετητής αποχώρησε) κατά τα πρότυπα του μοντερνισμού. Ο διαγωνισμός προκηρύχθηκε το 1956 και μετά από πολλές καθυστερήσεις, σε σχέση με τη θέση του οικοπέδου, το πρώτο από τα σημερινά κτήρια θεμελιώθηκε το 1964 και εγκαινιάστηκε το 1968. Το 1976 ολοκληρώθηκε και το δεύτερο κτήριο υπό τον τότε διευθυντή Δημήτρη Παπαστάμο, ενώ τα επίσημα εγκαίνια της Πινακοθήκης τελέστηκαν πανηγυρικά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο και τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Από το 1992 διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης είναι η Καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. Στη διάρκεια της θητείας της οργανώθηκαν επιτυχημένες εκθέσεις Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών που προσέλκυσαν εκατομμύρια επισκέπτες και εδραίωσαν το διεθνές προφίλ της Πινακοθήκης.

Το 2000 η Πινακοθήκη έκλεισε 100 χρόνια ζωής. Στην πάροδο του χρόνου, οι ανάγκες που δημιουργούσε η εξωστρέφειά της σε συνδυασμό με τον πολλαπλασιασμό των έργων στις συλλογές της που ανήλθαν στα 20.000, την ασφυξία των περιορισμένων χώρων και την ανεπάρκεια των αποθηκών για φύλαξη και στέγαση των έργων, επέφερε την ανάγκη στέγασης της Πινακοθήκης σε ανανεωμένους, σύγχρονους χώρους.

«Μέσα από την τέχνη του και την ανθρωπιά του, άγγιξε όλες τις καρδιές μας και η θρυλική ζωή του θα αποτελέσει παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Θα είναι για πάντα μαζί μας», δήλωσε ο μάνατζέρ του, Λου Πιτ. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ήταν ο ρόλος του στην ταινία «Η μελωδία της ευτυχίας». Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 100 ταινίες.

Γεννημένος στις 13 Δεκεμβρίου 1929, ο Καναδός ηθοποιός μετρούσε επτά δεκαετίες στον κινηματογράφο την τηλεόραση και το θέατρο με μεγάλες επιτυχίες και σπουδαίους ρόλους.

Έκανε το ντεμπούτο του το 1957 στην ταινία «Stage Struck» και έλαβε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα το 1965 για τη συμμετοχή του στο βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μιούζικαλ του Ρόμπερτ Γουάιζ «Η Μελωδία της Ευτυχίας» (The Sound of Music), όπου έκανε τον πατέρα της οικογένειας Φον Τραπ.

Ακολούθησαν οι ταινίες «Έρωτες Που Σβήνουν την Αυγή» (Inside Daisy Clover, 1965), «Η Νύχτα των Στρατηγών» (Night of the Generals, 1967, Έρβιν Ρόμελ) και «Ο Άνθρωπος Που θα Γινόταν Βασιλιάς» (The Man Who Would Be King, 1975).

Τη δεκαετία του '70 συμμετείχε στη σειρά του Φράνκο Τζεφιρέλι «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (Jesus of Nazareth) στο ρόλο του Ηρώδη Αντύπα και κατά τη δεκαετία του '80 συμμετείχε στην επιτυχημένη σειρά «Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας».

Τη δεκαετία του '90 συμμετείχε στις ταινίες «Μάλκολμ Χ» (Malcolm X, 1992), «Οι Δώδεκα Πίθηκοι» (Twelve Monkeys, 1995) και «The Insider», 1999.

Οι πιο πρόσφατες ταινίες στις οποίες συμμετείχε είναι: «Ψηλά στον Ουρανό» (Up, 2009), «Ο Τελευταίος Σταθμός» (The Last Station, 2009), «Ο Φανταστικός Κόσμος του Δρ. Παρνάσους» (The Imaginarium of Doctor Parnassus, 2009), «Οι Πρωτάρηδες» (Beginners, 2010), «Το Κορίτσι με το Τατουάζ» (The Girl with the Dragon Tattoo, 2011), «Ο παραχαράκτης» (The Forger, 2014), «Γράμμα από το παρελθόν» (Remember, 2015), «Όλα τα λεφτά του κόσμου» (All the Money in the World, 2017) και «Στα Μαχαίρια» (Knives Out, 2019).

O Πλάμερ έχει βραβευτεί με δυο Έμμυ, δύο Τόνυ, μια Χρυσή Σφαίρα, ένα BAFTA και ένα Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Η νίκη του στα Όσκαρ για την ταινία «Οι Πρωτάρηδες» (Beginners), σε ηλικία 82 ετών, τον κατέστησε τον γηραιότερο ηθοποιό που κέρδισε ποτέ το βραβείο.

Το 1968 τιμήθηκε από τη Βασίλισσα Ελισάβετ με τον τίτλο του Ιππότη, ενώ, επιπλέον, έχει τιμηθεί αντίστοιχα από το κράτος του Καναδά, ήταν Επίτημος Διδάκτωρ της Σχολής Juilliard της Νέας Υόρκης και πέντε μεγάλων Πανεπιστημίων του Καναδά. Το 1986 μπήκε στο Θεατρικό Hall of Fame και το 1999 στην αντίστοιχη επετηρίδα του Καναδά.

Ο Ενιαίος Σύλλογος ζητά, μεταξύ άλλων, «την άμεση απόσυρση τής πρόσφατα (10/12/20) ψηφισμένης διάταξης του νομοσχεδίου του ΥΠΠΟΑ για την αναδιοργάνωση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων, η οποία προβλέπει τη δυνατότητα μακροχρόνιου δανεισμού (συνολικά 50 έτη) ελληνικών αρχαιοτήτων, σε Μουσεία εκτός χώρας» και «την επαναφορά του μέχρι πρότινος ισχύοντος νομικού πλαισίου (5+5 έτη μέγιστο χρονικό διάστημα δανεισμού)».

«Ένα εμβληματικό και ιστορικό κτήριο όπως, η Βίλα Λουμίδη, θα ανακαινιστεί και θα γίνει ένας σύγχρονος πολιτιστικός πολυχώρος, σημείο αναφοράς για τον δήμο μας και τα βόρεια προάστια.

Καθημερινά με το έργο μας, αποδεικνύουμε πως πετυχαίνουμε χρηματοδοτήσεις τόσο για έργα υποδομών όσο και για την πολιτιστική και αθλητική αναζωογόνηση της πόλης μας. Ευχαριστώ την επιστημονική ομάδα σύνταξης μελετών του Δήμου μας για την αποτελεσματικότητά της, καθώς και τη διοίκηση του Πράσινου Ταμείου για την ανταπόκρισή τους στο αίτημα της πολιτιστικής ανάδειξης της κληρονομιάς του Αμαρουσίου», δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο δήμαρχος Αμαρουσίου Θεόδωρος Αμπατζόγλου.

Ο ηθοποιός  υπέκυψε χθες το πρωί από αιμορραγία. Νοσηλεύονταν από τις 18 Οκτωβρίου στο νοσοκομείο ύστερα από ατύχημα που είχε με το μηχανάκι του.

Ο Χρήστος Αυλωνίτης τα τελευταία δύο χρόνια συμμετείχε στις τηλεοπτικές σειρές: «Επιστροφή» και τη σειρά «Έρωτας Μετά».

Στην προσωπική του σελίδα στο Facebook εδώ και λίγη ώρα οι φίλοι του τον αποχαιρετούν και δεν μπορούν να πιστέψουν ότι «έφυγε» από τη ζωή. Ο  ίδιος με ανάρτησή του είχε ενημερώσει πως νοσηλεύεται στο νοσοκομείο.

Ο Χρήστος Αυλωνίτης γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης ΚΕΑ καθώς και από το Yale Drama School.

Μια παράσταση του Ανέστη Αζά, στην πρώτη του συνεργασία με τη Λένα Κιτσοπούλου, ένα καυστικό «αντι-αφιέρωμα» στο ελληνικό καλοκαίρι, το πριν, το τώρα και το μετά της ελληνικής θερινής –και όχι μόνο– πραγματικότητας. Μια παράσταση για να αναστήσουμε τις ζωές και τις «ορέξεις» μας.

Τίποτα δεν μένει όρθιο σε αυτή την παράσταση. Όλα εκτίθενται στον ελληνικό καυτό ήλιο. Συνήθειες, παθογένειες και μοτίβα θέρους, επιδημιολογικά φορτία, μαυρισμένα κορμιά, μουσικά σουξέ, απόγνωση το 2020, γκρικ λάβερ και καμάκια των 70’s, εφήμεροι έρωτες, χάπια, αφραγκίες, άνθρωποι που σιχαίνονται το καλοκαίρι.

Τι απομένει από τη μυθολογία του greek summer στο πιο περίεργο καλοκαίρι των τελευταίων ετών; Είναι όντως το ελληνικό καλοκαίρι μια αντίληψη, μια ματιά στα πράγματα; Και πώς πραγματώνεται αυτή σε συνθήκες παγκόσμιας πανδημίας; Ποιες οι συνέπειες στον ψυχισμό και την καθημερινότητα του Νεοέλληνα και στην άλλοτε ακμάζουσα τουριστική βιομηχανία της χώρας; Τι μας έλειψε τελικά φέτος από όλα αυτά που σημαίνει το καλοκαίρι;

Οι «Ερωτικές Καρτ Ποστάλ από την Ελλάδα», μια σπονδυλωτή μουσική φάρσα γύρω από τον μύθο του ελληνικού θέρους, σταμάτησαν πέντε μέρες πριν από την πρεμιέρα, τον περασμένο Μάρτιο, εξαιτίας του lockdown. Η παράσταση ανεβαίνει τελικά στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, με ανανεωμένο υλικό που πρόσφερε σε αφθονία η νέα συνθήκη ζωής από τον Μάρτιο και μετά, και θα διαρκέσει έως τις 8 Νοεμβρίου [Συγγρού 107, Αθήνα].

Οι Γιώργος Βουρδαμής, Λένα Κιτσοπούλου, Κώστας Κουτσολέλος, Ιωάννα Μαυρέα, Θεανώ Μεταξά, Σοφία Πριόβολου και Gary Salomon, πριν βγάλουν τα χειμωνιάτικά τους ρούχα από το πατάρι, παίρνουν τα αντίσκηνα και τις ρακέτες τους και μας μιλούν για τον ψυχαναγκασμό του ονειρικού, ερωτικού ελληνικού καλοκαιριού, που αναγνωρίζεται ως συλλογική, εθνική –και εν μέρει διεθνής– φαντασίωση, συντεθειμένη από πολλά κοινωνικά στερεότυπα.

Την ίδια ώρα, συντονίζονται άψογα με τη στιγμή και την κατάσταση και παραδίδουν μαθήματα επιβίωσης το έτος 2020, γεμάτα ειλικρίνεια και καυστικό χιούμορ. Σκηνές πανδημικής καθημερινότητας συνοδεύονται από γνωστά τραγούδια της ακρογιαλιάς και πλέκονται με τα κλισέ που ταυτίζουν την τουριστική με τη σεξουαλική προβολή της Ελλάδας ως θερινού ορμητηρίου.

Στην πρώτη τους συνεργασία, ο Ανέστης Αζάς και η Λένα Κιτσοπούλου διερευνούν τη σκοτεινή πλευρά του ελληνικού καλοκαιριού: στιγμή εξαίρεσης και ανάπαυλας, σημείο που ορίζει τον χρόνο και την αντίληψή του στη χώρα μας, χρόνος γεμάτος προσδοκίες και διαψεύσεις.

Η παράσταση, που ισορροπεί ανάμεσα σε αυτοβιογραφικά και μυθοπλαστικά στοιχεία, εξερευνά τις ποικίλες αναφορές της θερινής εικονογραφίας, σχολιάζοντας την πατριαρχία και την εθνική ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα και τον σεξισμό της κοινωνίας μας, τη ματαίωση και τον πανικό του μετά-covid οικονομικού, κοινωνικού, πολιτιστικού γίγνεσθαι.

Ο Ανέστης Αζάς, βετεράνος πλέον του θεάτρου ντοκιμαντέρ, επιστρέφει στη Στέγη τέσσερα χρόνια μετά την «Καθαρή Πόλη» (συν-σκηνoθεσία: Πρόδρομος Τσινικόρης), η οποία από το 2016 έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 40 σκηνές εντός και εκτός Ευρώπης, έχοντας τη σταθερή υποστήριξη του προγράμματος «Εξωστρέφεια» της Στέγης: Münchner Kammerspiele (Μόναχο), Théâtre de la Ville (Παρίσι), Sharjah Biennial (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), Festival Grec (Βαρκελώνη) κ.ά. Στη νέα αυτή δουλειά, ξεπερνάει τα όρια του «καθαρού» θεάτρου ντοκιμαντέρ, για να φτάσει σε μια μεικτή φόρμα που επανεξετάζει τη σχέση, αναιρεί και επαναθέτει τα όρια ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία.

Η Λένα Κιτσοπούλου, ιδιοσυγκρασιακή συγγραφέας, σκηνοθέτρια και ηθοποιός, συμμετέχει στη συγγραφή του κειμένου, αναλαμβάνοντας με το δικό της αιρετικό στυλ να «αναποδογυρίσει» όλα όσα νομίζαμε ότι ξέραμε για την τουριστική βιομηχανία της Ελλάδας.

Με αφορμή την απογραφή των παλαιών χειρόγραφων της Εθνικής Κεντρικής Βιβλιοθήκης της Φλωρεντίας, ο Daniele Conti, υπεύθυνος για την ανακάλυψη, βρήκε μια σειρά από αποσπάσματα που αποδίδονται στον Νικολά Μακιαβέλι, τα οποία δεν είχαν δημοσιευτεί ποτέ. Τα χειρόγραφα παρουσιάστηκαν στην Εθνική Κεντρική Βιβλιοθήκη της Φλωρεντίας από τον διευθυντή Luca Bellingeri, τον επικεφαλής αρχαίων χειρογράφων David Speranzi, δυο ειδικούς επί του Μακιαβέλι, τους Francesco Bausi και Michele Ciliberto αλλά και τον Daniele Conti.

«Ζούμε σε μια μοναδική χώρα του κόσμου, με μια πολιτιστική κληρονομιά τόσο πλούσια που συνεχίζει να μας εκπλήσσει με τόσο απίστευτες ανακαλύψεις», σχολίασε ο υπουργός Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Δραστηριοτήτων και Τουρισμού, Dario Franceschini.

Ο άνθρωπος που τα ανακάλυψε, Daniele Conti, πιστεύει πως αυτά τα έγγραφα θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους φιλολόγους να κατανοήσουν καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο ο Νικολά Μακιαβέλι χρησιμοποιούσε τις καθημερινές σημειώσεις του για τρέχοντα γεγονότα, προκειμένου να συγγράφει τα πιο εξειδικευμένα πολιτικά έργα του. Κάτι σαν ημερολόγιο του φιλοσοφικού έργου του.