Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2021 παρουσιάζεται η εγκατάσταση «The Feel. Backstage», ένα ερευνητικό πρότζεκτ του Έλληνα φωτογράφου Τάσου Βρεττού, στον Χώρο Α της Πειραιώς 260. Πρόκειται για μία εγκατάσταση για ενήλικο κοινό, που αποτυπώνει την εμπειρία του underground clubbing στην Αθήνα από το 2005 και εξής -μας καλεί σε μια περιήγηση στο αθέατο κομμάτι της ζωής Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών της clubbing περφόρμανς και της BDSM σκηνής, καθώς και του ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβισμού, όπως τα βίωσε και τα κατέγραψε ο γνωστός Έλληνας φωτογράφος Τάσος Βρεττός. 

Η πολυμεσική παρουσίαση του «The Feel. Backstage» πραγματοποιείται ως εναρκτήριο έργο της μεγαλύτερης, σπονδυλωτής παρουσίασης του συνόλου της δουλειάς του Βρεττού σε διαφορετικούς χώρους και επιμέρους χρόνους, με την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ και τη συνεργασία του Ιδρύματος Ωνάση στη δημιουργία σχετικής δίγλωσσης έκδοσης. Ο Τάσος Βρεττός είναι Έλληνας φωτογράφος με έδρα στην Αθήνα. 

Ασχολήθηκε με την φωτογραφία από το 1970 -τόσο με προσωπικά καλλιτεχνικά project όσο και ως επικεφαλής του φωτογραφικού τμήματος της εκδοτικής εταιρείας Γραμμή, αργότερα των εκδόσεων Λαμπράκη και σήμερα ως ιδρυτής του studio vrettos. Συνεργάστηκε με τον Μάνο Χατζιδάκι στο περιοδικό «Τέταρτο», σχεδόν με όλα τα εγχώρια περιοδικά μόδας, πολλές δισκογραφικές εταιρείες, αλλά και για μεγάλες διαφημιστικές καμπάνιες σε Ελλάδα και εξωτερικό. 

Οι φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά, σε αρκετές εκδόσεις βιβλίων ενώ η συμμετοχή του σε εκθέσεις δημιουργεί ακόμη μια μακρά λίστα παρουσιάσεων και συνεργασιών. Η πιο πρόσφατη ατομική του έκθεση περιελάμβανε το φωτογραφικό πορτφόλιο «Τ(ρ)όποι Λατρείας», το οποίο παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα (2015), το Μουσείο Φωτογραφίας και το Μακεδονικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Θεσσαλονίκη(2017) και στο Φεστιβάλ Φωτογραφίας Les Recontres d’ Arles στη Γαλλία (2016).

Τον Ανρί ντε Τουλούζ Λοτρέκ τον έχουμε ταυτίσει με απεικονίσεις καμπαρέ, χαμαιτυπείων, δρόμων του Παρισιού και αλόγων· και με τις περίφημες αφίσες του. Τώρα, εμφανίστηκε ένας ασυνήθιστος Τουλούζ Λοτρέκ, η απεικόνιση μιας χειρουργικής επέμβασης και στις 29 Ιουνίου θα δημοπρατηθεί στο πλαίσιο της δημοπρασίας Ιμπρεσιονιστικών και Μοντέρνων έργων τέχνης στον οίκο Artcurial Auctions. 

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτού του πίνακα τοποθετούν τις σχετικές εκτιμήσεις εντός ψαλίδας 600.000 με 900.000 ευρώ. Ο πίνακας «Une opération par le Docteur Péan à l’Hôpital International», έργο του 1891, απεικονίζει εγχείρηση σε παρισινό νοσοκομείο. Παρέμεινε στα χέρια της οικογένειας του Frédéric Baumgarten, γιατρού του Λοτρέκ, στον οποίο ο καλλιτέχνης τον δώρισε με το που τον ολοκλήρωσε και ο οποίος απεικονίζεται στον πίνακα.

Μόνον δύο άλλοι πίνακες του Λοτρέκ έχουν ως θέμα τα νοσοκομεία: το πορτρέτο του Docteur Péan σε «Επέμβαση τραχειοτομής», έργο του 1891 που σήμερα αποτελεί μέρος της συλλογής του Clark Art Institute στο Γουίλιαμσον στις ΗΠΑ και το «Εξέταση στην Ιατρική Σχολή του Παρισιού», έργο του 1901 που βρίσκεται στο Musée Toulouse-Lautrec στην Αλμπί της Γαλλίας. 

Ο πίνακας που δημοπρατείται είναι το μοναδικό έργο που έως σήμερα βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια. Πρόκειται για εξαιρετική μαρτυρία του νοσοκομειακού περιβάλλοντος εκείνης της εποχής, με το οποίο ο καλλιτέχνης - του οποίου η υγεία ταλαιπωρείτο - ήταν εξοικειωμένος· χάρη στον γιατρό του τον Baumgarten και τον Docteur Péan, φημισμένο χειρουργό εκείνης της εποχής τον οποίο γνώριζε, δόθηκε άδεια στον Λοτρέκ να παρακολουθήσει χειρουργική επέμβαση. 

«Τα εξαιρετικά χαρακτηριστικά αυτού του πίνακα, το θέμα του και η ιστορία του τον καθιστούν ένα από τα πιο μοναδικά έργα του Τουλούζ Λοτρέκ. Αναμφισβήτητα, είναι ένα από τα πιο σημαντικά του καλλιτέχνη που εδώ και πολλά χρόνια κάνει εμφάνιση στην αγορά του Παρισιού» υπογράμμισε ο Bruno Jaubert, διευθυντής του τμήματος Ιμπρεσιονιστικών και Μοντέρνων έργων τέχνης στον οίκο.

Σε ένα προσωπικό και αμφιλεγόμενο εικαστικό ημερολόγιο, μετέτρεψε ένα περιοδικό μόδας η Ιταλίδα καλλιτέχνις Naomi Vona. Η ιδέα πίσω από το «Selling Lies: A Cynical Lifestyle Magazine» ήταν να δημιουργήσει μια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των -χωρίς νόημα- διαφημίσεων και της προσωπικής της άποψης για τη βιομηχανία μόδας και να ορίσει τον εαυτό της ως «παράσιτο αρχείων, χωρίς κακές προθέσεις».

Το «Selling Lies» είναι ένα εικαστικό πρότζεκτ, το οποίο γεννήθηκε πριν τέσσερα χρόνια, όταν η -με έδρα το Λονδίνο- καλλιτέχνις αποφάσισε να ανταποκριθεί θετικά στην πρόσκληση του Instagram για συμμετοχή στο «100 Days Project».

Στα πρότζεκτ της, η Naomi Vona προχωρά σε συγκερασμό διαφόρων τεχνικών, όπως φωτογραφία, κολάζ, εικονογράφηση, τροποποιώντας vintage και σύγχρονες φωτογραφίες για να δώσει νέα ερμηνεία των πρωτότυπων. Στοιχεία-κλειδιά του «Selling Lies» είναι, πέραν των έντονων χρωμάτων και μοτίβων, το υποσυνείδητό της και η ιστορία της ζωής της.

Ένα δάσος θα υψωθεί στην καρδιά του κεντρικού Λονδίνου αυτό το καλοκαίρι, στο πλαίσιο εγκατάστασης που ετοιμάζει η σχεδιάστρια σκηνικών Es Devlin για τη φετινή Design Biennale της πόλης.

Το «Forest for Change» θα καλύψει όλη την αυλή του Somerset House, όπου θα φιλοξενηθεί η Μπιενάλε από 1 έως 27 Ιουνίου και θα αποτελείται από 400 δέντρα 23 ποικιλιών που φύονται στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη βόρεια Ευρώπη.

«Όταν πριν πολλά χρόνια με ξενάγησαν για πρώτη φορά στο Somerset House, ανακάλυψα ότι οι αρχές του διαφωτισμού, πάνω στις οποίες συνελήφθη ως ιδέα το κτήριο, απαγόρευαν απολύτως την παρουσία δέντρων στην αυλή» είπε η Devlin, η οποία είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια της Μπιενάλε.

«Βεβαίως, το πρώτο που θελήσαμε να κάνουμε έχοντας κατά νου τη φετινή Μπιενάλε ήταν να αντιτάξουμε σε αυτή τη στάση κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση το να επιτρέψουμε σε ένα δάσος να κάνει κατάληψη όλης της αυλής» τόνισε.

Με καθυστέρηση πολλών μηνών λόγω της πανδημίας, δέντρα με πουά της Γιαγιόι Κουσάμα και «κολοκύθες» της που χορεύουν υποδέχονται τους Νεοϋορκέζους στον Βοτανικό Κήπο της Νέας Υόρκης.

Η έκθεση «Kusama: Cosmic Garden» θα διαρκέσει έως τις 31 Οκτωβρίου και η επιμελήτριά της, Mika Yoshitake, δηλώνει ότι «υπάρχει μια έντονα ενστικτώδης σχέση με τη φύση, που βλέπει κανείς στα έργα της».

Η πανδημία υποχρέωσε τους υπεύθυνους του Βοτανικού να περιορίσουν τα προγραμματισμένα για τους εσωτερικούς χώρους σχέδια της έκθεσης.

Μόνο ο χώρος της βιβλιοθήκης, στον πρώτο όροφο, χρησιμοποιείται, όπου παρουσιάζεται μικρή συλλογή έργων ζωγραφικής και γλυπτών. Αλλά υπάρχουν πολλά να δει ο επισκέπτης στους εξωτερικούς χώρους.

Η πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας, Ριάντ, φωτίζει τον νυχτερινό ουρανό, καθώς διοργανώνει το 17ήμερο Φεστιβάλ Φωτός και Τέχνης, Noor Riyadh.

Περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 20 χώρες συμμετέχουν στην τεράστια γκαλερί τέχνης με σόου με φώτα, γλυπτά, διαδραστικές παραστάσεις και υπαίθριες εγκαταστάσεις. Το Ριάντ έχει μετατραπεί σε «γκαλερί χωρίς τοίχους», σύμφωνα με τους διοργανωτές του Φεστιβάλ .

Η τέχνη είναι μια παγκόσμια γλώσσα και το φως είναι ένα σύμβολο ελπίδας και, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, ελπίζω ότι αυτό το Φεστιβάλ λάμπει σαν φάρος στον κόσμο και φωτίζει την πορεία μας προς ένα λαμπρότερο μέλλον, αντικατοπτρίζοντας το θέμα μας “Under One Sky” (Κάτω από έναν Ουρανό)», δήλωσε ο Χάιλιντ Αλ-Χαζάνι, επικεφαλής της πρώτης εθνικής δημόσιας πρωτοβουλίας τέχνης στο Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, Riyadh Art.

Ένας σπάνιος πίνακας του 1887 του Βίνσεντ Βαν Γκογκ, που είχε παραμείνει σε ιδιωτική συλλογή για πάνω από 100 χρόνια, δημοπρατήθηκε από τον Sotheby’s στο Παρίσι, σε τιμή 13.1 εκατομμυρίων ευρώ.

Το έργο, που φέρει τον τίτλο «Scène de rue à Montmartre (Impasse des deux frères et le Moulin à Poivre)» – Σκηνή δρόμου στη Μονμάρτρη, παρουσιάστηκε πριν τη δημοπρασία, για πρώτη φορά δημοσίως στο Άμστερνταμ, το Χονγκ Κονγκ και το Παρίσι.

Η αρχική εκτίμηση για την πώληση του πίνακα, ο οποίος παρουσιάστηκε από τον Sotheby’s σε συνεργασία με τον γαλλικό Οίκο δημοπρασιών Mirabaud Mercier, κυμαινόταν στα 5 με 8 εκατομμύρια ευρώ. Απεικονίζεται σε αυτόν, ο μύλος Moulin de la Galette στη Μονμάρτρη και δημιουργήθηκε την περίοδο που ο Βίνσεντ ζούσε μαζί με τον αδελφό του, Τέο, στη γαλλική πρωτεύουσα.

«Πολύ λίγοι πίνακες από την περίοδο της Μονμάρτρης του Βαν Γκογκ παραμένουν σε ιδιωτικά χέρια, με την πλειονότητα να αποτελούν σήμερα μέρος των συλλογών φημισμένων Mουσείων σε όλον τον κόσμο» επεσήμαναν, σε σχετική ανακοίνωση, οι Aurélie Vandevoorde και Etienne Hellman, επικεφαλής διευθυντές του τμήματος Ιμπρεσιονιστικής και Μοντέρνας Τέχνης του Sotheby’s στη Γαλλία.

«Η εμφάνιση στην αγορά ενός έργου τέτοιου διαμετρήματος, και από τέτοια εμβληματική σειρά έργων, είναι αναμφισβήτητα σπουδαίο γεγονός, και ευκαιρία, τόσο για τους συλλέκτες όσο και για την αγορά τέχνης, ευρύτερα».

«Τη στιγμή που τα μάτια μας αντίκρισαν τον πίνακα για πρώτη φορά, μας αιχμαλώτισε αμέσως» δήλωσαν, σε ανακοίνωση Τύπου, οι Claudia Mercier και Fabien Mirabaud, του γαλλικού Οίκου δημοπρασιών. Η επανεμφάνιση του «Scène de rue à Montmartre» δεν είναι η μόνη πρόσφατη σημαντική είδηση όσον αφορά έργα του Βαν Γκογκ.

Στις αρχές Φεβρουαρίου, γνωστοποιήθηκε ότι ο Οίκος Christie’s θα δημοπρατήσει τον Μάρτιο στη Νέα Υόρκη ένα σπάνιο πορτρέτο, το «La Mousmé», έργο του 1888.

Ο KAWS ή κατά κόσμον Μπράιαν Ντόνελι που διάλεξε το καλλιτεχνικό του όνομα επειδή τους άρεσαν τα γράμματα αυτής της λέξης όπως τα έβλεπε στον τοίχο, είναι ένα φαινόμενο, ο «εφευρέτης» μια ποπ φιγούρας, ενός «COMPANION» που έχει γίνει ένα από τα πιο διάσημα σύγχρονα έργα, άμεσα αναγνωρίσιμο και σαν εμπορικό σήμα. Η τιμή του δείχνει ότι μπορεί να είναι και έργο τέχνης και απλώς ένα παιχνίδι αφού μπορείς να το βρεις από δέκα δολάρια σε μπλούζες, μπρελόκ, κούπες ή να αγοράσεις ένα σε δημοπρασία έναντι οκταψήφιου αριθμού. Ένα γιγαντιαίο φουσκωτό «COMPANION» έχει κοσμήσει μια λίμνη στη Σεούλ, ένα άλλο το Victoria Harbour του Χονγκ Κονγκ κατά τη διάρκεια της Art Basel και ένα όμοιό του φουσκωτό και ιπτάμενο, την παρέλαση της Ημέρας των Ευχαριστιών του Macy's στη Νέα Υόρκη, με προκατόχους του φουσκωτά «σύμβολα» της Αμερικής, τον Σνούπι ή τον Σούπερμαν. Αν αυτό σημαίνει κάτι, είναι πως το έργο του KAWS είναι άμεσα αναγνωρίσιμο και όσο και να μη το παραδέχεται ο κόσμος της τέχνης, η θερμή συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα, θυμίζει μια παλιότερη γύρω από το έργο του Κιθ Χάρινγκ.

Πριν από είκοσι χρόνια πάτησε το πόδι του στην Ιαπωνία, τη χώρα- μήτρα των μάνγκα και των εμβληματικών νέων εικόνων της ποπ κουλτούρας, καλεσμένος της εταιρείας Bounty Hunter, ενός γίγαντα στην κατασκευή παιχνιδιών και των streetwear ενδυμάτων. Δημιούργησε το πρώτο «COMPANION» σε 500 αντίτυπα τα οποία εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη μαζική του πώληση και έκτοτε δε σταμάτησε Η επαναλαμβανόμενη φιγούρα του KAWS είναι ο χειρότερος εφιάλτης για πολλούς κριτικούς που βέβαια υπερασπίζονται το έργο του Κουνς για παράδειγμα ή του Γουόρχολ για τα πολλαπλά που έχουν παράξει και του Κίθ Χάρινγκ και του Μπασκιά για την παρουσία τους στο δρόμο, αλλά με το COMPANION δεν έχουν αποφασίσει αν είναι παιχνίδι ή τέχνη και ο δημιουργός του «αληθινός καλλιτέχνης».

Όσο για τις τιμές των μοναδικών έργων του; Είναι στον «ουρανό» με το Artnet Intelligence Report του 2019 να αναφέρει ότι τον Νοέμβριο του 2018, πέντε κομμάτια του KAWS πουλήθηκαν για περισσότερο από 1 εκατομμύριο δολάρια και κατά τη διάρκεια του έτους η δουλειά του «έπιασε» πάνω από 33,8 εκατομμύρια δολάρια σε δημοπρασίες. Όσο για τη δημοφιλία του στα σόσιαλ μίντια που έχει υπάρξει ένας μεγάλος παράγοντας στην κατακόρυφη άνοδό του στον κόσμο της τέχνης, υπάρχουν περισσότερες από 900.000 αναρτήσεις με το hashtag #kaws στο Instagram, κάτι που συνδέεται με την άμεση αντίδραση του κοινού όταν δει ένα αναγνωρίσιμο έργο του αλλά και τη καταγωγή του από την street art.

Το Μουσείο του Μπρούκλιν πολύ έξυπνα αποφεύγει τις βαρύγδουπες αναλύσεις του έργου του, κλείνοντας το μάτι στους επισκέπτες και λέγοντας «μπορείτε να πάρετε στα σοβαρά τον KAWS αν θέλετε, αλλά όχι και πολύ σοβαρά». Οι σκεπτικιστές κατηγορούν αυτού του είδους την τέχνη σαν σύμπτωμα της γενικότερης «κατάθλιψης» του πολιτισμού, κάτι που ηχεί και λίγο βαρύγδουπα σήμερα που υπάρχουν χιλιάδες μουσεία και γκαλερί που μπορούν να τολμήσουν να προτείνουν καλύτερους, πιο αξιόλογους καλλιτέχνες.

Το Μουσείο απλώς ακολουθεί μια παράδοση με τα καρτούνς να έχουν περάσει τις πόρτες των μουσείων όπως τα Στρουμφ και η οικογένεια Σίμπσον. Στο μουσείο του Μπρούκλιν για παράδειγμα υπάρχουν νέα έργα επαυξημένης πραγματικότητας, που επιτρέπουν στους επισκέπτες να αλληλεπιδρούν με τα γλυπτά του χρησιμοποιώντας τα smartphone τους για να δημιουργήσουν τη δική τους εμπειρία.