Με το έργο «Traces», που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Βιμ Βαντεκέιμπους και η ομάδα Ultima Vez ανοίγουν  το φετινό 26ο Φεστιβάλ Χορού στο αμφιθέατρο Κάστρου Καλαμάτας, στις 21 και 22 Αυγούστου.

Δέκα χορευτές κινούνται υπό τους ήχους της μουσικής των Trixie Whitley, Shahzad Ismaily, Ben Perowsky και Daniel Mintseris ενώ μαζί τους τους, επί σκηνής, θα βρίσκεται και ο κιθαρίστας Μαρκ Ρίμποτ, συνθέτης της μουσικής του «Inasmuch as Life is Borrowed» και της μεγάλου μήκους ταινίας του Βαντεκέιμπους «Galloping Mind».

Την Κυριακή 23 Αυγούστου στις 19.45 στο Κάστρο, ο διάσημος Ισπανός χορευτής και χορογράφος Ισραέλ Γκαλβάν με το έργο του «Solo:Revolution without music» επαναπροσδιορίζει το παραδοσιακό φλαμένκο. Πορευόμενος στα βήματα του Βιθέντε Εσκουδέρο, ο Γκαλβάν δεν χρησιμοποιεί μουσική συνοδεία αλλά αφουγκράζεται το σώμα του και δημιουργεί τη δική του μουσική, με τα πόδια, τις παλάμες και τα δάχτυλα των χεριών, ενίοτε και με τη φωνή του.

Ακολουθεί στις 22.00 στον Εναλλακτικό Χώρο του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας η παράσταση «Same Same» από ένα απρόβλεπτο ντουέτο -τη θεατρική σκηνοθέτιδα Πέτρα Τεϊνόροβα και την κορυφαία χορεύτρια Τερέζα Όντροβα. Mε αναφορές στον Μπάστερ Κήτον, οι δύο ηρωίδες μάς συγκινούν με το βάθος και την ειλικρίνειά τους, παρ’ όλη την ελαφρότητα της φόρμας που υπογραμμίζεται από τη σκηνοθεσία και χορογραφία της Γαλλο-Βελγίδας χορογράφου Καριν Πόντις, η οποία παρουσιάζει δουλειά της για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Το δεύτερο σαββατοκύριακο μεγάλοι πρωταγωνιστές είναι οι Peeping Tom επίσης με το τελευταίο τους έργο «Diptych», όπου η Γκαμπριέλα Καρίτζο και ο Φρανκ Σαρτιέ καλλιτεχνικοί διευθυντές της ομάδας, επεξεργάζονται εκ νέου τρία παλαιότερα έργα τους για να χτίσουν τελικά το «Diptych» και να περιπλανηθούν μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, στις 29 και 30 Αυγούστου, στις 22:00 στο αμφιθέατρο Κάστρου Καλαμάτας.

Τις εντυπώσεις αναμένεται να κερδίσει και ο Βικτόρ Τσερνίτσκι, ο οποίος εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα με το «Pli»,  μια απρόβλεπτη και χιουμοριστική παράσταση με… 22 καρέκλες, μια σωματική μεταφορά της αστείρευτης ανθρώπινης δυναμικής, υπομονής και προσπάθειας, που μετατρέπει ακόμη και τα πιο συνηθισμένα αντικείμενα σε απίστευτα αρχιτεκτονήματα.

Πολυαναμενόμενες είναι και οι ελληνικές συμμετοχές στα μέσα της εβδομάδας με το «Kaos» της Ιωάννας Πορτόλου και της ομάδας Griffón Dance Company, μια παραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου για την ελληνική ιστορία, τις σύνθετες ρίζες μας και πώς αυτές επιβιώνουν στο παρόν (25/8), τα «Τάματα» του Φώτη Νικολάου όπου έξι χορευτές αναζητούν τη νέα τους πίστη μέσα σ’ ένα τοπίο άχρονο και μοναχικό, και την παγκόσμια πρεμιέρα της παράστασης «Ύλη» της Κωνσταντίνας Ευθυμιάδου και του Παναγιώτη Μανουηλίδη), η οποία μέσα σε μια ηχητική εγκατάσταση θα επιχειρήσει να αποδώσει τον αρχέτυπο δεσμό μουσικής - χορού σε μια σχέση δράσης - αντίδρασης (28/8).

Το φετινό Φεστιβάλ είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Θάνου Μικρούτσικου, ο οποίος, από τη θέση του Υπουργού Πολιτισμού, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.

Πρωταρχικός στόχος των διοργανωτών είναι η διεξαγωγή ενός ασφαλούς Φεστιβάλ, με όλα τα μέτρα προστασίας για το κοινό και τους εργαζόμενούς του, καλλιτέχνες και μη. Για τον λόγο αυτό, θα είναι υποχρεωτική η χρήση μη ιατρικής μάσκας από κάθε θεατή, κατά την είσοδο, την έξοδο και καθόλη τη διάρκεια της παράστασης ενώ οι χώροι του Φεστιβάλ θα λειτουργήσουν με το 55% της πληρότητάς τους, προκειμένου να τηρούνται οι αποστάσεις ασφαλείας.

Είναι επίσημο. Το franchise του «John Wick» θα συνεχιστεί. Ο διευθύνων σύμβουλος της Lionsgate, Jon Feltheimer επιβεβαίωσε την είδηση στο Deadline, δηλώνοντας ότι τα μέρη 4 και 5 θα γυριστούν διαδοχικά το επόμενο έτος, μόλις ο Κιάνου Ριβς  είναι διαθέσιμος.

«Είμαστε, επίσης, απασχολημένοι με την προετοιμασία σεναρίων για τις δύο επόμενες συνέχειες του franchise δράσης μας “John Wick”, με το “John Wick 4” να βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες την άνοιξη του 2022.

Ελπίζουμε να ξεκινήσουμε ταυτόχρονα τα γυρίσματα και για τις δύο ταινίες, όταν ο Κιάνου είναι διαθέσιμος στις αρχές του επόμενου έτους», δήλωσε ο Feltheimer.

 

Το μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου «Γράμματα στη Χιονάτη» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Μια γυναίκα με ασυνήθιστη εμφάνιση φτάνει σ’ ένα χωριό –«Ήξερε ότι πίσω από την πλάτη της την έλεγαν “Φαλακρή”, επειδή όταν πρωτοεμφανίστηκε στο χωριό τους είχε ξυρισμένο γουλί το κεφάλι της. Κι όχι μόνο. Ήταν ξυρισμένα και τα φρύδια της. Μια φρίκη, ένας εφιάλτης, που έδιωχνε τα βλέμματα, σαν να γλιστρούσαν στο γυαλιστερό της κρανίο.

Στις ερωτήσεις των κατοίκων, όταν γυρνούσε στις γειτονιές κι έψαχνε να νοικιάσει σπίτι, απαντούσε ότι είχε χάσει τα μαλλιά και τα φρύδια της από στεναχώρια, χωρίς να δίνει περισσότερες λεπτομέρειες». Το χωριό εγκαταλείπεται από τους κατοίκους του λόγω κατολισθήσεων. Η γυναίκα  επιλέγει ένα απομονωμένο σπίτι και περιμένει το «άλλο χιόνι».

Σ’ αυτό το σκηνικό εγκατάλειψης, η γυναίκα θα παρασυρθεί σε αναπάντεχες περιπέτειες, σε μια περιδίνηση σε τόπους κοντινούς αλλά και σε ανεξερεύνητα μέρη της ύπαρξής της.

Θα συναντήσει έναν σπουδαίο και οργισμένο ποιητή που επίσης κρύβεται, θα παραστεί ψυχρή σαν άγαλμα σ’ έναν απρόσμενο γάμο αλά Κουστουρίτσα, θα βρεθεί με τα «ρετάλια» του παλιού κοινοβίου, τον Ρόθκο, τον Καίσαρα και την αινιγματική Αισθήρ.

Κανείς όμως απ’ όλους αυτούς δε θα ασκήσει πάνω της την καταλυτική επιρροή της Χιονάτης, όπως ονομάζει ένα αμίλητο κορίτσι που το φέρνει η χιονοθύελλα.

«Άνοιξε τα παντζούρια της κουζίνας κι έμεινε κατάπληκτη, τόσο κατάπληκτη,που χρειάστηκε ν’ ανοιγοκλείσει τα μάτια της μήπως αυτό που έβλεπε ήταν ένα παιχνίδι της όρασής της, μια φάρσα του μυαλού της, μια κοροϊδία του χιονιού, ένας εμπαιγμός.

Ένα παιδάκι, ένα κοριτσάκι, απ’ όσο μπορούσε να διακρίνει, καθόταν πάνω σε δυο τσιμεντόλιθους που όριζαν δυο γειτονικά χωράφια, στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Καθόταν τόσο ήσυχο, τόσο ακίνητο, παρόλο που σίγουρα είχε δει κι είχε ακούσει τα παντζούρια που είχε ανοίξει, σαν άγαλμα έμοιαζε. […]

Ξανακοίταξε προς το ακίνητο κοριτσάκι, με την ελπίδα ότι θα είχε θαυμαστά εξαφανιστεί, σαν τις χάρτινες ανθρώπινες φιγούρες που έβαζαν κι έβγαζαν μέσα σε ωραία κουκλόσπιτα, ότι ήταν η φαντασία της που της είχε παίξει ένα ακόμα παιχνίδι. Όμως αυτό βρισκόταν πάντα εκεί, στη θέση του, ασάλευτο. […]

Θα κόντευε μεσημέρι, όπως υπολόγισε η γυναίκα, όταν είδε ότι ο καιρός βάραινε, ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει από γκρίζα χαμηλά σύννεφα, σημάδι πως όπου να ’ταν θ’ άρχιζε πάλι να χιονίζει. Και πράγματι, δεν άργησαν να πέσουν οι πρώτες νιφάδες, χοντρές κι αδυσώπητες, χιόνι πάνω στο χιόνι.

Το κορίτσι, λες και δε το ένοιαζε τίποτα, καθόταν στη θέση του, τα μαλλιά και τα σκούρα ρούχα που φορούσε άρχισαν ν’ ασπρίζουν, τα πασπάλιζε το χιόνι, όπως η άχνη ζάχαρη πέφτει πάνω σε κούκλα από αμυγδαλόπαστα τούρτας γενεθλίων.

Η γυναίκα ταράχτηκε με το θέαμα, σε λίγο το παιδί θα ήταν σαν καθιστός χιονάνθρωπος, […].

Ένα μυθιστόρημα αινιγματικό και ταυτοχρόνως λυτρωτικό, γεμάτο συμπόνια αλλά και πολλά ερωτήματα.

Είναι, τελικώς, η αγάπη η μέγιστη πλάνη; Ή μήπως ο ύψιστος σκοπός;

Καιρός είναι να πάμε πίσω, τότε που άρχισαν όλα. Αυτή την απόφαση πήραν στο Netflix και με ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ανακοίνωσαν τη σειρά έξι επεισοδίων «The Witcher: Blood Origin», η οποία αφηγείται την ιστορία των «Πρώτων».

Η αφήγηση αφορά τα όσα συνέβησαν 1.200 χρόνια πριν τα όσα διαδραματίζονται στη σειρά «The Witcher». Λαμβάνει χώρα στον κόσμο των Ξωτικών που εν πολλοίς έχει χαθεί στα βάθη της ιστορίας, και επικεντρώνεται στα συμβάντα που οδήγησαν στο να συναντηθούν οι κόσμοι των ανθρώπων, των ξωτικών και των τεράτων. Η συνάντηση αυτή είναι γνωστή ως «η μείξη των σφαιρών».

«Ως μια ζωή φανατικός θαυμαστής του λογοτεχνικού είδους “fantasy”, είμαι παραπάνω από ενθουσιασμένος που θα αφηγηθώ την ιστορία του “The Witcher: Blood Origin”» είπε στο Gizmodo o συγγραφέας του σεναρίου του «The Witcher», Declan de Barra. «Μια ερώτηση καρφώθηκε στο μυαλό μου από τότε που διάβασα τα βιβλία “The Witcher” (σ.σ. του συγγραφέα Andrzej Sapkowski): Πώς ακριβώς ήταν ο κόσμος των Ξωτικών, πριν την άφιξη των ανθρώπων; Πάντα με γοήτευε η άνοδος και πτώση των πολιτισμών, πώς ανθούν η επιστήμη, η ανακάλυψη και η κουλτούρα πριν από αυτή την πτώση.

Πώς τεράστια τμήματα γνώσης χάνονται για πάντα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, συνδυαζόμενα συχνά με αποικισμό και ξαναγράψιμο της ιστορίας. Αφήνοντας πίσω μόνον σπαράγματα της αληθινής ιστορίας ενός πολιτισμού». Ο de Barra θα είναι ο υπεύθυνος για το μάνατζμεντ του prequel ενώ σύμβουλος θα είναι ο συγγραφέας Andrzej Sapkowski, ο οποίος δήλωσε στο Variety: «Είναι συναρπαστικό το ότι ο κόσμος του Witcher – όπως είχε από την αρχή σχεδιαστεί – διευρύνεται. Ελπίζω να φέρει περισσότερους θαυμαστές στον κόσμο των βιβλίων μου».

Προς το παρόν, δεν έχει ειπωθεί τίποτα σχετικά με το πότε θα δούμε τη μίνι σειρά και θα μάθουμε τι συνέβη στον κόσμο των Ξωτικών πριν την πτώση του αλλά και τη χαμένη ιστορία του πρώτου Witcher. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι τον Αύγουστο έχει προγραμματιστεί η επανέναρξη των γυρισμάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο για τη δεύτερη περίοδο του «The Witcher», στην οποία πρωταγωνιστεί ο Henry Cavill.

Το βιβλίο «Αθήνα 1204-1456: Τα άγνωστα χρόνια» του Λευτέρη Καντζίνου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Προϊόν πολυετούς έρευνας σε βιβλιοθήκες και αρχεία της Ελλάδας και του εξωτερικού, στις σελίδες του ξεδιπλώνει σταδιακά μια άγνωστη ιστορική περίοδο για την ελληνική πρωτεύουσα. Πρόκειται για τους σχεδόν τρεις αιώνες που μεσολάβησαν μεταξύ της βυζαντινής και της οθωμανικής κυριαρχίας στην Αθήνα, όπου ιππότες της Δύσης με τις χρυσοποίκιλτες πανοπλίες τους ηγεμόνευσαν επί του λίκνου της Δημοκρατίας. Δολοπλοκίες και ερωτικά πάθη, αθέτηση όρκων και παρασκηνιακές συνωμοσίες, καθώς και όνειρα που μετατράπηκαν σε εφιάλτες συνθέτουν μία ιστορία 300 ετών.

Πριγκίπισσες που φυλακίστηκαν, βασιλείς που επιδίωξαν να γίνουν αυτοκράτορες, τυχοδιώκτες που έκαναν το παν για την εξουσία και συγγενείς που αλληλοεξοντώθηκαν απαρτίζουν το σκηνικό μίας μεσαιωνικής Αθήνας, που εξακολουθούσε να γοητεύει τους κυρίαρχούς της. Τα περισσότερα μνημεία πάνω στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και γύρω από αυτόν έστεκαν για χίλια σχεδόν χρόνια ακέραια στη θέση τους. Αυτά, σε συνδυασμό με το φυσικό κάλλος της αττικής γης, μάγεψαν τους νεοφερμένους Βουργουνδούς, Καταλανούς, Ναβαρραίους, Αραγώνιους και Φλωρεντινούς, οι οποίοι με τις αφηγήσεις τους διέδωσαν τη φήμη της πόλης στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου. Έτσι, η Πόλη της Παλλάδος εξυμνήθηκε από Ισλανδούς λογοτέχνες και Άραβες επιστήμονες, καθώς και από Ίβηρες βασιλείς μέχρι και Καυκάσιους ηγεμόνες. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που έως σήμερα οι Ισπανοί μονάρχες φέρουν τιμητικά τον τίτλο του «Δούκα των Αθηνών».

Όλα τούτα δεν αποτελούν ένα λογοτεχνικό αποκύημα της φαντασίας αλλά την Ιστορία των Αθηνών μεταξύ του 13ου και του 15ου αιώνα.

Στον Πρόλογο του βιβλίου, που υπογράφει ο γνωστός αθηναιογράφος -με την «εμμονή για την ερμηνεία του βλέμματος», Νίκος Βατόπουλος, διαβάζουμε: «Το σκότος όσον αφορά τη γνώση μας για την Αθήνα τους περασμένους αιώνες είναι πυκνό και δεν περιορίζεται μόνο στα μνημεία, στα τεκμήρια, στα ίχνη αλλά στην κατανόηση της ίδιας της πόλης. […] Το ερευνητικό έργο του Λευτέρη Καντζίνου έρχεται να οργανώσει εκ νέου το βλέμμα μας πάνω στα φράγκικα χρόνια της Αθήνας. Να ορίσει νέο πεδίο θέασης προς την πόλη και να ενθαρρύνει βαθύτερες τομές και τολμηρότερες αναγνώσεις. Το ερευνητικό αυτό εγχείρημα ευεργετεί την ίδια την ιδέα της διαχρονικής Αθήνας και απαντά σε ένα ευρύτερο, σύγχρονο αίτημα για μια πιο σύνθετη, και περισσότερο διεσταλμένη, κατανόηση της πόλης. Η Αθήνα δίνει διαρκώς...».

Ο γνωστός λαϊκός τραγουδιστής και συνθέτης Αγάθων Ιακωβίδης έφυγε από την ζωή, σήμερα Τετάρτη 4 Αυγούστου, από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία 65 ετών. Πλήρωμα του ΕΚΑΒ έφτασε στο σπίτι του το μεσημέρι και διαπίστωσε ότι είναι νεκρός. Ο λαϊκός τραγουδιστής και συνθέτης δεν αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα υγείας.

Ο Αγάθωνας γεννήθηκε στον Ευαγγελισμό Λαγκαδά Θεσσαλονίκης το 1955. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από τη Μικρασία, γι' αυτό τα πρώτα τραγούδια που άκουγε ήταν μικρασιατικές μελωδίες. Άρχισε να ασχολείται με τη μουσική το 1971 και σταδιακά έμαθε μόνος του να παίζει σχεδόν όλα τα έγχορδα όργανα των ρεμπέτικων τραγουδιών, δηλαδή: κιθάρα, μπαγλαμά, ούτι, μπουζούκι, τζουρά, μάντολα, μαντολίνο.

Το 1973 έκανε την πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση σε μπουάτ της Θεσσαλονίκης. Αμέσως συνειδητοποίησε πως η μουσική που τον εκφράζει και του ταιριάζει είναι η ρεμπέτικη και αφιερώθηκε σε αυτήν αποκλειστικά. Κατείχε πολλούς σπάνιους δίσκους γραμμοφώνου με ρεμπέτικα τραγούδια, ενώ αξιοποίησε τη συλλογή του σε ραδιοφωνικές μουσικές εκπομπές.

Το 1977 δημιούργησε το «Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης», με το οποίο έπαιζε σε μαγαζιά, έκανε συναυλίες και ηχογράφησε δύο δίσκους. Το 1981 αποφάσισε να μεταβεί στην Αθήνα. Συνεργάστηκε με γνωστούς τεχνίτες της λαϊκής μουσικής. Κώστας Παπαδόπουλος, Γιώργος Κόρος, Βασίλης Σούκας, Λάζαρος Κουταλίδης, Νίκος Φιλιππίδης και Νίκος Χατζόπουλος είναι κάποιοι από αυτούς. Έκανε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Από το 1987 ζούσε και εργαζόταν στη Θεσσαλονίκη.

Ερμήνευσε πολλά δημοφιλή ρεμπέτικα αλλά και παλιά, άγνωστα τραγούδια που έχει ανασύρει από το πλούσιο αρχειακό υλικό που κατείχε.

Το 2013 αποδέχθηκε την πρόσκληση του συγκροτήματος Κόζα Μόστρα να συμμετάσχει μαζί τους στο Φεστιβάλ της Γιουροβίζιον στο Μάλμε της Σουηδίας, με το τραγούδι «Alcohol Is Free», με το οποίο προκρίθηκαν στον τελικό της διοργάνωσης όπου κατέλαβαν την 6η θέση.