Γεννημένος το 1917, στα 30 του χρόνια είχε ήδη χαρακτηριστεί ως ο «κύριος καλλιτέχνης των Νέγρων», ενώ είναι ένας από τους λίγους ζωγράφους της γενιάς του που μεγάλωσε σε μια μαύρη κοινότητα, διδάχθηκε κυρίως από μαύρους καλλιτέχνες και επηρεάστηκε από μαύρους.

Έγινε γνωστός για την απεικόνιση ιστορικών θεμάτων των Αφροαμερικανών και της σύγχρονης ζωής. Το ύφος του θεωρήθηκε ως «δυναμικός κυβισμός», αν και η ίδια η επιρροή δεν ήταν τόσο η γαλλική τέχνη όσο τα σχήματα και τα χρώματα του Χάρλεμ.

Από τον θάνατό του μέχρι σήμερα, το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης που συγκεντρώνει τα έργα του, έχει επιδοθεί σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα προκειμένου να επιλύσει ένα διαχρονικό μυστήριο σχετικά με τη θέση στην οποία βρίσκονται επτά από ένα σύνολο τριάντα συνολικά έργων του Λόρενς που αποτελούν μια διάσημη σειρά του.

Η ιστορία ξεκινά όταν ένας συλλέκτης την είχε αγοράσει ολόκληρη, αλλά άρχισε να την πουλά τμηματικά. Οι μελετητές του έργου από τότε κυνηγούν τα κομμάτια που λείπουν. Τώρα, μετά από μια καμπάνια του ΜΕΤ, βρέθηκαν δυο σε διάστημα μόλις έξι μηνών.

Το πρώτο εμφανίστηκε το περασμένο φθινόπωρο όταν ένας επισκέπτης του μουσείου παρατήρησε μια εντυπωσιακή ομοιότητα μεταξύ της σειράς και ενός έργου στον τοίχο των γειτόνων του που μένουν κοντά στο μουσείο, στο Upper West Side. Οι γείτονές του έσπευσαν αμέσως και έδωσαν το έργο «Αγώνας: Από την ιστορία του αμερικανικού λαού» (1954–56) στο μουσείο.

Με ακόμα πιο απίστευτο τρόπο ανακαλύφθηκε και το δεύτερο έργο. Μια Ουκρανή νοσοκόμα εξέτασε προσεκτικά έναν πίνακα στο διαμέρισμά της που της θύμισε το έργο του Λόρενς, του οποίου η ανακάλυψη είχε γραφτεί στις εφημερίδες.

Το έργο το είχε από την πεθερά της και η ίδια δεν το θεωρούσε σημαντικό αφού το είχε κρεμασμένο κοντά στην κουζίνα της και το έβλεπε πολλές φορές κάθε μέρα. Η γυναίκα που μένει και αυτή κοντά στο μουσείο επικοινώνησε ζητώντας να μιλήσει με κάποιον υπεύθυνο αλλά δεν πήρε καμία απάντηση.

Τελικά, μετά από μέρες, αποφάσισε να πάει στο μουσείο και όπως γλαφυρά περιέγραψε στους Times: «Άρπαξα έναν νεαρό στο γραφείο πληροφοριών στο λόμπι και είπα: "Ακούστε, κανείς δεν με καλεί πίσω. Έχω αυτόν τον πίνακα. Σε ποιον πρέπει να μιλήσω;"».

Εκείνη τη νύχτα, οι συνεπιμελητές του MET και μια συντηρήτρια ζωγραφικής έφτασαν στο διαμέρισμά της. Ο πίνακας, έχοντας υποβληθεί σε εργασίες συντήρησης, θα συμμετάσχει τώρα στις δύο τελευταίες στάσεις της έκθεσης του Τζέικομπ Λόρενς, στο Μουσείο Τέχνης του Σιάτλ και στο Μουσείο Peabody Essex στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης.

Όσο για το μυστήριο του πώς βρέθηκαν οι δυο πίνακες στην ίδια γειτονιά, ο Randall Griffey, επιμελητής του ΜΕΤ, υποθέτει ότι ο πίνακας μπορεί να είχε προσφερθεί στην ίδια δημοπρασία με χριστουγεννιάτικα στην οποία και οι άλλοι ιδιοκτήτες του πρώτου πίνακα τον αγόρασαν με 100 δολάρια το 1960.

Σχετικά με τις τιμές των έργων του Λόρενς, ο συλλέκτης Harvey Ross, ο οποίος κατέχει το ήμισυ της εμβληματικής σειράς, ξόδεψε 413.000 δολάρια για να αγοράσει το «Tensions on the High Seas» το 2018.

Ο πίνακας τιτλοφορείται «The Tower of Koutoubia Mosque», και πωλήθηκε για 11,5 εκατομμύρια δολάρια, καταρρίπτοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ για έργα του Ουίνστον Τσόρτσιλ -για τα οποία το τελευταίο διάστημα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον, ενώ είναι και ο μοναδικός που φιλοτέχνησε ο Τσόρτσιλ κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός έκανε μια σειρά έργων με το Μαρόκο και το Μαρακές, έργα με θερμούς τόνους, κτίσματα και ηλιοβασιλέματα. Ο Τσόρτσιλ επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Μαρόκο το 1935 και ερωτεύτηκε την ποιότητα του φωτός που είδε εκεί.

Τον Ιανουάριο του 1943, αφού συμμετείχαν από κοινού στο Συνέδριο της Καζαμπλάνκα στο Μαρόκο για τη στρατηγική εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας, ο Τσόρτσιλ έπεισε τον Ρούσβελτ να τον ξεναγήσει στο κοντινό Μαρακές και να παρακολουθήσουν τον ήλιο να πέφτει πίσω από τα Όρη του Άτλαντα. Η σύντομη παραμονή τους μαζί μνημονεύτηκε από τον πίνακα, τον οποίο ο Τσόρτσιλ δημιούργησε την επόμενη μέρα μετά την αποχώρηση του Ρούσβελτ. Μετά τη διάσκεψη, οι δύο ηγέτες ζήτησαν «άνευ όρων παράδοση» από τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ιαπωνία -μια ιστορική δήλωση που είχε εκτεταμένες επιπτώσεις στον πόλεμο.

Ο Τσόρτσιλ άρχισε να ζωγραφίζει όταν ήταν περίπου 40 ετών, μετά από μια αποτυχημένη ναυτική επίθεση κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που του κόστισε τον τίτλο του Πρώτου Λόρδου του Ναυαρχείου. Ήταν παραγωγικός, και φιλοτέχνησε πάνω από 500 έργα στη διάρκεια της ζωής του.

Με το ποσό της συγκεκριμένης πώλησης υπερδιπλασιάστηκε η αξία των έργων του, αφού το προηγούμενο είχε πωληθεί για 2,7 εκατομμύρια δολάρια, το 2014, στον Οίκο Sotheby's στο Λονδίνο.

Όσο για τον τρόπο που βρέθηκε στην οικογενειακή συλλογή της Τζολί, ο υπεύθυνος του Οίκου Christie's ανέφερε ότι ο Μπράντ Πιτ αγόρασε το έργο από έναν έμπορο αντικών -τον πίνακα που είχε πουλήσει προηγουμένως ο γιος του Ρούσβελτ σε έναν σκηνοθέτη, τη δεκαετία του 1960. Ο πίνακας κατέληξε, τελικά, στη Νέα Ορλεάνη, όπου φυλάχθηκε στη ντουλάπα μιας οικογένειας για περισσότερες από πέντε δεκαετίες, πριν καταλήξει στον αντικέρ.

Η ταπετσαρία, που παραγγέλθηκε το 1955 από τον Νέλσον Ροκφέλερ και υφάνθηκε από το γαλλικό ατελιέ Jacqueline de La Baume-Dürrbach, είχε δανειστεί στον Οργανισμό το 1984.

Πρόεδροι, υπουργοί και πρεσβευτές που πήγαιναν να συμμετάσχουν στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας περνούσαν, μέχρι τώρα, μπροστά από το έργο, προτού μπουν στην αίθουσα του σημαντικότερου οργάνου για την υπεράσπιση της ειρήνης στον κόσμο.

Τα Ηνωμένα Έθνη δεν εξήγησαν τον λόγο που η οικογένεια Ροκφέλερ θέλησε να πάρει πίσω την ταπετσαρία αυτή, ενώ, μέχρι στιγμής, το Ίδρυμα Ροκφέλερ δεν έχει κάνει κανένα σχόλιο.

Ο τοίχος όπου ήταν κρεμασμένη η ταπετσαρία, αναπαράσταση του βομβαρδισμού στην πόλη Γκερνίκα της Ισπανίας την 26η Απριλίου 1937 από τις δυνάμεις της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας, είναι πλέον κενός.

Ως είθισται το τελευταίο διάστημα στον ΟΗΕ, αναμένεται πλέον να δοθεί μάχη ανάμεσα στις χώρες-μέλη προτού να αποφασιστεί ποια θα έχει το προνόμιο να κρεμάσει στον τοίχο αυτό, έργο κάποιου δικού της διάσημου καλλιτέχνη.

«Αν και η πρώτη φάση των προγραμμάτων εμβολιασμού ξεκίνησε σε πολλά μέρη του κόσμου τον προηγούμενο μήνα, το 2021 είναι μια χρονιά στην οποία παραμένει περίπλοκος ο προγραμματισμός λόγω πολλών αβεβαιοτήτων» ανέφερε, σε ανακοίνωση, ο διευθυντής της έκθεσης Marc Spiegler. «Μετά από προγράμματα εμβολιασμού επί δέκα μήνες, αναμένουμε ευρεία διεθνή συμμετοχή στην έκθεσή μας στη Βασιλεία τον Σεπτέμβριο, διότι όλες οι συζητήσεις μας στον κόσμο της τέχνης, δείχνουν ισχυρή επιθυμία να δει κανείς τέχνη δια ζώσης και να έχει επαφή πρόσωπο με πρόσωπο με την παγκόσμια πολιτιστική σκηνή» πρόσθεσε.

Η Art Basel ανακοίνωσε, επίσης, ότι θα συνεχίσει να οργανώνει φέτος διαδικτυακούς εκθεσιακούς χώρους. Τον Μάρτιο, θα παρουσιάσει την «OVR: Pioneers», διαδικτυακή έκθεση αφιερωμένη σε καλλιτέχνες οι οποίοι «άνοιξαν νέους ορίζοντες αισθητικά, κοινωνικο-πολιτικά ή, ως προς τη σύλληψη». Τον Ιούνιο, θα παρουσιάσει νέα διαδικτυακή έκθεση χωρίς να έχει προσδιοριστεί προς το παρόν το θέμα της. Και τον Νοέμβριο, τη διαδικτυακή έκθεση «OVR: 2021», αποκλειστικά με φετινά καλλιτεχνικά δημιουργήματα.

Ο σπουδαίος καλλιτέχνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Από μικρός ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και το σχέδιο βοηθώντας τον πατέρα του στο εργαστήριο παπουτσιών.

Αγάπησε τη θρησκευτική ζωγραφική που τον κέρδισε από πολύ νωρίς και εργάστηκε στο εργαστήρι Αγιογραφίας του Διονύση Καρούσου μέχρι τα δεκαοκτώ του χρόνια. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου στο Εργαστήρι του Πάνου Σαραφιανού και πέρασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.

Δάσκαλοί του ήταν ο Νίκος Νικολάου στο Προκαταρκτικό και ο Γιάννης Μόραλης στο Εργαστήριο Ζωγραφικής. Ο Νίκος Νικολάου είχε σαν αρχή το σχέδιο και την παράδοση της Αρχαίας Ελληνικής Τέχνης και ο Γιάννης Μόραλης εισήγαγε τους σπουδαστές του στη σύγχρονη τέχνη.

Τον Γιάννη Τσαρούχη είχε την ευκαιρία να τον γνωρίσει στο Παρίσι και να μάθει τόσα πολλά για την ελληνική παράδοση, μέσα από τα μάτια ενός μοναδικού ζωγράφου που στα πρώτα του έργα τον επηρέασε πολύ. Την ίδια εποχή ήταν στη μοναδική παρέα του «Μαγεμένου Αυλού», όπου ο Μάνος Χατζιδάκις, μάγος του λόγου και γνώστης της ανάγκης των νέων, τους έμαθε να σκέπτονται χωρίς όρια. Από το 1978 έως το 1992 έζησε και εργάστηκε στο Παρίσι.

Από το 2000 ήταν καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (Εργαστήριο παραδοσιακής ζωγραφικής fresco-βυζαντινές εικόνες-χειρόγραφα). Είχε ζωγραφίσει με την τεχνική του fresco πολλές μικρές εκκλησίες.

Είχε πραγματοποιήσει 70 ατομικές εκθέσεις και είχε λάβει μέρος σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Ξανθάκου. Από τον πρώτο του γάμο έχει δύο κόρες την Πανδώρα και την Αφαία οι οποίες ζουν στο Παρίσι.

Συλλυπητήριο μήνυμα Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνας Μενδώνη

«Με την ισχυρή του τεχνική, αποτέλεσμα της μαθητείας του δίπλα στον Γιάννη Μόραλη και τον Νίκο Νικολάου, αλλά και της γνώσης του για τη βυζαντινή ζωγραφική, ο Παύλος Σάμιος, πέτυχε στο έργο του κάτι σπάνιο. Είτε απεικόνιζε στον καμβά, πρόσωπα, είτε το γυναικείο σώμα, είτε χώρους, τους χάριζε προσωπικότητα και όγκο που ξέφευγαν από τις δύο διαστάσεις του κάδρου. Από σήμερα βρίσκεται στο «Καφέ Παράδεισος», όπως είχε ονομάσει την τελευταία του έκθεση, μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ο ίδιος θα μας λείψει, όμως τα έργα του, με τα χρώματα και τη γεωμετρία τους θα μας θυμίζουν το χάρισμά του. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους φίλους του».

Συλλυπητήριο μήνυμα του Υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Νικόλα Γιατρομανωλάκη

«Ο Παύλος Σάμιος, δεν ήταν μόνο ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της εποχής μας. Πέρα από το πλούσιο έργο του στις πάνω από 70 εκθέσεις που πραγματοποίησε, άφησε και μια σπουδαία καλλιτεχνική παρακαταθήκη διδάσκοντας εκατοντάδες ταλαντούχους νέους στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Αφού μαθήτευσε δίπλα στους μεγάλους της ελληνικής τέχνης, μελέτησε τόσο την αρχαία ελληνική τέχνη, όσο και τη θρησκευτική ζωγραφική, έζησε χρόνια στο Παρίσι και γνώρισε σε βάθος όλη την ευρωπαϊκή τέχνη, δημιουργώντας το δικό του μοναδικό και αναγνωρίσιμο καλλιτεχνικό ιδίωμα.

Καλλιτέχνης με βαθιά καλλιέργεια, πολυδιάστατη προσωπικότητα, υπήρξε ιδιαίτερα ευγενής και αγαπητός τόσο στους πολυάριθμους μαθητές του όσο και σε όλη την κοινότητα της τέχνης, η οποία σήμερα πενθεί την απώλειά του μαζί με τους οικείους του».

Δήλωση της Σίας Αναγνωστοπούλου, τομεάρχη Πολιτισμού της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία

Ένας καταξιωμένος ζωγράφος, ο Παύλος Σάμιος, έφυγε σήμερα από κοντά μας. Οι πίνακες του, οι διαφορετικές τεχνικές ζωγραφικής του μεταφέρουν τις καθημερινές εικόνες, τα τοπία, τα ανθρώπινα σώματα, τα αγάλματα, με ένα ισχυρό συμβολισμό, με την ευγένεια και την διεισδυτικότητα του βλέμματος του, αλλά και με την επιρροή που είχαν στο έργο του οι μεγάλοι του δάσκαλοι, ο Τσαρούχης, ο Νικολάου, ο Μόραλης. Ο θάνατος του Παύλου Σάμιου αφήνει ένα μεγάλο κενό στον χώρο των Εικαστικών Τεχνών. Εκφράζω την βαθιά μου θλίψη και τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια του, στους φίλους του και τους συναδέλφους του της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών.

«Πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια εδώ και χρόνια», εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο ένα από τα παιδιά του, ο Εδουάρδο, διευκρινίζοντας ότι ο ζωγράφος πέθανε «στο σπίτι του στην Κεβέδο» (νοτιοδυτικά), το βράδυ της Δευτέρας.

«Η τέχνη στον Ισημερινό πενθεί», ανέφερε μέσω Twitter ο πρόεδρος της χώρας Λενίν Μορένο, εκφράζοντας συλλυπητήρια στους οικείους του καλλιτέχνη, «το πινέλο του οποίου βρισκόταν πάντα στην πρωτοπορία».

Γεννημένος την 21η Φεβρουαρίου 1930 στη Γουαγιακίλ (νοτιοδυτικά), όπου σπούδασε καλές τέχνες προτού συνεχίσει τη μόρφωσή του στη Βαρκελώνη κι επιστρέψει στον Ισημερινό το 1964, ο Ενρίκε Τάβαρα συγκαταλεγόταν στους σημαντικότερους εικαστικούς της χώρας.

Ήταν γνωστός για το έργο «Pata pata», σειρά τεσσάρων πινάκων που άρχισε να φιλοτεχνεί το 1968. Θέματά του γίνονταν συχνά οι φτωχοί, οι περιθωριοποιημένοι, οι γυναίκες του δρόμου.

«Ω... και αντίο χειρότερη Πρώτη Κυρία» έγραψε στη μία πλευρά του σκίτσου. Ο ηθοποιός υπονόησε, επίσης, ότι σύντομα θα είναι η τρίτη πρώην σύζυγος του Ντόναλντ Τραμπ. «Ελπίζω ο διακανονισμός να μπορεί να χρηματοδοτήσει τη ζωή σας στο ρηχό τέλος» πρόσθεσε. «Ευχαριστούμε για το τίποτα».

Την ημέρα των ταραχών στο Καπιτώλιο, ο Κάρεϊ δημοσίευσε μια εικόνα του τότε Αμερικανού προέδρου Τραμπ ως «Covfefe the Killer Clown» (Covfefe o Κλόουν Δολοφόνος) και τον επέκρινε για τις προσπάθειές του να «δολοφονήσει την αλήθεια και να μετατρέψει σε όπλο την άγνοια».

Covfefe ήταν ένας αναγραμματισμός σε tweet του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ τον Μάιο του 2017 που γράφτηκε αντί της λέξης coverage και έγινε viral.

Τους τελευταίους μήνες, ο Τζιμ Κάρεϊ δημοσίευσε πολιτικές γελοιογραφίες, με τις οποίες εγκαλούσε τους Ρεπουμπλικάνους και γιόρτασε την εκλογή του Τζο Μπάιντεν.

Η αστυνομία βρήκε τον πίνακα κατά τη διάρκεια έρευνας σε ένα δωμάτιο διαμερίσματος στη Strada Provinciale delle Brecce στη Νάπολη. Ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος, 36 ετών, εντοπίστηκε και συνελήφθη με την κατηγορία της παράνομης διακίνησης έργων τέχνης.

Το πορτρέτο στον φημισμένο πίνακα, απεικονίζει τον Χριστό του Λεονάρντο Ντα Βίντσι με το ένα χέρι υψωμένο να ευλογεί και το άλλο να κρατά μια κρυστάλλινη σφαίρα. Πολλά αντίγραφα του έργου δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής του καλλιτέχνη από τους μαθητές και τους βοηθούς του. Αυτό είναι ένα μόλις από αυτά.

Αν και δεν είναι γνωστό ποιος φιλοτέχνησε το συγκεκριμένο «Salvator Mundi», πιστεύεται ότι ζωγραφίστηκε στα τέλη του 1510 από κάποιον από το εργαστήριο του καλλιτέχνη.