Η Φαίη ζωγραφίζει κόσμους που μοιάζουν να γεννήθηκαν είτε από όνειρο είτε από τη μυστική καρδιά ενός παιδικού παραμυθιού. Στο έργο της, τίποτα δεν ακολουθεί λογική σειρά, όλα ξεδιπλώνονται με συνειρμούς και μαγικές αφηγήσεις, σαν να μιλούν πλάσματα ονειρικά, πριγκίπισσες και τέρατα, ζώα μυθικά η μη, παγόνια και δελφίνια, καρουζέλ και λούνα παρκ, γιρλάντες, κάστρα, λαμπάκια και παιχνίδια.

Ξεκινώντας να προσεγγίσει κανείς το έργο της, μπορεί να αναζητήσει πολλές επιρροές, αναφορές και συγγένειες. Μα η αλήθεια είναι μία, απλούστερη και βαθύτερη:

Αν η ζωγραφική της Φαίης μοιάζει με κάτι, αυτό είναι μόνο με την ίδια.

Στην ψυχή, στην όψη, στην τρυφερότητα και στην αγνότητα. Σαν ήχος γέλιου που έρχεται από μακριά, σαν ανάμνηση που δεν έζησες αλλά που αναγνωρίζεις, το έργο της Φαίης ξετυλίγεται σαν παραμύθι που δεν τελειώνει ποτέ. Κι ούτε χρειάζεται. Γιατί οι ιστορίες της δεν λέγονται με αρχή, μέση και τέλος, αλλά με συνειρμούς, με χρώματα και σχήματα, με πλάσματα και τόπους που δεν έχουν γεωγραφία αλλά ψυχή.

Πίσω από την ασυνάρτητη, πολύχρωμη ελαφρότητα, ανασαίνει μια βαθιά ευαισθησία· μια παιδική ψυχή με τη σοφία χιλιάδων παραμυθιών, χιλιάδων στίχων ή αρμονιών. Κάθε έργο είναι ένας ρόλος, κάτι που ο καθένας μας μπορεί να γίνει, αν επιτρέψει στην τρυφερότητα και την αγνότητα να γίνουν βλέμμα. Το σύμπαν της Φαίης δεν απεικονίζει την πραγματικότητα αλλά ένα αχνοϋφασμένο παραμύθι. Ένα υφαντό γεμάτο κλωστές από λέξεις, ήχους, στίχους και σχήματα. Ιστορίες από έρωτες πλατωνικούς, νεράιδες του καλοκαιριού, πεταλούδες, αστερόσκονη και παραθυρόφυλλα που οδηγούν σε κόσμους εσωτερικούς.

Η ζωγραφική της δεν είναι παρά ένα παιχνίδι που παίζεται σοβαρά, με κουκλίστικη αθωότητα, νότες ρομαντισμού και με εκείνη τη μυστική γνώση που μόνο τα παιδιά και οι ονειροπόλοι διαθέτουν. Σύμβολα καθημερινότητας, κρυμμένης παιδικότητας αλλά και φορέματα, αξεσουάρ, κι ύστερα παιχνίδια ξανά, παιχνίδια πολλά, κάστρα που φτιάχνονται από λέξεις και παράθυρα που βλέπουν προς την καρδιά. Η τοποθέτηση όλων των επιμέρους στοιχείων στο έργο της θυμίζει άτακτο επιτραπέζιο παιχνίδι και ξεδιπλώνει μια σκέψη παράλογη μα συνάμα λογική.

Η ζωγραφική της θυμίζει έναν κόσμο όπου μια υποτιθέμενη «Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» δεν έπεσε απλώς σε μια μαγική τρύπα, μα υφαίνει η ίδια το πέπλο που χωρίζει το φανταστικό από το πραγματικό. Κι αυτό το πέπλο είναι διάφανο, απαλό σαν μετάξι και πολύχρωμο σαν όνειρο θερινής νυκτός. Εκεί που οι νεράιδες χορεύουν με πεταλούδες και οι ψίθυροι της νύχτας μοιάζουν με γέλια παιδικά. Άλλωστε, η ίδια μοιάζει να κατοικεί στο όριο μεταξύ ονείρου και ύλης, κάτι που αποτυπώθηκε με τρόπο ποιητικό στη φράση της εικαστικού Εμμέλειας Φιλιπποπούλου, η οποία στα πλαίσια ενός καλοκαιρινού residency, την αποκάλεσε «Νεραϊλούδα»: μια τρυφερή σύνθεση ανάμεσα σε νεράιδα και λουλούδι. Έτσι και η σχέση της Φαίης με την εικόνα είναι εξίσου υβριδική και μαγική, είναι αφηγηματική και ενέχει μέσα της στοιχεία θεατρικότητας, σκηνοθεσίας και παραδοξότητας που ανήκουν μόνο στον κόσμο του ποιείν.

Κατ’ επέκταση, η Φαίη δεν αποδίδει τον κόσμο όπως είναι αλλά όπως θα έπρεπε να είναι.

Όχι με λογική, μα με συναίσθημα και εσωτερική ηθική. Όχι με τάξη, μα με ρυθμό. Απαρνιέται τις προκαθορισμένες παραδοχές της ζωγραφικής, αρνείται την προοπτική, μα αναζητά δικούς της κανόνες, που γίνονται άλλοτε σημειώσεις, άλλοτε χειρονομίες και άλλοτε λεπτομέρειες.

Στο έργο της, η εκφραστική της γλώσσα έχει δάνεια από ανατολή, δύση και Βυζάντιο, λαϊκή τέχνη και διακοσμητική ενώ παράλληλα κάθε φιγούρα της είναι ένας ρόλος, κάθε πλάσμα μια μεταφορά, κάθε σκηνή ένα θεατρικό παιχνίδι. Για τη Φαίη φαίνεται ότι η ζωή δεν είναι παρά μια σκηνή όπου όλοι καλούμαστε να παίξουμε, πότε τους ερωτευμένους, πότε τους τρελούς, πότε τα παιδιά που γελούν και πότε τους ήρωες που δεν νίκησαν, αλλά δεν έπαψαν να ονειρεύονται. Και κάπως έτσι, μέσα σε αυτό το πολύχρωμο, ασυνάρτητο, αλλόκοτο παραμύθι, υπονοείται εκείνη η φράση που τη συνοδεύει, κι ίσως την αποκαλύπτει:

«Μόνο οι ερωτευμένοι και οι τρελοί μπορούν να ακούσουν την αρμονία των άστρων», που την συνάντησε στον Σαίξπηρ και έκτοτε την συντροφεύει διαχρονικά.

Όποιος λοιπόν σταθεί μπροστά στα έργα της εύκολα μπορεί να δει τις μικρές αρμονίες τους να κινούνται σαν ήχους μουσικής, και φαντάζεται ιστορίες να ψιθυρίζονται, σαν φευγαλέες σκέψεις.

Γιατί οι πίνακές της δεν είναι πίνακες· είναι τραγούδια. Είναι θεατρική αποτύπωση. Είναι παζλ. Είναι κεντήματα. Είναι λαμπάκια που αναβοσβήνουν στον δισδιάστατο καμβά. Είναι έρωτες πλατωνικοί, φωτεινοί και μακρινοί, που ζουν μέσα σε χρώματα Ρομπέρ Ντελωναί, μοτίβα Γκούσταφ Κλίμτ και βλέμματα και σκέψεις που αποτυπώθηκαν πάνω στον καμβά σαν μια αριστοτεχνική ύφανση δαντέλας. Είναι λοιπόν μια ζωγραφική που δεν εξηγείται· παρά μόνο αισθάνεται.

Η Φαίη μας καλεί όχι να κατανοήσουμε, αλλά να θυμηθούμε.

Ποιοι ήμασταν όταν παίζαμε χωρίς να ξέρουμε ότι παίζουμε;

Ποιοι είμαστε όταν σαν παιδιά μετράμε τα άστρα;

Ίσως είμαστε αυτοί που μπορούμε ακόμη να γίνουμε, αν επιτρέψουμε στο όνειρο να μας ζωγραφίσει ξανά.

Η έκθεση «Οριζόντιοι Αστερισμοί» λοιπόν είναι η φαντασία που νίκησε τη βαρύτητα. Είναι η παιδική μνήμη που δεν λησμονήθηκε ποτέ. Είναι η Φαίη, η ίδια.

Εγκαίνια: 26/6/2025 και ώρα 19.00 – 22.00

Διάρκεια: 26/6/2025 – 19/07/2025

Ωράριο: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 17.00 – 20.30 | Τετάρτη & Σάββατο: 11.00 – 15.00

Διεύθυνση: Ευγενίου Βουλγάρεως 6, 11636

Είσοδος: Ελεύθερη

Επιμέλεια: Νιόβη Κρητικού

Διάρκεια έκθεσης: έως 28 Ιουνίου 2025

Εικαστικές καταδύσεις και ελεύθεροι κολυμβητές θα κατακλίσουν την Αθήνα! Την Πέμπτη 5 Ιουνίου εγκαινιάζεται στην γκαλερί Art Zone 42 η εικαστική δουλειά της Χαράς Παρθένη με τίτλο «Κολυμβητές». Όπως αναφέρει και ο τίτλος, η δημιουργός καταπιάνεται με το υγρό στοιχείο, συγκεκριμένα με τη θάλασσα και τις ιδιότητες που έχει στο να σαγηνεύει το ανθρώπινο πνεύμα και σώμα, όταν το ίδιο παραδίδεται σε αυτή.

Η Κριτικός Λογοτεχνίας Κατερίνα Σχινά που υπογράφει το κείμενο του καταλόγου, αναφέρει χαρακτηριστικά για το έργο της εικαστικού: ‘’Η θάλασσα υπήρξε ανέκαθεν πηγή ανεξάντλητης σαγήνης για τη ζωγράφο. Χρόνια δουλεύει το χρώμα για να αποδώσει τις αντανακλάσεις του φωτός στο νερό… Η ζωγραφική χειρονομία της, ελεύθερη και ρεαλιστική, είναι στιγμές που ερωτοτροπεί με την αφαίρεση• σμικρύνοντας τις μορφές, εγκαταλείποντάς τες στο παιχνίδι με τα κύματα, μεταφέρει κάτι από το μεταφυσικό ρίγος που γεννά η στοιχειακή δύναμη της θάλασσας.’’

Η Χαρά Παρθένη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας με δασκάλους τον Γιάννη Μόραλη και τον Δημήτρη Μυταρά και σκηνογραφία με τον Βασίλη Βασιλειάδη. Έχει επίσης τελειώσει τη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, ενδυματολογία με τον Φαίδωνα Πατρικαλάκη, Νεοελληνικό Θέατρο με τον Θανάση Βαλτινό, Αρχαιοελληνικό Θέατρο με τον Διαγόρα Χρονόπουλο και Θεατρολογία με την Άννη Κολτσιδοπούλου.

Από το 1988 έως το 2009 δίδαξε Ελεύθερο Σχέδιο στην α τ ε σ (πρώην Καθηγητών Σχολών Δοξιάδη) και από το 2001 έως το 2006 Ελεύθερο Σχέδιο στο New York College. Το 2001 έως το 2009 δίδαξε μαθήματα Ιστορίας Τέχνης του Επίπλου, Ιστορία της Τέχνης, Ελεύθερο Σχέδιο, Μαρκετερί, Αρχές Σύνθεσης και Επιφανειών στο Τ.Ε.Ε. Επιπλοποιίας της Διπλαρείου Σχολής. Τα τελευταία χρόνια παραδίδει μαθήματα Ζωγραφικής.

Έχει στο ενεργητικό της αρκετές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Βουλγαρία, Γαλλία και Βέλγιο. Έργα της βρίσκονται σε σημαντικές ιδιωτικές συλλογές.

Διάρκεια έκθεσης: έως 28 Ιουνίου 2025

Art Zone 42

Λεωφ. Βασιλέως Κωνσταντίνου 42, 116 35 Αθήνα, Άγαλμα Τρούμαν

ΝΕΟ Ωράριο λειτουργίας:

Τρίτη, Πέμπτη , Παρασκευή 15:00 – 21:00

Τετάρτη και Σάββατο 12:00 – 16.00

Η έκθεση «Αστικά Εργαλεία» παρουσιάζει μια συναρπαστική διαπραγμάτευση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, το προσωπικό και το μνημειώδες. Επτά ζωγραφικά έργα μεγάλης κλίμακας, μαζί με πλήθος μικρότερων έργων—όλα φτιαγμένα με ακρυλικό, λάδι και γκουάς σε καμβά—μας προτρέπουν σε μια βαθιά διερεύνηση της ζωής σε όλες τις αποχρώσεις και υφές της.

Στον πυρήνα της πρακτικής του Καρακατσάνη βρίσκεται μια υπερβατική εσωτερική διεργασία υπό το πρίσμα της μνήμης και της υλικότητας. Ο τίτλος της έκθεσης υπονοεί τους κρυμμένους μηχανισμούς που ορίζουν την ουσία ενός τόπου: τα διεισδυτικά, συχνά αθέατα εργαλεία που μας βοηθούν να πλοηγηθούμε, να ορίσουμε και να ερμηνεύσουμε τα περιβάλλοντα που κατοικούμε, καθώς και εκείνα που καθορίζουν και συνθέτουν την ίδια μας την ύπαρξη. Το αστικό τοπίο δεν αποτελεί μόνο το αντικείμενο του καλλιτέχνη· είναι το ίδιο το μέσο του. Κάθε πινελιά αποκαλύπτει την περίπλοκη σχέση μεταξύ της μοναδικότητάς του και των ιστοριών που κουβαλά. Σύμβολα προσωπικής και συλλογικής ταυτότητας, ιδεολογιών και συναισθημάτων είναι συνυφασμένα στoν ιστό της καθημερινής πραγματικότητας.

Τα έργα που εκτίθενται ξεδιπλώνονται ως ανακλάσεις ενός μητροπολιτικού πνεύματος, καταγράφοντας τα υλικά υπολείμματα ενός δικτύου σε διαρκή μεταμόρφωση: τα αντικείμενα, τους ανθρώπους και τις υποδομές του. Αντιπροσωπεύουν τα σημεία αυτής της πανταχού παρούσας συνθήκης στην κοινή μας συνείδηση, όπου το αντικείμενο μετατρέπεται σε σκεύος ευαισθητοποίησης, επιθυμίας και απώλειας.

Σε πολλά έργα, ο Καρακατσάνης ενσωματώνει κρυπτογραφημένα σύμβολα (αρχικά γράμματα, αριθμούς και άλλες σημειώσεις) που αναπαράγουν τα αινιγματικά γλωσσικά ιδιώματα προσωπικών ημερολογίων. Αυτές οι λεπτές επισημάνσεις προσδίδουν μια διάσταση οικειότητας στη δουλειά του, υποδηλώνοντας έναν ιδιωτικό κόσμο προστατευμένο από τη δημόσια θέα. Αυτές οι λεπτομέρειες ενδυναμώνουν τη θέαση του ανεπτυγμένου από τον καλλιτέχνη τοπίου ως μια πολυσύνθετη, στρωματοποιημένη περιπέτεια που αντιστέκεται σε μια απλή ερμηνεία. Ανακαλεί τους τρόπους με τους οποίους οι κατακερματισμένες ιστορίες συγκλίνουν με τον ευρύτερο κοινωνικό ιστό.

Η παρουσία αρχιτεκτονικών μορφών, κυρίως κατοικιών, παραπέμπει σε παλαιότερα έργα, όπου οι δομές αυτές γίνονται αναπαραστάσεις του σπιτιού, της οικογένειας και της διάβασης του χρόνου. Η σειρά έργων c/Aragón 249 (1983), που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Βαρκελώνη, αναδεικνύει καθαρά την εμπειρική και διαδοχική προοπτική των περισσότερων από τους θεματικούς του κύκλους. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αυτοί οι κύκλοι αλληλοσυμπληρώνονται και εξελίσσονται αλληλοεξαρτώμενοι, τόσο καλλιτεχνικά όσο και εννοιολογικά. Μέσα σε μια καριέρα που εκτείνεται σε 42 χρόνια, αποτυπώνει τις πολλαπλές ερμηνείες παρόμοιων ερωτημάτων σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Πρόκειται για μια διαπραγμάτευση μεταξύ της χαράς της ζωής και του φόβου, με μια χαρακτηριστική γραφική τεχνοτροπία και συναισθηματική αποτύπωση.

Για τον Καρακατσάνη, η πόλη είναι τόσο ένα σημείο αναχώρησης όσο και επιστροφής. Όπως λέει, είναι «η Αθήνα, όπως τη ζω, αλλά και όπως τη φαντάζομαι». Μετατρέπεται σε ένα ζωντανό αρχείο περασμένων ζωών, ένας χώρος όπου οι ατομικές και συλλογικές μνήμες συγχωνεύονται. Σε αυτόν τον χώρο, οι προβληματισμοί του για την οικογένεια και τα αφηγήματα διασποράς—ιδιαίτερα την ιστορία των γονιών του στην Αίγυπτο—συνδέονται με μια τελετουργία επιστροφής, απώλειας και επιθυμίας.

Η επανάληψη μοτίβων στα έργα λειτουργεί ως το πιο κυρίαρχο μορφοπλαστικό μέσο, εκδηλώνοντας την κυκλική φύση της ζωής. Η χορογραφία ορισμένων μοτίβων του Καρακατσάνη εκφράζει μια διαδικασία αναστοχασμού. Η συνεχής αναδιάταξη αυτών των στοιχείων ανταποκρίνεται στον αέναο επαναπροσδιορισμό του περιβάλλοντός μας, τόσο σε φυσικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο, σε μια αδιάκοπα μεταβαλλόμενη αναζήτηση νοήματος.

Το «Αστικά Εργαλεία» δεν είναι απλώς μια έκθεση εικόνων· είναι μια φιλοσοφική περιπλάνηση στο ρόλο του τοπίου στη διαμόρφωση των ταυτοτήτων μας, της μνήμης μας και της ηθικής μας πυξίδας. Με τις ζωντανές υφές των καμβάδων του μας προσκαλεί να επαναπροσδιορίσουμε τα συνηθισμένα εργαλεία της καθημερινότητάς μας ως ισχυρές μεταφορές, γεμάτες ιστορία και νόημα. Έτσι, μας προκαλεί να αμφισβητήσουμε τους τρόπους με τους οποίους κινούμαστε στην πόλη και να εξετάσουμε τι κρύβεται κάτω από την επιφάνειά της. Επαναπλαισιώνοντάς την ως δυναμικό παλίμψηστο, η έκθεση εξετάζει την αλληλεπίδραση της χωρικής αντίληψης με τη διαμόρφωση της ταυτότητας, παρακινώντας μας σε μια βαθύτερη εξέταση των μεταφυσικών δεσμών μεταξύ τόπου και εαυτού. Η δουλειά του Καρακατσάνη υπαινίσσεται μια ποιητική οντολογία, όπου το αθέατο διαμορφώνει έναν πιο ουσιαστικό δρόμο από το αισθητό και το ορατό.

Αθήνα, Φεβρουάριος 2025

Δρ. Κώστας Πράπογλου

αρχαιολόγος-αρχιτέκτονας | επιμελητής εκθέσεων σύγχρονης τέχνης

Λίγα λόγια για τον Βασίλη Καρακατσάνη

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957 όπου ζει και εργάζεται.

Σπούδασε ζωγραφική, σκηνογραφία & τέχνη του βιβλίου, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, Θεωρία της Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης & Συντήρηση Αρχιτεκτονικών Μνημείων στο Centro Europeo της Βενετίας, με υποτροφίες του ΙΚΥ, της Ισπανικής Κυβέρνησης & του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Έχει εκθέσει από το 1982 έως σήμερα, (ατομικές εκθέσεις) στην Ελλάδα, Κύπρο, Ισπανία, Ιταλία, Ινδονησία, Ισημερινό, Τουρκία, Δανία, H.A.E. & Γερμανία.

Συμμετείχε σε δεκάδες ομαδικές εκθέσεις, Art Fairs & διεθνείς εκθέσεις.

Έργα του βρίσκονται σε μουσεία, ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές στην Ελλάδα & το εξωτερικό.

—

Gallery Genesis.

121 IPPOKRATOUS Street,

Athens,11472

Greece.

Tel.: +30 211 7100566

www.gallerygenesisathens.com

Gallery Genesis Opening Hours:

Tuesday – Thursday – Friday 12:00 – 21:00

Saturday 12:00 – 15:00

Στην καρδιά του Νέου Ηρακλείου, δίπλα στον ομώνυμο σταθμό ΗΣΑΠ, στο καφέ ΡΑΜΝΟΥΣ (Κηφισίας 1, Πλατεία Νέου Ηρακλείου), η εικαστικός Κατερίνα Χατζηνικήτα παρουσιάζει την ατομική της έκθεση με έργα που έχει δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια. 

Η έκθεση παρουσιάζεται από την Πέμπτη, 1η Μαΐου έως τη Δευτέρα, 30 Ιουνίου 2025.

Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα ποικίλης θεματολογίας, πάντα όμως μέσα από την έντονη χρωματική προσέγγιση της ψυχοσύνθεσης της εικαστικού που εμπνέεται από μνήμες, γεγονότα και καταστάσεις διαφορετικών περιόδων της ζωής της τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε έως τα εφηβικά της χρόνια.

Στα έργα που παρουσιάζονται, άλογα, μέλισσες, τίγρεις συνυπάρχουν, ακολουθώντας τα παιχνιδίσματα της μουσικής ενός σαξόφωνου, την ώρα που δυο άνθρωποι ερωτεύονται, ονειρεύονται και σύγχρονες γυναίκες με ποπ διάθεση κοιτάζουν το μέλλον, άλλοτε στοχαστικά κι άλλοτε ρομαντικά, ακολουθώντας τις μυρωδιές από λουλούδια και παραλίες και συνοψίζοντας τη ζωή μέσα από την αισιόδοξη ματιά της εικαστικού και την οικολογική της διάθεση να δημιουργεί κόσμους που μπορεί να φαντάζουν ουτοπικοί, αλλά είναι στο χέρι μας να είναι πραγματικοί. Παράλληλα δίνουν τη δυνατότητα στο θεατή τους να δημιουργήσει νοητά τα δικά του έργα που σε συνεργασία με την εικαστικό μπορεί να γίνουν πραγματικά. 

 

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πληροφορίες – Επικοινωνία: k.chatzinikita@gmail.com 

   

Διάρκεια έκθεσης: 1η Μαΐου  έως 30 Ιουνίου 2025

ΡΑΜΝΟΥΣ

Κηφισίας 1, Πλατεία Νέου Ηρακλείου

(δίπλα στον σταθμό ΗΣΑΠ Νέου Ηρακλείου)

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Στην καρδιά της Αθήνας, στο Κολωνάκι, στον ιστορικό χώρο του Ελληνογαλλικού Συνδέσμου, η Τέχνη λάμπει στην ομαδική εικαστική έκθεση «εκ του λάμπω, ΤΑ ΛΑΜΠΡΙΑΤΙΚΑ»

Η έκθεση παρουσιάζεται από τη Δευτέρα, 31 Μαρτίου έως το Σάββατο, 12 Απριλίου 2025. 

Η έκθεση εγκαινιάζεται τη Δευτέρα, 31 Μαρτίου και ώρα 5-9μ.μ. και πραγματοποιείται σε concept, οργάνωση και επικοινωνία του εκπαιδευτικού και διοργανωτή εικαστικών εκθέσεων, Δημήτρη Λαζάρου. 

Στόχος της έκθεσης μέσα από την ελεύθερη θεματολογία της να προσεγγίσει τη λάμψη της έμπνευσης και της δημιουργίας σύγχρονων Ελλήνων εικαστικών λίγο πριν το Πάσχα, τη Λαμπρή, όπως λέγεται στην Ελλάδα, επειδή θεωρείται ως η λαμπρότερη μέρα του χρόνου, ή ακόμη και η μέρα της λαμπρότερης εορτής. 

Σε αυτή τη λαμπρή γιορτή τέχνης σας προσκαλούν 17 σύγχρονοι αξιόλογοι εικαστικοί:

Συμμετέχουν οι εικαστικοί

Art Armaou Elina - Jocasta M. - Maria Vlasseros - Ηλίας Αποστολάκης - Φάνης Κοττάς - Ευαγγελία Λιάσκου - Ιωάννα Λιγνού - Σοφία Μακρινού - Χαράλαμπος Μαράβας - Βιβή Μεντζελοπούλου - Νάντια Μπαράκου - Φώτης Μπεγέτης - Ιωάννα Παληοκώστα - Άλκηστις Παντοπούλου - Γεράσιμος Παρίσης - Ελένη Φφλή 

Εικαστικό κόσμημα: Styliani’s Hanmade (Στέλλα Καβαδάτου)

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Concept – Οργάνωση - Επικοινωνία: Δημήτρης Λαζάρου 

email: repdla@hotmail.com // dimitriolazarou@gmail.com 

   

Εγκαίνια: Δευτέρα, 31 Μαρτίου 2025 | 5 – 9μ.μ.

Διάρκεια έκθεσης: 31 Μαρτίου έως 12 Απριλίου 2025

Εκ του λάμπω, ΤΑ ΛΑΜΠΡΙΑΤΙΚΑ  – Εκδήλωση στο facebook στο παρακάτω link: 

https://www.facebook.com/events/918545996883154/918546030216484/?active_tab=discussion 

ΕΛΛΗΝΟ – ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

Πλ. Κολωνακίου 2, 

4ος όροφος

Κολωνάκι, Αθήνα

(Είσοδος δίπλα στην τράπεζα Πειραιώς)

Ημέρες και Ώρες λειτουργίας 

Δευτέρα έως Παρασκευή (εκτός Τετάρτης): 5 - 9 μ.μ.

Σάββατο: 12 - 4 μ.μ.

Τετάρτη και Κυριακή: ΚΛΕΙΣΤΑ 

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

ΔΙΑΡΚΕΙΑ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ ΕΩΣ 11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025

Ο Δήμαρχος Περιστερίου Ανδρέας Π. Παχατουρίδης σας προσκαλεί στα εγκαίνια της ατομικής έκθεσης ζωγραφικής «ΟΝΕΙΡΑ & ΜΥΘΟΙ» του Γιώργου Σταθόπουλου, την Πέμπτη 20 Μαρτίου 2025 και ώρα 19.00, στην αίθουσα Τέχνης του Δημαρχιακού Μεγάρου (Καραθεοδωρή & Εθνικής Αντιστάσεως). 

O Γιώργος Σταθόπουλος αποτελεί μια εμβληματική μορφή της ελληνικής τέχνης, με έργο που έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στον εικαστικό χώρο. Η τέχνη του, με τον μοναδικό της χαρακτήρα, όχι μόνο τιμά την πολιτιστική μας κληρονομιά, αλλά και εμπνέει τις νέες γενιές δημιουργών και φιλότεχνων. 

Η διάρκεια της έκθεσης είναι από τις 20 Μαρτίου έως και τις 11 Απριλίου 2025. Ώρες λειτουργίας: Καθημερινές 11.00 – 14.00 και 17.00 – 20.00, Σαββατοκύριακο 11.00 – 14.00. Είσοδος Ελεύθερη!

Από τις 27 Φεβρουαρίου έως τις 9 Μαρτίου 2025 το Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» Δήμου Αθηναίων θα φιλοξενήσει την έκθεση της ζωγράφου Αφροδίτης Παπαδουλή με τίτλο «Πάντα εδώ θα γυρνώ», η οποία πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων.

Το ενδιαφέρον της Αφροδίτης Παπαδουλή για την πόλη της Αθήνας δεν είναι καινούργιο. Η ζωγράφος, ήδη από το 2022, φιλοτεχνεί έργα που αντλούν τη θεματική τους από το αστικό, κυρίως, τοπίο της Αθήνας. Μέσα από τους πίνακες που παρουσιάζονται στην έκθεση, η Παπαδουλή προτείνει τη δική της εκδοχή για το ιστορικό παλίμψηστο της πρωτεύουσας και ταυτόχρονα αποδίδει με ευαισθησία, παρατηρητικότητα και χιούμορ τη σύγχρονη ανθρωπογεωγραφία της. Άλλοτε συναντάμε την αγάπη της για τους ιμπρεσιονιστές κι άλλοτε την ελεύθερη χειρονομιακή πινελιά του εξπρεσιονισμού. Στα θέματά της πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο βράχος της Ακρόπολης, που δούλεψε σε διάφορες εκδοχές και με διαφορετικά υλικά. Έργα μικρότερης διάστασης διακρίνονται για το χρωματικό τους crescendo.

Ενίοτε το αναπάντεχο καδράρισμα κι η παιγνιώδης διάθεσή της κάνει ένα θέμα εθνικό, όπως το άγαλμα του Κολοκοτρώνη να ξεφεύγει από την παγίδα του διδακτισμού και της προγονολατρείας. Η ιστορία, άλλωστε, πυροδοτεί τη δημιουργία και δύο έργων που  μπορούν να λειτουργήσουν και ως δίπτυχο κι εικονίζουν το κτίριο των ΕΑΤ ΕΣΑ, του χώρου βασανιστηρίων κατά την περίοδο της  Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, στο Πάρκο Ελευθερίας. Ο χώρος  ξεπροβάλλει μέσα από τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων ως διαρκής υπενθύμιση του κινδύνου καταστολής της ελευθερίας που ελλοχεύει πάντοτε. Το φάντασμα της Δημοκρατίας που περπατά ολομόναχο στην φεγγαρόφωτη αθηναϊκή νύχτα μας υπενθυμίζει πόσο εύθραυστο είναι τελικά το δημοκρατικό πολίτευμα, ακόμα και στην πόλη που υπήρξε η γενέτειρα του…

Στον αντίποδα της μελαγχολικής διάθεσης που διαπνέει τα έργα αυτά, η επόμενη ενότητα αποτυπώνει μία παλλόμενη, γεμάτη ζωντάνια ατμόσφαιρα με τα λαμπερά, σχεδόν fauve χρώματα που συνυπάρχουν σε εκρηκτικούς συνδυασμούς. Το βλέμμα της ζωγράφου αγκαλιάζει με τρυφερότητα αγαπημένα σε όλους μας σημεία στην πόλη, από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στη Βασιλίσσης Σοφίας μέχρι στέκια για καφέ και ποτό στα Εξάρχεια και το Παγκράτι.  Ανθρώπινες μορφές ενοικούν τα έργα αυτά, σε στιγμές χαλαρής κοινωνικότητας, συνομιλώντας, χαζεύοντας τις βιτρίνες ή αφήνοντας το βλέμμα να περιπλανηθεί σε μία πανοραμική άποψη της Πλατείας Ομονοίας από ψηλά.

Τέλος, ξεχωριστό και ιδιαίτερα γοητευτικό ζευγάρι έργων αποτελούν δύο απεικονίσεις του φυσικού τοπίου της Αθήνας, τόσο δυσεύρετου στις μέρες μας. Το οξύ βλέμμα της ζωγράφου εντόπισε και απομόνωσε τη μικρή φυτική και χρωματική όαση που ξεγλιστρά στην νησίδα ανάμεσα στις οδούς Κηφισίας και Αλεξάνδρας και λειτουργεί  ως οπτικό αντίδοτο στην ασχήμια του περιβάλλοντα χώρου. Χάρη στην ικανότητα της Παπαδουλή στον χειρισμό του χρώματος, το τελικό αποτέλεσμα διατηρεί όλη τη φρεσκάδα και τη δροσιά του πρωτοτύπου.

Ως μία σύγχρονη flâneuse, η Παπαδουλή περιδιαβαίνει ακατάπαυστα την πόλη επαναλαμβάνοντας οικείες και  προσφιλείς διαδρομές ή ανακαλύπτοντας νέες. Η προσπάθεια εξερεύνησης και μίας ολοένα και βαθύτερης γνωριμίας με την Αθήνα μετατρέπεται σε ταξίδι αυτογνωσίας για τη ζωγράφο, η οποία, όπως γράφει και ο αγαπημένος τραγουδοποιός «πάντα εδώ θα γυρνά»…

Την επιμέλεια της έκθεσης έχει η Δρ. Δέσποινα Τσούργιαννη.

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2025 στις 19:30.

Διάρκεια έκθεσης: 27 Φεβρουαρίου – 9 Μαρτίου 2025

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή 11:00 – 19:00, Σάββατο – Κυριακή 10:00 – 15:00, Δευτέρα κλειστά

Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Δήμου Αθηναίων:

Ηρακλειδών 66 & Θεσσαλονίκης, Θησείο (Μετρό: Κεραμεικός)

Πληροφορίες:  www.opanda.gr

Έκθεση ζωγραφικής, φωτογραφίας, βιβλίων, αφιερωμένη στο πολυδιάστατο έργο του ποιητή, συγγραφέα, δημοσιογράφου Γιώργου Δουατζή, υπό τον τίτλο «Κοινός τόπος», με τη σύμπραξη της Μάγδας Νικολαΐδου στο πιάνο, εγκαινιάζεται την Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2025, στις 7 το απόγευμα, στον χώρο πολιτισμού «Λόφος art project» [Βελβενδού 39, Κυψέλη].

Η έκθεση περιλαμβάνει έργα αφηρημένης ζωγραφικής (ακρυλικών σε καμβά), φωτογραφίες και το σύνολο των βιβλίων ποίησης και πεζογραφίας του Γ. Δουατζή.

Είναι μια συνάντηση των μορφών τέχνης, που υπηρετεί ο Γ. Δουατζής, στον «Κοινό τόπο» Λόφος art project. Συνάντηση απότισης φόρου τιμής στον μεγάλο δάσκαλο και ζωγράφο Πάνο Σαραφιανό, συνάντηση με την οικογένεια Σαραφιανού.

Στον κατάλογο της έκθεσης ο κριτικός τέχνης Δημήτρης Σαραφιανός γράφει μεταξύ άλλων: «Ο Γιώργος Δουατζής καταφέρνει με τον λόγο του, είτε βραχύ, είτε μακροπερίοδο, να αναμετριέται μ’ αυτά τα ερωτήματα χωρίς να φλυαρεί. Ασκείται στην ποίηση πάνω από πενήντα χρόνια. Η ζωγραφική του τολμά να προσεγγίσει τους δύσκολους τόπους της αφαίρεσης, τα δύσκολα υπαρξιακά βάθη, με σεβασμό, με ποιητικότητα, αλλά και με τη σκληρότητα της εποχής. Μόνο έτσι, άλλωστε, μπορεί να στήσει τα οχυρά του, όχι για να κλειστεί μέσα τους, αλλά για να μπορέσει κάποτε να εφορμήσει στον ουρανό ο άνθρωπος της καταιγίδας».

Και ο κριτικός λογοτεχνίας Μάνος Τασάκος: «Ποιητής άξιος ο Δουατζής, γεγονός αδιαμφισβήτητο. Μα για μένα είναι και κάτι σημαντικότερο, είναι εξαίρετος ηθοποιός, εις εκ των ελαχίστων στο ποιητικό (μα και δημοσιογραφικό) σινάφι. Ποιεί ήθος για πενήντα ολάκερα χρόνια, δύσκολο να φαντασθεί κανείς πόση δύναμη χρειάζεται η αντίσταση απέναντι στην ευτέλεια, την ρηχότητα και την ματαιοδοξία, τι κόστος συνεπάγεται η εναντίωση στο κυρίαρχο ρεύμα και τούς προβολείς τής εποχής».

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα ακουστεί το έργο «Τα Κάτοπτρα» -εμπνευσμένο από την ομότιτλη ποιητική συλλογή- του συνθέτη σύγχρονης κλασικής μουσικής Δημήτρη Μηνακάκη με απαγγελία του ποιητή. Θα προβληθούν-ακουστούν μελοποιημένα ποιήματα του Γ. Δουατζή, έργα ψηφιακής μουσικής σύνθεσης με τη συνδρομή Τεχνητής Νοημοσύνης του Λάμπρου Μητρόπουλου δημιουργού του radiotechnis.gr. Επίσης, μουσική παράσταση του Χάρη Γιούλη (Κυριακή 26 Ιανουαρίου, ώρα 19,30′), με μελοποιημένα ποιήματα του Γ. Δουατζή

Εγκαίνια: 8 Ιανουαρίου ώρα 19.00

Διάρκεια έκθεσης:  8/1 έως 31/1/2025

Οργάνωση: Λόφος art project AMKE

Επιμέλεια έκθεσης: Δημήτρης Σαραφιανός

Ώρες: Τρίτη-Κυριακή 18.00-21.00

Ελεύθερη είσοδος για το κοινό

Λόφος art project

Βελβενδού 39, Κυψέλη

lofosartproject@gmail.com

+30 693 867 5348

+30 212 121 2186