Το Ημερολόγιο -σχήματος 20x20 εκ, με 14 φύλλα-, κοσμούν ζωγραφικές συνθέσεις και ντοκουμέντα performance, που φιλοτέχνησε φέτος ο καλλιτέχνης στη διάρκεια των περιοριστικών μέτρων για την Covid-19.

Πρόκειται για ζωγραφικά έργα που αναφαίνονται συνειρμικά και ζουν διαδραστικά στο παρόν του εγκλεισμού και των μέτρων για την πανδημία.

Η σύλληψή τους αναπαράγει την αυθόρμητη και αρχαϊκή ομορφιά των μορφών και των συμβολικών μοτίβων τους με έντονα χρώματα και αισιόδοξη αποκρυστάλλωση ιδεών και συναισθημάτων.

Φωτογράφηση έργων: Ντάνυ Μαρτζώκας, μέλος του Art Studio EST. Επιμέλεια έκδοσης, εκτύπωση: Ελευθέριος Καρτέρης, του ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ. Όπως κάθε χρονιά, αριθμός αντιτύπων θα προσφερθεί δωρεάν σε Βιβλιοθήκες και Πινακοθήκες.

Τα Πρώτα Χρόνια

Γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου του 1869 στο La Cateau της Γαλλίας από μεσοαστούς γονείς. Η ζωή του ξεκίνησε με διαφορετικές βλέψεις από αυτές που γνωρίζουμε, αφού το 1887 πήγε να σπουδάσει νομικά στο Παρίσι και έναν χρόνο μετά ξεκίνησε να εργάζεται σε δικηγορικό γραφείο. Το 1889, κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του από εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας, η μητέρα του του έφερε ένα δώρο που θα άλλαζε τη ζωή του 20χρονου Henri: ένα σετ με είδη ζωγραφικής. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει αντιγραφές εικόνων από το σετ και με τον καιρό οι τοίχοι του σπιτιού των γονιών του γέμισαν με τις πρώτες του δημιουργίες.

Το 1891 εγκατέλειψε την νομική και αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την τέχνη. Για ένα χρόνο έλαβε μαθήματα από την Académie Julian και μαθήτευσε υπό την εποπτεία του William-Adolphe Bouguereau. Οι πρώτοι του καθηγητές επικέντρωσαν την προσοχή του στην νατουραλιστική τέχνη και τις κλασσικές μεθόδους, από τις οποίες η δημιουργικότητα του Matisse σύντομα άρχισε να περιορίζεται με αποτέλεσμα να σταματήσει τις σπουδές του. Έχοντας αποτύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις του Ecole de Beaux Arts, άρχισε να δουλεύει σχολαστικά στο ατελιέ του Γάλλου συμβολιστή Gustave Moreau το 1892 οπού έμεινε μέχρι το 1898. Το 1895 πέρασε τις εξετάσεις του Ecole de Beaux-Arts. Ο Moreau άφησε ελεύθερο τον Matisse να δημιουργήσει και, σε συνδυασμό με τις σπουδές του, το 1896 το έργο του “Woman Reading” (1894), κατάφερε να κρεμαστεί στους τοίχους του Salon de la Société Nationale des Beau-Arts.

Παράλληλα, άρχισε από μόνος του να μελετά σύγχρονούς του ιμπρεσιονιστές όπως Paul Cezanne, Paul Gauguin και κυρίως τη δουλειά του Vincent Van Gogh. Το 1987 φιλοτεχνεί το έργο “The Dinner Table” το οποίο πυροδοτεί αρνητικές αντιδράσεις από την κοινωνία της υψηλής τέχνης, ως υπερβολικά Ιμπρεσιονιστικό. Ταξίδεψε αρκετά και τα χρώματα του κόσμου σε συνδυασμό με το φωτεινό βλέμμα των Ιμπρεσιονιστών, έδωσαν ζωή στα προηγουμένως μουντά έργα του.

Άρχισε να ενδιαφέρεται για το ανερχόμενο ρεύμα του πουαντιγισμού κυρίως λόγω των επιρροών των Henri Edmond Cross, George Seurat και Paul Signac. Ο πουαντιγισμός αποτελεί μία μορφή του ιμπρεσιονισμού στην οποία ο καλλιτέχνης, αντί για παχιές και γρήγορες πινελιές, χρησιμοποιεί τελείες χρώματος για να αποδώσει την πραγματικότητα αυτού που ζωγραφίζει. Η ιδέα του Νέο-Ιμπρεσιονισμού τον συνεπήρε και αυτό φαινόταν και στα έργα του. Οι δημιουργίες του βρήκαν τη θέση τους στο Salon des Indépendants και σταμάτησε να τα εκθέτει στο Salon de la Société το 1901.

Την περίοδο 1902-1903, η ζωή – και κυρίως τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε-απομάκρυνε τον Matisse από την τέχνη. Παρόλα αυτά, η πρώτη πενταετία του αιώνα οδήγησε σε έργα με έντονα χρώματα και συνθέσεις όπως το “Green Stripe” ενώ το 1905 ήταν μια εποχή εμβάθυνσης στη μοντέρνα τέχνη. Επίσης, ασχολήθηκε με τις δυνατότητες της γλυπτικής με την οποία πειραματίστηκε αρκετά, φιλοτεχνώντας το “The Serf” το 1903. Τον Ιούνιο του 1904 πραγματοποίησε την πρώτη του αποκλειστική έκθεση στη γκαλερί Vollard, η οποία όμως δεν συγκέντρωσε τα βλέμματα που περίμενε.

Φωβισμός

Σκοπός του Matisse και της τέχνης του ήταν να μπορέσει να εκφράσει την ουσία των πραγμάτων. Ένα ταξίδι στην Saint Tropez της νότιας Γαλλίας μαζί με τον, πλέον, φίλο του Signac, του δίδαξε την σημασία των χρωμάτων, και οδήγησε στην δημιουργία του “Luxe, calme et volupté” (1904) ενώ η επίσκεψη στο χωριό Collioure, στα “Open Window” και “Woman with a Hat” (1905). Τα έργα αυτά, αυτές οι διατυπώσεις ελεύθερου χρώματος και αύρας, έγιναν μέρη μιας έκθεσης στο Salon d’Automne στο Παρίσι. Έμοιαζαν με άγρια θηρία του μοντέρνου στα μάτια των κριτικών της κλασσικής τέχνης, και έδωσαν στον καλλιτέχνη τον χαρακτηρισμό του Φωβιστή. Παρόλη την αρνητικότητα, τα έργα του αγοράστηκαν από το ζεύγος Gertrude και Lein Stein.

Η εποχή του Φωβισμού για τον Matisse ξεκίνησε με αυτή την έκθεση και, αν και σύντομη, καθιέρωσε την τεχνική του. Φωτεινά χρώματα, αόριστες πινελιές και η απουσία γραμμών ήταν τα κύρια στοιχεία του. Ο ρεαλισμός είχε πλέον αποχωρήσει μια και καλή από την οπτική του ζωγράφου. Χαρακτηριστικό έργο της περιόδου είναι επίσης το “The Joy of Life”(1906),. Άλλα μέλη του ρεύματος του Φωβισμού ήταν οι André Derain, Georges Braque, Raoul Dufy και Maurice Vlaminck.

Ο Matisse ξεκίνησε να καλλιεργεί μια στενή φιλία με την Gertrude Stein και μέσω αυτής, γνωρίζει τον Pablo Picasso. Αν και οι τεχνικές τους διέφεραν, όντας δύο πρωτοποριακά κινήματα στην μοντέρνα τέχνη, ο στόχος και των δύο ήταν η ουσία των πράγματων. Αυτό που ο Φωβισμός έκανε με το χρώμα, ο Κυβισμός το πετύχαινε με το σχήμα. Παρόλα αυτά, οι δύο ζωγράφοι θα διατηρήσουν μια φαινομενική αντιπαλότητα μέχρι το τέλος των ζωών τους.

Αν και το ρεύμα εγκαταλείφθηκε και από τον ίδιο το δημιουργό του μετά το 1906, ο Matisse συνέχισε να κερδίζει δημοσιότητα και να πρωτοπορεί.

Η εποχή της Επιτυχίας

Αρχίζει να ενδιαφέρεται για τη σχέση του ανθρώπινου σώματος μέσα στον χώρο. Εμπνέεται από την Ισλαμική τέχνη. Τα χρώματα γίνονται πιο έντονα, η ιδέα του βάθους χάνεται και οι μορφές γίνονται επίπεδες. Άρχισε να επικεντρώνεται στην γλυπτική. Το 1909, ο Ρώσος συλλέκτης Sergei Ivanov ich Shchukin, ο οποίος αποκτά μεγάλο αριθμό έργων του, του ζητά να ζωγραφίσει μία σειρά πινάκων με θέμα τη μουσική και το χορό. Η θεματολογία ήταν πολύ σχετική με τα ενδιαφέροντα του Matisse, και έδρασε ως σπίθα για την έμπνευσή του. Από εκεί, προήλθε ο διάσημος πίνακας “La Danse” ο οποίος αποτελεί μία ξεκάθαρη ένδειξη για τη συνέχεια της τεχνικής του καλλιτέχνη. Μερικά από τα καλύτερα έργα του πήραν μορφή την περίοδο 1907-1917, μεταξύ των οποίων τα “ Red Room”(1908), “Red studio” (1911), “Goldfish” (1916) και “Piano Lesson” (1916).

Αν και η επιτυχία του μεγάλωνε στο εξωτερικό, με τους περισσότερους αγοραστές των έργων του να είναι Αμερικάνοι και Ρώσοι, η Γαλλική καλλιτεχνική σκηνή δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να αναγνωρίσει την ιδιοφυία που παρουσίαζε ο Matisse. Κύριος λόγος ήταν η ανάμεικτες εντυπώσεις που είχε συγκεντρώσει το έργο του “Blue Nudes” που παρουσίασε στο κοινό το 1907.

Όσο τον τραβούσε η μοντέρνα τέχνη τόσο τα έργα γινόντουσαν απλούστερα και βασισμένα στη δύναμη των χρωμάτων και των αυστηρών σχημάτων. Και όμως, τα εξέφραζε μία ελευθερία και εκφραστικότητα μακριά από τους συνηθισμένους όρους της τέχνης. Τα θέματά του απλούστευαν επίσης, αφού επικεντρωνόταν σε καθημερινές εικόνες, που του έδιναν την εύκαιρα να τις μελετήσει και να πειραματιστεί σε βάθος.

Με γρήγορους ρυθμούς δουλειάς συνέχισε μέχρι και τος τέλος της δεκαετίας του 20’. Στη περίοδο αυτή δημιούργησε έργα όπως “Odalisque with Magnolias” (1924) και “Decorative Figure on an Ornamental Background” (1926).

Ως προς τη γλυπτική, το 1930 ολοκλήρωσε το έργο του “The Back” το οποίο δούλευε από το 1909. Τα ταξίδια ήταν ακόμα σημαντικά για εκείνων, ενώ αποτελούσαν τις κύριες πηγές έμπνευσής του. Το 1923, οι ζωγραφιές του συνόδεψαν μια συλλογή από ποιήματα του Stephane Mallarme με τίτλο “Poésies”, ενώ συνέχισε να ασχολείται με την εικονογράφηση βιβλίων μέχρι το τέλος της ζωής του.

Τα τελευταία χρόνια

Το 1941 ο ζωγράφος διαγνώστηκε με καρκίνο. Έκανε επέμβαση η οποία ήταν αρκετά δύσκολη και τον οδήγησε στην συνέχιση της ζωής του σε αναπηρική καρέκλα. Παρόλα αυτά, η επέμβαση έδωσε κουράγιο και νέο αέρα στον Matisse. Άρχισε να ασχολείται με την τεχνική του κολλάζ την οποία ο ίδιος ονόμαζε «ζωγραφική με ψαλίδι», ένας τέλειος αντικατοπτρισμός της ουσίας που με τόσο πάθος έψαχνε. Χρωμάτιζε ο ίδιος χαρτιά τα οποία έκοβε σε διαφορετικά σχήματα ώστε να αποτυπωθεί το θέμα της κάθε δημιουργίας του. Για τον ζωγράφο, η στιγμή αυτή ήταν η αποκορύφωση της τέχνης του. Έφτιαξε έργα όπως: “La Gerbe”(1951) και “Swimming Pool” (1952)

Το 1947 εξέδωσε το βιβλίο Jazz, ένα αυτοβιογραφικό έργο με εικονογραφήσεις του σε χρώματα και σχέδια επηρεασμένα από τα κολλάζ του. Ακόμη, τη τεχνική αυτή χρησιμοποίησε ώστε να σχεδιάσει το βιτρό του “Chapelle du Rosaire” στη Βανς της Γαλλίας, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1951. Πέθανε στις 3 Νοεμβρίου του 1954 σε ηλικία 84 ετών στην Νίκαια της Γαλλίας περιτριγυρισμένος από τα κομμάτια των χρωματιστών χαρτιών των κολλάζ του.

Το θέμα της Μπιενάλε «Σπίτι και συνύπαρξη / Home and Co-existence», περιστρέφεται γύρω από την έννοια της κατοίκησης. Το σπίτι σαν κοινός τόπος, η συμβίωση, ο συμμετοχικός σχεδιασμός, ο οικολογικός πολιτισμός ορίζουν τους κύριους θεματικούς άξονες της έκθεσης.

Η Δεύτερη Διεθνής Μπιενάλε Ελαιογραφίας Dafen, Shenzhen 2020, συνδιοργανώνεται από την Ένωση Καλλιτεχνών της Κίνας, την Ομοσπονδία Λογοτεχνών και Κύκλων Τέχνης της Shenzhen σε συνεργασία με την Κυβερνητική Επικράτεια της Longgang. Τα εγκαίνια της Μπιενάλε θα πραγματοποιηθούν στις 14 Δεκεμβρίου ενώ η έκθεση θα έχει διάρκεια έως τις 14 Μαρτίου 2021.

Ο Σπύρος Βερύκιος επιλέχθηκε να συμμετάσχει από την Ελλάδα, με το έργο του «Διάφανο δέρμα» (2018, λάδι σε καμβά, 40 x 23 cm).

Ο τίτλος του έργου προέρχεται από την ομώνυμη ταινία του 1990 και αποτελεί μια απεικόνιση ενός προσωπικού Fin de siècle. Ο Σπύρος Βερύκιος επεξεργάζεται την έννοια απώλειας, χρησιμοποιώντας την εικόνα του σπιτιού ως μεταφορά για το ανθρώπινο σώμα. Η κύρια προβληματική του έργου του, αφορά τη έννοια της τρωτότητας της ανθρώπινης φύσης, του οικείου πόνου και του αναπόδραστου γεγονότος της θνητότητας μας.

Ο εικαστικός Σπύρος Βερύκιος σπούδασε ζωγραφική (1985-1991) και ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών / Μ.Ε.Τ. (2004 - 2006) στην ΑΣΚΤ. Από το 1993 εκθέτει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Έχει παρουσιάσει 6 ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής και έχει συμμετάσχει σε 25 ομαδικές εκθέσεις. Παράλληλα, έχει επιμεληθεί και οργανώσει πέντε οµαδικές εικαστικές εκθέσεις: «Πορνογραφία» (1997), «Το σινεμά εκπνέει τους εικαστικούς» (2000), «Εδώδιµος τέχνη» (2001), «Ο Μίκυ συναντά την τέχνη» (2004), «LOVE WILL TEAR US APART» (2005), «Κοσμοναύτες του εσωτερικού διαστήματος» (2018).

Στη δουλειά του συμπεριλαμβάνονται κόµικ καθώς και εικονογραφήσεις περιοδικών και βιβλίων. Ιστορίες κόµικ του έχουν δημοσιευθεί στην Ελλάδα, Αγγλία, Σλοβενία, Ιταλία και ΗΠΑ.

Από το 1996 έχει εργαστεί σε κινηματογραφικές παραγωγές κινουμένων σχεδίων στην Αγγλία και την Ελλάδα. Διδάσκει στο Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου ως Επίκουρος Καθηγητής.

CHILDREN have the right NOT to remain silent είναι η ομαδική έκθεση που αποδεικνύει την προσαρμοστικότητα της Τέχνης σε κάθε συνθήκη, αναδεικνύοντας τα παγκόσμια και αναφαίρετα δικαιώματα των παιδιών μέσα από τα έργα 45 σύγχρονων εικαστικών.

Παρουσιάζεται στο εμβληματικό περιβάλλον του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, Κασσαβέτη 18, Κηφισιά, μετά την άρση των μέτρων καραντίνας και σε ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν, εφόσον προηγηθεί η διαδικτυακή της έναρξη στην πολιτιστική σελίδα www.art-profiles.net του Δημήτρη Λαζάρου που είναι ο υπεύθυνος για το concept και την επικοινωνία της έκθεσης.

Στο πλευρό του, η Διεθνής Πολιτιστική Πλατφόρμα ART HUB ATHENS / Art for social change – www.arthubathens.org  συνδιοργανώνει την έκθεση υπό την επιμέλεια της επιμελήτριας εκθέσεων της, Τώνιας Νησωτάκη.

Μαίρη Τριβιζά, Innosence can talk, 80x60cm, Ακρυλικά σε καμβά

Η έκθεση παρουσιάζεται στο εμβληματικό περιβάλλον του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, Κασσαβέτη 18 στην Κηφισιά που οι εσωτερικοί και εξωτερικοί χώροι του βοηθούν όχι μόνο στη διάδοση του μηνύματος της έκθεσης αλλά και στη σωστή τήρηση των κανόνων ασφαλείας που διέπουν τις πολιτιστικές εκδηλώσεις την περίοδο αυτή.

Ήδη παρουσιάζεται video preview στο youtube στο οποίο παρουσιάζονται λεπτομέρειες έργων της έκθεσης, ενώ ακούγεται απόσπασμα από το τραγούδι ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΑΠΗ του βραβευμένου με διεθνή βραβεία δημιουργού ηλεκτρονικής μουσικής ΤΑΣΟΥ ΠΕΤΣΑ (Tasos P.) σε στίχους Τιμόθεου Πουλιτσίνου.

https://www.youtube.com/watch?v=Tqv6ukm2h2Q&t=3s

Η επιμελήτρια εκθέσεων της ART HUB ATHENS Τώνια Νησωτάκη επισημαίνει στο κείμενό της:

«Γράφουμε, αναφέρει ο Φουκώ, για να αλλάξουμε τον κόσμο μας, ούτως ώστε, στο τέλος της συγγραφής να μην είμαστε πλέον οι ίδιοι. Σε αντιδιαστολή με τον Διαφωτισμό και τον Μοντερνισμό που θεωρούν το ανθρώπινο υποκείμενο σαν σταθερό, έδρα της γνώσης και πηγή του νοήματος, ο μεταδομισμός και ο μεταμοντερνισμός, ως θεωρητικές προσεγγίσεις του κόσμου στον οποίο ζούμε, το θεωρούν σαν ασταθές, διχασμένο και απόρροια κοινωνικών πρακτικών. Τα εικαστικά έργα πράττουν ανάλογα, ενσωματώνοντας έναν συγκεκριμένο τρόπο θέασης του κόσμου γύρω μας, επαναπροσδιορίζουν την έννοια του υποκειμένου το οποίο νοηματοδοτεί με τη σειρά του τη θέση του στον κόσμο. Η θέαση αυτή αποτελεί μια ψευδαισθησιακή, υποκειμενική πραγματικότητα.

Χρήστος Κονταρούδης, Source of life 1+2, 60x60cm, λάδι σε καμβά - γραφίτης σε χαρτί σέλερ

Η εικαστική αφήγηση της έκθεσης αρθρώνει λόγο και θίγει το αίτημα προαγωγής της ευημερίας για όλους, σε όλες τις ηλικίες, την χωρίς αποκλεισμούς, ισότιμη και ποιοτική εκπαίδευση, καθώς επίσης και τον τερματισμό των έμφυλων διακρίσεων και τη χειραφέτηση των κοριτσιών σε όλο τον κόσμο, ζητήματα που εγγράφονται στο πλαίσιο των 17 Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ, που αποτελούν ρητή κατεύθυνση του οράματος του ART HUB Athens. Ο επισκέπτης περιπλανάται ανάμεσα στα εικαστικά “παιδιά” των συμμετεχόντων καλλιτεχνών, αναστοχάζεται, επιστρέφει σε μνήμες του παρελθόντος του, στα παιδικά του βιώματα, στην παιδική αθωότητα, σε μια περασμένη εποχή της ζωής του. Ορμώμενος από τη συνομιλία αυτή, προσδιορίζει εκ νέου το ζήτημα και διαγράφει στη συνείδησή του, την ανάγκη εξασφάλισης ενός κόσμου στον οποίο τα παιδικά δικαιώματα θα αποτελούν αδιαμφισβήτητη καθολική πραγματικότητα.

Η εικαστική αποτύπωση οδηγεί στην ανατροπή των ψευδαισθήσεων και την επανατοποθέτηση του υποκειμένου στην απτή πραγματικότητα. Πρόκειται για μια διαδικασία κοινωνικής αφύπνισης εφορμώμενης από το οπτικό ερέθισμα. Μέσω της ψευδαίσθησης των εικαστικών δημιουργημάτων επιστρέφουμε στο κοινωνικό παρόν, σε μια διαδικασία που άπτεται των ψευδαισθήσεων για να τις καταρρίψει ολοκληρωτικά.»

Έφη Μάνου, Οι αγάπες, 90x90cm, Ακρυλικό σε μουσαμά

Συμμετέχουν οι εικαστικοί:

Efi Funck _ Georgio Babili _ Kostas G. Schnippering _ Lamia Oubari _ Βασίλης Αξελής _ Έλενα Αρσενίδου _ Ρένα Βαλλιάνου _ Τάνια Γεωργίτση _ Άννα Γιαννοπούλου _ Βερονίκη Δαμιανίδου _ Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης _ Αγγέλα Ευθυμιάδη _ Γιάννης Καμίνης _ Λεωνίδας Καμπανάκης _ Χρήστος Κονταρούδης _ Αλεξία Κουδιγκέλη _ Γρηγόρης Κούκης _ Τσαμπίκα Κουρού _ Μαρία Λάμπρου _ Δήμητρα Λαουτάρη _ Νίκος Λεοντόπουλος _ Ελένη Λουκή _ Έφη Μάνου _ Βενετία Μολίν _ Ευγενία Μπεγγλή _ Δόμνα Μπέτσιου _ Μαρία Ντάρλα _ Κωνσταντίνα Ντζιαβού _ Όλγα Ξυθάλη _ Πόπη Παλατιανού _ Αθηνά Παναγιωτίδου _ Σουζάνα Παπακαλιάτη _ Αγγελική Παπακωνσταντίνου _ Δώρα Πασαλόγλου _ Μαριαλένα Σαρρή _ Χρυσούλα Σκεπετζή _ Μαίρη Τριβιζά _ Γεωργία Τρούλη _ Καίτη Τσαβαρή _ Ελένη Κύρου Τσακάλου _ Κατερίνα Τσίτσελα _ Όλγα Αικατερίνη Τσουρή _ Μίνα Φάκκα _ Οία Φέτση _ Γιώργος Χουντάλας _ Αριστείδης Χρυσανθόπουλος

Κατά την έναρξη και τη διάρκεια της έκθεσης – όταν αυτές ανακοινωθούν – θα τηρείται το υγειονομικό πρωτόκολλο, βάσει των επίσημων μέτρων που κάθε φορά ανακοινώνονται για τους χώρους τέχνης.

Την έκθεση συνοδεύει δωρεάν κατάλογος.

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Concept – Οργάνωση - Επικοινωνία: Δημήτρης Λαζάρου – email: repdla@hotmail.com // dimitriolazarou@gmail.com

Συνδιοργάνωση: ART HUB ATHENS / ART for social change – www.arthubathens.org

Επιμέλεια & κείμενο έκθεσης: Τώνια Νησωτάκη

Το επίσημο video της έκθεσης επιμελείται ο δημιουργός ηλεκτρονικής μουσικής TASOS PETSAS (TASOS P.).

Το τραγούδι «Πες μου τι σημαίνει αγάπη – Pes mou ti simainei agapi» που συνοδεύει τα έργα των εικαστικών στο video περιλαμβάνεται στο επιτυχημένο άλμπουμ του «RETRO BOY»

Μεταφράσεις στα Αγγλικά: Μαρία Συρρή

Δημιουργικό – Επιμέλεια εντύπων: Σοφία Παπαδοπούλου

Έναρξη Διαδικτυακή στην πολιτιστική ιστοσελίδα

www.art-profiles.net

και στις ιστοσελίδες

www.arthubathens.org και

https://hephaestuswien.com/

Έναρξη και Διάρκεια της έκθεσης στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή: Θα ανακοινωθούν, μόλις αρθούν τα μέτρα καραντίνας και τις επίσημες ανακοινώσεις για την επαναλειτουργία των πολιτιστικών χώρων.

Facebook link: Facebook Event

ΙΔΡΥΜΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΤΣΙΧΡΙΤΖΗ

Κασσαβέτη 18,

145 62 ΚΗΦΙΣΙΑ

Τηλ: 210 80 19 975

email: info@iett.gr   website: www.iett.gr

Ώρες λειτουργίας: Θα ανακοινωθούν μετά την άρση των μέτρων καραντίνας και τις επίσημες ανακοινώσεις της κυβέρνησης για την επαναλειτουργία των πολιτιστικών χώρων

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Προτεραιότητα δόθηκε στον Βίνσεντ βαν Γκογκ, έναν από τους πλέον αναγνωρίσιμους ζωγράφους παγκοσμίως και το πρότζεκτ «Van Gogh Worldwide» παρουσιάζει μια ψηφιακή συλλογή περισσότερων από 1.000 αριστουργημάτων του καλλιτέχνη.

Η δημιουργία της ψηφιακής συλλογής https://vangoghworldwide.org/ ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια από το Van Gogh Museum στο Άμστερνταμ και σήμερα σχεδόν τα μισά από τα μετα-ιμπρεσιονιστικά έργα του Βαν Γκογκ προσφέρονται -με σχολιασμό από ειδικούς- στον κόσμο να τα απολαύσει από την ασφάλεια του σπιτικού του.

Ο Βαν Γκογκ έζησε από το 1853 ως το 1890, αλλά η μεγάλη πλειονότητα των διάσημων έργων του ολοκληρώθηκε τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του. Στην ψηφιακή συλλογή είναι πλέον σε κοινή θέα πολλές από τις 860 ελαιογραφίες του. Αλλά ο Βαν Γκογκ ήταν, επιπλέον, και γόνιμος σκιτσογράφος και πολλά από τα σκίτσα του είναι διαθέσιμα. Επιπροσθέτως, οι πληροφορίες στο «Van Gogh Worldwide» επιτρέπουν εις βάθος ματιά στον δημιουργό και τα δημιουργήματά του.

Δίνονται, επίσης, πληροφορίες για τα Μουσεία στα οποία στεγάζονται, όπως λεπτομέρειες αποκατάστασης των έργων, φωτογραφίες του πίσω μέρους των έργων και άλλες λεπτομέρειες.

Ο μεταϊμπρεσιονιστής καλλιτέχνης χαρακτήρισε το επεισόδιο ως «μια κρίση τρέλας ενός απλού καλλιτέχνη» και αργότερα ως «πνευματικό ή νευρικό πυρετό». Ωστόσο, έρευνα στην Ολλανδία ρίχνει νέο φως στην κατάσταση της ψυχικής του υγείας.  

Επιστήμονες από το University Medical Centre Groningen προχώρησαν σε μια ψυχιατρική εξέταση βασισμένη σε εκατοντάδες επιστολές που έγραψε αλλά και διασωθέντα ιατρικά αρχεία. Αυτό που διαπίστωσαν είναι πως ο καλλιτέχνης, πιθανώς, βίωσε δυο επεισόδια ντελίριου λόγω της στέρησης αλκοόλ, αφού έκοψε το αυτί του. Εφόσον όμως ο ασθενής στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούσε να ερωτηθεί, οι ερευνητές υπογράμμισαν πως τα συμπεράσματά τους πρέπει να επεξεργαστούν με προσοχή.  

Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ πιστεύεται πως έπασχε από έναν συνδυασμό ψυχιατρικών διαταραχών, με πιθανότερες τη διπολική διαταραχή και την οριακή διαταραχή προσωπικότητας, ωστόσο οι φερόμενες ασθένειές του δεν διαγνώστηκαν ποτέ. Σύμφωνα με τη νέα έρευνα, είναι απίθανο ο Ολλανδός καλλιτέχνης να είχε σχιζοφρένεια.  

Όσο για το αν έπασχε από επιληψία -διάγνωση που ανέφεραν οι γιατροί του, οι ερευνητές πιστεύουν πως πιθανότατα επρόκειτο για «συγκεκαλυμμένη επιληψία» -αυτό σημαίνει πως ο ασθενής δεν παρουσιάζει κλασικές κρίσεις, αλλά περισσότερο μια διαταραχή στην συμπεριφορά βασισμένη στην επιληπτική δραστηριότητα στα βαθύτερα τμήματα του εγκεφάλου. Οι επακόλουθες κρίσεις μπορεί να πυροδοτήσουν άγχος, παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις.  

Στην περίπτωση του Βαν Γκογκ, η επιληπτική δραστηριότητα θα μπορούσε να έχει προκληθεί από εγκεφαλική βλάβη ως αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του. Η κατάχρηση αλκοόλ, ο υποσιστισμός, ο λίγος ύπνος και η πνευματική εξάντληση θα μπορούσαν να αποτελούν όλα παράγοντες, όπως αναφέρουν οι ερευνητές.  

Δεδομένου πως περαιτέρω εξετάσεις δεν ήταν εφικτές στις μέρες του, είναι δύσκολο να κατοχυρωθούν, χωρίς αμφιβολία, τα συγκεκριμένα ευρήματα.  Τα νέα ευρήματα των Ολλανδών ερευνητών δημοσιεύτηκαν στο International Journal of Bipolar Disorders.    Ωστόσο, ο Καθηγητής Ψυχιατρικής Psychiatry Willem, που συμμετείχε στην έρευνα, προειδοποίησε πως ο Βαν Γκογκ ίσως «υποβάθμισε ή ακόμη και διάνθισε με συγκεκριμένα πράγματα» τις επιστολές του.  

«Αν και περιλαμβάνουν πολλές πληροφορίες, πρέπει να θυμόμαστε πως δεν έγραψε τις επιστολές στους γιατρούς του, αλλά σε μέλη της οικογένειά του και άλλους συγγενείς προκειμένου να τους ενημερώσει, να τους καθησυχάσει ή να τους βάλει να κάνουν κάτι», σχολίασε. «Επομένως, η βεβαιότητα του άρθρου μας δεν θα είναι το τελευταίο σχετικά με τις ασθένειες του Βαν Γκογκ».  

Η δημιουργικότητα του Βαν Γκογκ αποδίδεται συχνά στα προβλήματα ψυχικής υγείας του, αλλά ειδικοί της τέχνης διαφωνούν, υποστηρίζοντας πως τα επιτεύγματά του οφείλονται στις δεξιότητές του πάνω στη ζωγραφική, τις οποίες εργάστηκε σκληρά για να αναπτύξει σε διάστημα πολλών ετών. Η αλήθεια είναι πως σπανίως εργαζόταν σε περιόδους ψυχώσεων.    Παρά τον εσωτερικό πανικό, ο Βαν Γκογκ είχε ισχυρό κίνητρο να συνεχίσει να ζωγραφίζει και περιέγραφε τις «βαθιές φιλίες του» ως την μοναδική γιατρειά του.  Πέθανε στις 29 Ιουλίου 1890, δυο ημέρες αφότου προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή του.  

Το έργο του αντλεί στοιχεία από την αρχαία Ελλάδα, τον Πάμπλο Πικάσο και τους Ολλανδούς ζωγράφους του 17ου αιώνα. Η τέχνη του συνδυάζει στοιχεία από το κυβισμό και το σουρεαλισμό.

Το 1999 έλαβε το βραβείο Ακαδημίας του American Academy of Arts and Letters και το 2005 το βραβείο Francis J. Greenbergerrger.

Ο Condo –μαζί με τον Jean-Michel Basquiat, τον Keith Haring και τον Jeff Koons– συνέβαλε καταλυτικά στην αναβίωση της αναπαραστατικής ζωγραφικής στην Αμερική τη δεκαετία του ’80 και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους αμερικανούς γλύπτες και αναπαραστατικούς ζωγράφους μέχρι σήμερα. Ανήκει σε μια γενιά καλλιτεχνών οι οποίοι επανήλθαν στην παραστατική ζωγραφική παρότι δημιούργησαν σε μια εποχή, μετά τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό, όπου η Εννοιολογική Τέχνη και ο Μινιμαλισμός μεσουρανούσαν στο καλλιτεχνικό προσκήνιο. Παίζοντας ένα παιχνίδι ισορροπίας ανάμεσα στο όμορφο και το γκροτέσκο, το καθημερινό και το παράλογο, την υψηλή και την εμπορική “pop” τέχνη, οι φρέσκιες εικαστικές δημιουργίες του Condo τον καθιστούν έναν από τους πιο εφευρετικούς καλλιτέχνες της γενιάς του.

Έχοντας ως σημείο εκκίνησης την ανθρωποκεντρική φύση του Κυκλαδικού Πολιτισμού, το πρόγραμμα σύγχρονης τέχνης του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης  έχει ως κεντρικό άξονα την  παρουσίαση εκθέσεων που πραγματεύονται την ανθρώπινη μορφή. H διαχρονικότητα της φιγούρας και οι πολυάριθμες εκφάνσεις αυτής καθ’ όλη  την διάρκεια της Ιστορίας της Τέχνης- αρχαίας, μοντέρνας και σύγχρονης-, αποτελεί τη βάση του διαλόγου που το Μουσείο φιλοδοξεί να χτίσει  ανάμεσα στις μόνιμες συλλογές και στις σύγχρονες εκθέσεις του.

Ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους, η ανθρώπινη μορφή ήταν στο κέντρο των καλλιτεχνικών πειραματισμών και πρακτικών.  Παρατηρώντας τα έργα του Κυκλαδικού Πολιτισμού (περίπου 3200–2000 π.Χ.) στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο Κυκλαδικός Πολιτισμός ήταν κατεξοχήν ανθρωποκεντρικός. Την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, όταν ήκμασε ο Κυκλαδικός Πολιτισμός, εικόνες της καθημερινής ζωής απαθανατίζονταν σε ειδώλια, όπως αυτά του «εγείροντος πρόποσιν» και του «αρπιστή» που φιλοξενούνται στο Μουσείο.  Σήμερα, ο Κυκλαδικός Πολιτισμός είναι συνώνυμος της μοναδικής εικονικής μορφής του κυκλαδικού ειδωλίου, παγκοσμίως.

Το έργο του Condo είναι ριζωμένο στην απεικόνιση του εαυτού ή, όπως το θέτει ο ίδιος, των πολλαπλών εαυτών μας, με αναφορές στην τέχνη, τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία του παρελθόντος.  Παίζοντας με τον χρόνο και την εικονογραφία, ο Condo αντλεί από την αρχαία ελληνική κλασική τέχνη, τους Ολλανδούς ζωγράφους του 17ου αιώνα, αλλά και τον Francisco Goya, τον Diego Velasquez και τον Pablo Picasso μεταξύ άλλων.

Ο Condo καταγράφει τους παραλογισμούς της σύγχρονης καθημερινής ζωής: τον τραπεζίτη, τον ιερέα, τη δική μας μεσαία τάξη και τον κλήρο του 20ου και του 21ου αιώνα.  Με τον πολύ προσωπικό και μοναδικά εικονικό τρόπο του, ο Condo πυροδοτεί στο μυαλό μας ολόκληρες ιστορίες για κάθε πρωταγωνιστή του. Τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά των θεμάτων του αποτελούν κεντρικό αντικείμενο μελέτης. Ο Condo προσεγγίζει την προσωπογραφία με νέο τρόπο και συνδυάζει στοιχεία του Κυβισμού και του Σουρρεαλισμού, τις έννοιες της υψηλής και της χαμηλής τέχνης, την αφηρημένη και την παραστατική τέχνη, και, συχνά, τη γελοιογραφική πλευρά της ζωής, με απώτερο στόχο να απεικονίσει την περιπλοκότητα της ψυχικής κατάστασης του ανθρώπου της εποχής μας.

Στα έργα του Condo συναντούμε χαρακτήρες από όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλων των ειδών τις ψυχικές καταστάσεις, που μας επιτρέπουν να κρυφοκοιτάξουμε μέσα στο μυαλό του καλλιτέχνη, σ’ αυτή την τεράστια τράπεζα αναφορών, ιδεών και δεξιοτεχνίας, που συσσωρεύτηκαν με τα χρόνια.

Στο «Show me the Monet» , ο διάσημος street artist απεικονίζει το έργο «Γέφυρα πάνω από λίμνη με νούφαρα» του Κλωντ Μονέ αλλά στη σύγχρονη εποχή.

Ο πίνακας, που πωλήθηκε έναντι 9,8 εκατ. δολαρίων μέσα σε μία διαδικασία δημοπρασίας που διήρκησε μόλις 9 λεπτά, επί της ουσίας απεικονίζει την περιβαλλοντική ρύπανση στη σημερινή εποχή: Ένας κώνος κυκλοφορίας και δύο καροτσάκια του σούπερ μάρκετ βυθισμένα στην ειδυλλιακή σκηνή.

Ο πρωτότυπος πίνακας του Μονέ ήταν ένα από τα 12 ιμπρεσιονιστικά έργα με θέα στην ιαπωνική γέφυρα του καλλιτέχνη πάνω από τον υδάτινο κήπο του, κοντά στο Giverny της Βόρειας Γαλλίας.

Φιλοτεχνήθηκε μεταξύ 1897 και 1899 και ο Μονέ στη συνέχεια ζωγράφισε τις παραλλαγές της ίδιας ειδυλλιακής θέας σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, σε διαφορετικές καιρικές συνθήκες και εποχές.

Το «Show Me the Monet» πωλήθηκε περίπου 3 με 5 εκατ. δολάρια υψηλότερα από την αρχική εκτίμηση, σύμφωνα με το Sotheby’s.

Η ζωγραφική του Banksy είναι μία ελαιογραφία σε καμβά, που δημιουργήθηκε το 2005.

Παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της έκθεσης «Crude Oils: A Gallery of Re-mixed Masterpieces, Vandalism and Vermin», όπου ο Banksy φαντάστηκε και επανα-δημιούργησε διάσημα έργα καλλιτεχνών μεταξύ αυτών των Edward Hopper, Jack Vettriano και Vincent van Gogh.

Ο συγκεκριμένος πίνακας είναι ο δεύτερος πιο ακριβός του Banksy. Πέρυσι, το «Devolved Parliament», μια σατιρική ελαιογραφία που απεικονίζει τη Βουλή των Κοινοτήτων γεμάτη χιμπατζήδες, πωλήθηκε σε δημοπρασία στο Λονδίνο για την τιμή ρεκόρ των 12.200.000 δολαρίων.

Στα έργα που θα εκτεθούν απεικονίζονται 53 γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων αυτών που απεβίωσαν πριν οι σύζυγοί τους αναλάβουν καθήκοντα Προέδρου της χώρας. Αλλά και άλλες, όπως συγγενείς Προέδρων στις οποίες ανατέθηκε - μερικές φορές ανεπίσημα - ο ρόλος της οικοδέσποινας του Λευκού Οίκου.

Παραδείγματος χάρη, ο Thomas Jefferson ήταν χήρος όταν εξελέγη και ανέθεσε τα καθήκοντα της Πρώτης Κυρίας στην κόρη του, τη Martha Jefferson Randolph ενώ ο μοναδικός εργένης Πρόεδρος, ο James Buchanan τα ανέθεσε στην ανιψιά του, τη Harriet Lane.

Η έκθεση δανείστηκε τίτλο από φράση σε γράμμα της Julia Gardiner Tyler προς τη μητέρα της, το 1844. Σε ηλικία 24 χρόνων, παντρεύτηκε τον Πρόεδρο John Tyler (του οποίου η σύζυγος, Letitia Christian είχε αποβιώσει ενώ αυτός κατείχε το αξίωμα) και έγραψε στη μητέρα της: «Ξέρω πολύ καλά ότι όλα τα μάτια είναι στραμμένα πάνω μου και θα συμπεριφερθώ αναλόγως».

«Τα πορτρέτα που περιλαμβάνονται σε αυτή την έκθεση οπτικοποιούν τις διαφορές ανάμεσα σε αυτές τις γυναίκες, αποκαλύπτοντας γοητευτικές λεπτομέρειες για τους κόσμους μέσα στους οποίους κινούντο και τις ιστορικές στιγμές που βίωναν» υπογράμμισε η επιμελήτρια της έκθεσης, Gwendolyn DuBois Shaw.

Σε μια περίοδο κοινωνικής απόστασης, ο καταξιωμένος ζωγράφος επιστρέφει με νέο πνεύμα και ανανεωμένη διάθεση στο θέμα των καφενείων, που τον απασχόλησε για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’80 στο Παρίσι.

Σήμερα που η ανθρώπινη επαφή ακολουθεί κανόνες συμβίωσης και η ανάγκη συνύπαρξης γίνεται πιο έντονη, ο Παύλος Σάμιος, μας καλεί σ’ έναν χώρο συναναστροφής, ξεγνοιασιάς και οικειότητας. Εκεί που συναντώνται τα βλέμματα, γεννιέται η σπίθα του έρωτα, οι άνθρωποι γίνονται παρέα, ακόμα και όταν δεν κάθονται στο ίδιο τραπέζι και μια άλλη πολύχρωμη κοινωνία γεννιέται. Εκεί που οι κουβέντες συζήτησης εναλλάσσονται σε ανύποπτο χρόνο, η πολιτική και το γήπεδο γίνονται ένα, τα λόγια μπερδεύονται με τον ήχο από τα ζάρια, για να δώσουν ανάσα στην καθημερινότητα και ελπίδα στο όνειρο.

Είναι ο χώρος του παραδοσιακού καφενείου, που έχει ιαματική επίδραση στους θαμώνες του, ένας «ναός», αλλά και «καταφύγιο» ή «καθαρτήριο» παράλληλα, ένας χαμένος «παράδεισος», που πλέον ανήκει στη μνήμη και που ο Παύλος Σάμιος ήθελε να του προσδώσει ένα άλλο μέλλον μέσω της τέχνης και της ζωγραφικής του.

Η έκθεση περιλαμβάνει δύο ενότητες έργων με παριζιάνικα και αθηναϊκά καφενεία, μέσα από το βλέμμα του ζωγράφου που έχει γνωρίσει και τα δύο. Για να δημιουργήσει τα νέα έργα του ο Παύλος Σάμιος άντλησε έμπνευση από το «καφέ ο Παράδεισος», που ως πριν από μια δεκαετία περίπου λειτουργούσε κοντά στο ατελιέ του στην πλατεία Αττικής: «Ήταν το στέκι μιας γειτονιάς όπου μαζεύονταν οι πάντες, μεροκαματιάρηδες, γεροντάκια, νταβατζήδες. Ένας κόσμος που έξω μπορεί να μην είχε κοινά, αλλά εκεί ερχόμασταν όλοι σε “κοινωνία”. Ο γέρος που το κρατούσε πέθανε και στη θέση του σήμερα βρίσκεται ένα φαρμακείο», λέει ο δημιουργός και συνεχίζει:

«Το ελληνικό καφέ “ο Παράδεισος” έκλεινε όλη την ομορφιά της μετανεοκλασικής παράδοσης, τη χαρά και την κακομοιριά μαζί όλης της Ελλάδας. Στιγμές ερωτισμού, χαράς, ένα φως που έβγαινε από τα πρόσωπα των ίδιων των ανθρώπων∙ και το απόγευμα με τα γερόντια που πίνανε καφέ χωρίς να λένε τίποτα, ένα πέρασμα. Έχω πάρει πολλά από τα καφενεία και ήθελα να τους εξασφαλίσω την αιωνιότητα» εξομολογείται ο Σάμιος, που αν και δηλώνει ότι δεν είναι «καφενόβιος», ανήκει σε μια γενιά που γαλουχήθηκε μέσα στις «παρέες» των καφέ. Κορυφαίοι καλλιτέχνες, αλλά και δάσκαλοί του, ήταν θαμώνες στα παριζιάνικα καφενεία το ’80 και αργότερα στα αθηναϊκά.

«Όταν πρωτοπήγα στο Παρίσι (1978) και γνώρισα τα καφέ, επηρεάστηκα τόσο που ζωγράφισα μία μεγάλη σειρά». «Τα Γαλλικά Καφενεία» παρουσιάστηκαν στην γκαλερί Samy Kinge το 1982, αλλά όλη αυτή η δουλειά κάηκε μετά από μια καταστροφική πυρκαγιά στο εργαστήριο (1985). Τώρα, ξαναγυρνώ στις πρώτες μου αγάπες με όλη την αίσθηση του καφέ», σημειώνει ο ίδιος.

«Ο Σάμιος φέρνει έναν κατεξοχήν ανατολικό τρόπο σ’ ένα κατεξοχήν δυτικό θέμα», γράφει ο Θανάσης Μουτσόπουλος για τα καφενεία του ζωγράφου.

«Και οι δύο ενότητες παρέχουν τη δυνατότητα στον ζωγράφο να αλλάζει ατμόσφαιρα, ενίοτε και την ένταση στο χρώμα, χωρίς όμως ποτέ να βγαίνει από το θέμα», σημειώνει ο ιστορικός τέχνης Γιώργος Μυλωνάς και συνεχίζει: «Στα “γαλλικά” καφενεία κυκλοφορούνε οι γόβες και η τσάντα - σήμα κατατεθέν και ζωγραφικό “φετίχ” του Σάμιου -, ο οποίος χωρίς να ενδιαφέρεται για το φυσικό τους μέγεθος, τα μεγεθύνει δίπλα στις καρέκλες. Εκεί και οι βαλίτσες, ενώ τα νυχτερινά φώτα υποβάλλουν τον θεατή σε μια κατάσταση που παραπέμπει στους Αμερικανούς δημιουργούς που θήτευσαν στο Παρίσι».

Στα ελληνικά καφενεία αντιθέτως υπάρχει συνήθως ένα ανοικτό παράθυρο σ’ ένα κομμάτι θάλασσας. Ο Σάμιος εντάσσεται στη χορεία των ζωγράφων που αποτύπωσαν τη μαγεία των καφενείων (Σ. Βασιλείου, Γ. Μόραλης, Μ. Μανουσάκης), εισάγοντας το υδάτινο στοιχείο. Δεν είναι ότι ζωγραφίζει τη θάλασσα, αλλά ότι δεν μπορεί να μην την ζωγραφίζει δίνοντας της χώρο στην έμπνευσή του. Το θαλασσινό στοιχείο, περασμένο στο βλέμμα του, λειτουργεί ως η απαραίτητη ανάσα στο κύριο θέμα της δουλειάς του.

Αποκάλυψε πώς το ενδιαφέρον του για τις γραφομηχανές ξεκίνησε πριν από έξι χρόνια, την περίοδο που ήταν ακόμη στο κολλέγιο, όταν διάβασε ένα άρθρο για κάποιον Πολ Σμιθ με σοβαρή εγκεφαλική παράλυση (σ.σ. νόσο του Little), ο οποίος δεν μπορούσε να κρατήσει μολύβι ή πινέλο, αλλά εξέλιξε δεξιότητες κάνοντας χρήση της μηχανικής ακρίβειας μιας γραφομηχανής και παρουσίασε έναν όγκο απίστευτης καλλιτεχνικής παραγωγής σε διάστημα 60 ετών, τουλάχιστον.

«Εμπνευσμένος από την ιστορία του, αποφάσισα να κάνω τη δουλειά του μέρος του θέματος για τις σπουδές μου τέχνης στο κολλέγιο».

Ο Βρετανός καλλιτέχνης αγόρασε την πρώτη γραφομηχανή του από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που πωλούσαν τα παλιά τους πράγματα. Απέκτησε, με τα χρόνια, μια συλλογή από 30 διαφορετικής μηχανές που χρησιμοποιεί για τα έργα του ζωγραφικής. «Η πρώτη μου αγορά ήταν μια Oliver Courier του 1956... Είναι, εδώ και έξι χρόνια, στη συλλογή μου των 30 γραφομηχανών και πάνω από τα μισά έργα μου τα έχω κάνει με αυτήν» λέει.

«Ξεκίνησα με ένα σχέδιο σε γραφομηχανή του Woolworth Building της Νέας Υόρκης. Ήταν σαν να μάθαινα μια καινούργια γλώσσα (κυριολεκτικά), που αποτελείτο από σημεία στίξης, γράμματα και αριθμούς» αφηγείται.