Σε μια εποχή δύσκολη, κατά την οποία, προκειμένου να προστατευτούμε, είμαστε αναγκασμένοι να κρατούμε αποστάσεις από άτομα και πρακτικές που αγαπάμε, η Happy Productions φέρνει το Θέατρο στο σπίτι μας, με τα μέσα που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία.

Προκειμένου να παραχθεί ένα άρτιο αποτέλεσμα, το γύρισμα πραγματοποίησε επαγγελματικό συνεργείο με πέντε κάμερες και δώδεκα τεχνικούς, ενώ την τηλεσκηνοθεσία, ειδικά για τις ανάγκες του Streaming, επιμελήθηκε η σκηνοθέτης της παράστασης και γνωστή για τις μεγάλες τηλεοπτικές της επιτυχίες Ρέινα Εσκενάζυ.

Για τρεις παραστάσεις, το θεατρικό κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια από τις πιο μεγάλες φετινές παραγωγές, αλλά συνάμα ένα έργο αστείο και τρυφερό, που ζεσταίνει την καρδιά και ταξιδεύει μακριά από τη δύσκολη καθημερινότητα.

Το έργο

Τι συμβαίνει όταν ένα νιόπαντρο ζευγάρι διαπιστώνει πως το σπίτι των ονείρων του είναι μια «τρύπα», μπάζει νερά, δεν έχει θέρμανση και ο ένοικος της πάνω σοφίτας περνάει από το διαμέρισμά τους για να μπει στο δικό του; Πόση αγάπη χωράει στο αστεία άβολο διαμερισματάκι;

Ο Πωλ (Αργύρης Αγγέλου), ένας συντηρητικός δικηγόρος, παντρεύεται την Κόρι (Βασιλική Τρουφάκου), μια ανέμελη κοπέλα. Η συγκατοίκησή τους όμως σε ένα σπίτι -το οποίο δεν πληροί την περιγραφή του συμβολαίου, και ο διαφορετικός τρόπος που οι δυο τους αντιμετωπίζουν τη ζωή, τους φέρνει αντιμέτωπους με μια σειρά αναπάντεχων, τρελών, κωμικών καταστάσεων. Το σπίτι είναι πολύ μικρότερο σε σχέση με εκείνο που είχαν αρχικά δει, το δωμάτιό τους είναι μια «τρύπα», η τζαμαρία της οροφής μπάζει νερά, θέρμανση δεν υπάρχει και το κυριότερο… ο κύριος Βελάσκο (Άρης Λεμπεσόπουλος) -ένοικος της σοφίτας από πάνω, πρέπει να περνάει μέσα από το διαμέρισμά τους για να μπει στο δικό του.

Η μητέρα της Κόρι (Ελένη Κρίτα), που επισκέπτεται συχνά την κόρη της, γκρινιάζει επίμονα, ο μυστηριώδης κος Βελάσκο φλερτάρει ασύστολα, ….και το ζευγάρι φτάνει στα όριά του.

Το βραβευμένο με Tony αριστούργημα  του κυρίαρχου της κωμωδίας Νιλ Σάιμον, μια από τις πιο διάσημες και ανατρεπτικές ρομαντικές κωμωδίες όλων των εποχών, παρουσιάστηκε στο Broadway για 1.530 παραστάσεις, έγινε μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο και από τότε φιλοξενείται στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου.

Παράλληλα καθιέρωσε τον Σάιμον ως έναν από τους πιο δημοφιλείς θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών, μια κωμική ιδιοφυΐα, χάριν στην έξυπνη γραφή του και την ικανότητά του να αναδεικνύει τους χαρακτήρες των ηρώων του.

Η ταινία

Όταν η Paramount αποφάσισε να χρηματοδοτήσει την κινηματογραφική μεταφορά της ταινίας ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, η Μίλντρεντ Νάτγουικ και ο Χερμπ Έντελμαν ανέλαβαν τους ρόλους που είχαν ερμηνεύσει στο Μπρόντγουεϊ. Πρώτη επιλογή για τον ρόλο της Κόρι Μπράτερ ήταν η Νάταλι Γουντ, που είχε συμπρωταγωνιστήσει με τον Ρέντφορντ σε δυο ταινίες («Έρωτες που Σβήνουν την Αυγή», 1965 και «Αγάπη για τον Έρωτα», 1966). Η Γουντ, όμως, απέρριψε τον ρόλο δηλώνοντας ότι ήθελε να απέχει από τα κινηματογραφικά δρώμενα για κάμποσο καιρό. Τότε τον ρόλο ανέλαβε η Τζέιν Φόντα, η οποία για την ερμηνεία της προτάθηκε για Βραβείο BAFTA. Η ταινία είχε προϋπολογισμό 2 εκατομμυρίων δολαρίων και έκανε εισπράξεις 19.994.515 δολαρίων.

Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα: livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).

Θα ακολουθήσουν οι τρέχουσες παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου σε ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν προσεχώς. Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται με αυστηρή τήρηση των κανόνων και πρωτοκόλλων υγιεινής για τους θιάσους που παίρνουν μέρος σε αυτές.

Το Εθνικό Θέατρο παραμένει ενεργό για όσο διάστημα συνεχίζεται η αναστολή λειτουργίας των θεάτρων.

Τιμή εισιτηρίου: 8€

Ώρα έναρξης: 19:30

Στη μετάδοση θα υπάρχει δυνατότητα επιλογής αγγλικών υποτίτλων.

Σημειώνεται ότι η παράσταση δεν θα είναι διαθέσιμη για προβολή μετά το πέρας της.

Λίγα λόγια για το έργο

Πολλοί είναι οι αθώοι που περνάνε διά πυρός και σιδήρου στα εξωφρενικά πεπρωμένα που επινόησε ο Φεντώ· το αρχέτυπο, ωστόσο, είναι ο δύσμοιρος ο κύριος Πετιπόν, ο οποίος ξυπνά στο σπίτι του έπειτα από ένα ξενύχτι στο καμπαρέ «Μαξίμ». Ο ίδιος δεν θυμάται τίποτα από τη χθεσινή βραδιά, στο κρεβάτι του όμως βρίσκεται μια νεαρή χορεύτρια από τα μπαλέτα του «Μαξίμ». Η φάρσα τίθεται σε κίνηση και η ζωή του γίνεται άνω-κάτω μέσα σε ένα λεπτό. Οι άπειροι χαρακτήρες του έργου μπλέκονται σε ατελείωτες συγχύσεις, παρεξηγήσεις και αναποδιές! Λίγο πριν από την... έκρηξη, ο δαιμόνιος συγγραφέας ξεμπλέκει τις μαριονέτες του, αλλά όχι προτού ο Πετιπόν έχει υποφέρει ένα πραγματικό μαρτύριο, δυσανάλογα βαρύ για το αθώο λάθος του.

Το έργο έκανε την πρώτη πρεμιέρα του στις 17 Ιανουαρίου 1899 στο Théâtre des Nouveautés, και σημείωσε θρίαμβο. Επισκέπτες της Διεθνούς Έκθεσης του 1900 ήρθαν στο Παρίσι τόσο για την ίδια την έκθεση όσο και για να μη χάσουν την Κυρία του Μαξίμ!

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος

Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού

Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ

Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Κίνηση: Σοφία Πάσχου

Βοηθός σκηνοθέτη: Ρωμανός Μαρούδης

Βοηθός σκηνογράφου: Ελλη Παπαδάκη

Βοηθός ενδυματολόγου: Κυράννα Γκιόκα

Επιμέλεια video διαλείμματος: Πάτροκλος Σκαφίδας

Διανομή (με αλφαβητική σειρά):

Θανάσης Αλευράς, Στέλλα Αντύπα, Αφροδίτη Αντωνάκη, Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Μελίνα Βαμπούλα, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Θανάσης Δήμου, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Έμιλυ Κολιανδρή, Κώστας Κορωναίος, Αυγουστίνος Κουμουλος, Πέλλα Μακροδημήτρη, Αθηνά Μουστάκα, Ελπίδα Νικολάου, Άννα Πατητή, Πέτρος Σκαρμέας, Γιώργος Τζαβάρας, Κώστας Φιλίππογλου, Γιάννης Φιλίππου, Δημήτρης Φουρλής, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

Φωτογράφος παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας

Σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν και έγινε γνωστή από τις ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, όπως «Ο Θίασος», «Μεγαλέξαντρος», «Τοπίο στην ομίχλη» και «Το βλέμμα του Οδυσσέα». 

Στην καριέρα της έκανε επίσης πολλές εμφανίσεις στην τηλεόραση και το θέατρο, μεταξύ άλλων στις παραστάσεις «Το πανηγύρι» (Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν", 1964, «Το τέλος του παιχνιδιού» (Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν",1969), «Έστω» (Θεατρική Σκηνή, 1983), «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» (Λαϊκό Πειραματικός Θέατρο, 1984), «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» (Θεατρική Επιχείρηση Θάνος Μαρτίνος, 1985), «Το παιχνίδι της τρέλλας και της φρονιμάδας» (ΚΘΒΕ,1986), «Φεγγαρόφωτο» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 1995), «Παπαγάλος με πορτοκαλί φτερά» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 1998), «Ο γυάλινος κόσμος» (Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Λάρισας, 1999, «Εφτά λογικές απαντήσεις» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 2006).  

Στις εκλογές του Ιουνίου και του Νοεμβρίου του 1989 εξελέγη βουλευτής Β' Αθηνών με τον Συνασπισμό, ενώ στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012 ήταν υποψήφια βουλευτής Επικρατείας με τη Δημοκρατική Αριστερά. 

Συλλυπητήριο μήνυμα της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνας Μενδώνη

Στους αμέτρητους ρόλους που ερμήνευσε στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, η Εύα Κοταμανίδου μετέφερε με κάθε της εμφάνιση, δύναμη, επιβλητικότητα, συναίσθημα. Υπηρέτησε την τέχνη της υποκριτικής με ήθος και συνέπεια. Ήταν ενεργός πολίτης, με συμμετοχή στα κοινά και άποψη, την οποία πάντοτε εξέφραζε με ευπρέπεια. Η απουσία της θα είναι αισθητή. Όμως τα πλάνα από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου που αποτυπώνουν το έντονο βλέμμα της, θα συνεχίσουν να κρατούν την παρουσία της ζωντανή από την οθόνη. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους φίλους της.

Δήλωση της τομεάρχη Πολιτισμού της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Σίας Αναγνωστοπούλου

 Έφυγε από τη ζωή μία σπουδαία ηθοποιός, μία προσωπικότητα της Αριστεράς, ένας άνθρωπος της Τέχνης και του Πολιτισμού. Η Εύα Κοταμανίδου με την τεράστια συμβολή της στο θέατρο, στον κινηματογράφο, κυρίως στις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, σφράγισε με την παρουσία της μία μεγάλη περίοδο της Τέχνης στη χώρα μας.

Άνθρωπος πολιτικοποιημένος, ενταγμένος στην υπόθεση της Αριστεράς, η Εύα Κοταμανίδου πρόσφερε στην πολιτική ζωή του τόπου από τα βουλευτικά έδρανα και το κόμμα του Συνασπισμού. Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την προσφορά της στην Τέχνη, στον Πολιτισμό, στην Αριστερά.

Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου

Η απώλεια της Εύας Κοταμανίδου βυθίζει σε θλίψη τον καλλιτεχνικό κόσμο. Το ανήσυχο πνεύμα της, το υποκριτικό ταλέντο της,  η ευαισθησία και η έμφυτη ευγένειά της την χαρακτήρισαν ως ηθοποιό αλλά και ως ενεργό πολίτη.

Η Εύα Κοταμανίδου ξεκίνησε από το Θέατρο Τέχνης για να ζήσει μια συναρπαστική περιπέτεια στον ελληνικό κινηματογράφο στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Το πρόσωπό της είναι το πιο αναγνωρίσιμο γυναικείο πρόσωπο στο μοντέρνο κινηματογραφικό σύμπαν του Θόδωρου Αγγελόπουλου, σε μια εικόνα της Ελλάδας και της σύγχρονης τραγωδίας της που είναι σύνθεση μύθων και θραυσμάτων της Ιστορίας. Ήταν η Ηλέκτρα του «Θιάσου» και η κόρη του «Μεγαλέξανδρου», αλλά και σταθερή πρωταγωνίστρια του κορυφαίου Έλληνα δημιουργού στο πέρασμα του χρόνου.α

Ζωντανό παραμένει το πρόσωπό της και σε άλλες ταινίες εκείνης της εποχής όπως η «Καγκελόπορτα» του Δημήτρη Μακρή, η «Ρόζα» του Χριστόφορου Χριστοφή, το «Ζωή χαρισάμενη» του Πατρίς Βιβανκός.

Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους της.

Ανακοίνωση Τομέα Πολιτισμού του Κινήματος Αλλαγής

Με ιδιαίτερη συγκίνηση πληροφορηθήκαμε σήμερα την απώλεια μιας σπουδαίας προσωπικότητας στον χώρο του θεάτρου, αλλά και των κοινωνικών αγώνων, της Εύας Κοταμανίδου.

Η Εύα Κοταμανίδου τίμησε με τη στάση της και τη δουλειά της την ιδιότητα του ηθοποιού και καλλιτέχνη υπηρετώντας σε υψηλό επίπεδο την τέχνη της, αλλά και την κοινωνία, συμμετέχοντας ως ενεργός πολίτης στα κοινά.

Με μεγάλη πορεία στο θέατρο, αλλά και σημαντικές παρουσίες στον κινηματογράφο και την τηλεόραση κερδίζοντας την εμπιστοσύνη σκηνοθετών όπως ο Κάρολος Κουν και ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, αφήνει παρακαταθήκες στους νεότερους ηθοποιούς όχι μόνο για το ταλέντο της και την αφοσίωσή της στην τέχνη, αλλά και για τη διακριτική της παρουσία και το ήθος της.

Το Κίνημα Αλλαγής και ο Τομέας Πολιτισμού του Κινήματος εκφράζουν τα συλλυπητήριά τους στους οικείους και τους φίλους της.

Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος  (ΚΘΒΕ) εκφράζει τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια μιας σημαντικής μορφής του ελληνικού θέατρου, μιας σπουδαίας κυρίας, της Εύας Κοταμανίδου, που υπηρέτησε την τέχνη και τον πολιτισμό με το ταλέντο, το ήθος και τη σεμνότητά της και διέγραψε μια λαμπρή πορεία στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Υπήρξε αγωνίστρια τόσο στην τέχνη της όσο και στον κοινωνικό και πολιτικό βίο της χώρας.

Έγινε γνωστή ως η πρωταγωνίστρια του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Με το ΚΘΒΕ συνεργάστηκε σε έξι παραστάσεις.

Ο Μολιέρος γράφτηκε το 1930, απαγορεύτηκε από τον Στάλιν και ήταν αιτία σύγκρουσης του συγγραφέα με τον Στανισλάφσκι. Όταν ανέβηκε πλέον στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας το 1936 κατέβηκε άρον άρον μόλις μετά από επτά παραστάσεις. Ο Μπουλγκάκοφ γοητεύτηκε από την προσωπικότητα του Μολιέρου, ιστορεί την τελευταία περίοδο της ζωής του, του θιάσου και του έργου του, τις ερωτικές του περιπέτειες, καθώς και τις σχέσεις του με την εξουσία και την εκκλησία. Παράλληλα βρίσκει τον τρόπο να μιλήσει ευφυώς για παρόμοια φαινόμενα στο θέατρο και στην πολιτική στη Ρωσία της εποχής του και να ξεσκεπάσει το δογματικό και ολοκληρωτικό καθεστώς.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Λεωνίδας Καρατζάς

Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός

Σκηνικά – Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής

Κίνηση: Θ.Α

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρίνα Μυρτάλη

Βοηθός σκηνογράφου/ενδυματολόγου: ΈμιλυΚουκουτσάκη

Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Αργυρώ Ανανιάδου, Βασίλης Ανδρέου, Μιχάλης Βαλάσογλου, Αντώνης Γιαννακός, Γιώργος Δάμπασης, Πάνος Ζυγούρος, Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Νίκος Καρδώνης, Στάθης Κόικας, Κώστας Κορωναίος, Δαυίδ Μαλτέζε, Φοίβος Μαρκιανός, Μαρία Σαββίδου, Χρήστος Σουγάρης, Άρης Τρουπάκης, Αμαλία Τσεκούρα, Σταμάτης Φασουλής

Η Δευτέρα Παρουσία, οι Τέσσερις Καβαλάρηδες, οι Επτά Σφραγίδες, ο Αμνός του Θεού, ο 666, συναντιούνται σε ένα από τα πιο επιδραστικά και δυσερμήνευτα κείμενα στην ιστορία της ανθρωπότητας που μεταμορφώνεται σε μια σύγχρονη σκηνική τελετουργία για να μας θυμίσει πως κάθε τέλος, ίσως, είναι μια νέα αρχή.

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη εξάπτει τη φαντασία των ανθρώπων από τον 1ο αιώνα μ.Χ. Έδωσε πνοή σε ουτοπίες, δυστοπίες και επαναστατικά κινήματα. Ιερή προφητεία; Εσχατολογικό κήρυγμα; Μήνυμα προσμονής, πίστης και ελπίδας σε ένα καλύτερο μέλλον; Οπωσδήποτε, πάντως, μια κοσμογονική κατάθεση και μια δυσοίωνη φαντασμαγορία που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τον Θάνο Παπακωνσταντίνου, τον σκηνοθέτη της νεότερης γενιάς, ο οποίος με ιδιοσυγκρασιακή εικαστική ματιά σκύβει πάνω σε ένα από τα πιο επιδραστικά κείμενα στην ιστορία της ανθρωπότητας και επισημαίνει: «Ο μύθος της Αποκάλυψης είναι σαν μια παραβολή των αέναων μεταμορφώσεων της πίστης των ανθρώπων σε έναν καλύτερο κόσμο, που έρχεται».

Ο κόσμος αυτός που έχει ζήσει εποχές ελπίδας και καταστροφής μέχρι να φτάσει στον σημερινό, από τους Πρωτοχριστιανούς έως τον Γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό και από τον Ισλαμικό εξτρεμισμό έως τη Γαλλική Επανάσταση, «δεν μιλά μόνο για την καταστροφή αλλά και για την καταστροφή της καταστροφής», όπως αναφέρει ο γιατρός, θεολόγος, πολιτικός ακτιβιστής Σάββας Μιχαήλ στο πρόγραμμα της παράστασης.

Η «Αποκάλυψη» έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2019 στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Την αποκάλεσαν «συνομιλία με τον μυστικό βυθό της ύπαρξης», «παράσταση- τελετουργία», «ατόφια, απόκοσμη εμπειρία ενός κοντινού μας, “άλλου” κόσμου», «υποβλητική και επιβλητική», «οπτικοακουστικό μεγαλείο, υπερθέαμα συγκλονιστικών διαστάσεων», «εικαστική φαντασμαγορία», «Μουσείο ιδεών και συναισθημάτων». Στην «Αποκάλυψη», το κοινό μπορεί να δει θραύσματα του παρελθόντος και του παρόντος, αλλά κυρίως του μέλλοντος.

Σύμφωνα με την τελικά επικρατούσα χριστιανική παράδοση θεωρείται ότι γράφτηκε από τον απόστολο Ιωάννη την περίοδο που ήταν εξόριστος στην Πάτμο το 96 μ.Χ., κατά το 14ο έτος της βασιλείας του αυτοκράτορα Δομιτιανού. Ωστόσο, η πατρότητα του κειμένου έχει αμφισβητηθεί, με πρώτη σοβαρή αμφισβήτηση αυτή που διατυπώθηκε από τον Διονύσιο Αλεξανδρείας (247 - 265). Είναι ένα προφητικό, εσχατολογικό βιβλίο.

Ο Ιωάννης (φέρεται να) έχει καταγράψει όσα του αποκάλυψε ο Θεός, μέσω του Ιησού, δίνοντάς του την εντολή να τα μεταφέρει στα πέρατα του κόσμου. Η αφήγησή του απλώνεται σε είκοσι δύο κεφάλαια και είναι μια εσχατολογική περιγραφή κοσμογονικών αλλαγών, καταστροφών και δεινών που πρόκειται να συμβούν -με αποκορύφωμα τον ερχομό του Αντίχριστου- προτού καταλήξει στη Δευτέρα Παρουσία, την ώρα της κρίσης για ζωντανούς και νεκρούς.

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Αλεξία Καλτσίκη, Μαριάννα Δημητρίου, Καλλιόπη Σίμου, Ελένη Μολέσκη, Κλεοπάτρα Μάρκου, Θανάσης Δόβρης, Σωτήρης Τσακομίδης, Μάριος Παναγιώτου, Μιλτιάδης Φιορέντζης, Γιώργος Δικαίος.

Συμμετέχουν οι μουσικοί: Θοδωρής Βαζάκας (κρουστά), Κώστας Γάτσιος (κλαρινέτο, μπάσο κλαρινέτο), Αλέξης Καραϊσκάκης (τσέλο), Σπύρος Μοσχονάς (τρομπόνι), Ελευθερία Τόγια (βιόλα), Δημήτρης Τίγκας (κοντραμπάσο), Κώστας Τσιώλης (ηλεκτρονικά).

Συμμετέχουν: Παντελής Καλογεράκης, Κωνσταντίνα Κάλτσιου, Λουκάς Κυριαζής, Μαρία Μαντά, Γιάννης Μπάτσης, Γρηγορία Οικονομάκη, Ραφαήλ Σιδηρόπουλος, Κωνσταντίνα Σκανδάλη, Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος, Εύη Χρόνη και τα παιδιά: Κωσταντίνος Τσακομίδης, Μάρκος Σωμαρίπας-Χρονόπουλος.

Παντρεύοντας τη σκηνική πράξη με τη μοναχική ακρόαση και τον θεατρικό λόγο με τη φωνή, το θέατρο στο ραδιόφωνο έχει την αρετή να υπερβαίνει περιορισμούς τόπου και χρόνου.

Σε μια συγκυρία κατά την οποία η θεατρική πράξη αντιμετωπίζει συνεχιζόμενους περιορισμούς και ανυπέρβλητα εμπόδια, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου δίνει νέα πνοή στο ραδιοφωνικό θέατρο. Τον ερχόμενο Δεκέμβριο, η πλατφόρμα «Open Plan» εμπλουτίζεται με το πρόγραμμα των «Radio Plays», μια νέα πρωτοβουλία του φεστιβάλ, σε καλλιτεχνική σύλληψη της Κατερίνας Ευαγγελάτου.

Πέντε ξεχωριστοί δημιουργοί, καταξιωμένοι και ανερχόμενοι, ο Γιάννης Χουβαρδάς, o Δημήτρης Καταλειφός, ο Αργύρης Ξάφης, η Μαρία Μαγκανάρη και ο Γιώργος Κουτλής, αναλαμβάνουν τη σκηνοθεσία αντίστοιχων ραδιοφωνικών έργων, βασισμένων σε ελληνικά αστυνομικά διηγήματα, τα οποία ζωντανεύουν φωνές αγαπημένων ηθοποιών απ' όλες τις γενιές του θεάτρου μας. Ταυτόχρονα, κορυφαίοι εκπρόσωποι της ελληνικής τζαζ σκηνής ερμηνεύουν συνθέσεις ειδικά γραμμένες για τα έργα αυτά. Όλα τα ονόματα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στα «Radio Plays» θα ανακοινωθούν σε λίγες μέρες.

Το πρόγραμμα των «Radio Plays» απαντά στην ανάγκη στήριξης του σύγχρονου καλλιτεχνικού δυναμικού του ελληνικού θεάτρου, που πλήττεται από την πανδημία, και ταυτόχρονα προσφέρει νέο πεδίο δράσης σε σκηνοθέτες, ηθοποιούς, μουσικούς - πεδίο δράσης που ευνοεί τη γέννηση νέων έργων και την ανανέωση του ίδιου του θεατρικού λόγου. Συγχρόνως, ανοίγει ένα νέο δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ του φεστιβάλ και του ευρύτερου θεατρικού κοινού, παρασύροντάς μας σ' ένα κόσμο μυστηρίου, με όχημα τις πιο δυνατές πένες της αστυνομικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα. Τα «Radio Plays» θα μεταδίδονται από την ιστοσελίδα του Φεστιβάλ με δωρεάν ακρόαση για όλους.

Ραδιοφωνικό θέατρο και αστυνομική λογοτεχνία

Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου με αυτό το νέο εγχείρημα συνδυάζει το ραδιοφωνικό θέατρο με την αστυνομική λογοτεχνία και την τζαζ μουσική, δημιουργώντας νέα ακουστικά έργα. Ανεξιχνίαστες δολοφονίες, ερωτικά πάθη και επαγγελματικές αντιζηλίες, εκβιασμοί και οικονομικές δολοπλοκίες, ιδιόρρυθμοι ντεντέκτιβ και ψυχολογικά ασταθείς ήρωες, γοητευτικές περσόνες που κρύβουν αθέατες, σκοτεινές πλευρές. Όλα όσα συνθέτουν το παζλ ενός κόσμου που ακροβατεί πάνω στο καλό και στο κακό, ενός κόσμου περίπλοκου που φωτίζεται δημιουργικά από την πένα πέντε ταλαντούχων Ελλήνων συγγραφέων.

Αναλυτικά τα έργα που θα μεταδοθούν:

- «Ο ξένος» της Αθηνάς Κακούρη

Σκηνοθεσία: Μαρία Μαγκανάρη.

Ο αγαπημένος ήρωας της Κακούρη, Αστυνόμος Γεράκης, προσπαθεί εδώ να διαλευκάνει τον θάνατο ενός μετανάστη, που βρίσκεται νεκρός κάτω από έναν υδατόπυργο στην ελληνική επαρχία. Πρωταγωνιστές στην έρευνα του αστυνόμου είναι η δυναμική και αντιπαθής εργοδότριά του, Θεανώ Πετρομανώλη, και η, ψυχολογικά ασταθής κόρη της, Νεφέλη. Θα μπορέσει ο Γεράκης να ανακαλύψει αν ο Ξένος δολοφονήθηκε ή αν η πτώση του ήταν απλά «ένα ατύχημα»;

- «Οι κορυδαλλοί της πλατείας Αμερικής» του Φίλιππου Φιλίππου

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καταλειφός.

Στους Κορυδαλλούς της πλατείας Αμερικής πρωταγωνιστεί ο δημοσιογράφος Τηλέμαχος Λεοντάρης, κεντρικός ήρωας σε πολλά μυθιστορήματα του συγγραφέα (Η κόρη του εφοπλιστή, Το χαμόγελο της Τζοκόντας, Αντίο, Θεσσαλονίκη, Ο άντρας που αγαπούσαν οι γυναίκες). Ο Λεοντάρης ξυπνάει ένα πρωί μαθαίνοντας πως η γειτόνισσά του, Μάρθα Λύτρα, έχει βρεθεί δολοφονημένη στο διαμέρισμά της. Σπρωγμένος από το ανεκπλήρωτο ερωτικό του ενδιαφέρον για τη Μάρθα και από το δημοσιογραφικό του δαιμόνιο, αποφασίζει να διαλευκάνει τον φόνο της γειτόνισσάς του.

- «Θα σε δω στην κόλαση, γλυκιά μου» του Βασίλη Δανέλλη

 Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς.

Στο διήγημα του Βασίλη Δανέλλη που δημοσιεύτηκε με τον τίτλο «Εις το επανιδείν, γλυκιά μου», ο αναγνώστης αφήνεται να παρασυρθεί στο σκοτεινό περιβάλλον του jazz club «Blue Hell». Η ακαταμάχητη Αλεξάνδρα, που εργάζεται στην υποδοχή του μαγαζιού, ακροβατεί ανάμεσα στο φλερτ του επιχειρηματία Δημήτρη Σίμογλου και του συνεσταλμένου νεαρού Μάριου. Λίγο αφού η Αλεξάνδρα υποκύψει στο φλερτ του Σίμογλου, αποκαλύπτονται και τα πραγματικά της κίνητρα.

- «Το μέλλον της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας» του Νεοκλή Γαλανόπουλου

Σκηνοθεσία: Αργύρης Ξάφης.

Το μέλλον της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας ξεκινά από το ραντεβού μεταξύ δύο συγγραφέων του είδους. Ο νεόκοπος Ντίνος Πρωτονάριος, που ακόμα δεν έχει εκδώσει κάποιο έργο του, καταφέρνει να συναντήσει το ίνδαλμά του: τον πατριάρχη της αστυνομικής λογοτεχνίας, Περικλή Δημούλη. Ξεπερνώντας το τρακ του, τού παρουσιάζει δύο διηγήματα, για να ζητήσει την άποψή του. Παρακολουθούμε, μαζί με τον Δημούλη, δύο ξεχωριστές περιπέτειες: εκείνη του εγκληματία που εξαφανίστηκε από ένα κλειδωμένο διαμέρισμα κι εκείνη του δολοφόνου που δραπέτευσε από ένα επτασφράγιστο κελάρι.

- «Ανθρώπινη συμπύκνωση» της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής.

Ο «διαπλεκόμενος» εκδότης και διευθυντής εφημερίδας Σταύρος Παναγιωτόπουλος βρίσκεται νεκρός στο γραφείο του την ώρα του πρωινού καφέ. Η έρευνα για το ποιος μπορεί να τον σκότωσε, αφήνοντας το πτώμα με γυρισμένη την πλάτη να κοιτάζει το χιόνι που πέφτει από το παράθυρο, έχει να αντιμετωπίσει πολλά εμπόδια. Η ελκυστική και έμπειρη αστυνόμος που αναλαμβάνει να διαλευκάνει την υπόθεση, τυχαίνει να έχει μεγαλώσει μέσα στην εφημερίδα, ως κόρη ενός παλαίμαχου, απολυμένου από τον νεκρό, αστυνομικού συντάκτη.

Πρόκειται για ένα μονόπρακτο υπαρξιακό δράμα, ή πιο σωστά μια υπαρξιακή φάρσα.

Σε έναν ακατάστατο βρόμικο χώρο, γεμάτο σκόνη, έπιπλα, βαλίτσες, κουτιά και πεταμένα αντικείμενα, η Μιράντα τακτοποιεί πυρετωδώς πράγματα, προκειμένου να μετακομίσει κάπου πολύ καλύτερα.

Μια πορεία προς την αυτογνωσία, τη μετάβαση ή τη μετακίνηση του ανθρώπου από μια κατάσταση σε μια άλλη. Καθώς ο χρόνος είναι για όλους μοιραία πεπερασμένος, περνά αμείλικτος και ολοένα λιγοστεύει, το «Πέρασμα» είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να μεταβεί από την πληγή στην ίαση, από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν κάποιος το επιθυμεί και είναι διατεθειμένος να πληρώσει το τίμημα…

Το «ΠΕΡΑΣΜΑ» βραβεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2017 από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ ανακηρύχτηκε από το λογοτεχνικό περιοδικό ΚΕΦΑΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟ - ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2018 και τιμήθηκε με το Α’ Βραβείο στην κατηγορία Θεατρικό έργο στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2000-2019 «Βιβλία της χρονιάς».

Κείμενο-Διασκευή: Δελίνα Βασιλειάδη

Ερμηνεία: Ινώ Μάτσου

Ραδιοσκηνοθεσία-Μοντάζ:  Θεόδωρος Λιμήτσιος

Μουσική: Αντώνης Παπανικολάτος

Συμμετέχει και η μικρή  Ίρις Πούλιος

Παραγωγή: Θεατρική ομάδα «…προς τον ήλιο»

Με την ευγενική υποστήριξη του Συλλόγου «Hephaestus Wien – Österreichisch/Griechischer Integrationsverein»

Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο ZurSonne.

http://radio.hephaestuswien.com/

http://inomatsou.com/

http://www.delinavasiliadi.gr

www.zursonne.eu

Η σειρά δραματοποιημένων αναλογίων του ΚΠΙΣΝ, που πραγματοποιείται για τέταρτη συνεχή χρονιά χάρη στη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ), φέτος φέρει τον γενικό τίτλο «Πρόσωπα του Ήρωα», καθώς εστιάζει στους ήρωες των μεγάλων μύθων και αφηγήσεων, εξερευνώντας την εξέλιξη του ηρωικού προτύπου από την αρχαιότητα έως σήμερα.

Ξεκινώντας από εμβληματικές μορφές ηρώων των αρχαίων χρόνων (Ορέστης, Αχιλλέας) και εξετάζοντας στην πορεία χαρακτηριστικούς ήρωες της Αναγέννησης και του ύστερου Διαφωτισμού, θα καταλήξει στους αντιήρωες του σύγχρονου κόσμου, επιχειρώντας έτσι μία ιδιόμορφη αφήγηση της ενηλικίωσης του ανθρώπου, όπως αυτή καθρεφτίζεται στις ιστορίες και τους μύθους του.

Μετά τις «Χοηφόρους» του Αισχύλου, που παρουσιάστηκαν τον Οκτώβριο και έλαβαν θερμά σχόλια από το διαδικτυακό κοινό του ΚΠΙΣΝ, τον Νοέμβριο σειρά έχουν δύο ραψωδίες από την «Ιλιάδα» του Ομήρου. Συγκεκριμένα, η Ραψωδία Φ΄, «Μάχη Παραποτάμιος» και η Ραψωδία Χ΄, «Έκτορος Αναίρεσις».

Στο επίκεντρο αυτών των δύο ραψωδιών, που αφηγούνται τις φονικότερες μάχες της Ιλιάδος, βρίσκεται ο ομηρικός ήρωας: Μονίμως κυριευμένος από τα αισθήματα και τα πάθη του, σε έναν κόσμο «κλέους» και σωματικής ρώμης που κυβερνούν θεοί, μάχεται μόνος εναντίον όλων. Καμία σκέψη δεν μπορεί να τον εμποδίσει να πράξει. Καμία ενοχή δεν ακολουθεί τις πράξεις του. Στον ομηρικό κόσμο, η Έριδα, η Βία και ο Πόλεμος περιγράφονται σαν πανίσχυρες δυνάμεις της φύσης. Ήρωας δεν είναι αυτός που θα τους αντισταθεί, αλλά αυτός που θα βουτήξει μέσα τους αντλώντας απ’ αυτές τον λόγο της ύπαρξής του.

Ο Έκτορας Λυγίζος έχει σκηνοθετήσει έργα των Αισχύλου, Ευριπίδη, Σαίξπηρ, Μπέκετ, Τσέχοφ, Ίψεν, Βέρντι, Ζαρρύ, Φρέιν, Μπόρετζ και Μάρρεϋ, Κουμεντάκη, Γουόλς, Μινυανά, Μάτεσι, Κλάους, Όουεν, στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στο Εθνικό Θέατρο, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Φεστιβάλ Αθηνών, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στο ΚΘΒΕ, στο θέατρο Αμόρε, στο θέατρο του Νέου Κόσμου, στο θέατρο Χώρα, στο Από Μηχανής, στο Ίδρυμα Κακογιάννη και στο Bios.

Έχει γράψει και σκηνοθετήσει τη μεγάλου μήκους ταινία «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» (2012) που συμμετείχε σε περισσότερα από 50 διεθνή Φεστιβάλ και απέσπασε 15 βραβεία και διακρίσεις, ανάμεσά τους και το βραβείο καλύτερης ταινίας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Επίσης, έχει γράψει και σκηνοθετήσει τις μικρού μήκους ταινίες «Αγνά Νιάτα» (επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βενετίας 2004) και «Εσωτερικό σπιτιού με γυναίκα που καθαρίζει μήλα» (Κρατικό Βραβείο 2002).

Τις ραψωδίες διαβάζουν οι: Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Έκτορας Λυγίζος, Άρης Μπαλής και Έλενα Τοπαλίδου.

Μια παράσταση του Ανέστη Αζά, στην πρώτη του συνεργασία με τη Λένα Κιτσοπούλου, ένα καυστικό «αντι-αφιέρωμα» στο ελληνικό καλοκαίρι, το πριν, το τώρα και το μετά της ελληνικής θερινής –και όχι μόνο– πραγματικότητας. Μια παράσταση για να αναστήσουμε τις ζωές και τις «ορέξεις» μας.

Τίποτα δεν μένει όρθιο σε αυτή την παράσταση. Όλα εκτίθενται στον ελληνικό καυτό ήλιο. Συνήθειες, παθογένειες και μοτίβα θέρους, επιδημιολογικά φορτία, μαυρισμένα κορμιά, μουσικά σουξέ, απόγνωση το 2020, γκρικ λάβερ και καμάκια των 70’s, εφήμεροι έρωτες, χάπια, αφραγκίες, άνθρωποι που σιχαίνονται το καλοκαίρι.

Τι απομένει από τη μυθολογία του greek summer στο πιο περίεργο καλοκαίρι των τελευταίων ετών; Είναι όντως το ελληνικό καλοκαίρι μια αντίληψη, μια ματιά στα πράγματα; Και πώς πραγματώνεται αυτή σε συνθήκες παγκόσμιας πανδημίας; Ποιες οι συνέπειες στον ψυχισμό και την καθημερινότητα του Νεοέλληνα και στην άλλοτε ακμάζουσα τουριστική βιομηχανία της χώρας; Τι μας έλειψε τελικά φέτος από όλα αυτά που σημαίνει το καλοκαίρι;

Οι «Ερωτικές Καρτ Ποστάλ από την Ελλάδα», μια σπονδυλωτή μουσική φάρσα γύρω από τον μύθο του ελληνικού θέρους, σταμάτησαν πέντε μέρες πριν από την πρεμιέρα, τον περασμένο Μάρτιο, εξαιτίας του lockdown. Η παράσταση ανεβαίνει τελικά στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, με ανανεωμένο υλικό που πρόσφερε σε αφθονία η νέα συνθήκη ζωής από τον Μάρτιο και μετά, και θα διαρκέσει έως τις 8 Νοεμβρίου [Συγγρού 107, Αθήνα].

Οι Γιώργος Βουρδαμής, Λένα Κιτσοπούλου, Κώστας Κουτσολέλος, Ιωάννα Μαυρέα, Θεανώ Μεταξά, Σοφία Πριόβολου και Gary Salomon, πριν βγάλουν τα χειμωνιάτικά τους ρούχα από το πατάρι, παίρνουν τα αντίσκηνα και τις ρακέτες τους και μας μιλούν για τον ψυχαναγκασμό του ονειρικού, ερωτικού ελληνικού καλοκαιριού, που αναγνωρίζεται ως συλλογική, εθνική –και εν μέρει διεθνής– φαντασίωση, συντεθειμένη από πολλά κοινωνικά στερεότυπα.

Την ίδια ώρα, συντονίζονται άψογα με τη στιγμή και την κατάσταση και παραδίδουν μαθήματα επιβίωσης το έτος 2020, γεμάτα ειλικρίνεια και καυστικό χιούμορ. Σκηνές πανδημικής καθημερινότητας συνοδεύονται από γνωστά τραγούδια της ακρογιαλιάς και πλέκονται με τα κλισέ που ταυτίζουν την τουριστική με τη σεξουαλική προβολή της Ελλάδας ως θερινού ορμητηρίου.

Στην πρώτη τους συνεργασία, ο Ανέστης Αζάς και η Λένα Κιτσοπούλου διερευνούν τη σκοτεινή πλευρά του ελληνικού καλοκαιριού: στιγμή εξαίρεσης και ανάπαυλας, σημείο που ορίζει τον χρόνο και την αντίληψή του στη χώρα μας, χρόνος γεμάτος προσδοκίες και διαψεύσεις.

Η παράσταση, που ισορροπεί ανάμεσα σε αυτοβιογραφικά και μυθοπλαστικά στοιχεία, εξερευνά τις ποικίλες αναφορές της θερινής εικονογραφίας, σχολιάζοντας την πατριαρχία και την εθνική ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα και τον σεξισμό της κοινωνίας μας, τη ματαίωση και τον πανικό του μετά-covid οικονομικού, κοινωνικού, πολιτιστικού γίγνεσθαι.

Ο Ανέστης Αζάς, βετεράνος πλέον του θεάτρου ντοκιμαντέρ, επιστρέφει στη Στέγη τέσσερα χρόνια μετά την «Καθαρή Πόλη» (συν-σκηνoθεσία: Πρόδρομος Τσινικόρης), η οποία από το 2016 έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 40 σκηνές εντός και εκτός Ευρώπης, έχοντας τη σταθερή υποστήριξη του προγράμματος «Εξωστρέφεια» της Στέγης: Münchner Kammerspiele (Μόναχο), Théâtre de la Ville (Παρίσι), Sharjah Biennial (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), Festival Grec (Βαρκελώνη) κ.ά. Στη νέα αυτή δουλειά, ξεπερνάει τα όρια του «καθαρού» θεάτρου ντοκιμαντέρ, για να φτάσει σε μια μεικτή φόρμα που επανεξετάζει τη σχέση, αναιρεί και επαναθέτει τα όρια ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία.

Η Λένα Κιτσοπούλου, ιδιοσυγκρασιακή συγγραφέας, σκηνοθέτρια και ηθοποιός, συμμετέχει στη συγγραφή του κειμένου, αναλαμβάνοντας με το δικό της αιρετικό στυλ να «αναποδογυρίσει» όλα όσα νομίζαμε ότι ξέραμε για την τουριστική βιομηχανία της Ελλάδας.

Ο Βασίλης Μπισμπίκης με μια παράσταση ακραίου ρεαλισμού αφηγείται τη ζωή δύο εκτοπισμένων ψυχών, στην περιοχή του Ρέντη, μέσα σε βιομηχανικές αποθήκες και εργοστάσια που αναζητούν δουλειά, κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας κρίσης στην Ελλάδα.   Διανύοντας τις ίδιες αγωνιώδεις και συγκινητικές προσπάθειες των ανθρώπων του μόχθου για επιβίωση, μέσα στις πιο δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, οι ήρωες του «Άνθρωποι και ποντίκια» δουλεύουν σκληρά, συγκρούονται, παλεύουν, απογοητεύονται αλλά ταυτόχρονα ονειρεύονται και ελπίζουν. Η μοναξιά είναι ένας σημαντικός παράγοντας στη ζωή πολλών χαρακτήρων. Παρά την ανάγκη για συντροφικότητα, ο Στάινμπεκ υπογραμμίζει πώς η μοναξιά διατηρείται μέσα από τα εμπόδια που δημιουργούνται από την απάνθρωπη δράση μεταξύ τους.

Ο ρατσισμός, το απατηλό όνειρο για μια μικρή ιδιοκτησία, η δύναμη της φιλίας, η σημασία της ελπίδας, τα ιδανικά της αφοσίωσης, της πίστης, της αυτοδιάθεσης και της αλληλεγγύης, καθιστούν το έργο επίκαιρο και διαχρονικό.   Οι χαρακτήρες του έργου αναγκαστικά σκληροί για να επιβιώσουν, ζουν σε ένα βρώμικο, αηδιαστικό κόσμο, η γλώσσα τους χυδαία πολλές φορές, οι σκηνές με σεξουαλικές στιγμές, αλλά και η κριτική που γίνεται για το κοινωνικό σύστημα, δεν έχουν τίποτα άσεμνο, ή διαφορετικό από τους συνήθεις διαλόγους μιας σκληρής πραγματικότητας.  

Τους ρόλους ερμηνεύουν: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Μαίρη Μηνά, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Λευτέρης Αγουρίδας, Αγγέλα Πατσέλη, Μάρα Ζαλόνη και Ερατώ Αγγουράκη. Συντελεστές: Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης Μετάφραση- Ελεύθερη απόδοση: Σοφία Αδαμίδου Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη Βοηθός Σκηνοθέτη: Ερατώ Αγγουράκη Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή Αφίσα: Παναγιώτης Μητσομπόνος Υπεύθυνη Παραγωγής: Φαίη Τζήμα Κατασκευή Σκηνικού: Ομάδα Cartel Υπεύθυνη επικοινωνίας Τεχνοχώρου Cartel : Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Ο πίνακας του Σερ Ντέιβιντ Γουέμπστερ -ο οποίος διηύθυνε την όπερα από το 1945 μέχρι το 1970, είχε δημιουργηθεί για το κτήριο του Covent Garden στο Λονδίνο, τη δεκαετία του ’70.

Σύμφωνα με τον Observer, το έργο θα δημοπρατηθεί από τον Οίκο Christie's αυτόν τον μήνα και η τιμή του αναμένεται να κυμανθεί μεταξύ 11-18 εκατομμυρίων αγγλικών λιρών.

«Ήταν μία πολύ δύσκολη απόφαση» δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της Βασιλικής Όπερας του Λονδίνου, Άλεξ Μπερντ. «Αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και να παραμείνουμε βιώσιμοι και να καταφέρουμε να το ξεπεράσουμε και στη συνέχεια να μπορούμε στο μέλλον να ξανακάνουμε προσλήψεις» ανέφερε.

Με αφορμή την επιτυχημένη δράση «Κάθε μέρα θέατρο», που πριν από λίγους μήνες έφερε σημαντικές παραστάσεις του Θεάτρου Πορεία στις οθόνες μας, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, Δημήτρης Τάρλοου, προχωρά ένα βήμα παρακάτω, στο πεδίο του κινηματογραφούμενου θεάτρου.

Μετά από εντατική προετοιμασία έξι μηνών, οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις του θεάτρου (Γιούγκερμαν, This is not Romeo and Juliet, Ευρυδίκη, Κοινή Δόξα,) διαδικτυακά και σε πραγματικό χρόνο (real time live streaming), με έξι κάμερες και επί τόπου τηλεσκηνοθεσία από επαγγελματίες του είδους.

Η διαδικτυακή πρεμιέρα αυτού του νέου εγχειρήματος αναμένεται στις 11 Οκτωβρίου, στις 7.30 το απόγευμα, με τον «Γιούγκερμαν» του Μ. Καραγάτση σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου, θεατρική διασκευή του Στρατή Πασχάλη, ζωντανή μουσική της Κατερίνας Πολέμη, με τον Γιάννη Στάνκογλου στον ομώνυμο ρόλο και ακόμη 25 ηθοποιούς και μουσικούς επί σκηνής.

Η παράσταση προγραμματίζεται, παράλληλα, -με κάθε επιφύλαξη- να κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Πορεία στις 7 Οκτωβρίου. Η δεύτερη online απευθείας μετάδοση του «Γιούγκερμαν» θα πραγματοποιηθεί στις 18 Οκτωβρίου, ενώ έως τα μέσα Οκτωβρίου θα ανακοινωθούν νέες ημερομηνίες live streaming.

Στην παράσταση θα συμμετάσχουν σε διαφορετικές ημερομηνίες και οι δύο διανομές που την πλαισίωσαν τις δύο σεζόν που παίχτηκε.

7 έως 11 Οκτωβρίου: Ντάινα: Βασιλική Τρουφάκου, Γιώργος Μάζης: Γιάννης Σοφολόγης, Κλεό: Αλέξανδρος Βαμβούκος, καθώς και οι: Ειρήνη-Ερωφίλη Κλέπκου, Στεφανία Γώγου, Στέλλα Ζιοπούλου.

14 έως 18 Οκτωβρίου: Ντάινα: Ζέτα Μακρυπούλια, Γιώργος Μάζης: Γιάννης Καπελέρης, Κλεό: Πολύδωρος Βογιατζής, καθώς επίσης και οι: Κορίνα Κόκκαλη, Ελένη Χαλαστάνη, Λένα Χατζηγρηγορίου.

Σχετικά με αυτό το νέο εγχείρημα, ο Δημήτρης Τάρλοου τονίζει ότι «το θέατρο ήταν, είναι και θα παραμείνει συνώνυμο της ζωντανής επαφής, είναι μία κιναισθητική εμπειρία. Τίποτα δεν μπορεί να το υποκαταστήσει!».

Ωστόσο, σημειώνει πως «όταν η πανδημία θα αποτελεί πια παρελθόν και τα θέατρα γεμίσουν και πάλι, οι δυνατότητες του live streaming θα παραμείνουν ένα πολύτιμο όπλο για την εξωστρέφεια της καλλιτεχνικής δημιουργίας», υπογραμμίζοντας τη σημασία του κινηματογραφούμενου θεάτρου για ανθρώπους με κινητικά ή άλλα προβλήματα, μαθητές και εφήβους που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές, ομογενείς που ζουν στην άλλη πλευρά του πλανήτη αλλά και στους ολοένα και περισσότερους ξένους θεατρόφιλους, οι οποίοι θα μπορέσουν να μοιραστούν τη μαγεία του θεάτρου, ακόμη και από την οθόνη τους.

Παράλληλα, δίνει τη δυνατότητα σε καλλιτέχνες και τεχνικούς όλων των ειδικοτήτων να συνεχίσουν να εργάζονται. «Ο χώρος μας έχει υποστεί βαρύτατο πλήγμα εξαιτίας της πανδημίας, όμως το live streaming μάς καθιστά πιθανώς ικανούς να καλύπτουμε τα έξοδά μας, να συνεχίζουμε να προσφέρουμε δουλειά με άριστες εργασιακές συνθήκες, να δημιουργούμε, να εγγυόμαστε το γνωστό σε όλους υψηλό επίπεδο των παραστάσεών μας, να υπάρχουμε», ανέφερε ο Δημήτρης Τάρλοου.

Η προπώληση των εισιτηρίων για τις διαδικτυακές παραστάσεις ξεκινά την 1η Οκτωβρίου μέσα από την ιστοσελίδα του θεάτρου poreiatheatre.com.

Η μεγάλη παραγωγή των Θεατρικών Σκηνών θα παρουσιαστεί σε ολοκαίνουργια διασκευή που αναδεικνύει τις αφηγηματικές αρετές και την ποίηση του μυθιστορήματος, σεβόμενη την πρόθεση του συγγραφέα για μια ιστορία που, όπως και η ζωή, ανοίγει και κλείνει σαν κύκλος. Ένας εικοσαμελής θίασος σημαντικών ηθοποιών μπαίνει στη δίνη της νέας, πρωτότυπης μουσικής του Μίνου Μάτσα, φέρνοντας επί σκηνής τους ήχους και τις εικόνες μιας ολόκληρης εποχής.

Το μυθιστόρημα - σταθμός του Ταχτσή, από τα πλέον αγαπημένα του ελληνικού κοινού διαχρονικά, που στο παρελθόν έγινε σήριαλ από τον Γιάννη Δαλιανίδη και αποτέλεσε υλικό για πολύ επιτυχημένες παραστάσεις σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Παπαγεωργίου, είναι μια κατάθεση μνήμης, όπου μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων περνά ολόκληρη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Όχι με διάθεση διδακτική, αλλά μ’ ένα σπάνιο χιούμορ που αναδεικνύει καίρια όλα εκείνα για τα οποία αξίζει να παλεύει κανείς στη ζωή.

Αυτό που μαγνητίζει σήμερα στο «Τρίτο Στεφάνι», κι αυτό που την ίδια στιγμή του χαρίζει τη διαχρονική του γοητεία, είναι μια ανελέητη κατάφαση στη ζωή. Τα πρόσωπα αυτού του δράματος, οι «ατσάλινοι» άνθρωποι μιας άλλης εποχής, σχεδόν σαν Παπαδιαμαντικοί ήρωες, υποφέρουν, απελπίζονται, κλαίνε γοερά, ματώνουν, αλλά ποτέ δε χάνουν πραγματικά την πίστη τους στη ζωή, σ’ αυτό που φέρνει το αύριο. Γελάνε δυνατά και λαγαρά μπροστά σε κάθε δυσκολία, και μας δείχνουν το δρόμο. Γι’ αυτούς ακριβώς του λόγους, το «Στεφάνι», που τόσο ανθίσταται στην ηθογράφηση και τόσο αναδεικνύει τον ρεαλισμό, είναι μια υπόθεση ανθρώπων που δεν παύουν ποτέ να είναι νέοι. Τότε και σήμερα.

Ένα γνήσια ρωμαίικο ψηφιδωτό συναισθημάτων, το «Τρίτο Στεφάνι» εμπεριέχει όλη την πλούσια Ελληνικότητα που με τόσο πάθος αναζήτησαν και ανέδειξαν δημιουργοί όπως ο Τσαρούχης και ο Χατζιδάκις, και μας θυμίζει με τον πιο καθαρό τρόπο πόσο οι μετόπες του Παρθενώνα, τα βυζαντινά τέμπλα, και τα σύγχρονα μνημεία όπως ο Λευκός Πύργος στη Θεσσαλονίκη ή το μέγαρο της Ακαδημίας στο κέντρο της Αθήνας, είναι όλα κομμάτια μιας συνεχούς ροής, μιας ψυχικής εποχής στο γαλανό ταξίδι των Ελλήνων προς την ίδια τη ζωή.

Η Εκάβη και η Νίνα αγαπιούνται, ψυχραίνονται, μιλούν ακατάπαυστα, και σιωπούν μόνο μπροστά σ’ αυτό που τις υπερβαίνει, που όλους μας υπερβαίνει, και κουβαλούν πάντα το όμορφο και παράξενο φορτίο της πατρίδας που τις γέννησε, όπως το «μυθολόγησε» ο Ελύτης: «Όμορφη και παράξενη πατρίδα / Ωσάν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα / Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά / Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά / Κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται / Μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται […]».

Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, διασκευή: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Μανουσάκης, σκηνικά: Πάρις Μέξης, μουσική: Μίνως Μάτσας, φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος, κοστούμια: Claire Bracewell, κίνηση: Κική Μπάκα, βοηθός σκηνοθέτη: Χριστίνα Ματθαίου, φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή. Παραγωγή: Θεατρικές Σκηνές.

Διανομή: Κώστας Ανταλόπουλος, Ειρήνη Βαλατσού, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Δανάη Επιθυμιάδη, Μαρία Καβογιάννη, Δημήτρης Καραβιώτης, Σύρμω Κεκέ, Μαρία Κίτσου, Τάσος Λέκκας, Ορνέλα Λούτη, Γιώργος Μακρής, Δημήτρης Μανδρινός, Στάθης Μαντζώρος, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Γιώργος Νούσης, Ελευθερία Παγκάλου, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Ελίζα Σκολίδη, Μενέλαος Χαζαράκης, Γιώργος Ψυχογυιός.