Η έκθεση «Kusama: Cosmic Garden» θα διαρκέσει έως τις 31 Οκτωβρίου και η επιμελήτριά της, Mika Yoshitake, δηλώνει ότι «υπάρχει μια έντονα ενστικτώδης σχέση με τη φύση, που βλέπει κανείς στα έργα της».

Η πανδημία υποχρέωσε τους υπεύθυνους του Βοτανικού να περιορίσουν τα προγραμματισμένα για τους εσωτερικούς χώρους σχέδια της έκθεσης.

Μόνο ο χώρος της βιβλιοθήκης, στον πρώτο όροφο, χρησιμοποιείται, όπου παρουσιάζεται μικρή συλλογή έργων ζωγραφικής και γλυπτών. Αλλά υπάρχουν πολλά να δει ο επισκέπτης στους εξωτερικούς χώρους.

Το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης ιδρύθηκε το 1870 από μια ομάδα Αμερικανών πολιτών -επιχειρηματίες και χρηματοδότες, καθώς και κορυφαίους καλλιτέχνες και στοχαστές της εποχής- που ήθελαν να δημιουργήσουν ένα Μουσείο για να φέρουν την Τέχνη και την Παιδεία στον αμερικανικό λαό.

Από εκείνη την ημέρα το 1870, το Μουσείο αναγνωρίστηκε επίσημα και, αμέσως μετά, απέκτησε το πρώτο του έργο τέχνης που ήταν μια ρωμαϊκή σαρκοφάγος.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο Μουσείο τέχνης της Νέας Υόρκης, με μια μόνιμη συλλογή που αριθμεί πάνω από 1,5 εκατομμύριο αντικείμενα, τα οποία εκτείνονται σε περισσότερα από 5.000 χρόνια Ιστορίας και προέρχονται από σχεδόν κάθε γωνία του πλανήτη.

Μερικά από τα έργα του Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης απεικονίζονται στο Google Doodle, συμπεριλαμβανομένου ενός βυζαντινού ψηφιδωτού δαπέδου από το 500-550 μ.Χ., της πανοπλίας του Γερμανού αυτοκράτορα Φερδινάνδου Α' από τον 16ο αιώνα, μιας περίπλοκης παραδοσιακής φορεσιάς των Λακότα και της ζωγραφιάς με τίτλο «Αυτοπροσωπογραφία» του Σάμουελ Τζόζεφ Μπράουν Τζούνιορ από τη δεκαετία του 1940.

Το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης, γνωστό και αναφερόμενο συνήθως ως The Met, είναι ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα Μουσεία τέχνης στον κόσμο. Ιδρύθηκε το 1872 και βρίσκεται στην 5η Λεωφόρο στο Μανχάταν.

Οι συλλογές του περιέχουν περισσότερα από δύο εκατομμύρια έργα τέχνης και περιλαμβάνουν ξεχωριστούς τομείς Ελληνορωμαϊκής, Μεσαιωνικής, Ισλαμικής, Ασιατικής και σύγχρονης τέχνης, καθώς και φωτογραφιών, ενδυμάτων, όπλων και πανοπλιών και μουσικών οργάνων.

Η σειρά έργων OnAthens που διαπερνούν τον ιστό της πόλης, αναγεννώντας σε τοίχους σπουδαία έργα σύγχρονων Ελλήνων ζωγράφων σε μεγάλη κλίμακα, εγκαινιάζεται με την τοιχογραφία «Το φιλί» του Ηλία Παπαηλιάκη στην πλατεία Αυδή. Ένα βαθιά ανθρωποκεντρικό, εύκολα κατανοητό και, ταυτόχρονα, σύνθετο έργο, «Το φιλί» (2019) μετατρέπεται σε μια σύγχρονη τοιχογραφία για μια σύγχρονη πόλη. Δύο φιγούρες και ένα φιλί που ενώνει τους Αθηναίους και τους επισκέπτες, ως μια εικόνα τόσο συντροφική και οικεία που κάνει την καρδιά της πόλης να χτυπά πιο δυνατά.

Το Ίδρυμα Ωνάση «εκθέτει» από σήμερα το έργο του Παπαηλιάκη ως μια τοιχογραφία στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο, στο κέντρο της Αθήνας, απέναντι από τη Νέα Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, σε συνεργασία με τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ). «Το φιλί» εκπέμπει ζωή και αισιοδοξία και «ασπάζεται» από σήμερα περαστικούς και κατοίκους, τονίζοντας την αξία της ανθρώπινης επαφής, ακόμη και σε καιρούς απομόνωσης, όπως αυτή που διανύουμε. Το έργο του διεθνώς αναγνωρισμένου Έλληνα καλλιτέχνη που κοσμεί τον τοίχο της πολυκατοικίας στην οδό Γιατράκου, σε διάσταση 22 μέτρων, επιδιώκει να προσφέρει αισθητική απόλαυση στον πυκνό ιστό της πόλης και δίνει σε όλους μας την αφορμή να ακουμπήσουμε κάπου το βλέμμα μας και να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, μόλις σταθούμε μπροστά του.

Όπως σημειώνει ο Ηλίας Παπαηλιάκης: «Το έργο εκφράζει μια ιδιαίτερη και μοναδική στιγμή δύο ανθρώπων. Ο έρωτας, η επιθυμία, η τρυφερότητα, η εγγύτητα, η αναγνώριση του άλλου είναι μερικά από τα θέματα που πραγματεύομαι με λίγες γραμμές. Η παρουσίαση του έργου στον δημόσιο χώρο, στοχεύει στην ενίσχυση του διαλόγου για μια πόλη πρόσφορη στη συνεύρεση και στη συνάντηση. Μια πόλη με συναισθήματα.»

Η τοιχογραφία του Παπαηλιάκη είναι το πρώτο από μία σειρά έργων μεγάλης κλίμακας σε ανάθεση και παραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση. Έργα τα οποία δίνουν διάρκεια στη στιγμή που το βλέμμα μας πέφτει πάνω τους και μας ξανασυστήνουν την πόλη που αγαπάμε, μια πόλη με συναισθήματα. Η πόλη ως καλλιτέχνης και όλοι εμείς ο καμβάς της.

Περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 20 χώρες συμμετέχουν στην τεράστια γκαλερί τέχνης με σόου με φώτα, γλυπτά, διαδραστικές παραστάσεις και υπαίθριες εγκαταστάσεις. Το Ριάντ έχει μετατραπεί σε «γκαλερί χωρίς τοίχους», σύμφωνα με τους διοργανωτές του Φεστιβάλ .

Η τέχνη είναι μια παγκόσμια γλώσσα και το φως είναι ένα σύμβολο ελπίδας και, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, ελπίζω ότι αυτό το Φεστιβάλ λάμπει σαν φάρος στον κόσμο και φωτίζει την πορεία μας προς ένα λαμπρότερο μέλλον, αντικατοπτρίζοντας το θέμα μας “Under One Sky” (Κάτω από έναν Ουρανό)», δήλωσε ο Χάιλιντ Αλ-Χαζάνι, επικεφαλής της πρώτης εθνικής δημόσιας πρωτοβουλίας τέχνης στο Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, Riyadh Art.

Το έργο, που φέρει τον τίτλο «Scène de rue à Montmartre (Impasse des deux frères et le Moulin à Poivre)» – Σκηνή δρόμου στη Μονμάρτρη, παρουσιάστηκε πριν τη δημοπρασία, για πρώτη φορά δημοσίως στο Άμστερνταμ, το Χονγκ Κονγκ και το Παρίσι.

Η αρχική εκτίμηση για την πώληση του πίνακα, ο οποίος παρουσιάστηκε από τον Sotheby’s σε συνεργασία με τον γαλλικό Οίκο δημοπρασιών Mirabaud Mercier, κυμαινόταν στα 5 με 8 εκατομμύρια ευρώ. Απεικονίζεται σε αυτόν, ο μύλος Moulin de la Galette στη Μονμάρτρη και δημιουργήθηκε την περίοδο που ο Βίνσεντ ζούσε μαζί με τον αδελφό του, Τέο, στη γαλλική πρωτεύουσα.

«Πολύ λίγοι πίνακες από την περίοδο της Μονμάρτρης του Βαν Γκογκ παραμένουν σε ιδιωτικά χέρια, με την πλειονότητα να αποτελούν σήμερα μέρος των συλλογών φημισμένων Mουσείων σε όλον τον κόσμο» επεσήμαναν, σε σχετική ανακοίνωση, οι Aurélie Vandevoorde και Etienne Hellman, επικεφαλής διευθυντές του τμήματος Ιμπρεσιονιστικής και Μοντέρνας Τέχνης του Sotheby’s στη Γαλλία.

«Η εμφάνιση στην αγορά ενός έργου τέτοιου διαμετρήματος, και από τέτοια εμβληματική σειρά έργων, είναι αναμφισβήτητα σπουδαίο γεγονός, και ευκαιρία, τόσο για τους συλλέκτες όσο και για την αγορά τέχνης, ευρύτερα».

«Τη στιγμή που τα μάτια μας αντίκρισαν τον πίνακα για πρώτη φορά, μας αιχμαλώτισε αμέσως» δήλωσαν, σε ανακοίνωση Τύπου, οι Claudia Mercier και Fabien Mirabaud, του γαλλικού Οίκου δημοπρασιών. Η επανεμφάνιση του «Scène de rue à Montmartre» δεν είναι η μόνη πρόσφατη σημαντική είδηση όσον αφορά έργα του Βαν Γκογκ.

Στις αρχές Φεβρουαρίου, γνωστοποιήθηκε ότι ο Οίκος Christie’s θα δημοπρατήσει τον Μάρτιο στη Νέα Υόρκη ένα σπάνιο πορτρέτο, το «La Mousmé», έργο του 1888.

Ο KAWS ή κατά κόσμον Μπράιαν Ντόνελι που διάλεξε το καλλιτεχνικό του όνομα επειδή τους άρεσαν τα γράμματα αυτής της λέξης όπως τα έβλεπε στον τοίχο, είναι ένα φαινόμενο, ο «εφευρέτης» μια ποπ φιγούρας, ενός «COMPANION» που έχει γίνει ένα από τα πιο διάσημα σύγχρονα έργα, άμεσα αναγνωρίσιμο και σαν εμπορικό σήμα. Η τιμή του δείχνει ότι μπορεί να είναι και έργο τέχνης και απλώς ένα παιχνίδι αφού μπορείς να το βρεις από δέκα δολάρια σε μπλούζες, μπρελόκ, κούπες ή να αγοράσεις ένα σε δημοπρασία έναντι οκταψήφιου αριθμού. Ένα γιγαντιαίο φουσκωτό «COMPANION» έχει κοσμήσει μια λίμνη στη Σεούλ, ένα άλλο το Victoria Harbour του Χονγκ Κονγκ κατά τη διάρκεια της Art Basel και ένα όμοιό του φουσκωτό και ιπτάμενο, την παρέλαση της Ημέρας των Ευχαριστιών του Macy's στη Νέα Υόρκη, με προκατόχους του φουσκωτά «σύμβολα» της Αμερικής, τον Σνούπι ή τον Σούπερμαν. Αν αυτό σημαίνει κάτι, είναι πως το έργο του KAWS είναι άμεσα αναγνωρίσιμο και όσο και να μη το παραδέχεται ο κόσμος της τέχνης, η θερμή συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα, θυμίζει μια παλιότερη γύρω από το έργο του Κιθ Χάρινγκ.

Πριν από είκοσι χρόνια πάτησε το πόδι του στην Ιαπωνία, τη χώρα- μήτρα των μάνγκα και των εμβληματικών νέων εικόνων της ποπ κουλτούρας, καλεσμένος της εταιρείας Bounty Hunter, ενός γίγαντα στην κατασκευή παιχνιδιών και των streetwear ενδυμάτων. Δημιούργησε το πρώτο «COMPANION» σε 500 αντίτυπα τα οποία εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη μαζική του πώληση και έκτοτε δε σταμάτησε Η επαναλαμβανόμενη φιγούρα του KAWS είναι ο χειρότερος εφιάλτης για πολλούς κριτικούς που βέβαια υπερασπίζονται το έργο του Κουνς για παράδειγμα ή του Γουόρχολ για τα πολλαπλά που έχουν παράξει και του Κίθ Χάρινγκ και του Μπασκιά για την παρουσία τους στο δρόμο, αλλά με το COMPANION δεν έχουν αποφασίσει αν είναι παιχνίδι ή τέχνη και ο δημιουργός του «αληθινός καλλιτέχνης».

Όσο για τις τιμές των μοναδικών έργων του; Είναι στον «ουρανό» με το Artnet Intelligence Report του 2019 να αναφέρει ότι τον Νοέμβριο του 2018, πέντε κομμάτια του KAWS πουλήθηκαν για περισσότερο από 1 εκατομμύριο δολάρια και κατά τη διάρκεια του έτους η δουλειά του «έπιασε» πάνω από 33,8 εκατομμύρια δολάρια σε δημοπρασίες. Όσο για τη δημοφιλία του στα σόσιαλ μίντια που έχει υπάρξει ένας μεγάλος παράγοντας στην κατακόρυφη άνοδό του στον κόσμο της τέχνης, υπάρχουν περισσότερες από 900.000 αναρτήσεις με το hashtag #kaws στο Instagram, κάτι που συνδέεται με την άμεση αντίδραση του κοινού όταν δει ένα αναγνωρίσιμο έργο του αλλά και τη καταγωγή του από την street art.

Το Μουσείο του Μπρούκλιν πολύ έξυπνα αποφεύγει τις βαρύγδουπες αναλύσεις του έργου του, κλείνοντας το μάτι στους επισκέπτες και λέγοντας «μπορείτε να πάρετε στα σοβαρά τον KAWS αν θέλετε, αλλά όχι και πολύ σοβαρά». Οι σκεπτικιστές κατηγορούν αυτού του είδους την τέχνη σαν σύμπτωμα της γενικότερης «κατάθλιψης» του πολιτισμού, κάτι που ηχεί και λίγο βαρύγδουπα σήμερα που υπάρχουν χιλιάδες μουσεία και γκαλερί που μπορούν να τολμήσουν να προτείνουν καλύτερους, πιο αξιόλογους καλλιτέχνες.

Το Μουσείο απλώς ακολουθεί μια παράδοση με τα καρτούνς να έχουν περάσει τις πόρτες των μουσείων όπως τα Στρουμφ και η οικογένεια Σίμπσον. Στο μουσείο του Μπρούκλιν για παράδειγμα υπάρχουν νέα έργα επαυξημένης πραγματικότητας, που επιτρέπουν στους επισκέπτες να αλληλεπιδρούν με τα γλυπτά του χρησιμοποιώντας τα smartphone τους για να δημιουργήσουν τη δική τους εμπειρία.

«Η ολοκλήρωση του έργου της επέκτασης και επανέκθεσης των συλλογών της Εθνικής Πινακοθήκης στις 24 Μαρτίου 2021 σηματοδοτεί την έναρξη των εορτασμών της Επανάστασης του 1821. Ήταν το ορόσημο που έθεσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης τον Αύγουστο του 2019 και στο οποίο οφείλαμε να είμαστε απολύτως συνεπείς» είπε στον χαιρετισμό της η κα Μενδώνη.

«Η συγκεκριμένη ημερομηνία δεν ορίστηκε τυχαία» συνέχισε η υπουργός Πολιτισμού. «Δηλώνει ένα σημαντικό σταθμό της σύγχρονης δυναμικής Ελλάδας, της Ελλάδας του πολιτισμού, της καινοτομίας, της ανάπτυξης, της εξωστρέφειας. Η Εθνική Πινακοθήκη είναι το θησαυροφυλάκιο της ελληνικής τέχνης του 19ου και του 20ου αιώνα, άρρηκτα δεμένες με την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και τις προσδοκίες του ελληνικού κράτους από το 1830».

«Στα έργα των μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων αναγνωρίζουμε την επίδραση των ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών ρευμάτων της εποχής τους, τα οποία, οι Έλληνες ζωγράφοι τα αφομοίωσαν και εν τέλει τα απέδωσαν με τον δικό τους αμαγαλματικό τρόπο, με εμφανείς τις ρίζες τής ελληνικότητας τους» τόνισε η κα Μενδώνη, χαρακτηρίζοντας τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης «δίαυλο πολιτιστικού διαλόγου και πολύτιμη παρακαταθήκη της ιστορικής συνέχειας του έθνους μας».

Η απόδοση του εμβληματικού αυτού έργου, συνέχισε «αποτελεί επίτευγμα για το υπουργείο Πολιτισμού και τους εξωτερικούς συνεργάτες μας. Τους ευχαριστώ από καρδιάς όλους. Όταν ορίστηκε η ημερομηνία της 24ης Μαρτίου, το χρονοδιάγραμμα για την αποπεράτωση του έργου ήταν ήδη εξαιρετικά σφιχτό. Κανείς μας δεν μπορούσε να διανοηθεί τι θα ακολουθούσε. Το γεγονός ότι στις δυσχερείς συνθήκες της πανδημίας ολοκληρώθηκε το έργο αποδεικνύει ότι με σκληρή δουλειά, ένταση για την έγκαιρη επίλυση των προβλημάτων με απόλυτη αφοσίωση στο στόχο με βαθιά αγάπη στο αντικείμενο μπορούμε να υλοποιήσουμε έργα που αναδεικνύουν τη σύγχρονη ταυτότητα μας. Έργα που μας κάνουν υπερήφανους.

Η απρόσκοπτη χρηματοδότηση εξασφαλίστηκε από ευρωπαϊκά κονδύλια, από ιδιωτικούς πόρους και από ιδιωτικές χορηγίες με προεξάρχουσα αυτή του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Σε όλους είμαστε βαθύτατα ευγνώμονες. Το παλιό κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης, κηρυγμένο μνημείο από το υπουργείο Πολιτισμού, σήμερα είναι ένα υπερσύγχρονο μουσείο. Ο διάλογος του με την Αθήνα, με το αττικό φως, με τα χρώματα του τοπίου παραδίδουν μια νέα άποψη για το πώς αντιλαμβανόμαστε την Εθνική Πινακοθήκη στον αττικό ιστό της πρωτεύουσας. Έργα πολιτισμού σαν κι αυτό συμπορεύονται με την ανάπτυξη των κοινωνιών στις οποίες ανήκουν» κατέληξε η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Τις εργασίες της τοποθέτησης παρακολούθησαν ο πρόεδρος της Βουλής, Κώστας Τασούλας, και ο πρεσβευτής της Γαλλίας στην Αθήνα, Πατρίκ Μεζονάβ. Όπως ανέφερε σε σχετική ανάρτησή του στο twitter ο γ.γ. της Βουλής, Α. Μυλωνάκης, πρόκειται για «Ένα έργο ωδή στην ελληνική σκέψη που έθεσε τα θεμέλια της Δημοκρατίας».

Το έργο τέχνης του 17ου αιώνα, που κοσμούσε από το 1879 τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση ήρθε ως δώρο της Γαλλικής Δημοκρατίας προς τη χώρα μας με αφορμή τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση. Πρόκειται για έναν εθνικό θησαυρό των Γάλλων, τον οποίο μας δανείζουν για έναν ολόκληρο χρόνο, κατόπιν επικοινωνίας του Προέδρου της Ελληνικής Βουλής, με τον Γάλλο ομόλογό του, Ρίτσαρντ Φεράντ.

Η ταπισερί -εμπνευσμένη από τοιχογραφία του Ιταλού ζωγράφου Ραφαήλ- παρουσιάζει τη «Σχολή των Αθηνών» και απεικονίζει τους αρχαίους φιλοσόφους της Αθήνας να κάθονται αντικριστά.

Ο Αριστοτέλης φαίνεται να είναι το κεντρικό πρόσωπο στο έργο. Ωστόσο, όλοι οι φιλόσοφοι που απεικονίζονται συμμερίζονται το «Causarum Cognitio», δηλαδή δημιούργησαν το έργο τους δίνοντας λύσεις αφού πρώτα προσπάθησαν να καταλάβουν τις αρχέγονες αιτίες του κάθε προβλήματος που αντιμετώπιζαν κατά το «γνώση των πρώτων αιτιών». Πολλοί έζησαν πριν από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, και μόλις το ένα τρίτο ήταν Αθηναίοι.

Το έργο περιλαμβάνει ρωμαϊκά στοιχεία, αλλά συνάμα έχει έναν γενικό ημικυκλικό καθορισμό, έχοντας τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στο κέντρο, με όλα τα άλλα να περιφέρονται γύρω από αυτούς -ένα σύστημα που θα μπορούσε κάποιος να υπαινιχθεί πώς παραπέμπει στην Πυθαγόρεια Μονάδα.

Το έργο αποτυπώνει την ευγνωμοσύνη των Βρετανών προς το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) της χώρας τους κατά τη διάρκεια της κρίσης του νέου κορωνοϊού.

Αντίγραφο αυτού του έργου κοσμεί το Νοσοκομείο του Σάουθαμπτον στην Αγγλία, ενώ το πρωτότυπο βρίσκεται στην κατοχή του μυστηριώδους καλλιτέχνη, την πραγματική ταυτότητα του οποίου δε γνωρίζει κανείς.

Τώρα, ο Banksy σκοπεύει να δημοπρατήσει το πρωτότυπο, σε τιμή που να ξεπερνά τα 3 εκατ. λίρες Αγγλίας, ώστε να δωρίσει στην συνέχεια το ποσό στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Τη δημοπρασία θα αναλάβει ο Οίκος Christie’s, ο οποίος υπολογίζει ότι το έργο θα πετύχει τελικά την τιμή των 2,5 με 3,5 εκατ. λιρών.

Σύμφωνα με τον Οίκο, ο πίνακας αποτελεί μια «εικόνα ελπίδας» και ένα «προσωπικό αφιέρωμα» του καλλιτέχνη σε όσους συνεχίζουν να «αντιστρέφουν το κύμα της πανδημίας».

Όταν είχαν γίνει τα αποκαλυπτήρια του αντιγράφου, τον πίνακα συνόδευε ένα σημείωμα του καλλιτέχνη που έγραφε: «Ευχαριστούμε για όσα κάνετε. Ελπίζω το έργο –αν και ασπρόμαυρο, να φωτίσει λίγο τον χώρο».

Το έργο εκτίθεται στα κεντρικά του Οίκου Christie’s στο Λονδίνο, έως και τις 15 Μαρτίου, ημέρα λήξης της δημοπρασίας.

Γεννημένος το 1917, στα 30 του χρόνια είχε ήδη χαρακτηριστεί ως ο «κύριος καλλιτέχνης των Νέγρων», ενώ είναι ένας από τους λίγους ζωγράφους της γενιάς του που μεγάλωσε σε μια μαύρη κοινότητα, διδάχθηκε κυρίως από μαύρους καλλιτέχνες και επηρεάστηκε από μαύρους.

Έγινε γνωστός για την απεικόνιση ιστορικών θεμάτων των Αφροαμερικανών και της σύγχρονης ζωής. Το ύφος του θεωρήθηκε ως «δυναμικός κυβισμός», αν και η ίδια η επιρροή δεν ήταν τόσο η γαλλική τέχνη όσο τα σχήματα και τα χρώματα του Χάρλεμ.

Από τον θάνατό του μέχρι σήμερα, το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης που συγκεντρώνει τα έργα του, έχει επιδοθεί σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα προκειμένου να επιλύσει ένα διαχρονικό μυστήριο σχετικά με τη θέση στην οποία βρίσκονται επτά από ένα σύνολο τριάντα συνολικά έργων του Λόρενς που αποτελούν μια διάσημη σειρά του.

Η ιστορία ξεκινά όταν ένας συλλέκτης την είχε αγοράσει ολόκληρη, αλλά άρχισε να την πουλά τμηματικά. Οι μελετητές του έργου από τότε κυνηγούν τα κομμάτια που λείπουν. Τώρα, μετά από μια καμπάνια του ΜΕΤ, βρέθηκαν δυο σε διάστημα μόλις έξι μηνών.

Το πρώτο εμφανίστηκε το περασμένο φθινόπωρο όταν ένας επισκέπτης του μουσείου παρατήρησε μια εντυπωσιακή ομοιότητα μεταξύ της σειράς και ενός έργου στον τοίχο των γειτόνων του που μένουν κοντά στο μουσείο, στο Upper West Side. Οι γείτονές του έσπευσαν αμέσως και έδωσαν το έργο «Αγώνας: Από την ιστορία του αμερικανικού λαού» (1954–56) στο μουσείο.

Με ακόμα πιο απίστευτο τρόπο ανακαλύφθηκε και το δεύτερο έργο. Μια Ουκρανή νοσοκόμα εξέτασε προσεκτικά έναν πίνακα στο διαμέρισμά της που της θύμισε το έργο του Λόρενς, του οποίου η ανακάλυψη είχε γραφτεί στις εφημερίδες.

Το έργο το είχε από την πεθερά της και η ίδια δεν το θεωρούσε σημαντικό αφού το είχε κρεμασμένο κοντά στην κουζίνα της και το έβλεπε πολλές φορές κάθε μέρα. Η γυναίκα που μένει και αυτή κοντά στο μουσείο επικοινώνησε ζητώντας να μιλήσει με κάποιον υπεύθυνο αλλά δεν πήρε καμία απάντηση.

Τελικά, μετά από μέρες, αποφάσισε να πάει στο μουσείο και όπως γλαφυρά περιέγραψε στους Times: «Άρπαξα έναν νεαρό στο γραφείο πληροφοριών στο λόμπι και είπα: "Ακούστε, κανείς δεν με καλεί πίσω. Έχω αυτόν τον πίνακα. Σε ποιον πρέπει να μιλήσω;"».

Εκείνη τη νύχτα, οι συνεπιμελητές του MET και μια συντηρήτρια ζωγραφικής έφτασαν στο διαμέρισμά της. Ο πίνακας, έχοντας υποβληθεί σε εργασίες συντήρησης, θα συμμετάσχει τώρα στις δύο τελευταίες στάσεις της έκθεσης του Τζέικομπ Λόρενς, στο Μουσείο Τέχνης του Σιάτλ και στο Μουσείο Peabody Essex στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης.

Όσο για το μυστήριο του πώς βρέθηκαν οι δυο πίνακες στην ίδια γειτονιά, ο Randall Griffey, επιμελητής του ΜΕΤ, υποθέτει ότι ο πίνακας μπορεί να είχε προσφερθεί στην ίδια δημοπρασία με χριστουγεννιάτικα στην οποία και οι άλλοι ιδιοκτήτες του πρώτου πίνακα τον αγόρασαν με 100 δολάρια το 1960.

Σχετικά με τις τιμές των έργων του Λόρενς, ο συλλέκτης Harvey Ross, ο οποίος κατέχει το ήμισυ της εμβληματικής σειράς, ξόδεψε 413.000 δολάρια για να αγοράσει το «Tensions on the High Seas» το 2018.

Τον εξωτερικό τοίχο της πρώην, σήμερα, φυλακής διάλεξε ο Banksy ως καμβά για την τελευταία δημόσια αστική παρέμβασή του. Στη νέα τοιχογραφία, ένας φυλακισμένος με τη γνωστή στολή με τις οριζόντιες γραμμώσεις είναι στη διαδικασία δραπέτευσης, αιωρούμενος από σεντόνια τα οποία έχει δέσει το ένα με το άλλο για να σχηματίσει σκοινί στην άκρη του οποίου κρέμεται μια παλιά γραφομηχανή.

Αν και ο καλλιτέχνης δρόμου και ακτιβιστής από το Μπρίστολ δεν έχει ακόμη διεκδικήσει την πατρότητα του έργου - συνήθως το κάνει στον λογαριασμό του στο Instagram ή στον επίσημο ιστότοπό του - ο επιμελητής Vince John είπε στο BBC ότι «μοιάζει να είναι ένας καινούργιος Banksy στη φυλακή του Ρέντινγκ ή μήπως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω την παλιά λέξη “gaol” (όπως ήταν τότε γνωστή η εν λόγω φυλακή).

Πιστεύω ότι το έργο είναι αναφορά στον Όσκαρ Ουάιλντ» πρόσθεσε. Ο Vince John, ο οποίος διευθύνει την γκαλερί «1loveart» στο Μπρίστολ περιέγραψε το έργο ως «και χιουμοριστικό και πολιτικά αιχμηρό».

Ο Ιρλανδός ποιητής και συγγραφέας έγραψε την περίφημη «The Ballad of Reading Gaol» κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του (εκείνο το διάστημα, οδήγησαν εκεί σε απαγχονισμό τον καταδικασμένο για φόνο 30χρονο Τσαρλς Τόμας Γούλντριτζ). Το ποίημα δημοσιεύθηκε με τον τίτλο «C.3.3.», αναφορά στην πτέρυγα κελιών C, επίπεδο 3, κελί 3, όπου ο Ουάιλντ παρέμεινε από το 1895 έως το 1897.

Ο πίνακας τιτλοφορείται «The Tower of Koutoubia Mosque», και πωλήθηκε για 11,5 εκατομμύρια δολάρια, καταρρίπτοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ για έργα του Ουίνστον Τσόρτσιλ -για τα οποία το τελευταίο διάστημα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον, ενώ είναι και ο μοναδικός που φιλοτέχνησε ο Τσόρτσιλ κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός έκανε μια σειρά έργων με το Μαρόκο και το Μαρακές, έργα με θερμούς τόνους, κτίσματα και ηλιοβασιλέματα. Ο Τσόρτσιλ επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Μαρόκο το 1935 και ερωτεύτηκε την ποιότητα του φωτός που είδε εκεί.

Τον Ιανουάριο του 1943, αφού συμμετείχαν από κοινού στο Συνέδριο της Καζαμπλάνκα στο Μαρόκο για τη στρατηγική εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας, ο Τσόρτσιλ έπεισε τον Ρούσβελτ να τον ξεναγήσει στο κοντινό Μαρακές και να παρακολουθήσουν τον ήλιο να πέφτει πίσω από τα Όρη του Άτλαντα. Η σύντομη παραμονή τους μαζί μνημονεύτηκε από τον πίνακα, τον οποίο ο Τσόρτσιλ δημιούργησε την επόμενη μέρα μετά την αποχώρηση του Ρούσβελτ. Μετά τη διάσκεψη, οι δύο ηγέτες ζήτησαν «άνευ όρων παράδοση» από τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ιαπωνία -μια ιστορική δήλωση που είχε εκτεταμένες επιπτώσεις στον πόλεμο.

Ο Τσόρτσιλ άρχισε να ζωγραφίζει όταν ήταν περίπου 40 ετών, μετά από μια αποτυχημένη ναυτική επίθεση κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που του κόστισε τον τίτλο του Πρώτου Λόρδου του Ναυαρχείου. Ήταν παραγωγικός, και φιλοτέχνησε πάνω από 500 έργα στη διάρκεια της ζωής του.

Με το ποσό της συγκεκριμένης πώλησης υπερδιπλασιάστηκε η αξία των έργων του, αφού το προηγούμενο είχε πωληθεί για 2,7 εκατομμύρια δολάρια, το 2014, στον Οίκο Sotheby's στο Λονδίνο.

Όσο για τον τρόπο που βρέθηκε στην οικογενειακή συλλογή της Τζολί, ο υπεύθυνος του Οίκου Christie's ανέφερε ότι ο Μπράντ Πιτ αγόρασε το έργο από έναν έμπορο αντικών -τον πίνακα που είχε πουλήσει προηγουμένως ο γιος του Ρούσβελτ σε έναν σκηνοθέτη, τη δεκαετία του 1960. Ο πίνακας κατέληξε, τελικά, στη Νέα Ορλεάνη, όπου φυλάχθηκε στη ντουλάπα μιας οικογένειας για περισσότερες από πέντε δεκαετίες, πριν καταλήξει στον αντικέρ.

Η ταπετσαρία, που παραγγέλθηκε το 1955 από τον Νέλσον Ροκφέλερ και υφάνθηκε από το γαλλικό ατελιέ Jacqueline de La Baume-Dürrbach, είχε δανειστεί στον Οργανισμό το 1984.

Πρόεδροι, υπουργοί και πρεσβευτές που πήγαιναν να συμμετάσχουν στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας περνούσαν, μέχρι τώρα, μπροστά από το έργο, προτού μπουν στην αίθουσα του σημαντικότερου οργάνου για την υπεράσπιση της ειρήνης στον κόσμο.

Τα Ηνωμένα Έθνη δεν εξήγησαν τον λόγο που η οικογένεια Ροκφέλερ θέλησε να πάρει πίσω την ταπετσαρία αυτή, ενώ, μέχρι στιγμής, το Ίδρυμα Ροκφέλερ δεν έχει κάνει κανένα σχόλιο.

Ο τοίχος όπου ήταν κρεμασμένη η ταπετσαρία, αναπαράσταση του βομβαρδισμού στην πόλη Γκερνίκα της Ισπανίας την 26η Απριλίου 1937 από τις δυνάμεις της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας, είναι πλέον κενός.

Ως είθισται το τελευταίο διάστημα στον ΟΗΕ, αναμένεται πλέον να δοθεί μάχη ανάμεσα στις χώρες-μέλη προτού να αποφασιστεί ποια θα έχει το προνόμιο να κρεμάσει στον τοίχο αυτό, έργο κάποιου δικού της διάσημου καλλιτέχνη.

Το κιτ δημιούργησε ο 25χρονος φοιτητής επί διδακτορικού Truman Cheng, το «υπέβαλε» στον ιστότοπο κατάθεσης ιδεών της γνωστής δανέζικης εταιρείας παιχνιδιών και αφού η πρόταση έλαβε πάνω από 10.000 θετικές ψήφους από το κοινό, η εταιρεία αποφάσισε να προχωρήσει σε παραγωγή του.

«Μια μέρα, έπαιζα με αυτά τα κυβάκια και συνειδητοποίησα ότι στοιβάζοντας πλάκες LEGO, σε τυχαία διαστήματα, έδειχνε να μοιάζει πολύ με τις εμβληματικές κινήσεις του πινέλου του Βαν Γκογκ» είπε ο Cheng στον ιστότοπο LEGO Ideas. «Ήταν μια καλή σπαζοκεφαλιά το να βρεις τρικ και τεχνικές για να αιχμαλωτίσεις την όψη του αυθεντικού έργου ζωγραφικής. Οι πινελιές πηγαίνουν σε πολλές κατευθύνσεις μέσα στη σελήνη και το σύννεφο που περιδινίζεται, άρα χρειαζόταν κάποια δημιουργική χρήση των στοιχείων που είναι διαθέσιμα» πρόσθεσε.

Με 1.552 κυβάκια το κιτ «Vincent van Gogh STARRY NIGHT» παρουσιάζει το αρχικό έργο σε τρεις διαστάσεις. Τιμώντας τον καλλιτέχνη, περιλαμβάνονται επίσης μια μικρή φιγούρα Βαν Γκογκ, μια παλέτα, ένα καβαλέτο και ο πίνακας σε μικρογραφία πάνω σε πλακάκι.

Αυτά τα κυβάκια «είναι, για μένα, κάτι παραπάνω από παιχνίδι, είναι κάτι που μοιάζει με το να ζωγραφίζεις» εξομολογήθηκε ο Cheng. «Μπορώ να εκφραστώ, να δημιουργήσω χαρακτήρες και γλυπτά από τη φαντασία μου. Είναι πολύ χαλαρωτική εμπειρία στην οποία μπορώ να ξεχάσω τις ανούσιες σκοτούρες της καθημερινότητας και να χαθώ στη φαντασία μου. Ναι, μοιάζει πολύ με το να ζωγραφίζεις».

«Αν και η πρώτη φάση των προγραμμάτων εμβολιασμού ξεκίνησε σε πολλά μέρη του κόσμου τον προηγούμενο μήνα, το 2021 είναι μια χρονιά στην οποία παραμένει περίπλοκος ο προγραμματισμός λόγω πολλών αβεβαιοτήτων» ανέφερε, σε ανακοίνωση, ο διευθυντής της έκθεσης Marc Spiegler. «Μετά από προγράμματα εμβολιασμού επί δέκα μήνες, αναμένουμε ευρεία διεθνή συμμετοχή στην έκθεσή μας στη Βασιλεία τον Σεπτέμβριο, διότι όλες οι συζητήσεις μας στον κόσμο της τέχνης, δείχνουν ισχυρή επιθυμία να δει κανείς τέχνη δια ζώσης και να έχει επαφή πρόσωπο με πρόσωπο με την παγκόσμια πολιτιστική σκηνή» πρόσθεσε.

Η Art Basel ανακοίνωσε, επίσης, ότι θα συνεχίσει να οργανώνει φέτος διαδικτυακούς εκθεσιακούς χώρους. Τον Μάρτιο, θα παρουσιάσει την «OVR: Pioneers», διαδικτυακή έκθεση αφιερωμένη σε καλλιτέχνες οι οποίοι «άνοιξαν νέους ορίζοντες αισθητικά, κοινωνικο-πολιτικά ή, ως προς τη σύλληψη». Τον Ιούνιο, θα παρουσιάσει νέα διαδικτυακή έκθεση χωρίς να έχει προσδιοριστεί προς το παρόν το θέμα της. Και τον Νοέμβριο, τη διαδικτυακή έκθεση «OVR: 2021», αποκλειστικά με φετινά καλλιτεχνικά δημιουργήματα.

Ο σπουδαίος καλλιτέχνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Από μικρός ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και το σχέδιο βοηθώντας τον πατέρα του στο εργαστήριο παπουτσιών.

Αγάπησε τη θρησκευτική ζωγραφική που τον κέρδισε από πολύ νωρίς και εργάστηκε στο εργαστήρι Αγιογραφίας του Διονύση Καρούσου μέχρι τα δεκαοκτώ του χρόνια. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου στο Εργαστήρι του Πάνου Σαραφιανού και πέρασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.

Δάσκαλοί του ήταν ο Νίκος Νικολάου στο Προκαταρκτικό και ο Γιάννης Μόραλης στο Εργαστήριο Ζωγραφικής. Ο Νίκος Νικολάου είχε σαν αρχή το σχέδιο και την παράδοση της Αρχαίας Ελληνικής Τέχνης και ο Γιάννης Μόραλης εισήγαγε τους σπουδαστές του στη σύγχρονη τέχνη.

Τον Γιάννη Τσαρούχη είχε την ευκαιρία να τον γνωρίσει στο Παρίσι και να μάθει τόσα πολλά για την ελληνική παράδοση, μέσα από τα μάτια ενός μοναδικού ζωγράφου που στα πρώτα του έργα τον επηρέασε πολύ. Την ίδια εποχή ήταν στη μοναδική παρέα του «Μαγεμένου Αυλού», όπου ο Μάνος Χατζιδάκις, μάγος του λόγου και γνώστης της ανάγκης των νέων, τους έμαθε να σκέπτονται χωρίς όρια. Από το 1978 έως το 1992 έζησε και εργάστηκε στο Παρίσι.

Από το 2000 ήταν καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (Εργαστήριο παραδοσιακής ζωγραφικής fresco-βυζαντινές εικόνες-χειρόγραφα). Είχε ζωγραφίσει με την τεχνική του fresco πολλές μικρές εκκλησίες.

Είχε πραγματοποιήσει 70 ατομικές εκθέσεις και είχε λάβει μέρος σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Ξανθάκου. Από τον πρώτο του γάμο έχει δύο κόρες την Πανδώρα και την Αφαία οι οποίες ζουν στο Παρίσι.

Συλλυπητήριο μήνυμα Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνας Μενδώνη

«Με την ισχυρή του τεχνική, αποτέλεσμα της μαθητείας του δίπλα στον Γιάννη Μόραλη και τον Νίκο Νικολάου, αλλά και της γνώσης του για τη βυζαντινή ζωγραφική, ο Παύλος Σάμιος, πέτυχε στο έργο του κάτι σπάνιο. Είτε απεικόνιζε στον καμβά, πρόσωπα, είτε το γυναικείο σώμα, είτε χώρους, τους χάριζε προσωπικότητα και όγκο που ξέφευγαν από τις δύο διαστάσεις του κάδρου. Από σήμερα βρίσκεται στο «Καφέ Παράδεισος», όπως είχε ονομάσει την τελευταία του έκθεση, μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ο ίδιος θα μας λείψει, όμως τα έργα του, με τα χρώματα και τη γεωμετρία τους θα μας θυμίζουν το χάρισμά του. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους φίλους του».

Συλλυπητήριο μήνυμα του Υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Νικόλα Γιατρομανωλάκη

«Ο Παύλος Σάμιος, δεν ήταν μόνο ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της εποχής μας. Πέρα από το πλούσιο έργο του στις πάνω από 70 εκθέσεις που πραγματοποίησε, άφησε και μια σπουδαία καλλιτεχνική παρακαταθήκη διδάσκοντας εκατοντάδες ταλαντούχους νέους στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Αφού μαθήτευσε δίπλα στους μεγάλους της ελληνικής τέχνης, μελέτησε τόσο την αρχαία ελληνική τέχνη, όσο και τη θρησκευτική ζωγραφική, έζησε χρόνια στο Παρίσι και γνώρισε σε βάθος όλη την ευρωπαϊκή τέχνη, δημιουργώντας το δικό του μοναδικό και αναγνωρίσιμο καλλιτεχνικό ιδίωμα.

Καλλιτέχνης με βαθιά καλλιέργεια, πολυδιάστατη προσωπικότητα, υπήρξε ιδιαίτερα ευγενής και αγαπητός τόσο στους πολυάριθμους μαθητές του όσο και σε όλη την κοινότητα της τέχνης, η οποία σήμερα πενθεί την απώλειά του μαζί με τους οικείους του».

Δήλωση της Σίας Αναγνωστοπούλου, τομεάρχη Πολιτισμού της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία

Ένας καταξιωμένος ζωγράφος, ο Παύλος Σάμιος, έφυγε σήμερα από κοντά μας. Οι πίνακες του, οι διαφορετικές τεχνικές ζωγραφικής του μεταφέρουν τις καθημερινές εικόνες, τα τοπία, τα ανθρώπινα σώματα, τα αγάλματα, με ένα ισχυρό συμβολισμό, με την ευγένεια και την διεισδυτικότητα του βλέμματος του, αλλά και με την επιρροή που είχαν στο έργο του οι μεγάλοι του δάσκαλοι, ο Τσαρούχης, ο Νικολάου, ο Μόραλης. Ο θάνατος του Παύλου Σάμιου αφήνει ένα μεγάλο κενό στον χώρο των Εικαστικών Τεχνών. Εκφράζω την βαθιά μου θλίψη και τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια του, στους φίλους του και τους συναδέλφους του της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών.

Ο φωτογράφος Kenji Wakasugi ανέλαβε να τη φωτογραφίσει για το περιοδικό Playboy.

Σε ένα νέο βιβλίο, με τίτλο «Adore» που κυκλοφόρησε από τον NJG, έχουν συμπεριληφθεί για πρώτη φορά στιγμιότυπα από εκείνη φωτογράφιση της «βασίλισσας της ποπ».

Στις 200 σελίδες του βιβλίου περιλαμβάνονται 10 φύλλα κόντακτ, 324 καρέ μαζί με 111 ασπρόμαυρα πορτρέτα μεγάλου σχήματος που μαρτυρούν την αιώνια δύναμη της Madonna ως σταρ της μουσικής βιομηχανίας, αλλά ως συμβόλου φήμης, αυτο-ενδυνάμωσης και σεξουαλικής απελευθέρωσης, καθώς ποζάρει με δημιουργίες των Vivienne Westwood, Jean-Paul Gaultier, κοσμήματα, σταυρούς και τη σήμα κατατεθέν ζώνη «boy toy».

«Δεν υπήρχε στυλίστας απ’ ότι θυμάμαι, μόνο το προσωπικό στυλ της Madonna. Φορούσε τα ίδια ρούχα όταν ήρθε στο στούντιο» ανέφερε ο φωτογράφος, ο οποίος δήλωσε ότι δεν φαντάστηκε ποτέ ότι οι φωτογραφίες του κάποια μέρα θα γίνουν ένα καλλιτεχνικό βιβλίο.

Η ατμόσφαιρα της εποχής, της δεκαετίας του 1980 παρουσιάζεται στις πρώτες και τελευταίες σελίδες του βιβλίου μέσα από εικόνες του Wakasugi από τη νυχτερινή ζωή στο Τόκιο, φωτογραφίες φώτων νέον, μοτίβων λουλουδιών και περαστικών στους δρόμους.

«Η φωτογράφιση έγινε μία μίξη και σύνθεση της Δύσης και της Ανατολής» ανέφερε ο Wakasugi στο περιοδικό W. «Η Madonna και εγώ εκπροσωπούσαμε τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Και μέσω αυτής της διαδικασίας, ανακάλυψα ένα νέο όραμα» σημείωσε.

Το φωτογραφικό βιβλίο «Adore» κυκλοφορεί σε 800 αντίτυπα, 100 από τα οποία είναι υπογεγραμμένα από τον Kenji Wakasugi.

«Ω... και αντίο χειρότερη Πρώτη Κυρία» έγραψε στη μία πλευρά του σκίτσου. Ο ηθοποιός υπονόησε, επίσης, ότι σύντομα θα είναι η τρίτη πρώην σύζυγος του Ντόναλντ Τραμπ. «Ελπίζω ο διακανονισμός να μπορεί να χρηματοδοτήσει τη ζωή σας στο ρηχό τέλος» πρόσθεσε. «Ευχαριστούμε για το τίποτα».

Την ημέρα των ταραχών στο Καπιτώλιο, ο Κάρεϊ δημοσίευσε μια εικόνα του τότε Αμερικανού προέδρου Τραμπ ως «Covfefe the Killer Clown» (Covfefe o Κλόουν Δολοφόνος) και τον επέκρινε για τις προσπάθειές του να «δολοφονήσει την αλήθεια και να μετατρέψει σε όπλο την άγνοια».

Covfefe ήταν ένας αναγραμματισμός σε tweet του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ τον Μάιο του 2017 που γράφτηκε αντί της λέξης coverage και έγινε viral.

Τους τελευταίους μήνες, ο Τζιμ Κάρεϊ δημοσίευσε πολιτικές γελοιογραφίες, με τις οποίες εγκαλούσε τους Ρεπουμπλικάνους και γιόρτασε την εκλογή του Τζο Μπάιντεν.

Το Castello di Rivoli Museo d’Arte Contemporanea πρόσφερε τις αίθουσές του για να βοηθήσει το πρόγραμμα εμβολιασμού στην Ιταλία, χώρα που επλήγη βαρύτατα από την πανδημία.

Το Μουσείο στο Τορίνο θα είναι ο πρώτος χώρος πολιτισμού που μετατρέπεται σε κέντρο εμβολιασμού για το κοινό όταν ξεκινήσει το πιλοτικό πρόγραμμα τον Μάρτιο ή Απρίλιο, ανάλογα με την εξέλιξη του εμβολιασμού των υγειονομικών και των μεγάλης ηλικίας ασθενών σε νοσοκομεία, οι οποίοι προηγούνται.

Σε ανακοίνωσή της, η διευθύντρια του Μουσείου, Carolyn Christov-Bakargiev, υπογράμμισε ότι το Μουσείο είναι «καλά εξοπλισμένο» για την πρωτοβουλία, διαθέτοντας τον αναγκαίο χώρο για την τήρηση αποστάσεων. Επιπλέον, είναι εξασφαλισμένος ο έλεγχος του αέρα, η ασφάλεια και τα πρωτόκολλα εισόδου που απαιτούνται για την καλή λειτουργία ενός κέντρου εμβολιασμού. 

«Οι φιλικοί φύλακες του Μουσείου μας είναι καλά εκπαιδευμένοι στον έλεγχο των κινήσεων του κοινού» πρόσθεσε η Christov-Bakargiev.

Το Μουσείο συνεργάζεται με τις υγειονομικές αρχές σε αυτή την πρωτοβουλία. Ο τρίτος όροφος, με εμβαδόν άνω των 3.000 τετραγωνικών μέτρων, θα δοθεί για τον εμβολιασμό, ενώ το πρόγραμμα εκθέσεων του Μουσείου θα συνεχίσει στους δύο κάτω ορόφους όταν επιτραπεί να ανοίξει και πάλι (το Castello di Rivoli Museo d’Arte Contemporanea ανήκει σε «πορτοκαλί ζώνη», άρα θα καθυστερήσει). Οι αναμένοντες υπομονετικά στην ουρά για να εμβολιαστούν θα μπορούν να βλέπουν τις εγκαταστάσεις νωπογραφιών της Ελβετίδας Claudia Comte, η οποία θα ετοιμάσει και ένα ακουστικό έργο τέχνης, έχοντας κατά νου το νέο κέντρο εμβολιασμού.

«Πάντα η τέχνη βοηθούσε, γιάτρευε και φρόντιζε - μάλιστα, κάποια από τα πρώτα Μουσεία στον κόσμο ήταν νοσοκομεία» θύμισε η Christov-Bakargiev. 

«Τα κτήριά μας μπορούν να συνεχίσουν να υπηρετούν αυτόν τον σκοπό και να εκπληρώσουν την αποστολή μας: arte cura - η τέχνη βοηθά» τόνισε.

Οι ιδιαίτερες συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία, ανέτρεψαν αρκετά τον αρχικό προγραμματισμό σχετικά με την παρουσίαση της έκθεσης στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Οι υπεύθυνοι, όμως, έμειναν ικανοποιημένοι καθώς εν τέλει την υλοποίησαν, παρά τις αντίξοες συνθήκες, στους χώρους του Ναυτικού Μουσείου της Ελλάδος. Η επιλογή αυτή έχει το επιπρόσθετο πλεονέκτημα ότι μπορεί να παραμείνει αναρτημένη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ώστε, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, να την επισκεφθεί όσο το δυνατόν περισσότερο κοινό. Παράλληλα προχώρησαν στη δημιουργία ψηφιακής περιήγησης της έκθεσης, η οποία άνοιξε ψηφιακά στις 30 Δεκεμβρίου και είναι πλέον διαθέσιμη για το κοινό στην ιστοσελίδα του Μουσείου (http://www.hmmuseum.gr/).

Η σημασία της ναυμαχίας

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας αποτελεί σημείο καμπής στους Περσικούς Πολέμους. Χάρη στη νίκη τους, οι Έλληνες κατάφεραν να επιβιώσουν, ενώ οι Πέρσες υπέστησαν σοβαρές υλικές ζημιές. Στις μάχες των Πλαταιών και της Μυκάλης, η απειλή για την κατάληψη της Ελλάδος διαλύθηκε και οι Έλληνες πέρασαν στην αντεπίθεση. Στις επόμενες τρεις δεκαετίες, οι Αθηναίοι, χάρη στους πολέμους της Δηλιακής Συμμαχίας, κατάφεραν να απελευθερώσουν τη Θράκη, τη Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου, την Ιωνία, και βοήθησαν τους Αιγύπτιους στην εξέγερσή τους κατά των Περσών.

Διάλογος με την αφηγηματική τέχνη του 19ου αιώνα

Στην έκθεση παρουσιάζονται είκοσι δύο σύγχρονα εικαστικά έργα, κυρίως ζωγραφικής, αλλά και γλυπτικής και δομικής τέχνης (κατασκευή), πρωτότυπα και συναφή με τη θεματική. Στόχος είναι η τέχνη να προσεγγίσει το ευρύ κοινό και να επικοινωνήσει με ελκυστικό τρόπο τα διδάγματα και τις αξίες που αποτελούν την κληρονομιά της καθοριστικής ναυτικής σύγκρουσης στον σημερινό κόσμο.

Όπως αναφέρει η επιμελήτρια της έκθεσης κα Λουίζα Καραπιδάκη: «Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνομιλία των σύγχρονων εικαστικών έργων με ένα από τα σημαντικότερα έργα του προπερασμένου αιώνα, το εμβληματικό έργο του Κωνσταντίνου Βολανάκη “Ναυμαχία της Σαλαμίνος”, (1882). Ο διάλογος με την αφηγηματική τέχνη του 19ου αιώνα είναι και το χαρακτηριστικό που τελικά διαφοροποιεί αυτή την έκθεση και τη μετατρέπει σε μια συναρπαστική οπτική εμπειρία».

Θεματική πρόκληση

Οι 22 σύγχρονοι εικαστικοί «ναυμάχοι» αντιμετώπισαν τη θεματική πρόκληση με ένα εντελώς προσωπικό καλλιτεχνικό ιδίωμα και ελεύθερο πνεύμα, χωρίς να εγκλωβιστούν σε παραδοσιακές εκφάνσεις και αρχαιολατρικές διατυπώσεις. Η νίκη, η εθνική υπερηφάνεια, τα αντιπολεμικά συναισθήματα, η ιστορική συνέχεια είναι τα μηνύματα που αναδύονται από τα έργα της έκθεσης και συνθέτουν την εικαστική απήχηση του αγώνα των Σαλαμινομάχων στο σήμερα.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:

Γιάννης Αδαμάκης, Στρατής Αθηναίος, Στάθης Βατανίδης, Μάρκος Βενιός, Ιωάννα Βλάχου, Χρήστος Γαρουφαλής, Μίλτος Γκολέμας, Στέφανος Ζαννής, Μαρίνα Ζωγραφάκη, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Ανδρέας Κοντέλλης, Ζήνα Λιναρδάκη, Αφροδίτη Λίτη, Τάσος Μαντζαβίνος, Καλλιρόη Μαρούδα, Χρήστος Μποκόρος, Κωνσταντίνος Πάτσιος, Παναγιώτης Σιάγκρης, Δημήτρης Τζαμουράνης, Διονύσης Τσάσης, Μανώλης Χάρος, Γιάννης Ψυχοπαίδης.