Το μυθιστόρημα «O Αλχημιστής» του Πάουλο Κοέλιο θα διασκευαστεί για τη μεγάλη οθόνη. Η Legendary Entertainment έχει αποκτήσει τα κινηματογραφικά, τηλεοπτικά δικαιώματα του βιβλίου, σύμφωνα με το Variety. Η εταιρεία θα ηγηθεί της ανάπτυξης κινηματογραφικής μεταφοράς του μαζί με τις TriStar Pictures και Palmstar της Sony.

Ο Τζακ Θορν βραβευμένος με BAFTA, Olivier και Tony φέρεται να είναι ο σεναριογράφος της ταινίας.

Το μυθιστόρημα εκδόθηκε αρχικά το 1988 στα πορτογαλικά. Έγινε διεθνές μπεστ σέλερ και είναι το βιβλίο με τις περισσότερες μεταφράσεις παγκοσμίως από εν ζωή συγγραφέα.

Σύμφωνα με την περίληψη, η ιστορία ακολουθεί τον Σαντιάγο έναν νεαρό άνδρα που ξεκινά ένα ταξίδι από την πατρίδα του την Ισπανία, ως την έρημο της Αιγύπτου, αναζητώντας έναν εγκόσμιο θησαυρό.

«Η ιστορία των θησαυρών που βρίσκει ο Σαντιάγκο στην πορεία μας διδάσκει, όπως λίγες ιστορίες, για την ουσιαστική σοφία του να ακούμε τις καρδιές μας, να μαθαίνουμε να διαβάζουμε τους οιωνούς που είναι σκορπισμένοι στο μονοπάτι της ζωής και, κυρίως, να ακολουθούμε τα όνειρά μας» σημειώνεται.

«Αυτή δεν είναι η πρώτη προσπάθεια διασκευής του ”The Alchemist” για την οθόνη. Έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες όλα αυτά τα χρόνια, με πιο πρόσφατη την παραγωγή των Westbrook Studios των Γουίλ Σμιθ και Τζέιντα Πίνκετ Σμιθ. Καμία από αυτές τις προσπάθειες δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Η Ομάδα Πολιτισμού Δροσιάς και οι εκδόσεις 24γράμματα σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Αιμιλίας Πανταζή:  «Για έναν έρωτα» 

Ομιλητές:

Γιώγια Σιώκου, Ποιήτρια, Γενική Γραμματέας της Επιτροπής Κρίσης Νέων Μελών της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Άρης Γαβριηλίδης, Συγγραφέας, Εικαστικός

Απαγγελία ποιημάτων

Ζωή Τριανταφυλλίδη, Ηθοποιός, Δημόσιες σχέσεις

Ιωάννα Προσμίτη, Ηθοποιός, Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Την εκδήλωση θα συντονίσει η Μαρία Αλεξανδράκη, Επίτιμη Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημόνων Πληροφόρησης

Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Κώστας Μαντάς

Πολιτιστικό Κέντρο Δροσιάς

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2022 στις

Ώρα :  20.00

Γρηγορίου Λαμπράκη 19

145 72 Δροσιά.

Δήμος Διονύσου

Την Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου στις 19.30, παρουσιάζεται το βιβλίο της Ίριδας Κρητικού Hortus Conclusus – Τριάντα έξι ιστορίες ξανακερδισμένης άνοιξης, στο café του Νομισματικού Μουσείου της Αθήνας.

Στον ιδανικό τόπο του κήπου του Νομισματικού Μουσείου, για τον περίκλειστο κήπο του βιβλίου, θα μιλήσουν ο Νίκος Βατόπουλος, δημοσιογράφος και συγγραφέας και ο Γιάννης Μετζικώφ, σκηνογράφος, ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει η Έλενα Μαραγκού, μεσόφωνος. Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.

Πώς νιώθει, άραγε, ένας άνθρωπος που ενώ όλη του τη ζωή γράφει «σεντόνια», αποφασίζει μια μέρα που απλά δεν αντέχει να κάνει αλλιώς, να γράψει πράγματα διαφορετικά; Να γράψει για τις μικρές μπαλάντες της εσωστρεφούς καθημερινότητας και για τις συνειρμικές μνήμες που τον κράτησαν όρθιο, αυτοτελή και παράδοξα ευτυχή κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού; Ο λατινικός όρος Hortus Conclusus που δίνει το όνομά του στον τίτλο του βιβλίου, σηματοδοτεί τόσο κυριολεκτικά όσο και συμβολικά τον περίκλειστο κήπο, που σε πολύ πρώιμη ήδη εποχή, τόσο στο Άσμα Ασμάτων όσο και στη μετέπειτα βυζαντινή περίοδο όπου και συνδέεται με την ίδια την Παναγία, ταυτίζεται με το απαγορευμένο και μη προσπελάσιμο αλλά και με την εύθραυστη θηλυκότητα, την εσωστρέφεια της γυναικείας φύσης, ενώ, κατά τη μεσαιωνική εποχή και την πρώιμη αναγέννηση, ο ίδιος όρος συνδέεται επίσης με την απόλαυση, την πληρότητα και τη θεραπεία.

Οι 36 μικρές ιστορίες του βιβλίου, γραμμένες στο σύνολό τους κατά την πρώτη περίοδο της καραντίνας και καλύπτοντας έναν διάστημα δύο ακριβώς μηνών (14.3 έως 14.5.20), υπήρξαν το καθημερινό θεραπευτικό καταφύγιο της συγγραφέως. Ακολουθώντας μια νοερή χρονική διαδρομή που σηματοδοτεί μεταξύ άλλων το κινητό ημερολόγιο του περσινού αλλόκοτου Πάσχα, οι ιστορίες αυτές διαδραματίζονται με επίκεντρο τον αστικό πυρήνα της πόλης, και, αν και δεν διανύουν παρά την πολύ μικρή προβλεπόμενη ακτίνα δράσης, διασώζουν εντατικά και αλλεπάλληλα οπτικά ερεθίσματα που συνομιλούν με τον διεσταλμένο χρόνο και τις οξυμένες αισθήσεις, ενώ ενεργοποιούν καταλυτικά τη συνειρμική μνήμη. Αναπάντεχες συναντήσεις με οπωρικά και λουλούδια, πεταλούδες και σαλιγκάρια στη βεράντα και τα μπαλκόνια του σπιτιού και νοερές μεταβάσεις στον απροσπέλαστο κατά το διάστημα εκείνο κήπο της Αίγινας, άσκοπες βόλτες με τον σκύλο στον Λυκαβηττό και στο χέρσο δίπλα στο εργοτάξιο της Αμερικανικής Πρεσβείας, περίπατοι στην Πλάκα και το ιστορικό κέντρο ή ανακουφιστικές «εκδρομές» στη σαββατιάτικη λαϊκή της Καλλιδρομίου, τρέπονται σε πολύχρωμες μπαλάντες της τελούσας υπό περιορισμό καθημερινότητας, ενώ συστηματικά αν και υπαινικτικά, συνδιαλέγονται με την τέχνη, την ιστορία, τη λογοτεχνία, την ποίηση.

Με αφορμή το βιβλίο και τις ιστορίες του, δημιουργήθηκαν ισάριθμα μικρά ζωγραφικά έργα από τον Νεκτάριο Αποσπόρη, σταθερό συνομιλητή της συγγραφέως από την αρχή αυτής της απόπειρας, τα οποία συμπεριλαμβάνονται επίσης στην έκδοση.

Το βιβλίο σχεδιάστηκε από τον Ανδρέα Γεωργιάδη και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έλιξ σε επιμέλεια του Γιώργου Φλωράκη.

Ο Soloup (κατά κόσμον Αντώνης Νικολόπουλος), πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς, έχοντας στο ενεργητικό του πολλά άλμπουμ με γελοιογραφίες και κόμικς, συν μια σχετική θεωρητική μελέτη, έγινε πολύ γνωστός με το πρώτο του graphic novel, που ήταν το «Αϊβαλί» (εκδόσεις Κέδρος, 2014), ένα αφήγημα για τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη Συνθήκη της Λοζάνης με παραπομπές, μεταξύ άλλων, στον Φώτη Κόντογλου και τον Ηλία Βενέζη.

«Η Μάχη της Πλατείας», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ίκαρος, είναι ένα εικονογραφημένο μυθιστόρημα για την Επανάσταση του 1821 με κέντρο το πρόσωπο του Κολοκοτρώνη και πεδίο αναφοράς όλα τα σημαντικά γεγονότα (στρατιωτικά και πολιτικά) του Αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία.

Το έργο κέρδισε την πρώτη θέση στον διαγωνισμό «200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση» του Ελληνικού Ιδρύματος Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ) και για την ογκώδη έκδοση, που φτάνει τις 750 σελίδες, συνεργάστηκαν η Εύη Σαμπινίκου, καθηγήτρια του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, και οι Νατάσσα Καστρίτη, Ρεγγίνα Κατσιμάρδου και Παναγιώτα Παναρίτη, ερευνήτριες στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο (ΕΙΜ).

Οι εικόνες και η δράση του κόμικ του Soloup κινούνται συνεχώς ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Στο παρόν, κάτω από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην Παλαιά Βουλή, ένας σοφός άστεγος, που ανακινεί τη μορφή του Κάρπου Παπαδόπουλου, αγωνιστή ο οποίος διακρίθηκε για την πίστη και την αφοσίωσή του στο ιδεώδες της ελευθερίας, όπως και για το εύρος της παιδείας του και για τα ιστορικά του βιβλία, εξιστορεί τις πολλαπλές φάσεις της Επανάστασης σε ένα κορίτσι πρόθυμο να ακούσει όλα όσα έχουν σχέση με τους προγόνους του - τη Λίμπυ (από τη λατινογενή λέξη για την «ελευθερία»).

Για τον μυθιστορηματικό Κάρπο, και κατά προέκταση για τον Soloup και για την ερευνητική του ομάδα (το βιβλίο είναι θαυμαστός καρπός συλλογικής εργασίας), οι θρίαμβοι και οι δοξασμένες στιγμές της Ιστορίας βαδίζουν παράλληλα με τις ήττες, με τις απογοητεύσεις και με τις διαψεύσεις, ή και με τις σφοδρές εσωτερικές συγκρούσεις οι οποίες μπορούν να αποσυντονίσουν και να βγάλουν έναν κοινό σκοπό από τον δρόμο του.

Εμφανώς επηρεασμένος από τη σύγχρονη έρευνα για τη δημόσια ιστορία της Επανάστασης, για τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώθηκαν τα γεγονότα της στα δημόσια μνημεία και στις δημόσιες τελετές που οργανώνουν και συμβολοποιούν τη συλλογική μνήμη (δεν είναι ασφαλώς τυχαίο πως όλα ξεκινούν κάτω από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη και όλα καταλήγουν σε αυτό), ο Soloup κάνει κάτι πολύ παραπάνω από το να ξεδιπλώσει μια συναρπαστική ιστορία: μας μαθαίνει πώς να σκεφτόμαστε τον κόσμο και την Ελλάδα με όντως ιστορικούς όρους.

Το βιβλίο «Ο αγοραίος έρωτας στην αρχαία Αθήνα – Η επιρροή της ανδρικής και γυναικείας πορνείας στην αρχαία Αθήνα» του επίκουρου Καθηγητή Κλασικών Σπουδών και Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια Edward E. Cohen κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, σε μετάφραση Βιολέττας Ζεύκη.

Σκηνή από συμπόσιο. Κωμαστής και εταίρες σε ερωτικό παιχνίδι. Τέλος 6ου αιώνα π.χ. Βασιλικό Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας, Βρυξέλες.

Με μια πρωτοποριακή προσέγγιση που απευθύνεται τόσο στον μελετητή όσο και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, ο συγγραφέας διερευνά τη διάρθρωση της αγοράς του έρωτα στην αρχαία Αθήνα, εξετάζοντας στοιχεία που αφορούν την οικονομική και κοινωνική ιστορία, αλλά και την ιστορία του φύλου και του δικαίου, βασισμένος στις πηγές. Έτσι, μέσα από περιπτώσεις γυναικών που διηύθυναν επιχειρήσεις πορνείας, οι οποίες συχνά διατηρούνταν από γενιά σε γενιά, σε μητρογραμμική βάση, εξετάζεται ο ρόλος που διαδραμάτισε το ανθηρό εμπόριο του έρωτα στην αθηναϊκή κοινωνία.

«Τα υλικά κατάλοιπα είναι μια σημαντική –αλλά δύσκολη– πηγή πληροφοριών σχετικά με την αθηναϊκή πορνεία. Οι αρχαιολόγοι ισχυρίζονται ότι έχουν εντοπίσει “συνοικίες με κόκκινα φανάρια” στην αρχαία Αθήνα και έχουν επίσης αποκαλύψει κατόψεις κτιρίων που πιστεύεται ότι ήταν οίκοι ανοχής, εντός των οποίων βρέθηκαν τέχνεργα τα οποία υποτίθεται ότι συνδέονται με την πορνεία. Πολλές παραστάσεις στην κεραμική (“αγγειογραφία”) έχουν ταυτιστεί ως πορνικές σκηνές. Η αξιολόγηση τέτοιων στοιχείων, ωστόσο, είναι δύσκολη μεθοδολογικά.

Για παράδειγμα, οι σύγχρονες απεικονίσεις των πορνείων, που επιλέχθηκαν από αττικά αγγεία, προσφέρουν πολυάριθμες απεικονίσεις γυναικών εν ώρα εργασίας, αλλά καμία ανδρική μορφή σε αυτόν τον ρόλο –ως εκδήλωση, κατά τη γνώμη μου, μιας πρακτικής κατά την οποία “οι κριτικοί τείνουν να υποθέτουν ότι οι γυναίκες σε σεξουαλικά σαφείς ετεροφυλόφιλες σκηνές είναι πόρνες”, ενώ οι ρητές απεικονίσεις ανδρικών ομοφυλοφιλικών σχέσεων ονομάζονται “σκηνές ερωτοτροπίας”».

Ένα αγόρι, που το πέρασμά του από τη ζωή χάθηκε στη λησμονιά, αλλά το όνομά του έμεινε στην Ιστορία ως ο τίτλος ενός από τα διασημότερα θεατρικά έργα όλων των εποχών, ζωντανεύει από την πένα μιας σπουδαίας συγγραφέως στην καλύτερή της στιγμή.

Αυτή είναι η τρυφερή και αβάσταχτα συγκινητική ιστορία του Άμνετ, που, μια καλοκαιριάτικη μέρα του 1596, στο Στράτφορντ, αναζητά απεγνωσμένα βοήθεια για να σώσει τη δίδυμη αδερφή του, η οποία πέφτει στο κρεβάτι με πυρετό.

«Ο Άμνετ φτάνει στο σπίτι του γιατρού […] και χτυπάει με δύναμη την πόρτα. Συνειδητοποιεί, φευγαλέα, το σχήμα των δαχτύλων του, των νυχιών, και, όπως τα κοιτά, σκέφτεται την Τζούντιθ· χτυπάει με ακόμα μεγαλύτερη μανία. Βροντάει, κοπανάει, φωνάζει. [….]

Γυρίζει τρέχοντας. Ο κόσμος μοιάζει πιο αγριωπός, οι άνθρωποι πιο θορυβώδεις, οι δρόμοι μακρύτεροι, το χρώμα του ουρανού εισβάλλει στα μάτια του – ένα διαπεραστικό γαλάζιο. Το άλογο στέκει ακόμη ζεμένο στο κάρο του· το σκυλί έχει κουλουριαστεί σ’ ένα κατώφλι.[…]

Η πολυβραβευμένη συγγραφέας Μάγκι Ο’Φάρελ γεννήθηκε στη Βόρεια Ιρλανδία, το 1972, και μεγάλωσε στην Ουαλία και τη Σκοτία.  Για το μυθιστόρημά της «Άμνετ» τιμήθηκε με το Women’s Prize for Fiction. Ζει στο Εδιμβούργο.

Όλο και κάποιος θα ’ναι σπίτι, είναι σίγουρος, όταν φτάσει στο σπίτι. Όταν ανοίξει την πόρτα. Όταν διαβεί το κατώφλι. Όταν φωνάξει, κάποιον, οποιονδήποτε. Κάποιος θ’ αποκριθεί. Κάποιος θα ’ναι εκεί. Εν αγνοία του, στον δρόμο για το σπίτι του γιατρού, προσπέρασε την υπηρέτρια, τον παππού και τη γιαγιά του, και τη μεγάλη του αδερφή.[…]

Η Τζούντιθ κείτεται ολομόναχη στο κρεβάτι της, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια. Δεν μπορεί να καταλάβει τι συνέβη τούτη τη μέρα. Εκεί που έκοβαν σπάγγους με τον Άμνετ, για τα μωρά της γάτας –έχοντας τον νου στη γιαγιά τους, που ’χε πει στην Τζούντιθ να κόψει το προσάναμμα και να γυαλίσει το τραπέζι, όσο ο Άμνετ θα έκανε τα σχολικά του καθήκοντα–, ξάφνου ένιωσε μια αδυναμία στα μπράτσα, έναν πόνο στην πλάτη, ένα τσούξιμο στον λαιμό. “Μου ’ρθε μια αδιαθεσία”, είχε πει στον αδερφό της, κι εκείνος είχε υψώσει το βλέμμα απ’ τα ψιψίνια, κοιτάζοντάς την, και τα μάτια του είχαν αλωνίσει το πρόσωπό της. Τώρα είναι ξαπλωμένη και δεν έχει ιδέα πώς βρέθηκε εδώ, ούτε πού πήγε ο Άμνετ, ούτε πότε θα γυρίσει η μητέρα της, ούτε γιατί το σπίτι είναι έρημο. […]

Κι ο Άμνετ; Μπαίνει ξανά στο στενό σπίτι, χτισμένο σ’ ένα άλλοτε ακατοίκητο κενό. Είναι βέβαιος, πλέον, ότι οι άλλοι θα γυρίσουν. Δε θα ’ναι μόνοι τους, αυτός κι η Τζούντιθ. Θα ’ρθει κάποιος που θα ξέρει τι να κάνει, που θα αναλάβει τις ευθύνες, κάποιος που θα του πει ότι όλα είναι εντάξει. Μπαίνει, αφήνει την πόρτα να κλείσει στο κατόπι του. Φωνάζει, ότι γύρισε, ότι είναι εδώ. Σωπαίνει, περιμένοντας απόκριση, μα δεν ακούγεται τίποτα: μόνο σιωπή».

Κανένας δεν είναι στο σπίτι. Η μάνα τους, η Άγκνες, είναι στον μαγισσόκηπό της, όπου καλλιεργεί βοτάνια, ενώ ο πατέρας τους λείπει στο Λονδίνο για δουλειά. Οι δυο γονείς δεν ξέρουν πως, μέχρι το τέλος της εβδομάδας, ένα από τα παιδιά τους δε θα είναι πλέον στη ζωή.

Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, το βραβευμένο μυθιστόρημα της Μάγκι Ο’Φάρελ αφορά τον δεσμό μεταξύ των διδύμων κι έναν γάμο που φτάνει στο χείλος της καταστροφής από το βαρύ πένθος. Παράλληλα, αφηγείται τις ιστορίες ενός γερακιού και της κυράς του, ψύλλων που μπαίνουν σε ένα πλοίο στην Αλεξάνδρεια, και του γιου ενός γαντοποιού, που αψηφά τις συμβάσεις προκειμένου να διεκδικήσει τη γυναίκα που αγαπά.

«Ένας διαφορετικός τυμπανιστής», το πρώτο μυθιστόρημα του Αφροαμερικανού Γουίλιαμ Μέλβιν Κέλι (1937–2017), κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Το βιβλίο του «χαμένου γίγαντα της αμερικανικής λογοτεχνίας», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1962 και τον κατέταξε μεταξύ των Τζέιμς Μπόλντουιν και Γουίλιαμ Φώκνερ, επανέρχεται σε νέα έκδοση και τοποθετείται στα ράφια της κλασικής λογοτεχνίας.

Μια μέρα του 1957, στο Σάτον, τη μικρή πόλη μιας επινοημένης πολιτείας του αμερικάνικου Νότου ανάμεσα στο Μισισίπι και την Αλαμπάμα, ο νεαρός μαύρος αγρότης Τάκερ Κάλιμπαν ρίχνει αλάτι στα χωράφια του, σκοτώνει τα ζωντανά του, βάζει φωτιά στο σπίτι του, παίρνει τη γυναίκα και το παιδί του και φεύγει. Οι λευκοί της μικρής πόλης παρακολουθούν σαστισμένοι· τις επόμενες μέρες, το σάστισμά τους εντείνεται, καθώς ο ένας μετά τον άλλον οι μαύροι κάτοικοι φοράνε τα κυριακάτικά τους, παίρνουν ό,τι πολύτιμο έχουν και φεύγουν και εκείνοι.

«Πάει τέλειωσε τώρα. Οι πιο πολλοί άντρες που στέκονταν, έγερναν ή κάθονταν στη βεράντα της εισόδου του Παντοπωλείου Τόμασον είχαν βρεθεί στο αγρόκτημα του Τάκερ Κάλιμπαν την Πέμπτη όταν άρχισαν όλα, αν και, με την ενδεχόμενη εξαίρεση του κυρίου Χάρπερ, κανένας τους δεν ήξερε ότι κάτι άρχιζε τότε. Όλη την Παρασκευή και για μεγάλο μέρος του Σαββάτου έβλεπαν τους νέγρους του Σάτον, με τα μπαγκάζια τους ή και με άδεια χέρια, να περιμένουν στην άκρη της εισόδου του παντοπωλείου για το ωριαίο λεωφορείο που θα τους πήγαινε στην Ανατολική Ράχη και, διαμέσου του Χάρμονς Ντρόου, στο Νιου Μαρσάιλς και στον Δημοτικό Σιδηροδρομικό Σταθμό.

Από το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες ήξεραν ότι το Σάτον δεν ήταν η μοναδική πολίχνη, ήξεραν ότι όλοι οι νέγροι σε όλες τις πόλεις, τις κωμοπόλεις και τα σταυροδρόμια της Πολιτείας χρησιμοποιούσαν κάθε διαθέσιμο μεταφορικό μέσο, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των ποδιών τους, για να ταξιδέψουν προς τα σύνορα της Πολιτείας και να τραβήξουν προς το Μισισίπι ή την Αλαμπάμα ή το Τενεσί, ακόμα κι αν κάποιοι (όχι οι περισσότεροι) σταματούσαν ακριβώς εκεί και άρχιζαν να γυρεύουν καταφύγιο και δουλειά. Ήξεραν ότι οι πιο πολλοί δεν θα σταματούσαν μόλις περνούσαν τα σύνορα, αλλά θα συνέχιζαν ώσπου να φτάσουν σ’ ένα μέρος όπου θα είχαν έστω και την ελάχιστη ευκαιρία να ζήσουν, ή να πεθάνουν, αξιοπρεπώς, γιατί οι άντρες είχαν δει φωτογραφίες του σιδηροδρομικού σταθμού τίγκα στους μαύρους, και στη Δημοσιά ανάμεσα στο Νιου Μαρσάιλς και στο Γουίλσον Σίτι είχαν δει τις ουρές των αμαξιών που ήταν γεμάτα νέγρους και κάμποσα μπαγκάζια για να τους πείσουν ότι εκείνοι δεν είχαν μπει σ’ όλον αυτόν τον κόπο απλώς για να μετακινηθούν καμιά εκατοστή μίλια. Και όλοι είχαν διαβάσει την ανακοίνωση του κυβερνήτη: “Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Ποτέ δεν τους είχαμε ανάγκη, ποτέ δεν τους θέλαμε, και θα τα πάμε μια χαρά και δίχως αυτούς· ο Νότος θα τα πάει καλά και δίχως αυτούς. Μολονότι μειώθηκε κατά ένα τρίτο ο πληθυσμός, εμείς θα τα πάμε μια χαρά. Έχουν μείνει πάμπολλοι καλοί άνθρωποι”.

Ήθελαν όλοι να το πιστέψουν. Δεν είχαν ζήσει πολύ σ’ έναν κόσμο δίχως μαύρα πρόσωπα, κι έτσι τίποτα δεν είχαν για σίγουρο, αλλά έλπιζαν ότι όλα θα πήγαιναν καλά, προσπαθούσαν να πείσουν τον εαυτό τους ότι το ζήτημα είχε τελειώσει, αν και διαισθάνονταν ότι για κείνους μόλις άρχιζε».

Μια ερμηνεία της μαύρης ταυτότητας, μέσα από τα μάτια των λευκών, πάντα, αφηγητών και σύμφωνα με τις δικές τους πεποιθήσεις, ανάγκες και επιθυμίες. Πώς αντιλαμβάνονται αυτήν την αυθόρμητη απόρριψη της υποτέλειας εκ μέρους των μαύρων συμπολιτών τους αγόρια, κορίτσια, γυναίκες και άντρες; Φιλελεύθεροι και συντηρητικοί; Μισαλλόδοξοι και φίλα προσκείμενοι;

Ένα συγκλονιστικό, άκρως επίκαιρο βιβλίο που ρίχνει νέο φως στα φυλετικά προβλήματα που μαστίζουν χρόνια την αμερικάνικη κοινωνία.

«Η Άνοδος του Σάιλας Λάπαμ»,  για πολλούς το  κορυφαίο μυθιστόρημα του Ουίλιαμ Ντιν Χάουελς (1837-1920),  κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg, σε εισαγωγή και μετάφραση Ευγενίας Μίγδου -«Είναι η πρώτη φορά που μεταφράζεται στα ελληνικά έργο του Χάουελς, συγγραφέα εν πολλοίς άγνωστου στο ελληνικό κοινό. Η παρούσα έκδοση έρχεται να συμπληρώσει ένα σημαντικό βιβλιογραφικό κενό στο ελληνικό εκδοτικό τοπίο, συστήνοντας έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της αμερικανικής λογοτεχνίας και των αμερικανικών γραμμάτων ευρύτερα».

Το μυθιστόρημα  εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1885, λίγο μετά την ολοκλήρωση της   δημοσίευσής του σε συνέχειες στο περιοδικό Century –ανάμεσα στις πολλές εγκωμιαστικές επιστολές αναγνωστών που ελάμβανε τότε ο συγγραφέας, ο ομότεχνός του Χένρι Τζέιμς τού έγραφε:«[…] Τα θερμά μου συγχαρητήρια για τον Σάιλας Λάπαμ  -διαθέτει τεράστιο ρεαλισμό και κατατάσσεται ανάμεσα στα υψιπετή σου έργα. Είναι από τα πιο αξιοσημείωτα. Πράγματι αρπάζεις τη ζωή και παραδίδεις την εικόνα της».

Και, όντως, για τον Χάουελς, «ο Ρεαλισμός ήταν και λογοτεχνικό ζητούμενο και ηθική επιταγή» και «“Η Άνοδος του Σάιλας Λάπαμ” είναι ένα σημαντικό τεκμήριο για την εξέλιξη του Ρεαλισμού στην αμερικανική λογοτεχνία».

Κορυφαίος εκπρόσωπος της αμερικανικής λογοτεχνίας και των αμερικανικών γραμμάτων ευρύτερα, μέντορας των Χένρι Τζέιμς, Μαρκ Τουέιν και Έμιλι Ντίκινσον, ο Ουίλιαμ Ντιν Χάουελς συστήνεται για πρώτη φορά στους Έλληνες αναγνώστες, με την παρούσα έκδοση να καλύπτει ένα σημαντικό βιβλιογραφικό κενό.  

Toποθετημένο στη Νέα Αγγλία, με φόντο το εμπόριο και τις παραδόσεις της δεκαετίας του 1870, το έργο  εστιάζει στις δύο πλούσιες κοινωνικές τάξεις της Αμερική της Χρυσής εποχής –στα Παλιά Τζάκια και τους Νεόπλουτους και παρακολουθεί την πορεία του Σάιλας Λάπαμ. Με καταγωγή από αγροτική οικογένεια, κατασκευαστής ορυκτής μπογιάς και αυτοδημιούργητος εκατομμυριούχος, ο ήρωας γοητεύεται από την ιδέα να γίνει αποδεκτός στη βοστονέζικη αριστοκρατία. Ένα πολυτελέστατο σπίτι και ο γάμος της κόρης του, ίσως του δώσουν την ευκαιρία. Μέσα στον «πυρετό» του αμερικανικού ονείρου,  καταγράφεται η άνοδος και η πτώση του φιλόδοξου εμπόρου –με την πτώση, ωστόσο,  να συνιστά την ουσιαστική ηθική και πνευματική του άνοδο.

 

«“Γενικώς, αγοράζουμε πολλά βιβλία”, είπε ο Συνταγματάρχης, που κατά πάσα πιθανότητα είχε στο νου του τους πολυτελείς τόμους που αντάλλασσαν μεταξύ τους στις επετείους γενεθλίων ή στις γιορτές. “Αλλά εγώ ό,τι θέλω να διαβάσω το βρίσκω στις εφημερίδες. Κι όταν τα κορίτσια θέλουν κάποιο μυθιστόρημα, τους λέω να το πάρουν από τη βιβλιοθήκη. Γι’ αυτό υπάρχουν οι βιβλιοθήκες. Ουφ!” ξεφύσηξε, φυσώντας στον αγύριστο το ανώφελο τούτο θέμα. “Πόσο αρέσει σ’ εσάς τις γυναίκες να μένετε κλεισμένες μέσα! Κατεβαίνετε στις παραλίες, ανεβαίνετε στα βουνά για να πάρετε αέρα, και μετά κλείνεστε μέσα τόσο ερμητικά που ούτε να αναπνεύσετε δεν μπορείτε. Εμπρός! Κορίτσια, φορέστε τα καπέλα σας και πηγαίνετε να δείξετε στον κύριο Κόρεϊ τη θέα των ξενοδοχείων πάνω απ’ τα βραχάκια”.

 

O Κόρεϊ είπε ότι θα πήγαινε μετά χαράς. Τα κορίτσια ανταλλάξανε ματιές μεταξύ τους, και κατόπιν με τη μητέρα τους. Η Αϊρίν στράβωσε το χαριτωμένο  πιγουνάκι της αντί σχολίου για τον αδιόρθωτο πατέρα της, ενώ η Πενέλοπι σχημάτισε κάτι κωμικό με τα χείλη, αλλά ο Συνταγματάρχης παρέμενε γαλήνια ικανοποιημένος με τη φινέτσα του. […]

Σηκώθηκε, πήρε και τη συνείδησή του μαζί, και με μια πιρουέτα βγήκε από την μπαλκονόπορτα έξω στη βεράντα του. Έβλεπε τους νέους κάτω στα βραχάκια και η καρδιά του φούσκωνε μέσα στο στήθος του. Ανέκαθεν έλεγε ότι δεν τον ενδιέφερε από πού κρατάει η σκούφια καθενός, όμως η παρουσία του κυρίου Κόρεϊ, ως αιτούντος δουλειά στην επιχείρησή του, ως προσκεκλημένου του, ως πιθανού μνηστήρα της  θυγατέρας του, ήταν μια από τις πιο γλυκές γεύσεις  που είχε δοκιμάσει ποτέ ως τώρα στην πετυχημένη πορεία του. Ήξερε πολύ καλά ποιοι ήταν οι Κόρεϊ, και, με τον αφελή, σκαιό του τρόπο, μισούσε από παλιά το όνομά τους, σαν ένα σύμβολο λαμπρότητας την οποία δεν είχε καμιά ελπίδα να προσδώσει στο δικό του, παρεκτός κι αν ζούσε να δει τουλάχιστον τρεις γενιές απογόνων επιχρυσωμένων με ορυκτή μπογιά. Ήταν εξοικειωμένος επαγγελματικά με την παρακαταθήκη του παλαιού Φίλιπς Κόρεϊ που είχε ξοδέψει τα νιάτα του στο εξωτερικό και τα χρήματα του πατέρα του παντού, και που δεν είχε κάνει τίποτε περισσότερο από το να λέει εξυπνάδες. Ο Λάπαμ δεν ήταν σε θέση να διακρίνει την εξυπνάδα σε όσα του είχαν μεταφέρει τρίτοι. Κάποτε τον είχε συναντήσει τυχαία, και του φάνηκε πως ο ψηλός, λιγνός αυτός άντρας, με το λευκό μουστάκι και την ελαφριά καμπούρα, ήταν η επιτομή της αφ’ υψηλού αριστοκρατικότητας. Είχε ανατριχιάσει από θυμό στο άκουσμα του ονόματος, όταν η σύζυγός του είπε για τη γνωριμία που είχε κάνει με την οικογένειά του το περασμένο καλοκαίρι, και είχε αντιμετωπίσει αυτό το υποτιθέμενο φλερτ του νεαρού Κόρεϊ προς την Αιρίν με την περιφρόνηση που άξιζε στο γελοίο του πράγματος.  Είχε βγάλει τα συμπεράσματά του για τον νεαρό Κόρεϊ προκαταβολικά· εντούτοις, όταν τον γνώρισε, τον συμπάθησε στη στιγμή, γεγονός που παραδέχτηκε με ειλικρίνεια,  και είχε αρχίσει να σηκώνει το βάρος της δεισιδαιμονίας της γυναίκας του, για το οποίο έδειχνε έτοιμη τώρα να τον κατηγορήσει ως υπεύθυνο.

Από τον καιρό που η κοπέλα η οποία του έμαθε γραφή και ανάγνωση στο σχολείο στο Λάμπερβιλ δέχτηκε να τον παντρευτεί, τίποτε δεν είχε συγκινήσει περισσότερο τη φτωχή του φαντασία όσο τα γεγονότα αυτής της ημέρας.

Οι σκοτεινές φιγούρες, ασάλευτες στους βράχους άρχισαν να κινούνται, κι έβλεπε ότι έρχονταν προς το σπίτι. Μπήκε μέσα για να μη φανεί ότι τους παρακολουθούσε».