Tο μυθιστόρημα «Σωστό αίμα» της Φραντσέσκα Μελάντρι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη –τη μετάφραση υπογράφει η Άμπυ Ραΐκου.
Ρώμη, Αύγουστος 2010. Σε μια παλιά πολυκατοικία η Ιλάρια ανεβαίνει με δυσκολία τους έξι ορόφους που τη χωρίζουν από το διαμέρισμά της.
«Ο πιο ψηλός από τους μοιραίους λόφους της Ρώμης, το Εσκουιλίνο,
μυρίζει κεμπάμπ, κίμτσι, μασάλα ντόσα. Τα κτίριά του είναι ψηλοτάβανα, όμως δεν
έχουν πάντα ασανσέρ, όπως για παράδειγμα αυτό εδώ. Η Ιλάρια έχει συνηθίσει να
ανεβοκατεβαίνει τους έξι ορόφους με τα πόδια, αυτή η αναγκαστική άσκηση δεν την
ενοχλεί, το αντίθετο, μάλιστα, της αρέσει. Σήμερα όμως ανεβαίνει θυμωμένη και κάθε
βήμα τής φαίνεται βουνό. Από το παράθυρο που βλέπει στην αυλή έρχεται μια έντονη
μυρωδιά από κάρι, πυκνή σαν καπνός. Διαχέεται στο κλιμακοστάσιο και πλημμυρίζει
την Ιλάρια, χωρίς όμως να την κάνει να ξεχάσει τα νεύρα της. Την κάνει όμως να
σουφρώσει τη μύτη».
Όταν φτάνει στην πόρτα της διαπιστώνει ότι την περιμένει μια έκπληξη. Είναι ένας μαύρος νεαρός που της δείχνει ένα διαβατήριο. «Με λένε Σιμέτα Ιετμεγκέτα Ατιλαπροφέτι», της λέει, «και είσαι θεία μου». Η Ιλάρια σκέφτεται πως πρόκειται για αστείο. Ατίλα Προφέτι η ίδια ξέρει μονάχα έναν, τον πατέρα της, τον μυστηριώδη Ατίλιο που τώρα πια έχει γεράσει αρκετά. Ο Σιμέτα εξηγεί ότι είναι εγγονός του Ατίλιο και της γυναίκας με την οποία ήταν μαζί στα χρόνια της ιταλικής κατοχής στην Αιθιοπία. Κι αν είναι αλήθεια; Η Ιλάρια αρχίζει να αμφιβάλλει, να ψάχνει, να προβληματίζεται. Οι απαντήσεις βρίσκονται στο παρελθόν, στο παρελθόν μια χώρας που απωθεί τη συλλογική μνήμη ώστε να μην αναγκαστεί να την αντιμετωπίσει, μιας χώρας που γνώρισε όχι μόνο τον Μουσολίνι αλλά και τον Μπερλουσκόνι, μιας χώρας που, εσχάτως, έχει καταστεί το ευρωπαϊκό επίκεντρο των μεγάλων μεταναστεύσεων. Ένα σπουδαίο μυθιστόρημα κοινωνικού ρεαλισμού που ακτινογραφεί τις αντιφάσεις της Ιστορίας και της ταυτότητάς μας.
