Η εννιάχρονη Μαφάλντα φορά χοντρά γυαλιά και ξέρει απέξω κι ανακατωτά τον «Αναρριχώμενο βαρόνο» του Ίταλο Καλβίνο. Το σκάει από τους δασκάλους της και σκαρφαλώνει στην κερασιά στην είσοδο του σχολείου, μαζί με τον πιστό της γάτο, Ότιμο Τουρκαρέ. «Στην κερασιά του σχολείου μου βρήκα τον Ότιμο Τουρκαρέ. Ήταν κατατρομαγμένος και γκριζοκαφετής όπως τώρα, αλλά πιο άσχημος. Ήταν τόσο μικρός που τον έβαλα στην τσέπη της ποδιάς μου για να τον πάω στο σπίτι και μόνο όταν τον ακούμπησα στο τραπέζι της κουζίνας κατάλαβαν οι γονείς μου ότι αυτό το πράγμα ήταν ένα μικρό γατάκι». Πάνω σ’ αυτή την κερασιά ονειρεύεται να ζήσει κάποτε, όμως σε λίγους μήνες δε θα μπορεί πια να τη βλέπει γιατί τα μάτια της χάνουν το φως τους -μέρα με τη μέρα, τυφλώνεται.
«Σταματάω για να χαιρετήσω την κερασιά. Από τον δρόμο που διασχίζω κάθε πρωί μαζί με τον μπαμπά μπορώ να τη βλέπω από μακριά (λίγο μακριά). Προσπαθώ να την εντοπίσω με τα μάτια μισόκλειστα και επιτέλους να το κόκκινο σημάδι. Μπορεί να είναι θαμπό, αλλά είναι εκεί».
Η ιδέα ότι θα μείνει για πάντα στο σκοτάδι την τρομάζει. «Όλα τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι. Το σκοτάδι είναι ένα δωμάτιο χωρίς πόρτες και χωρίς παράθυρα, με κάτι τέρατα που σε αρπάζουν και σε καταβροχθίζουν αθόρυβα. Εγώ το μόνο που φοβάμαι είναι το δικό μου σκοτάδι, αυτό που έχω μες στα μάτια μου. Το σκοτάδι αυτό δεν το έχω βγάλει απ’ το μυαλό μου. Αν το έβγαζα από το μυαλό μου, η μαμά μου δε θα μου αγόραζε αυτά τα γλυκά με κρέμα σε σχήμα ροδάκινου και δε θα με άφηνε να τα τρώω πριν από το βραδινό φαγητό».
Κρατά ημερολόγιο, όπου σημειώνει όσα δε θα μπορεί να κάνει -όπως να μετρά τα αστέρια και να παίζει ποδόσφαιρο με τον Φιλίππο, τον νταή της τάξης που μιλάει μόνο σ’ εκείνη. Με τη βοήθεια της οικογένειας και των φίλων της, η Μαφάλντα καταλαβαίνει πως υπάρχει κι άλλος τρόπος να βλέπει τα πράγματα. Μαθαίνει, λοιπόν, να μετρά την απόστασή της από την κερασιά με συντροφιά της το άρωμα των λουλουδιών και αρχίζει να γράφει καινούρια λίστα, με πράγματα που θεωρεί πολύτιμα και που μπορεί ακόμα να κάνει.
Μια ιστορία που μας μαθαίνει να βλέπουμε αυτό που ακόμα δεν υπάρχει και να αγωνιζόμαστε για τα όνειρά μας.
«Σταματάω για να χαιρετήσω την κερασιά. Από τον δρόμο που διασχίζω κάθε πρωί μαζί με τον μπαμπά μπορώ να τη βλέπω από μακριά (λίγο μακριά). Προσπαθώ να την εντοπίσω με τα μάτια μισόκλειστα και επιτέλους να το κόκκινο σημάδι. Μπορεί να είναι θαμπό, αλλά είναι εκεί».
Η ιδέα ότι θα μείνει για πάντα στο σκοτάδι την τρομάζει. «Όλα τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι. Το σκοτάδι είναι ένα δωμάτιο χωρίς πόρτες και χωρίς παράθυρα, με κάτι τέρατα που σε αρπάζουν και σε καταβροχθίζουν αθόρυβα. Εγώ το μόνο που φοβάμαι είναι το δικό μου σκοτάδι, αυτό που έχω μες στα μάτια μου. Το σκοτάδι αυτό δεν το έχω βγάλει απ’ το μυαλό μου. Αν το έβγαζα από το μυαλό μου, η μαμά μου δε θα μου αγόραζε αυτά τα γλυκά με κρέμα σε σχήμα ροδάκινου και δε θα με άφηνε να τα τρώω πριν από το βραδινό φαγητό».
Κρατά ημερολόγιο, όπου σημειώνει όσα δε θα μπορεί να κάνει -όπως να μετρά τα αστέρια και να παίζει ποδόσφαιρο με τον Φιλίππο, τον νταή της τάξης που μιλάει μόνο σ’ εκείνη. Με τη βοήθεια της οικογένειας και των φίλων της, η Μαφάλντα καταλαβαίνει πως υπάρχει κι άλλος τρόπος να βλέπει τα πράγματα. Μαθαίνει, λοιπόν, να μετρά την απόστασή της από την κερασιά με συντροφιά της το άρωμα των λουλουδιών και αρχίζει να γράφει καινούρια λίστα, με πράγματα που θεωρεί πολύτιμα και που μπορεί ακόμα να κάνει.
Μια ιστορία που μας μαθαίνει να βλέπουμε αυτό που ακόμα δεν υπάρχει και να αγωνιζόμαστε για τα όνειρά μας.
