ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα zografos. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα zografos. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2021

Πέθανε η ζωγράφος Εύα Διβάρη

Η ζωγράφος Εύα Διβάρη έφυγε από τη ζωή, την Κυριακή 24 Οκτωβρίου, λόγω ατυχήματος μέσα στο σπίτι της. Η ταφή της θα γίνει με πολιτική κηδεία σε ανοικτό χώρο την Τετάρτη 27 Οκτωβρίου, στις 12:30 το μεσημέρι, στο Νεκροταφείο Βύρωνα. 

Η Εύα Διβάρη γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1948. Έκανε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής με τον πατέρα της ζωγράφο Ανδρέα Διβάρη. Ξεκίνησε τις σπουδές της στη Σχολή Δοξιάδη με καθηγητές τον Πέτρο Ζουμπουλάκη, και τον Δημήτρη Μυταρά, τον χαράκτη Τάκη Κατσουλίδη, τους γλύπτες Γιάννη Παρμακέλη και Γιώργο Γεωργιάδη. Συνέχισε με γραφιστική και χαρακτική στη Νέα Υόρκη στο Alemizo Modern Art Studio, ποίηση και λογοτεχνία στο κολέγιο Christies υπό τον ποιητή και Ακαδημαϊκό Τίτο Πατρίκιο. Στα εργαστήρια του Μουσείου Περαντινού σπούδασε γλυπτική με την Ευδοκία Παπούλη, μαρμαρογλυπτική με τον Κώστα Γεωργίου, ψηφιδωτό με τον Άγγελο Γαλάνη και κοσμήματα με τον Νεκτάριο Δρούγκα. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο με εμπορικά πλοία για πάνω από 10 χρόνια. Η μούσα της και η θεμελιώδης πηγή της θεματολογίας της είναι η θάλασσα και οι άνθρωποι που βιοπορίζονται σε αυτήν και από αυτήν. 

Η Εύα Διβάρη είχε ασχοληθεί και με πολλά άλλα θέματα όπως η φύση, τα ζώα και ο αθλητισμός. Παράλληλα με τη ζωγραφική, είχε εργαστεί στη διαφήμιση ως γραφίστας, είχε ζωγραφίσει και σχεδιάσει βιβλία, εξώφυλλα, ημερολόγια, κουτιά και έπιπλα, κατασκεύασε γλυπτά και ξυλογραφίες, ενώ σχεδίασε ρούχα και κοσμήματα. Ασχολήθηκε παράλληλα με την καλλιτεχνική διακόσμηση και επίβλεψη εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, τοιχογραφίες και ψηφιδωτά. 

Έγραψε ποιητική λογοτεχνία για καλλιτεχνικά δρώμενα. Είχε εκθέσει και παρουσιάσει τη δουλειά της σε λιμάνια σε όλη την Ευρώπη, την Αμερική και την Αφρική, σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Έργα της εκτίθενται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια έχει παρουσιάσει τη δουλειά της, μεταξύ άλλων, στο «World Art Foundation» στην Καλιφόρνια το 2009, στο «Grand Palais» στο Παρίσι το 2010 και στο «World Art Vision» στη Βαρκελώνη το 2011. Η Εύα Διβάρη ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ) από το 2002. Το διοικητικό συμβούλιο του ΕΕΤΕ, με ανακοίνωσή του, εξέφρασε τα θερμά του συλλυπητήρια στο σύζυγό της Μάνο και στον γιό της Αντρέα.

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2021

«Μορφές του ’21» από τον Γιάννη Ψυχοπαίδη

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης παρουσιάζει έργα, μέρος των οποίων δημιούργησε κατά τη διάρκεια της πολύμηνης καραντίνας, με αφορμή σκέψεις και προβληματισμούς που ενεργοποίησε και ζωντάνεψε δημιουργικά η επέτειος των διακοσίων ετών από το 1821, στην έκθεσή του με τίτλο «Μορφές του ’21», στο Μουσείο Μπενάκη [Πειραιώς 138, Αθήνα].

Την επιμέλεια της έκθεσης, η οποία θα διαρκέσει μέχρι την Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021, έχουν αναλάβει ο ενδυματολόγος-σκηνογράφος Διονύσης Φωτόπουλος και ο Τάσος Σακελλαρόπουλος, Υπεύθυνος των Ιστορικών Αρχείων του Μουσείου Μπενάκη.

Για πρώτη φορά παρουσιάζεται σε αυτήν την έκθεση μία μοναδική πινακοθήκη πορτρέτων των αγωνιστών του ’21, μέσα από έναν πλούτο διαφορετικών τεχνικών. Μαζί με τον ζωγραφικό και χαρακτικό κύκλο «Αγωνιστές του ’21», η έκθεση περιλαμβάνει έργα που προηγήθηκαν της επετείου καθώς και σχέδια και συνθέσεις με θέμα τον Βύρωνα, τους φιλέλληνες και τους Φιλικούς.

Ο χρωστήρας, το κοπίδι και το μολύβι του Ψυχοπαίδη, ζωγράφισαν, χάραξαν και σχεδίασαν τις μορφές του ’21 και φέρνουν στο σήμερα τα πρόσωπα του παρελθόντος, τόσο μέσα από έντονα φωτεινά χρώματα όσο και μέσα από την αυστηρότητα που δίνει στην εικόνα το μαυρόασπρο τύπωμα της ξυλογραφίας. Τα χρώματα από τη μια μεριά και το μαύρο/άσπρο από την άλλη συνομιλούν μεταξύ τους, απλώνοντας στον αέρα τον γοητευτικό απόηχο του 1821, που ακόμη υπάρχει στην καθημερινή μας σκέψη και αίσθηση.

Μέσα από 40 ζωγραφικά πορτρέτα, μέσα από 30 ξυλογραφίες, μέσα από τα σχέδια και τα κείμενα των αγωνιστών, έρχονται στο παρόν τα πρόσωπα που γνωρίζουμε από τη μακρινή παιδική ηλικία, που μας γοήτευαν μέσα στις σχολικές αίθουσες. Μέσα από το φίλτρο των χρωμάτων και τη λιτότητα και αυστηρότητα του μαυρόασπρου ζούμε κυρίως το βλέμμα τους που συναντά τις συσσωρευμένες αναμνήσεις δύο αιώνων.

Με τη συγκεκριμένη δουλειά του, ο Έλληνας εικαστικός φωτίζει μια μακρά ιστορική διαδρομή και εξηγεί έμμεσα τις αιτίες και αφορμές που οι ήρωες και ηρωίδες του 1821, Έλληνες και ξένοι, ζουν και υπάρχουν –με τις ιδέες και τη στάση τους– στο μυαλό και την ψυχή μας.

Ώρες λειτουργίας της έκθεσης: Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη και Κυριακή, 10:00 – 18:00 | Παρασκευή και Σάββατο, 10:00 – 22:00

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Από το 1963 μέχρι το 1968 σπούδασε χαρακτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στη συνέχεια ζωγραφική, με υποτροφία του γερμανικού κράτους, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (1970-1976).

Υπήρξε μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας «Α» τη δεκαετία του 1960 και μέλος της εικαστικής ομάδας του περιοδικού Επιθεώρηση Τέχνης· ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές» (1971-1973)· ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών (Αθήνα 1974-1976)· μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας «10/9» του Μονάχου (1975).

Από το 1977 μέχρι και το 1986 έζησε και εργάστηκε στο Βερολίνο. Από το 1986 μέχρι το 1992 έζησε και εργάστηκε στις Βρυξέλλες. Το 1994 εκλέχθηκε Καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, όπου δίδαξε έως το 2012. Το 2013 εκλέχθηκε Ομότιμος Καθηγητής.


Γιάννης Ψυχοπαίδης

Από το 1966 μέχρι σήμερα έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επίσης, έχει λάβει μέρος σε πολλές σημαντικές ομαδικές εκθέσεις σε γκαλερί, πινακοθήκες και Μουσεία στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες -όπως Γαλλία, Γερμανία, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Ιρλανδία, Αλβανία, Ιαπωνία, Βέλγιο, Αλγερία, Κύπρο, Σουηδία, Ισραήλ, Ιράν, Τουρκία, Αγγλία, Καναδά, Ρουμανία, Αίγυπτο, Πολωνία, Ολλανδία, Ιταλία, Αμερική και Κίνα.

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2021

Το ΜΕΤ αναζητά τα έργα του Τζέικομπ Λόρενς, του πιο διάσημου Αφροαμερικανού ζωγράφου του 20ού αιώνα

Ο δημοφιλής Αφροαμερικανός καλλιτέχνης του 20ού αιώνα ήταν ο Τζέικομπ Λόρενς. Τα έργα του συμπεριλαμβάνονται σε όλα τα ερευνητικά βιβλία για την αμερικανική τέχνη και ο ίδιος απόλαυσε μια επιτυχημένη καριέρα για περισσότερα από πενήντα χρόνια.

Γεννημένος το 1917, στα 30 του χρόνια είχε ήδη χαρακτηριστεί ως ο «κύριος καλλιτέχνης των Νέγρων», ενώ είναι ένας από τους λίγους ζωγράφους της γενιάς του που μεγάλωσε σε μια μαύρη κοινότητα, διδάχθηκε κυρίως από μαύρους καλλιτέχνες και επηρεάστηκε από μαύρους.

Έγινε γνωστός για την απεικόνιση ιστορικών θεμάτων των Αφροαμερικανών και της σύγχρονης ζωής. Το ύφος του θεωρήθηκε ως «δυναμικός κυβισμός», αν και η ίδια η επιρροή δεν ήταν τόσο η γαλλική τέχνη όσο τα σχήματα και τα χρώματα του Χάρλεμ.

Από τον θάνατό του μέχρι σήμερα, το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης που συγκεντρώνει τα έργα του, έχει επιδοθεί σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα προκειμένου να επιλύσει ένα διαχρονικό μυστήριο σχετικά με τη θέση στην οποία βρίσκονται επτά από ένα σύνολο τριάντα συνολικά έργων του Λόρενς που αποτελούν μια διάσημη σειρά του.

Η ιστορία ξεκινά όταν ένας συλλέκτης την είχε αγοράσει ολόκληρη, αλλά άρχισε να την πουλά τμηματικά. Οι μελετητές του έργου από τότε κυνηγούν τα κομμάτια που λείπουν. Τώρα, μετά από μια καμπάνια του ΜΕΤ, βρέθηκαν δυο σε διάστημα μόλις έξι μηνών.

Το πρώτο εμφανίστηκε το περασμένο φθινόπωρο όταν ένας επισκέπτης του μουσείου παρατήρησε μια εντυπωσιακή ομοιότητα μεταξύ της σειράς και ενός έργου στον τοίχο των γειτόνων του που μένουν κοντά στο μουσείο, στο Upper West Side. Οι γείτονές του έσπευσαν αμέσως και έδωσαν το έργο «Αγώνας: Από την ιστορία του αμερικανικού λαού» (1954–56) στο μουσείο.

Με ακόμα πιο απίστευτο τρόπο ανακαλύφθηκε και το δεύτερο έργο. Μια Ουκρανή νοσοκόμα εξέτασε προσεκτικά έναν πίνακα στο διαμέρισμά της που της θύμισε το έργο του Λόρενς, του οποίου η ανακάλυψη είχε γραφτεί στις εφημερίδες.

Το έργο το είχε από την πεθερά της και η ίδια δεν το θεωρούσε σημαντικό αφού το είχε κρεμασμένο κοντά στην κουζίνα της και το έβλεπε πολλές φορές κάθε μέρα. Η γυναίκα που μένει και αυτή κοντά στο μουσείο επικοινώνησε ζητώντας να μιλήσει με κάποιον υπεύθυνο αλλά δεν πήρε καμία απάντηση.

Τελικά, μετά από μέρες, αποφάσισε να πάει στο μουσείο και όπως γλαφυρά περιέγραψε στους Times: «Άρπαξα έναν νεαρό στο γραφείο πληροφοριών στο λόμπι και είπα: "Ακούστε, κανείς δεν με καλεί πίσω. Έχω αυτόν τον πίνακα. Σε ποιον πρέπει να μιλήσω;"».

Εκείνη τη νύχτα, οι συνεπιμελητές του MET και μια συντηρήτρια ζωγραφικής έφτασαν στο διαμέρισμά της. Ο πίνακας, έχοντας υποβληθεί σε εργασίες συντήρησης, θα συμμετάσχει τώρα στις δύο τελευταίες στάσεις της έκθεσης του Τζέικομπ Λόρενς, στο Μουσείο Τέχνης του Σιάτλ και στο Μουσείο Peabody Essex στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης.

Όσο για το μυστήριο του πώς βρέθηκαν οι δυο πίνακες στην ίδια γειτονιά, ο Randall Griffey, επιμελητής του ΜΕΤ, υποθέτει ότι ο πίνακας μπορεί να είχε προσφερθεί στην ίδια δημοπρασία με χριστουγεννιάτικα στην οποία και οι άλλοι ιδιοκτήτες του πρώτου πίνακα τον αγόρασαν με 100 δολάρια το 1960.

Σχετικά με τις τιμές των έργων του Λόρενς, ο συλλέκτης Harvey Ross, ο οποίος κατέχει το ήμισυ της εμβληματικής σειράς, ξόδεψε 413.000 δολάρια για να αγοράσει το «Tensions on the High Seas» το 2018.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2021

Πέθανε ο ζωγράφος Ενρίκε Τάβαρα

Ο ζωγράφος Ενρίκε Τάβαρα, μορφή του κινήματος του κονστρουκτιβισμού, που θεμελίωσαν τον 20ό αιώνα ο Ρώσος εικαστικός Βλαντίμιρ Τάτλιν, ο Ουρουγουανός καλλιτέχνης Χοακίν Τόρες Γκαρσία και ο Ισπανός καλλιτέχνης Μανουέλ Ρεντόν, πέθανε σε ηλικία 90 ετών, όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του.

«Πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια εδώ και χρόνια», εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο ένα από τα παιδιά του, ο Εδουάρδο, διευκρινίζοντας ότι ο ζωγράφος πέθανε «στο σπίτι του στην Κεβέδο» (νοτιοδυτικά), το βράδυ της Δευτέρας.

«Η τέχνη στον Ισημερινό πενθεί», ανέφερε μέσω Twitter ο πρόεδρος της χώρας Λενίν Μορένο, εκφράζοντας συλλυπητήρια στους οικείους του καλλιτέχνη, «το πινέλο του οποίου βρισκόταν πάντα στην πρωτοπορία».

Γεννημένος την 21η Φεβρουαρίου 1930 στη Γουαγιακίλ (νοτιοδυτικά), όπου σπούδασε καλές τέχνες προτού συνεχίσει τη μόρφωσή του στη Βαρκελώνη κι επιστρέψει στον Ισημερινό το 1964, ο Ενρίκε Τάβαρα συγκαταλεγόταν στους σημαντικότερους εικαστικούς της χώρας.

Ήταν γνωστός για το έργο «Pata pata», σειρά τεσσάρων πινάκων που άρχισε να φιλοτεχνεί το 1968. Θέματά του γίνονταν συχνά οι φτωχοί, οι περιθωριοποιημένοι, οι γυναίκες του δρόμου.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2021

Henri Matisse: 151 χρόνια μετά τη γέννησή του

Για τον Henri Matisse το χρώμα ήταν η έννοια της τέχνης. Για να φανερωθεί αυτό που απεικονίζεται, δεν χρειάζονται γραμμές, τεχνικές, περιορισμοί. Χρειάζεται απλώς χρώμα. Και σε αυτή την αφαιρετική οπτική ήταν που ο ζωγράφος κατάφερε να δημιουργήσει μερικούς από τους γνωστότερους πίνακες της μοντέρνας τέχνης, έργα επαναστατικά, που τάραξαν το καλλιτεχνικό κατεστημένο του 20ου αιώνα.

Τα Πρώτα Χρόνια

Γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου του 1869 στο La Cateau της Γαλλίας από μεσοαστούς γονείς. Η ζωή του ξεκίνησε με διαφορετικές βλέψεις από αυτές που γνωρίζουμε, αφού το 1887 πήγε να σπουδάσει νομικά στο Παρίσι και έναν χρόνο μετά ξεκίνησε να εργάζεται σε δικηγορικό γραφείο. Το 1889, κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του από εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας, η μητέρα του του έφερε ένα δώρο που θα άλλαζε τη ζωή του 20χρονου Henri: ένα σετ με είδη ζωγραφικής. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει αντιγραφές εικόνων από το σετ και με τον καιρό οι τοίχοι του σπιτιού των γονιών του γέμισαν με τις πρώτες του δημιουργίες.

Το 1891 εγκατέλειψε την νομική και αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την τέχνη. Για ένα χρόνο έλαβε μαθήματα από την Académie Julian και μαθήτευσε υπό την εποπτεία του William-Adolphe Bouguereau. Οι πρώτοι του καθηγητές επικέντρωσαν την προσοχή του στην νατουραλιστική τέχνη και τις κλασσικές μεθόδους, από τις οποίες η δημιουργικότητα του Matisse σύντομα άρχισε να περιορίζεται με αποτέλεσμα να σταματήσει τις σπουδές του. Έχοντας αποτύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις του Ecole de Beaux Arts, άρχισε να δουλεύει σχολαστικά στο ατελιέ του Γάλλου συμβολιστή Gustave Moreau το 1892 οπού έμεινε μέχρι το 1898. Το 1895 πέρασε τις εξετάσεις του Ecole de Beaux-Arts. Ο Moreau άφησε ελεύθερο τον Matisse να δημιουργήσει και, σε συνδυασμό με τις σπουδές του, το 1896 το έργο του “Woman Reading” (1894), κατάφερε να κρεμαστεί στους τοίχους του Salon de la Société Nationale des Beau-Arts.

Παράλληλα, άρχισε από μόνος του να μελετά σύγχρονούς του ιμπρεσιονιστές όπως Paul Cezanne, Paul Gauguin και κυρίως τη δουλειά του Vincent Van Gogh. Το 1987 φιλοτεχνεί το έργο “The Dinner Table” το οποίο πυροδοτεί αρνητικές αντιδράσεις από την κοινωνία της υψηλής τέχνης, ως υπερβολικά Ιμπρεσιονιστικό. Ταξίδεψε αρκετά και τα χρώματα του κόσμου σε συνδυασμό με το φωτεινό βλέμμα των Ιμπρεσιονιστών, έδωσαν ζωή στα προηγουμένως μουντά έργα του.

Άρχισε να ενδιαφέρεται για το ανερχόμενο ρεύμα του πουαντιγισμού κυρίως λόγω των επιρροών των Henri Edmond Cross, George Seurat και Paul Signac. Ο πουαντιγισμός αποτελεί μία μορφή του ιμπρεσιονισμού στην οποία ο καλλιτέχνης, αντί για παχιές και γρήγορες πινελιές, χρησιμοποιεί τελείες χρώματος για να αποδώσει την πραγματικότητα αυτού που ζωγραφίζει. Η ιδέα του Νέο-Ιμπρεσιονισμού τον συνεπήρε και αυτό φαινόταν και στα έργα του. Οι δημιουργίες του βρήκαν τη θέση τους στο Salon des Indépendants και σταμάτησε να τα εκθέτει στο Salon de la Société το 1901.

Την περίοδο 1902-1903, η ζωή – και κυρίως τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε-απομάκρυνε τον Matisse από την τέχνη. Παρόλα αυτά, η πρώτη πενταετία του αιώνα οδήγησε σε έργα με έντονα χρώματα και συνθέσεις όπως το “Green Stripe” ενώ το 1905 ήταν μια εποχή εμβάθυνσης στη μοντέρνα τέχνη. Επίσης, ασχολήθηκε με τις δυνατότητες της γλυπτικής με την οποία πειραματίστηκε αρκετά, φιλοτεχνώντας το “The Serf” το 1903. Τον Ιούνιο του 1904 πραγματοποίησε την πρώτη του αποκλειστική έκθεση στη γκαλερί Vollard, η οποία όμως δεν συγκέντρωσε τα βλέμματα που περίμενε.

Φωβισμός

Σκοπός του Matisse και της τέχνης του ήταν να μπορέσει να εκφράσει την ουσία των πραγμάτων. Ένα ταξίδι στην Saint Tropez της νότιας Γαλλίας μαζί με τον, πλέον, φίλο του Signac, του δίδαξε την σημασία των χρωμάτων, και οδήγησε στην δημιουργία του “Luxe, calme et volupté” (1904) ενώ η επίσκεψη στο χωριό Collioure, στα “Open Window” και “Woman with a Hat” (1905). Τα έργα αυτά, αυτές οι διατυπώσεις ελεύθερου χρώματος και αύρας, έγιναν μέρη μιας έκθεσης στο Salon d’Automne στο Παρίσι. Έμοιαζαν με άγρια θηρία του μοντέρνου στα μάτια των κριτικών της κλασσικής τέχνης, και έδωσαν στον καλλιτέχνη τον χαρακτηρισμό του Φωβιστή. Παρόλη την αρνητικότητα, τα έργα του αγοράστηκαν από το ζεύγος Gertrude και Lein Stein.

Η εποχή του Φωβισμού για τον Matisse ξεκίνησε με αυτή την έκθεση και, αν και σύντομη, καθιέρωσε την τεχνική του. Φωτεινά χρώματα, αόριστες πινελιές και η απουσία γραμμών ήταν τα κύρια στοιχεία του. Ο ρεαλισμός είχε πλέον αποχωρήσει μια και καλή από την οπτική του ζωγράφου. Χαρακτηριστικό έργο της περιόδου είναι επίσης το “The Joy of Life”(1906),. Άλλα μέλη του ρεύματος του Φωβισμού ήταν οι André Derain, Georges Braque, Raoul Dufy και Maurice Vlaminck.

Ο Matisse ξεκίνησε να καλλιεργεί μια στενή φιλία με την Gertrude Stein και μέσω αυτής, γνωρίζει τον Pablo Picasso. Αν και οι τεχνικές τους διέφεραν, όντας δύο πρωτοποριακά κινήματα στην μοντέρνα τέχνη, ο στόχος και των δύο ήταν η ουσία των πράγματων. Αυτό που ο Φωβισμός έκανε με το χρώμα, ο Κυβισμός το πετύχαινε με το σχήμα. Παρόλα αυτά, οι δύο ζωγράφοι θα διατηρήσουν μια φαινομενική αντιπαλότητα μέχρι το τέλος των ζωών τους.

Αν και το ρεύμα εγκαταλείφθηκε και από τον ίδιο το δημιουργό του μετά το 1906, ο Matisse συνέχισε να κερδίζει δημοσιότητα και να πρωτοπορεί.


Η εποχή της Επιτυχίας

Αρχίζει να ενδιαφέρεται για τη σχέση του ανθρώπινου σώματος μέσα στον χώρο. Εμπνέεται από την Ισλαμική τέχνη. Τα χρώματα γίνονται πιο έντονα, η ιδέα του βάθους χάνεται και οι μορφές γίνονται επίπεδες. Άρχισε να επικεντρώνεται στην γλυπτική. Το 1909, ο Ρώσος συλλέκτης Sergei Ivanov ich Shchukin, ο οποίος αποκτά μεγάλο αριθμό έργων του, του ζητά να ζωγραφίσει μία σειρά πινάκων με θέμα τη μουσική και το χορό. Η θεματολογία ήταν πολύ σχετική με τα ενδιαφέροντα του Matisse, και έδρασε ως σπίθα για την έμπνευσή του. Από εκεί, προήλθε ο διάσημος πίνακας “La Danse” ο οποίος αποτελεί μία ξεκάθαρη ένδειξη για τη συνέχεια της τεχνικής του καλλιτέχνη. Μερικά από τα καλύτερα έργα του πήραν μορφή την περίοδο 1907-1917, μεταξύ των οποίων τα “ Red Room”(1908), “Red studio” (1911), “Goldfish” (1916) και “Piano Lesson” (1916).

Αν και η επιτυχία του μεγάλωνε στο εξωτερικό, με τους περισσότερους αγοραστές των έργων του να είναι Αμερικάνοι και Ρώσοι, η Γαλλική καλλιτεχνική σκηνή δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να αναγνωρίσει την ιδιοφυία που παρουσίαζε ο Matisse. Κύριος λόγος ήταν η ανάμεικτες εντυπώσεις που είχε συγκεντρώσει το έργο του “Blue Nudes” που παρουσίασε στο κοινό το 1907.

Όσο τον τραβούσε η μοντέρνα τέχνη τόσο τα έργα γινόντουσαν απλούστερα και βασισμένα στη δύναμη των χρωμάτων και των αυστηρών σχημάτων. Και όμως, τα εξέφραζε μία ελευθερία και εκφραστικότητα μακριά από τους συνηθισμένους όρους της τέχνης. Τα θέματά του απλούστευαν επίσης, αφού επικεντρωνόταν σε καθημερινές εικόνες, που του έδιναν την εύκαιρα να τις μελετήσει και να πειραματιστεί σε βάθος.

Με γρήγορους ρυθμούς δουλειάς συνέχισε μέχρι και τος τέλος της δεκαετίας του 20’. Στη περίοδο αυτή δημιούργησε έργα όπως “Odalisque with Magnolias” (1924) και “Decorative Figure on an Ornamental Background” (1926).

Ως προς τη γλυπτική, το 1930 ολοκλήρωσε το έργο του “The Back” το οποίο δούλευε από το 1909. Τα ταξίδια ήταν ακόμα σημαντικά για εκείνων, ενώ αποτελούσαν τις κύριες πηγές έμπνευσής του. Το 1923, οι ζωγραφιές του συνόδεψαν μια συλλογή από ποιήματα του Stephane Mallarme με τίτλο “Poésies”, ενώ συνέχισε να ασχολείται με την εικονογράφηση βιβλίων μέχρι το τέλος της ζωής του.


Τα τελευταία χρόνια

Το 1941 ο ζωγράφος διαγνώστηκε με καρκίνο. Έκανε επέμβαση η οποία ήταν αρκετά δύσκολη και τον οδήγησε στην συνέχιση της ζωής του σε αναπηρική καρέκλα. Παρόλα αυτά, η επέμβαση έδωσε κουράγιο και νέο αέρα στον Matisse. Άρχισε να ασχολείται με την τεχνική του κολλάζ την οποία ο ίδιος ονόμαζε «ζωγραφική με ψαλίδι», ένας τέλειος αντικατοπτρισμός της ουσίας που με τόσο πάθος έψαχνε. Χρωμάτιζε ο ίδιος χαρτιά τα οποία έκοβε σε διαφορετικά σχήματα ώστε να αποτυπωθεί το θέμα της κάθε δημιουργίας του. Για τον ζωγράφο, η στιγμή αυτή ήταν η αποκορύφωση της τέχνης του. Έφτιαξε έργα όπως: “La Gerbe”(1951) και “Swimming Pool” (1952)

Το 1947 εξέδωσε το βιβλίο Jazz, ένα αυτοβιογραφικό έργο με εικονογραφήσεις του σε χρώματα και σχέδια επηρεασμένα από τα κολλάζ του. Ακόμη, τη τεχνική αυτή χρησιμοποίησε ώστε να σχεδιάσει το βιτρό του “Chapelle du Rosaire” στη Βανς της Γαλλίας, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1951. Πέθανε στις 3 Νοεμβρίου του 1954 σε ηλικία 84 ετών στην Νίκαια της Γαλλίας περιτριγυρισμένος από τα κομμάτια των χρωματιστών χαρτιών των κολλάζ του.

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2020

Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ βίωσε δυο επεισόδια λόγω της στέρησης αλκοόλ

Ο Ολλανδός ζωγράφος Βίνσεντ Βαν Γκογκ, γνωστός μεταξύ άλλων για έργα όπως τα «Sunflowers» και «The Starry Night», λέγεται πως έκοψε το δεξί αυτί του στη διάρκεια ενός καβγά.  

Ο μεταϊμπρεσιονιστής καλλιτέχνης χαρακτήρισε το επεισόδιο ως «μια κρίση τρέλας ενός απλού καλλιτέχνη» και αργότερα ως «πνευματικό ή νευρικό πυρετό». Ωστόσο, έρευνα στην Ολλανδία ρίχνει νέο φως στην κατάσταση της ψυχικής του υγείας.  

Επιστήμονες από το University Medical Centre Groningen προχώρησαν σε μια ψυχιατρική εξέταση βασισμένη σε εκατοντάδες επιστολές που έγραψε αλλά και διασωθέντα ιατρικά αρχεία. Αυτό που διαπίστωσαν είναι πως ο καλλιτέχνης, πιθανώς, βίωσε δυο επεισόδια ντελίριου λόγω της στέρησης αλκοόλ, αφού έκοψε το αυτί του. Εφόσον όμως ο ασθενής στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούσε να ερωτηθεί, οι ερευνητές υπογράμμισαν πως τα συμπεράσματά τους πρέπει να επεξεργαστούν με προσοχή.  

Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ πιστεύεται πως έπασχε από έναν συνδυασμό ψυχιατρικών διαταραχών, με πιθανότερες τη διπολική διαταραχή και την οριακή διαταραχή προσωπικότητας, ωστόσο οι φερόμενες ασθένειές του δεν διαγνώστηκαν ποτέ. Σύμφωνα με τη νέα έρευνα, είναι απίθανο ο Ολλανδός καλλιτέχνης να είχε σχιζοφρένεια.  

Όσο για το αν έπασχε από επιληψία -διάγνωση που ανέφεραν οι γιατροί του, οι ερευνητές πιστεύουν πως πιθανότατα επρόκειτο για «συγκεκαλυμμένη επιληψία» -αυτό σημαίνει πως ο ασθενής δεν παρουσιάζει κλασικές κρίσεις, αλλά περισσότερο μια διαταραχή στην συμπεριφορά βασισμένη στην επιληπτική δραστηριότητα στα βαθύτερα τμήματα του εγκεφάλου. Οι επακόλουθες κρίσεις μπορεί να πυροδοτήσουν άγχος, παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις.  

Στην περίπτωση του Βαν Γκογκ, η επιληπτική δραστηριότητα θα μπορούσε να έχει προκληθεί από εγκεφαλική βλάβη ως αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του. Η κατάχρηση αλκοόλ, ο υποσιστισμός, ο λίγος ύπνος και η πνευματική εξάντληση θα μπορούσαν να αποτελούν όλα παράγοντες, όπως αναφέρουν οι ερευνητές.  

Δεδομένου πως περαιτέρω εξετάσεις δεν ήταν εφικτές στις μέρες του, είναι δύσκολο να κατοχυρωθούν, χωρίς αμφιβολία, τα συγκεκριμένα ευρήματα.  Τα νέα ευρήματα των Ολλανδών ερευνητών δημοσιεύτηκαν στο International Journal of Bipolar Disorders.    Ωστόσο, ο Καθηγητής Ψυχιατρικής Psychiatry Willem, που συμμετείχε στην έρευνα, προειδοποίησε πως ο Βαν Γκογκ ίσως «υποβάθμισε ή ακόμη και διάνθισε με συγκεκριμένα πράγματα» τις επιστολές του.  

«Αν και περιλαμβάνουν πολλές πληροφορίες, πρέπει να θυμόμαστε πως δεν έγραψε τις επιστολές στους γιατρούς του, αλλά σε μέλη της οικογένειά του και άλλους συγγενείς προκειμένου να τους ενημερώσει, να τους καθησυχάσει ή να τους βάλει να κάνουν κάτι», σχολίασε. «Επομένως, η βεβαιότητα του άρθρου μας δεν θα είναι το τελευταίο σχετικά με τις ασθένειες του Βαν Γκογκ».  

Η δημιουργικότητα του Βαν Γκογκ αποδίδεται συχνά στα προβλήματα ψυχικής υγείας του, αλλά ειδικοί της τέχνης διαφωνούν, υποστηρίζοντας πως τα επιτεύγματά του οφείλονται στις δεξιότητές του πάνω στη ζωγραφική, τις οποίες εργάστηκε σκληρά για να αναπτύξει σε διάστημα πολλών ετών. Η αλήθεια είναι πως σπανίως εργαζόταν σε περιόδους ψυχώσεων.    Παρά τον εσωτερικό πανικό, ο Βαν Γκογκ είχε ισχυρό κίνητρο να συνεχίσει να ζωγραφίζει και περιέγραφε τις «βαθιές φιλίες του» ως την μοναδική γιατρειά του.  Πέθανε στις 29 Ιουλίου 1890, δυο ημέρες αφότου προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή του.  

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020

«Μικρές Εκπλήξεις» Ομαδική Εικαστική Έκθεση


Η έκθεση διαρκεί από 21 Σεπτεμβρίου έως 3 Οκτωβρίου 2020

Σε συνδιοργάνωση με τη Διεθνή Πολιτιστική Πλατφόρμα ART HUB ATHENS / Art for social change - https://arthubathens.org/ και σε concept, οργάνωση, επικοινωνία του Δημήτρη Λαζάρου, η ομαδική εικαστική έκθεση «Μικρές Εκπλήξεις» παρουσιάζεται στον ιστορικό χώρο του Ελληνογαλλικού Συνδέσμου, στο Κολωνάκι από τη Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου έως το Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2020. 

Η επιμέλεια της έκθεσης ανήκει στην ιστορικό τέχνης Όλγα Λατουσάκη.

Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα ζωγραφικής, εικαστικής φωτογραφίας, installation σε εικαστικά κοσμήματα και έργα τέχνης από και σε ανακυκλώσιμα υλικά, μικρών διαστάσεων. 

Η ιστορικός τέχνης Όλγα Λατουσάκη σημειώνει:

«Το γράμμα αυτό έγινε εκτενέστερο, μόνο και μόνο γιατί δεν είχα τον καιρό να το κάνω πιο σύντομο».

– Pascal, Lettres Provinciales, 1656

«Από τα χειρόγραφα του Αγίου όρους, με τις συμπυκνωμένες, μικρές χειρόγραφες σελίδες της Αγίας γραφής, έως τα πολύ μικρά έργα του ex libris και τις μινιατούρες της κινεζικής ζωγραφικής, τα μικρά έργα τέχνης ποτέ δεν έπαψαν να συναρπάζουν και να εκπλήσσουν. Προϋπόθεση, βέβαια, είναι η ωρίμανση του καλλιτέχνη, η συμπύκνωση μιας ενέργειας, η οποία με σοφία διοχετεύεται σε ένα μικρό έργο και με αυτό τον τρόπο μπορεί εύκολα να επιτύχει την ίδια ακριβώς συγκίνηση που θα προκαλούσε και ένα μεγαλύτερο. Ο καλλιτέχνης με την τεχνική αυτή δεν κινδυνεύει να πλατειάσει, έχει όμως να κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα με τον ίδιο του τον εαυτό: να αποτυπώσει σε περιορισμένες διαστάσεις όλον του τον εσωτερικό κόσμο. Πολύ συχνά, και με έναν οξύμωρο τρόπο, τα μικρά έργα τέχνης είναι πολύ πιο εύληπτα για το απλό κοινό, και γι’ αυτό και τόσο αγαπητά, ίσως επειδή στην εποχή μας, στην εποχή της ταχύτητας, ακόμα και αυτό είναι το ζητούμενο: το γοργό, το εύκολο. Σαν μια πραγματικότητα  μιας ανάμνησης ή ενός ονείρου, αξιοθαύμαστα και πάντα γοητευτικά, τα μικρά έργα τέχνης είναι κι αυτά ένα σημαντικό κομμάτι της τέχνης, που μας συντροφεύει και κάνει τη ζωή μας πάντα λίγο καλύτερη.»

Μίνα Φάκκα, Χωρίς τίτλο, 50x50cm, Ακρυλικά σε καμβά


Συμμετέχουν οι εικαστικοί:

Georgio Babili, Silena, Βασίλης Αξελής, Σοφία Απτόσογλου, Έλενα Αρσενίδου, Θοδωρής Αρφάνης, Γεράσιμος Θωμάς, Σπυριδούλα Δήμου, Μαρία Καλλιάδου, Μαρία Κατάκη, Αλεξία Κουδιγκέλη, Κατερίνα Κωστογιάννου, Λίνα Ηράκλεια Θάνου Μπάρμπα, Δήμητρα Μπακογιαννάκη, Ευγενία Μπεγγλή, Φλωρεντίνη Μπεσουσάνη, Βαλάντια Μωραϊτάκη, Γιώργος Ντέρος, Αριστέα Παναγιωτακοπούλου, Αθηνά Παναγιωτίδου, Καίτη Πανάγου, Μαριέττα Παπαγεωργίου, Δώρα Πασαλόγλου, Αικατερίνη Πουλιάση, Βίκυ Σαρρή, Μαρία Σφηνιά, Μανταλένα Τάνη, Μίνα Φάκκα, Γιώργος Χουντάλας

Στον χώρο της έκθεσης τηρούνται όλα τα προβλεπόμενα προληπτικά μέτρα για COVID-19, ενώ για την είσοδο στην έκθεση απαιτείται η χρήση ΜΑΣΚΑΣ. 

Μετά το πέρας της, η έκθεση θα παρουσιαστεί παγκόσμια και διαδικτυακά στις ακόλουθες ιστοσελίδες:

www.art-profiles.net 

www.arthubathens.org – επίσημη ιστοσελίδα της Διεθνούς Πολιτιστικής Πλατφόρμας ART HUB ATHENS 

www.hephaestuswien.com - ομογενειακή ιστοσελίδα που παρουσιάζει σε 165 χώρες του κόσμου τα νέα της Ελληνικής και Κυπριακής ομογένειας, ακολουθούμενη καθημερινά από 12.000 διαδικτυακούς επισκέπτες κατά μέσο όρο

Βασίλης Αξελής, Θέα από το μπαλκόνι, 40x40cm, Ελαιογραφία σε καμβά


ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Concept – Οργάνωση - Επικοινωνία: Δημήτρης Λαζάρου 

email: repdla@hotmail.com // dimitriolazarou@gmail.com 

Συνδιοργάνωση: Art Hub Athens – Art for social change

Επιμέλεια: Όλγα Λατουσάκη 

Μετάφραση κειμένων στην Αγγλική γλώσσα: Μαρία Συρρή 

Εγκαίνια: Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2020 | 7 – 10μ.μ. (η έκθεση την ημέρα εκείνη θα είναι ανοιχτή από τις 5μ.μ.)  

Διάρκεια έκθεσης: 21 Σεπτεμβρίου έως 3 Οκτωβρίου 2020

Silena, Life, 40x40cm, Λάδια σε καμβά


Facebook link: 

https://www.facebook.com/LazarouMyExhibitions 

ΕΛΛΗΝΟ – ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

Πλ. Κολωνακίου 2, 4ος όροφος

Κολωνάκι, Αθήνα


Ημέρες και Ώρες λειτουργίας 

Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 5 - 9 μ.μ.

Σάββατο: 12 - 4 μ.μ. 

Κυριακή – Τετάρτη: ΚΛΕΙΣΤΑ  

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ με υποχρεωτική χρήση ΜΑΣΚΑΣ 


Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020

Η Αριστέα Χαρωνίτη και ο Θάνος Τσιούσης στη νέα έκθεση του TAF

Δύο σύγχρονοι χαράκτες, η Αριστέα Χαρωνίτη και ο Θάνος Τσιούσης, ξεδιπλώνουν τη δουλειά τους στη νέα έκθεση του TAF / the art foundation. Από τη μία η Αριστέα φωτίζει καταστάσεις της εσωτερικής ζωής με άξονα τα ψυχολογικά βιώματα, καθώς από την άλλη ο Θάνος αποτυπώνει ήρωες του ιστορικού παρελθόντος με σύγχρονη ματιά. Η προσεγμένη, λεπτομερής πρακτική και των δύο φέρνει αξιοπρόσεκτα αποτελέσματα, τα οποία λόγω των έντονων αντιθέσεων που προσφέρει το χαρακτικό αναβλύζουν δυναμισμό. 
Συνεχίζεται έως 20/3.

iTAF / the art foundation | Έως 20/3 | Δευτ.-Σάβ.: 12 μ.-9 μ.μ., Κυρ.: 12 μ.-7 μ.μ. | Είσοδος ελεύθερη
 
Copyright © 2014 AthensIn. Designed by OddThemes