Το «Lemon», η παράσταση που έχουν παρακολουθήσει πάνω από 10.000 θεατές ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα, ξεκινάει την εντυπωσιακή καλοκαιρινή του περιοδεία στις 21 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ, από το Φεστιβάλ Ηλιούπολης και το Δημοτικό Θέατρο «Δημήτρης Κιντής» [Γαρδίκη & Σμόλικα, Ηλιούπολη]. Η ιστορία του 1900, που παρουσιάζεται με πρωτότυπο τρόπο σε όλη την Ελλάδα από το 2018, φαντάζει συγκλονιστικά επίκαιρη δεδομένης της ιστορικής συγκυρίας της πανδημίας. O δημιουργός του «Lemon», Μελαχρινός Βελέντζας, είχε μιλήσει μαζί μας. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου; «Πρόκειται για την απίστευτη ιστορία του θρυλικού πιανίστα 1900, που γεννήθηκε πάνω σ’ ένα καράβι και δεν κατέβηκε ποτέ από αυτό. Βρισκόμαστε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα πάνω στο ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν, το οποίο πραγματοποιεί το υπερατλαντικό ταξίδι από την Ευρώπη στην Αμερική. Ένα νεογέννητο μωρό εγκαταλείπεται από τους μετανάστες γονείς του μέσα σε μια κούτα από λεμόνια πάνω στο πιάνο με την ουρά, στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης. Ο ναύτης που τον βρίσκει του δίνει το δικό του όνομα: Ντάννυ Μπούντμαν και μαζί το παρατσούκλι Τι Ντι Λέμον -από την κούτα των λεμονιών. Και 1900, από τη χρονιά που τον βρήκε. Ντάννυ Μπούντμαν Τι Ντι Λέμον 1900. Ο ναύτης που τον βρήκε πεθαίνει και ο 1900 μένει ορφανός, για δεύτερη φορά. Πάνω στο πλοίο, ο ενήλικας πια ήρωας της ιστορίας μας γνωρίζει τον έναν και μοναδικό του φίλο, τον τρομπετίστα Τιμ Τούνυ. Ο τελευταίος τον παροτρύνει διαρκώς να κατέβει στη στεριά, προκειμένου να εξαργυρώσει το ταλέντο του και να ζήσει μία “κανονική” ζωή. Στο τέλος της ιστορίας, ο 1900 ανατινάζεται μαζί με το Βιρτζίνιαν, μένοντας για πάντα στην αγκαλιά της μαμάς-θάλασσας». Μιλήστε μας για τον 1900, τον ήρωα που ερμηνεύετε. «Είναι ένα ποιητικό πλάσμα που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, μέσα από τη μουσική του. Έχει την ικανότητα να γίνεται απεριόριστος μέσα στον περιορισμένο χώρο στον οποίο ζει από μικρό παιδί. Είναι το παράδειγμα ενός ανθρώπου που μετατρέπει την έλλειψη σε δημιουργία. Αυτό φαντάζει ιδιαίτερο και πρωτότυπο στους άλλους. Για εκείνον, είναι απλώς η πραγματικότητά του. Δε νιώθει σπουδαίος. Είναι σπουδαίος για τους άλλους. Αυτή η απλότητα -η μη προσποιητή πραγματικότητά του- είναι που μας μετακινεί σε σχέση με τη δική μας πραγματικότητα». Μια περιγραφή σας για την παρέα του 1900, τον Τιμ Τούνυ; «Ο Τιμ Τούνυ είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο ο 1900 ακουμπά την ιστορία του. Πάνω του καθρεφτίζεται η ιδιαιτερότητα του θρυλικού πιανίστα. 

Πρόκειται για έναν άνθρωπο της πιάτσας, πολύ άμεσο και με ανάγκη να καταλάβει τον φίλο του. Αν ένας άνθρωπος, τελικά, μετακινείται σε αυτή την ιστορία, αυτός είναι ο Τιμ Τούνυ που ανεβαίνει εκ νέου στο Βιρτζίνιαν για να βρει ξανά τον αγαπημένο του φίλο. Λίγο πριν ή λίγο μετά την έκρηξη». Τι σηματοδοτεί η άρνηση του ήρωα να εγκαταλείψει τη ζωή του στο καράβι; «Η απάντηση εναπόκειται στην προσωπική ερμηνεία του κάθε θεατή. Έχει ενδιαφέρον που το ερώτημα, μετά τον μονόλογο του ήρωα στο τέλος του έργου, παραμένει ανοικτό. Προσωπικά, θεωρώ πως είναι μία συνειδητή επιλογή η άρνηση του ήρωα να κατέβει από το καράβι στο οποίο γεννήθηκε. Εκτιμά αυτό που του δόθηκε, απορώντας με βαθύτατη ειλικρίνεια και χωρίς να είναι επικριτικός για όλα εκείνα που συμβαίνουν στη στεριά: “Αλήθεια, πώς τα καταφέρνετε εσείς εκεί πέρα να διαλέξετε; Μια γυναίκα. Ένα σπίτι. Ένα οικόπεδο δικό σας. Ένα τοπίο για να κοιτάζετε. Έναν τρόπο για να πεθαίνετε”. 

Ο 1900 ζει μία αφαιρετική ζωή, εστιάζοντας σε αυτό που για εκείνον έχει σημασία: το δικό του καράβι. Σίγουρα φοβήθηκε να δοκιμάσει μία άλλη ζωή. Όμως, δε νομίζω πως θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτή την άλλη ζωή. Γιατί δε θα είχε τη δυνατότητα να την ελέγξει, όπως έκανε με τα πλήκτρα του πιάνου που “ξεκινούν κάπου και τελειώνουν κάπου”, που “ξέρεις ότι είναι 88”».

Με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, παρουσιάζει την παράσταση «1821 - Η επιθεώρηση» με την υπογραφή των Φοίβου Δεληβοριά και Δημήτρη Καραντζά.

Η παράσταση -γεμάτη μουσική, χρυσόσκονη, κριτική, χιούμορ και Ιστορία- ανεβαίνει από τις 4 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ, και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή έως τέλος Ιουλίου, στο Βεάκειο Θέατρο [Ηρακλείου 13, Πειραιάς].

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά εγκαινιάζει, λοιπόν, μια θερινή σκηνή και δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, Λευτέρης Γιοβανίδης, στη συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση της παράστασης, εξήγησε το σκεπτικό της απόφασης, σημειώνοντας ότι έκριναν πως θα έπρεπε να παρουσιάσουν κάτι για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση, προσθέτοντας ότι ο «Φοίβος Δεληβοριάς ξέρει να στήνει τέτοια θεάματα».

Ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Δημήτρης Καραντζάς εξετάζουν εκ νέου τη σχέση μας με την εθνική ταυτότητα, την επανάσταση, τα κατορθώματα και τα ατυχήματα των διακοσίων ετών, τη σχέση μας με την παράδοση, τα καλώς και κακώς κείμενα και προσκαλούν μια ομάδα σημαντικών συγγραφέων και έναν θίασο πρωταγωνιστών να γιορτάσουν, να χορέψουν να σατιρίσουν και να αναρωτηθούν. 

Βασικός στόχος είναι να παρουσιαστεί μια γιορτή στην οποία συντελεστές και κοινό να ξανακοιτάξουν μαζί τα καλώς και τα κακώς κείμενα των 200 ετών και να ξανατραγουδήσουν μαζί, με ελπίδα για την ελευθερία.

Ταυτότητα παράστασης

Σύνθεση: Φοίβος Δεληβοριάς, Δημήτρης Καραντζάς, κείμενα: Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννης Αστερής, Γλυκερία Μπασδέκη, Κώστας Μανιάτης, Κώστας Κωστάκος, Κέλλυ Παπαδοπούλου και Φοίβος Δεληβοριάς, σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς, πρωτότυπη μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς, σκηνικά: Μαρία Πανουργιά - Μυρτώ Λάμπρου, κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, χορογραφία: Ζωή Χατζηαντωνίου, φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου, βοηθός σκηνοθέτη: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, βοηθός ενδυματολόγου: Ιφιγένεια Νταουντάκη, κομμώσεις: Κωνσταντίνος Σαββάκης, φωτογραφίες-Video-Artwork: Γκέλυ Καλαμπάκα.

Πρωταγωνιστούν: Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Eλένη Κοκκίδου, Νίκος Καραθάνος, Γιώργος Γάλλος, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Γιάννης Νιάρρος, Μιχάλης Οικονόμου, Γιάννης Κουκουράκης, Γιάννης Κλίνης, Βάσω Καβαλιεράτου, Πάνος Παπαδόπουλος, Ηλίας Μουλάς, Ιωάννα Πιατά. Guests: Λυδία Φωτοπούλου, Μαρία Καβογιάννη, Μάρθα Φριντζήλα, Χρήστος Λούλης.

Περισσότεροι από 25.000 θεατές παρακολούθησαν από το φθινόπωρο του 2018 την παράσταση «Άνθρωποι και Ποντίκια», το διασκευασμένο από την ομάδα Cartel έργο του Τζον Στάινμπεκ και σκηνοθετημένο από τον Βασίλη Μπισμπίκη, που αναγκάστηκε να βάλει «χειρόφρενο» λόγω της καραντίνας.

Μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις των τελευταίων ετών, που τάραξε το ελληνικό θεατρικό τοπίο με την ειλικρίνεια, τον ακραίο ρεαλισμό, τον τρόπο με τον οποίο αποδομεί με πικρό χιούμορ τις αγωνίες αλλά και τις φαντασιώσεις των βιοπαλαιστών, η οποία προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση, απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και πυροδότησε συζητήσεις για τον σημερινό ρόλο του θεάτρου και τη μετεξέλιξη του σε κοινωνικό εργαλείο και τρόπο δράσης.

Η μεγάλη θεατρική επιτυχία του Βασίλη Μπισμπίκη επιστρέφει και παρουσιάζεται σε οnline streaming, μέσα από την πλατφόρμα της Viva.gr, για δύο μόνο προβολές, την Τετάρτη 2/6 και την Κυριακή 6/6 (7 μ.μ.-12 μεσάνυχτα).

Διαφορετική προσέγγιση

Πιστή στη φιλοσοφία της για τη διαρκή αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης, η Ομάδα Cartel, με συμπαραγωγό το Onassis Culture, προτείνει μια διαφορετική προσέγγιση στην έννοια της μαγνητοσκοπημένης εκδοχής μιας θεατρικής παράστασης. Με αφετηρία τον απόλυτο σεβασμό στην ανάγκη του θεατή να βιώσει έστω και έμμεσα τη θεατρική εμπειρία, μέσα στις πρωτόγνωρες συνθήκες που γέννησε η πανδημία, το ακραία ρεαλιστικό θέατρο του Βασίλη Μπισμπίκη και της Ομάδας Cartel συναντά τους κώδικες του κινηματογράφου.

Η κάμερα στο χέρι του διευθυντή φωτογραφίας Δημήτρη Κατσαΐτη γίνεται το μάτι του θεατή που παρακολουθεί από κοντά τους ήρωες της ιστορίας, δημιουργώντας την ίδια αίσθηση που επικρατούσε στη σκηνή του Τεχνοχώρου Cartel.

«Κάτι που συνέβη»

To «Of Mice and Men» ήταν η πρώτη προσπάθεια του -Αμερικανού βραβευμένου με Νόμπελ συγγραφέα- Τζον Στάινμπεκ να γράψει ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε να παιχτεί στο θέατρο, ή ένα θεατρικό έργο που θα μπορούσε να διαβαστεί σαν μυθιστόρημα.

Το έργο είχε αρχικά τον τίτλο «Κάτι που συνέβη», επειδή κανείς δεν μπορεί να κατηγορηθεί για την τραγωδία που ξετυλίγεται στην ιστορία. Ωστόσο, ο Στάινμπεκ άλλαξε τον τίτλο αφού διάβασε το ποίημα του Ρόμπερτ Μπερνς «Τα καλύτερα σχέδια ποντικιών και ανδρών/Συχνά πηγαίνουν στραβά», που μιλά για τη λύπη που αισθάνεται ο αφηγητής για το ότι κατέστρεψε το σπίτι ενός ποντικιού ενώ όργωνε το χωράφι του.

Ο Τζον Στάινμπεκ αφηγείται τις εμπειρίες των Τζορτζ Μίλτον και Λένι Σμολ, δύο μεταναστών εργαζομένων σ’ ένα ράντζο, οι οποίοι μετακινούνται από τόπο σε τόπο, στην Καλιφόρνια, αναζητώντας νέες ευκαιρίες εργασίας κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Βασίλης Μπισμπίκης με μια παράσταση ακραίου ρεαλισμού αφηγείται τη ζωή δύο εκτοπισμένων ψυχών, στην περιοχή του Ρέντη, μέσα σε βιομηχανικές αποθήκες και εργοστάσια που αναζητούν δουλειά, κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας κρίσης στην Ελλάδα.

Διανύοντας τις ίδιες αγωνιώδεις και συγκινητικές προσπάθειες των ανθρώπων του μόχθου για επιβίωση, μέσα στις πιο δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, οι ήρωες του «Άνθρωποι και ποντίκια» δουλεύουν σκληρά, συγκρούονται, παλεύουν, απογοητεύονται αλλά ταυτόχρονα ονειρεύονται και ελπίζουν. Η μοναξιά είναι ένας σημαντικός παράγοντας στη ζωή πολλών χαρακτήρων. Παρά την ανάγκη για συντροφικότητα, ο Στάινμπεκ υπογραμμίζει πώς η μοναξιά διατηρείται μέσα από τα εμπόδια που δημιουργούνται από την απάνθρωπη δράση μεταξύ τους.

Ο ρατσισμός, το απατηλό όνειρο για μια μικρή ιδιοκτησία, η δύναμη της φιλίας, η σημασία της ελπίδας, τα ιδανικά της αφοσίωσης, της πίστης, της αυτοδιάθεσης και της αλληλεγγύης, καθιστούν το έργο επίκαιρο και διαχρονικό.

Οι χαρακτήρες του έργου -αναγκαστικά σκληροί για να επιβιώσουν, ζουν σε έναν βρώμικο, αηδιαστικό κόσμο, η γλώσσα τους χυδαία πολλές φορές, οι σκηνές με σεξουαλικές στιγμές, αλλά και η κριτική που γίνεται για το κοινωνικό σύστημα, δεν έχει τίποτα άσεμνο, ή διαφορετικό από τους συνήθεις διαλόγους μιας σκληρής πραγματικότητας.

Τους ρόλους ερμηνεύουν οι: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Μαίρη Μηνά, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Λευτέρης Αγουρίδας, Αγγέλα Πατσέλη, Μάρα Ζαλώνη, Ερατώ Αγγουράκη, Δημήτρης Γαλάνης, Διονύσης Κοκκοτάκης.

Στην πρώτη του σκηνοθεσία στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, ο Γιώργος Νανούρης ανεβάζει την «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη, στις 2, 3 και 4 Ιουλίου, σε μετάφραση Γιώργου Ιωάννου.

Επιλέγει να συναντηθεί και πάλι με την Λένα Παπαληγούρα, τον Μιχάλη Σαράντη, αλλά και με την Χάρις Αλεξίου που επιστρέφει ξανά στο θέατρο για την πρώτη της εμφάνιση στην Επίδαυρο. Ο Νίκος Ψαρράς, ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, η Κίττυ Παϊταζόγλου και ένας εξαμελής χορός πρωταγωνιστούν επίσης σε αυτόν τον εξαιρετικό θίασο.

Τι σημαίνει να είσαι εξόριστος και ξένος; Πώς ξεφεύγει ο άνθρωπος από το παρελθόν και τη μοίρα του; Μέσα στα συντρίμμια του Πελοποννησιακού Πολέμου, σε μια περίοδο κρίσης - που θυμίζει, με έναν τρόπο, τη σημερινή - ο Ευριπίδης γράφει την Ιφιγένεια η εν Ταύροις, εξυμνώντας το μεγαλείο της αδερφικής αγάπης και τις μεγάλες αξίες που βλέπει να χάνονται.

Συντελεστές / Μετάφραση: Γιώργος Ιωάννου, σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης, μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου, φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος, σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη, κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Παπαδάκης.

Πρωταγωνιστούν / Λένα Παπαληγούρα | Ιφιγένεια, Μιχάλης Σαράντης | Ορέστης, Νίκος Ψαρράς | Θόας, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης | Αγελαδάρης - Αγγελιοφόρος, Προμηθέας Αλειφερόπουλος | Πυλάδης, Κίττυ Παϊταζόγλου | Κορυφαία Χορού και η Χάρις Αλεξίου στον ρόλο της Αθηνάς

Χορός / Νικόλ Κουνενιδάκη, Μαρία Κωνσταντά, Άννα Κωνσταντίνου, Δανάη Πολίτη, Βιβή Συκιώτη, Αρετή Τίλη.

Η ξεκαρδιστική οπερέτα «Σατανερί» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, δημιουργού της δημοφιλέστερης ελληνικής οπερέτας όλων των εποχών «Ο βαφτιστικός», έρχεται να σκανδαλίσει το κοινό στην GNO TV. Η παράσταση θα είναι διαθέσιμη δωρεάν στο nationalopera.gr/GNOTV από τις 15 Μαΐου έως τις 15 Ιουνίου 2021, με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους.

Η «σατυρική φαντασμαγορία» σε πρόλογο και δύο μέρη, «Σατανερί», σε μουσική διεύθυνση και αποκατάσταση μουσικού υλικού Χαράλαμπου Γωγιού και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ευκλείδη και Δημήτρη Δημόπουλου, αποκαθιστά για πρώτη φορά την αυθεντική ενορχήστρωση του 1930. Η παράσταση παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του τρίτου κύκλου των «Ημερών Μουσικού Θεάτρου 2019» της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στους θησαυρούς του ελληνικού ελαφρού μουσικού θεάτρου. Η παραγωγή και η δημιουργία της GNO TV υλοποιούνται με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Μάρτιος του 1930: Η μεγάλη οικονομική κρίση έχει ξεκινήσει, τα σύννεφα στην Ευρώπη αρχίζουν να πυκνώνουν. Τρία χρόνια πριν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία -και έξι πριν από εκείνη του Ιωάννη Μεταξά, δύο νέα μουσικοθεατρικά έργα σατιρίζουν το τεταμένο κλίμα της εποχής μέσα από τη σαρκαστική διαστρέβλωση της διδακτικής ηθοπλασίας.

Το γνωστότερο από τα δύο, η «Άνοδος και η πτώση της πόλης Μαχαγκόννυ» των Μπέρτολτ Μπρεχτ και Κουρτ Βάιλ, θρασεία σάτιρα του καπιταλισμού και της εμπορευματοποιημένης αστικής όπερας, κάνει πρεμιέρα στη Λειψία στις 9 Μαρτίου, φέροντας ως τις μέρες μας τη ρετσινιά του «κλασικού». Ωστόσο, λίγοι πια θυμούνται πως, τρεις ημέρες νωρίτερα, στις 6 Μαρτίου, στο Θέατρο Μοντιάλ της Αθήνας, γωνία Πανεπιστημίου και Εμμανουήλ Μπενάκη, έκανε πρεμιέρα ένα δικό μας έργο όχι λιγότερο δηκτικό, μελωδικό και ανελέητο: η «σατυρική φαντασμαγορία» Σατανερί του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, του μέγιστου των συνθετών της αθηναϊκής οπερέτας. Κάτι σαν διεστραμμένη διασκευή του Φάουστ από την ανάποδη, η «Σατανερί» είναι ένα ηθοπλαστικό έργο που εξαίρει ανερυθρίαστα... την υπεροχή της κόλασης έναντι του παραδείσου και προκρίνει, εξίσου τολμηρά και ειρωνικά με το «Μαχαγκόννυ», τα οφέλη της σύγχρονης ανηθικότητας έναντι της παραδοσιακής ηθικής.

Η Σατανερί είναι ένα έργο της εποχής του, που αναζητά μια δεύτερη ευκαιρία στη δική μας». Το σκηνικό και τα κοστούμια είναι της Αλεξίας Θεοδωράκη, η χορογραφία του Φώτη Διαμαντόπουλου και οι φωτισμοί του Χρήστου Τζιόγκα. Τον ρόλο του Σατανά ερμηνεύει η Μυρτώ Μποκολίνη και του Ανδρέα ο Δημήτρης Ναλμπάντης. Μαζί τους, καταξιωμένοι αλλά και νεότεροι πρωταγωνιστές: Βασίλης Δημακόπουλος, Γιάννης Κάβουρας, Μαρία Κατριβέση, Κωστής Ρασιδάκις, Πάνος Ζυγούρος, Χριστίνα Ασημακοπούλου, Αλίνα Κοτσοβούλου. 

Συμμετέχει το φωνητικό σύνολο chórεs υπό τη μουσική διεύθυνση της Μαρίνας Σάττι και 18μελές μουσικό σύνολο. Μπετόβεν: Έργα για πιάνο Τρία μοναδικά ρεσιτάλ πιάνου με τους διακεκριμένους σολίστ Δημήτρη Δημόπουλο, Ελισάβετ Κουναλάκη και Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου φέρνουν τον συναρπαστικό πιανιστικό κόσμο του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν στην GNO TV από τις 15 Μαΐου 2021. Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου | Φωτο Ε. Ζαχαροπούλου Τα ρεσιτάλ πιάνου -που βιντεοσκοπήθηκαν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Πιάνου της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ 2020 «Ο πιανιστικός Μπετόβεν», το οποίο πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Πιάνου Θεσσαλονίκης-, θα είναι διαθέσιμα δωρεάν στο nationalopera.gr/GNOTV έως και τις 31 Δεκεμβρίου 2021. Δημήτρης Δημόπουλος Το Φεστιβάλ Πιάνου της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ 2020, μια μεγάλη γιορτή για τον «βασιλιά των οργάνων», πραγματοποιήθηκε για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά με ένα μοναδικό αφιέρωμα στην πιανιστική μουσική του Μπετόβεν, με αφορμή τη συμπλήρωση 250 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου μουσουργού. Έντεκα αναγνωρισμένοι Έλληνες πιανίστες σε πέντε βραδινά ρεσιτάλ και τέσσερις πρωτοεμφανιζόμενοι σολίστ σε απογευματινές συναυλίες παρουσίασαν τις 32 σονάτες για πιάνο του κορυφαίου Γερμανού συνθέτη. Στην GNO TV θα παρουσιαστούν επιλογές από τα ρεσιτάλ. Ελισάβετ Κουναλάκη Σημειώνεται ότι από τον ίδιο κύκλο παραμένει διαθέσιμο στην GNO TV και το ρεσιτάλ πιάνου του Γιώργου Κωνσταντίνου έως τις 31/12.

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζει το σημαντικό έργο της νεοελληνικής πεζογραφίας «Η Στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι», χειρόγραφον Έλληνος υπαξιωματικού, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα σε διαδικτυακή προβολή, η οποία κάνει πρεμιέρα σήμερα, Σάββατο 24 Απριλίου, στις 9 το βράδυ.

«''Έγραψα όσα έπαθον, όσα είδον και ήκουσα…''. Πρόδρομος του Ρεαλισμού στην Ελλάδα, σάτιρα των πολιτικών και κοινωνικών ηθών, καταγγελία των διαχρονικών αδυναμιών της χώρας, έργο καινοτόμο ωστόσο άγνωστο στο ευρύ κοινό, το συναρπαστικό αυτό κείμενο αποτυπώνει με χιούμορ και ρεαλισμό την ελληνική κοινωνία του 19ου αιώνα. Η ληστρική ασυδοσία μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο, η λειτουργία του στρατιωτικού μηχανισμού, οι ελιγμοί και η ανοχή του νεοσύστατου ελληνικού κράτους» διαβάζουμε στο σημείωμα για την παράσταση.

Οι θεατές που βλέπουν μια παράσταση του Σίμου Κακάλα και ψάχνουν να βρουν τις θεατρολογικές αναφορές, μπορεί να συνέδεσαν παραστάσεις τους με το θέατρο της ωμότητας, της υπέρβασης των ορίων του Αντονέν Αρτό. Πέρα από κάθε θεωρία, ο Κακάλας καταθέτει πάντα μια άποψη και δεν παίζει ασυνείδητα με την πρόκληση.

Στις παραστάσεις του, διατυπώνει μια σειρά από αιτήματα υπαρξιακά, κοινωνικά και πολιτικά -για εκείνον το θέατρο είναι κάτι που αφορά πολύ τον τόπο, το τώρα, τον λαό και τη γλώσσα. Παράλληλα με τις σκηνοθεσίες σύγχρονων έργων («Λιωμένο Βούτυρο» του Σερέφα, ο «Φόβος τρώει τα σωθικά» του Φασμπίντερ) και την εξερεύνηση των θεατρικών ορίων (όπως έκανε με την «GOLFΩ 2.3 BETA ή το «Recycle» και το «Greek freak / Fire and fury!»), καταπιάνεται και με κείμενα-αναφοράς στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας.

Για την ολοκαίνουργια παράστασή του, που θα κάνει διαδικτυακή πρεμιέρα σε παραγωγή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ανέτρεξε στο σημαντικό έργο της νεοελληνικής πεζογραφίας «Η Στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι», χειρόγραφον Έλληνος υπαξιωματικού.

Ο αφηγητής, Χ. Δημόπουλος, περιγράφει με γλαφυρό και άμεσο τρόπο τη ζωή του ως υπαξιωματικός, τις εμπειρίες του στην καταδίωξη των ληστών που λυμαίνονταν τη χώρα, καθώς και την πλήρη διάψευση των προσδοκιών του. Η εξιδανικευμένη εικόνα που είχε πλάσει στο μυαλό του για τον ελληνικό στρατό, καταρρίπτεται ολοκληρωτικά από την πρώτη κιόλας μέρα της κατάταξής του.

Ο Σίμος Κακάλας διασκευάζει, σκηνοθετεί για την κάμερα και παίζει μαζί με τους Κωστή Καλλιβρετάκη, Κωνσταντίνο Μωραΐτη. Το σημαντικό είναι η επαφή με τα κείμενα, τους ήχους και τους κραδασμούς τους και ο Κακάλας εξερευνά τη συναρπαστική ποικιλομορφία της ελληνικής γλώσσας. Παίζει με τους κώδικες της αφήγησης και ανακαλύπτει ότι η βαθιά απογοήτευση ενός ήρωα που έζησε πριν από εκατόν πενήντα χρόνια ταυτίζεται με τη δική μας.

Συντελεστές

Την επεξεργασία του κειμένου υπογράφει ο Δημήτρης Καλακίδης και τα συμπληρωματικά κείμενα μαζί με τη δραματουργική επεξεργασία έκαναν οι τρεις πρωταγωνιστές. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Γιάννη Κατρανίτσα, οι φωτισμοί της Karol Jarek, οι μάσκες της Μάρθας Φωκά, ο ήχος του Coti K. Bοηθός σκηνοθέτη: Ναρόντ Σαχινιάν. Φωνή σερβιτόρας: Ναρόντ Σαχινιάν. Μουσικός του Μεντρεσέ: Γιώργος Μιχάκης. Τυχαίος Ιστορικός: Λεωνίδας Καλλιβρεττάκης.

Στην κινηματογράφηση - video, η καλλιτεχνική επιμέλεια είναι του Σίμου Κακάλα. Σκηνοθεσία: Στέφανος Κοσμίδης. Διεύθυνση φωτογραφίας: Στέφανος Αλιπράντης. Ηχοληψία: Αλέξανδρος Κανέλος. Διεύθυνση παραγωγής: Βασιλική Ιατροπούλου. Εκτέλεση παραγωγής: Γιώργος Μπάνος. Φωτογραφίες Στέφανος Κοσμίδης - Karol Jarek.

Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου παρουσίασε την νέα του εταιρική ταυτότητα, την οποία υπογράφει ο designer/creative director Δημήτρης Παπάζογλου και η ομάδα του DpS / Athens.

«Τον δύσκολο χειμώνα τον οποίο διανύσαμε, εκτός από την προετοιμασία του καλλιτεχνικού προγράμματος 2021 και την υλοποίηση της επιτυχημένης πλατφόρμας νέων δράσεων που εγκαινιάσαμε (OPEN PLAN), εργαστήκαμε για τον ανασχεδιασμό της εταιρικής μας ταυτότητας, στο πλαίσιο της ευρύτερης ανανέωσης του θεσμού. Για τον σκοπό αυτό, απευθύναμε ανοιχτή πρόσκληση ενδιαφέροντος, στην οποία ανταποκρίθηκαν δεκάδες δημιουργικά γραφεία απ’ όλη την Ελλάδα. Μετά την επιλογή της κριτικής επιτροπής, προκρίθηκαν αρχικά τα γραφεία G Design, Nowhere Studio, The Birthdays Design (Studio TBD) και DpS / Athens, εκ των οποίων υιοθετήθηκε εντέλει η πρόταση του κυρίου Δημήτρη Παπάζογλου -DpS / Athens.

Το ισχύον έως σήμερα λογότυπο συνόδευσε επιτυχημένα το Φεστιβάλ από το 1998. Στα χρόνια που μεσολάβησαν, το Φεστιβάλ εξελίχθηκε ως θεσμός, αντικρύζοντας το μέλλον και εκτός των ελληνικών συνόρων. Σήμερα, αντλούμε έμπνευση από τη μακρόχρονη ιστορία του εμβληματικού θεσμού και την μετεξελίσσουμε, οικοδομώντας πάνω σ’ αυτήν μια σύγχρονη καλλιτεχνική ταυτότητα. Μετρώντας περισσότερα από 66 έτη διαδρομής, η νέα αυτή ταυτότητα έχει σκοπό να συμβάλει, μεταξύ άλλων, στην ανάδειξη της ιστορικής συνέχειας του φορέα, μέσα από τον πρωτοπόρο χαρακτήρα του και τον ρόλο του ως ενός από τους σημαντικότερους ευρωπαϊκούς αλλά και παγκόσμιους πολιτιστικούς οργανισμούς.

Η σχέση μας με το εξωτερικό είναι βαρύνουσας σημασίας: Είμαστε ένα Φεστιβάλ Ελληνικό, Ευρωπαϊκό και διεθνές. Απευθυνόμαστε στο εγχώριο κοινό αλλά και στους χιλιάδες διεθνείς επισκέπτες της Ελλάδας, γι’ αυτό και συστηνόμαστε με το διεθνές μας όνομα: Athens Epidaurus Festival. Με το βλέμμα στραμμένο προς τα έξω, παρουσιάζουμε διεθνείς καλλιτέχνες και το έργο τους, σχεδιάζουμε καινοτόμες ερευνητικές δράσεις, που απευθύνονται σε ειδικούς αλλά και το ευρύτερο κοινό, ενώ, ταυτόχρονα, επενδύουμε στο εγχώριο καλλιτεχνικό δυναμικό στους τομείς του Θεάτρου, της Μουσικής, του Χορού, των Εικαστικών, της Περφόρμανς και των Εκδόσεων, με σκοπό όχι μόνο να παρουσιάσουμε τα έργα Ελλήνων καλλιτεχνών αλλά και να τα εξαγάγουμε. Εκτός από τις μεγάλες μετακλήσεις, τις οποίες είχε συνηθίσει το κοινό στο πρόγραμμά μας, δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στις διεθνείς συμπαραγωγές, που μας τοποθετούν στον παγκόσμιο καλλιτεχνικό χάρτη, πλάι σε αντίστοιχους οργανισμούς και Φεστιβάλ του εξωτερικού.

Το οπτικό σύστημα που δημιουργήθηκε από τον διεθνή Designer / Creative Director Δημήτρη Παπάζογλου και την ομάδα του DpS / Athens, αποτελεί μία σταθερή, αναγνωρίσιμη εικόνα που συνομιλεί με ευελιξία με την ολοένα εξελισσόμενη ταυτότητά μας. Ένα σύστημα επικοινωνίας, που στόχο έχει να συνοδεύσει αποτελεσματικά το όραμα και την ευχή μας για ένα Φεστιβάλ χωρίς περιορισμούς στον χώρο και τον χρόνο».

Ο έρωτας της Πηνελόπης Δέλτα και του Ίωνα Δραγούμη μέσα από την παράσταση «Ιστορία χωρίς όνομα», παρουσιάζεται στις οθόνες με μία πολυκάμερη εγγραφή υψηλής ανάλυσης από τη σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης έως τις 5 Μαΐου [artinfo.gr & viva.gr].

Με την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του Κώστα Γάκη, το βραβευμένο με τρία βραβεία κοινού βιβλίο του Στέφανου Δάνδολου «Ιστορία χωρίς όνομα» (εκδ. Ψυχογιός), εξελίχθηκε σε μία παράσταση - φαινόμενο μέσα από τη θεατρική διασκευή της Ανθής Φουντά και του Κώστα Γάκη. Λατρεύτηκε από το κοινό, απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και διακρίθηκε ως «Η παράσταση της χρονιάς» από τα θεατρικά βραβεία Θεσσαλονίκης, μεταξύ άλλων.

Ο Τάσος Νούσιας, ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του, ενσαρκώνει τον εμβληματικό και για πολλούς αμφιλεγόμενο διπλωμάτη, λόγιο και πολιτικό Ίωνα Δραγούμη. Η εξαιρετική Μπέτυ Λιβανού και η αποκαλυπτική Μαρία Παπαφωτίου μοιράζονται δύο διαφορετικές εποχές της σπουδαίας συγγραφέως και ιστορικής προσωπικότητας, Πηνελόπης Δέλτα, ενώ ο Νίκος Ορφανός αναλαμβάνει τον ρόλο του Στέφανου Δέλτα.

Η παράσταση ξεκίνησε την επιτυχημένη της πορεία από το Θέατρο Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο του 2019, ενώ από τις 17 Ιανουαρίου ο θρίαμβος συνεχίστηκε στην Αθήνα, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με συνεχόμενες sold out παραστάσεις. H υποδοχή της παράστασης ήταν διθυραμβική και στην καλοκαιρινή περιοδεία της στην Κύπρο.

Η παράσταση που σάρωσε στα θεατρικά βραβεία Θεσσαλονίκης -αποσπώντας 4 βραβεία, μεταξύ των οποίων και αυτό της Καλύτερης Παράστασης της χρονιάς- τιμήθηκε, επίσης, με το Βραβείο Σκηνοθεσίας (Κώστας Γάκης), με το Βραβείο Ερμηνευτικού συνόλου (Τάσος Νούσιας, Μπέτυ Λιβάνου, Μαρία Παπαφωτίου, Στάθης Μαντζώρος, Αργύρης Γκαγκάνης, Στέλιος Γιαννακός, Ανθή Φουντά, Μιχάλης Κωτσόγιαννης) και με το Βραβείο Σκηνικών (Κωνσταντίνος Ζαμάνης).

Ίων Δραγούμης και Πηνελόπη Δέλτα. Μια ψυχή χωρισμένη σε δύο σώματα. Ένας θαμμένος πόνος που δεν εκτονώθηκε ποτέ. Δύο λυγμοί που συνορεύουν. Ο έρωτας και η πατρίδα. Μια ιστορία ηδονής και οδύνης. Ο εμβληματικός διπλωμάτης και η σπουδαία συγγραφέας σε μια νοερή ζωή επιθυμίας, ονείρων, υψηλών ιδανικών, υψηλών δεσμεύσεων, υψηλών οραμάτων.

Η Πηνελόπη Δέλτα γνώρισε τον Ίωνα Δραγούμη, που ήταν υποπρόξενος της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια, σε μια δεξίωση. Η έλξη που ένιωσαν ήταν αμοιβαία και σύντομα μετατράπηκε σε δυνατό έρωτα, που όμως δεν μπορούσε να εκπληρωθεί. Η Δέλτα ήταν παντρεμένη και μητέρα.

Το ήθος της δεν της επέτρεπε να δημιουργήσει εξωσυζυγικό δεσμό. Ο πόθος της για τον Δραγούμη όμως ήταν τόσο έντονος, που την έκανε να το ομολογήσει στον σύζυγό της. Εκείνος δεν της έδωσε το πολυπόθητο διαζύγιο και η συγγραφέας έπεσε σε κατάθλιψη. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε λίγο καιρό μετά, όταν ο αγαπημένος της έκανε δεσμό με τη Μαρίκα Κοτοπούλη.

Σε επιστολή της Δέλτα προς τον Δραγούμη, που ανήκει στο Ιστορικό Μουσείο Μπενάκη, εμφανίζεται απελπισμένη. Λέγεται, μάλιστα, πως από εκείνη την περίοδο είχε αρχίσει να εκδηλώνει τάσεις αυτοκτονίας.

Η παράσταση «Commun» της ομάδας Creo Dance Company, μετά την πρεμιέρα της στη Δανία, έρχεται για πρώτη φορά στις οθόνες on demand από τη σκηνή του Θέατρου Πόρτα, και με ελεύθερη πρόσβαση μέσω της πλατφόρμας www.estage.gr, από αυτή την Παρασκευή 16 Απριλίου έως τη Δευτέρα 19 Απριλίου, ώρες 20.00-23.00.

Καθώς η πανδημία δεν επέτρεψε, μέχρι σήμερα, την παρουσίαση της παράστασης ζωντανά στην Ελλάδα, αυτή είναι η πρώτη ευκαιρία για το ελληνικό κοινό να παρακολουθήσει την μοναδική ελληνική πρόταση που συμμετείχε στο Bornholm Culture Week, το οποίο διεξήχθη στο διεθνές χορογραφικό κέντρο BIRCA - Bækkelund International Residency Center for Artists, τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Πρόκειται για μια ιδιόμορφη παράσταση τεσσάρων χορευτικών σόλο σε συνύπαρξη. Τέσσερις χορεύτριες και δύο μουσικοί εφορμώντας από έναν κοινό τόπο, διανύουν μια αέναη πορεία προς την προσωπική αφήγηση. Προσπαθούν να ανακαλύψουν την εμφάνιση του υποκειμενικού στοιχείου ως φορέα του κοινού συστατικού που παραμένει, εμφανώς ή όχι, μέσα από μια συλλογική εμπειρία. Μια κυκλική διαδικασία από τη συλλογική μνήμη στην ατομική και από την ατομική σε μια από κοινού επανασύνθεση νέας μνήμης. Ένας τόπος αφήγησης μεταβατικός, σαν τόπος παιχνιδιού.

Η Πωλίνα Κρεμαστά, χορογράφος της παράστασης, αναφέρει για το «Commun»:

«Μέσα στις συνθήκες μονιμοποίησης των καταστάσεων εξαίρεσης και νομιμοποίησης της κρατικής αυθαιρεσίας, εξαπάτησης και βίας, βάλλεται η ίδια η ανθρώπινη φύση, η δημιουργικότητα, η ελευθερία, η κοινή λογική, η συλλογικότητα. Αν κάτι μπορεί να διατηρήσει την ανθρωπιά μας είναι η επιστροφή στην ομορφιά. Το έργο “Commun” φτιάχτηκε με περισσή αγάπη από ανθρώπους που πιστεύουν στη δύναμη της κοινότητας, που πιστεύουν ότι το ποιείν είναι ο προορισμός τους στον κόσμο, που πιστεύουν ότι ένα έργο τέχνης δημιουργείται για να μοιράζεται, για να κοινωνείται… Μοιραζόμαστε τώρα το σκαλοπάτι στο οποίο ανεβήκαμε εκείνο τον Σεπτέμβρη, δηλαδή μία εκδοχή του έργου. Αναγνωρίζουμε ότι όταν ξανανέβουμε σε αυτή τη σπειροειδή σκάλα, που λέγεται διαδικασία δοκιμών, το έργο θα μετακινηθεί. Κάθε φορά που θα το συναντάμε θα αποκαλύπτεται εκ νέου στα μάτια μας... Ελπίζουμε ότι εκείνη τη φορά, σε εκείνη τη συνάντηση στο μέλλον, αυτό θα συμβεί ενσώματα και θα αντικρίσουμε αλλήλους συν-κινούμενοι».

Η παράσταση αποτελεί το τρίτο σε σειρά έργο βασισμένο στην κινητική έρευνα «Απόγειος», η οποία διεξάγεται από το 2014, ενώ τελεί υπό την αιγίδα του ΥΠ.ΠΟ.Α από τον Ιούνιο του 2017, και βασίζεται στη μελέτη των παραδοσιακών χορών και ρυθμών και στην αλληλεπίδρασή τους με τον σύγχρονο χορό, προτείνοντας τη νέα ομώνυμη χορευτική πρακτική. Επίσημη παρουσίαση της έρευνας πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2019 στο Εθνικό Θέατρο.

Συντελεστές

Χορογραφία: Πωλίνα Κρεμαστά. Χορεύουν: Θένια Αντωνιάδου, Ερικέτη Ανδρεαδάκη, Βάσια Ζορμπαλή, Πωλίνα Κρεμαστά. Πρωτότυπη μουσική σύνθεση & ζωντανή εκτέλεση: Νίκος και Γιώργος Παπαϊωάννου. Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα. Art-design & Φωτογράφιση: Παναγιώτης Ανδριανός. Οργάνωση παραγωγής: Ορέστης Τάτσης. Υπεύθυνος επικοινωνίας: Άρης Ασπρούλης.

Η διεθνής θεατρική κοινότητα τιμά και φέτος την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου και σηματοδοτείται από ένα νέο μήνυμα προς την ψυχή και το πνεύμα.

Το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου καθιέρωσε τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου το 1962 και, κάθε χρόνο, επιλέγει μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα - μέλος του, για να γράψει ένα μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα τη συγκεκριμένη ημέρα και μεταδίδεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο.

Οι Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς και πολλοί άλλοι έχουν καταθέσει τη γραφή και τις σκέψεις τους γι’ αυτόν τον σκοπό.

Φέτος, σε μία από τις πιο δύσκολες χρονιές για το θέατρο, το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου επέλεξε για τη συγγραφή του μηνύματος τον βρετανικό μύθο της υποκριτικής, τη βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιό Έλεν Μίρεν.

Το μήνυμα «Διανύουμε μια πολύ δύσκολη εποχή για τις ζωντανές παραστάσεις και πολλοί καλλιτέχνες, τεχνικοί, τεχνίτες και γυναίκες αγωνίζονται σε ένα επάγγελμα που ήταν ήδη επισφαλές. Ίσως αυτή η διαρκής ανασφάλεια να τους κατέστησε ικανότερους να επιβιώσουν αυτής της πανδημίας με εξυπνάδα και θάρρος. Η φαντασία τους έχει ήδη μετουσιωθεί μέσα σε αυτές τις νέες συνθήκες σε ευρηματικούς, ψυχαγωγικούς και συγκινητικούς τρόπους επικοινωνίας, πράγμα το οποίο οφείλεται φυσικά σε μεγάλο βαθμό στο διαδίκτυο. Από τότε που υπάρχουν άνθρωποι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη, αφηγούνται ο ένας στον άλλον ιστορίες.

Η πανέμορφη κουλτούρα του θεάτρου θα ζει όσο παραμένουμε εδώ. Η δημιουργική παρόρμηση των συγγραφέων, σκηνογράφων, χορευτών, τραγουδιστών, ηθοποιών, μουσικών, σκηνοθετών δε θα καταπνιγεί ποτέ και στο πολύ εγγύς μέλλον θα ευδοκιμήσει και πάλι με νέα ενέργεια και μια νέα αντίληψη του κόσμου που μοιραζόμαστε όλοι. Αδημονώ!»

Στο χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ 6%, και όχι στο 24%, εμπίπτουν πλέον τα εισιτήρια θεατρικών παραστάσεων και συναυλιών για τις περιπτώσεις ζωντανής διαδικτυακής μετάδοσης (live-streaming), σύμφωνα με την εγκύκλιο 2053/2021 που εξέδωσε η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων.

Η πρωτοβουλία για την έκδοση αυτής της εγκυκλίου, αποτέλεσμα της συνεργασίας των Υπουργείων Οικονομικών και Πολιτισμού και Αθλητισμού, έχει διττό όφελος, αφού καθιστά πολύ ελκυστικότερα στο κοινό τα εισιτήρια θεαμάτων εν μέσω της πανδημίας, ενισχύοντας παράλληλα τα έσοδα των επαγγελματιών και των επιχειρήσεων των εν λόγω κλάδων, μέσω της εκτιμώμενης τόνωσης των πωλήσεων εισιτηρίων.

Σύμφωνα με την εγκύκλιο της ΑΑΔΕ, από την έναρξη εφαρμογής της κοινής υπουργικής απόφασης με αριθμό Δ1α/Γ.Π.οικ.69863/2.11.2020, και για όσο διάστημα διαρκεί το μέτρο της αναστολής προσέλευσης κοινού σε ζωντανά θεάματα και ακροάματα, λόγω της νόσου COVID-19, τα εισιτήρια για την παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων και συναυλιών μέσω ζωντανής διαδικτυακής μετάδοσης (live-streaming) υπάγονται σε μειωμένο συντελεστή ΦΠΑ, 6% και όχι σε 24%.

Πρόκειται για άλλο ένα μέτρο στήριξης του κλάδου του πολιτισμού έναντι των επιπτώσεων της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων που έχουν επιβληθεί για την προστασία της δημόσιας υγείας. Υπενθυμίζεται ότι πρόσφατα δημοσιεύτηκε και η Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργείων Οικονομικών, Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Πολιτισμού και Αθλητισμού και Επικρατείας, για την οικονομική ενίσχυση θεάτρων, μουσικών σκηνών, χοροθεάτρων, χώρων συναυλιών και παραστάσεων, μέσω της οικονομικής κάλυψης («επιδότησης») θέσεων θεατή/εισιτηρίων συνολικού ύψους €14 εκατομμυρίων.

Αναφερόμενος στην ως άνω εξέλιξη, που αποτελούσε πάγιο αίτημα επαγγελματιών του κλάδου αλλά και του κοινού, ο Υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, αρμόδιος για θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού, κ. Νικόλας Γιατρομανωλάκης δήλωσε:

«Η ανάγκη του κοινού για πρόσβαση στον πολιτισμό, όχι μόνο δεν περιορίστηκε λόγω της πανδημίας, αλλά αντιθέτως εντάθηκε, όπως εξάλλου και η ανάγκη καλλιτεχνικής έκφρασης. Σε μία περίοδο που το live-streaming αποτελεί μια γέφυρα που φέρνει κοντά τους θεατές και τους καλλιτέχνες, οφείλουμε να δίνουμε κίνητρα και να καθιστούμε ευκολότερη την πρόσβαση του κοινού στη σύγχρονη δημιουργία, στηρίζοντας παράλληλα τους εργαζόμενους στον πολιτιστικό και δημιουργικό τομέα».

Σε ηλικία 75 ετών, μία από τις κορυφαίες μορφές της μουσικής του 20ού αιώνα, ο Αμερικανός μουσικός και συνθέτης Φίλιπ Γκλας, συνθέτει ένα νέο έργο γεμάτο συγκίνηση.

«Ο Τέλειος Αμερικανός», η παράσταση - όπερα σε δύο πράξεις που θα φιλοξενήσει στη διαδικτυακή του σκηνή το Christmas Theater από τις 5 έως τις 8 Μαρτίου, εξιστορεί τους τελευταίους μήνες της ζωής του Γουόλτ Ντίσνεϊ, του ατόμου που έχει, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, επηρεάσει τον σημερινό κόσμο.

Τα παιδιά σήμερα βλέπουν τα ποντίκια και τις πάπιες ως Μίκι Μάους και Ντόναλντ Ντακ, χάρη στην εικόνα που δημιούργησε ο Ντίσνεϊ στο ατελιέ του. Σε αντίθεση με τον κόσμο της ευτυχίας που επινόησε, η ύπαρξη αυτού του «τέλειου Αμερικανού» χαρακτηρίστηκε από δυστυχισμένα νεανικά χρόνια και μια ζωή της οποίας η «πολιτική ορθότητα» ξεπέρασε ακόμη κι αυτή του Νίξον.

Φέτος, συμπληρώνονται 120 χρόνια από την γέννηση του Ντίσνεϊ. Ο κορυφαίος, ίσως, παραμυθάς του 20ού αιώνα, γεννήθηκε στο Σικάγο το 1901.

Στην παράσταση ακολουθούμε τον Ντίσνεϊ στους τρεις τελευταίους μήνες της ζωής του. Ο Φίλιπ Γκλας αναφέρει: «Περιγράφω τις τελευταίες στιγμές του Γουόλτ Ντίσνεϊ και έτσι ξετυλίγονται τα τελευταία χρόνια της ζωής του, που είναι πραγματικά τρομαχτικά. Πιστεύω ότι δημιούργησε τον πιο διαβρωτικό φανταστικό κόσμο στον πλανήτη μας, αλλά αυτό είναι, ταυτόχρονα, κάτι συναρπαστικό. Οι πολιτικές του ιδέες δυστυχώς αποτελούν το αποτύπωμα της γενιάς του. Είναι το προϊόν του πλαισίου στο οποίο έζησε.

Τον βλέπω ως ένα παιδί της εποχής του με πολύ συντηρητικές ιδέες, ναι, αλλά από την άλλη παρατηρώ ότι ήταν και ένας μεγάλος οραματιστής, ένα ανθρώπινο ον που έζησε σε εποχές που ο κόσμος ήταν ικανός για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι μιλάω για έναν άνθρωπο ικανό να χτίζει γέφυρες μεταξύ του υψηλού και του λαϊκού πολιτισμού. Ο Ντίσνεϊ είχε πάντα επίγνωση ότι απευθύνεται σε απλούς ανθρώπους και κατάφερε να εκπαιδεύσει τις μάζες ώστε να έρθουν σε επαφή με την υψηλή κουλτούρα ,εισάγοντας τη μουσική του Τσαϊκόφσκι και άλλων κλασικών στις ταινίες του.

Φίλιπ Γκλας

Η παράσταση αυτή δεν είναι ντοκιμαντέρ ή πορτρέτο, αλλά ένα ταξίδι ποιητικό και τραγικό, μέσα από τους τελευταίους μήνες της ζωής ενός καλλιτέχνη που έζησε έντονα σε δύο διαφορετικούς κόσμους, στον κόσμο της φαντασίας και στον κόσμο της στυγνής πραγματικότητας. Είναι ένα ποίημα αφιερωμένο στην πεμπτουσία της Αμερικής...».

Η παράσταση παρουσιάζεται στα αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους.

Συντελεστές

Μουσική: Φίλιπ Γκλας, λιμπρέτο: Ρούντολφ Βούρλιτζερ βασισμένο στο μυθιστόρημα του Πίτερ Στέφαν Τζανγκ, σκηνοθεσία: Φίλιμ Μακντέρμοτ, σκηνικά - κοστούμια: Νταν Πότρα, φωτισμοί: Τζον Κλαρκ, χορογραφίες: Μπεν Ράιτ.

Με την Ορχήστρα και την Χορωδία του θεάτρου Real της Μαδρίτης σε συνεργασία με την Εθνική Όπερα της Αγγλίας. Διεύθυνση ορχήστρας: Ντένις Ράσελ Ντέιβις, διεύθυνση χορωδίας: Αντρέ Μασπερό.

Πρωταγωνιστούν

Γουόλτ Ντίσνει: Κρίστοφερ Περβς, Ρόι: Ντέιβιντ Πίτσιγκερ, Νταντίν: Ντόναλντ Κάας, Τζωρτζ Χέιζελ: Τζάνις Κέλι, Λίλιαν Ντίσνει: Μαρί Μακλάιουλιν.

Παραστάσεις on - line

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2021 στις 20.00

Σάββατο 6 Μαρτίου 2021 στις 16.00 και στις 20.00

Κυριακή 7 Μαρτίου 2021 στις 16.00 και στις 20.00

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2021 στις 20.00

Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει το Σάββατο 6 Μαρτίου, στις 8.30 το βράδυ, για πρώτη φορά σε δραματοποιημένη μορφή, ένα από τα κορυφαία έργα του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού, το έργο «Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι».

Τη σκηνοθεσία της παράστασης, η οποία θα μεταδοθεί σε Live streaming -απευθείας από το Θέατρο Rex Σκηνή - «Ελένη Παπαδάκη», υπογράφει ο Θάνος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος με την ιδιαίτερη εικαστική ματιά του δημιουργεί μια σκηνική ατμόσφαιρα τελετουργίας θανάτου και ανάστασης.

Ο ποιητής ξεκινώντας από τον ηρωικό αγώνα των Μεσολογγιτών κατά τη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου (1825-1826) έως και το κορύφωμα της ηρωικής εξόδου, αναφέρεται στον αγώνα του ανθρώπου για την εξωτερική και εσωτερική ελευθερία του. Το έργο, το περίφημο «ποίημα του χρέους», δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και έφτασε σ’ εμάς σε χειρόγραφα αποσπάσματα, που συνθέτουν τρία Σχεδιάσματα.

Ο σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου σημειώνει χαρακτηριστικά:

«“Φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και το Χάρο”

Πατριωτικός ύμνος ή φιλοσοφική ποίηση; Νεκρώσιμη ακολουθία ή τραγούδι ανάστασης; Ημιτελές αριστούργημα ή σκόρπιοι ανολοκλήρωτοι στίχοι;

Οι “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι” είναι το ποιητικό έργο που απασχόλησε τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο (1834-1847), εμπνευσμένο από την πολιορκία του Μεσολογγίου και την ιστορική Έξοδο, τη νύχτα μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826.

Ένα έργο για την ελευθερία, την αντίσταση και τον αγώνα του ανθρώπου να κρατήσει το πνεύμα του ελεύθερο ακόμα και στους πιο ζοφερούς καιρούς του ιστορικού του βίου. Ένα ανολοκλήρωτο ποίημα που έχει αποτελέσει μια από τις πιο εμβληματικές συνθέσεις της νεοελληνικής γραμματείας και ένα από τα σημαντικότερα ποιητικά “μνημεία” της ελληνικής επανάστασης του 1821.

Μέσα στο εργαστήριό του, με ημιτελή –ίσως και ατελή– σχεδιάσματα, ο Ποιητής κάνει διαδοχικές απόπειρες για να μιλήσει για την αλύτρωτη ψυχή και το αλύτρωτο ελληνικό γένος.

Πώς γεννιούνται τα έθνη; Είναι μυθικές κοινότητες που κατοικούν σε κάποιο ένδοξο παρελθόν; Είναι φαντασιακές κοινότητες που κατοικούν στα έργα κάποιων ποιητών; Ή μήπως είναι ένας τρόπος να έρθουμε πιο κοντά με τους ανθρώπους γύρω μας; Ένας τρόπος να βρούμε και να επινοήσουμε στοιχεία που μπορούν να μας ενώσουν αντί να μας κρατούν απομονωμένους; Είμαστε σε επαφή με την ιστορία ή μήπως προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν κοινό μύθο για να ανταπεξέλθουμε στη βία που είναι σύμφυτη με τη ζωή;

Πώς κατασκευάζονται οι εθνικές ταυτότητες; Ποιά είναι τα υλικά τους; Οι επινοημένες παραδόσεις ενός ηρωικού παρελθόντος; Ο φόβος απέναντι σε μια επερχόμενη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης; Η πίστη σε ουτοπικές κοινότητες που μπορούν να αλλάξουν τη ροή της ιστορίας;

Στη σκηνή του θεάτρου, ο Ποιητής αναμετριέται με τα υλικά του: τη γλώσσα, τους ανθρώπους, τα σύμβολα και την ιστορία.

Χτίζει και γκρεμίζει το έργο του επιχειρώντας διαδοχικές εκδοχές δημιουργίας πάνω στο θέμα της ηρωικής Εξόδου».

Ταυτότητα παράστασης

Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου, σκηνικός χώρος - κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού, πρωτότυπη μουσική σύνθεση – μουσική διδασκαλία: Δημήτρης Σκύλλας, σχεδιασμός κίνησης: Αμαλία Κοσμά, σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα, σχεδιασμός ήχου - βοηθός σκηνοθέτη: Φάνης Σακελλαρίου, βοηθός σκηνογράφου: Σπύρος Λουκίδης, δραματολόγος παράστασης: Ειρήνη Μουντράκη.

Διανομή

Ο Ποιητής: Αντώνης Μυριαγκός

Η Μούσα: Λένα Δροσάκη

Οι Πολιορκημένοι: (αλφαβητικά) Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Αυγουστίνος Κούμουλος, Λάμπρος Κωνσταντέας, Κλεοπάτρα Μάρκου, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Ελένη Μολέσκη, Μάριος Παναγιώτου, Άννα Πατητή, Νάνσυ Σιδέρη, Δανάη Τίκου.

Μουσικοί επί σκηνής

Τρομπέτα: Στέφανος Δαφνής, Τρομπόνι: Χρήστος Γιάκκας, Τύμπανα – Κρουστά: Θοδωρής Βαζάκας, Πιάνο – Keyboard: Κριστίν Σωφρονίου.

Στην παράσταση, υπάρχει η δυνατότητα επιλογής ελληνικών ή γαλλικών υποτίτλων.

Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr μέσω κωδικού πρόσβασης, με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου.

Μια σπουδαία χορογραφία παρουσιάζει την εκρηκτική δύναμη και την ένταση του συναισθήματος στο παραδοσιακό ισπανικό φλαμένκο. Το πάθος, η συγκίνηση, η αγάπη και η ελευθερία είναι συνώνυμα με την «Κάρμεν».

Η κορυφαία σολίστ Βανέσα Βέντο ερμηνεύει την Κάρμεν, δίνοντας έμφαση στα πολλά πρόσωπα αυτού του χαρακτήρα, γυναίκα, παθιασμένη και μαχητής της ελευθερίας, αλλά άστατη στον έρωτα καθώς φλερτάρει με τους άντρες, εμπνέοντας επιθυμία, αντιπαλότητα και ζήλια μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Η ιστορία της προκάλεσε αίσθηση, πλάθοντας έναν ανυπέρβλητο χαρακτήρα-μύθο που έγινε συνώνυμος με την ισπανική εθνική ψυχή. Η «Κάρμεν» είναι αναμφισβήτητα η πιο συναρπαστική όπερα του Γάλλου συνθέτη και πιανίστα Ζορζ Μπιζέ, εμπνευσμένη από την ομώνυμη νουβέλα του Προσπέρ Μεριμέ. Γεννήθηκε από μια νουβέλα ενός Γάλλου και έγινε διάσημη σε ολόκληρο τον κόσμο από την όπερα ενός άλλου Γάλλου. Και κατάφερε από το μυθιστόρημα και την όπερα να μεταφερθεί στις καρδιές των ανθρώπων. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει, τουλάχιστον, ακούσει για την «Κάρμεν» καθώς η ιστορία της έγινε συνώνυμο του έρωτα, της ζήλιας, του πάθους, της τραγωδίας.

Η μεταφορά της «Κάρμεν» ως μουσικής, χορευτικής και ταυτόχρονα θεατρικής παράστασης στη σκηνή συνέπεσε με τη στιγμή που ο διάσημος σκηνοθέτης Κάρλος Σάουρα ολοκλήρωνε την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία με τον Αντόνιο Γάδες, το 1983. Η τεράστια επιτυχία της ταινίας οδήγησε τους δυο άνδρες στην υλοποίηση της απόφασης αυτής.

Η «Κάρμεν» είναι το ίδιο το φλαμένκο, ένας χορός γεμάτος πάθος για ελευθερία. Είναι μια γυναίκα, που θέλει να ζήσει όπως αυτή επιθυμεί κι όχι σύμφωνα με τους κανόνες ευπρέπειας που επιβάλλει η κάθε κοινωνία. Διεκδικεί την ελευθερία, αψηφώντας τον θάνατο.

Πρόγραμμα παραστάσεων :

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2021 στις 20.00

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021 στις 16.00 και στις 20.00

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2021 στις 16.00 και στις 20.00

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2021 στις 20.00

Το αριστουργηματικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς «O Γυάλινος Κόσμος», σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, είναι η δεύτερη φετινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος».

Η απευθείας μετάδοση του έργου θα είναι διαθέσιμη το Σάββατο 23 Ιανουαρίου, στις 8.30 το βράδυ, στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).

«Ο Γυάλινος Κόσμος» –ίσως το αντιπροσωπευτικότερο έργο του συγγραφέα που με τη δραματουργία του σημάδεψε τη μεταπολεμική Αμερική–, γράφτηκε το 1944. Πρόκειται για έργο ποιητικής πνοής και βαθιάς ανθρώπινης ευαισθησίας, όπου ο κόσμος της σκληρής πραγματικότητας συμπλέκεται με την εύθραστη ομορφιά της φαντασίας και του ονείρου.

Αναζητώντας καταφύγιο σε έναν «Γυάλινο κόσμο»

Στην υπόθεση του έργου, ο Τομ Ουίνγκφιλντ, μέσα από τις αναμνήσεις του, παρουσιάζει στη σκηνή επεισόδια της οικογενειακής ζωής του στο μικρό διαμέρισμα του Σαίντ Λούις της Ύφεσης. Η πληκτική δουλειά στην αποθήκη υποδηματοποιίας συνθλίβει τα μελλοντικά του όνειρα για μια ζωή αφιερωμένη στην ποιητική δημιουργία. Στον αντίποδα, η αδελφή του Λόρα αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μικρόκοσμο από παλιούς δίσκους και γυάλινες μορφές ζώων. Η μητέρα τους Αμάντα, πρώην καλλονή του Νότου, τρέφει για τα παιδιά της μεγάλες προσδοκίες και φαντασιώνεται ένα λαμπρό μέλλον για τον Τομ και τη Λόρα.

Οι οικογενειακές εντάσεις στο μικρό διαμέρισμα του Σαιντ Λούις εκτυλίσσονται πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της κυριαρχικής Αμάντα. Η επίσκεψη του Τζιμ, συναδέλφου του Τομ, θα ταράξει τις οικογενειακές ισορροπίες και θα αλλάξει τον ρου της ζωής των Ουίνγκφιλντ.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Νανούρης αναφέρει: «Ένα χρόνο σχεδόν τώρα, η ζωή μάς έδειξε πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν όλα. Να ραγίσουν, ακόμα και να σπάσουν -σαν να είναι φτιαγμένα από γυαλί. Πώς ανεβάζεις, λοιπόν, αυτό το τεράστιο έργο μέσα στη δίνη των γεγονότων που μαστίζουν όλο τον πλανήτη;

Πώς φτιάχνεις μια παράσταση φορώντας μάσκες στην πρόβα, και σε ενάμισι μέτρο απόσταση; Πώς φτιάχνεις μια σκηνή χορού στην οποία δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν κοντά οι ηθοποιοί; Πώς κάνεις το αντίστοιχο με μια σκηνή ενός φιλιού;

Οι ήρωες του έργου όμως, αυτό δεν προσπαθούν και εκείνοι; Να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον· κυριολεκτικά και μεταφορικά. Να έρθουν απεγνωσμένα κοντά. Μήπως τελικά η ίδια δυσκολία της συνθήκης είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στα τόσα ερωτήματα; Μήπως ο καθένας μας δεν ζει πια κλεισμένος στον δικό του “γυάλινο” κόσμο, όπως ακριβώς και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας; Δεν θα πω πολλά. Ελπίζω όσα θέλω να πω να βγουν από την παράσταση. Θα ήθελα μόνο να σημειώσω το εξής: Είμαι σίγουρος ότι κάθε θεατής θα βρει έστω μια στιγμή του έργου, που θα του θυμίσει έστω μια στιγμή απ’ τη δική του ζωή».

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας, σκηνοθεσία - φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης, σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη, κοστούμια: Deux Hommes, μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου.

Διανομή (αλφαβητικά): Άννα Μάσχα (η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ), Κωνσταντίνος Μπιμπής (ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ), Λένα Παπαληγούρα (η κόρη Λόρα Ουίνγκφιλντ), Αναστάσης Ροϊλός (ο επισκέπτης Τζιμ Οκόνορ).

 

Μαζί τους ένας εικοσαμελής θίασος σημαντικών ηθοποιών μπαίνει στη δίνη της νέας, πρωτότυπης μουσικής του Μίνου Μάτσα, φέρνοντας επί σκηνής τους ήχους και τις εικόνες μιας ολόκληρης εποχής. Σε μια περίοδο που το ζωντανό θέατρο δεν επιτρέπεται, η θεατρική πράξη βρίσκει νέους τρόπους να προσεγγίσει το κοινό και να προσφέρει στην ψυχή και στο πνεύμα μας, μέχρι να επιστρέψει στον φυσικό της χώρο.

Ειδικά διαμορφωμένη τηλεσκηνοθεσία

Με τη σκέψη αυτή και εν αναμονή της επαναλειτουργίας των θεάτρων, οι Θεατρικές Σκηνές δίνουν την δυνατότητα στο κοινό όλης της χώρας, αλλά και στους Έλληνες του εξωτερικού να παρακολουθήσουν την παράσταση που ανέβηκε για 15 μόνο ημέρες και σημείωσε μεγάλη επιτυχία με καθημερινά sold-out.

Σε μαγνητοσκόπηση υψηλής ανάλυσης, με χρήση πολλαπλών καμερών και με ειδικά διαμορφωμένη τηλεσκηνοθεσία υπό την καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, οι Θεατρικές Σκηνές επιχειρούν να μεταφέρουν τη μαγεία του θεάτρου κατευθείαν από τη σκηνή στην ασφάλεια του σπιτιού μας.

Το μυθιστόρημα - σταθμός του Ταχτσή, από τα πλέον αγαπημένα του ελληνικού κοινού διαχρονικά, που στο παρελθόν έγινε σήριαλ από τον Γιάννη Δαλιανίδη και αποτέλεσε υλικό για πολύ επιτυχημένες παραστάσεις σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Παπαγεωργίου, είναι μια κατάθεση μνήμης όπου μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων περνάει ολόκληρη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Όχι με διάθεση διδακτική, αλλά μ’ ένα σπάνιο χιούμορ που αναδεικνύει καίρια όλα εκείνα για τα οποία αξίζει να παλεύει κανείς στη ζωή.

Κι όπως λέει και ο Κώστας Ταχτσής στο Τρίτο Στεφάνι: «Η ζωή είναι στρόβιλος. Ευτυχία είναι να αγαπάς το στρόβιλο».

Διαχρονική γοητεία

Αυτό που μαγνητίζει σήμερα στο «Τρίτο Στεφάνι», κι αυτό που την ίδια στιγμή του χαρίζει τη διαχρονική του γοητεία, είναι μια ανελέητη κατάφαση στη ζωή. Τα πρόσωπα αυτού του δράματος, οι «ατσάλινοι» άνθρωποι μιας άλλης εποχής, σχεδόν σαν Παπαδιαμαντικοί ήρωες, υποφέρουν, απελπίζονται, κλαίνε γοερά, ματώνουν, αλλά ποτέ δε χάνουν πραγματικά την πίστη τους στη ζωή, σ’ αυτό που φέρνει το αύριο. Γελάνε δυνατά και λαγαρά μπροστά σε κάθε δυσκολία, και μας δείχνουν το δρόμο. Γι’ αυτούς ακριβώς του λόγους, το «Στεφάνι», που τόσο ανθίσταται στην ηθογράφηση και τόσο αναδεικνύει τον ρεαλισμό, είναι μια υπόθεση ανθρώπων που δεν παύουν ποτέ να είναι νέοι. Τότε και σήμερα.

Ένα γνήσια ρωμαίικο ψηφιδωτό συναισθημάτων, το «Τρίτο Στεφάνι» εμπεριέχει όλη την πλούσια Ελληνικότητα που με τόσο πάθος αναζήτησαν και ανέδειξαν δημιουργοί όπως ο Τσαρούχης και ο Χατζιδάκις, και μας θυμίζει με τον πιο καθαρό τρόπο πόσο οι μετόπες του Παρθενώνα, τα βυζαντινά τέμπλα, και τα σύγχρονα μνημεία όπως ο Λευκός Πύργος στη Θεσσαλονίκη ή το μέγαρο της Ακαδημίας στο κέντρο της Αθήνας, είναι όλα κομμάτια μιας συνεχούς ροής, μιας ψυχικής εποχής στο γαλανό ταξίδι των Ελλήνων προς την ίδια τη ζωή.

Διανομή (αλφαβητικά): Κώστας Ανταλόπουλος, Ειρήνη Βαλατσού, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Δανάη Επιθυμιάδη, Μαρία Καβογιάννη, Δημήτρης Καραβιώτης, Σύρμω Κεκέ, Μαρία Κίτσου, Τάσος Λέκκας, Ορνέλα Λούτη, Γιώργος Μακρής, Δημήτρης Μανδρινός, Στάθης Μαντζώρος, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Γιώργος Νούσης, Ελευθερία Παγκάλου, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Ελίζα Σκολίδη, Μενέλαος Χαζαράκης, Γιώργος Ψυχογυιός.

Το Εθνικό Θέατρο εγκαινιάζει την «Ερευνητική Σκηνή» διαδικτυακά με την παράσταση της «Μήδειας» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα, στις 10 Ιανουαρίου, στις 7 το απόγευμα, η οποία θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr

Η δημιουργία της «Ερευνητικής Σκηνής» έχει ως κύριο στόχο τη θεατρική σπουδή της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας μέσα από τη μελέτη των κωδικών της, τη διερεύνηση σύγχρονων τρόπων προσέγγισης και την ανάδειξη των δυναμικών της στη σκηνική πρακτική και το παραστασιακό δημιούργημα. Οι νέες θεατρικές προτάσεις θα φέρουν την εγκυρότητα και την ποιοτική σφραγίδα φωτισμένων σκηνοθετών και προσωπικοτήτων του πνευματικού και καλλιτεχνικού χώρου.

Πριν την παράσταση, σε σύντομη ομιλία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου θα ανακοινωθεί η ιδρυτική διακήρυξη της Ερευνητικής Σκηνής.

Μετά την παράσταση θα ακολουθήσει ζωντανά συζήτηση με τους συντελεστές. Οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να διατυπώσουν σχετικά ερωτήματα μέσω γραπτού ηλεκτρονικού μηνύματος.

Πλασμένη από το πάθος του έρωτα και της εκδίκησης, η Μήδεια –μία από τις πιο αντιφατικές τραγικές ηρωίδες του Ευριπίδη– αποτελεί έναν δυσεπίλυτο «δραματικό γρίφο», καθώς επιζεί της συντριβής της, έχοντας διαπράξει το αδιανόητο: τον φόνο των παιδιών της. Πρόσωπο αινιγματικό, πολυδιάστατο, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα ανθρώπινα μητρικά αισθήματα και τα ηρωικά προτάγματα της τιμής και της δίκης. Σε ξένο τόπο, προδομένη, αντιμέτωπη με απροσδόκητες διαψεύσεις, η γυναίκα-αρχέτυπο του θηλυκού σθένους, σκοτώνει ό,τι πολυτιμότερο έχει, και γίνεται η ίδια πρωταγωνίστρια του πόνου που επιφέρει η φρικιαστική πράξη της.

Η σκηνοθέτις Μάρθα Φριντζήλα αναφέρει, μεταξύ άλλων, για την παράσταση: «Μελετώ την Μήδεια ήδη τέσσερα χρόνια, θα μπορούσα να ασχολούμαι αποκλειστικά με την Μήδεια όσο ζω κι όμως νιώθω πως δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Ό,τι και να γράψω έχει ξαναειπωθεί καλύτερα. Δεν θα πω κάτι καινούργιο. Ίσως αυτό είναι για μένα η Μήδεια: oι ατέλειωτες αναγνώσεις της, οι μεταφράσεις της, οι αναλύσεις, οι ξαναειπωμένες σκέψεις που γεννά, οι κοπιώδεις προσπάθειες σκηνοθετών, ηθοποιών, σκηνογράφων, συνθετών για πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια.

Η παράστασή μας έρχεται σαν αντίδωρο στο σπουδαίο δώρο του Ευριπίδη αλλά και σε όσους με αγωνία και δέος προσπάθησαν να συνομιλήσουν με το ποιητικό αριστούργημα. Δεν μπορούμε να πούμε ψέματα πως παρουσιάζουμε μία ακόμα Μήδεια. Στα αυτιά μας αντηχεί η σπαρακτική φωνή της Κάλλας, το παθιασμένο τραγούδισμα της Παξινού. Η μορφή του μεγάλου Ιάπωνα ηθοποιού Μικιζίρο Χίρα να στροβιλίζεται τραβώντας από το στόμα αργά τα σωθικά του σε μια κόκκινη κορδέλα, η αρένα του μύθου που έστησε ο Ανατόλι Βασίλιεφ με την Λυδία Κονιόρδου στο κέντρο να κρατά τα νεκρά παιδιά της στο τρίκυκλο, η κατακόκκινη κορμοστασιά της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη βαμμένη τα χρώματα του πολέμου, η Λυδία Φωτοπούλου παγιδευμένη λιονταρίνα στην παράσταση του Ανδρέα Βουτσινά, τα σκοτεινά μάτια της επαναστατημένης Μήδειας στην παράσταση του Μίνου Βολανάκη με την Μελίνα Μερκούρη είναι εικόνες που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους. Το χορικό του Έρωτα του Μάνου Χατζιδάκι μάς έχει στοιχειώσει. Η αγέρωχη Μήδεια του μεγάλου Παζολίνι και η αινιγματική παγωμένη Μήδεια του Τρίερ ήταν παρούσες στην διάρκεια των δοκιμών. Στην παράστασή μας θα επιθυμούσαμε να διακρίνονται πίσω απ’ τις φόρμες, τις κινήσεις, να κρύβονται στους ήχους.

Η Μήδεια για μας δεν είναι μόνο το κείμενο. Είναι το κείμενο πάνω απ’ όλα, και ακούγεται χωρίς περικοπές, προσθήκες κι επεμβάσεις. Όμως όλοι όσοι εργαστήκαμε γι’ αυτήν την παράσταση γνωρίζουμε πως τα λόγια αυτά δεν λέγονται, οι πράξεις δεν δείχνονται. Το έργο αυτό δεν παίζεται.

Η μυστήρια ύπαρξη της δικής μας Μήδειας κατοικεί για πάντα μαζί με τους δυο γιούς της, Φέρητα και Μέρμερο, σε έναν τόπο ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, σε έναν χώρο μέσα και έξω απ’ αυτή την γυναίκα, την μάνα, την ιέρεια, την μάγισσα, την πρόσφυγα, την ξένη. Εκεί λέει και αέναα θα ξαναλέει την ιστορία της. Οι γιοί της αναπαριστούν τα επεισόδια της ζωής της. Μια ορχήστρα παίζει και τραγουδά τα τραγούδια της στην αιωνιότητα. Σ’ αυτό το μυστηριακό τοπίο, η Μήδεια δημιουργεί ένα δικό της ηλιακό σύστημα με κέντρο την ίδια ωσάν ένα θραύσμα από ήλιο που θέτει σε τροχιά τα σώματα γύρω της και κατακαίει όποιο πλησιάσει επικίνδυνα κοντά της.

Αν το θέατρο είναι ο καθρέφτης της αληθινής ζωής, το αρχαίο δράμα είναι η αντανάκλαση του απύθμενου βάθους της ανθρώπινης ψυχής. Το αρχαίο δράμα είναι η απόδειξη πως μόνο στο θέατρο μπορείς να δείξεις το βάθος και το εύρος της ύπαρξης. Αναρωτιέμαι συχνά πώς είναι δυνατόν να γράφτηκαν καν αυτά τα κείμενα».

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Νικολέττα Φριντζήλα, σκηνοθεσία: Μάρθα Φριντζήλα, μουσική: Βασίλης Μαντζούκης, σκηνικά, κοστούμια: Άγγελος Μέντης, φωτισμοί: Felice Ross, σχεδιασμός βίντεο (videodesign): Παναγιώτης Ανδριανός, βοηθός σκηνοθεσίας: Θεανώ Μεταξά, Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Μαριέλλα Παναγιώτου.

Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Ανδρέας Κωνσταντίνου, Θάνος Τοκάκης, Μάρθα Φριντζήλα.

Μουσικοί επί σκηνής (αλφαβητικά): Παναγιώτης Μανουηλίδης, Βασίλης Μαντζούκης, Νίκος Παπαϊωάννου.

 

Αδελφοί Καραμάζοφ - Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Το κοινό έχει την ευκαιρία να ζήσει τη μαγεία του σύγχρονου χορού από το σπίτι, με ένα αριστούργημα από τον μετρ του είδους. Κάθε χορογραφία του Μπορίς Άιφμαν αποτελεί από μόνη της μέγα διεθνές χορευτικό γεγονός. Ανήκοντας στην ίδια καλλιτεχνική οικογένεια των Maurice Bejart, Roland Petit και John Neumeier, ο Μπορίς Άιφμαν δημιουργεί προσωπικές αριστουργηματικές χορογραφίες με εξαιρετικούς χορευτές. Η παράσταση «Αδελφοί Καραμάζοφ» από το Eifman Ballet έρχεται στο Christmas Theater On Line με τέσσερις προβολές, 4 - 6 Ιανουαρίου 2021.

«Ο άνθρωπος είναι ένα μυστήριο. Αυτό το μυστήριο πρέπει να ξετυλιχθεί και αν πέρασες όλη σου τη ζωή κάνοντας αυτό, μην πεις ότι σπατάλησες τον χρόνο σου. Μελετώ αυτό το μυστήριο, επειδή θέλω να είμαι ανθρώπινο ον». Αυτά τα λόγια του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι ταιριάζουν απόλυτα με την περιγραφή του δημιουργικού μονοπατιού του Μπορίς Άιφμαν, ο οποίος σε κάθε έργο του μελετά με επιμέλεια και σοβαρότητα τις πιο περίπλοκες πτυχές της πνευματικής ζωής. Το μπαλέτο «Αδελφοί Καραμάζοφ» είναι μια νέα χορογραφική ερμηνεία του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι. Έχοντας θεμελιωδώς επανεξετάσει και επεξεργαστεί εκ νέου τη δική του παλαιότερη παγκοσμίου φήμης παραγωγή του 1995, «The Karamazovs», που βασίστηκε επίσης σε αυτό το διαχρονικό αριστούργημα της ρωσικής λογοτεχνίας, ο Μπορίς Άιφμαν δημιούργησε ένα ψυχόδραμα, πλούσιο σε σκέψη και συναίσθημα.

Όπως αναφέρει ο Άιφμαν: «Το μυθιστόρημα Αδελφοί Καραμάζοφ ήταν η επιτομή του δημιουργικού έργου του Ντοστογιέφσκι, η ακμή της φιλοσοφικής έρευνας που διενήργησε αυτός ο σπουδαίος και ανήσυχος νους σε όλη του τη ζωή. Για μένα, αποτελεί τη μεγαλύτερη πνευματική διαθήκη του κορυφαίου συγγραφέα της Ρωσίας. Όπως αναφέρει σε ένα σημείο του βιβλίου του, “κόλαση είναι ο πόνος τού να μην μπορείς να αγαπάς”. Η χορογραφία που θα δείτε προσεγγίζει τις βασικές ιδέες του μυθιστορήματος, ενώ επεκτείνει τις δυνατότητες της γλώσσας του σώματος ως τρόπο εξερεύνησης του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου.

Έχω επικεντρωθεί στα σημεία του μυθιστορήματος όπου οι βασικοί χαρακτήρες αντιμετωπίζουν εσωτερικές συγκρούσεις. Είναι τα σημεία της πάλης ανάμεσα στο καλό και το κακό, αυτό το μυστήριο της ανθρώπινης καρδιάς όπου ο Θεός και ο διάβολος πολεμούν..».

Το μυθιστόρημα «Οι αδελφοί Καραμάζοφ» θεωρείται ως το κορυφαίο έργο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα. Σ’ αυτό παρουσιάζεται η ζωή τριών αδελφών, που δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους -του ορμητικού και αχαλίνωτου στα πάθη Ντιμήτρι, του συγκρατημένου αλλά ψυχικά αδύνατου και άβουλου Ιβάν και του αγνού ονειροπόλου Αλιόσα-, σε συνάρτηση με την ακόλαστη και έκλυτη ζωή του πατέρα τους, του Φιόντορ Παύλοβιτς Καραμάζοφ, που τα εγκατέλειψε άστοργα, όταν ήταν πολύ μικρά και ορφανά από μητέρα.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, ο φόνος του πατέρα Καραμάζοφ παίρνει διαστάσεις τελετουργικής πια εκτέλεσης και, αν τυπικά φονιάς είναι μόνο ο Ντιμήτρι, το μαχαίρι με το οποίο αυτός χτύπησε είχε ακονιστεί και από τους τρεις. Γι’ αυτό, ο βρόχος της κρεμάλας που τον υποδέχεται θα πνίξει μαζί μ’ αυτόν κι όλους τους υπόλοιπους.

Μουσική: Σεργκέι Ραχμάνινοφ, Ρίχαρντ Βάγκνερ, Μοντέστ Μουσόργκσκι, σκηνικά – κοστούμια: Βιατσεσλάβ Οκούνεφ, φωτισμοί: Μπορίς Άιφμαν.

Με το έργο «Σ’ εσάς που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη, μιας από τις σημαντικότερες μορφές της θεατρικής συγγραφής του τόπου μας, το Εθνικό Θέατρο άνοιξε την αυλαία της Σκηνής «Νίκος Κούρκουλος», με τη χρήση μάσκας να είναι υποχρεωτική κατά τη διάρκεια της παράστασης [Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, Αθήνα].

Τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία υπογράφει ο βραβευμένος κινηματογραφικός σκηνοθέτης Αλέξανδρος Αβρανάς.   

Η υπόθεση του έργου μάς μεταφέρει στο Βερολίνο του 2001. Η πόλη φλέγεται από συλλαλητήρια, επεισόδια και βία. Σε ένα μικρό δωμάτιο, τα πρόσωπα παίρνουν μέρος σε μια φανταστική διαδήλωση. Ο Άγης, συγγραφέας, συμμετέχει σ’ ένα φόρουμ και προτείνει στους άλλους να μιλήσουν δοκιμαστικά. Μιλάνε σ’ ένα φανταστικό πλήθος, σαν να βρίσκονται σε μια γενική δοκιμή. Παρασύρονται στο «παιχνίδι» αυτό αποκαλύπτοντας τις μεγαλύτερες αλήθειες τους, αλλά και την αγωνία τους να επιβιώσουν σε έναν κόσμο εχθρικό.

«Δεκαεφτά χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα του έργου, το κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη θα μπορούσε να θεωρηθεί ήδη παλιό, εγκεφαλικό και ιδιαίτερα εσωστρεφές. Μονόλογοι χωρίς εμφανές αντίκτυπο, χαρακτήρες χωρίς φανερό προορισμό και ελλιπής δράση είναι κάποια από τα στοιχεία που συμβάλλουν σε αυτό. Αυτά όμως μόνο ως προς την επιφάνεια, διότι η αλήθεια του έργου είναι βαθιά, ουσιαστική και άκρως συναισθηματική.

Οι χαρακτήρες της διαχρονικοί και εξαιρετικά επίκαιροι. Άνθρωποι που ζουν εγκλωβισμένοι στη στασιμότητα μιας κοινωνίας, στο μεταίχμιο μιας εποχής της οποίας το μέλλον είναι αβέβαιο. Παγωμένοι συναισθηματικά, ζώντας την προσωπική τους απελπισία, με τον δικό του τρόπο ο καθένας, παλεύουν να κρατηθούν από κάτι για να μπορέσουν να συνεχίσουν. Σε αυτή την οριακή στιγμή, όπου όλα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, οι χαρακτήρες της Αναγνωστάκη έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα του θεατή. Με την πραγματικότητα μιας κοινωνίας, όπου οι πολιτικές ιδεολογίες και η έννοια της επανάστασης μοιάζουν να είναι ήδη σκιές του παρελθόντος.

Τώρα πια, όλα είναι θέμα επιβίωσης και ο καθένας οφείλει να έρθει αντιμέτωπος με τη δική του παγωμένη αλήθεια, την προσωπική του ήττα και το δικό του ζωτικό ψεύδος. Οι χαρακτήρες της παράστασης επιλέγουν σίγουρα να κρατηθούν από το ζωτικό τους ψεύδος. Υιοθετούν προσωπεία και συμπεριφορές που πιστεύουν πως είναι κοινωνικά αποδεκτές, κρύβοντας έτσι την απελπισία τους, τα νεκρά τους συναισθήματα και τις φαιδρές ελπίδες.

Νομίζουν μάλιστα πως έτσι θα πάψουν πια να είναι ηττημένοι. Φτάνουν μάλιστα στα όρια του μελοδραματισμού για να το επιτύχουν – κι όμως έρχεται η στιγμή που η αλήθεια γκρεμίζει καθετί που τόσο μάταια παλεύουν να προστατεύσουν, πριν τελικά καταρρεύσουν κι απογυμνωθούν. Τότε, η απόγνωσή τους μεταλλάσσεται σε θυμό, μίσος και αβυσσαλέα ανάγκη για εξουσία, οδηγώντας τους έτσι για πρώτη φορά σε έναν βαθύ συναισθηματισμό, στην αλήθεια τους.

Μόνο που η αλήθεια αυτή είναι σκληρή και αδυσώπητη, αφού έχει πια αποκαλύψει πως η αδυναμία τους είναι αυτό που τελικά θα τους ενώσει, θα τους φέρει κοντά. Όλοι μαζί ενάντια σε οτιδήποτε θα ταράξει το ζωτικό τους ψεύδος, τα δήθεν όνειρα και την ψεύτικη ανάγκη για επικοινωνία. Δυστυχώς, όμως, ζούμε σε μια εποχή στην οποία οι αδύναμοι εν τη ενώσει είναι αυτοί που ορίζουν τη σημερινή πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που σύντομα θα πρέπει να αλλάξει, αν αυτή η κοινωνία θέλει να επιβιώσει και όχι να ριχθεί στον θάνατο όπως η Σοφία του έργου».

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Στάθης Κόικας, Λάμπρος Κτεναβός, Aλέξανδρος Μαυρόπουλος, Μιχάλης Μουλακάκης, Γιώργος Μπινιάρης, Αγλαΐα Παππά,  Αρετή Πασχάλη,  Ξένια Παυλοπούλου, Ελένη Ρουσσινού, Γιώργος Στάμου.

Η αριστουργηματική ταινία «Europa» του Λαρς φον Τρίερ, ζωντανεύει στη σκηνή μέσα από τη ματιά του Κώστα Παπακωστόπουλου, διακεκριμένου σκηνοθέτη, ιδρυτή και καλλιτεχνικού διευθυντή του Ελληνογερμανικού Θεάτρου, το οποίο γιορτάζει 30 χρόνια δημιουργικής πορείας στη Γερμανία.

Η θεατρική μεταφορά του Europa, το οποίο αποτελεί συμπαραγωγή του Ελληνογερμανικού Θεάτρου με την Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, θα μεταδοθεί στην GNO TV, τη νέα διαδικτυακή τηλεόραση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, για δύο μοναδικές προβολές στις 18 και 19 Δεκεμβρίου 2020 στις 20.30. Το «Europa» θα είναι διαθέσιμο δωρεάν μέσω του nationalopera.gr/GNOTV αποκλειστικά για το ελληνικό κοινό. Η παράσταση θα προβληθεί στα γερμανικά με ελληνικούς υπότιτλους.

H διεθνής παραγωγή του έργου «Europa» και η παρουσίασή του σε Ελλάδα και Γερμανία πραγματοποιείται με τη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.

Τοποθετημένη χρονικά στα ερείπια της κατεστραμμένης Γερμανίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στη λεγόμενη «Stunde Null», η ταινία παρουσιάζει μέσα από ένα αλληγορικό ταξίδι τις επίπονες προσπάθειες για την ανοικοδόμηση μιας νέας Ευρώπης πάνω στις στάχτες που άφησε το βίαιο παρελθόν της. Πρωταγωνιστής εδώ είναι ένας νεαρός ιδεαλιστής, γερμανοαμερικανικής καταγωγής, που έρχεται στη Γερμανία το 1945 και άθελά του γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα: τους φανατικούς ναζί, τους λεγόμενους «Werwolf» και τις μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες.

Η πρεμιέρα της θεατρικής διασκευής του «Europa» πραγματοποιήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 2019, στην Κολωνία. Στην παράσταση, ο Κώστας Παπακωστόπουλος βάζει έναν σημερινό πολίτη να κάνει το ίδιο ταξίδι φτάνοντας στη μεταπολεμική Γερμανία εκείνης της εποχής. Απροσδόκητες συναντήσεις τον γοητεύουν, επώδυνες μνήμες τον τυραννούν, που στο τέλος θα θέσουν σε δοκιμασία και τελικά σε απόρριψη τις αξίες του.

Η μουσική του Χέρμπερτ Μίτσκε και τα ασπρόμαυρα βίντεο του Τζων Σάιντλερ υποβάλλουν την καφκική ατμόσφαιρα σε αυτό το ταξίδι-εφιάλτη στην ιστορία της Ευρώπης, στο οποίο το κοινό θα γίνει συνεπιβάτης.

Σε μια εποχή ολοένα αυξανόμενων διαφωνιών, αντιπαραθέσεων αλλά και αμφισβητήσεων σχετικά με το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο σκηνοθέτης δανείζεται τα μοτίβα του Λαρς φον Τρίερ, για να αναδείξει μέσα από το βίαιο παρελθόν της Ευρώπης τους κινδύνους που ελλοχεύουν για το μέλλον της. Σαν δαιμονισμένο τρέχει το τραίνο με κατεβασμένα τα ρολά στο βομβαρδισμένο τοπίο της Ευρώπης. Μπορεί κάποιος να αλλάξει την κατεύθυνσή του;

«Άκουσε τώρα τη φωνή μου. Η φωνή μου θα σε βοηθήσει, να οδηγηθείς βαθιά μέσα στην Ευρώπη. Θα μετρήσω από το ένα έως το δέκα, με το δέκα θα είσαι στην Ευρώπη»

Συντελεστές

Σύλληψη, Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωστόπουλος, σκηνικά, κοστούμια: Zezo Dinekov, μουσική: Herbert Mitschke, βίντεο: John Seidler, φωτισμοί: Julia Kaindl, δραματουργός: Christina Ripeanu, γραφική επιμέλεια: Αντρέας Τσορτανίδης, μετάφραση υπερτίτλων: Αλέξιος Μάινας.

Παίζουν: Thomas Franke, Florian Gierlichs, Νίκος Γουδανάκης, Stefan Kleinert, Lisa Sophie Kusz, Αντώνης Μιχαλόπουλος, Βασίλης Ναλμπάντης και Bodo Primus.

Διάρκεια παράστασης: 125 λεπτά χωρίς διάλειμμα. Στα γερμανικά με ελληνικούς υπέρτιτλους.