Η νέα έκθεση ζωγραφικής «Ο Άτοπος Άλλος», που εγκαινιάζεται στις 10 Φεβρουαρίου στο ΜΕΤΣ Κέντρο Τεχνών, παρουσιάζει έργα από δέκα Έλληνες εικαστικούς, οι οποίοι αφηγούνται τις δικές τους προσεγγίσεις και ερμηνείες πάνω στο θέμα της αγάπης, του έρωτα και της προσμονής [Ευγενίου Βουλγάρεως 6, Αθήνα].

Οι καλλιτέχνες εξερευνούν μέσα από διαφορετικούς αισθητικούς κώδικες τις ποικίλες πτυχές αυτών των συναισθημάτων, καθώς και τις αμέτρητες εκφάνσεις τους: την αγάπη που είναι ευτυχισμένη, που είναι ποθητή, τον έρωτα που είναι παρεξηγημένος και διφορούμενος, και την προσμονή και επιθυμία που παραμένουν αμείωτες ακόμα και με την απουσία του Άλλου.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Σωτήρης Αδριανός, Γιάννης Ευθυμίου, Κατερίνα Θεοδώρου, Γιώργος Κόρδης, Ευάγγελος Καλογερόπουλος, Δέσποινα Καραντάνη, Εύα Κολιοπάντου, Νεκτάριος Μαμάης, Ανδρέας Πατράκης, Βασίλης Σούλης. Επιμέλεια: Φωτεινή Βεργίδου.

Στο εμβληματικό βιβλίο «Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου», ο Roland Barthes ορίζει τον άτοπο ως το αγαπημένο αυτό πλάσμα που το ερωτευμένο υποκείμενο αναγνωρίζει ως «μη ταξινομήσιμο» και άρα ως κάτι απροσπέλαστο, άπιαστο και απρόβλεπτο. Έργα από λάδι, παστέλ, κάρβουνο, ακουαρέλα, μικτής και ψηφιακής τεχνικής διηγούνται ιστορίες εξερεύνησης, προσμονής και αφοσίωσης προς έναν φαντασιακό Άλλο, που συχνά υπονοείται στη σύνθεση. Ποιο είναι το υποκείμενο του πόθου; Είναι μια φιγούρα, ένα πρόσωπο, μια λεπτομέρεια ή απλά μια φευγαλέα ανάμνηση;

Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν διάφορα χρώματα και μορφές για να αποτυπώσουν τα βαθιά ριζωμένα, σχεδόν αντανακλαστικά συναισθήματα που επανέρχονται μέσα από προσωπικές αναμνήσεις και ιστορίες. Εδώ, τα έργα λειτουργούν ως οπτικά αρχεία αυτών των συναισθημάτων για να εξερευνήσουν την ατοπία του Άλλου, που με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του περιέρχεται σε μια κατάσταση φαντάσματος ή προσδοκώμενου πλάσματος.

Τα πορτρέτα, όπου παλαιότερα χαρίζονταν ως ένδειξη αγάπης και αφοσίωσης, τώρα αντανακλούν με ένταση μια γκάμα συναισθημάτων και δημιουργούν ένα πλαίσιο κατανόησης του ερωτευμένου υποκειμένου. Οι φιγούρες στη σύνθεση, σώματα άλλοτε παραδομένα και άλλοτε αποφασιστικά, αποπνέουν μια αίσθηση προσμονής και διαχωρίζουν τον εσωτερικό τους χώρο από τον κόσμο πέρα από αυτές και μέσα στην αίθουσα της έκθεσης.

Ωστόσο, όσο διαφορετικές και να μοιάζουν αυτές οι εικόνες μεταξύ τους, κάθε μια αποκαλύπτει μια αίσθηση ευαλωτότητας και αλήθειας. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται κατακλύζει τον εκθεσιακό χώρο με ερωτισμό και αναδεικνύει το αίσθημα της επιθυμίας. Τα έργα αποτελούν έναν δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στον καλλιτέχνη, τον αγαπημένο Άλλο αλλά και τον ίδιο τον θεατή, ο οποίος καλείται να συνδιαλεχθεί μαζί τους.

Σημαντικές πληροφορίες για την είσοδο στον χώρο

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη & Παρασκευή 18:00-21:00, Σάββατο 11:00-15:00

Λόγω των μέτρων υγειονομικού χαρακτήρα, επιτρέπεται συγκεκριμένος αριθμός ατόμων μέσα στον χώρο της έκθεσης. Η είσοδος στον χώρο είναι ελεύθερη.

Για την είσοδο του κοινού στον εκθεσιακό χώρο του Μετς - Κέντρο Τεχνών απαιτείται η επίδειξη έγκυρου πιστοποιητικού εμβολιασμού, πιστοποιητικού νόσησης ή αρνητικό αποτέλεσμα 48ωρης εξέτασης rapid-test ή PCR-test, σύμφωνα με τις ισχύουσες υγειονομικές διατάξεις.

Η είσοδος γίνεται με τη χρήση μάσκας και με την τήρηση των αποστάσεων τόσο κατά την προσέλευση όσο και κατά την διάρκεια της παραμονής στην έκθεση και σύμφωνα με τις οδηγίες του ΕΟΔΥ. Άρνηση επίδειξης σχετικού πιστοποιητικού εμβολιασμού ή έλλειψη αυτού καθιστά την είσοδο μη επιτρεπτή στον επισκέπτη. Διάρκεια έκθεσης: Έως 5 Μαρτίου 2022.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα γιορτάζουν 50 χρόνια ζωής και δράσης σε όλο τον κόσμο με την έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «“Μαρτυρίες - Βλέμματα”, 1971 – 2021 Γιατροί Χωρίς Σύνορα και Magnum, 50 χρόνια στο πεδίο», η οποία φιλοξενείται στον περίβολο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών έως τις 31 Ιανουαρίου 2022 [Βασιλίσσης Σοφίας και Κόκκαλη, Αθήνα]. Καμπότζη, 1975 - © Hiroji Kubota / Magnum Photos Η 50ή επέτειος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα αποτελεί ευκαιρία για μια αναδρομική φωτογραφική έκθεση που αποτυπώνει μέσα από τον φακό του πρακτορείου Magnum Photos τους πιο σημαντικούς σταθμούς της ιστορίας τους. Με την έκθεση αυτή θυμίζουν μερικές από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές κρίσεις, τη μαρτυρία και τη δράση τους από το 1971 έως σήμερα. 

Η έκθεση αυτή είναι αφιερωμένη σε όλους όσοι δεν αφήνουν τα σύνορα να γίνουν εμπόδιο στον αγώνα για ζωή και αξιοπρέπεια, και ειδικά στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα που έχουν χάσει τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να σώσουν ανθρώπινες ζωές», τονίζει η Γενική Διευθύντρια του ελληνικού τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Χριστίνα Ψαρρά. 

Εδώ και 50 χρόνια βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των μεγάλων κρίσεων, σε εμπόλεμες ζώνες, σε περιοχές που μαστίζονται από επιδημίες, σε χώρες που έχουν υποστεί φυσικές καταστροφές. Σημαντική στιγμή στην ιστορία της Οργάνωσης είναι η απονομή του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης, το 1999. 

Η ιατρική δράση είναι η κύρια αποστολή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, και η μαρτυρία αναπόσπαστο κομμάτι τους. Ο  ρόλος της φωτογραφίας στην αποτύπωση της μαρτυρίας είναι ιδιαίτερα σημαντικός και έχει εδραιώσει τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ως την Οργάνωση που έχει το θάρρος να μιλά για όσα βλέπει και να καταγγέλλει.

Προβατάκια, ένας τσομπάνος που μεταμορφώνεται σε χίμαιρα και για μουσική υπόκρουση ένα θέμα εμπνευσμένο από το εμβληματικό ηχητικό σήμα της ελληνικής ραδιοφωνίας και επί σειρά ετών της ΕΡΤ -θα μπορούσε να ήταν μια βουκολική ιστορία ή ίσως ακόμα μια φανταστική ιστορία θρίλερ.

Στην πραγματικότητα, όμως, είναι το «Gather», ένα ψηφιακό βίντεο κινουμένων σχεδίων, με δημιουργούς έναν φοιτητή και τον εκπαιδευτή του, που διακρίθηκε με το βραβείο «Lorenzo il Magnifico» στην ΧΙΙΙ Μπιενάλε της Φλωρεντίας (23 - 31/10/2021), κερδίζοντας την πρώτη θέση στην κατηγορία βιντεοτέχνη (Video Art).

Βασική επιδίωξη του έργου είναι να θίξει το ζήτημα της αποξένωσης του ανθρώπου από την πρόοδο του σύγχρονου πολιτισμού και την ανεξέλεγκτη βιομηχανική ανάπτυξη.

Οι βραβευμένοι δημιουργοί του «Gather», ο φοιτητής της σχολής Καλών Τεχνών (τμήμα Εικαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης) στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Μιχάλης Κωταΐδης από τις Κρηνίδες Καβάλας και ο μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Δημήτρης Μπατσής, γνωρίστηκαν στο Πανεπιστήμιο, όταν ο τελευταίος δίδασκε το μάθημα του ηχητικού σχεδιασμού στο δεύτερο έτος των σπουδών.

Τους δυο αυτούς ανθρώπους έφερε κοντά η αγάπη τους για τη δημιουργία, την αναζήτηση και την τεχνολογία, όπως αυτή εφαρμόζεται, πλέον, και στον τομέα της βιντεοτέχνης. Παρά τη σημαντική διάκριση που έλαβαν στη 13η Μπιενάλε της Φλωρεντίας –με τη δουλειά τους να ξεχωρίζει ανάμεσα σε 500 συμμετοχές από όλο τον κόσμο, κρατούν χαμηλούς τόνους, αναμένοντας τα αποτελέσματα και της τελικής πρόκρισης.

Το «Gather», τις επόμενες ημέρες, θα διαγωνιστεί μεταξύ δέκα τριών έργων -των νικητών, δηλαδή, που επιλέχθηκαν και διακρίθηκαν στη φετινή Μπιενάλε- για την τελική πρόκριση στην έκθεση Exhibition of the Winners, περνώντας από διεθνή κριτική επιτροπή, προκειμένου να αναδειχθεί ο καλύτερος ανερχόμενος νέος καλλιτέχνης, ανεξαρτήτου διαγωνιστικής κατηγορίας.

Αυτοπροσωπογραφία της Φρίντα Κάλο, η οποία πωλήθηκε από το Οίκο Sotheby's για 34,9 εκατομμύρια δολάρια είναι ο πίνακας που έγινε σημείο αναφοράς ως το πιο ακριβό έργο τέχνης καλλιτέχνη της Λατινικής Αμερικής που πωλήθηκε ποτέ σε δημοπρασία.

Το περίφημο έργο «Diego and I» (Ο Ντιέγκο και εγώ) της Φρίντα Κάλο, ολοκληρώθηκε πέντε χρόνια πριν τον θάνατό της το 1954. Η μεταθανάτια «δόξα» και δημοφιλία της Κάλο, επισφραγίζεται με την πώληση αυτού του πίνακα και δείχνει ένα ενδιαφέρον που διαρκώς μεγαλώνει ανάμεσα σε συλλέκτες από όλο τον κόσμο προκειμένου να αποκτήσουν ένα έργο της. Η διάσημη Μεξικανή ζωγράφος σε αυτόν τον πίνακα που φιλοτέχνησε το 1949, απεικονίζεται με δάκρυα στα μάτια και στο μέτωπό της έχει ζωγραφίσει το πρόσωπο του συζύγου της Ντιέγκο Ριβέρα. Παρότι είχαν μια σχέση ζωής, ήταν και οι δύο άπιστοι στο γάμο τους.

Η Κάλο ξεπέρασε την τιμή του Ντιέγκο Ριβέρα, που το 2018, ένας από τους πίνακές του, το «The Rivals» πωλήθηκε σε δημοπρασία για 9,76 εκατομμύρια δολάρια. Έγινε η πιο ακριβή ζωγράφος της Λατινικής Αμερικής αλλά και μια από τις πιο ακριβές γυναίκες ζωγράφους του κόσμου.

Η σουρεαλίστρια ζωγράφος και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών χρησιμοποίησε την τέχνη της για να διερευνήσει την ταυτότητά της, ως φακό μέσω του οποίου εξέτασε τη μεξικανική κληρονομιά, την πολιτική και την αναπηρία της.

Ανέδειξε βασικά στοιχεία μέσω των ενδυματολογικών επιλογών και της εμφάνισής της, με τα έντονα βαμμένα χείλη, τα φωτεινά φορέματα και τα μαλλιά πλεγμένα σε πλεξούδες που την χαρακτήριζαν.

Στην ηλικία των έξι αρρώστησε από πολιομυελίτιδα, με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο. Σε ηλικία 19 ετών μετά από τροχαίο ατύχημα υποβλήθηκε σε μεγάλο αριθμό εγχειρήσεων, καθώς το ισχίο, η σπονδυλική στήλη και η λεκάνη της τραυματίστηκαν πάρα πολύ σοβαρά και παρέμεινε στο νοσοκομείο για αρκετό χρονικό διάστημα. Σήμερα πια, κάθε έργο της βρίσκεται σε επίπεδα κοντινά στον Πικάσο και τους άλλους πρωταθλητές των τιμών στις δημοπρασίες.

Τα έργα του Πάμπλο Πικάσο έλαμψαν σε μια δημοπρασία τέχνης του 20ού αιώνα που πραγματοποιήθηκε στα κεντρικά γραφεία των Christie's στη Νέα Υόρκη.

Οκτώ έργα από διαφορετικά στάδια της ζωής του μεγάλου ζωγράφου καλλιτέχνη βγήκαν προς πώληση και συγκέντρωσαν περισσότερα από 92,5 εκατομμύρια δολάρια.

Αυτό που προκάλεσε τις μεγαλύτερες προσδοκίες, το «Mousquetaire a la Pipe II», πουλήθηκε για 34,7 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο πίνακας, ύψους 1,5 μέτρου και πλάτους ενός, βγήκε σε δημοπρασία για πρώτη φορά.

Ο πίνακας «Femme Accroupie en Costume Turc II (Jacqueline)» (1955), έκανε το ντεμπούτο του επίσης σε δημοπρασία, έχοντας παραμείνει στα χέρια της ίδιας οικογένειας για τρεις γενιές. Πουλήθηκε για 25,5 εκατομμύρια δολάρια.

Επιπλέον, το «Homme a la Pipe» (1968) πωλήθηκε για 15,4 εκατομμύρια δολάρια, ενώ το «Profil» (1930), ένα πορτρέτο της πρώτης του συζύγου, Όλγας Χοχλόβα, για 7,3 εκατομμύρια δολάρια.

Το «Le Repas de l'Acrobate» (1905), για 7,1 εκατομμύρια δολάρια και το «Homme a la Guitare» (1912-1913), για 846.000 δολάρια.

Το «Verre et Bouteille sur une Table» (1913), τέλος, για 587.000 δολάρια και το «Tete d'Homme Barbu A la Cigarette» (1964) για 1,1 εκατομμύρια δολάρια.

Ο Γιάννης Γιαννάτος, Έλληνας φωτογράφος, γνωστός για τις ασπρόμαυρες λήψεις του, απέσπασε τρεις διακρίσεις με ισάριθμο αριθμό φωτογραφιών σε δύο κατηγορίες του διεθνούς διαγωνισμού «Black and white Spider Awards», στο Beverly Hills της Καλιφόρνιας.

Συγκεκριμένα, οι βραβεύσεις είναι:

Honorable Mention in People | ‘’The Old man of Bergamo”

Honorable Mention in People | ‘’Old and Young’’

Honorable Mention in Silhouette | ‘’The winter lady’’

Η επιτροπή αξιολόγησης επέλεξε μέσα από χιλιάδες συμμετοχές από όλο τον κόσμο, και βράβευσε τις καλύτερες σε μια τελετή που έλαβε χώρα στο Beverly Hills, στις 8 Νοεμβρίου 2021.

Ο Γιάννης Γιαννάτος, φωτογραφίζει κυρίως ερασιτεχνικά και έχει αναπτύξει σημαντική καλλιτεχνική δραστηριότητα στο Instagram [https://www.instagram.com/john_giannatos]. Ζει και κατοικεί στην Αθήνα και είναι ιδρυτής μιας γνωστής εταιρείας marketing για τον Τουρισμό.

Για τις φωτογραφίες του έχει βραβευτεί και στο παρελθόν με διακρίσεις, όπως στον διαγωνισμό των atenistas ‘’Η Αθήνα των αντιθέσεων’’ αλλά και στα διεθνή βραβεία ‘’35 awards’’ τον Οκτώβριο του 2020. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Γιάννη Γιαννάτου έχουν έντονο αφηγηματικό χαρακτήρα και δανείζονται στοιχεία της κινηματογραφικής γλώσσας, με αποτέλεσμα να διηγούνται μικρές ιστορίες που ανήκουν σε απροσδιόριστη χρονική εποχή.

Τα «Black and white Spider Awards» αποτελούν κορυφαία διεθνή βραβεία που τιμούν την αριστεία στην ασπρόμαυρη φωτογραφία. Η εκδήλωση στρέφει τους προβολείς της δημοσιότητας στους καλύτερους επαγγελματίες και ερασιτέχνες φωτογράφους παγκοσμίως και βραβεύει τις καλύτερες εικόνες-επιτεύγματα ασπρόμαυρης φωτογραφίας.

Αξιοσημείωτη είναι η διεθνής επιτροπή αξιολόγησης με μέλη καλλιτεχνικούς διευθυντές από τις σημαντικότερες γκαλερί, Μουσεία και οργανισμούς: Πορτογαλικό κέντρο φωτογραφίας, Μουσείο μοντέρνας τέχνης της Κωνσταντινούπολης, Galerie Springer στο Βερολίνο, Gallerie Bugada Cargnel στο Παρίσι, Goldsmiths University στο Λονδίνο, HackelBury Fine Art στο Λονδίνο, DROGA5 στη Νέα Υόρκη, Artfactory Club στη Βιέννη, Spurs Gallery στο Πεκίνο, μουσείο Aeroplastics Contemporary στις Βρυξέλλες, Guardian Λονδίνο, Alessia Paladini Gallery στο Μιλάνο, ADK Creative One Inc στη Hiroshima, Conny Dietzschold Gallery του Σίδνευ κ.α.

Η διαδραστική εγκατάσταση «Stand Free» (ή μία Φουστανέλα)» της εικαστικού Μαρίας Φραγκουδάκη τοποθετείται στο κέντρο της Αθήνας. Μετά την τετράμηνη παραμονή της στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος» τους καλοκαιρινούς μήνες, μεταφέρεται, υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων, από 12 έως 14 Νοεμβρίου 2021, στην οδό Ερμού, στο ύψος του Συντάγματος. Αυτός ήταν άλλωστε και ο στόχος της εγκατάστασης. Να τοποθετηθεί σε πολυσύχναστους χώρους δημόσιας χρήσης, ώστε να υπάρξει άμεση διάδραση με το κοινό.

Το «Stand Free» ως καλλιτεχνική δημιουργία οφείλει την ύπαρξή του στη φετινή επετειακή συγκυρία της συμπλήρωσης των 200 χρόνων από την Επανάσταση του Έθνους. Στόχος της εικαστικού είναι η σύνδεση του επισκέπτη με την ελληνική Ιστορία και ουσιαστικά με το κοινό παρελθόν που ενώνει τους Έλληνες. Μπροστά στη σύγχρονη αποτύπωση του παραδοσιακού ανδρικού ενδύματος, ο σημερινός άνθρωπος καλείται να στοχαστεί το ίδιο το νόημα της Ελευθερίας, όπως αυτό παίρνει σάρκα και οστά με την Επανάσταση του Γένους.

Η Μαρία Φραγκουδάκη, έχοντας πειραματιστεί ήδη από το 2015 με διάφορα υλικά, όπως γύψο, λάστιχο, σχοινί, bubble wrap, τρίμματα ξύλου, κατέληξε στην διαπίστωση ότι το υλικό́ που την ενδιέφερε περισσότερο εικαστικά́ είναι το ύφασμα.

«Έτσι, από την έκθεση “Bedsheets - Τhe Duality of Freedom” στην πλατεία Συντάγματος το 2017, οδηγήθηκα συνειρμικά στην τωρινή διαδραστική εγκατάσταση “Stand Free”. Από τη δυαδικότητα της ελευθερίας και το σεντόνι στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τη φουστανέλα», υποστηρίζει η εικαστικός και συνεχίζει:

«Η φουστανέλα μέσω της αντανάκλασης γίνεται η φορεσιά του απεικονιζόμενου και με αυτό τον τρόπο, ο επισκέπτης “φορώντας” νοερά τη φουστανέλα μπορεί να στέκεται Ελεύθερος. Γιατί η φουστανέλα, είναι γι’ αυτόν η γέφυρα που τον συνδέει με το παρελθόν. Μια ανάσα υπερηφάνειας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο παίρνει άλλο νόημα και αξία και η ίδια η ιδέα της Ελευθερίας. Είναι αυτονόητο ότι χωρίς την Επανάσταση δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για Ελευθερία. Ο αγώνας του ’21 είναι το ιστορικό γεγονός, χάρη στο οποίο οι σύγχρονοι Έλληνες στέκονται Όρθιοι και κυρίως στέκονται Ελεύθεροι».

Με το ηχογραφημένο μήνυμα που συνοδεύει διαδικτυακά -μέσω QR code- την εγκατάσταση, ο θεατής μένει με τον εαυτό του και τη σκέψη του και μπαίνει εικαστικά σε έναν εσωτερικό διάλογο που τον παρηγορεί ή τον προβληματίζει. Έτσι ολοκληρώνεται οπτικά αλλά και ακουστικά το διαδραστικό αποτέλεσμα του εγχειρήματος.

Σε έναν παράξενο, φωτισμένο χώρο που περισσότερο μοιάζει με ένα σύμπαν επιστημονικής φαντασίας παρά με έναν ναό, μεταμορφώνει τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό ο Aishy, στη σειρά φωτογραφιών «Red Lights: Vatican».

Χρησιμοποιώντας το Adobe Lightroom, ο φωτογράφος ρίχνει κόκκινες και μπλε αποχρώσεις στο εμβληματικό αναγεννησιακό αρχιτεκτόνημα, αποκαλύπτοντας ένα εναλλακτικό περιβάλλον, το οποίο μετεωρίζεται μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος.

Επιγραφές τού ναού μιμούνται ψηφιακή εικόνα, ποικίλματα μοιάζουν να είναι φωτισμένα από πίσω, και μια τεχνητή λάμψη σε ζωηρούς, κορεσμένους τόνους καλύπτει τη φορτωμένη αρχιτεκτονική δομή που τυπικά συσχετίζεται με μάρμαρο, επιχρυσωμένες λεπτομέρειες και άλλα διακοσμητικά στοιχεία.

Κάποιες από τις φωτογραφίες της σειράς «Red Lights: Vatican», έχει τη δυνατότητα να απολαύσει ο ενδιαφερόμενος στον λογαριασμό του Aishy στο Instagram.