Ο ιστορικός τέχνης και επιμελητής της έκθεσης κ. Λεόντιος Πετμεζάς επισημαίνει στο κείμενο του :

«Με απόλυτη συνέπεια στις επιλογές των μεταμοντέρνων εκφράσεων της δημιουργού Μαργαρίτας Τελιανίδου κυριαρχούν μαγευτικές εικόνες από την φύση και την πραγματικότητα.

Προχωρημένα τοπία του ορίζοντα συνυπάρχουν στην εικαστική δόμησή της παράλληλα με τον χρόνο και τον χώρο της περιδιάβασης σε πρωτότυπους συνδυασμούς απόδοσης και απεικόνισης.

Τα επιτεύγματά της επικοινωνούν εύληπτα με μια αδιόρατη ένωση που αφορά την οπτική νεωτεριστική διάσταση.

Πλάθουν περιγραφές και αναγνώσεις της μνήμης με σχετικές εμβαθύνσεις σε συγκινησιακά φορτισμένα σύμβολα που είναι τοποθετημένα με πλαστικότητα και αναγνωρίσιμη, αντικειμενική ανασύνθεση από ισχυρές αντανακλάσεις της φορμαρισμένης υφής.

Με τρόπο πηγαίο και έντονα άμεσο παράλληλα, η καλλιτέχνιδα ανατάσσει μια σειρά εικονογραφημένων συνταγών που γίνονται σύμμαχοι σε μια αλληλουχία προσθετικών συλλαβών, διαβαθμίσεων και αποκαλυπτικών διαδικασιών που τοποθετηθούν στις συνθέσεις της με κινητικότητα και παλμικότητα.

Έχοντας σύμμαχο το ζωντανό χρώμα εξυπηρετεί αφηγηματικές διαδικασίες με την καθαρή χρήση των ειρμών καθώς διαμορφώνει ωκεανούς από φόρμες και επίπεδα σχημάτων.

Στα εκθέματα της, η ηρεμία της γνώσης και η ευαισθησία διαδέχεται την υπόνοια της φθοράς, η υλική υπόσταση το ψυχικό μεγαλείο, τα πάθη την αδιαλλαξία της ανάγκης.

Κάθε σύμβαση επιμένει στην βαρύτητα και στην ισορροπία στον χώρο του καμβά. Η αναζήτηση της ακρίβειας με τους συγκεκριμένους όρους σηματοδοτήσει πρωταρχικά τις μεταθέσεις των ορίων. Οι οξύτατες πινελιές με σταθερότητα και σιγουριά μετατρέπουν το υπαινικτικό ορόσημο σε γήινο και οικείο πρόσημο. Εξωτερικεύουν το ευχάριστο και το προφανές στοιχείο που ενυπάρχει ατέλειωτα στα έργα και συνδέεται με μια ζώνη ασφαλείας.

Η ταυτότητά της μέσα από κραδασμούς τροφοδοτείται εικονολογικά με εννοιολογικά και συμβολικά οράματα που εμπεριέχουν την φυσική ευγένεια και συνδιαλέγονται με το κοινό.

Ο προβληματισμός τους θέτει αβίαστα θεάσεις σε δέκτες ελευθερίας που ετερόκλητα αναδύονται από τα καίρια ερεθίσματα».

Λίγα λόγια για την εικαστικό Μαργαρίτα Τελιανίδου:

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο εξωτερικό. Με την ζωγραφική ασχολήθηκε από την παιδική της ηλικία και είναι αυτοδίδακτη. Η δασκάλα της προέτρεψε τους γονείς της να την κατευθύνουν σε ανάλογες σπουδές, όμως την κέρδισε η Ιατρική που ήταν η επιθυμία της. Ήρθε στην Ελλάδα το 1990 και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Ιατρική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Σήμερα εργάζεται ως ιατρός ακτινοδιαγνώστης σε δύο μεγάλους ομίλους διαγνωστικών κέντρων. Μέχρι σήμερα συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις στον Ελληνογαλλικό Σύνδεσμο και στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή. Είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά. Έργα της ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Εγκαίνια της έκθεσης : Δευτέρα 16 Μαΐου 2022 και ώρα 5μ.μ.

Διάρκεια έκθεσης: 16 έως 21 Μαΐου 2022

ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ,

πλατεία Κολωνακίου 2,

4^ος όροφος

(είσοδος δίπλα στην Τράπεζα Πειραιώς)

Ώρες λειτουργίας :

Δευτέρα – Παρασκευή 17.00-21.00,

Σάββατο 12.00-21.00

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

XOΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ:

ΟΜΙΛΟΣ ΙΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ, ΠΛΑΝΕΤΑ ΜΑRKETING

Το μισοκατεστραμμένο έργο γκράφιτι του Βρετανού Banksy, «Το Κορίτσι με το Μπαλόνι» (The Balloon Girl), ένα από τα πιο γνωστά έργα του καλλιτέχνη του δρόμου, η αυτοκαταστροφή του οποίου κατά την διάρκεια πώλησής του σε δημοπρασία, το 2018, είχε προκαλέσει πάταγο, πωλήθηκε την Πέμπτη σε δημοπρασία στο Λονδίνο αντί σχεδόν 21,8 εκατομμυρίων ευρώ -νέα τιμή ρεκόρ για έργο του Βρετανού καλλιτέχνη και τριπλάσια της υψηλότερης εκτιμωμένης τιμή πώλησης.

Η τιμή πώλησης του έργου που μετονομάσθηκε «Η Αγάπη είναι στον Κάδο» (Love is in the Bin) ξεπέρασε εκείνη που έπιασε τον περασμένο Μάρτιο το «Game Changer», έργο του Banksy προς τιμήν του νοσηλευτικού προσωπικού στον καιρό της πανδημίας που πωλήθηκε σε δημοπρασία του Οίκου Christies έναντι 19,5 εκατομμυρίων ευρώ. Τα χρήματα δόθηκαν στο βρετανικό κρατικό σύστημα υγείας.

Στην ίδια αίθουσα, πριν από τρία χρόνια, οι παρευρισκόμενοι σοκαρίστηκαν όταν, δευτερόλεπτα μετά την πώληση του έργου «Το Κορίτσι με το Μπαλόνι» -που δείχνει ένα κοριτσάκι να κρατά ένα κόκκινο μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς, αντί 1.042.000 στερλινών, καταστροφέας εγγράφων που ήταν κρυμμένος στο πλαίσιο του πίνακα κατέστρεψε το μισό κάτω μέρος του. Στο τέλος του happening, αυτό που έμεινε ακέραιο από τον πίνακα ήταν μόνο το μπαλόνι στο άσπρο φόντο.

Ο μυστηριώδης καλλιτέχνης δρόμου, μ’ αυτή την κίνηση, ήθελε να καταγγείλει την «εμπορευματοποίηση» της αγοράς τέχνης.

«Όταν “Το Κορίτσι με το Μπαλόνι” αυτοκαταστράφηκε στην αίθουσα πώλησής μας, ο Banksy προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση που από τότε έγινε ένα πολιτιστικό φαινόμενο», δήλωσε ο Άλεξ Μπράνζικ, επικεφαλής του τμήματος σύγχρονης και μοντέρνας τέχνης του Sotheby’s.

«Κατά τη διάρκεια εκείνης της αξέχαστης βραδιάς, ο Banksy δεν κατέστρεψε τόσο ένα έργο τέχνης τεμαχίζοντάς το, αλλά αντίθετα δημιούργησε ένα», συμπλήρωσε. Από εκείνο το happening και μετά, τα έργα του Banksy φθάνουν σε τιμές ρεκόρ στις δημοπρασίες.

Τα Πρώτα Χρόνια

Γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου του 1869 στο La Cateau της Γαλλίας από μεσοαστούς γονείς. Η ζωή του ξεκίνησε με διαφορετικές βλέψεις από αυτές που γνωρίζουμε, αφού το 1887 πήγε να σπουδάσει νομικά στο Παρίσι και έναν χρόνο μετά ξεκίνησε να εργάζεται σε δικηγορικό γραφείο. Το 1889, κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του από εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας, η μητέρα του του έφερε ένα δώρο που θα άλλαζε τη ζωή του 20χρονου Henri: ένα σετ με είδη ζωγραφικής. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει αντιγραφές εικόνων από το σετ και με τον καιρό οι τοίχοι του σπιτιού των γονιών του γέμισαν με τις πρώτες του δημιουργίες.

Το 1891 εγκατέλειψε την νομική και αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την τέχνη. Για ένα χρόνο έλαβε μαθήματα από την Académie Julian και μαθήτευσε υπό την εποπτεία του William-Adolphe Bouguereau. Οι πρώτοι του καθηγητές επικέντρωσαν την προσοχή του στην νατουραλιστική τέχνη και τις κλασσικές μεθόδους, από τις οποίες η δημιουργικότητα του Matisse σύντομα άρχισε να περιορίζεται με αποτέλεσμα να σταματήσει τις σπουδές του. Έχοντας αποτύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις του Ecole de Beaux Arts, άρχισε να δουλεύει σχολαστικά στο ατελιέ του Γάλλου συμβολιστή Gustave Moreau το 1892 οπού έμεινε μέχρι το 1898. Το 1895 πέρασε τις εξετάσεις του Ecole de Beaux-Arts. Ο Moreau άφησε ελεύθερο τον Matisse να δημιουργήσει και, σε συνδυασμό με τις σπουδές του, το 1896 το έργο του “Woman Reading” (1894), κατάφερε να κρεμαστεί στους τοίχους του Salon de la Société Nationale des Beau-Arts.

Παράλληλα, άρχισε από μόνος του να μελετά σύγχρονούς του ιμπρεσιονιστές όπως Paul Cezanne, Paul Gauguin και κυρίως τη δουλειά του Vincent Van Gogh. Το 1987 φιλοτεχνεί το έργο “The Dinner Table” το οποίο πυροδοτεί αρνητικές αντιδράσεις από την κοινωνία της υψηλής τέχνης, ως υπερβολικά Ιμπρεσιονιστικό. Ταξίδεψε αρκετά και τα χρώματα του κόσμου σε συνδυασμό με το φωτεινό βλέμμα των Ιμπρεσιονιστών, έδωσαν ζωή στα προηγουμένως μουντά έργα του.

Άρχισε να ενδιαφέρεται για το ανερχόμενο ρεύμα του πουαντιγισμού κυρίως λόγω των επιρροών των Henri Edmond Cross, George Seurat και Paul Signac. Ο πουαντιγισμός αποτελεί μία μορφή του ιμπρεσιονισμού στην οποία ο καλλιτέχνης, αντί για παχιές και γρήγορες πινελιές, χρησιμοποιεί τελείες χρώματος για να αποδώσει την πραγματικότητα αυτού που ζωγραφίζει. Η ιδέα του Νέο-Ιμπρεσιονισμού τον συνεπήρε και αυτό φαινόταν και στα έργα του. Οι δημιουργίες του βρήκαν τη θέση τους στο Salon des Indépendants και σταμάτησε να τα εκθέτει στο Salon de la Société το 1901.

Την περίοδο 1902-1903, η ζωή – και κυρίως τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε-απομάκρυνε τον Matisse από την τέχνη. Παρόλα αυτά, η πρώτη πενταετία του αιώνα οδήγησε σε έργα με έντονα χρώματα και συνθέσεις όπως το “Green Stripe” ενώ το 1905 ήταν μια εποχή εμβάθυνσης στη μοντέρνα τέχνη. Επίσης, ασχολήθηκε με τις δυνατότητες της γλυπτικής με την οποία πειραματίστηκε αρκετά, φιλοτεχνώντας το “The Serf” το 1903. Τον Ιούνιο του 1904 πραγματοποίησε την πρώτη του αποκλειστική έκθεση στη γκαλερί Vollard, η οποία όμως δεν συγκέντρωσε τα βλέμματα που περίμενε.

Φωβισμός

Σκοπός του Matisse και της τέχνης του ήταν να μπορέσει να εκφράσει την ουσία των πραγμάτων. Ένα ταξίδι στην Saint Tropez της νότιας Γαλλίας μαζί με τον, πλέον, φίλο του Signac, του δίδαξε την σημασία των χρωμάτων, και οδήγησε στην δημιουργία του “Luxe, calme et volupté” (1904) ενώ η επίσκεψη στο χωριό Collioure, στα “Open Window” και “Woman with a Hat” (1905). Τα έργα αυτά, αυτές οι διατυπώσεις ελεύθερου χρώματος και αύρας, έγιναν μέρη μιας έκθεσης στο Salon d’Automne στο Παρίσι. Έμοιαζαν με άγρια θηρία του μοντέρνου στα μάτια των κριτικών της κλασσικής τέχνης, και έδωσαν στον καλλιτέχνη τον χαρακτηρισμό του Φωβιστή. Παρόλη την αρνητικότητα, τα έργα του αγοράστηκαν από το ζεύγος Gertrude και Lein Stein.

Η εποχή του Φωβισμού για τον Matisse ξεκίνησε με αυτή την έκθεση και, αν και σύντομη, καθιέρωσε την τεχνική του. Φωτεινά χρώματα, αόριστες πινελιές και η απουσία γραμμών ήταν τα κύρια στοιχεία του. Ο ρεαλισμός είχε πλέον αποχωρήσει μια και καλή από την οπτική του ζωγράφου. Χαρακτηριστικό έργο της περιόδου είναι επίσης το “The Joy of Life”(1906),. Άλλα μέλη του ρεύματος του Φωβισμού ήταν οι André Derain, Georges Braque, Raoul Dufy και Maurice Vlaminck.

Ο Matisse ξεκίνησε να καλλιεργεί μια στενή φιλία με την Gertrude Stein και μέσω αυτής, γνωρίζει τον Pablo Picasso. Αν και οι τεχνικές τους διέφεραν, όντας δύο πρωτοποριακά κινήματα στην μοντέρνα τέχνη, ο στόχος και των δύο ήταν η ουσία των πράγματων. Αυτό που ο Φωβισμός έκανε με το χρώμα, ο Κυβισμός το πετύχαινε με το σχήμα. Παρόλα αυτά, οι δύο ζωγράφοι θα διατηρήσουν μια φαινομενική αντιπαλότητα μέχρι το τέλος των ζωών τους.

Αν και το ρεύμα εγκαταλείφθηκε και από τον ίδιο το δημιουργό του μετά το 1906, ο Matisse συνέχισε να κερδίζει δημοσιότητα και να πρωτοπορεί.

Η εποχή της Επιτυχίας

Αρχίζει να ενδιαφέρεται για τη σχέση του ανθρώπινου σώματος μέσα στον χώρο. Εμπνέεται από την Ισλαμική τέχνη. Τα χρώματα γίνονται πιο έντονα, η ιδέα του βάθους χάνεται και οι μορφές γίνονται επίπεδες. Άρχισε να επικεντρώνεται στην γλυπτική. Το 1909, ο Ρώσος συλλέκτης Sergei Ivanov ich Shchukin, ο οποίος αποκτά μεγάλο αριθμό έργων του, του ζητά να ζωγραφίσει μία σειρά πινάκων με θέμα τη μουσική και το χορό. Η θεματολογία ήταν πολύ σχετική με τα ενδιαφέροντα του Matisse, και έδρασε ως σπίθα για την έμπνευσή του. Από εκεί, προήλθε ο διάσημος πίνακας “La Danse” ο οποίος αποτελεί μία ξεκάθαρη ένδειξη για τη συνέχεια της τεχνικής του καλλιτέχνη. Μερικά από τα καλύτερα έργα του πήραν μορφή την περίοδο 1907-1917, μεταξύ των οποίων τα “ Red Room”(1908), “Red studio” (1911), “Goldfish” (1916) και “Piano Lesson” (1916).

Αν και η επιτυχία του μεγάλωνε στο εξωτερικό, με τους περισσότερους αγοραστές των έργων του να είναι Αμερικάνοι και Ρώσοι, η Γαλλική καλλιτεχνική σκηνή δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να αναγνωρίσει την ιδιοφυία που παρουσίαζε ο Matisse. Κύριος λόγος ήταν η ανάμεικτες εντυπώσεις που είχε συγκεντρώσει το έργο του “Blue Nudes” που παρουσίασε στο κοινό το 1907.

Όσο τον τραβούσε η μοντέρνα τέχνη τόσο τα έργα γινόντουσαν απλούστερα και βασισμένα στη δύναμη των χρωμάτων και των αυστηρών σχημάτων. Και όμως, τα εξέφραζε μία ελευθερία και εκφραστικότητα μακριά από τους συνηθισμένους όρους της τέχνης. Τα θέματά του απλούστευαν επίσης, αφού επικεντρωνόταν σε καθημερινές εικόνες, που του έδιναν την εύκαιρα να τις μελετήσει και να πειραματιστεί σε βάθος.

Με γρήγορους ρυθμούς δουλειάς συνέχισε μέχρι και τος τέλος της δεκαετίας του 20’. Στη περίοδο αυτή δημιούργησε έργα όπως “Odalisque with Magnolias” (1924) και “Decorative Figure on an Ornamental Background” (1926).

Ως προς τη γλυπτική, το 1930 ολοκλήρωσε το έργο του “The Back” το οποίο δούλευε από το 1909. Τα ταξίδια ήταν ακόμα σημαντικά για εκείνων, ενώ αποτελούσαν τις κύριες πηγές έμπνευσής του. Το 1923, οι ζωγραφιές του συνόδεψαν μια συλλογή από ποιήματα του Stephane Mallarme με τίτλο “Poésies”, ενώ συνέχισε να ασχολείται με την εικονογράφηση βιβλίων μέχρι το τέλος της ζωής του.

Τα τελευταία χρόνια

Το 1941 ο ζωγράφος διαγνώστηκε με καρκίνο. Έκανε επέμβαση η οποία ήταν αρκετά δύσκολη και τον οδήγησε στην συνέχιση της ζωής του σε αναπηρική καρέκλα. Παρόλα αυτά, η επέμβαση έδωσε κουράγιο και νέο αέρα στον Matisse. Άρχισε να ασχολείται με την τεχνική του κολλάζ την οποία ο ίδιος ονόμαζε «ζωγραφική με ψαλίδι», ένας τέλειος αντικατοπτρισμός της ουσίας που με τόσο πάθος έψαχνε. Χρωμάτιζε ο ίδιος χαρτιά τα οποία έκοβε σε διαφορετικά σχήματα ώστε να αποτυπωθεί το θέμα της κάθε δημιουργίας του. Για τον ζωγράφο, η στιγμή αυτή ήταν η αποκορύφωση της τέχνης του. Έφτιαξε έργα όπως: “La Gerbe”(1951) και “Swimming Pool” (1952)

Το 1947 εξέδωσε το βιβλίο Jazz, ένα αυτοβιογραφικό έργο με εικονογραφήσεις του σε χρώματα και σχέδια επηρεασμένα από τα κολλάζ του. Ακόμη, τη τεχνική αυτή χρησιμοποίησε ώστε να σχεδιάσει το βιτρό του “Chapelle du Rosaire” στη Βανς της Γαλλίας, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1951. Πέθανε στις 3 Νοεμβρίου του 1954 σε ηλικία 84 ετών στην Νίκαια της Γαλλίας περιτριγυρισμένος από τα κομμάτια των χρωματιστών χαρτιών των κολλάζ του.